კეკე
1თავი

როგორი ქალი იყო იცით კეკე? აი ქალღმერთებს რომ ეძახიან, ისეთი. ყველა მასზე რომ ოცნებობს და ხმამაღლა გაჟღერებას რომ ვერავინ უბედავს. სულ რომ არაფერი გააკეთოს, თქვას ან უბრალოდ გაშეშებული იჯდეს, მაინც რომ ყურადღების ცენტრში რომ ექცევა. მასზე გარეგნობით რომ მსჯელობენ და იარლიყს თმის ფერის გამო რომ აკრავენ. ქერა გრძელი თმა ჰქონდა კეკეს და უნაკლო, საოცარი სხეული. ჰოლივუდის ფილმიდან გადმოსულ მსახიობს ჰგავდა.
თავად კეკესთვის რომ გეკითხათ, ალბათ ამჯობინებდა შავგვრემანი ყოფილიყო, ასე მის ინტელექტუალურ შესაძლებლობებში ეჭვს ნაკლებად შეიტანდნენ სამყაროსმპყრობელი კაცები.
თავიდანვე ნიჭიერი ბავშვი იყო კეკე. თუმცა ეს არავის უკვირდა, მაგრამ ზრდასთან ერთად, რაც უფრო თვალშისაცემი ხდებოდა მისი სილამაზე, მით უფრო გაოცებით უცქერდნენ გარშემომმყოფები წიგნებში თავჩარგულ გოგონას.
დაუჯერებლად ეჩვენებოდათ, რომ ღმერთმა თითქოს მხოლოდ ამ ერთი არსებისთვის მოიცალა. გარეგნობასთან და ინტელექტთან ერთად ეს ქალი წარმატებული ბიზნესმენის, კობა კერესელიძის ერთადერთი ქალიშვილი და სრული ამ სიტყვის მნიშვნელობით, მამის სათაყვანებელი არსებაც გახლდათ. მეტისმეტი გამართლებაც კი იყო ერთი ქალისთვის არა?! თუმცა კეკეს სრულყოფილებას მხოლოდ ერთი რამ აყენებდა ჩრდილს, თუმცა ამაზე გარეშე პირებს წარმოდგენა ნაკლებად ჰქონდათ. ეს ნაკლი კი მისი აფექტური, ფიცხი და ამპარტავანი ხასიათი იყო. ოდესღაც ბავშვობაში ლაღი, კეთილი და უანგარო გოგონა, ცხოვრებამ მისმა სირთულეებმა, ან იქნებ პირიქით, სიმარტივემ, ერთდროულად ყველაფერმა მშვენიერ, მაგრამ დაუნდობელ მონსტრად აქცია. მით უფრო მკაცრი იყო, როცა საქმე მამის დანატოვარ ბიზნესს ეხებოდა. კომპლექსივით განიცდიდა საკუთარ სილამაზეს. როგორც კი კაცის თვალებში სურვილს ან აღფრთოვანებას წააწყდებოდა, ფარივით იფარებდა აგრესიას და ქედმაღლობას.

_ აბა რას იტყვი მარიამ, დღეს არ მეღირსება ჭიქა ყავა და დასვენება? _ თავაუღებლად ჰკითხა შემოსულ მდივანს.
_ ვფიქრობ, ნათლიათქვენი უარს ამბობს თქვენთან შეხვედრაზე. თავს გვარიდებს. ყველა ზარს, მათ შორის პირადსაც, მისი თანაშემწე პასუხობს._ მშვიდად უპასუხა მარიამმა და ამით თითქოს მის კითხვასაც გასცა პასუხი.
_ეგ დამპალი კაცი! ბებერი ტურა ეგა!_ ზიზღით გამოსცრა ქალმა._ მაგან და მაგისმა მაქინაციებმა მიიყვანა მამა ინფარქტამდე! მაგას ჰგონია დამემალება არა?
