დილა იყო, წვიმა არ იშურებდა სუსხიან წვეთებს. საბავშვო ბაღის ჭიშკრიდან ჩქარი ნაბიჯით გამოვიდა დეკა, გაჩერებისკენ მიმავალს, ნაცნობი მანქანა გაუჩერდა ფეხებთან. თითქოს შემთხვევით შეხვდაო, მოიკატუნა თავი მანქანაში მყოფმა.
-გამარჯობა დეკა, შემთხვევით დაგინახე და ვიფიქრე, ამ წვიმაში ასე სულ დასველდები, მოდი დაჯექი.
-გამარჯობა, არა ლუკა, არ შეგაწუხებთ, ავტობუსი მოვა მალე.
დაბნეულმა მოავლო მზერა,საჭესთან მჯდომს.
-ვფიქრობ არ შევწუხდები.
ლამაზად გაუღიმა მამაკაცმა. გოგონას აღარ დაუწყია ზედმეტი თავის დაფასება, ისედაც აგვიანდებოდა სამსახურში.

დაძაბულობა იყო მანქანის სალონში, მამაკაცი სიტყვებს არჩევდა დიალოგის წამოსაწყებად. ცხოვრებაში, ლუკა დემეტრაძისთვის, არასდროს ყოფილა საუბარი ასეთი რთული.

-ძალიან კარგი ბიჭია ნიკოლა.
ღიმილით შეუქო შვილი, გვერდითმჯდომს.
-მადლობა და ბოდიში, იმდღეს ბავშვურად რაღაც წამოსცდა.
-ბავშვებს უყვართ გულწრფელი საუბარი, საბოდიშო არაფერია.

მკრთალმა ღიმილმა გაუპო ბაგე დეკას.
არაფერი მინახავსო ამაზე მშვენიერი, გაიფიქრა ლუკამ. სულისწასვლამდე მოუნდა, ეკოცნა იმ ნაოჭზე, თვალთან რომ გაუჩნდა ღიმილისას. უცებ გაატრიალა თავი, სცადა დაემალა სურვილი.

უჩვეულოდ გრძნობდა გოგონა თავს. აღარ იცოდა საით გაეხედა, უხერხულობისგან, საქარე მინას მიაპყრო მზერა და დააკვირდა მოცეკვავე წვეთებს, ურცხვად რომ ასველებდნენ არემარეს.

-არასდოს გამიგია, ვინმეს რქმეოდეს დეკა.
კვლავ გაისმა ლუკას ხმა, რომელიც ნაზი მზერით გადმოხედავდა ხოლმე უხერხულობისგან დაბნეულს.
ჩუმი ღიმილით აჰყვა საუბარში დეკაც.
-მამამ დამარქვა, არც მე მსმენია ვინმეს რომ ერქვას.
-ლამაზია, დეკა.
-ნამდვილად ლამაზი ყვავილია. ვფიქრობ სახელს დიდი მნიშვნელობა აქვს, ადამიანის ცხოვრებაში. მგონია ყველა ადამიანს, თავისი შესაფერისი სახელი უნდა ერქვას.
-ანუ ფიქრობ რომ შეგეფერება?
-რატომაც არა?!
-ამბობ რომ ლამაზი ხარ?!
უცნაურმა სიამოვნებამ დაუარა მამაკაცს, გადმოხედა მის გვერთით მჯდომს, მართლაც ულამაზესს.
-რა თქმა უნდა, ვფიქრობ ლამაზი ვარ, ღმერთმა ასეთად გამაჩინა, ღმერთი არ ქმნის მახინჯს. ადამიანის ფიზიკურობას, თვითონ მისი ბუნება უნდა ალამაზებდეს. როცა ვხედავ სარკეში ჩახედვისას ქალს რომელიც მე ვარ, მომწონს ძალიან. ამიტომ ვფიქრობ რომ ლამაზი ვარ.

გაუკვირდა ლუკას მისი პსუხი, ელოდა ქალისგან თავმდაბლობასა და მორცხვობას, თუმცა ესიამოვნა ის ფაქტი, რომ გულწრფელად გამოთქვა თავისი აზრი, თანამოსაუბრემ. თანაც სრულებით ეთანხმებოდა მის მოსაზრებას.

-და სახელი?
-მე რომ დეკა მქვია…
სევდიანად გაიღიმა გოგონამ.
-ეს ნიშნავს იმას რომ ვამართლებ ჩემს სახელს. სადმე გინახავს დეკა? ვინმესთვის მიურთმევიათ საჩუქრად? გინახავს მოერთოთ მისით, ლამაზად შესამკობი ადგილები?!
მე არ მინახავს.
ვფიქრობ ვგავარ ჩემი სახელის თანამოზიარე ყვავილს. ვგავარ,მარტოდ მარტო, მდინარის პირას აყვავებულ დეკას. ვარ ჩემთვის, ხშირად ფეხით გათელილი, მივიწყებული, ლამაზი, თუმცა შეუმჩნეველი.

აქ დაიჭირა ქალის სახეზე მოთამაშე ემოცია ლუკამ, მიხვდა რამდენი გამოევლო მის გვერდით მჯდომს, თითქოს რაღაც ჩასწყდაო გულს. ეტკინა გოგონასგან მოსმენილი შეხედულება, მისსავე თავზე.

-მე ვფიქრობ, დეკა განსაკუთრებული ყვავილია, ყველას არ შეუძლია დაინახოს. მას ვერ გამოიყენებენ ვერსად ხვდები? ის ისეთია, მხოლოდ ერთეულების თვალი თუ მისწვდება მის სილამაზეს. არაა საჭირო ეხებოდეს ყველას ხელი.
მე ასეთად ვხედავ დეკას. ხედავ?!

