უცნაურად განვლო კვირამ.
უცნაურად და თან, ყველაზე მდორედ.
უინტერესოდ და უხალისოდ.
რამდენჯერმე შევძელი მხოლოდ დადუსთან გასვლა.
ისიც მშობლებთან წავიდა ერთი კვირით და,
სრულიად მარტო დავრჩი.
თან იმის ფონზე, რომ გიო აღარ რეკავდა..
იქნებ მეპასუხა,
იქნებდა, მართლა მჭირდებოდა რომ დაერეკა..
მაგრამ,
აღარ.
ეს დანაკლისის განცდა არ იყო, რაც სულში ძალიან დიდ კვალს ტოვებდა..
ის მწარე მარწუხები, გულზე რომ შემომხვეოდა,
გაცილებით მეტს იტევდა და ვერ.
ვერ ვხსნიდი.
მხოლოდ ის ვიცოდი,
რომ ამაზე მეტს ვერ გავძლებდი.
გაძლებაც აღარ იყო.
ის წამები,
რომელიც ასე გადიოდა,
აღარაფრად მიღირდა..
შუა ღამე იყო,
მერამდენე თეთრად გათენებული ღამე,რომ ვეღარ მოვითვალე და მოვითმინე და,
გიოს დავურეკე..
ზუსტად კვირა იყო არ მენახა და მისი ხმა არ გამეგო..
ის მე არ იყო.
პირველივე ზარზე უპასუხა..
სულ ტყუილად დამიდო ის პირობა,
სულ ტყუილად მაფიქრა იმ სიტყვებზე მთელი კვირა..
გიო ყოველთვის აიღებდა ჩემს დანარეკს.
გიოს სხვაგვარად არ შეეძლო..
ძალიან მკრთალმა,თითქმის შეუმჩნეველმა ჟრუანტელმა დამიარა მთელ კანზე..
არც ის და,
აეც მე არ ვიღებდით ხმას..
ის პატარა ცრემლი,
ასე რომ გამომეპარა თვალიდან,
გულის ფიცარს დავახვედრე..
მასში ჩავიქსოვე..
მესმოდა მისი სუნთქვა და,
ნაპასის ხმა..
აქაც კი ვგრძნობდი ტობაკოს არომატს და თამბაქოს მწარე სუნს..
შემეძლო მეთქვა როგორ ჰქონდა თმა,
რა ეცვა და,
ახლა, ასე ღრმად რომ ამოისუნთქა,
როგორ მოეღრუბლა სახე..
-გიო..-იმდენად ჩუმი იყო ჩემი ხმა,
არ მეგონა თუ გაიგონებდა.
მგონი კიარადა, მივხვდი, ვერც კი გაიგონა,
ერთდროულად ავლაპარაკდით ზუსტად დარეკვიდან ოც წუთში,
ი
იტომ,რომ მე ჰაერი აღარ მყოფნიდა უთქმელობისგან და მას ალბათ ხელებში ელეოდა მოთმინება..
-ჩამოხვალ?-სულ სხვანაირად მომესმა მისი
ხმა..
ისეთი სისწრაფით წამოვვარდი ფეხზე, თავბრუ დახვეულმა ძლივს მივაღწიე სამზარეულომდე,რომ გამეხედა.
წვიმდა.
თქეში იყო.
ცას უკიდურესად მოეღო პირი და, გიო მაინც მანქანასთან იდგა,
ერთადერთი თხელი მაისურით და,
ფანჯრებს უყურებდა..
სუნთქვა შემეკრა გაუცნობიერებლად..
აჩქარებულ გულზე ხელი მივიჭირე,თითქოს შევაჩერებდი,რომ არ ამომხტარიყო..
არც კი მომიხურავს, არც კი ჩამიცვამს ჯეროვნად,
ისე გავვარდი,
თითქოს უკან გზა მეხერგებოდა..
