მისი ქალიშვილი
11


ვინ თქვა, რომ მშობლების ცოდვები შვილებს არ მოეკითხებათ?! მოეკითხებათ და თანაც იმაზე მეტადაც, ვიდრე ჩვენ წარმოგვიდგენია. ვიჯექი, გულში ნენე მყავდა ჩაკრული და ვფიქრობდი, რას ვიგრძნობდი ახლა, ლუკასის მსგავსად რომ ის გაეტაცა ვინმეს. ამის წარმოდგენაზეც კი გულში სიცივე მეპარებოდა და სისხლთან ერთად მიუყვებოდა ძარღვებს, მთელ ორგანიზმს მიყინავდა. მესმოდა ირმას განცდები, დედობრივი ინსტიქტი მის ყველა გრძნობას სჯაბნიდა. ირმა შეშლილი სახით იჯდა ჩემ პირდაპირ და გაფართოებულ თვალებს კარს არ აშორებდა. იასეს დაბრუნებას ხსნასავით ელოდა.

_ რომ არ დამიბრუნოს?_ დაიჩურჩულა საცოდავად _ ასე არ მოიქცევა ხომ, ლუ? ნაძირალა კია, მაგრამ შვილს დედას არ წაართმევს არა?!
იმედს ელოდა ჩემგან. სურდა მე მიმეცა პირობა იმ არანორმალური იაგოს ნაცვლად. მე კი არ ვიცოდი რა მეთქვა სანუგეშო სუნთქვაშეკრული დედისთვის თავადაც დედას.

_ ჩემი ბრალია! ყველაფერი ჩემი ბრალია! გგონია არ ვიცი?_ ხმა ჩამწყდარი საუბრობდა._რადა ერთ დროს უბრალო გოგო ვიყავი, უბრალო გოგო უბრალო, მარტივი ოცნებებით! ვსწავლობდი, მიყვარდა, მიზანი მქონდა და მეგონა ცხოვრებაში ყველაფერს საკუთარი ძალებით მივაღწევდი. მაგრამ აი სადამდე მივიდა ყველაფერი. პირველად იმან მიღალატა, მე რომ პირველი სიყვარული მეგონა, თურმე დაცინვა იყო მისი სიყვარული და მეტი არაფერი...
ცრემლები მოერია. მაგრამ სწრაფად მოიწმინდა ხელის ზურგით. საკუთარ მკვეთრი ფერი ლაქს დააცქერდა ზიზღით.

_ ჩემს ძმაკაცს სააგენტო აქვსო, შენს მსგავს ლამაზ გოგონებს სანთლით ეძებენო..._ მხრები აიჩეჩა, თითქოს ახლაც უკვირდა განცდილი ღალატის._ დავუჯერე და მან უბრალოდ გამყიდა, თან ჩემი საკუთარივე ნებით! წარმოგიდგენია? სულელი, ქარაფშუტა გოგოსავით მოვტყუვდი. სამი წელი უსაბუთოდ და იძულებით ვიყავი ესკორტ გოგონა, სადღაც უკრაინაში. მანამ, სანამ საკუთარი თავი თავადვე არ გამოვისყიდე! მიხვდები ალბათ რის ფასად! იცი მაინც რად დამიჯდა საკუთარი უტვინობა?_ მუჭები შეკრა გაბრაზებულმა. _ მერე იაგო გავიცანი, ჩემნაირი წყალწაღებული მას ისე მოეჭიდა, როგორც ხავსს. მაშინ, დაცემულმა და ღირსება გათელილმა ვერ გავბედე საქართველოში დაბრუნება! მე ხომ „დიადი მიზნისთვის“ ვიყავი წამოსული იქიდან, არ მინდოდა ვინმეს ჩემი სამარცხვინო დამარცხება და დაცემა ენახა. რას იტყვის ხალხი? _ ნერვიულად გადაიხარხარა_ მაგრამ იაგო არ იყო მარტივი კაცი. მისი სიყვარული მტკივნეული მარწუხი იყო, მგუდავდა, მახრჩობდა და მწამლავდა. დავიღალე იცი? ბრძოლით დავიღალე, მე მხოლოდ თავის გადარჩენას ვცდილობდი. იაგო კი... ის ჩემნაირს... როცა გავიგე ორსულობის შესახებ, გამიხარდა, გამიხარდა და თან შემეშინდა, ვიფიქრე ჩემნაირი ქალის საკუთარი შვილის დედობა არავის მოდუნდებოდა, მით უფრო მას. ვიფიქრე აბორტს მაიძულებდა. ამიტომ ის გავაკეთე, რაც უფრო მარტივად მომეჩვენა. იაგო მივატოვე და ის სულელი ბებერი გამოვიჭირე. მასთან უფრო მარტივი იქნებოდა ცხოვრება. ვაიძულებდი კიდეც ცოლად შევერთე. ახალგაზრდა ლამაზი ქალის დაორსულება მის გაფხორილ პატივმოყვარეობას სულ აგიჟებდა. ეჭვიც კი არ შეპარვია, რომ ლუკასი მისი ვაჟი იყო, ჰოო, მის ასაკში კიდევ ერთი ვაჟის შეძენა! წარმოიდგინე, როგორ იფხორებოდა! თავი მოჰქონდა ახალგაზრდა საყვარლით. მე კი... რას მოველოდი სხვას? ფულზე გაყიდული ქალი სადაც იყო ცოლის ოფიციალურ სტატუსს მივიღებდი._ ირონიულად ჩაეცინა.
მის ხმაში ფარულ ზიზღს ვგრძნობდი, საკუთარი თავი სძულდა.