მსუბუქად ჩაიცინა და განარძო საუბარი.
მედალს რომ ორი მხარე აქვს, ჩვენს საუბარშიც ნათელია. გააჩნია რომელი კუთხით აღიქვამ. მე ესე ვხედავ მის სილამაზეს, მე ესე ვგრძნობ მას. ვარდი რომ იყოს, ან ტიტა, ყველასთვის მიღწევადი და ხელშესახები, ხომ აღარ იქნებოდა თავისი ისტორიით ასეთი საინტერესო?! რამდენი ვარდი გაუთელავთ, რამდენი იისთვის გადაუვლიათ, მაგრამ ასეა, წესია ბუნებაში ასეთი, გაქვს მომენტი, როცა გაგთელავენ ბინძური ფეხით, არ ანაღვლებთ ვინ ხარ, მაგრამ არის დღეები, ლამაზ ლარნაკში თავმომწონედ ამშვენებ არემარეს.

ღრმად ამოისუნთქა ლუკამ, ღიმილით შეხედა აწითლებულ ქალს, სმენად რომ ქცეულიღო გარინდული.

საშინლად შერცხვა დეკას, გმირულად აიგნორებსმდა ლუკას სიყვარულნარევ გამოხედვას. თავი დახარა და დააჩერდა ერთმამეთში ახლართულ თითებს.
არ გამოპარვია ლუკას მზერას მისი ღელვა, მიხვდა, მიუხვდა ქალი სიტყვებში დამალულ აზრს. ესიამოვნა, ეგოისტურად მოსწონდა მისი შეფარკლული ლოყების მიზეზი, თვითონ რომ იყო.

გაჩერდა მანქანა კაფის წინ. დაეძაბა სხეული ქალს, ძლივს მოახერხა მადლობის თმა და გაღიმება.

-მადლობა ლუკა.

და ისევ გააჟრჟოლა მამაკაცს. ნაზად წარმოთქმული მისი სახელი იწვევდა მასში ამოუხსნელ ემოციებს.

მსუბუქად დაუკრა თავი, ნიშნად დამშვიდობებისა.
-თუ დაგჭირდება, იცოდე, რომ ვარ, კარგი?

არ გაუცია ქალს ხმა. აღარ გაუგრძელებია სიტყვა. აჩუქა მხოლოდ ღიმილი, ის ღიმილი, ყველა მადლობაზე, ყველა ართქმულზე ლამაზი რომ იყო, ლუკასთვის.გამოაღო მანქანის კარი და ჩვეული ნარნარით გაემართა სამსახურისკენ. აღელვებულს, აცილებდა მამაკაცის თბილი მზერა, მხრებზე გრძნობდა თითქოს, რომ მიაცილა შესასვლელამდე. მხოლოდ კარში შესვლის შემდეგ დაიძრა მანქანა.


-გამარჯობა ბავშვებო.
მიესალმა ჩვეული ხალისით, თანამშრომლებს.
-ჰააი გირლ…
გამოსძახა ნათიამ.
-ეს სულ ასეთ ხასიათზე რომაა, არ ვიცით საიდუმლო რაშია?!
სიცილით დაიძრა ბარის სიღმისკენ, სადაც დაწმენდილი ჭიქების შეწყობა ევალებოდა.
-იცი რაა არიის? მე თუ არ გავიხალისებ ცხოვრებას, მე თუარ გავიცინებ, მე თუ არ გაგახალისებთ, იდგებით აქ ჭირისუფლებივით. არაა, გვამს ხედავთ რომელიმე? რას ჩამოგტირით სახე? ხალხს უნდა უხაროდე, შემოსვლა უნდა მოანდომო, უნდა იცინოდე, ეპტიჟებოდე. თქვენ შემოსულსაც გააქცევთ.

ჩაიდუდღუნა ბოლოს, კოპებშეკრულმა.
-ვაიმე ლაშა, არ გაჩუმდება ეს ხო?
-პოლემიკაში ნუ შეხვალ, დასასრულამდე ვერ მიაღწევ.

იცინოდნენ ლაღად და აწესრიგებდნენ სტუმრების მოლოოდინში მდგარ მაგიდებს.
კარის გაღებას მოჰყვა ნაცნობი სილუეტის დანახვაც.

-დემეე, რაკარგია რომ მოხვედი
გულწრფელად გაუხარდა მისი დანახვა.
-ატმის წვენზე მე გპატიჟებ.
ღიმილით მიუახლოვდა ახალმოსულს, მანაც ჩვეული სითბოთი თავზე აკოცა და დაელოდა კუთვნილ ატმის წვენს.

-არ გშია დემეტრე?
მზრუნველად კითხა გოგონამ.
-არა, დილით არ ვჭამ მე.
-რა დილა, 11 საათია.
-დილაა ჩემო კარგო 11 საათი, აბა 7 საათზე რომ ადგები ადამიანი, რაა მოზგი უნდა იყო პროსტაა…
-აუ დემეტრე, იმეტყველე ქართულად, თუუ მაინცდამაინც, მოშველიება გინდა სიტვების, ინგლისურად. კარგი ჯანდაბას იყოს ფრანგული, ოღონდ რუსულად ნუ იტყვი ნურაფერს.
-გოგო შენ რა საყვარელი ყოფილხარ, შენ რა პატრიოტი ყოფილხარ.
იცინოდა გულიანად გახალისებული სტუმარი. და აცნობდა სტუმრად მოსვლის მიზეზს მომღიმარს.
-მანქანა ჩამომივიდა, გვერძე ქუჩაზე სახელოსნოა, იქ შევამოწმებინე და ვიფიქრე ბარემ ვნახავთქო. რამე ხოარ გჭირდება?!
მზრუნველი ტონი გაერია ხმაში მამაკაცს.
-არა, მადლობა, გამიხარდა რომ მნახე. იცი ზეგ ნიკოს დაბადებისდღეა, მხოლოდ მე და ნიკომ უნდა ავღნიშნოთ, შენ და ლილეც შემოგვიერთდით, ძალიან გაახარებთ ნიკოლას.
-აუცილებლად მოვალმე, ლილესაც ვეტყვი.
-ძალიან კარგს იზამ, თან საფირმო კენკრის ტორტს ვაცხობთ.
-ტორტები და კრემები ლუკას სტიქიაა წამოვიყვანო? მე უფრო ჩაქაფული, საცივი. უფრო კლასიკას ვემხრობი, უფრო ღრმა სამზარეულოში ვიძირები ხვდები?!
-მონა ხარ დემეტრე დაიაურო, მუცლის მონა ხარ! თუ ენდომება, რა პრობლემაა, უთხარი ლუკასაც.
ნელნელა ხალხით ივსებოდა კაფე.
დატოვა დემეტრემ ბართქნ მდგომი.


