/ლტოლვათა აფეთქება.../
მობილური ავიღე, როდესაც კაბინეტში უცებ შემოვიდა, კისერი გვერდით გადავწიე და დავატკაცუნე შევეცადე ისე შემეხედა, თითქოს მისი მოსვლა აქ დიდად არც გამხარებია... -სალაპარაკოდ მოვედი...
შევეცადე მშვიდი ვყოფილიყავი, ემოციები სადღაც გადავკარგე და უემოციოდ... -კარგი, გისმენ...
-ახალი ამბებია, არც ისე მკაფიო, მაგრამ კერძო დეტექტივი ამბობს, რომ ხელჩასაჭიდიც შეილება იყოს, ყველა ნაცნობი ვნახე, ვისთანაც სტუდენტობის პერიოდში კავშირი ჰქონდა, ვისთანაც დაქალობდა ისინიც, მაგრამ არავინ არაფერი იცოდა, მერე გაირკვა, რომ მისი პროფესია პიარ–მენეჯერობა არის, გამოძიება მაგ მხრივ დავიწყეთ, თითქმის ყველას ვიცნობ მაგ სფეროში, არც კერძო და არც სახელმწიფო სფეროში არ ფიქსირდება, ყველა იმედი რომ გადამეწურა, მხოლოდ ერთი ხელჩასაჭიდი ვნახეთ, როგორც კერძო დეტექტივი ამბობს, შეიძლება ეს იყოს ის, რაც ძალიან დაგვეხმარება, წლების წინ, როცა პირველად საქართველოში ჩამოვიდა, ერთ-ერთ კერძო ოფისში მუშაობდა, ერთი თვე საბუთები გამქრალია, მხოლოდ კამერის ჩანაწერი არსებობს. მაგრამ ისიც ბუნდოვანია.... -მშვენიერია, კამერების ბუნდოვანების აღდგენა შეიძლება, გააჩნია რამდენად ბუნდოვანია?
-კერძო დეტექტივი ამბობს, რომ დიდი შანსია აღდგენის, მაგრამ დრო სჭირდება... -ისევ გიყვარს...
-გეყოფა, ხომ იცი, რომ ასე არ არის...
-მაშინ, რატომ ხარ ასეთი ემოიციური,რატომ ეძებ ან სულაც რა დაგკარგვია მასში? ხმა ვერ ამოიღო, ან რა უნდა ეთქვა, ის ჩვეულებრივი პროტოტიპი იყო მამაჩემის, ახლა მივხვდი, ერთმანეთს როგორ ჰგავდნენ, მამაჩემი ბოლოს დედასთან დაბრუნდა, რადგან დედა მთელი მისი ნაყოფიერი ცხოვრება უყვარდა და თავის საყვარელთან მხოლოდ იმას აკეთებდა, რაც ეს ჩემი რაფლეზიის შეპყრობილი პაციენტი თავის ერთჯერად ქალებთან... ხმა რომ ამოიღო, ახლოს მოვიდა და ისე ახლოს, რომ მისი ცხელი სუნთქვა პირდაპირ ტუჩებთან მეცემოდა...
-აი, შენ კი მაგიჟებ, ისე ძალიან, რომ, ზოგჯერ, მგონია შემიყვარდი...
-გაიწიე, იფიქრე შენს გოგოზე და ჩემს ვითომ მანიპულაციას შეეშვი... ოდნავ გაიწია, გაიღიმა, შემომხედა და მითხრა...
-ამისიც, მგონი ვერ ხედავ, შენ თვითონ როგორ მანიპულირებ ჩემზე... თავი გავაქნიე, ოდნავ გამეღიმა...
-მინდა, რომ აღარ მოხვიდე სეანსებზე...
-მაგდებ?
-როგორც გინდა ისე ჩათვალე, სხვასთან გაგიშვებ...
-წითურო, არსად წავალ...
გამეღიმა, ხელი ვკარი, არ დააყოვნა წელზე მომკიდა ხელი და მისკენ მიმიზიდა.... ჩემს ტუჩებთან ამოილაპარაკა...
-ვერავინ მიბედავდა, უარს შენ ასე რატომ მაგიჟებ, რატომ არ მაძლევ უფლებას, სიამოვნება მივანიჭოთ ერთმანეთს...
-იმიტომ რომ შენ მხოლოდ ორგაზმში ხედავ სიამოვნებას...
თავი ჯერ მარჯვნივ გადაწია, მერე მარცხნივ, ტუჩები დაისველა და ისე მეძგერა, როგორც ნადირი, მის მსხვერპლს... დიახ ჩემი ენა მის პირში დასეირნობდა, ეს ის გრძნობა იყო, რომელიც ასე ძალიან მახარებდა, მისი კოცნა უფრო მეტად მინდებოდა, ამიტომაც ვცდილობდი მისთვის საშუალება არ მიმეცა კოცნა შეეწყვიტა... მეორე ხელი ქვემოთ გაექცა, შარვალთან ისე მელამუნებოდა მისი თითები, ისეთი სასიამოვნო იყო, მერე კისრისკენ ჩაუყვა კოცნით, ამასობაში, მისი ერექცია ვიგრძენი და ჩემმა ბიძგმაც არ დაყოვნა, ამ ბიძგებს დროს ორივეს გვეცვა სამოსი, მაგრამ ისე გვისიამოვნებდა, კვნესას არ ვწყვეტდი... ისევ ტუჩებში მკოცნიდა ახლა უფრო ფრთხილად და აუღელვებლად, ახლა კი ნამდვილად ვერ ვიოკებდი ჩემს ჟინს პაციენტის მიმართ,გასაკვირია, რომ ამ ლტოლვას ვერ ვიოკებდი, რამდენი პაციენტი მყოლია, ვისაც ჩემთან დაწოლა უნდოდა, მაგრამ მუდამ მყარად ვიდექი და არაფრის უფლებას ვაძლევდი, მასთან კი ეს არ შემეძლო, მისი კოცნაც კი- მაცოცხლებდა და მაგრძნობინებდა, რომ ქალი ვიყავი და მეც მქონდა გარკვეული მოთხოვნილებები... ტუჩებზე სველი კოცნის შემდეგ- თვალებში შემომხედა და მითხრა:
-მართლა, ძალიან მაგიჟებ, შეიძლება ითქვას, რომ შემიყვარდი კიდეც, რადგან შენს წინააღმდეგ ვერ მივდივარ, ვაკეთებ იმას, რის უფლებასაც მაძლევ... -არ ვმანიპულირებ შენზე...
