ადვიკატთან საუბრის შემდეგ ათასჯერ მაინც დაურეკა ანდრიამ თორნიკეს მაგრამ ვერ დაუკავშირდა, ამიტომ მისი მოძებნა გადაწყვიტა.
-მე ხელვაჩაურში წავალ- ჩამწყდარი ხმით უთხრა თათიამ როცა თორნიკეს გაუჩინარების ამბავი გაუმხილა ანდრიამ
-შანსი არაა იქ არ იქნება... ხომ იცი ბავშვობიდან სძულს იქაურობა
-ვიცი მაგრამ...
-წასვლა მაინც გინდა?!
-რატომღაც მგონია რომ იქ იქნება
-კარგი მაშინ გამოგივლი და...
-საჭირო არა!
-თათია!
-რაა?!
-უკვე გვიანია!
-მერე რააა?!
-მერე ის რომ არ მინდა ამ შუაღამისას მარტომ იბოდიალო მანქანით, მითუმეტეს ასეთ ამინდში
-იცი? ახლა ზუსტად თორნიკესავით ლაპარაკობ!-წამოენთო თათია
-ხოოო?-ტუჩის კუთხეში ღიმილი შეეპარა ანდრიას და ძლივს შეიკავა თავი რომ არ გასცინებოდა, მაგრამ მაშინვე ცივად მიეყინა სახეზე ღიმილი როგორც კი თათიამ უთხრა
-ხელვაჩაურში რომ ჩავალ დაგირეკავ-და გაუთიშა. ,,ჯანდაბა რა ჯიუტია" მოიღუშა ანდრია და გონიოსკენ მიმავალ გზაზე მანქანა მკვეთრი დამუხრუჭებით გააჩერა. მობრუნებას და ხელვაჩაურში წასვლას აპირებდა მაგრამ როგორც კი თათიას შეტობინებები მიიღო ,,გთხოვ ჩემზე არ ინერვიულო, როგორც კი ჩავალ მაშინვე დაგირეკავ" ,,შენ გონიოში წადი და იქ მოძებნე" ,,ტყულად დრო არ დაკარგო" მაშინვე გადაიფიქრა და გზა გააგრძელა.
თვალები ცრემლებით აევსო თათიას როცა თორნიკეს დამტვრეული მანქანა დაინახა, რომლითაც ძველი რკინის კარი ჰქონდა შენგრეული. მაშინვე ტელეფონი ამოიღო ჯიბიდან და ანდრიას მისწერა ,,აქაა" და მანქანიდან სწრაფად გადავიდა. როგორც ყოველთვის ახლაც სეზონის შეუსაბამოდ ეცვა, მაგრამ იმის მიუხედავად რომ გარეთ მინუს 5 გრადუსი იყო, სიცივეს მაინც ვერ გრძნობდა. სახლის კარი გააღო თუ არა გულგრილად მოავლო თვალი არეულ ოთახს და დალეწილ ნივთებს ქუსლიანი ფეხსაცმელით ფრთხილად გადააბიჯა.
-რატო მოხვედი?- თორნიკეს ხმამ შეაკრთო, რომელიც დივანზე მისგან ზურგშექცევით იჯდა
-შენი აზრით?-მკაცრი ტონით ჰკითხა თათიამ და სწრაფად მიუახლოვდა
-მინდა რომ წახვიდე!
-ასეთ მდგომარეობაში მარტოს ვერ დაგტოვებ!
-კარგად ვარ!
-არ ხარ
-თათია
-თორნიკე გთხოვ უფლება მომეცი რომ დაგეხმარო-შეეხვეწა თათია და აკანკალებული თითები დასისხლიანებულ ხელზე ნაზად შეახო. თორნიკეს მის ქცევაზე ბოროტულად გაეღიმა და მაჯახე უხეშად წაავლო ხელი მის ფეხებშორის მოქცეულ გოგონას, თავისკენ უხეშად მიიზიდა და გამომწვევი ტონით ზედ ტუჩებთან დაუჩურჩულა
-წადი!
-არ შემიძლია-ჩამწყდარი ხმით უთხრა თათიამ და ცრემლიანი თვალები სახეში მიანათა.