ორმა დღემ მშვიდად ჩაიარა.

კენკრის ტორტის მორთვა დაასრულა ჯინსის კომბინიზონში გამოწყობილმა დეკამ. თავზე წაკრული ბენდენა ისე უხდებოდა, პატარა გოგონას გავდა, თუმცა, არც ისე იყო დიდი.

უკვე ყველაფერი მზად ქონდა და ელოდებოდა საღამოს სტუმრებს.

-ღმერთო ეს რა უბესურებაა…
შეკივლა მოულოდნელობისგან დეკამ.
-ნიკო დე, სათლი გამომიტანე აბაზანიდან, მალე ხელს ვერ ვუშვებ ამას, მალე რა.
ეძახდა შვილს და ნიჟარის ქვემოთ მილს, მონდომებით უჭერდა ხელს, თითქოს შეაკავებდა წყლის ნაკადს.
-რახდება დედა?
ქოშინით შემოარბენინა სათლი ბიჭუნამ.
-მილი გასკდა დე, მომეცი ეგ და გადი მისაღებში არ დასველდე.

სათლი დაუდგა მილს, ქვემოდან. აიკაპიწა შარვლის ტოტები და საკუჭნაოდან გამოიტანა ქანჩების ნაკრები.
დიდი ოსტატობით არ გამოირჩეოდა, თუმცა მარტო მყოფს აქამდეც შეუკეთებია სახლში, გაფუჭებული ნივთები.

ლოთობას აყოლილ ქმარს არ სთხოვდა არასდროს დახმარებას, აზრი მაინც არ ქონდა, ჭიქის აწევის და ქალზე ძალმომრეობის მეტი მაინც არაფერი იცოდა თორნიკემ.
ამიტომ იყო მომენტები, როცა კაცის საქმეს დეკა ასრულებდა, ოჯახში.

მოქნილად ცვლიდა მილის სათავეს და ახვევდა წყლის შემაკავებელ ლენტს, როცა ზარის ხმა მოსწვდა სმენას.
-ნიკოლა, დე, კარი გაუღე დემეტრე იქნება.
გასძახა შვილს და მონდომებით გააგრძელა საქმიანობა.
-პატარა ძმაკაცს დიდი სალამი, გილოცავ.
დემეტრეს ხალისიანი ხმა მოესმა ქალს და გული გაუთბო, იმ ფაქტმა რომ თავისი შვილი, პირველად ადამიანურად აღნიშნავდა დაბადებისდღეს.
-ნიკოლა პატარავ, გილოცავ შენს დღეს, ესენი ნახე თუ მოგეწონება ხო? თუ არა და მითხარი მერე ერთად ავარჩიოთ ის რაც შენ მოგინდება კარგი?
ლილეს ნაზმა ხმამაც არ დააყოვნა, კვლავ გაეღიმა სამზარეულოში მყოფს.

ელოდებოდა მესამეს ხმასაც, დაწყდა გული. მიხვდა არ იყო იქ. კვლავ გაუჯავრდა თავის თავს, რა ვალდებულიაო გაიფიქრა და განაგრძო საქმიანობა, უცებ შემოსასვლელი კარიდან ხმა გაიგო.

-კარი ღია დაგრჩენიათ, მოდი დემეტრე მომეშველე არ ეტევა ამ კარში.

გულაჩქარებულმა გაიღიმა დეკამ. მისი ხმის გაგონებაც ეყო ხასიათზე მოსასვლელად. თუმცა მაინც ვერ წყდებოდა დაწყებულ საქმეს, რომ გაეხედა სტუმრებისთვის. მისაღებში ჩოჩქოლი შეწყდა და თავი შემოყო დემეტრემ, სამზარეულოს კარში.