_ ვინ ვარ მე ლუ? ერთი სულელი, მაგრამ ლამაზი სათამაშო! ჩემნაირ ქალებს ბედნიერება არ დაეჯერებათ იცი? რაც უფრო მეტად გამოვხატავთ გარეგნულად ბედნიერებას, მით უფრო ცარიელია ჩვენი სულიერი სამყარო! ზოგჯერ ვცდილობ საკუთარი თავი დავაჯერო, რომ მიზანს მივაღწიე, ასე თუ ისე, ის მაქვს, რაზეც სხვები მხოლოდ ოცნებობენ. ყალბი თავისუფლება, ნაწყალობევი სოციალური მდგომარეობა და სხეულის და ღირსების საფასური_ სამყოფზე მეტი ფული.
რეალურად მე მხოლოდ ლუკასი მყავს. მის მეტი ღირებული არაფერი და არავინ არაა ჩემს ცხოვრებაში, ისაა რეალურად ხელშესახები. მაგრამ მარტივი ქალური ბედნიერება ისევ მსურს!
რომ ვიღაცისთვის სასურველი ვიყო, აი ისე, როგორც შენ! მინდა ვიღაცას ისე ვჭირდებოდე, როგორც შენ იასეს. შეცდომების და ცოდვების მიუხედავად ვიღაც ფიქრობდეს ჩემზე არა როგორც უნაკლო თოჯინაზე, ან თავის მოსაწონებელ ნივთზე, არამედ, როგორც სასურველ ქალზე. ნუთუ არ მაქვს ამის უფლება? _მზერა ისევ კარზე გადაიტანა._ ალბათ არ მაქვს!

როცა მის მონოლოგს ვუსმენდი მაშინღა გავიაზრე, რომ ეს ქალი ჩემს ნაცნობებს შორის ყველაზე მარტოსული ადამიანი იყო. არ ჰყავდა არავინ შვილის მეტი. ერთი ნამდვილი გულშემატკივარიც კი არ ჰყავდა. და ერთ დღეს რომ გამქრალიყო, ალბათ არავის გაახსენდებოდა. იასეც კი მხოლოდ ლუკასის გამო ზრუნავდა მასზე, მას კი მხოლოდ მცირედი ბედნიერება, მყუდროება და სიმშვიდე სურდა , მაგრამ ოდესღაც მიღებული არასწორი გადაწყვეტილებები მუდმივად უკან მოჰყვებოდნენ და არ აძლევდნენ სიმშვიდის უფლებას. თავადაც ასე დააჯერა საკუთარი თავი, რომ ნამდვილი ურთიერთობების ღირსი არ იყო და თავდასაცავად ქარაფშუტა ქალის ნიღაბს ამოეფარა.
ნენეს ხელი გავუშვი. ირმას გვერდით დავჯექი და მისი ლამაზი თითები ხელის გულში მოვიქციე. თითები გათოშილი ჰქონდა.

_ ყველაფერი კარგად იქნება ირმა! დამშვიდდი, ყველაფერი კარგად იქნება, შენ მარტო არ ხარ!_ თვალები ცრემლებით აევსო. ხელები მომხვია და უხმოდ ატირდა. თანაგრძნობა, ჰაერივით სჭირდებოდა იმ წამს.