-წადი თორემ აღარ გაგიშვებ- ბრაზნარევი ტონით უთხრა თორნიკემ და ხელი უხეშად გაუშვა.
-ასე რატომ იქცევი?- სლუკუნით ჰკითხა თათიამ და ტუჩებთან მიტანილი ბოთლი თითებიდან ააცალა. თორნიკე მისმა ქცევამ გააღიზიანა მაგრამ როგორღაც თავი შეიკავა და მაქსიმალურად მშვიდი ტონით უთხრა
-დამიბრუნე!
-ასე აპირებ პრობლემების მოგვარებას?
-ამის დედაც-უმისამართო გინება დაიწყო თორნიკემ და გაგეიჟებული ფეხზე წამოდგა, მაშინვე კარადას მივარდა დ ავისკის ბოთლი გამოიღო კარადიდან
-ისევ უნდა დალიო?- სლუკუნით ჰკითხა თათიამ და თითქმის ბოლომდე დაცლილი ბოთლი იატაკზე მოისროლა
-რამე არ მოგწონს?!-ბრაზნარევი ტონით ჰკითხა თორნიკემ და მაშინვე წინ აესვეტა გაღიზიანებულ გოგონას. მისი კითხვა უპასუხოდ დატოვა თათიამ და მაშინვე შეტრიალდა, მაგრამ წასვლა ვერ შეძლო, რადგან თორნიკეს ცივი თითები მარწუხივით შემოეჭდო მაჯაზე.
-გამიშვი!- მხოლოდ ამის თქმა მოახერხა მისთვის ხმა აკანკალებულმა გოგონამ და ძლივს შეიკავა თავი რომ არ ეტირა
-არ მინდა რომ წახვიდე-გულწრფელი ემოციით უთხრა თორნიკემ და თავისკენ უხეშად შეატრიალა
-დარწმუნებული ხარ?- ჩამწყდარი ხმით ჰკითხა თათიამ და ცრემლიანი თვალები სახეში მიანათა
-არა-გულწრფელი ემოციით უთხრა თორნიკემ და გადმოდენილი სიმწრის ცრემლები ხელის ზურგით სწრაფად მოაშორა სახიდან
-მაშინ ჯობია რომ წავიდე- ძლივს გასაგონად უმისამართოდ დაიჩურჩულა სასოწარკვეთილმა გოგონამ და მისი მარწუხივით შემოჭდობილი თითებისგან მაჯის დახსნა სცადა.
-თათია...!
-გამიშვი
-მომისმინე
-მტკივა
-ვიცი რომ გტკივა- უინტერესოდ უთხრა თორნიკემ და დასისხლიებული ხელი წელზე ნაზად შეუცურა
-რას აკეთებ?!-დაიბნა თათია როცა მისი სოფრიფანა სხეული ტანზე მჭიდროდ მიიკრო გონება ამღვრეულმა ბიჭმა და სახე მის ოქროსფერ თმაში ჩამალა
-ისეთს არაფერს რაც აქამდე არ გამიკეთები-ჩამწყდარი ხმით უთხრა თორნიკემ და ყურს დაბლა ნაზად აკოცა
-გთხოვ-შეეხვეწა თათია და მისი ხელიდან გასხლტომა სცადა მაგრამ მაშინვე მკლავებშორის მოიმწყვდია ვნება მორეულმა ბიჭმა და გამომწვევი ტონით ზედ ტუჩებთან დაუჩურჩულა
-ვიცი როგორც უნდა დაგაშოშმინო-და სანამ გაგიჟებული გოგონა რამეს ეტყოდა ტუჩებზე დააცხრა. ჰკოცნიდა მთელი გრძნობით, ვნებით, ემოციით მაგრამ არა სიყვარულით.
-მეზიზღები!-ჩამწყდარი ხმით უთხრა თათიამ როცა როგორც იქნა ერთმანეთის ტუჩებს მოწყდნენ და აჩქარებული გულისცემა დაისტაბილურეს. თორნიკეს მის მათქვამზე ბოროტულად გაეღიმა და საპასუხოდ მხოლოდ ეს უთხრა
-ნელნელა ჩვენი ურთიერთობა სახიფათო ხდება- და სანამ გაცეცხლებული გოგონა რამეს ეტყოდა ისევ ტუჩებზე დააცხრა.