-გოგო დეკა, გავიგე სანტექნიკობა შენი მოწოდება ყოფილა, არ გეტყვი დაგეხმარებითქო, მე რომ მანდ მოვიდე, წყალდიდობის მეორე ლეველს იხილავს სამეზობლო.
-არ მინდა ვამთავრებ უკვე.
მხიარულად გაიცინა გოგონამ და ბოლო დეტალების დასრულებას შეეცადა.
-დახმარება ხომ არ გინდა?
ლამაზი მზერით შეათვალიერა ლუკამ, გაწუწული გოგონა.
-გამარჯობა ლუკა, არა მოვრჩი, სულესიყო.
წამოდგა ფეხზე და ლამაზად გაუღიმა ბიჭებს.
დემეტრემ თავზე აკოცა მომღიმარს და გავიდა სამზარეულოდან.
-მისაღებში მოთავსდით, 10 წუთი მაპატიეთ, უცებ მივხედავ აქ და გამოვალ. მეშინია, მეზობელს არ გავუფუჭო რემონტი.
კვლავ გაუღიმა ლუკას და აპირებდა მიბრუნებოდა საქმეს, ხმა რომ გაიგო მისთვის საამური.
-პირველად ვნახე, ქალი ცვლიდეს მილს.
გაუღიმა თბილად.
-არადა გასაკვირი არაფერია, ქალებს არ შეგვიძლია ვაკეთოთ მსგავსი საქმე? გენდერულ თანასწორობას ვაწვები აქ მე.
უცნაურად გაეცინა ლუკას ქალის სიტყვებზე, დაიხარა და იატაკის ჯოხით და ტილოთი დაიწყო სამზარეულოს კაფელის გამშრალება.
-არაა საჭირო, მე გავაკეთებ.
შეიცხადა დეკამ.
-რატომ? მეც თანასწორობისკენ ვარ.
ლაღად გაეცინა ლუკას.
-ვიფიქრე დაისვრებოდი. ეგ არ მიგულისხმია.
უხერხულად შეიშმუშნა გოგონა.

აღარ დაუბრუნებია პასუხი მამაკაცს.

მალევე მორჩნენ სამზარეულოს დალაგებას. მისაღებში გასულ დეკას, თვალები შუბლზე აუვიდა გაკვირვებისგან.

-ამდენი რამე საჭირო იყო? კარგით რა, უხერხულია. თქვენი მოსვლაც საკმარისი იქნებოდა.

საყვარლად, გაბუსხული, წარბებშეკრული უბღვერდა სტუმრებს. შემდეგ კი მადლიერმა ღიმილმა გადაურბინა სახეზე.
ლუკამ მზერა ვერ მოარიდა მის ბავშვურ სახეს.

უყურებდა და ფიქრიბდა, უყურებდა და ოცნებობდა.

-ლუკა, მოდი, სად იყიდე ბიჭო ეს არ გასწავლეს როგორ იწყობა?

ფიქრებში და საკუთარ ოცნებებში გახვეულს, დემეტრე უკვე მესამედ ეძახდა. ძლივს აზიდა სხეული, რომ მისულიყო, მექანიკურ ინჟინერიაში უხეიროდ განათლებულ დემეტრესთან და ასევე ვერშემდგარ დამხმარესთან, რომელსაც ნიკოლა წარმოადგენდა.
სიცილით მიუახლოვდა მათ და დაიწყო საბავშვო მანქანაზე ბორბლების დამაგრება.

-დე ნახე, პულტიც აქვს, მე რომ დავჯდები შენ ატარებ და არაფერს ვიტკენ.

გახარებული ტიტინენდა პატარა ბიჭი და აღარ იცოდა რომელი საჩუქარი ეჩვენებინა დედისთვის.

ლამაზად გაშალა მოკრძალებული სუფრა დეკამ.

-აუ, საცივი, აუ ჩაქაფული.
აღფრთოვანებულს აღმოხდა დემეტრეს.
-დეკა გოგო, შენ მოამზადე ესენი? რა უღმერთოდ ნიჭიერი ხარ. ხან სანტექნიკოსი ხარ, ხან მზარეული, ხან ლინგვისტი, ათვისების და შეთვისების კურო ხარ მოკლედ.
-ჯერ გეჭამა, არ მოგწინს იქნებ?!
სიცილით გადმოხედა დეკამ სუფრას და თვალით ანიშნა ლილეს, ჩაექრო შუქი.

რა ლამაზი დღეა, რა ნათელი მზეა, იმიტომ, რომ დღეს ნიკოს, დაბადების დღეა.

შესრულდა ოთხ ხმაში სიმღერა. ბიჭის თვალებში იკითხებოდა, ის არ ღირსებული ბედნიერება, რაც ცხოვრების ხუთმა წელმა მოუტანა. პირველი იყო მისთვის, მეხუთე, მაგრამ მაინც პირველი.
უხაროდა, პტარა ხელებით, მონდომებულად უკრავდა ტაშს და აციმციმებული თვალებით შეუბერა სული,დედის ხელებით გამომცხვარ ტორტზე, დარჭობილ სანთლებს.

ცრემლი მოადგა ქალს, შვილის ბედნიერებით გაცისკროვნებულ სახეზე. ცრემლი მოადგა და ურცხვად გადმოკვეთა ჯებირები, მწვანე თვალებიდან.

იყო მხიარულება, იყო ჟრიამული.
მობილურის ზარმა აიძულა პატარა აივანზე გასულიყო იუბილარის დედა.

-გისმენთ.
-არ შეგრჩება იცოდე, ჩემს შვილს საფლავში ძვლები ეწვის, შენ ლხინი და ლაღი ცხოვრება მოგინდა?! არ შეგრჩებათქო გპირდები და აგისრულებ აუცილებლად!

ქალის საძულველმა ხმამ, შეაკრთო დეკა. გულში რაღაც აეწვა, თითქოს შიშმა საცეცები მოუჭირა მფეთქავ ორგანოს.

გაბმული სიგნალის შემდეგ, გაწყდა ყურმილსიქიდან მომავალი, არასასურველი ხმა.

-დეკა, კარგად ხარ? ფერი არ გადევს სახეზე.
მის წინ იდგა ლუკა და შეწუხებული აკვირდებოდა მობილურზე დაშტერებულს.
-კი კი კარგად ვარ. ნომერი შეეშალათ უბრალოდ და ვუხსნიდი, რომ სხვაგან მოხვდნენ.
გაუღიმა გახევებულ ლუკას და აუარა გვერდი, ძალას ატანდა საკუთარ თავს, არ მოკვეთოდა ფეხები.