იასე და ლევანი ერთად დაბრუნდნენ. ლევანის მშვიდმა სახემ მიმახვედრა, რომ საქმე არც ისე ცუდად იყო, როგორც მეგონა. ირმა მაშინვე ფეხზე წამოხტა და მათ უკან კარს გახედა. ლუკასის შემოსვლას ელოდა, და როცა მიხვდა ბავშვი თან არ მოუყვანეს, ძალა გამოცლილი დაეშვა სკამზე.

_ რა ხდება იასე? ლევან? _ორივეს ერთდროულად ვკითხე მე.

_ბავშვი მისიცაა, უფლება აქვს ნახოს! არაკაცია, მაგრამ რას ვიზამთ? რატომღაც მესმის მისი! ნეტავი რატომ?_ წარბშეკრულმა გადმოგვხედა იასემ.

_ ლუკასი ჩემია! მისთვის ლუკასი არფერს ნიშნავს! მოიტაცა გესმის? ბავშვი მოიტაცა!_ ამოიქვითინა ირმამ.

_მოიტაცა?_ გადახედა მოღუშულმა იასემ_ მგონი შენც იგივე გააკეთე, როცა მამაჩემთან გაიქეცი და ბავშვი მას შეატყუე! გქონდა ამის უფლება?

_ იასე!_ ვუყვირე გაბრაზებულმა.

_ რა იასე? რა? თქვენ ორივე მატყუარა ქალები ხართ! იმიტომ გესმით ასე კარგად ერთმანეთის? რა გგონიათ, რადგან მუცლით ატარებთ ბავშვს ეს მეტ უფლებას განიჭებთ არა? მოგინდებათ მოდიხართ, მოგინდებათ მიდიხართ? მოგინდებათ და ბავშვებს უმალავთ მამებს! ამათი შვილები არიან თურმე!_ მისმა სიტყვებმა გულში ტყვიასავით გამიარა. აი რას ფიქრობდა ის ჩემზე. _ და ჩვენ ვინ აგვინაზღაურებს დაკარგულ წლებს? და ვერ განცდილი მომენტები? დამოუკიდებელი გოგოები არიან თურმე! გადაწყვეტილებებს თავად იღებენ და არჩევანის უფლებასაც კი არ გვაძლევენ! ვინ გვიგდია საერთოდ მამა არა?

კიდევ რაღაცის თქმა უნდოდა, მაგრამ მისი ჩხუბის ხმაზე ნენე შემოვიდა და გაკვირვებული მიაჩერდა.
_ დედას უყვირი შენ?_ დაუბრიალა ლურჯი თვალები.

_ სად არის ლუკასი?_ იკითხა გაოცებულმა_ აკი იასე და მამიკო მოიყვანენო? გამომხედა მე სწორედ მამამისივით წარბებშეკრულმა.
„იასე და მამიკო“ ამ სიტყვებმა შემაკრთო, იასესაც აშკარად ნირი წაუხდა. ნენეს გახედა, მერე მე და საჩვენებელი თითით მასზე მანიშნა. "აჰა, რას ვამბობო!" თავი ჯიუტად გააქნია, ნენე ხელში აიყვანა და მისაღები ოთახიდან კაბინეტისკენ წავიდა. უცნაური სიჩუმე ჩამოდგა. ირმას გავხედე და სახე ჰქონდა წაშლილი. მოულოდნელად ლევანის ჩაცინება მომესმა. გაოცებულმა გავხედე და მან თვალი ჩამიკრა.

_ხვდები რა ბოღმაა ტიპი, ვერ ინელებს, რომ ჩემი ქალიშვილის პამპერსში ვერ აფათურა ხელები?_ თავი სიცილით გააქნია კაბინეტისკენ_მაინც რა მოგწონთ ქალებს ასეთ პიტალო კაცებში? ნუ უნაკლო სხეულის გარდა, რა თქმა უნდა!

_ სახუმაროდ გვაქვს საქმე ახლა?_ ვკითხე მისი უადგილო იუმორით გაბრაზებულმა.

_ კარგით რა! თქვენ მართლა ჯუნგლებში ხომ არ გგონიათ თავი? არ მოუტაცია იმ კაცს ბავშვი! საკუთარი შვილი წაიყვანა რამდენიმე დღით! ისიც არანაკლები სი.... არანაკლები პიტალოა!_ ირმას გახედა და გაუღიმა. _ მალე მოიყვანს, მაგრამ გაფრთხილებ, სასამართლო დავის წამოწყებას აპირებს მეურვეობის განაწილებაზე, და წინასწარ იყავით მზად, საქმეს მოიგებს.
ირმა შეკრთა და საცოდავი თვალებით გამომხედა.

