თავი10

სიმწრისგან ძარღვებში, სისხლი უდუღდა და თავს იდანაშაულებდა, მომხდარის გამო, გოგონას მის გულზე მიედო თავი და მწარედ ტირიდა იაგო, კი გახევებული იდგა და ვერ ეხვეოდა, ვერ ბედავდა მოხვევას, იმდენად უსუსურად და საშინლად გრძნობდა თავს თვალები მთლიანად ჩაუწითლდა და ცრემლი ჩაუდგა.
– ხო, შემეხნენ და ტანკივით გადამთელეს, გადამიარეს, გამაუბედურეს იმ დღეს, ყველაფერთან ერთად, ჩემი სიცოცხლეც თან გაიყოლეს გემსის?- ტირილ- ნარევი ხმით წამოიკივლა.
იაგომ თვალებში ჩახედა და უნდოდა მისი ლამაზი თვალებიდან ცრემლი მოეწმინდა, თუმცა გოგონამ არ დაანება და არ მიუშვა ახლოს.
– არა...
_ ჟასმინ...- დახშული ხმით უთხრა და ხელი ჰაერში დარჩა.
- არა, იაგო, ჩვენ შორის აღარაფერია, ჩვენ ერთად აღარ ვართ, გთხოვ თავი დამანებე და შენი ცხოვრებით იცხოვრე...- მისგან ზურგით შებრუნდა და თვალებიდან ცრემლი მოიწმინდა.
– დაივიწყე, ეს ჩახუტება ეს მხოლოდ წამიერი სისუსტე იყო.- უთხრა და სწრაფი ნაბიჯებით გაეცალა იქაურობას.
მირბოდა და თან ცრემლები ერთი მეორის მიყოლებით, მოსდიოდა.
იაგო, მანქანით აედევნა და გზა გადაუჭრა.
– ჟასმინ, ასე ვერ წახვალ!- დაუყვირა და მაჯაში ხელი ჩაავლო.
_ თავი დამანებე, გესმის მე შენ აღარ მიყვარხარ გაიგე?
_ არ მჯერა, რომ აღარ გიყვარვარ.
– დაიჯერე, რადგან მარადიული არაფერია და მათ შორის არც ჩვენი გრძნობები.- დაუყვირა.
_ რაც გინდა ის თქვი, მაგრამ მე შენი არ მჯერა.- დაუყვირა.
_ ეგ შენი გადასაწყვეტია დაიჯერებ თუ არა, მაგრამ სიმართლე ეს არის.- უხეშად გააშვებინა ხელი გაქცევა სცადა, თუმცა ხელი დაავლო და მანქანაში ჩატენა.
- რას აკეთებ გაგიჟდი?
– ჩვენ საუბარი არ დაგვისრულებია, უნდა ამიხსნა ყველაფერი.- მტკიცე ხმით უთხრა.
– არაფრის ახსნას არ ვაპირებ, ახლავე გამიღე კარები!
– რაც გინდა ის ქენი იყვირე იწივლე თუ გინდა ცრემლებად დაიღვარე, მაგრამ იქამდე არ წახვალ სანამ ყველაფერს არ მიამბობ გასაგებია, აღარც მე ვარ ის ბიჭი, რომელიც ლმობიერი და დამთმობი იყო, როგორც შენ შეიცვალე ისევე შევიცვალე მეც ასე, რომ ჩემთან შენი ისტერიკები არ გაჭრის.- დაუყვირა
- მე აღარ ვარ ის გოგონა, რატომ არ გინდა, რომ გაიგო, ჩემი გული იმ დღეს მოკვდა გესმის მოკვდა?! ახლა კი გააჩერე მანქანა.
– არა.- გოგონა, საჭეს ჩააფრინდა და შეეცადა ხელი შეეშალა მისთვის. ბიჭს საჭე აერია და ძლივს დაამუხრუჭა შემდეგ კი, ცივად გახედა.