ლილემ დაიჩემა მიგალაგებინებთო, ოთხივე მხიარულად ალაგებდა მაგიდას, თან იცინოდნენ დემეტრეს მაიმუნობაზე. ისიც გაგულისებული ყვებოდა ინგლისელი ნევასა და მისი სიყვარულის არარსებულ ისტორიას.

-ჩასძინებია.
მდივანზე მიწოლილ შვილს დააჩერდა და ნაზად აკოცა საფეთქელზე.

ხელში აყვანას აპირებდა მხარზე შეხება რომ იგრძნო.
-მე დავაწვენ, შენ მაჩვენე სად შევიყვანო.
ჩურჩულით გადაულაპარაკა ლუკამ და დაიხარა ბავშვისკენ. დეკამ ოთახის კარი შეაღო და საწოლი გადაშალა. მოათავსეს პატარა ბიჭუნა საწოლში. ემოციებისგან და ყველა სათამაშოს დატესტვისგან იმდენად იყო დაღლილი, რომ წარბიც არ შეურხევია, ისე განაგრძო მშვიდი ძილი. კიდევ ერთხელ აკოცა შვილს შუბლზე, მთელი სიფაქიზითა და რუდუნებით.
შემობრუნებულს, კარში მდგომი მამაკაცი რომ დახვდა შეცბა.

-მეგონა გახვედი.
-ბოდიში, უბრალოდ ვერ მოგწყვიტეთ თვალი.
გაიღიმა და შებრუნდა გასასვლელისკენ.
ლილე და დემეტრე კართან იყვნენ და ელოდებოდნენ.

დახურა კარი სტუმრების ზურგს უკან, ჩამოჯდა იქვე და აუვარდა ტირილი.
ტიროდა თავის ცხოვრებას.
ამდენი მსუბუქი და ბედნიერი დღის შემდეგ, ამდენი უცრემლოდ გატარებული საათის შემდეგ.ახლა იჯდა და ქვითინებდა ხმით.
ტიროდა შვილის დაკარგულ წლებს, ტიროდა ზარს, რომელმაც მაინც ჩაუშხამა სიმწრით ნაკოწიწები სიხარული. სახე ხელებში ჩაერგო და აცახცახებოდა სიფრიფანა მხრები.

წამოდგა ზლაზვნით, დაღლილმა და ემოცია გამოცლილმა, საღამურების ჩაცმა ძლივს მოახერხა. დახედა შვილს ზემოდან. გაიფიქრა, რას ვერ დავძლევო მისთვის?! მიეცა ძალა, მხნედ გადაშალა საბნის კუთხე და გულზე მიიკრო პატარა სხეული. ნიკომაც იცვალა მხარი და თავისი პატარა მკლავები მოხვია დედის კისერს. შეიგრძნო შვილის სურნელი. ისევ წაიღო ფიქრებმა. იცოდა მთას გადადგამდა, იცოდა აიტანდა ყველაფერს, ნიკოლას ბედნიერებისთვის, მისი მომავლისთვის.

-ლუკა დე, ასე ადრე დაბრუნდი?
სახლში შესულს დივანზე მოკალათებული დედა შეეგება.
-ვა ლალიკოო, არგძინავს შენ?
გაუღიმა და ხმაურიანად აკოცა ლოყაზე, სახეგაბადრულ ქალს.
-არა, გელოდებოდი.
-მოხდა რამე?
დაიძაბა ლუკა, არასდროს ენახა დედა ასეთი, თითქოს თვალებით ეუბნებოდა სათქმელს.
-არვიცი ლუკა, მოხდა რამე?!
-რატომ მეკითხები დედა?
-შვილო, ჩემზე კარგად გიცნობს ვინმე?! ვფიქრობ უნდა მომიყვე რაც გჭირს, მაგრამ თუ გინდა რათქმაუნდა მოყოლა.

ლუკამ იცოდა, მეტად აღარ ჰკითხავდა ლალი. იცნობდა დედას და იაზრებდა, საჭირო იყო მასთან ლაპარაკი.

- შემიყვარდა.
სახეზე სიხარული გამოესახა ქალს, პირველად მოისმინა შვილის პირიდან ეს სიტყვა. ბავშვობაშიც კი არ უთქვამს, მსგავსი რამ.
-ქვრივია დედა, შვილი ჰყავს.
-რასამბობ დედა?!
ხმა დაეძაბა ქალს.
-ხო ლალი, ან ის იქნება, ანდაც არავინ.
-მას არ უნდიხარ დედი? რა არის პრობლემა მომიყევი. მისი ცხოვრება უშლის ხელს, შენსკენ გადმოდგას ნაბიჯები, თუ შენთვისაა დაბრკოლება მისი წარსული?
-არ იცის ლალი, არ მითქვამს ჯერ. ჯერ მე ვსწავლობ როგორ მიყვარდეს, ჯერ მე ვებრძვი ჩემს თავს, როგორ ვიყო მისთვის საკმარისი.


ისეთი აღფრთოვანებით საუბრობდა, გული შეეკუმშა მსმენელს. მიხვდა, იყო ის ერთადერთი, ვინც თავის შვილს სჭირდებოდა. იცნობდა საკუთარ გაზრდილს, იმდენად რომ, სულ დაივიწყა გოგონას ქვრივობა, მიიღო მისი შვილიანობაც.