-თორნიკე- უმისამართოდ დაიჩურჩულა თათიამ როცა ამოსუნთქვის საშუალება მისცა თორნიკემ
-ჩშშ-მკაცრი ტონით უთხრა გაღიზიანებულმა ბიჭმა და ხმა ისევ კოცნით დაუხშო
-გთხოვ-შეეხვეწა თათია როგორც კი ხმის ამოღების საშუალება მიეცა
-რას მთხოვ?!
-გამიშვი-სლუკუნით უთხრა თათიამ და როგორც კი ხელი გაუშვა თორნიკე ატირებული მაშინვე ეზოში გავარდა. სახეზე სიმწრის ღიმილმა გადაურბინა გაგიჟებულ ბიჭს როცა მოულოდნელად თავზე წამოადგა თათია პირველადი დახმარების ყუთით
-მეგონა წახვედი
-ვერ შევძელი
-შეცდომა დაუშვი!
-ვიცი!-ჩამწყდარი ხმით უთხრა თათიამ და მის ფეხებშორის მოქცეულმა ხელზე ჭრილობის დამუშავება დაუწყო
-რატომ დაბრუნდი?
-არ მინდოდა რომ სისხლისგან დაცლილიყავი
-მხოლოდ ამიტომ?
-შენი აზრით ეს საკმარისი მიზეზი არაა ჩემს უკან დასაბრუნებლად?
-არა!-მკაცრი ტონით უთხრა თორნიკემ და მოულოდნელად ხელი დაუჭირა- მითხარი რატომ დაბრუნდი
-შენი აზრით?-ინტერესით ჰკითხა თათიამ და ანთებული თვალები სახეში მიანათა
-ვიცი რომ არასწორად ვიქცევი მაგრამ!- ჩამწყდარი ხმით უთხრა თორნიკემ და მოულოდნელად კალთაში ჩაისვა დაბნეული გოგონა-მაგრამ მაინც არ მინდა რომ წახვიდე
-არც მე არ მინდა-ჩურჩულით უთხრა თათიამ და აკანკალებული თითები თმებში ნაზად შეუცურა
-არ მინდა რომ გული გატკინო
-არ მატკენ
-თათია- თვალები აემღვრა თორნიკეს
-შენთან ყოფნა მინდა-გულწრფელი ემოციით უთხრა ვნება მორეულმა გოგონამ და ტუჩებში აკოცა. იცოდა რომ არასწორად იქცეოდა, იცოდა რომ შეცდომას უშვებდა, იცოდა რომ ეს მათი პირველი და უკანასკნელი ღამე იყო, იცოდა რომ ხვალ მომხდარს ორივე ინანებდნენ, იცოდა რომ მათი მეგობრობა აქ ამ სახლში სამუდამოდ დასრულდებოდა, იცოდა რომ თორნიკეს დაკარგავდა და მასთან ერთად ანდრიასაც, მაგრამ ამ ყველაფეროს მიუხედავად მაინც უნდოდა ცხოვრებაში ერთხელ მაინც განეცადა ის გიჟური ბედნიერება რასაც საყვარელი მამაკაცის შეხება გამოწვევდა მის გაყინულ უგრძნობ სხეულში.
-შენი დაკარგვა არ მინდა- სადღაც შორიდან ჩაესმა თორნიკეს არეული ხმა როცა მთრთოლარე თითებით მისი თეთრი პერენგის ღილების გახსნა დაიწყო
-არ დამკარგავ!- დაუფიქრებლად უთხრა და გაუბედავად მიწვდა მისი შარვლის ქამარს.