თავი ასწია და მწვანე თვალები ბრაზით შეანათა მარიამს. წარბიც არ შეუხრია გოგოს. ისედაც იცოდა მისი სიბრაზე ვისაც ეკუთვნოდა. გოგი გვაზავა ოდესღაც კობა კერესელიძის მეგობარი იყო. განა მხოლოდ მეგობარი მისი ერთგული თანაშემწე და საქმეთამმართველი.
იმდენად ენდობოდა კობა მეგობარს ერთადერთი ქალიშვილიც კი მოანათლინა და საბოლოოდ საქმის წილში გაიყვანა. მაგრამ ამოუცნობი და უძიროა ადამიანის სიხარბე და მოშურნეობა.
საბოლოოდ ისე გამოვიდა, რომ გოგამ ზურგი აქცია კობას, რომელიც ბინძურ ტენდერებში მონაწილეობაზე უარს ამბობდა და მის მტრებს შეეკრა. ვერ დაიჯერა მეგობრის ღალატი კობამ. მანამ, სანამ
გვიანი არ გახდა ყოფილი მეგობრისგან ხელოვნურად შექმნილი პრობლემების თავიდან არიდება. მაშინ სასწავლებლად იყო წასული კეკე, მამამ არ გაუმხილა შვილს რომ ჯანმრთელობის პრობლემები შეექმნა. საბოლოოდ კი ისე გამოვიდა, რომ კეკე მამის გასვენების დღეს დაბრუნდა სამშობლოში და წარსული უღრუბლო ცხოვრების ნაცვლად მამის ცხედარი და ვალებში ჩაფლული კომპანია დახვდა. თავიდან ამრეზით უყურებდა მამაკაცების სამყარო ახალგაზრდა გამოუცდელ ქერა ქალბატონს. მაგრამ მალევე დარწმუნდნენ, რომ ქალი კი არა ნამდვილი გველეშაპი იყო. მამაზე მეტად ალღოიანი, და რაც მთავარია შეუბრალებელი. ყველაზე მეტად სიძულვილს არ ფარავდა კეკე. ნათლიამისის ფოტო სახლში კედელზე, ყველასდასანახად ჰქონდა გაკრული და დანის მიზანში სროლას სწორედ ამ ფოტოზე ვარჯიშობდა.
_ ვიღაც თემურ თორაძე დაუნიშნავს ნათლიათქვენს იმ პროექტის ხელმძღვანელად, სასწაული რეზიუმე აქვს ამ კაცს. თუმცა მის პირადზე ბევრი არაფერი ვიცი. ყველა პირადი ინფორმაცია გასაიდუმლოებული აქვთ. ვერც ირაკლიმ გაარკვია ვერაფერი. თითქოს აქამდე უბრალოდ არ არსებობდა._ მშვიდი ხმით აბარებდა ანგარიშს მარიამი უფროსს.
მხოლოდ ხანდახან აპარებდა თვალს მისი დაფიქრებული სახისკენ და გულში მისი ფიქრების გამოცნობას ცდილობდა.
_ კარგი! ვნახოთ როდემდე დამემალება! _ საჩვენებელი თითი დააკაკუნა მამისეულ მაგიდაზე კეკემ._ ხვალ კი ბატონ მერს ვესტუმროთ! ვნახოთ სადამდე დაიგრძელა ბებერმა რვაფეხამ საცეცები.
ფეხზე ადგა და კაბინეტი სწრაფი ნაბიჯით დატოვა.
_ მარიააამ!_ მიაძახა უკან დარჩენილს. მარიამი კეკესთან დაახლოებით რვა წელი იყო რაც მუშაობდა და ამ ხნის მანძილზე ისე ჰყავდა შესწავლილი, მისი სუნთქვის სიხშირეზეც კი ხვდებოდა, რა სურდა მის ჭირვეულ უფროსს.