ისე მასკდებოდა ფიცარს გული,
თითქოს სხეულიდან გადმოსვლა უნდოდა..
ხო ასე მეჩქარებოდა,
ხომ წამები მრჩებოდა და,
გასვლამდე მაინც შევჩერდი.
ცივ კედელზე ხელისგულებ მიყრდნობილი მანამ ვიდექი,
სანამ გული არ დამშვიდდა და, სუნთქვა არ ჩადგა რიტმში.
ამოვისუნთქე.
ყელში ის დიდი მოწოლილი ბურთიც კი გადავუშვი,
ასე რომ მახრჩობდა მთელი კვირა..
მესიამოვნა ცივი წვიმა სახეზე..
იმ წეღანდელ ცრემლს გასაქანი მისცა წვეთებმა..
შეერია და სულ წაშალა კვალი..
არც გიო განძრეულა ზედმეტად..
ფარების შუქზე არეკლილი მისი გამოსახულება გაყინულიყო და,
რას ელოდა,
ვერ ავხსენი..
ნელა მივუახლოვდი..
უკვე კანკალს ვყავდი სიცივისგან და, განცდისგან ატანილი..
მხოლოდ ერთ წუთს ჩამხედა თვალებში.
მე არ ვიცი იქ რა ამოიკითხა და რატომ შეეცვალა სახე..
გაბუტული უდრეკად ვიდექი და,
თავგამოდებით მაწვიმდა..
აწვიმდა მასაც და,
მთელ ქალაქს..
მე არ ვიცი,
ვერ მოვითვალე,
რამდენი ხანი ვიდექით ერთნაირად ჯიუტად წვიმაში..
რამდენი ხანი სწავლობდა მისი თვალები ჩემს სულს..
მაგრამ,რომ გამოვერკვიე,
ტანზე ის თხელი მაისური მთლიანად მომკრობოდა და, თმებიდან წვეთებად მოდიოდა წვიმა..
-სახლში ადი თათული, გაცივდები..-მითხრა, მაგრამ, არც თვითონ დაძრულა..
მე მხოლოდ მანქანისკენ წავედი და,
თავი თბილ სალონს შევაფარე..
უკანა სავარძელზე გადადებულ მის მოსაცმელში გავეხვიე და ფეხები მჭიდროდ მივიკარი გულზე.
საერთოდ არ ვჩანდი მის ავტომობილში.
ერთ პატარა,
ნაწყენ,
დაგლეჯილ ღრუბელს ვგავდი..
თავჩაქინდრული იდგა ერთხანს გიო ქუჩაში..
ალბათ, რა მნიშვნელოვან გადაწყვეტილებას იღებდა,
თორემ ეს სახე არ ექნებოდა,რომ დაჯდა..
ის,
მისი და,
ჩემად დასაკუთრებული არომატით წამში გაივსო სალონი..
ღრმად ჩავისუნთქე უკიდეგანოდ მონატრებული თამბაქოს სუნი..
ისე დაძრა და წავედით,
ხმა არ ამოგვიღია არცერთს.
მე მეტი არც მჭირდებოდა,
განცდა,რომელიც მისმა გვერდით ყოფნამ მოიტანა,
მადუნებდა და,
მაწყნარებდა..
ორჯერ ისიც დავიჭირე,რომ ეცადა რამე ეთქვა,მაგრამ,
აღარ გამანდო.
ნოემვრის ერთ ცივ, წვიმიან ბოოლოჟამს მთელი საათი მივუყვებოდით ორივე.
არ დამამშვიდებდა მისი არც ერთი სიტყვა ისე, როგორც ეს დუმილი და,
ჰარრში დატრიალები მისი აურა..
ქალაქის გასასვლელთან რომ შევჩერდით,
შუა ღამის პირული იყო უკვე და,
მე აღარცერთი სიბრაზის ნაწილაკი აღარ მქონდა გულში..