იმ ღამის შემდეგ ბევრი რამ შეიცვალა თორნიკეს ცხოვრებაში რადგან ანდრიასთან და ნიცასთან ერათად თათიაც დაკარგა და ისვე მარტო დარჩა ამ უკიდეგანო სამყაროში. იმ ღამის შემდეგ თორნიკე აღარ გამოფხიზლებულა ყოველდღე სვამდა და პრობლემების საძებნელად ქუჩაში დახეტიალობდა. დღე არ გავიდოდა ვინმესთან რომ არ ეჩხუბა. რამდენჯერმე წინასწარი დაკავების იზოლატორშიც კი აღმოჩნდა. ყველანაირად ცდილობდა ანდრია გვერდში დასდგომოდა მაგრამ რაც მეტად ცდილობდა თორნიკესთან მიახლოებას მით მეტად ღრმავდებოდა მათ შორის უფსკრული.
.....
მოხდა ისე რომ მოულოდნელად ნიცა დაკითხვაზე დაიბარეს და ამ ყველაფერის შესახებ ანდრიას მამამ გაიგო, რომელიც გვიან ღამით თავის დაცვის ბიჭებთან ერთად კორპუსის წინ დახვდა ნიცას და ყოველგვარი შესავლის გარეშე მოკვლით დაემუქრა. ის ღამე ტირილში გაათენა ნიცამ და გადაწყვიტა ანდრიას იმ დღესვე დაშორებოდა. საშინლად სიცარიელის განცდა დაეუფლა როცა სანაპიროზე სეირნობის დროს მოულოდნელად დაჩოქა ანდრიამ და ცოლობა სთხოვა.

იმ ღამეს ისე დათვრა ანდრია რომ ტაქსის მძღოლს საკუთარი სახლის მისამართის ნაცვლად თორნიკეს ბინის მისამართი უთხრა.
-დილა მშვიდობისა-ცივად მიესალმა თორნიკე ძლივს აზრზე მოსულ ბიჭს და შუშის ბორჯომი გაუწოდა
-მადლობა-გულგრილად უთხრა ანდრიამ და საწოლზე უკმაყოფილო სახით წამოჯდა- იმედია ერთად არ...
-არ მე დივანზე მეძინა-სერიოზულად უპასუხა თორნიკემ და რომ გააცნობიერა რა სულელური პასუხი გასცა ანდრიას მასთან ერთად გიჟივით გაეცინა
-თავი მისკდება
-გახსოვს როდის ან ვისთან ერთად მოხვედი აქ?
-შენი აზრით?
-ნიცამ მიგიყვანა ამ დგომარეობამდე?
-გუშინ ცოლობა ვთხოვე
-დაგთანხმდა?-წამიერად სუნთქვა შეეკრა და გულისცემა გაუჩერდა ერთადგილზე მიყინულ ბიჭს
-უარი მითხრა
-რატო?-ხმას ძლივს იმორჩილებდა თორნიკე
-აზრზე არ ვარ... მგონი დაკითხვაზე რაღაც მოხდა
-რა დაკითხვა?!-ვერ მიუხვდა სათქმელს თორნიკე
-რამდენიმე დღისწინ ნიცა დაკითხეს, თათია იყო მისი ადვიკატი
-მე რატომ არაფერი ვიცი?!-წამოენთო თორნიკე და ლუდის ბოთლი ტუმბოზე ხმაურით დადო
-შენი აზრით?-თვალები დაუბრიალა ანდრიამ და აღელვებული ფეხზე წამოდგა- იცი რამდენჯერ დაგირეკე იმ ღამეს? მინდოდა მოსულიყავი და ოთხივეს ერთად გაგვევლო ნიცას დაკითხვის საკითხები... მაგრამ...როგორც ყოველთვის გათიშული გქონდა ტელეფონი და ვერ დაგიკავშირდი
-თათია რატომ გარიეთ ამ საქმეში?
-არ ვიცი როგორ მაგრამ ნიცას დარწმუნება შეძლო რომ მისი ადვოკატი გამხდარიყო
-ამის დედაც ამის დედასაც შევ*ცი-უმისამართო გინება დაიწყო თორნიკემ და ოდნავ რომ დამშვიდდა აგრესიული ტონით უთხრა ანდრიას- თათიას დაურეკე და უთხარი რომ ამ საღამოს შენთან მოვიდეს, უნდა დაველაპარაკო
-შენთვითონ რატომ არ ურეკავ
-რაღაც მოხდა
-ვიცოდი რომ ასე იქნებოდა-მოიღუშა ანდრია-რამდენად ღრმად შეტოპე?