_ იცი, რა მართალი ხარ, შენი გული მართლა გაქვავდა და არანაირი გრძნობა აღარ შემოგრჩა ადამიანური. ახლა კი გადადი მანქანიდან.
– რაა?
_ რა და გიბრძანებ დატოვო აქაურობა.- დაუღრიალა, რის გამოც გოგონა მოულოდნელობისგან შეხტა თვალებში ცრემლები ჩაუდგა და სახე წაშლილი უყურებდა ჩაბნელებულ ქუჩებს.
– ამ მიყრუებულ ადგილას, მტოვებ?- თვალცრემლიანმა გახედა.
- როგორც ხედავ. - შეეცადა ცივი გამომეტყველება ჰქონოდა.
გოგონა, ადგილიდან არ იძვროდა და წაშლილი სახით უყურებდა უკაცრიელ ადგილს. თავს ძლივს იკავებდა, რომ არ ეტირა. არ ეგონა, თუ ბიჭი მართლა გაუჩერებდა მანქანას.
- კიდევ დიდხანს აპირებ აქ ჯდომას?
_ მე...
ბიჭმა ღრმად ამოისუნთქა და გზა განაგრძნო.
_ გთხოვ სახლში წამიყვანე..
- სახლში მოგვიანებით წავალთ, მანამდე კი ყველა კითხვას უნდა გასცე პასუხი.
_ რატომ არ გესმის, რომ არ მინდა ამაზე საუბარი..
– მოგიწევს.

ამის შემდეგ ხმა აღარცერთს ამოუღია, გოგონა მიხვდა, რომ აზრი არ ჰქონდა მასთან კამათს. მოღუშული გაჰყურებდა მობნელებულ ქუჩებს. არც იაგო იყო კარგ დღეში, სამი წელია მასზე დარდში და ფიქრებში გალია, სად აღარ ეძება, მაგრამ ვერსად მიაგნო, რას წარმოიდგნედა, თუ ის ცხვირწინ ჰყავდა. როგორ ენატრებოდა, თავს ვერ პატიობდა მის დაკარგვას ახლა კი ეს საზარელი ამბავი შეიტყო, ვერ შეძლო მისი დაცვა, იმ დროს მის გვერდით არ იყო, ვერ დაიხსნა.
რამდენიმე საათში უკვე ადგილზე იყვნენ.
_ სად მომიყვანე?- იკითხა დაბნეულმა.
_ იქ სადაც მარტო ჩვენ ორნი ვიქნებით და ხელს ვერავინ ვერ შეგვიშლის ბევრი გვაქვს სალაპარაკო.- მშვიდად მიუგო და მანქანიდან გადმოვიდა გოგონაც უკან მიჰყვა და დაბნეული აცეცებდა თვალებს.
იაგო, სახლთან მივიდა და შემდეგ მეორე სართულზე აძვრა.
– რას აკეთებ გაგიჟდი?- წამოიძახა გოგონამ.
– ვცდილობ კარები გავაღო.
- არ მითხრა, რომ ეს შენი სახლი არ არის და ვიღაცისია.- შეიცხადა.
– არა, რა თქმა უნდა, ეს ჩემი საზაფხულო სახლია. ამის გასაღები სახლში მაქვს, მეორე კი სახლის დარაჯს აქვს ვისაც ჩავაბარე ამ სახლის მოვლა ახლა გვიანია უბრალოდ და ვერ შევაწუხებ. - უთხრა და აივანზე გადაძვრა შემდეგ კი სახლოს კარებიც გააღო.
- შემოდი.- უთხრა და გზა დაუთმო. გოგონა უხმოდ შევიდა ოთახში და იქვე ჩამოჯდა, უკვე ზამთრდებოდა ამიტომ სახლში ძალიან ცივოდა. - აქ დამელოდე წავალ შეშას მოვიტან და ბუხარს ავანთებ.
მალე შეშით ხელში დაბრუნდა და ცეცხლი დაანთო.
_ გცივა..?- კითხა მზრუნველად, გოგონამ კი თავი დაუქნია.
- ცეცხლი უკვე დავანთე და მალე ოთახიც დათბება. - უთხრა და თვალებში ჩახედა. თითქოს ამით უნდოდა, მის სულს ჩასწვდომოდა. - მოდი ცეცხლთან ახლოს დაჯექი და გათბები. - დაუძახა და ისიც ცეცხლთან მივიდა.