-ლუკა, ქალია ისიც. ქალში ყველაზე მეტად მისმა ღირსებამ უნდა მიგიზიდოს, ასე გაგზარდე, ასე გასწავლე. თვლი რომ მისი ღირსება, შენსას გასწვდება? თუ ფიქრობ, რომ ისაა, ვინც ცხივრებაში გვერდით გჭირდება. იყოს ქვრივი და ჰყავდეს შვილი, მე რომ გავიგო ამან შეგაშინა, ჩავთვლი ლაჩარი გავზარდე. სიყვარულია შვილო, ამას ვერ შეაჩერებ. ვერც გადამალავ და ვერც დაივიწყებ. თუ თვლი რომ ისაა, ის ყოფილა. თუ ატკენ დაუამებ კიდევაც ტკივილს. როცა გიყვარს, იმას ტკენ და მისგან გტკივა ყველაზე ძალიან. მთავარია ამ ტკივილს როგორ გარდაქმნი.
-არ ვიცი როგორ მოვიქცე მასთან. ალბათ არ არსებობს მასსავით ძლიერი ქალი. გამოხედვაში ეტყობა, ძლიერებაში ჩამალული სინაზე.
-რა ლამაზად საუბრობ ლუკა, რა ლამაზად შეგყვარებია.
ცრემლიანად გაეღიმა ქალს.

-მომიყევი მასზე.

-დეკა ქვია. იცი რა ლამაზია?! გაჩერებაზე დავინახე, სულ ერთი წამით მოვკარი თვალი, თითქოს გულში დანა ჩამარტყეს. სუნთქვა შემეკრა. გეფიცები ლალი, 27 წელი ისე ვიცხოვრე, არ განმიცდია მსგავსი რამ. ვუყურებდი და ვიცოდი ის იყო, ამდენი წელი რასაც ქალში ვეძებდი, ყველაფერი აქვს მას. იცი როგორი შვილი ყავს?! 5 წლის კაცია. რომ მიხვალ და დაელაპარაკები, ღირსებას რომ დაუნახავ ბავშუვურ თვალებში, ეგეთი კაცია. მხოლოდ ასეთ ქალებს შეუძლიათ, ეგეთი შვილები ყავდეთ.

ლალის ეღიმებოდა შვილის სიტყვებზე, ნაღვლიანად. იცოდა არ იყო მარტივი, ის გზა რაც უნდა გაევლო მის ერთადერთს, თუმცა არც არასდროს უსწავლებია სიმარტივე მისთვის. კაცობა არაა მარტივი, სისწორე, გულწრფელობა არაა მარტივიო, ასწავლიდა პატარაობიდანვე. გვერდში დაუდგებოდა თავის შვილს, სიმწრით გაზრდილს. რაც არ უნდა გადაეწყვიტა.

-რას აპირებ ლუკა?!
-ჯერ არაფერს. ეხლა სწავლობს თავისუფალ სუნთქვას. ამხელა ნაბიჯი გადადგა წინ. ბევრი რამე აქვს დასალაგებელი ჯერ, მოვიცდი, სანამ არ დავინახავ რომ მზადაა. სანამ არ ჩავთვლი საჭიროდ ჩემს თავს მის ცხოვრებაში.
-კი მაგრამ, იქნებ არ დასჭირდე არასდროს?!
შეიცხადა ქალმა.
-დედა, ღმერთი როდესაც კაცს ბადებს, მისივე ნეკნით ქმნის, მეორე ნახევარს მისას. გადავეკევეთებით თუარა მას, ეგ უკვე ჩვენს იღბალზეა. ვიცი, დეკა ჩემი ნახევარია, არ არსებობს, ასე არ შევცდებოდი. მის თვალებში ვხედავ ჩემს თავს. ვიცი დავჭირდები, ისევე როგორც მე მჭირდება.
-ღმერთო როდის მოასწარი ასე შეყვარება?!
-რომ დავინახე, აი ზუსტად იმ წამს.
მხიარულად გაიცინა ლუკამ.
-ლალი, იცი რატომ მიყვარს ჩემი ცხოვრება?!
-რატომ გიყვარს აბა?
სიცილით შეუბრუნა კითხვა, ცრემლმორეულმა.
-სხვა ცხოვრებაში, სადაც შენ დედაჩემი არ ხარ, რა გამაჩერებდა გოგო? რა შემაყვარებდა უშენო დღეებს?

სიცილით ჩაეხუტა დედას. ყველაზე დიდ სითბოს დედისთვის იმეტებდა დემეტრაძე ლუკა. არ იყო გახსნილი და ლაღი ბავშვი ყველასთან. მაგრამ დედასთან შეეძლო მთელი დღის ნაგროვები ემოციები დაეცალა. რაც გაიზარდა, იშვიათი ქონდა დღეები სადაც ასე მოესიყვარულებოდა ლალის. მაგრამ, ამ იშვიათობაშიც ატევდა მის პატივისცემას და სიყვარულს დედის მიმართ.

ძლივს შეკავებულ ცრემლებს მისცა უფლება მოენახათ გზა. ღაწვებზე დაედინა ცხელი წვეთები ქალს. ამაყობდა თავისი გაზრდილით, ენდობოდა მის კაცობას ყველაფერში. იცოდა გაუმართლებდა იმედებს. თვითონ კი დაუდგებოდა უკან, მტკიცედ და შემართულად, ვაი თუ, წაბარბაცებულს დედის შეშველებული ხელი დასჭირვებოდა.

მობილურის ეკრანს თითი გადაუსვა საწოლზე გადაწოლილმა მამაკაცმა, ჩუმად გადაღებულ ფოტოს დახედა, ყველა გაპრანჭულ და ლამაზად ჩაცმულ ქალზე ლამაზი ეჩვენა ლუკას, უბრალო კომბინიზონში და ბენდენაში, ღიმილიანი დეკა.
ფიქრიანი ღამეები ელოდა წინ.
სიზმრებიან ბნელს უქადდა მომავალი დღეები.