მისკენ შევტრიალდი..
მძღოლის სახელოზე თავი ჩამოვდე და,
ისე დავხუჭე, როგორც აქამდე..
ისევ ისე , თავი ამაწევინა და, მის ხელისგულზე დავდე რბილად თავი..
ეს სითბო ყველაფერს მერჩივნა..
ამ წამს მივხვდი ამას..
თვალებს მთელი ძალით ვხუჭავდი,რომ არ გამლეოდა ეს დრო ხელებში და,
არ გავცლოდით ერთმანეთს..
სხეულმა მაშინ გააცნობიერა რამხელა მონატრება ეწვა მძიმე დაღად მთელი კვირა.
მისი ფიზიკური შეხება,
ერთი ხელის გულის ღაწვთან შეერთება იყო საკმარისი,
დავშლილიყავი მონატრებით და,
ისევ აღმედგინა ჩემი თავი..
გრძნობდა გიოც იმავეს?
ამას მისი მძიმე სუნთქვით ვხვდებოდი და,
თითებით, რომლებიც თმებზე მეხებოდა..
-აღარასდროს დამიძახო თათული..-გულში რაც კი ყველაზე დიდ წყენად დამრჩა,გავუმხილე..
თვალიდან გამოპარული ერთი ციცქნა ცრემლი მის კანზე ისე დაეცა, მეგონა ქვა-ქვას შეასკდა..
მომენტალურად ამაწევია სახე..
მე ისევ ვერ გავახილე თვალები..
ისეც შემენანა ეს დრო გასალევად..
მხოლოდ მის კანს ვგრძნობდი ჩემს კანზე და, საკმარისი იყო, აღმექვა მისი სახეც და,
თვალების სიკაშკაშე..
ფრთხილად მომაშორა მოღალატე სითხე..
ხომ ვერ იტანდა ჩემს ცრემლებს და, ამ ბოლო დროს, სულ რომ უწევდა მას გამკლავებოდა..
ჩამეღიმა..
-თათო..-მისი ხმა დაუბრუნდა და, ჩემს სახელს მოყოლილი უდიდესი სითბო..
ალბათ, ათასჯერ ვიტყოდი, რომ არავინ წარმოთქვამდა იმაზე ლამაზად ჩემს სახელს, როგორც გიო..
-დამენახე რა..-ისიც კი ვიცოდი, ამას როგორ მეტყოდა..
არც შევცდი..
უციალებდა თვალებში მშვიდი აურორა..
ერთხელ გავიფიქრე,
ცისარტყელას ფერი თვალებიაქვსთქო და,
ამწამსაც, ზუსტად ისე ანათებდა მასში უამრავი ფერი,
როგორც პირველად.
არ იღიმოდა,თუმცა, ყველა ნაკვთი თბილი ჰქონდა..
წამოზრდილი წვერიც კი საოცრად უხდებოდა..
ისიც მსწავლობდა..
ისიც მისხალ-მისხალ მაკვირდებოდა,თითქოს,პირველად მხედავდა..
ხელი,რომელიც ჯერკიდევ სახეზე შერჩენოდა,
თბილად ჩამოარატა ღაწვებს და,
კი ეცადა ჩაემალა ღიმილი,
მაგრამ, სულ ტყუილად.
სახე გაებარდა ფიქრებისგან.
მეც ვერ მოვუყარე თავი მიმიკებს..
მერე,უბრალოდ,
თავი სულ ერთი წამით გადააქნია,
მკვეთრად მოტრიალდა და,
მანქანა დაძრა..
მე ისევ ჩემ საყვარელ პოზას დავუბრუნდი.
მან ოსევ მომაშველა მისი თბილი ხელის გული..
მე როგორც იქნა ისევ მშვიდად ჩამთვლიმა და,
სახლამდე როგორ მივედით,არც გამიგია..