-ძალიან ღრმად
-ჯანდაბა! ეს რატომ გააკეთე? ხომ იცოდი რომ ეს თქვენს ურთიერთობას სამუდამოდ დაანგრევდა?
-ვიცოდი! ორივემ ვიცოდით! მაგრამ იმ ღამეს თავი ვერ მოვთოკე
-და ახლა რას აპირებ?
-რას უნდა ვაპირებდე?-დაიბნა თორნიკე
-მომხდარის შემდეგ არ გილაპარაკიათ?
-არა
-თვითონ აგიკრძალა ამ საკითხზე ლაპარაკი?
-შენ როგორ ფიქრობ?!
-გასაგებია-ტუჩის კუთხეში ღიმილი შეეპარა ანდრიას და მხარზე ხელი მეგობრულად დაარტყა- ისე...მაგარ შარში ხარ ძმაო- დანანებით უთხრა და როცა მის წაშლილ სახეს ჰკიდა თვალი შეწუხებული ხმით უთხრა- აუ ბორჯომი აღარ გაქვს? თავი ისევ ისე მტკივა
-ჩავალ მაღაზიაში ამოგიტან-ბრაზნარევი ტონით უთხრა თორნიკემ და რამდენი წუთში სახლში 10 ბოთლი მინერალური წყლით დაბრუნდა-იმედია გეყოფა!
-მადლობა-გულგრილად უთხრა ანდრიამ და თვალი ნელა მოავლო არეულ ოთახს- აუ სიგარეტი არ გაქვს?
-მააქვს-ცივად უთხრა თორნიკემ და სანთებელასთან ერთად ესროლა
-აუ სახლში წასვლა მაგრად მეზარება და შეიძლება რომ ამაღამ აქ დავრჩე?
-რა უაზრო კითხვებს სვამ?-გაბრაზდა თორნიკე-მე და შენ ძმები ვართ! იმდენი ხანი შეგიძლია დარჩე რამდენი ხანიც მოგინდება ეს სახლი შენიცააა
-აუ იცი რა გამახსენდა? მამაშენის წლისთავზე ჩემი კულაბა რომ მოგიტანე.
ერთად რომ დავამტვრიეთ და მთელი ფული შენ რომ მოგეცი... სუფრისთვის ფული თუ მიგაკლდა გამოიყენე მეთქი...შენ რო თავი გამიტეხე და სახლიდან გამომაგდე
-ისევ გეტყობა თავზე ის იარა ხო?
-კიიი
-მერე ბამბით და იოდით რომ გამოგეკიდე
-რომ დამეწიე და კიდევ დამიმატე...
-ღირსი იყავი
-კაი რააა, მე უბრალოდ შენი დახმარება მინდოდა...
-ჩემი დახმარება კი არა თავის გამოდება გინდოდა ხოდა იმიტომაც მოგხვდა...
-იმ დღის მერე არასოდროს გვიჩხუბია
-ხოოოო-გაეღიმა თორნიკეს და კარადიდან გაუხსნელი ვისკის ბოთლი გამოიღო, მაშინვე გახსნა და მოიყუდა
-აუ რამე უფრო ძლიერი არ გაქვს?
-მაინც?
-ხომ ხვდები რაზეც მიგანიშნებ-მოიღუშა ანდრია
-ასე აპირებ საცოლესთან ურთიერთობის დალაგებას?-ინტერესით ჰკითხა თორნიკემ და ჯიბიდან პატარა გამჭვირვალე პაკეტი ამოიღო რომელშიც ცოტაოდენი თეთრი ფხვნ*** ეყარა.
-ერთმანეთს დავშორდით
-ხოოო?!- შინაგანმა მღევარებამ მოიცვა თორნიკე- რატო?
-მითხრა რომ ჩემთან ყოფნა აღარ უნდა-მოღუშა ნადრია და პაკეტი გამოართვა
-მიზეზი?
-არ მიკითხავს
-რატო ეე?