-არ ვიცი რას შვრები, მაგრამ ერთ დღესაც გამაგიჟებ...
-არ ვაპირებ ამ რეალობას გავექცე, მაგრამ პაციენტთან კონტაქტი გამორიცხულია, ხვდები, ჩემი არაპროფესიონალიზმი იქნება თუ შენ მოგცემ ნებას, ის გააკეთო, რაც გინდა ან თუ გავაგრძელებთ ამას...
-ჩუ, მე შენთან მინდა და ეს არ ნიშნავს, რომ შენ არაპროფესიონალი ხარ შენი საქმის, არ გაიქცე, რეალობას ჩახედე თვალებში და მიხვდები, რომ შენც გინდა ჩემთან, ახლა კი უბრალოდ მაკოცე და დატკბი იმ რეალობით, რომელიც გვაქვს...
-მინდა, რომ წახვიდე...
-არა, წითურო, არ გამაგდო, შენც გინდა ვიცი...
-ხო, მართალი ხარ, მინდა ისე მოგექცე, როგორც შენ ფიქრობ,მაგრამ... სიტყვის თქმის უფლება არ მაცადა, მაკოცა და ზუსტად ისე ეთამაშებოდა მისი თითები ჩემი შარვლის უბესთან ჩემს სასქესო არეალს, როგორც რამდენი წუთის წინ, ეს მაგიჟებდა, ხელი მოვიკიდე და გამოვაწევინე, კედელს მიეყრდნო და ყურში ჩამჩურჩულა... -მიდი, ნუ გეშინია, ის გააკეთე, რაც გინდა, როგორი სიმძლავრისაც გინდა ისეთი ბიძგი
მომეცი...
თვალებში შევხედე, ცეცხლი მთელ სხეულზე მომედო, ქვემოთ ჩავწიე ხელი მის შარვლის უბესთან თავის პენისს მივადე ხელი და ამოვხედე, ისე ვუყურებდი თითქოს თვალებით ვეუბნებოდი, რომ ახლა ამ წამსვე შეეძლო ჩაეხადა შარვალი (და თავისი თ ჩემს საშოში შემოსულიყო)... შემდეგ კი მთელი ძალით მივეცი ბიძგი, თვალებში შემომხედა და მითხრა...
-მიდი, მინდა რომ მატკინო...
ტუჩებთან მივედი, ქვედა ტუჩს ჩემი კბილები შევახე, ბიძგი მივეცი მთელი ძალით და თან კბილებით მის ქვედა ტუჩს ვუკბინე, ზუსტად ასე მინდოდა და გავაკეთე, დიდი სიამოვნებაც მივიღე, ხმა არ ამოუღია თვალებში მიყურებდა მე კიდე ვაკოცე, თან ბიძგებს, ბიძგებზე ვაგრძელებდი, დიახ, არ გავექეცი რეალობას ეს ყველაფერი კი ჩემი სიამოვნებისთვის გავაკეთე...
მის შემდეგ სამი დღე გავიდა, არ გამოჩენილა, ვცდილობდი არ მეფიქრა მასზე, მაგრამ უკვე მყარად მქონდა გადაწყვეტილი, რომ ჩემს ბუბისთან წავსულიყავი, ჩემი მასწავლებელი, ჩემი ფსიქოლოგი, ადამიანი, რომელიც ჩემი ცხოვრების შეცვლაში და მოტივაციისთვის ძალიან ბევრი გააკეთა, ქალი იდეალი, ქალი მოსიარულე პოზიტივი, „ჩემი ისტორიის მთავარი ადამიანი“ ასე ვეძახდი, რადგან მან ჩემი მთავარი ცხოვრება შეცვალა, დამაყენა სწორ გზაზე და ჩემი თავი აღმომაჩენია...
