ჩემი სახელია ლილუ ყოველთვის აქტიური და კომუნიკაბელური ვიყავი, მაგრამ მაინც შინაგანი არასრულფასოვნების შეგრძნება და კომპლექსები მაწუხებდა. გარეგნობით არც თუ ისე გამორჩეული ბავშვი მეტრა სამოცი ჟღალი თმით პატარა შუბლით თაფლისფერი თვალებით თხელი ტუჩებით და ჭორფლიანი სახით ყოველთვის აღნიშნავდნენ რომ მამას ვგავდი. გავჩნდი ერთ ყველასთვის ჩვეულებრივ ოჯახში არაჩვეულებრივ ხალხთან მამა ნიკოლოზი მამაპაპური კაცი იყო უყვარდა ქეიფი სმა და პათოლოგიური სიმთვრალეც ქონდა ბოლო პერიოდში იმდენად მიჰყო ხეელი ამ საქმიანობას რომ სამსახურიც დაკარგა დარდმაც თავისი ქნა და უფრო მეტად დააბეჩავა აგრესიული გახადა და ფხიზელს ვეღარ ვხედავდი უსამსახუროდ დარჩენილი ნიკოლოზი ვალებს ვეღარ იხდიდა და მალევე სახლიდანაც გამოგვასახლეს დავრჩით ნაქირავებში მშიერ მწყურვლები დედა ქეთევანი ღვთისმოშიშე შრომისმოყვარე ქალი იყო დამლაგებლად მუშაობდა ერთერთ ობიექტში ასილარი ჰქონდა ხელფასი ქირის ფულს ოცდაათ ლარს ვიხდიდით დანარჩენს ჭამისთვის ვიზოგავდით სითბოთი არცერთი გამოირჩეოდნენ ჩხუბი და დავიდარაბა ჩვენი ოჯახის თანდევი ნაწილი იყო ვოცნებობდი წყნარ ძილზე მშვიდათ ჭამაზე ღამეს უმეტესად გარეთ ვათევდით მთვრალ ნიკოლოზს რომ არ ვეცემეთ. იყო დღეები დანითაც გამოგვკიდებია გაბრაზებული ქეთევანი ისევ ჩემზე იყრიდა ჯავრს ეს იმდენად რუტინული და მოსაბეზრებელი იყო რომ თექვსმეტი წლის ასაკში გადავწყვიტე რომ ყველაფერი ნანახი მქონდა და ამდენი ტანჯვისგან განსანთავისუფლებლად დრო იყო ზომებისთვის მიმემართა სახლში რაც წამლები ვიპოვე ერთად მოვხვიე ხელი და დავლიე ჩემთვის იმ დროისთვის საუბედუროდ გადავრჩი და ვითომც არაფერი მომხდარა ჩვეულ რუტინას დავუბრუნდი. ქეთევანის ხელფასი აღარაფერში გვყოფნიდა და გადავწყვიტე მეც მომენახა სამსახური ბევრი ძიების შემდეგ ერთერთ სასტუმროში დავიწყე მუშაობა დამლაგებლად დილით მოვაწესრიგებდი ყველაფერს და შემდეგ სკოლაში მივდიოდი ერთადერთი ადამიანი ვისაც ვენდობოდი ჩემი პირველი კლასისს ამხანაგი დეა იყო მწვანეთვალება ქერა ნაზი ნაქვთებით სრულყოფილი სილამაზის პატრონი იყო შეძლებული ოჯახიდან რომელსაც თავზე დასტრიალებდნენ.

სკოლის დამთავრებამდე ერთითვე იყო დარჩენილი გაორმაგებბული ძალებით ვმეცადინეობდი რადგან თუ ჩემი ოჯახისგან თავისდაღწევა მინდოდა სრულფასოვანი და დამოუკიდებელი უნდა ვყოფილიყავი ჩემი დამოუკიდებლობა კი სწავლაზე შრომაზე და თავდადებაზე გადიოდა მინდოდა თბილისის რომელიმე უნივერსიტეტში ჩამებარებინა რადგან ჩვენი ქალაქიდან ბევრად შორს ვიქნებოდი ჩემებისგან მოშორებით უი კი მე ბათუმში ვცხოვრობ ჩვენი მხარე ულამაზესია და აქაურობაზე ვგიჟდები მე და დეა ხშირად ვსტუმრობთ მაღალმთიან აჭარას არც დეას უყვარს ხალხმრავლობა და თავის დასახწევად ბუნებაში ჩაკარგვა ჩენი ერთერთი ჰობია.
ერთი თვეც უცბად გაილია მე და დეა რესტორანში წასასვლელად ვემზადებოდით მოვქექე გარდერობი გრძელი თხელი ატლასის მკრთალი ვარდისფერი კაბა გამოვიღე და ჩავიცვი ფეხზე კი თეთრი ბალეტკები.
კარგია რომ მე და დეა ერთი ზომისები ვართ ხშირად მეცვა დეას ტანსაცმელები რადგან ჩემთვის ვერასდროს ვყიდულობდი რესტორანში დეას მანქანით წავედით ძალიან აჟიტირებულები და გახარებულები ვიყავით ცხოვრების ახალ ეტაპზე გადავდიოდით დეა დათრობას ლამობდა ერთ ჭიქებს ერთმანეთის მიყოლებით ცლიდა და შედეგმაც არა დააყოვნა
-აუ ლილუ ცუდათ ვარ მაგრად მცხელა
-წამოდი ჰაერზე გავიდეთ
რესტორნის ეზოში გასულები დეას ვეღარ მოვერიე და წავბარბაცდით დაცემამდე ცოტა გვაკლდა რომ ვიღაცამ ხელი წაგვავლო და აგვიტაცა დაბნეულობისგნ შევყვირეთ კიდეც გონს რომ მოვედით ჩვენს წინ ჩვენზე ბევრად მაღალი შავგვრემანი საშუალო შუბლით თაფლისფერ თალებით ლამაზი მოპუსკული ცხვირით დაბუშტული ტუჩებით მოვლილი წვერით ნავარჯიშები უნაკლო სხეულით და კარგად ჩაცმული ბიჭი დაგვხვდა მის გემოვნებას ჩაცმის სტილიც უსვამდა ხაზს მე და დეას ნერწყვიც კი მოგვადგა ვიდექით და მივჩერებოდით გაოგნებულები თითქოს და ნაცნობი ახალგაზრდა იყო მაგრამ ასეთი ბიჭს რა დაგვავიწყებდა?