-მიზეზს რა მნიშვნელობა აქვს?- ურეაქციოდ აიჩეჩა მხრები ანდრიამ და ვისკის ბოთლი მოიყიდა
-და რა? ასე მარტივად აპირებ დანებებას?- კარგა ხნის სოჩუმის მერე ინტერესით ჰკითხა თორნიკემ და პასუხის მოლოდინში ადგილზე გაიყინა
-ძალდატანებულ ურთიერთობას რა აზრი აქვს? ადამიანს თუ არ უყვარხარ ადრე თუ გვიან მაინც წავა შენი ცხოვრებიდან
-ასე მოულოდნელად რატომ დაშორდით მაინც ვერ გავიგე
-დაკითხვის შემდეგ რაღაც მოხდა... რაღაც ისეთი რის გამოც ეს გადაწყვეტილება მიიღო
-დარწმუნებული ხარ? იქნებ მიზეზი სხვა რამეა
-არა! ზუსტად ვიცი რომ ეს გადაწყვეტილება რაღაც კინკრეტული მიზეზით მიიღო
-იქნებ უბრალოდ მოულოდნელმა ხელის თხოვნამ შეაშინა?
-არ ვიცი შეიძლება... მაგრამ მქონდა რაღაც პაწაწინა მიზეზი რის გამოც ეს გადაწყვეტილება მივიღე
-ესე იგი ყველაფერი დამთავრდა?-მის სიტყვებს ყურადღება არ მიაქცია თორნიკემ
-დამთავრდა-თანხმობის ნიშნად თავი დაუქნია ანდრიამ და სევდიანად გაუღიმა. ამ დროს თავი ყველაზე საშინელ ადამიანად იგრძნო თორნიკემ ამიტომ შინაგანი მღელვარების გადასაფარად მეორე ფხვნ*** პაკეტი ამოიღო ჯიბიდან. იმის მიუხედავად რომ იმ დღეს ორივე ნარკ**** გაბრუვდა მაინც ძალიან ბევრი ილაპარაკეს თავიიანთი ცხოვრების 3 მთავარ ქალზე თათიაზე, ნიცაზე და ხატიაზე.
-რაღაც უნდა გითხრა
-ვიცი რაც უნდა მითხრა
-ანდრია
-არაფრის ახსნა საჭირო არააა...
-მე-ხმა გაებზარა თორნიკეს-თავს ამ ქვეყნად ყველაზე საშინელ ადამიანად ვგრძნობ იმის გამო
-თორნიკე!- სიტყვა გააწყვეტინა ანდრიამ- ვიცი რომ ნიცას მიმართ გულგრილი არ ხარ და ისიც კარგად ვიცი რომ მის გამო გაწყვიტე ჩემთან ურთიერთობა, მაგრამ სიყვარული დანაშაული არაა
-ამ შემთხვევაში არის
-თავს ნუ იდანაშაულებ
-ამ სიყვარულის გამო ლამის ჩვენი 21 წლიანი მეგობრობა დავანგრიე
-თორნიკე!-სიტყვა გააწყვეტინა ანდრიამ- დავლიოთ!- მბრძანებლური ტონით უთხრა და ჭიქა ჭიქაზე მიუჭახუნა.
იმ ღამეს ძალიან ბევრი ისაუბრეს წარსულზე აწმყოზე და მომავალზე. განიხილეს ყველა თემა და გაიხსენეს ყველა ტრამვა რომელიც ერთად გადაიტანეს.

ისეთი განცდა ჰქონდა ორივეს თიითქოს სიცოცხლის უკანასკნელ წუთებს ითვლიდნენ. თითქოს ეს იყო მათი უკანასკნელი ღამე იდუმალ სამყაროში და სიცოცხლის ბოლო გაელვება მარადიულ სიბნელეში. როცა ანდრიას ჩაეძინა რაღაცნაირად გული დაუმძიმდა თორნიკეს რადგან გამბედაობა არ ეყო ნიცას შესახებ სიმართლე მოეყოლა მისთვის.

მეორე დღეს, დილით, ბუბას კლუბში მისვლისთანავე ანდრიას და თორნიკეს გამვლელმა მანქანებმა ცეცხლი გაუხსნეს. ორმხრივი სროლის დროს ანდრია მძიმედ დაიჭრა ხოლო თავდამსხმელები მიიმალნენ.