ერთმანეთის პირისპირ იჯდნენ და ერთმანეთს თვალს არ აშორებდნენ.
_ ჟასმინ... გთხოვ მიამბე სად იყავი მთელი სამი წელი?
– ახლა ამაზე საუბარი უკვე ძალიან გვიანია, მოსახდენი მოხდა, ჩვენი გზები გაიყო და ორივე ჩვენი გზებით წავედით, შენ შენი ცხოვრება გაქვს მე ჩემი, ამით ვეღარაფერს შევცვლით და დროს უკან ვეღარ დააბრუნებ.
_ შენი აზრით, არ ვიმსახურებ ვიცოდე შენი ამბავი, იცი მაინც რა გადავიტანე, მეგონა დაგკარგე და ვეღარ გნახავდი,როდესაც უკვე ყველა იმედი გადამეწურა, სწორედ მაშინ გამოჩნდი და თანაც აქ.
_ გრძელი ამბავია ..
– არაუშავს, მოგისმენ.- უთხრა და უეცრად გოგონას ყელზე პატარა ხისჯვარი შენიშნა. ხელი წაიღო და მის ჯვარს შეეხო.- ეს, ჯვარი შენ...
_ ეს ჯვარიც ამ ამბის ნაწილია.- ამოთქვა.
– ძალიან მაინტერესებს ამ სამი წლის მანძილზე, როგორ ცხოვრობდი.
– ეს ჯვარი ყველაზე სწორი გადაწყვეტილება იყო, ჩემს ცხოვრებაში და ისე უბრალოდ არ მიკეთია მას თავის ისტორია აქვს.
– ყურადღებით გისმენ, მაგრამ ჯერ მითხარი სად იყავი მთელი ეს დრო სად აღარ გეძებე, თუმცა უშედეგოთ.
_ ვერც მიპოვდი, იმ ყველაფრის შემდეგ ერთმა კარგმა ადამიანმა მიხსნა, მასთან ვიყავი მთელი ერთი თვე, იუსუფი დამეხმარა აქ ჩამოსვლაში.
_იუსუფი, ვინ არი?
- იუსუფი ის ბედუინია, რომელმაც გადამრჩინა, ვთხოვე ქვეყნიდან გაღწევაში დამმხმარებოდა და დამეხმარა. საბუთები გამაკეთებინა და ფული მომცა.
– ასეთი, ვინ არის ეგ ბედუინი?
– ეგ მხოლოდ ბედუინი არ არის, ის შეძლებული ოჯახიდან იყო, თუმცა მან უარი თქვა ამ ყველაფერზე და ბედუინი გახდა. აქ ჩამოსვლის შემდეგ ბევრი რამ შეიცვალა, პირველ რიგში, ჩემი თავი ვიპოვე და მივხვდი, რომ მე ქრისტიანი ვარ და თანაც ქართველი დედაჩემი ძალიან მიყვარდა, მაგრამ მან არასწორად ამღზარდა, თუმცა ვერც მას დაადანაშაულებ, რადგან მან რაც იცოდა მეც ის მასწავლა, ტაძარში რაღაც ძალამ მიმიყვანა, იქ შესვლისას სულიერი სიმშვიდე დამეუფლა ისეთი მისტიკური იყო. შემდეგ მამაოს გავესაუბრე და რჩევები მომცა და ბიბლია მაჩუქა, მითხრა, რომ წამეკითხა ბიბლია და გავცნობოდი ამ სარწმუნოებას ამის შემდეგ თუ ვცნობდი მხოლოდ ერთ ღმერთად ქრისტეს ის მომნათლავდა ქრისტიანად. ასეც მოხდა მე ავირჩიე ეს გზა. ის მამაო ახლა ჩემი ნათლია და სულიერი მამაა.- თვალებში ცრემლები ჰქონდა ჩამდგარი და თან უბრწყინავდა.
– საოცარია...
_ ჰო, ასევე მამაჩემის მშობლებიც ვიპოვე, ახლა მათთან ვცხოვრობ, ბებიასთან და ბაბუასთან, თურმე უკვე დიდიხანია მეძებდნენ თუმცა ვერ მიპოვეს მამაომ მითხრა, რომ უმიზეზოდ არაფერი ხდება, ამიტომ ეს გზა უნდა გამევლო, რომ ჩემი თავი და ოჯახი მეპოვნა.
- შენ ყველაზე ძლიერი ადამიანი ხარ ვისაც კი,ვიცნობ.
– ძლიერი არ ვიყავი, მას შემდეგ მოვიკრიბე ძალა, რაც ტაძარში მივედი. ახლა უკვე ყველაფერი იცი.
– ჰო, ვიცი... - უთხრა. - აქ დამელოდე ახლავე მოვალ.- დაუბარა და წავიდა, სანამ ბიჭი გასული იყო, გოგონას ცეცხლთან ჩამოეძინა. უკან დაბრუნებულს გოგონა მძინარე დაუხვდა. ხელში აიყვანა და ოთახში დააწვინა.
– გპიედები, აუცილებლად დავაბრუნებ შენ სახეზე ღიმილს და დაგავიწყებ ყველივე ცუდს.