/ზიზღისა და სიძულვილის დაბრუნება/
საღამო იყო, წვიმდა, სახლში დიდად არ მინდოდა, ამიტომ რუსთაველზე გასეირნება გადავწყვიტე, კაპიშონ გადმოხურული მთელი რუსთაველი მოვიარე, მიყვარს ფეხით სეირნობა, ცხოვრების ხალისს მიბრუნებს, მომღიმარი ადამიანები კი- ჩემი მოტივაციაა, მიყვარს ადამიანის სახეზე ღიმილი, ყოველ ადამიანს განსხვავებული ღიმილი აქვს, თავისებურად ყველა ლამაზი და მომხიბლავია... მიყვარს პარკში სასრიალოებზე მოთამაშე ბავშვები, მიყვარს მათი კისკისის მოსმენა, ისინი ისეთი თავისუფლები არიან, სადარდებელი არაფერი აქვთ, საოცრად მახარებს და მავსებს მათი ყურება, მომღიმარი სახეები, უდარდელები და უსაყვარლესები.... ღამის ათი საათი იყო, სახლის გზას რომ დავადექი, მაგრამ სახლში არ ავსულვარ, იქვე ღია კაფეში დავჯექი და ცხელი შოკოლადი შევუკვეთე... ზამთარი უკვე იწურებოდა, ამიტომაც მიყვარდა განსაკუთრებით ეს პერიოდი, მიყვარდა თბილ ქვეყნებიდან დაბრუნებული ფრინველები, წვიმიანი ამინდები... ვიჯექი და გავყურებდი, მოსეირნე ადამიანებს, წყვილებს, ბავშვებს, აქა-იქ ბეღურებს, მოღუშულ ბეღურებს... შევექცეოდი ჩემს ცხელ შოკოლადს, როდესაც წინ ის დამიჯდა, ვისი დანახვაც ასე ძალიან არ მინდოდა, ნუთუ ჩემი შიში დაძლია, ახლა ამ შუაღამეს ჩემს წინ ზის, არ მჯეროდა, თან მეცინებოდა, ჩემთან რამ მოიყვანა? -გამარჯობა...
უსირცხვილო რომ იყო, ეს მთელი ჩემი ცხოვრება ვიცოდი, მაგრამ ჩემი შიში ბავშვობიდან ჰქონდა, ახლა კი ჩემ წინ ზის და უსირცხვილოდ თვალებში მიყურებს... -რა გინდა?
-აქვე ვსეირნობდი, რომ დაგინახე გავიფიქრე მივალ და მივესალმები-მეთქი... მისი ირონია და ცინიზმი....
-შენი უტვინო თავი ფიქრობს კიდეც?
ცინიკურად გამეღიმა, იმდენად დებილი იყო, ჩემთან ბაასის გაბმა უნდოდა... -ბავშვობიდან ასეთი ცინიკური იყავი...
-და ჩემგან ცინიზმის და ზიზღის მეტს რას ელოდი?
-სიყვარულს...
როგორი სულელი იყო, როგორი სულელი, მისი ცინიზმიც არარსებული იყო... -სასაცილო ხარ, იმდენად, რომ იმის წინ ზიხარ, ვისაც შენი ამოძირკვა ერთი სიტყვით შეუძლია...
-რა დაგიშავე?
სულელია-მეთქი, რომ ვამბობ კი არ ვტყუი...
-მგონი, რაც ასაკი გემატება სულღა დებილდა შენი ტვინი...
-რატომ ასეთი უხეშობა?
-და ჩემგან რას ელი?
-ხომ გითხრი სიყვარულს-მეთქი...
-ლესბოსელს ვგავარ?
-ეგ რა შუშია?
-აბა, რა სიყვარულს ელი ჩემგან? თუ მეც ჯადოს ან რამე მსგავს გამიკეთებ და ვითომ თავს შემაყვარებ, მეცინება, გესმის, შენს ამბიციებზე მეცინება...
-ორგიები არ მიზიდავს, მაგრამ...
-მაგრამ ახალგაზრდობაში იმდენი გქონდა, შენი საშო ნიკოფსიიდან დარუბანდამდე იყო გაჭიმული, იცი, მეცინება შენს ამბიციებზე, რომელიც სამარეს გაგითხრის... -როგორ მელაპარაკები?
-აქ ხო შენ მოხვედი ნერვების მოსაშლელად, არადა პირიქით მოხდა, არა? კარგად შემომხედე და ირგვლივ გაიხედე, მე ყველა მიცნობს, ამ კაფის მფლობელიც კი- ჩემი პაციენტია, შენ კი ვინ გიცნობს, შენი საყვარლების მოდგმის გარდა და ისინიც იქამდე გიყენებდნენ მანამ, სანამ მათ სექსუალურ მოთხოვნილებებს აკმაყოფილებდი, მე კი ყოველთვის მისაბაძი ვიყავი, გახსოვს, ერთხელ გაგაფრთხილე ყველაფერს სათითაოდ განანებ-მეთქი, ნახე როგორ დაჩაჩანაკდი, რაო, აღარავის უნდიხარ ? მობეზრდი ყველას ? ყოველდღე ნანობ ხომ იმას, რაც მე და ჩემს ოჯახს გაგვიკეთე... არა უშავს, უარესად ინანებ. გავიგე მამაჩემის დაბრუნების მოტივაცია გაგიჩნდა, ვერასოდეს ეღირსები მამაჩემის კვლავ გაშტერებას, ხომ, მართლა, შენ არავინ გიცნობს, მე კი ერთი სიტყვით შემიძლია ადგილზე მოგკლა, ყველა შენს ნაკეთებ „სიკეთეს“ ვაჩვენებ დღის სინათლეს, ახლა კი წადი, კვლავ მეძავის როლი მოირგე...