-არა! შენ არ მოკვდები, ვერ მოკვდები! უფლება არ მოგცემ! -ბოლო ხმაზე ღრიალებდა თორნიკე და დაჭრილ მეგობარს გულში იხუტებდა
-თორ... ნი...კე-ბოლო ამოსუნთქვას ამოაყოლა რამდენიმე სიტყვა ანდრიამ და თვალები მილულა
-ანდრია!- დასისხლიენებული ხელები სახეზე შეახო თორნიკემ და დააჯანჯღარა- თვალები გაახილე! გთხოვ-შეეხვეწა და მისი ჯერ კიდევ თბილი მაგრამ უგრძნობი სხეული გულში ჩაიკრა - არა არა არა-იღრიალებდა ბოლო ხმაზე და უფლებას არავის აძლევდა რომ მის მეგობარს მიკარებოდა, რადგან ეშინოდა რომ მისთვის ჩავღაუჭებული სიცოცხლე ხელიდან არ გახსლტომოდა. მას მერე რაც მომხდარი გაიაზრა და გააცნობირა რომ სხეულზე ანდრიას სისხლიან უგრძნობ სხეულს იხუტებდა საფეთქელზე იარაღი მიიბჯინა და დაუფიქრებლად გაისროლა.

ტელევიზორში მოსმენილმა ამბავმა ნიცას თავზარი დასცა. ვერაფერით იჯერებდა რომ ანდრია ბედისწერამ ასეთი შემზარავი სიკვდილისთვისთვის გაიმეტა.
-ნიცა რა ხდება? სახეზე ფერი არ გადევს?-ინტერესით ჰკითხა ლილემ როცა თვალებაწყლიანებული გოგონა დაინახა
-ვერ ხედავ? ახალგაზრდა ბიჭი მოკლეს-ხმასთან ერთად მთელი სხეული აუკანკალდა ნიცას
-ასეთი რამეები თითქმის ყოველდღე ხდება- გულგრილად თქვა ლილემ და ტელევიზორს ზიზღით გახედა- უკვე მეშინია ქუჩაში გასვლის... წარმოიდგინე შეიძლება ვიღაცამ ქუჩაში მხოლოდ გამო მოგკლას რომ შენი გამოხედვა არ მოეწონოს
-უნდა წავიდე-უმისამართოდ თქვა ნიცამ და აღელვებული ფეხზე წამოდგა
-რა ხდება სად მიდიხარ? დღეს ხომ დასვენების დღე გაქვს
-აუცილებლად უნდა წავიდე, გთხოვ მამა თუ მიკითხავს რამე მოიფიქრე- სლუკუნით უთხრა ნიცამ და ქუჩაში ნაჩქარევად გავიდა. დიდხანს იკავებდა თავს ნაცნობი სახეების ყურადღება რომ არ მოექცია მაგრამ როგორც კი თვალს მოეფარა მოთქმით ატირდა. ვერაფრით იჯერებდა რომ ანდრია მოკლეს ადამიანი რომელიც ყოველთვის მის გაბედნიერებაზე ფიქრობდა. როცა ოდნავ დამშვიიდდა მაშინვე თათიას დაურეკა მისამართი ჰკითხა
-შენს აქ მოსვლას აზრი არ აქვს, ტყუილად ზურას ყურადღებას მიიქცევ-სლუკუნით უთხრა თათიამ და კარგა ხნის სიჩუმის მერე მშვიდად დაამატა
-შენ ცენტრალურში წადი... თორნიკესთან... ყველაზე მეტად ახლა მას სჭირდები
-რა დაემართა?
- სცადა
-ახლა როგორააა?- ადგილზე ჩაიკეცა ნიცა
-ცუდად...
-შენ? შენ ხარ?
-მე... არ ვიცი... ჩემთვის ეს კითხვა აქამდე არავის დაუსვამს...
-თათია
-უნდა წავიდე მოგვიანებით დაგირეკავ!
-კარგი-ჩამწყდარი ხმით უთხრა ნიცამ და გაუთიშა.