მხოლოდ მაშინ შევფხიზლდი,
თბილ ჰაერს გარედან მოსული წვიმის ხმა და, სიცივე რომ შეერია..
ბინასთან ვიდექით,
როფორც ყოველთვის, ჩემი ფანჯრების პირისპირ.
გიოს შუქები ჩაექრო და ამჯერად,
ლანპოონი ანათებდა მის სხეულს, გაჭირვებით.
თამბაქოსთვის მოეკიდა და ისეთი ნეტარებით ეწეოდა,
სუნთქვა შემეკრა..
მომეჩვენა თითქოს ჩემი გადმოსვლაც ვერ გაეგო, ისე წაეღო ფიქრებს.
ისე გადაუკიდა მეორე ღერს,
არ დაუნახივარ.
მძიმედ ეწეოდა..
საუკუნე მაინც უნდებოდა, ფილტვები ნიკოტინით შეევსო და,
წვიმიან ჰაერში გაეფანტა ბოლი.
ასე მხოლოდ როცა ჯავრობდა, მაშინ ეწეოდა..
-რაზე დარდობ გიუ?-მე ვეღარ დავაიგნორე მისი ფორიაქი..
ფიქრებიდან როგორც კი გამოერკვა,
ჩამწვარი ღერი თითით ჩააქრო და,
მკრთალად გამიღიმა.
-სადარდებელს რა გამოლევს თათო,შენ ეგ თქვი..-დაენისლა ხმაც, მზერაც და,თითო ნაკვთიც კი..
-რამე ხდება და უნდა ვიცოდე?-მეც მოვიღრუბლე..
გავუპირისპირდი,
ის მესამე ღერი, რომ უკიდებდა, ავაცალე თითებიდან და,
მე მოვუკიდე..
ჩაეღიმა,
მასსავით მძიმედ გამომივიდა მეც მოწევა..
-არ შეეჩვიო!-თითი უფროსივით დამიქნია და გაეცინა..
უცებ გამოიდარა მის სახეზე..
-შენ გადაეჩვიე და მე არ შევეჩვევი,კარგი?!-ნახევრამდე ჩასული ღერი გავუწოდე და,
სხეულში ეკლებმა გაიარეს, ისეთი ჟინით მოქაჩა კვამლი..
-სხვა გზას არ მიტოვებ ხომ თათო?-ისევ ეცინება და ეს ისე უხდება,
ჩემზეც გადმოდის..
უცებ გადამაფიქრებინა წეღანდელი ფიქრები,
ამასაც კი მივუხვდი.
ასე ერთიანად ჩამოწოლილი სიჩუმე რომარ მეხამუშა, ალბათ ესეც წვიმის და იმ გარემოს ბრალი იყო,რაც ჩვენს ირგვლივ ჩამოწვა.
ისევ თავგამოდებით წვიმდა და ჩვენ ისევ გვაწვიმდა.
-ახლა მაინც ადი თათო, მართლა გამიცივდები..-იმდენად თბილად მითხრა, აღარ მციოდა.
აღარც ვკანკალებდი.
მისი ეს “გამიცივდები”ც ღრმად შევინახე გულში და შევტრიალდი..
სულ წამების საკითხი იყო ჩემი ნაბიჯის გადადგმაც,
რომ შემომატრიალა და იმ გულზე მიმიკრა,
ზუსტად ჩემს მსგავსად რომ ხმაურობდა..
გავთბი..
გული გამიჩერდა და ,
მთელი წუთი არ ამომისუნთქავს..
მის ფრთებქვეშ დავპატარავდი და,
ისე შევეხიზნე,
შევეკარი,
აღარ მეთმობოდა..
გული და სულში დატრიალებული ქარიშხალი ერთიანად დამშვიდდა და,
ყველაფერი თავის ადგილას დადგა..
სული სულს,
გული-გონებას..
