მილა და თომა დარბაზში დაბრუნდნენ, განსხვავებით მეორე სართულისგან აქ ისევ მოციმციმე ჭაღები და არეულობა დახვდათ.
- აქ ჩვენი ნებით მოვედით, ხო?
მილამ საპასუხოდ თვალები მხიარულად აატრილა.
დეტექტივმა გარემოს გადახედა, ვიქტორი არ ჩანდა. მილას ხელი მოჰკიდა და ბრბოს შეუერთდნენ.
ცეკვავდნენ, მაგრამ გარემოზე კონტროლს არ კარგავდნენ, ხალხს უნდა ეფიქრა, რომ მათი ნაწილი იყვნენ და უცნაური არაფერი ხდებოდა.
მოულონელად უცნობი მიუახლოვდათ:
- როგორც ჩანს, თქვენ ორს აქ ძალიან მოგწონთ! მე მაშო ვარ, - გაეცნო უცნობი გოგო.
- სასიამოვნოა, მაგრამ მეგობრებს არ ვეძებთ - უხეშად უპასუხა მილამ და ისიც მაშინვე გაუჩინარდა.
- ასე უხეშად რატომ გააგდე, რაც მეტი ვიქნებოდით უკეთესი, არა?
- ნუ გავიწყდება აქ რისთვის ვართ! პირიქით, რაც შეიძლება ნაკლებმა ადამიანმა უნდა დაგვიმახსოვროს.

თომამ გაუაზრებლად იმ მომენტზე დაიწყო ფიქრი, დღეს რომ მილა დარბაზში შემოვიდა, თან ამ კაბით. ხალხით და დეკორით გადაჭედილ დარბაზში მაინც მხოლოდ მას ხედავდა. პირველად დააკვირდა მილას თვალებს, ვერ ხვდებოდა აქამდე როგორ ვერ შეამჩნია. მართალია, აქამდე უფრო მნიშვნელოვანი საქმე ჰქონდათ, მაგრამ არც ახლა იყო შესაფერისი მომენტი. ახლა, ამხელა საფრთხის მოლოდინში მილაც მიხვდა თომას მზერას, მაგრამ ზუსტად ამ დროს მოულოდნელი აურზაური ატყდა სტუმრებში.
- მიდი, რაც შეიძლება მეტი ინფორმაცია უნდა გავიგოთ რა ხდება, - უთხრა გოგონას და თვითონ დარბაზის მეორე მხარეს დაიძრა.
გარშემო ყველას აკვირდებოდა, სანამ ნაცნობი სახე არ დაინახა,
- მაშო, რა ამბავია, რა ხდება?
- მგონი დარბაზი დაკეტილია და ვეღარ გავდივართ. - მოკლედ უპასუხა გოგონამ და უწინდელივით გაუჩინარდა.
- თომა, ძლივს გიპოვე ამდენ ხალხში, კარი ჩაკეტილიაო ასე გავიგე, ხალხი ვერ გადის.. ვიქტორის გაქრობა და ეს ამბავი დამთხვევა ვერ იქნება.
- ის მეორე ტიპი საერთოდ ვინ იყო, არც იქამდე და არც იმის მერე რომ არ შეგვიმჩნევია, - ფიქრობდა, მაგრამ წარმოდგენაც არ ჰქონდა ვინ შეიძლება ყოფილიყო.
- შენც იმას ფიქრობ რომ სპეციალურად მოწყობილი ამბავია? Მაგრამ რანაირად, ჩვენზე არავინ იცის..
- იმედია მილა, იმედია..ჩვენი გეგმა მაგაზეა დამოკიდებული.