*****



დილით ადრე გოგონამ გაიღვიძა და შენიშნა,რომ ოთახი სულ ვარდის ფურცლებით, იყო მორთული, გაოცებული წამოდგა საწოლიდან ოთახიდან გავიდა და კიბეებს ჩაუყვა, კიბეებიც ვარდის ფურცლებით იყო მორთული ბილიკს გაუყვა, რომელიც მისაღებ ოთახში მთავრდებოდა, გაოგნებული იყო და ვერ გაეგო რა ხდებოდა, ცოტაცანში იაგოც მივიდა მასთან და მის წინ შეჩერდა.
_ რა ხდება? რას ნიშნავს ეს?- იკითხა დაბნეულმა. ბიჭმა მხრებში მოკიდა ხელი და დივანზე დასვა, შემდეგ მის წინ მუხლი მოიდრიკა მისი პატარა სუსტი ხელები თავისაში მოიქცია.
_ ახლა რასაც გეტყვი, ეს ჩემთვის ძალიან მნიშვნელოვანია რას გადაწყვეტ შენ, დავიწყებ იქიდან, რომ შენ ჩემი მთელი ცხოვრება ჩემი ჩასუნთქვა და ამოსუნთქვა ხარ, უშენოდ გადატარებული ყოველი წუთი ჩემთვის ჯოჯოხეთი იყო, ვიცი ფიქრობდი, რომ ამ ამბის გაგების, შემდეგ ხელს გკრავდი, ვაღიარებ არ არის მარტივი, ამის გაგება, მაგრამ რაც მოხდა ეს შენი ბრალი არ იყო, შენ უბრალოდ გარემოებების მსხვერპლი გახდი ისევე როგორც მე.. ამაში დამნაშავე მეც ვარ, რადგან მეგონა გადავაფიქრინებდი მათ და დავითანხმებდი, თუმცა დრო ტყუილად დავკარგე მათთან კამათში, მე შენ არ მომიტყუებიხარ ჩემი გრძნობა ნამდვილი და სუფთაა, არანაირი ცოლი არ არსებობს, ვიცი ეგ ამბავი, დედაჩემმა სპეციალურად გითხრა, რომ დავეშორებინეთ, როდესაც ეგ გითხრა, მე სიკვდილს ვებრძოდი. შენ ჩემთვის ისევ ისეთი ხელ შეუხებელი და უმანკო ხარ, როგორიც სამი წლისწინ იყავი, მიყვარხარ გესმის მიყვარხარ და ვერაფერი ვერ შეძლებს ამ გრძნობის განელებას ჩემში, ვიცი დავაგვიანე ამის გაკეთება,მაგრამ სჯობს გვიან ვიდრე არასდროს.- ბიჭმა ვარდის ფურცლებიან თასში ხელი ჩაყო სული შეუბერა და ვარდის ფურცლები გოგონას სახეზე მიმოიფანტა. ბოლოს კი ხელის გულზე თვლიანი ნიშნობის ბეჭედი გამოჩნდა.- ახლა გკითხავ, გამომყვები ცოლად იქნები ჩემი შვილების დედა და ჩემი ცხოვრების მეგზური.- ბიჭმა ხელი სთხოვა და გოგონას დააკვირდა. თვალებიდან ცრემლები წამოუვიდა, ამის მოსმენამ გული აუჩუყა.
_ მე.... არ შემიძლია...- წამოიძახა და გაიქცა, ბიჭი კი იქ დატოვა.
ბაღში გაიქცა და ატირდა, გული ტკიოდა, როგორ უნდოდა, მასთან ყოფნა, თუმცა არ შეეძლო.
_ჟასმინ... ხომ კარგად ხარ? - კითხა ბიჭმა.
– მაპატიე, მაგრამ ჩვენ ერთად ვერ ვიქნებით, მე ვერ შევძლებ შენს გაბედნიერებას, გესმის.- ტირილით უთხრა.- მე მეტი აღარ მჯერა სიყვარულის და ურთიერთობის.
მის პატარა და თეთრ სახეზე ცრემლები ერთი მეორის მიყოლებით იკვლელვდნენ გზას.
- მე იმითაც ბედნიერი ვიქნები გვერდით,რომ მყავდე დამიჯერე... მე უშებოდ არ შემიძლია გესმის...? უბრალოდ მომეცი შანსი.
_ შენ უკეთეს გოგოს იმსახურებ ისეთს, ვინც შეძლებს შენს გაბედნიერებას, იქნება მოსიყვარულე და მზრუნველი მე... ეს არ შემიძლია, რადგან ტრავმირებული ვარ და ეს ჩემში ღრმად ჩაილექა, წარმოიდგინე აბა, შენ გინდა შემეხო მე კიდევ არ შემიძლია, რადგან უბრალო შეხებაზეც კი ცუდად ვხდები.
– მაგრამ მე სხვა არ მჭირდება, მე მხოლოდ შენ მჭირდები, მესმის შენი და არაფერს გაიძულებ, მხოლოდ ერთს გთხოვ მომეცი უფლება შენ გვერდით იყო და გასწავლო ისევ სიყვარული...
– მე... არ ვიცი...
_ მხოლოდ დროს გთხოვ, დამიჯერე რამდენიმე თვეში, ისევ აგიზგიზდება შენი გული სუყვარულით მე გაგიქარწ....ბ, ყველა დარდს შენი გულიდან და გონებიდან.
– და თუ ვერ შეძელი ამ დროში შენი პირობის შესრულება?
- არამგონია, რომ ვერ შევძლო, მაგრამ თუ მაინც ასე მოხდა, მაშინ გპირდები, რომ სამუდამოდ გავქრები შენი ცხოვრებიდან და მეტს აღარ შეგაწუხებ. ახლა რასაც გთხოვ ის არის, რომ უბრალოდ ვიყოთ ერთად ჩემთვის ისიც საკმარისი იქნება, შენ რომ გხედავ.