ავდექი და წამოვედი, საოცრად უსინდისო იყო, როგორ გაბედა ჩემთან მოსვლა, როგორ მოუნდა ჩემთან სიყვარულზე საუბარი, ასე ადამიანი არასოდეს შემზიზღებია, მეზიზღებოდა მთელი არსებით, მძულდა მისი ყოველი წარმოთქმული სიტყვა, მთელი ბავშვობა ჩემი შიში ჰქონდა, სადმე რომ დამინახავდა იმალებოდა, როგორც თაგვებს ეშინია, ისე ეშინოდა ჩემი, მამაჩემს მუდამ ვუბრაზდებოდი, არც ერთი წუთით მიპატიებია დედის ღალატი, მაგრამ მის დაკარგვასაც არ ვფიქრობდი, ის როგორიც იყო, მამა იყო ჩემი... ყველაზე მეტად იმაზე გავბრაზდი, როცა ჩემი დის მიმოწერებში იმ ქალის მესიჯები აღმოვაჩინე, მაგრამ არაფერი მითქვამს ან რა აზრი ჰქონდა, ჩემს დას დიდად არ ადარდებდა არაფერი, იმიტომ რომ ის მუდამ მოხეტიალე იყო და დიდად ოჯახის ამბებით არ ინტერესდებოდა, არ ვამტყუნებ, მან არ იცოდა სახლში რა ხდებოდა, ისეთი მესიჯებიც არ იყო რომ წამოვკიდებოდი, ამიტომ ვამჯობინე ჩემთვის გულში დამეტოვებინა და მისთვის არასდროს მეწყენინებინა, არ მიმეყენებინა ტკივილი, მე ეგეთი
ვიყავი,ახლაც ასე ვარ, ვცდილობ... მე ტკივილებს ვიტანდი, მაგრამ გარშემო არავის მინდოდა ტკენოდა.... ფსიქოლოგებიც ადამიანები ვართ, ჩვენც გვტკივა, ჩვენც სტრესული პერიოდი გვაქვს, ჩვენც ვტირით, ჩვენც გვაქ ის თვისებები, როგორც დანარჩენ ადამიანებს....
/**********/
პლედში გავეხვიე და იქვე ჩემს საყვარელ „პუფში“ ჩავწექი, ჩამძინებია, დილით ტელეფონის ზარმა გამაღვიძა, არც კი დამიხედავს ისე ვუპასუხე...
-გისმენთ
-გძინავს?
-შეიძლება ითქვას- კი...
-მიდი, მოემზადე, სადმე ერთად ვისაუზმოთ...
-მოდი, ჩემთან ვისაუზმოთ...
ისე გავუთიშე მის პასუხს არც დაველოდე...
კვირა იყო, მთელი დღე თავისუფალი ვიყავი, მინდოდა დღე ნაყოფიერად გამეტარებინა, ვიფიქრე გურიაში წავიდოდი ჩემებთან და ორშაბათს საღამოს წყვილის თერაპიის დროს ჩამოვიდოდი...
-მობრძანდი...
შემოსასვლელად გამოიწია და ლოყაზე მაკოცა...
-როგორ ხარ, წითურო?
-არამიშავს, შენ?
-მე კარგად...
-მოიცა, რა იყიდე ამდენი?
-შენ ხო სალათების მოყვარული ხარ და ინგრედიენტები, რომელიც ასე ძალიან გიყვარს, ჰო, კიდე ეს შენი საყვარელი შოკოლადის ტორტი...
ამ ბიჭმა ასე როდის მოასწრო ჩემი გაცნობა, ჩემი კვების რაციონი ზოგჯერ მეც არ ვიცი... -გიჟი ხარ...
-რამე ახალი რომ მითხრა, წითურო, არა?
მომიახლოვდა თმაზე წამეთამაშა და ლოყაზე „მიჩქვნიტა“...
–კი, დღეს შუადღისას გურიაში ვაპირებ წასვლას.
-არადა, ჩემთან მინდოდა მთელი დღე გაგეტარებინა...
-ხვალ ჩამოვალ, საღამოს სეანსი მაქვს, მაგრამ ხვალის შემდეგ ერთი კვირა არ ვიქნები... -და მე?
-სეანსებს ერთი კვირის შემდეგ განვაახლებთ...
-რა სეანსები, ისევ სეანსები, ჩვენ შორის რა ხდება ვერ ხედავ, თუ დანახვა არ გინდა?... საეჭვოდ გამომხედა, ჩაფიქრდა, თან პომიდვრის ჭრა განაგრძო... ახლოს მივიწიე, თავი ავწიე...
-უნდა გავიაზრო, რას ჩავდივარ, ასეთი სიტუცია ცხოვრებაში არ მქონია, მე კიდევ- შენს ერთჯერად გოგოებს არ ვგავარ...
-და ვინ გითხრა, რომ ერთჯერადი გოგო ხარ?
-ორივემ ვიცით, შენ ისევ ის გიყვარს...
-სისულელეს ნუ ამბობ, თავიდან ნუ იწყებ...
-კარგი, არაფერს ვიწყებ, უბრალოდ იცოდე, რომ ის ისევ გიყვარს და თავს ატყუებ... -მის ენაზე საუბარი როდიდან დაიწყე?
-რააა?
-ზუსტად ასე მელაპარაკებოდა ხოლმე, საკუთარ თავს ატყუებო...
არაფერი მითქვამს იმდენად იყო მისი წარსულით შეპყრობილი ჩემზე და იმ გოგოზე პარალელებს ავლებდა... საჭმლის გაკეთებას, რომ მოვრჩით სუფრა გავაწყვეთ და გემრიელად შევექეცით საჭმელს, რომელიც ფაქტობრივად ჟღალმა მოამზადა... -ძალიან გემრიელია, ჟღალო...
-მადლობა...
ცოტა ხნის მერე, პუფში ჩაჯდა, ახლოს ვიდექი, თითებზე შემეხო და თავისკენ ისე მიმიზიდა - პირდაპირ კალთაში ჩავუვარდი... თმა გადამიწია...
-იცი, როგორ მაგიჟებ, თითქოს ჩემს მოზღვავებულ სურვილებს შენ თვითონ მიბლოკავ, მაგრამ როგორ ვერ ვხდები...