-ფრთხილად ხომ არაფერი იტკინეთ?
ხმაც ისეთი უნაკლო და განსხვავებული ჰქონდა შთაბეჭდილებების ქვეშ ვიყავი და ძლივს გადავაბი ორიწინადადება ერთმანეთს
-არა მადლობთ
-კარგია
დეა ჩემზე ბევრად აქტიური და თავისუფალი იყო რომელსაც არანაირი კომპლექსი არ აწუხებდა დალეულზე კი მითუმეტეს ამიტომ უცნობი ბიჭი კითხვების კორიანტელში გაახვია სახელი გვარი მამის სახელი ყველაფერი გამოკითხა მას ვაკო ერქვა მე უხერხულად ვიდექი გაწითლებული ლოყებით
-არ შევიდეთ? მივმართე დეას
დეა კი ლაპარაკს არ წყვეტდა ვაკოს ხელების ფერებაზე რომ გადავიდა გავბრაზდი იმდენად ნასვამი იყო რომ თავის საქციელს ვეღარც აკონტროლებდა მოვკიდე ხელი და დარბაზში შევაგდე გამოვტრიალდი ვაკოს ბოდიში მოვუხადე დეას საქციელებზე და უკან დავბრუნდი გათენებისას დავიშალეთ სახლში ტაქსით წავედით დეას სახლთან ჩმოვედი მეც რადგა ორი ქუჩის მოშორებით ვცხოვრობდი სახლში შევაცილე და გზა განვაგრძე სეირნობით მივუყვებოდი ქუჩას და თან ვაკოზე ჩავფიქრდი არასდროს მყოლია შეყვარებული მოწონებითაც არ მქონია მსგავსი შემთხვევა განა რა თვალზე დავინახე ვაკო? არაა ბიჭების დრო შენი მიზნები მისწრაფებები გაქ ასასრულებელი ვინაა ვაკო? ან რადროს ვაკოა? ან საერთოდ რატომ ფოქრობ მასზე ვეღარც ნახავ ვეჩხუბებოდი ჩემს თავს ამასობაში უკნიდან მანქანა მომიახლოვდა გაჩერდა და ვაკო გადმოვიდა
-მარტო რატომ მიდიხარ?
-შენ აქ საიდან? გაკვირვებულმა შევხედე
-მეც აქეთ ვცხოვრობ გვერძე ქუჩაზე
-არ შემიმჩნევიხარ არასდროს
-კი ეხლახანს ჩამოვედი საზღვარგარეთიდან
-ამ კარგია
-მიგიყვან ბინამდე თუ შეიძლება
-იყოს ფეხით გავივლი მადლობა უცნობი ბიჭის მანქანაში ჩაჯდომის არანაირი სურვილი არ მქონდა მითუმეტეს როგორ ზეგავლენას მოახდენდა ჩემს სახელზე ვინმეს რომ დავენახე
-კარგი მაშინ ფეხით მიგაცილებ ერთი წუთ მომიცადე გთხოვ
მანქანა დეას ბინასთან გვერდით მიაყენა ჩაკეტა და გვერდში ამომიდგა -წავიდეთ ლილუ
-შენ რატომ არ დალიე?
-რატო გადამეკიდე? საერთოდ არ გიცნობ ერთი ნახვით ასეთი შთაბეჭდილება როგორ მოვახდინე რომ უკან გამომყევი?
-იდეაში დიდიხნნის წინათ მიცნობდი ბავშვობაში უბრალოდ არ გახსოვარ და მეორეც უკან არ გამოგკიდებივარ ფაქტიურად მეზობლები ვართ მე რა ჯაშუშ ან სერიული მკვლელი ვარ? მასე რომ მელაპარაკები
-არა არ მახსოვხარ საერთოდ ვუპასუხე უხეშად და გზის ყურება განვაგრძე
-მაგას უკვე მივხვდი. თავდაცვის რეფლექსები ჩართე შეგეშინდა რომ არ შეგიყვარდე მაგიტომ მექცევი მასე არაა? თავის ნათქვამზე თვითონვე გაეცინა სერიოზული მზერა მივაბყარი
-რატომ ხარ მასეთი ქედმაღალი? ან შენს თავში მასეთი დარწმუნებული რომ მომეწონე და მითუმეტეს სიყვარულის იმედიც რომ გაქვს?
-არაფრის იმედი არ უნდა მკონდეს ხო?
-არა მადლობა მოცილებისთვის ნახვამდის
პასუხს აღარ დაველოდე სწრაფი ნაბიჯით შვედი სადარბაზოში და ფანჯრიდან ჩუმად გადმოვხედე ვუყურებდი როგორი თავდაჯერებული მიაბიჯებდა ჩაბნელებულ ქუჩაში მხრებ გამართული ჩავფიქრდი ვერ ვიჯერებდი ასეთ ბიჭს მე რატომ მოვეწონე ან რას ელოდა ჩემგან?!