2 თვე მშვიდად გავიდა, აღარ განმეორებულა ზარი დეკას ტელეფონზე, არც არავის შეუწუხებია მუქარებით. ჩათვალა ნანის გამწარებული გამოხტომა იყო, ის ერთი ზარიო და მიივიწყა კიდეც. არც ლუკა გამოჩენილა მის სიახლოვეს, დიდად. მხოლოდ დემეტრე იყო, ვინც ყოველთვის აგრძნობინებდა მის ახლოს ყოფნას. დაყავდა ნიკოლა ბაღში, მუშაობდა თვითონ და ხელფასიდან მცირე თანხას აგროვებდა, დოდოსა და ნუგზარს აუცილებლად დაუბრუნებდა გამორთმეულ ფულს. ღამით, როცა ნიკოლას დააძინებდა, ვიდეო გაკვეთილებს უყურებდა და თითქმის აითვისა, მისთვის ასე საყვარელი ესპანური ენა. უხაროდა რომ შეეძლო იცნებები რეალობად ექცია.
ხელფასიდან იტალიურის ლექსიკონი იყიდა. იმდენად უხაროდა თავისი თავისთვის, ეს მცირე შენაძენი, რომ ბედნიერ ღიმილს ვერ იშორებდა სახიდან.

წიგნების მაღაზიიდან გამოსულს, მომღიმარს, თეთრ სარაფანში გამოწყობილს, შორიდან უყურებდა ლუკა დემეტრაძე და ვერ იმორჩილებდა გულის ფეთქვას.

თავის შვილთან ერთად, ახალ ფურცლებზე, სუფთა გვერდიდან დაიწყო ისტორიის შექმნა. ნიკოც ბედნიერი იყო ახალი გარემოთი. მთავარი მისთვის ის იყო, რომ დედა აღარ უნახავს მტირალი. ახარებდა დემეტრესთან ურთიერთობა. ის სითბო იპოვნა მასში, რასაც ეძებდა ახლობელ ადამიანებში და ვერასდროს მიეგნო.


კარზე გაბმული კაკუნი იყო.
ფართოდ გამოაღო კარი პატარა ნიკოლამ და სიხარულისგან შესძახა, როცა კარის ზღურბლთან დემეტრე დაინახა.

-აბაა, მზად ხარ ავიკლოთ და დავიმხოთ მთაწმინდა?!
მხიარულად დაკრა ცხვირზე, საჩვენებელი თითი, კარში მდგომ ნიკოს.
-დედაა ავად, ვერ წავალთ.
მოწყენილად ამოილაპარაკა პატარამ და სახლში შემოატარა სტუმარი.
-რა დაგემართა დეკა?
შეშფოთებული დააჩერდა დივანზე მწოლიარეს,პლედში გახვეულს.
-ალბათ გავცივდი, მაღალი სიცხე მაქვს. თვალებს ვერ ვახელ დემე.
კნავილით ამოილაპარაკა პირბადიდან გოგონამ.
-კიმაგრამ ვერ დამირეკე? წამოგიღებდი წამლებს.
-მაქვს, დავლიე. შეგიძლია შენ წაიყვანო ნიკო? ძალიან უნდოდა წამოსვლა და ჩემს გამო არ მინდა მოიწყინოს. თან დავიძინებ. იქნებ გამიაროს ეგრე.

-ასე დაგტოვო მარტო? ხოარ გაგიჟდი, ლილეც არაა, მამიდასთან წავიდა. რა მოგიხერხო დეკა?!
-არაფერი მინდა მართლა, ვირუსია უბრალოდ. თუ შეგიძლია წაიყვანე ნიკოლა. გამოვიძინებ მე.
-ისედაც მაგის გამო მოვედი, მაგრამ შენ? არა ასე ვერ დაგტოვებ.
-დემეტრე ბავშვი ხომარ ვარ?!
გაუწყრა ქალი თავზე წამომდგარს.
-მივხედავ ჩემს თავს, დაძინებაზე მეტად არაფერი მინდა ისედაც.

უკმაყოფილოდ დატოვეს სახლი დემეტრემ და ნიკომ. არ უნდოდათ მარტო დაეტოვებინათ ავადმყოფი. თუმცა ასე უფრო დაისვენებსო იფიქრა და გასართობად წაიყვანა პატარა ნიკოლა. უსრულებდნენ აქამდე ვერგაბედილ ოცნებებს, შეძლებისდაგვარად.


ღრმად ჩაძინებულს, ცივი ოფლი ასხავდა, ესიზმრებოდა გარდაცვლილი ქმარი და ბორგავდა საწოლში. ცრემლები ღაპაღუპით სცვიოდა დაძინებულ თვალებს. სიზმრად მოაკითხეს განვლილმა წლებმა, კვლავ აატკიეს ჭრილობები, სულზე დაღადდასმული.

-დეკა, დეკა გაიღვიძე რა, გთხოვ რა გაახილე თვალები, მიდი რა ასე ნუ მაშინებ…

ანერვიულებული ლუკა ცდილობდა გონზე მოეყვანა გათიშული ქალი. პანიკურად აკანკალებდა მწოლიარეს. ფრთხილად გადაუსვა მამაკაცმა სველი ტილო შუბლზე, იქვე აკოცა მორიდებით და მოხვია ძლიერი მკლავები, დასამშვიდებლად.

ტკივილისგან ძლიერად დააჭირა ქუთუთოები ერთმანეთს. სტკიოდა იმ ქალის ტკივილი, რომელიც გულის ნაწილად გაიხადა. ესმოდა სიზმრად მყოფის ჩამწყდარი ხმა, როგორ ითხოვდნენ შველას. როგორ ევედრებოდნენ გაჩერებას, სიზმარში შემოჭრილს. კბილები სიმწრისგან დააჭირა ერთმანეთს და კვლავ შეეცადა გაეღვიძებინა სიცხისგან გათიშული.

