კაბინეტში შესულს , შემომეგება ბატონი ლექტორის ძალიან სასიამოვნო სუნამოს სუნი. ძალიან კარგ სუნამოს ისხამს , ძალიან ძვირიანიც იქნება, ეტყობა.ამ ლექციაზე დამაჰიპნოზა მისმა ეშხმა და სილამაზემ. მაგრამ ეხლა რატომ შემომიყვანა მის კაბინეტში? რა უნდა? რატომ მაინც და მაინც ასეთი ლამაზი ლექტორი? არ შეეძლოთ მოხუცი ქალი შემოეყვანთ? მაგრამ არა ბედიც კი ჩემს წინააღმდეგაა.
-მობრძანდი მაშო...მეც არ ვაყოვნებ და ტყავის სავარძელში ვჯდები.
-რაზე დამიბარეთ ბატონო ლექტორო.-მეც მზერას ვუსწორებ.
-ასეთი ფორმალობა ,რა საჭიროა მაშო? უბრალოდ ალექსანდრე დამიძახე.-ალექსანდრე რა კარგი სახელია.
-კარგი ბატონო ალექსანდრე-ამის თქმის შემდეგ გაიაზრე რომ ,,ბატონო’’ ვუთხარი.
-ოხ მაშო , შენთან ლაპარაკი არ ჭრის-ჩაეცინა და გვერძე გაიხედა.
-დიახაც , ეგრეა ბატონო ალექსანდრე . მე გასვლას ვაპირებ და რამე ხომ არ არის ისეთი რაც უნდა გეთქვათ?-გავხედე და ჩვენი თავალები ერთმანეთს შეხვდნენ . თან ნელ ნელა ვემზადებოდი.
- კი არის- მომიახლოვდა მეც მის მოახლოვებაზე უკან უკან დავიწყე სვლა. მან კედელზე ამაკრა და ორივე ხელით გზა გადამიღობა.
- რის გაკეთებას ცდილობ ბატონო ალექსანდრე? თქვენ თქვენს გოგოებში ხომ არ გეშლებით? თან მითუმეტეს ჩემზე ბევრად უფროსი ბრძანდებით.-ჩაიცინა ისე ლამაზად ქონდა ლოყა ჩატეხილი მინდოდა მაგრად ჩამეკოცნა მისი ლამაზი ლოყობი . მისი და ჩემი ისევ ერთმანეთს ხვდებიან . ამჯერად არ მინდა მის ლამაზ ფირუზისფერ თვალებს ჩემი თვალები ავარიდო. - ხანდახან თვალები ამბობენ სათქმელს - და ჩამეცინა .
- ხო აი შენი თვალები კი ნამდვილად საოცრებაა - მეუბნევა და უკან იწევა მაძლევს საშვალება სრომ გავინძრე.
- ნოდიშით მე უნდა წავიდე.- ვეუბნევი ჩემს ჩანთას ვიღებ და ბელ ნელა გასასვლელად ვემზადები.
- სად მიდიხარ მაშო?- მეკითხება ეს უბრალო ლექტორია და არა რომელიმე ჩემი მეგობარი ან ძმაკაცი , რატომ უნდა ვაბარო აჩოტები?
- რა თქვენი საქმეა ბატონო ალექსანდრე - და ცოტა მოგვიანებით დავამატე - ლექტორო.
- მითხარი თორე ჩემს თავზე პასუხს არ ვაგებ , სწრაფად.-ჰაჰ ჩამეცინა რა უნდა მიქნას ამ ერთმა არაფრის მთქმელა მამაკაცმა.
- რატომ უნდა ვაბარო აჩოტები , უბრალოდ ქართულის ლექტორს? თან მითუმეტეს ისეთს რომელსაც არ კი ვიცნობ , ბოდიშით და ნახვამდის.- ჩემი ჩანთა ავიღე როცა გავიგონე ფრაზა.
- ინანებ პატარა ქალბატონო.- ჩამეცინა .
- მოდი რა , უბრალოდ ნახვამის .- ისე გამოვედი და გამოვიხურე კარი , არც კი მიმიხედავს მისთვის. როცა გარეთ გავედი დავინახე სანი მაქანაზე მიყრდნობილი. როცა დამინახა ხელები გაშალა მეც მთელი სისწრაფით გავექანე და მოვეხვიე. მან ხელში ამიყვანა და მთელი სისწრაფით დამატრიალა. მეც ბოლო ხმაზე დავიყვირე ,,აი მესმის ცხოვრება სანი’’ ცოტა ხანში ჩავჯექით მანქანაში და მთელი სისწრაფით მოვწყდით იმ ადგილს. მაგრამ ერთი რამე არ მასვენებდა რა უნდოდა ალექსანდრეს ვერ მივხვდი, იმედია აღარასდროს მომიწევს მის კაბინეტში შესვლა, იმედია.
-ასე გამწარებული რაზე ფიქრობ? - მეკითხება სანი და ხან გზას და ხან მე მიყურებს.
- ლექტორი მყავს საშინელებაზე საშინელება ადამიანი.