-ასეთი მონატრება რომ გცოდნია, არუნდა გაგეფრთხილებინე? -ისე გამოუვიდა,თითქოს მხოლოდ მას მოვენატრე..
-არც შენ გაგიფრთხილებივარ გიო..-სად ჩაიკარგა ჩემი ხმა, ვერ მივხვდი,საერთოდ გამომცვლოდა..
კანით ვიგრძენი, როგორ ჩაეღიმა.
ხომ აქამდეც ხშირად ჩამხუტებია,
მაგრამ, ეს რატომ იყო ყველასგან განსხვავებული,
ვერ ვხარშავდი..
-ჰე,წადი ახლა, ლალასაც ენდომება ჩახუტება..-ხომ ვიფიქრე სხვაგვარად გამომივათქო,
მაგრამ,
გიომ ზუსტად ისე გაიგო, როგორც გულიდან წამოვიდა.
-რა დაგიშავა ამ გოგომ თათო, რომ აღარ ეშვები?!-ზუსტად ვიცი მასაც ისე გაუჭირდა ჩემი მოცილება, როფორც მე,
მაგრამ,
თვალების დანახვაც უნდოდა,
თორე დახრილ თავს არ ამაწევინებდა.
მაინც ვერ გავუსწორე მზერა..
-არ მომწონს! -გაბუტული ბავშვივით გულთან გავიკრიფე ხელები..
-ლალა არ მოგწონს კონკრეტულად თათო თუ, ზოგადად, ვინმე რომ მიყვარს?! -ის მაინც ეშმაკურად მიყირებდა და თვალებიდან ყველა ვარსკვლავი იცვიოდა.
-ოოო!-რომ ვეღარაფერი მოვიფიქრე,
ისევ შევტრიალდი და უკვე გაბრაზებული ავირბინე კიბეები.
მას გავუბრაზდი რომ კითხვას მისვამდა თუ ჩემ თავს, რომ ვეღარ ვუპასუხე, არ ვიცი,
მაგრამ, ისეთი შერცხვენილმა გავაღე სახლის კარი,
სარკესაც კი ავარიდე თვალი.
არ გასულა ორი წუთი,
რომ დამირეკა.
თვალებზე ხელებაფარებულმა ვუპასუხე.
თითქოს შეამჩნევდა რამდენად ვხურდი სახეეზე..
-გადმომხედე ერთი წუთით თათო რა..-თან ეღიმებოდაა ხომ ზუსტად ვიცოდი..
ან როგორ უნდა დავენახე, მაგრამ,
რომ დავდექი ფანჯარასთან და გამოვაღე,
ასე მეგონა პირისპირ ვხედავდი მის სახეს..
ლამპიონთან დამდგარიყო და ანათებდა,ისე ჩანდა.
-მართლა არ შევრიგებივარ ლალას თათო..
-ხმაც და შორი მზერაც იმდენად გულწრფელი იყო, გული ამიჩუყდა..
-აბა დაიფიცე..
-შენს თავს ვფიცავარი..
და,გამითიშა..
ადგა და,
წავიდა.
მანქანა დაძრა და,
მაღალი სიჩქარით დატოვა ქუჩა..
იმდენი ხანი ვიდექი ფანჯარასთან,
გაღიმებული,
გულაჩქარებული და თან,
გულგაჩერებული,
რომ შემომათენდა..
ღამე რომ გაიცრიცა და განაცრისფერდა გარემო,
მხოლოდ მაშინ შემოვბრუნდი და,
ჩავიცვი.
ჯეროვნადაც არ იყო გათენებული,
სამსახურისკენ რომ წავედი,
რადგან, სახლში ვეღარ ვჩერდებოდი..
სხვა გზა გიომ არ დამიტოვა..
___
შევიშლები გიო ისე მიყვარს რა გავაკეთოოო
თან რა ჩათლა*ური კითხვები აქვს ;დდდ
საცემიააა
მელაპარაკეეთ
თქვენი :ანასტასია