_რას ნიშნავს ლევან საქმეს მოიგებს? ბავშვს წაართმევს დედას?_ გავბედე კითხვის დასმა.

_ ვაიმეეე, რა დრამაქვინები ხართ ორივე! წაართმევს არა ისა კიდე! უბრალოდ ნახვის უფლებას მოიპოვებს! მე ირმას მხარეს დავიცავ, რა თქმა უნდა, ანუ ეს რას ნიშნავს? _ საკუთარი ღირსების დემონსტრირებით ირთობდა თავს, როგორც ჩვეოდა.

_ ნიშნავს, რომ ირმა არ იზარალებს არაფერს!_ ვუპასუხე და აფოფრილი ეგო დავუამე მეგობარს.

_ ისე, რა კაი ტიპია ის შენი ყოფილი, ჰა?_ თვალი ჩაუკრა გაფითრებულ ირმას._ შენს ადგილზე ვიფიქრებდი ამაზე! მშურს თქვენი ქალებოო, რაც კარგი იყო ყველა თქვენ დაითრიეთ უკვე! რა უსამართლოა სამყარო, არა?!

წამოდგა და სტვენა_ სტვენით მიაშურა სამზარეულოს, წითურმა მსუნაგმა. თვალი გააყოლა გაოგნებულმა ირმამ.

_ რაო რა თქვა?_ იკითხა დაეჭვებულმა._ ყველა თქვენ დაითრიეთ და მშურსო?
გამომხედა თვალებდაქაჩულმა. თავი დავუქნიე თანხმობის ნიშნად.

_ ანუ?_ ახლაღა გაიაზრა, რატომაც ვერაფრით დააინტერესა ის საძაგელი. ხელები პირზე აიფარა გაოცებისგან_ ვაიმე! შანსი არაა! მე კიდე...

ისევ სამზარეულოს გახედა, საიდანაც ისმოდა, თუ როგორ მოძღვრავდა ლევანი ლიას, თუ რამდენ გრადუსზე უნდა შეებრაწათ ღუმელში ბატკნის ნეკნები, რათა იდეალურად დაბაწრულიყო.
და ჩემდა მოულოდნელად ისეთი ისტერიული ხარხარი აუტყდა ირმას, ვიფიქრე რომ ჭკუიდან გადაცდა, ან იქნება იმ წამს კიდევაც არ იყო საღ გონზე.

საკმაოდ გვიან , როცა საძინებელში შევედი. იასე აივნის კარებთან იდგა. არ მობრუნებულა, არც კი შეიმჩნია ჩემი იქ ყოფნა. იდგა და სიბნელეს გაჰყურებდა უსიტყვოდ. ყოველთვის ვიცოდი დუმილი ერჩივნა ხოლმე არაფრისმომცემ კამათს. ახლაც რაღაც უსიამოვნოზე საუბრისგან ცდილობდა თავის შეკავებას. და აი, ისევ იგივე სიტუაციაში ვიყავით. ის დუმდა, მე კი მისი აზრების ამოცნობას უშედეგოდ ვცდილობდი.

_ იასე, თავიდან ვიწყებთ?_ ვკითხე ნაწყენი ხმით.

_ რას?_ მგონი მართლა ვერ მიმიხვდა.
_ დუმილს იასე!

_იცი დღეს იაგოში საკუთარი თავი დავინახე! მე მესმის მისი.

_ რა გესმის? თუ როგორ დაამცირო ქალი საკუთარი ზეაღმატებული, უკადრისი სიყვარულით, ეს?

_ დაამცირო? _ როგორც იქნა მოტრიალდა.

_ როგორ ფიქრობ, როცა ქალს დააჯერებ, რომ შენი სიყვარულის ღირსი არაა, ეს დამცირება არაა?

_ რას გულისხმობ?

_ იაგოს ირმა რომ მართლა ჰყვარებოდა... მაგრამ ვერ აკადრა არა საკუთარ თავს ესკორტ გოგონას სიყვარული ბატონმა სწორუპოვარმა?!_ გამეცინა დაუფარავი ბრაზით._ რა არ იცოდა ვის იყვარებდა? ირმამ რამე მოატყუა?