- ოჰ ეხლა მაგაზე ნუ ინერვიულებ , ვა ხო იცი რომ თუ ვინმე რამეს ცუდს გეტყვის რომ არ დავინდობ , არა მარტო მე არამედ შენი ძმაც , და საერთოდ მაგაზე ნერვიულობა არ ღირს ციცქნა- ჩამეცინდა და ხეზე შემოვეხვიე.
***
-ისეთი მოწყენილობაა საცაა მოვკვდები , ჰა ეხლა ამოღერღე რა გავაკეოთ. თეკლა!- ვიბუზები და ბალიშს მთელი სიძლიერით ვეხუტები.
-მე რომ ვიცოდე არ ვიჯდებოდი აქ.- ამას ამბობს როცა მტელი სისწრაფით ანგრევს კარებს ჩემი ძმა და ახალ ამბავს და დღეისთვის ყველაზე კარგ ამბავს მახარებს.
- აბა ჩემო მეგობრებო გაემზადეთ რესტორანში მივდივართ, მაგრამ მარტოები არ ვიქნებით , სანდრო(სანი), ბექა ჩემი ძმაკაცი და ბექას მეგობრები იქნებიან !- კარი მოიხურა ჩვენც ავდექით , გადმოვალაგეთ ჩვენი ტანსაცმელები რაც კი გვქონდა. დიდი ხნის შეჩევის შემდეგ, ძლივს ავარჩიეთ კაბები, მე მოტკეცილი კოჭებამდე კაბა ავარჩიე. ხოლო თეკლამ მოკლე და მაქმანებიანი.
თეკლა , თეკლა ჩემი ბავშვობის მეგობარია. იგი ფსიქოლოგიაზე აბარებს , მე კი ქართულ ფილოლოგიაზე. თეკლა ჩემი და არის , რომელიც ნებისმიერ დროს გევრდში მიდგას.
***
როგორღაც მივაღწიეთ რესტორანში. გემოვნებიანად არის მორთული. ოქროსფერ ფერში . ისე ჩანს რომ გეგონება ოქროს სასახლეში შედიხარო. სამ სართულიანი შენობა არის . დახვეწილი დიზაინი და ბევრი მიმტანები.
- გამოგართმევთ - მეუბნევა ჩეზე ოდნავ დაბალი ქალბატონი . მეც არ ვაყოვნებ და ჩემს შემოსაფარს ვაწვდი .
ავედით მეორე სართულზე სადაც თვალი სანის მოვკარი გავიქეცი და ძლიერად მოვეხვიე. და რას ვხედავ არ ზის ბექასთან ერთად ჩემი ლექტორი და კიდევ ორი ბიჭი. აქ ამას რა უნდა. მზერა ჩემსკენ აქვს მომართული და თავისი მზერით მწვავს. მე კი ისევ სანის ვეხუტები .ნელ-ნელა სანის ვშორდები და მივდივარ იქიტ სადაც ბექა , ლექტორი და ბიჭები ზიან.
- გამარჯობა ბექუშ როგორ ხარ - ბექა დგება და მეხვევა მეც ვეხვევი.
- კარგად სიფრიფანა , ოუ რა ლამაზი ბრძანდები დღეს.- მიღიმის და სკამისკენ მიმანიშნებს .
- მადლობა ბექუშ, შეგიძლია ეს სიმპატიურები გამაცნო?- ვუღიმი ბექას და უცებ ვხედავ ალექსანდრეს სახეზე ღიმილს.- ამ ადამიანს რა აკრიჭებს ასე ძალიან , რა ვთქვი უცნაური , შე არც მიგუსილხმიხარ , ლექტორო...
- ესაა ის საშიშზეც საშიში ლექტორი , ციცქნა?-მეკითხება სანი და გვერძე მიჯდება .
- დიახაც ისაა, მაგრამ აქ რა უნდა.- ვეკითხები გაკვირვებული?
- ჩემი ძმაკაცია შტერო - მეუბნევა და თავში ხელს მარტყავს.
არ ვიცი რა მჭირდა მაგრამ ვერ ვისვენებდი. ამიტომ თეკლას ჩავჩურჩულე რომ გავიდოდი და შემოვიდოდი. მეც გავედი და ჩემი ჩანთიდან მალბოროს ერთი ღერი ამოვაძვრინე გავუკიდე და ერთი ნაპასი დავარტყი. ასე გაგრძელდა სამ ნაპასამდე როცა უკნიდან ჩახველების ხმა გავიგე.
-რა მოხდა ბატონო ალექსანდრე რამ შეგაწუხათ.- ალექსანდრე ხმას არ იღებდა იდგა და მიყურებდა, ღამის შუქზე იგი უფრო ლამაზი და მიმზიდველი ჩანდა, ნუ არც ისე არ იყო ნაკლები მაგრამ ,კარგი.
- არაღარ მოწიო , ჩემი რჩევაა. - მეუბნევა და სიგარეტს ნეორედან აგდებს.
- რა თქვენი საქმეა მე რას ვიზმ , ვინ ხართ ჩემი , დედა ნამდვილად არ ხართ ,ნუ არც მამა ,აბა რა გინდატ, უბრალოდ ძმაკაცის ძმაკაცი ბრძანდებით. შემეშვით გაიგე , ლექტორი ხართ და სხვა არაფერი.
- აი ეს ვარ...- და ვნებიანად დამაცხრა ჩემ ალუბლიფერ ტუჩებზე ...