საჭესთან ყოველთვის მარიამი იჯდა. მგონი სწორედ ამის გამოც შეარჩია 22 წლის გამოუცდელი გოგონა კეკემ თავის დროზე. რამდენიმე უსიამოვნო გამოცდილების შემდეგ, როცა შეამჩნია რომ მისი მამაკაცი მძღოლები გზაზე მეტად უკანა ხედვის სარკეში იყურებდნენ, ქალი მძღოლის მონახვა დაისახა მიზნად. შემდეგ და შემდეგ კი სხვა უნარები აღმოაჩინა მასში და მთავარ თანაშემწედ გაიხადა
მარიამს ენდობოდა კეკე. საკუთარ თავს და სიცოცხლეს თვალდახუჭული ანდობდა ზოგადად უნდო და ეჭვიანი.

_ კეკე, რამდენადაც მასზე გავრცელებული ჭორებიდან გავიგეთ, ის თორაძე იტალიური სამზარეულოს დიდი მოტრფიალე ყოფილა და საღამოს უმეტესად „cortile italiano“_ში ვახშმობს. ხომ არ გამოიყენებდით ამ შანსს?_ ისე უემოციოდ შესთავაზა მარიამმა, რომ ვერანაირად ვერ იფიქრებდა მისი უფროსი საკუთარ აზრს მახვევს თავზეო.
_ოჰ, ქართული სამზარეულო აღარ გვეკადრება არა?_რაზე ბრაზობდა თავადაც ვერ ხვდებოდა კეკე. ბოლო-ბოლო ვინ იყო ასეთი ეს ვიღაც თორაძე? როგორ ბედავდა და შეხვედრაზე არ თანხმდებოდა? ჰქონდა საერთოდ წარმოდგენა ვის უბედავდა უარს? ჩანთა გახსნა და პაწაწუნა მარგალიტისფერი სარკე ამოიღო. გაბრაზებულმა ჩაიხედა და ფიფქიას ბოროტი დედინაცვალივით შეათვალიერა საკუთარი უნაკლო სახე. უცებ მიხვდა, სწორედ იმას აკეთებდა, რასაც თავადვე ვერ იტანდა სხვა ლამაზ ქალებში. ახლა საკუთარი სარგებლისთვის გარეგნობას იყენებდა.
_ ჯანდაბა მაგას!_ ჩაილაპარაკა გაბრაზებულმა. სარკე ჩანთაში ჩააგდო და ფანჯრიდან გაიხედა. ჯერ არ ენახა და უკვე ასე ურევდა აზრებს. ნუთუ ამდენად დიდი წარმოდგენა ჰქონდა საკუთარ თავზე იმ უჟმურ კაცს?! ტუჩი ზიზღით დაბრიცა.
_ მარიამ, რესტორანთან მიმიყვანე და დამტოვე, დღეს თავისუფალი ხარ!_ მხოლოდ თავი დაუკრა მარიამმა. არ შეკამათებია. გაუხარდა კიდეც. ადრე დაბრუნდებოდა სახლში და თავის გოგონას გაახარებდა. ისედაც თითქმის ვერ უთმობდა დროს საკუთარ ქალიშვილს. მარტოხელა დედა იყო მარიამი. ცხრა წლის ფერიას სრულებით მარტო ზრდიდა. სწორედ ამის გამო იყო ამდენად ერთგული და მადლიერი კეკესი. მაშინ, რვა წლის უკან, მორიგ გასაუბრებაზე მიმავალი წინასწარ იყო დარწმუნებული, რომ პატარა ბავშვიან ქალს, თანაც განქორწინებაში მყოფს, კარს ცხვირწინ მიუხურავდნენ, ისე როგორც ყველგან და ყოველთვის. მაგრამ კეკე სხვებს არ ჰგავდა....
თბილად გაეღიმა მარიამს, ისიც მხოლოდ წამით. შემდეგ მოხერხებულად გააჩერა მანქანა სადგომზე და საბოლოო მითითებას დაელოდა.
_ თავისუფალი ხარ ჩემო კარგო!_ ღიმილით დაემშვიდობა უფროსი. მანქანიდან გადავიდა და ტანის ბუნებრივად ლამაზი რხევით შეაბიჯა რესტორანში.