_ ახლა შენ ირმას იცავ? _ მართლა ვერ დაიჯერა ჩემი სიტყვები იასემ._ ქალმა ბებერ მამაჩემზეც კი არ თქვა უარი ფულის გამო! ამ ქალს იცავ ლუ?

_ მე ერთი ვიცი ჩემო კარგო და ერთი ჭეშმარიტება მწამს: სიყვარულმა უნდა გაგაკეთილშობილოს! თუ ის მართლა სიყვარულია! აბა რას ელოდა ეგ შენი მაფიის ბოსი? მთელი ცხოვრება ასე საყვარლად უნდა ყოლოდა? ამას ეძახდა სიყვარულს? ამაზრზენია ეგ ყველაფერი! თითქოს თავად რამეს წარმოადგენდეს ფულის და ლამაზი თვალების გარდა! თითქოს თავად იყო პატიოსანი და უცოდველი კაცი! მაგრამ არა! თქვენ ხომ კაცები ხართ თქვენო უდიდებულესობავ და თქვენი ცოდვები ხომ სულ სხვა სასწორით იწონება! _ იდგა და უსიტყვოდ ისმენდა ჩემს ისტერიკას. მე კი ვერაფრით ვმშვიდდებოდი._ ამოვიდა ყელში, დაბადებიდან თავს რომ გვამეტებთ! ჩვენი ყველაზე უბრალო შეცდომა თქვენს ყველაზე მახინჯ ნაბიჯებს რომ სწონის! აი ახლაც, ვითომ ყველაფერი კარგადაა, ვითომ გიყვარვარ, მაგრამ ვერაფრით მინელებ! ყელზე გადგას ჩემი გაქცევა! გგონია მართლა ერთ ღამეში გადავწყვიტე შენი მიტოვება? გგონია არასდროს მიგრძვნია შენს გვერდით თავი არასრულფასოვან ქალად?

ვხედავდი ყოველი სიტყვა კლავდა, და მაინც ვაგრძელებდი. თუ ახლა არა, ალბათ აღარასდროს ამოვიღებდი ხმას. ალბათ ჩვეულად გავჩუმდებოდი და მისგან მოძღვნილ საწამლავს მთელი ცხოვრების მანძილზე წვეთ_ წვეთად დავცლიდი.

_ არა! არაფერი გამოვა! ერთხელ დამსხვრეულს ვეღარ შეაკოწიწებ! ახლა ხომ გაირკვა ყველაფერი? მითხარი, ხომ გაირკვა ყველაფერი? ხომ ჩაიარა საფრთხემ?_ ხმას არ იღებდა მხოლოდ თვალები ჩამუქებოდა საავდროდ.

_ არ თქვა! იცოდე არ თქვა ის, რასაც ინანებ!_ საჩვენებელი თითი მუქარით აღმართა. უბრალოდ გამეცინა მასზე. კიდევ მბრძანებლობით მაჩუმებდა, კიდევ ფიქრობდა, რომ ვერ გავრისკავდი და ვერ დავთმობდი ხელახლა ნაპოვნს.

_ შენ, შენ არასდროს შეიცვლები იასე! ხედავ ისეთი ცხოვრება გაქვს, რომ იძულებული ხდები შვილები გალავნის მიღმა დამალო! უბრალოდ აუზზე წასვლაც კი შესაძლოა ასე საშინლად დასრულდეს! ესაა შენი ღირსება! ვიღაცეებთან უაზრო ომი! რას ვერ იყოფთ შენ და ის რეგვენი კაცი? დაავლო ბავშვს ხელი და წაიყვანა, უფლება აქვს ვითომ! და ლუკასი? რომელიმე თქვენგანი ახლა ლუკასის თვალებით ხედავთ სიტუაციას? ბავშვს დედა უნდა! დედა არის მისი სამყაროს ცენტრი, მისი სიმშვიდე და ბალანსი. არ აქვს მნიშვნელობა როგორი ქალია დედამისი! გესმის თუ არა? ლუკასიათვის ის ქალღმერთია! უნაკლო და უცოდველი! თურმე ესმის ბიჭს თავისნარი ხისთავიანის! კარგი ერთი! უფლებები აქვთ თურმე! ლუკასმა ის შეძლო, რაც იაგომ ვერ! ირმა გააკეთილშობილა!_ მივუახლოვდი და ახლა მე დავემუქრე თითგაბზეკილმა.