მელაპარაკებოდა და თან თითებს ჩემი შარვლის უბესთან სასქესო არეალთან ისე მელამუნებოდა, ცეცხლი მეკიდებოდა მთელ სხეულზე...
-ნუ აკეთებ...
-რას?
-იმას, რასაც ჭკუიდან გადავყვარ, ნუ ცდილობ გამაგიჟო...
-კარგი, რა იქეთ მაგიჟებ...
-მაკოცე, ამდენ ლაპარაკს...
-ნახე ახლა...
ვაკოცე, კანში ვერ ვეტეოდი, მისი ერექციით კი უარესად მაგიჟებდა... გადავჯექი, ბიძგებს ვაძლევდი თან მთელი ემოციით ვკოცნიდი, მერე თვალებში შემომხედა, საჯდომზე ხელი მომიჭირა, შევეცადე ბიძგი ძლიერი ყოფილიყო...
-მიდი, წითურო, შეეცადე მთელი ხმით გამაგონო ის, რასაც განიცდი... შევხედე თვალებში და ალერსიანად, კვნესით...
-ნუ ცდილობ გამოძვრე მინდა, რომ შენ განაგრძო...
უცებ ხელში ამიყვანა და იქვე მაგიდაზე დამსვა, მკოცნიდა, მაგიდაზე გადამაწვი თვითონ კი ზემოდან მოთავსდა, ბიძგების მოცემა სწრაფად დაიწყო, მე კიდევ ვკვნესოდი და სუნთქვა გამიხშირდა... ზედა გადამაძრო და კისრიდან მკერდამდე მკოცნიდა, შიგადაშიგ ენით მისველებდა სხეულს, ძალიან ძლიერი ბიძგის შემდეგ ვიკივლე და შევეცადე ოდნავ ავწეულიყავი, ამასობაში აზღუდი მომაშორა, მისი ბიძგის მეშვეობით მაგიდაზე დავვარდი ზურგით... ტუჩებში მაკოცა, ნელ-ნელა კისრისკენ ჩაუყვა კოცნა-კოცნით, მკერდთან ისე მკოცნიდა,სუნთქვა მეკვრებოდა, ზემოთ ტუჩებთან ამოიწია ენა პირში შემიცურა და როგორც მსხვერპლს ისე მკოცნიდა, თან ძლიერ ბიძგებს მაძლევდა, ცოტა დამშვიდდა და ნელ-ნელა ისევ მკერდამდე ჩავიდა კოცნით, ენის წვერით მკერდის თავებს მილოკავდა, ბიძგი ძალიან ძლიერი იყო, ამოვიკვნესე, ბიძგს ბიძგზე მაძლევდა, ვკვნესოდი და ზურგს ვუკაწრავდი, ყველაფერს ისე საოცრად ვგრძნობდი, ყოველ მის შეხებას... სასწაული ის იყო, რომ მხოლოდ წელს ზემოდ ვიყავი სრულიად შიშვლები, ხოლო წელს ქვემოთ შარვალი ორივეს გვეცვა... იმ დღეს გვერდი-გვერდ გვეძინა, მაგრამ მის მეტი არაფერი მომხდარა... დილით კი- ნაზმა კოცნამ გამაღვიძა... -მერიემ...
სახელით ამ ხნის განმალობაში პირველად მომართა...
-გარი...
-დილამშვილობისა, მერიემ...
-დილამშვილობისა, გარი...
–როგორ გეძინა?
-ძალიან კარგად, შენ?
-ასე კარგად წლები არ მიძინია...
ნაზად ვაკოცე ტუჩებზე, ვეცადე, მგრძნობიერი ვყოფილიყავი...
-საოცარო გოგონა, ადექი, ვისაუზმოთ, მერე სამსახურში უნდა წავიდე... -ხოო, მე კიდევ- ერთი კვირით უნდა გადავიკარგო...
-ბევრი დროა ძალიან...
-არც ისე, გაძლებ ერთი კვირა...
ავდექი საწოლიდან, საჯდომზე ხელი მომარტყა...
-ცელქობ, წითურო...
ვისაუზმეთ, ყავა მოვამზადეთ... ხელი ფეხებზე დაიდო და ხელით მანიშნა მოდი, მივედი და კალთაში ჩავუჯექი, თმა გადამიწია, ლოყაზე მაკოცა...
-იქნებ, დილით ჩემი მხეცი დამიკმაყოფილო?
-ერექცია გაქვს?
ხელით მივადე მის ასოს... გადაჯექი ისე როგორც მას მოსწონდა...
-გინდა, ოდნავით დავიწყო და მერე სიმძლავრე გავზარდო?
თან ენას ისე ვატრიალებდი გამომწვევად, ხელი შარვლის უბესთან სასქესო არიელთან მოიტანა, ისევ ისე ათამაშებდა თითებს...
-ოდესმე, შენში შემოვაღწევ და ნახავ რა არის ნამდვილი სიამოვნება... -ახლა იმით დაკმაყოფილდი რაც გაქვს...
მთელი ძალით მივეცი ბიძგი და მისი კვნესა ამ ხნის მანძილზე პირველად გავიგე... -დილიდანვე ცელქობ, წითურო...
სველი კოცნა დავუტოვე ტუჩებზე...
-უნდა მოვემზადო.
-კარგი, დამპირდი რომ მალე დავბრუნდები...
-ერთ კვირაში, ჟღალო...