_ ქალი კი არა სასწაულია!_ ჩაეღიმა მარიამს. მანქანა დაქოქა და სახლისკენ მხიარული ღიმილით გაემართა.

დარბაზი მოათვალიერა კეკემ.
რაღაც საოცრებას ელოდა, მაგრამ შეცდა
ჩვეულებრივი საშუალო დონის პიცერია იყო. გაუკვირდა, თანაც ძალიან.
_ ნუთუ?_ ჩაილაპარაკა ორაზროვნად და ისეთი მაგიდა შეარჩია მთელი დარბაზი ხელისგულზე რომ ჰქონოდა.
_ რანაირად უნდა ვიცნო ნეტავ?_ დაჟინებით დააკვირდა დარბაზში მჯდომ საზოგადოებას. ისეთ ვინმეს ეძებდა, ვისაც ზედ სახეზე ეწერა: „გამარჯობა! მე ნარცისი და თავხედი ტიპი ვარ! საკუთარი ცხვირის მიღმა ვერავის და ვერაფერს ვხედავო!“ მაგრამ საკუთარ წარმოდგენაში წარმოდგენილ ტიპს ვერავინ მიუსადაგა.
_ იქნება დღეს არ მობრძანებულა?_ ჩაილაპარაკა უკმაყოფილოდ. რაღაც შეუკვეთა, არც კი მიუქცევია ყურადღება რა, დიდად აზიზი მჭამელი არასდროს ყოფილა. მთავარი იყო სუფთა და გემრიელი ნამზადი ყოფილიყო და არას დაგიდევდათ ლობიო ედგა წინ, თუ რამე გაუგებარ სახელიანი საოცარი გაპრანჭული კერძი. საჭმელი მხოლოდ საჭიროება იყო მისთვის და არა მიჯაჭვულობა.
შეკვეთა მალევე მოუტანეს. ის იყო პიცის ნაჭერი პირისკენ წაიღო, რომ ზუსტად მოპირდაპირე მაგიდიდან მოესმა მამაკაცის ბოხი ხმა.
_ სადა ხარ თემურ? გელოდები, ხომ იცი არა?_ თვალები გაუნათდა კეკეს. აი გამართლება ამას ერქვა. ახლა მთავარი იყო მისი გაცნობის შანსი ხელიდან არ გაეშვა და ისე მოეხერხებინა, რომ მისი საკონტაქტო ნომერი ჩაეგდო ხელში. სულაც არ ეტყოდა ვინ იყო სინამდვილეში. მანამ სანამ ისე არ გაახვევდა საკუთარი მომხიბვლელობის ქსელში, რომ იმ საძაგელ თორაძეს თავდ ეძებნა მასთან შეხვედრის გზები.

მაგრამ კაცი ბჭობდა, ბედი იცინოდა!
რესტორნის კარში ისეთმა კაცმა შემოაბიჯა, წამით კეკემ იფიქრა, რომ ოთახი ჟანგბადისგან დაიცალა. მაღალი, შავგვრემანი და ზესიმპატიური მამაკაცი აღმოჩნდა თემურ თორაძე. ისეთი ქარიზმის პატრონი, რომ კეკემ თავს შემოუძახა:
იქით არ გაება მის მახეშიო!
_ ჯანდაბა რა აუცილებელი იყო ასეთი სიმპატიურობა?_ ჩაიბუზღუნა უკმაყოფილოდ. მოსული კი თავისი მასპინძლის მაგიდას მიუჯდა. თვალი გაუშტერდა კეკეს. უნაკლო პროფილი ჰქონდა კაცს.
_ ჯანდაბა შენ!_ შეიკრა ქალმა წარბები. _ გაიხსენე კეკე, როგორ არ გაგიყადრა თავი ამ ნარცისმა! თავხედია ვიღაცაა, მერე რა რომ ასეთი სიმპატიურია?!