_ეჭვი არ შეგეპაროს, რომ ნენე ჩემია! გესმის შენ? და დიახაც მიგატოვე! დიახაც არ ვაპირებ შენთან დაბრუნებას! დიახაც არ მჯერა შენი და შენი ტყუილების! ამ ხუთი წლის მანძილზე, ერთხელ, გესმის შენ? ერთხელაც არ მიღალატია შენთვის! ფიქრშიც კი არ გამივლია ღალატი და ორპირობა, თუმცა არასდროს მიფიქრია რომ ეს დღე დადგებოდა! აი შენ კი? შეგიძლია იგივე მითხრა? ან რატომ ვერ შეძლებ რა? თქვენთვის ხომ ეგ ტყუილიც კი არაა! თავის მართლებაც როგორი იცით? კაცი ვარ და რა ვქნაო!_ გამეცინა ირონიულად._ და მე ქალი რომ ვარ, რა? ჰორმონები არ მაქვს, სურვილის არ განვიცდი? თუ სიამოვნების განცდა არ შემიძლია? ხის მარიონეტს ვგავარ? გრძნობები არ მაქვს? რით განვსხვავდები იცი მე ირმასგან? უბრალოდ მე სულელი მეოცნებე ვარ! ის კი რისკიანი და საკუთარ თავზე შეყვარებული ქალია! ჩემი ცხოვრება დაპაუზდა მას შემდეგ, რაც მიგატოვე! შენი? კი გეტყობა როგორც ცხოვრობდი, როგორც მდარდობდი! ირმასიც კარგად უნდა გესმოდეს ჩემო ძვირფასო! შენსავით ისიც ვერ ამბობს უარს საკუთარ სურვილებზე! სიყვარული სულ არ სჭირდებათ იცი ფიზიკურ სურვილებს და როგორც თქვენ ამბობთ: უსიყვარულოდ ღალატი ღალატი არაა, მხოლოდ აქტია!

_ მგონი გაგიჟდი იცი? _ სცადა ხელი მოეხვია. უკან დავიხიე.

_ გავგიჟდი კი! გიჟი ვარ უკვე! თქვენ გამაგიჟეთ ყველამ ერთად! ახლა აიღე შენი ბალიში და აქიდან მოშორდი!_ მისი ბალიში ავიღე და გულში ჩავახუტე._ შერიგება გინდა? კი ბატონო! ოღონდ ჯერ დაიმსახურე! ხვალ კი წაბრძანდი და ლუკასი აქ მოიყვანე, თორემ ჩემი ფეხით წავალ იმ დეგენერატ კაცთან და ნახავთ, რისი გაკეთება შეუძლიათ ქალებს! ხელი ვკარი და ძალით გამოვაგდე გარეთ. კარები გამეტებით მივაჯახუნე. გარედან მხიარული სიცილი მომესმა.

_ რაო ზორგ, დაგიფრინა ჩემმა მშვენიერმა ლილუმ?_ლევანის სარკასტულ რეპლიკას იასეს გულიანი ამოოხვრა მოჰყვა.

ორი დღის შემდეგ იაგო ჩაფიძე თავად მოვიდა ჩვენთან. ტირილისგან თვალებდასიებული ლუკასიც თან მოიყვანა.

_ დედა უნდოდა!_ თქვა რაღაცნაირად ხმაგაბზარულმა და მხრები დამნაშავესავით აიჩეჩა დაღლილმა. ლუკასმა ოთახი მოათვალიერა და როცა კიბეზე ჩამომავალ დედამისს მოკრა თვალი, ხმამაღალი ღრიალით გაექანა მისკენ. კიბეზევე ჩამჯდარ ირმას ყელზე მოეხვია და ისეთი გამჭოლი ხმით აწივლდა ყურებმა ზრიალი დამიწყო.

_ ორი დღეა ასეა! თავი გახეთქვას მაქვს!_ ცალი თვალით გახედა შეწუხებულმა ახლადგამომცხვარმა მამიკომ საკუთარ ვაჟს.

_ რას იზამ მეგობარო!_ მხარზე ხელი დაჰკრა ლევანმა_მამობა იმაზე რთულია, ვიდრე ვიღაც ვიღაცეებს ჰგონიათ! მაგრამ მამობას გემოს ვერ ჩაატან, თუ ჯერ პამპერსის გამოცვლის სიამოვნება არ იგემე! ასე ყოფილა ეს!
ნიშნისმოგებით დაასრულა თავისი სიტყვა კორბენმა. მოქუფრულ იასეს თვალი ჩაუკრა და იქაურობას გაეცალა.

ვე რა