/„ჩემი ისტორიის მთავარი ადამიანი“/
ბუბისთან წასვლა ნამდვილად მჭირდებოდა, გურიაში არ წავედი, წყვილების სეანსი გადავიტანე... მოკლედ, ბუბის, რომ გამოვეცხადებოდი გაუკვირდებოდა... ბუბიზე უსასრულოდ შემიძლია მოგიყვეთ ამბები, ის ისეთი საოცარია, ის ისეთი ენერგიულია, ჩემი მასწავლებელია, ქალი რომელიც უმრავი იმედგაცრუების მიუხედავად ისეთი უდრეკელი და ძლიერია, ეს ქალში იშვიათობაა... დღეს თუ ერთ-ერთი საუკეთესო ფსიქოლოგი, ფსიქოთერაპევტი,ფსიქიატრი და ქოუჩი ვარ, ეს ბუბის დამსახურებაა, მან სწორ გზაზე მაშინ დამაყენა, როცა ყველაზე მეტად მიჭირდა, როდესაც მეგონა, რომ ვერასდროს გამოვიდოდი დეპრესიიდან, როგორც ბუბი ამბობდა: ღრმა ეგზისტენციალური დეპრესია მქონდა, ამ მდგომარებიდან თავის დაღწევა კი ძალიან რთულია... ბუბი უკვე პენსიაშია, ძალიან ადრე გავიდა პენსიაში, ქალს რომ ჰკითხო დაბერდა, არადა ჯერ მხოლოდ 58 წლისაა და ერთი წლის წინ გამოგვიცხადა მის
მოსწავლეებს, რომ პენსიაში გავიდა, მხოლოდ უნივერსიტეტში კითხულობს ლექციებს, სხვა დანარჩენი, სეანსები, პრაქტიკები და უამრავი პროექტები დატოვა... ბუბის საყვარელი ტკბილეულობა შევიძინე, მერე ტექნიკის მაღაზიაში შევედი და აიპადი ვუყიდე, დაპირებული ვიყავი სულ ახალ მოდელს ამოგიტან, რომ ამოვალ-მეთქი, თავისივე უკაბელო ყურსასმენებით ვუყიდე, ასე ხელდამშვენებულები დავდივართ მისი მოსწავლები მასთან...
ბუბის სახლთან გავაჩერე მანქანა... ნელი ნაბიჯით,ვ უახლოვდებოდი სახლს, ჭიშკარი გავაღე, კართან დავდექი, ვყოყმანობდი ზარის დარეკვას... 2 წუთის ყოყმანის შემდეგ ზარიც დავრეკე... და აი ბუბიმაც კარი შეაღო... გაუკვირდა ჩემი დანახვა, რა თქმა უნდა, მე ხომ ის წელიწადი არ მყავდა ნანახი...
-მერიემ...
-კი, ბუბი,მე ვარ...
-შემოდი...
ჩამეხუტა სასწაულად მიყვარდა, მასაც ვუყვარდი,მე ხომ მისი ყველაზე სასწაული მოსწავლე ვიყავი, "ჩემო სასწაულო" ასე მიძახის... საჩუქრები მივეცი, ძალიან გაუხარდა, მერე აივანზე დავჯექით ცხელი შოკოლადით და დავიწყე ის,რამაც მასთან მიმიყვანა.... -შენ აქ ტუილად არ მოხვიდოდი, მომიყევი,რახდება?
-ყველაფერი იქედან დაიწყო, რომ ავირიე სულღა, დაბნეული ბოლოს როდის მნახე,ბუბი,გახსოვს?
-წლების წინ, სანამ მწვერვალს მიაღწევდი, მაშინ, როცა იმედგაცრუებული ადგილს ვერ პოულობდი, როცა სიმშვიდეს ვერსად პოულობდი, მაშინ როცა გტკიოდა ისე,რომ სული ბღაოდა...
-ახლა რასაც გეტყვი, ზუსტად ვიცი გაგიკვირდება, ჩემგან გაგიკვირდება... -რა მოხდა, მერიემ?
-მგონი, შემიყვარდა, პაციენტი შემიყვარდა....
-და შენ ადამიანი არ ხარ?
-ხო,მაგრამ ჩვენ ხო გვაქვს რაღაც წესები, პაციენტის შეყვარება კი...
-პირველ რიგში ადამიანები ვართ, მერიემ, შეგიყვარდა დაზღვეული კი არავინ ვართ ვინ როდის შეგვიყვარდება. მომიყევი მასზე.
-ჩემი ჟღალი,ტეპერამენტიანი გარი, მისი ჩემთან მოსვლა რაფლეზიამ განაპირობა, ხომ იცი არა რაფლეზია?სანუკვარ,მაგრამ მყრალ სიყვარულთან რომ ვაიგივებ,ის ორგაზმზეა დამოკიდებული,მას იმის იქეთ არფერი აინტერესებს, მე კი მის მიმართ თავიდან ლტოლვა გამიჩნდა, მისი დაოკება ვერ შევძელი,მართალია მასთან არ დავწოლილვარ, მაგრამ დაწოლის გარეშე ვაკმაყოფილებ მოთხოვნებს მასთან....
-მაინც როგორ?
-სამოსის გახდის გარეშე, ბუბი, ზედაპირულად, მაგრამ ახლა ისე გამაგიჟა მისმა ჩემდამი დამოკიდებულებამ, ნება მივეცი წელს ზემოთ, ის გაკეთებია,რამაც სულ გამაგიჟა, ახლაც კი ეკლები მაყრის მთელ ტანზე,რომ ვიხსენებ...