პიცა გვერდზე გასწია და მობილური ამოიღო. ფოტოს გადაღება უნდოდა უჩუმრად, რათა მარიამისთვის გაეგზავნა. ეგება ასე უფრო გაერკვია მისი ასავალ_ დასავალი. ერთხელ გაიჩხაკუნა მობილურმა, ორჯერ და საკუთარ პატარა უკანონობაში გართულმა კეკემ ვერც კი გაიგო როგორ წამოადგა თავზე თვალთვალის ობიექტი. სწორედ მაშინ ჩააჩერდა მის მობილურს ინტერესით, როცა ქალი კმაყოფილი ღიმილით აზუმებდა მის ფოტოს.
_ უკაცრავად ქალბატონო! ხელს ხომ არ გიშლით?_ ჩაეკითხა კაცი სასიამოვნო შემპარავი ხმით, თან მისკენ ოდნავ დაიხარა. ო, როგორ ჰქონდა კეკეს თავი მობეზრებული ასეთი არამკითხე კაცებისგან, რომ ეგონათ არიქა და გადაირეოდა სიხარულით თუ
ჭიქა წითელ ღვინოზე დაპატიჟებდნენ ქალს
_ გაქრი აქიდან!_ ისე ქედმაღლურად უთხრა, რომ აბეზარ თაყვანისმცემელს მეორედ არ გასჩენოდა მასთან მიახლოვების სურვილი.
_ ბატონო?_ გაოცებული ხმა ჰქონდა კაცს, თითქოს ყველა ქალი ფეხქვეშ უნდა გაგებოდა. გაოგნებული სახით ამოხედა კეკემ ამ თავხედს და ადგილს მიეყინა. თვალი მობილურის ეკრანისკენ გააპარა, ხომ არ მეშლებაო.
_ ნამდვილად მე ვარ!_ ცალი წარბი ასწია კაცმა ირონიულად._ ხელს ხომ არ გიშლით გართობაში? თუ მთხოვთ, შემიძლია ექსკლუზიურადაც ვიპოზიორო თქვენთვის!
დაუფარავი ინტერესით ჩააყოლა თვალი კეკეს არცთუ მოკრძალებულ დეკოლტეს და პერანგს მიღმა იდუმალი ბილიკისკენ გამომწვევად ჩაკიდულ ოქროს წვრილ ჯაჭვს მიადევნა მზერა.
_ ხამო!_ მაშინე მიახალა კეკემ მისით თუ მისი იდუმალი სივრცეებით აშკარად მოხიბლულ კაცს და სწრაფად შეიკრა პერანგის ღილი._ მომაშორე შენი გარყვნილი თვალები სანამ..._ ძლივს შეიკავა თავი, სანამ რამე გამოუსწორებელს ეტყოდა. ის ხომ მის მოსახიბლად იყო მოსული და არა საომრად.
ტუჩზე იკბინა გაცოფებულმა და ამ უნებური ჟესტით კიდევ უფრო დააინტერესა კაცი.
_ არადა წესით მე უნდა ვბრაზობდე!_ თვალით მობილურზე მიანიშნა კაცმა.
კეკე მიხვდა ფაქტზე წაასწრეს და ისე სწრაფად დააჭირა თითი გაგზავნის ღილაკს, ვითომ სულაც შემთხვევით მოუვიდა.
_ ჰმ!_ ჩაეღიმა კაცს, როცა კეკეს მოქმედება დაინახა._ ჟურნალისტი ხართ?
ჰკითხა უკვე გაბრაზებულმა.
_ ვთქვათ ვარ!_ არ შეეპუა კეკე.
_ არაეთიკურია
_ მაპატიებენ!
_ უნდა გთხოვოთ წაშალოთ ფოტოები! ჩემ თვალწინ და ისინიც, რისი გაგზავნაც უკვე მომასწარით.