– კარგი, ვნახოთ რა გამოვა, თუ შენთვის ეს პრობლემა არ არის, იყოს ასე მაგრამ ჩვენი ურთიერთობა შემოიფარგლება, მხოლოდ შეხვედრბით მეტს ვერ დაგპირდები.

_ კარგი, თანახმა ვარ. - უთხრა თვალებ გაბრწყინებულმა და გოგონას ძალიან ფრთხილად მოხვია ხელი.



ბედისწერამ ახალი შანსი მისცა მათ, საინტერესოა შეძლებს იაგო, ისევ მოიგოს ამ ჯერად ტრავმირებული გოგონას გული, შეძლებს მოაბრუნოს ცხოვრებისკენ და დაავიწყოს ყველა ცუდი მოგონება. მათი სიყვარული არ არის სუსტი, ის ძლიერია და ყველაფერზე მაღლა დგას, შეუძლებელია მათი დანგრევა. ისე ფრთხილად და მოწიწებით ეპყრობოდა, როგორც ფაიფურის თოჯინას, რომლის დამსხრევაც ეშინოდა. ის კარგად ხვდებოდა და იაზრებდა მის მდგომარეობას მთლიანად შევიდა მის მდგომარეობაში ამიტომ სათუთად ეპყრობოდა, რადგან არ უნდოდა რამე ეტკინა მისთვის ან დაეძალებინა.


აივანზე იდგენენ და ბიჭს ნაზად ჰქონდა წელზე შემოხვეული თავის განიერი ხელები და გოგონას თბილი მზერით უმზერდა, მის თვალებში იმდენი სითბო, სიყვარული და ტკივილი იყო. დიახ, ტკიოდა მისი მდგომარეობა, რომ ვერ შეძლო მისი გადარჩენა. თუმცა ყოველივე ცუდს კარგი მოსდევს. გოგონამ ამდენი გამოიარა ამ სამ წელში და ახლა მის წინ სრუილად სხვა ადამიანი იდგა ის პატარა,გოგონა აღარ იყო ილუზიებით, არამედ დაქალებული და გონებაში ჩამჯდარი იყო, უფრო ძლიერი და დამოუკიდებელი. ვიზუალურადაც ძალიან დახვეწილი და დამშვენებული იყო, ელეგანტური. ამაყობდა მისით, რომ ტკივილმა კი არ გატეხა არამედ გააძლიერა . ჯერ სულ რაღაც 22 წლის იყო და სრულიად შეცვლილი.