თითქოს მოიფხიზლა, გონს მოდიოდა სიზმრადმყოფი. სუსტი მკლავები მოხვია მასთან მჯდომს და დაუსველა გულმკერდი ცრემლით. მამაკაცმა უფრო მჭიდროდ შემოხვია ხელები, ეცადა მისი ტკივილის გაზიარებას.

დამშვიდებულმა, ინსტიქტურად მოხვეული ხელები, დენდარტყმულივით შეუშვა მამაკაცს, უკან დაიწია და გაკვირვებულმა ამოილაპარაკა.
-ლუკა?
-კარი ღია გქონდა. დემეტრე გირეკავდა, ჯერ ვერ მოდიან, რაღაც წარმოდგენაზე გავჩერდებითო და მთხივა მოვსულიყავი. არ პასუხობდი შენ მობილურზე.
-უი, არც გამიგია, როგორ ინერვიულებდა.
აწრიალდა და თვალებით დაუწყო მობილურს ძებნა.
-რა გჭირდა დეკა? ასე ხშირად გემართება?
გამტყდარი ხმით მიმართა ლუკამ.
-არა, სიცხემ იმოქმედა ალბათ.
სიტყვებს ძლივს უყრიდა თავს. საშინლად უნდოდა წყალი და მორცხვად ახედა ლუკას, რომელსაც მკლავები ჰქონდა შემოხვეული მის თხელ მხრებზე.

-შეგიძლია წყალი დამალევინო?
-ახლავე.
ფრთხილად შეუშვა ხელი და სამზარეულოში წყილის მოსატანად გავიდა.

ფიქრის თავიც არ ჰქონდა დეკას,სიზმრისგან დატოვებული კანკალი და შიში, კვლავ ემჩნეოდა მის სხეულს.

წყლის ჭიქით ხელში ჩამოუჯდა საწოლის კიდეზე,მიაწოდა ჭიქა ისე, რომ თვალი არ მოუშორებია, მის წინ მჯდომისთვის.

-მადლობა.
მხოლოდ მაშინ შეძლო ხმის ამოღება, წყალი რომ მოსვა.
-დეკა გცივა?
-არა?! რატომ მკეკითხები?
-სულ კანკალებ, თითქოს გცივა.
-არა პირიქით, ფანჯარას გავაღებ.
-იყავი, გავაღებ მე.
სიყვარულით აღსავსე მზერა მოავლო ქალის სუსტ სხეულს და იქვე ფანჯრის რაფას დაეყრდნო ხელისგულებით.

სუფთა ჰაერი ესიამოვნა ოთახში მყოფს,მანაც გაუსწორა მზერა ინტერესით მომზირალს.

-ასე რატომ მიყურებ?
-როგორ გიყურებ დეკა?!
-არვიცი, როგორ მიყურებ?! შენ გაქვს პასუხი ამაზე?
-მე მაქვს პასუხი ყველაფერზე, რა კითხვასაც დამისვამ. მზად ხარ მოსასმენად, ჩემი პასუხების?
-ასე რატომ მიყურებ ლუკა?!
-და როგორ გიყურებ, შენგან როგორ ჩანს?!
-ისე, როგირც არასდროს არავის შემოუხედავს.
-ალბათ იმიტომ, რომ არასდროს დაუნახიხარ, ვინმეს ჩემი თვალებით.
-და როგორ მხედავენ შენი თვალები?!
-ისე, როგორც არასდროს, არავინ დაუნახავთ.

გაჩუმდნენ.

ფანჯარაში ღრუბლებს გახედა ქალმა.

კვლავ უყურებდა მის პროფილს, ლუკა.

არ აშორებდა, ჯიუტ მზერას ცის კაბადონს.

ვაჟის თვალებიც ჯიუტად მიშტერებოდნენ, იმ ერთის სახეს.

ცრემლი ჩამოუგორდა ქალს სახეზე. შეცბა ლუკა. ეტკინა რაღაც.

წყლის ჭიქის გვერდით, წამლები დაულაგა, მისაღებში ვიქნები თუ დაგჭირდიო, დაუბარა უხმოდ და გაიხურა საძინებლის კარი, სადაც მისთვის სასურველი, მისთვის საყვარელი დატოვა მარტოდ.

ჩარგო ბალიშში თავი, ობლად დადენილ ცრემლს, სხვებმაც მიჰბაძეს, დაედინა პატარა ნაკადულებად გოგონას სახეს.

ტიროდა ქალი.

გამოიტირა შეუძლებელი.

ტიროდა ქალი.

ჯერ არ არსებულს, ისე დაუსვა წერტილი, არც უკითხავს საკუთარი თავისთვის.

ტიროდა კვლავ.

მისტიროდა იმ დასასრულს, რასაც არ ჰქონდა დასაწყისი.

ტიროდა ისევ.

თითქოს გლოვიბდა ვერ გაბედილს, ვერ ნაოცნებარს.

ტიროდა უხმოდ.

მისტიროდა, ტკივილებს, ჯერ არ გაყუჩებულს.

ტიროდა გულით.

იმ გულით სადაც ფიქრობდა, არ ესაქმებოდა სიყვარულს.

ტირილს ვერ წყვეტდა.

ტიროდა ისე, როგორც ტირიან მხოლოდ ერთისთვის.

მჭიდროდ დახუჭა სველი თვალები.
იმედი ჰქონდა.
გამოღვიძებულს, კვლავ ექნობოდა მსუბუქი სუნთქვა.
მხოლოდ იმედი.
მხოლოდ იმედი.

გამოღვიძებულს აღარ დაუხვდა შინ არავინ.

ალბათ ესააო სწორი.
ჩასწყდა გულს რაღაც.