_ საკუთარ თავზე ზედმეტად დიდი წარმოდგენა გაქვთ, ბატონო თორაძე! _ სპეციალურად გაუსვა გვარს ხაზი. რათა აღენიშნა, რომ მისი ვინაობა იცოდა. კაცს უცნაურად ჩაეღიმა და მეგობრის მაგიდას გადახედა ცერად. სწრაფად აიღო მობილური, ყველა ფოტო დაუნანებლად წაშალა, ეჭვიც არ ეპარებოდა მარიამი უკვე მოახერხებდა მათ შენახვას.
_ მე უბრალოდ ამ საინტერესო ინტერიერს ვიღებდი! მაგრამ თქვენნაირ ნარცისს რას დავაჯერებ?!_ უტეხად იმართლა თავი._ ახლა კმაყოფილი ხართ?
მიუბრუნა ცარიელი ეკრანი.
_ ალბათ კარგახანს ვერ ვიგრძნობ ამ საღამოს შემდეგ კმაყოფილებას!_ ისე მიმზიდველად გაუღიმა კაცმა, რომ კეკემ კინაღამ ხმაურით გადაყლაპა ნერწყვი. არადა რა სასიამოვნო კაცი იყო, სწორედ ისეთი, მას რომ მოსწონდა. მაგრამ ბედის უკუღმართობით მისი მტრის მარჯვენა ხელი გახლდათ და მასზე ზედმეტი ფიქრები არ ღირდა. თანაც საკმაოდ კერკეტი კაკალი ჩანდა.
_მიბრძანდით ჩემი პირადი სივრციდან თუ შეიძლება!_ უემოციოდ და ცივი სახით მიუთითა ღიმილიანი სახით მომლოდინე მეგობრისკენ.
ჯენტლმენურად დაუკრა თავი კაცმა, უსიტყვოდ გაეცალა და ამით უარესად გააცოფა კეკე.
_ სახელიც კი არ უკითხავს!_ ჩაილაპარაკა იმედგაცრუებულმა.
ცალი თვალით გახედა, რაღაცას ხმადაბლა საუბრობდნენ კაცები. თან ისინიც თვალით ზვერავდნენ. ჩაეღიმა, თავი ამაყად ასწია, ლამაზი გრძელი კისერი მოიღერა და ის იყო ოფიციანტი უნდა მოეხმო, რომ ის თავისით ეახლა ხელში ვარდისფერი შამპანიურით.
_ თქვენ გამოგიგზავნეს!_ ოდნავ წინ გამოუწია ბიჭმა სასმელი და ნებართვას დაელოდა, რათა მაგიდაზე დაედგა._შექმნილი უხერხულობის გამო ბოდიშის მოსახდელადო!
_ მადლობა!_ ფუჟერი გაუწოდა ქალმა გრაციოზულად. ოფიციანტმა ბოთლს კორპი მოხერხებულად ამოაძრო და ლამაზად ჩამოასხა ვარდისფერი სითხე.
კეკემ ფუჟერი ოდნავ მაღლა ასწია, და როცა კაცებმა იფიქრეს, საპასუხოდ გაეღიმათ, გვერდზე მდგარ დეკორატიულ ხეს მიუსხა ძირში. გაოცებაც არ აცალა იმ თავხედებს, ანგარიში გაასწორა და რესტორანი დატოვა.
ჯერ იფიქრა ტაქსს გამოიძახებდა, მაგრამ ისეთი გრილი, მშვიდი და საამო საღამო იყო, რომ გასეირნება გადაწყვიტა და ფეხით დაუყვაოდნავ ჩაბნელებულ ხეივანს. უჩუმრად აედევნა უცნობი ლანდი. სასიამოვნო ფიქრებში გართულ კეკეს კი არც კი შეუმჩნევია, რომ რეალური საფრთხე ფეხდაფეხ მისდევდა.
_ ალბათ იწვიმებს, მარიამი მართალი იყო!_ სამწუხარო იყო, რომ ქოლგა არ ჰქონდა თან. ნაბიჯს აუჩქარა და სწორედ იმ წამს ერთდროულად მოავლო ვიღაცამ ხელი წელზე და პირზე. წამში შებოჭა და ყვირილის საშუალებაც მოუსპო.

ვე რა