– რა საინტერესოა არა..- უთხრა იაგომ.
– რა?
_ ის,რომ ბედისწერამ როგორც დაგვაშორა ისევ შეგვახვედრა ერთმანეთს თანაც ჩემს ოფისში, ეს ისეთი მოულოდნელი იყო ჩემთვის. ყველაფერს წარმოვიდგენდი, მაგრამ ვერასდროს წარმოვიდგენდი,თუ ჩემს ოფისში გნახავდი.- გაეცინა ბიჭს.
– ჰო, ვერც მე...
_ რა პოზიციაზე გინდოდა, მუშაობის დაწყება?
– ასისტენტის.
_ და ახლა აღარ გინდა?- ეშმაკურად გახედა.
– არა...
– რატომ?
– შენთან არ ვიმუშავებ. უფროსწორად ვერ ვიმუშავებ სხვაგან მოვნახავ.
– და გგონია, სხვაგან გაგიშვებ, ჩემთან იმუშავებ და ყოველდღე გნახავ ხოლმე.
– არ ვიცი, მოვიფიქრებ. აქ არაფერი გაქვს რომ საჭმელი?
- უნდა იყოს რაღაცეები.
სამზარეულოში გავიდნენ და შემოწმება დაიწყეს იყო თუ არა რამე, მხოლოდ ერთი თევზის კონსერვის ქილა იპოვეს.
- ვიპოვე..- წამოიძახა.
– ყოჩაღ.- მკრთლად გაეცინა.
გასახსნელი ვერსად ნახეს ამიტომ დანით სცადა გაეხსნა ქილა, თუმცა დანა მოუცურდა და თითი გადაიჭრა,იაგომ. გოგონამ შენიშნა ეს და შეშინებული ეცა.
_ რა ქენი თითი გაიჭერი.- შეშფოთებით წამოიძახა.
_ არაფერია, უბრალო ნაკაწრია.
– რა უბრალო ნაკაწრია, ნახე რამხელა ჭრილობა გადევს. აქ სადმე გაქვს პირველადი დახმარების ყუთი?
_ მემგონი აბაზანაში უნდა იყოს.- უთხრა ბიჭმა.
გოგონა აბაზანაში გაიქცა და იქიდან პირველადი დახმარების ყუთი მოიტანა, სპირტით დაუმუშვა, თუმცა ბინტი სანტავიკი ვერსად ნახა და თითი იზოლენტით გადაუხვია.


ერთად იყვნენ მაგრამ ამავ დროულად მათ შორის დისტანცია იყო, როგორ უნდოდა, ძლიერ შემოეხვია ხელები და დაეკოცნა მისი სახე და მოფერებოდა, თუმა ვერ აკეთებდა ამას ეს აგიჟებდა მას.

გოგონას დაურეკეს და ტელეფონის ასაღებად გავიდა. ბებია ურეკავდა.
– ღმერთო, სულ დამავიწყდა მათი გაფრთხილება.- ჩაილაპარაკა და შემდეგ უპასუხა. - გისმენ.
– შვილო, სად ხარ? რატომ არ დაბრუნდი შინ?- ქალის ნერვიული ხმა ისმოდა.
– ბებო, მაპატიე დამავიწყდა შენი გაფრთხილება, მეგობართან ვარ მთხოვა დარჩი ცოტახანი ჩემთანო.
– კარგი, შვილო როდის დაბრუნდები?
- ერთ ორ დღეში.
– კარგი, თავს გაუფრთხილდი....
– რა მოხდა?- კითხა ბიჭმა.
- შენ გამო, ბებიაჩემი მოვატყუე.- წარბებშეყრილმა უთხრა.
- კარგი, არაფერი დაშავდება ამით. მე გავალ იქნებ რომელიმე მაღაზია ვიპოვო, სურსათს ვიყიდი და მოვალ.
_ რაა?? აქ მარტო ვერ დავრჩები, მეც წამოვალ..
- როგორც გინდა.

მანქანაში ჩაჯდნენ და ცენტრალურ გზაზე გავიდნენ, იქვე ახლოს პატარა მარკეტი შენიშნეს და იქ მივიდნენ.
რაც საჭირო იყო ყველაფერი იყიდეს და უკან დაბრუნდნენ
ბიჭმა ომლეტის მომზადება დაიწყო, გოგონამ კი მაგიდა გააწყო. შემდეგ კი, სასადილოდ დასხდნენ.
ჩუმად ისხდნენ და მიირთმევდნენ ომლეტს, საკმაოდ გემრიელად მოამზდა იაგომ ომლეტი, თუმცა გოგონამ არ შეიმჩნია.
– როგორ მოგწონს აბა?
- ცუდი არ არის ...- იცრუა.


......
აბა ველი თქვენს კომენტარებს და რეაქციებს, როგორც შეგპირდით, ავტვირთე ახალი თავი.