-რა გაგიკეთა ასეთი, შენ ხომ ლტოლვებს და შენს თაყვანისმცელებს ისე აიგნორებდი,უკან არასოდეს ბრუნდებოდნენ....
-კაი, ბუბი,ახლა ის მომენტები მოგიყვე,რაც მასთან ერთად განვიცადე... -კარგი,მხოლოდ ის მითხარი რა გაგიკეთა ისეთი,რომ შენ შეგიყვარდა?
-მოსვლისთანავე, მის მიმართ განსხვავავებული ვიყავი, ასე მეგონა დიდი ხანია ვიცნობდი, ყოველთვის ისეთი გრძნობა მქონდა,თითქოს რასაც მიყვებოდა ხოლმე სადღაც მონასმენი მქონდა, მაგრამ ვერაფრით ვიხსენებდი სად....
-რაზე გიყვებოდა?
-მის ყოფილზე, დღემდე უყვარს,მაგრამ არადაარ აიღიარებს....
-შენგან რაუნდა?
-როცა ამაზე ვეკითხები ბრაზდება და მეუბნება ხოლმე,რომ ვაგიჟებ, ამბობს ხოლმე,რომ შევუყვარდი...
-მაინც რა გაგიკეთა ასეთი?
-როცა მასთან ვარ ისე მინდა მასთან დაწოლა,ვერ წარმოდგენ, იმ დღესაც,როცა ჯერ ენის წვერით დამისველა მკერდის თავები და მერე წოვა დაიწყო, იმ წამსვე მომინდა შარვალი ჩამეხადა მისთვის და ჩემში შემოეღწია....
-ერეტიკული პერიფერია...
-ბუბი,შენთან იმიტომ მოვედი,რომ მითხრა, მერიემ აზრზე მოდიო.... -ჩემო სასწაულო, პირველ რიგში ადამიანები ვართ ჩვენი სექსუალური მოთხოვნილებით და ამიტომაც მგონია,რომ შენი მოთხოვნილება უნდა დააკმაყოფილო, რადგან მეც მკაფიოდ მგონია,რომ გიყვარს, ასე ემოციური გახსოვს როდის ილაპარაკე ბიჭზე? მე მახსოვს, მაშინ,როცა მას დაშორდი და ჩემთან მოხვედი მაშინ, ამიტომაც ჩამოყალიბდი საკუთარ თავში, გინდა მასთან დაწოლა -დაწექი, ორივე აცნობიერებთ, რასაც აკეთებთ, გინდა მასთან იყავი, შენ მშვენივრად იცი ჩემი ქმარი ვინცაა და ჩვენი შეხვედრის ადგილიც, შენთვის ცნობილია....
-მინდა ერთი კვირა შენთან ასე მშვიდად გავატარო,მინდა, შენთან საუბარი, ჩემთვის სიმშვიდეა, როცა შენთანვარ...
-ჩემო სასწაულო, იყავი, რამდენი ხანიც გინდა, მე შენთვის ყოველთვის მცალია, იცი, რა დროც არ უნდა იყოს, მოგისმენ...
-მიყვარხარ, ბუბი...
-მოდი ჩემთან, მეც ძალიან მიყვარხარ, ჩემო სასწაულოო...
მეორე დღეც საკმაოდ ნაყოფიერი აღმოჩნდა...
-ბუბი, მამა იყო ჩემთან და თერაპია მთხოვა...
-ის მამა, ჩვენ რომ არ გვაღიარებდა?
-კი, აი, ზუსტად...
-რა მოუვიდა ასეთი?
-რაფლეზიური შემოტევა...
-ხომ მომკალი ამ რაფლეზიით,მამაც არარსებულის მონა...
-ხომ იცი, რომ ორგაზმი არარსებული არაა...
-ვიცი, ის ხომ ცნობილი მექალთანეა...
გამეცინა, ხომ ასე იყო ცნობილი...
-მოკლედ, მოვიდა და მის შიშებზე მესაუბრა, ხომ გახსოვს ის ქალბატონი, ჩემი ბავშვობის სტრესის და დეპრესიების მთავარი გმირი...
-მახსოვს,რთული იყო შენთან მუშაობა, წარსულზე რომ არ საუბრობდი... -თავიდან ხო, თან არ მინდოდა გახსენება.... ხოდა, მამაჩეთან თერაპიების დაწყების შემდეგ - ამ ქალმა, როგორც თვითონ ამბობს, შემთხვევით დამინახა და ჩემთან მოსვლა მოუნდა, ცინიზმით აღსავსე ვიყავი, ისეთი რაღაცები მითხრა იქვე მისი მოკვლა მომინდა,
მაგრამ ცინიზმით ადგილზე მოვსვი, უფრო გავასწორე კიდეც, დავემუქრე, მოკლედ ყველანაირად ვეცადე, რომ მშვიდი ვყოფილიყავი,გამომივიდასავით, ნუ ვეცადე მაინც... -მერიამ, ჩემო სასწაულო, ნუ ღელავ, ეგეთები ბევრია, მაგაზე ნერვები არ მოიშალო... -არა, წასულია, მაგაზე დიდად აღარ ვდარდობ... მამას შიშებს დავაძლევინებ... -მჯერა მე შენი, შენ ყველაფერს გააკეთებ, რასაც ჩაიფიქრებ...
ცოტა ხნით სიჩუმე ჩამოვარდა, თითქოს ბუბი ფიქრობდა, რა შეიცვალა ჩემს ცხოვრებაში, მიყურებდა და ცდილობდა ამოეცნო რა იყო რაც მაწუხებდა...
-და ის?
-ვინ ის?
-მერიემ, ხომ არ გამოჩენილა, ისევ ინახავ ჩაწერებს, სურათებს, ვიდეოებს? -კი, ყუთში, სარდაფში მაქვს... ხომ იცი, გაშვება არ შემიძლია...
-წლები გავიდა, იმედგაცრუებული, ადგილს ვერ პოულობდი, ალკოჰოლიკიც იყავი, ღრმა ეგზისტენციალურ დეპრესიაშიც, ყველაფერი დაძლიე, რატომ ვერ შეელიე მოგონებებს? -წლებია არ გამიხსნია ის ყუთი, წლებია არც კი გამიფიქრებია მისი გახსნაზე, ვცდილობდი ყველაფერი წარსულს ჩამებარებინა, მეგონა ჩავაბარე, როცა ყუთს ხელი მოვკიდე და ვერ შევძელი მისი გადაგდება, მაშინ ვიგრძენი რომ მოგონებების დავიწყება არ მინდოდა, ამიტომაც ისევ სარდაფში მიუჩინე ადგილი, მის მერე ხელიც არ მიხლია იმ ყუთისთვის....
-ისევ გიყვარს, ეს ნათელია...
-არ ვამბობ რომ არ მიყვარს, მიყვარს და სასწაულად მენატრება კიდეც, მაგრამ მე ვიცი, რომ ჩვენი ერთად ყოფნა არასოდეს იქნებოდა სამართლიანი და ამიტომაც მის შესახებ დღემდე არაფერი ვიცი, არც გამირკვევია არაფერი დავამთავრე და იქ დამთავრდა ყველაფერი...
-მახსოვს, მან ბოლოს ისიც გითხრა : ,,ჩემთან მარტო თუ დარჩები, სექსი არ გვექნება, პატივს გცემ და უბრალოდ მინდა, რომ ერთი დღე-ღამე შენთან გავატარო“-ო... რატომ არ დათანხმდი, შეგეშინდა, რომ შენს ემოციას და ვნებას ვერ გააკონტროლებდი? -ხომ იცი, რომ დაშორების შემდეგაც რამდენიმეჯერ შევხვდი, მისი კოცნის გარეშე ვერ ვძლებდი, ხომ იცი, რომ სანამ არ მეტყოდა, მოემნატრე და შენთან ყოფნა მენატრება მანამდე არ წამოვიდოდი, სანამ იმას არ მივიღებდი, რაც მჭირდებოდა, თუნდაც ჩახუტება, მე ეს ჟანგბადს მიბრუნებდა და სუნთქვა თავისუფლად შემეძლო, დიახ, ის ჩემი ჟანგბადი იყო...
-ახლაც, როგორი ემოციით მესაუბრები მასზე....
-ხო, როდესაც მას ეხება საქმე, ხომ იცი, ემოციებს ვერ ვაკონტროლებ... -ჩემო სასწაულო, ფსიქოლოგი ხარ, ყოველთვის უნდა აკონტროლებდე ემოციას... -ადვილი არაა, როცა სიყვარულს ეხები აკონტროლო ემოცია...
-ახლა გარის დავუბრუნდეთ, მასთან თავს როგორ გრძნობ?
-ჩემი ჟღალი, ის რეალურია, რომელიც ისე მიტაცებს, ვერც გადმოგცემ, ასე ახლოს ბიჭთან არასოდეს ვყოფილვარ, მავსებს, მამშვიდებს და მაგრძნობინებს,რომ ქალი ვარ, მანაც მშვენივრად იცის, რომ ის ჩემთვის უმნიშვნელო არაა, მისთვის კი- მე მნიშვნელოვანი ვარ...
-ლტოლვა გაქვრს დიდი მის მიმართ,ეს მკაფიოდ ჩანს...
-კი, ნადვილად, დიდი ლტოლვა მაქვს მის მიმართ,მაგრამ მგონია, რომ უფლება არ მაქვს... -უფლება გაქვს, თუნდაც პაციენტთან იყო ბედნიერი, შენ ხომ იცი, ჩემი და ჩემი ქმრის სიყვარულის ისტორია, ის ჩემთან სრულიად არეული მოვიდა, დანახვისთანავე
სიმპატიები გაგვიჩნდა ერთმანეთის მიმართ, თერაპიები დავიწყეთ, სამი წლის შემდეგ, როცა სეანსებს ჩემთან მორჩა და საქართველო დატოვა, რამდენიმე წლის შემდეგ ისევ შევხვდით ერთმანეთს, ჩვენი მსუბუქი ფლირტი, რომელიც პაციენტისა და თერაპევტის ურთიერთობით დაიწყო - გადაიქცა დიდ სიყვარულად, მერე დიდ ოჯახად იქცა და ახლა უკვე თითქმის ოცდაათი წელია ოჯახი ვართ და დიდი სიყვარული გვაქვს, ისევ ისეთ კი არა, არამედ უფრო დიდი...
-გარისთან ერთად ძალიან ბედნიერი ვარ, ყოველი წუთი მასთან გატარებული მავსებს... -ხოდა, იყავი ბედნიერი, შენ ყველაფერს კარგს იმსახურებ, ჩემო სასწაულო... ჩავეხუტე, ძალიან, ძალინ მიყვარს ჩემი ბუბი.... ხუთი დღეც გავიდა და მეც დავბრუნდი, ჩემს სახლში და მეორე დღესვე შევუდექი სეანსებს, ახალი პრაქტიკების შემუშავება დავიწყე... ენერგიით აღსავსე ვიყავი, ისევ საკუთარ თავში დარწმუნებული....