თავი1
მზიანი დღეა, ადამიანებმაც ისურვეს სახლის ცივ, უსიცოცხლო კედლებს მოსცილებოდნენ და შეგებებოდნენ სამყაროს მშვენიერებას, მაშინ როცა ყველაზე დიდი ვარსკვლავი ასე ლამაზად ირეკლებოდა მტკვრის ნელ ტალღებზე, ეს ერთადერთი რამ არის რაც ამ საშიშ მდინარეს ასე ალამაზებს, განსაკუთრებით საშიში და ტკივილით სავსე მერიემისთვის იყო ის. ყოველთვის, როცა მტკვარს ხედავდა ახსენდებოდა ის საბედისწერო დღე, როცა მისი მშობლები ავტოსაგზაო შემთხვევის შედეგად მტკვრის ტალღებში გადაეშვნენ და იქედან აღარ დაბრუნებულან. სწორედ ამის შემდეგ დაიწყო მისი დაუსრულებელი ტანჯვა და კოშმარები. მისი ერთადერთი ნათელი წერტილი კი ბებო იყო, რომელმაც მთელი გულით მიიღო მერიემი და თავის თავზე აიღო ყველა პასუხისმგებლობა.
-დედაა! დედა..????
-მერიემ????
-დედიკოო, მანდ რატომ დგახარ?
-...????
-მამა სად არის?_ქალმა გაფითრებული და უსიცოცხლო ხელი უკან გასწია და მოაჯირის უკან, რომელზეც ის იდგა, მდინარეში გადავარდნილი მანქანისკენ გაიშვირა. მერიემის თავში თითქოს ყველაფერი აირია, თითქოს ირგვლივ ყველაფერმა ტრიალი დაიწყო და წონასწორობას ძლივს ინარჩუნებდა
-არა????_ძლივს წამოიძახა ეს ერთი,მაგრამ ტანჯვა ნარევი სიტყვა
-მშვიდობით ჩემო ერთადერთო გოგონა????_ამ სიტყვების დასრულების შემდეგ ქალმა თავი უკან გადასწია და ტალღებში განზე გაშლილი ხელებით გადაეშვა
-დედააააა! ????
ყვირილით გაიქცა, მაგრამ ვეღარ მიუსწრო, ქალის სხეული უკვე ნაზად ეცეკვებოდა იმ ერთი შეხედვით უწყინარი მდინარის ტალღებს და ნელ-ნელა ფსკერისკენ ეშვებოდა.
-შჩუუ, დაწყნარდი ჩემო გოგონა
-ბებო...???? ის.. ის...
-სიზმარი, მხოლოდ სიზმარი იყო ჩემო ლამაზო_თავზე უსვამდა თავის ლამაზად დანაოჭებულ და თბილ ხელებს, თან ამშვიდებდა და ჩუმად წამოსულ ცრემლებში იხრჩობოდა თვითონაც.
-შენც ხომ არ დამტოვებ?
-აბა შემომხედე_ ცრემლიანი სახე ზემოთ ააწევინა და თვალებში ჩახედა მერიემს
-ჯერ სკოლა უნდა დაამთავრო, ბედნიერს უნდა გხედავდე, ლაღს და წარმატებულს, მერე შვილთაშვილებს უნდა მომასწრო და ამის მერე შემიძლია მშვიდად წავიდე_თან ეცინებოდა
-კარგი რა, რა შვილთაშვილი ბებო? ჯერ 17 წლის ვარ????
-ზუსტად ეგ ვიგულისხმე, ჯერ არ მოვკვდები,მაგ ყველაფრამდე დიდი დროა????
-ოჰ მარინა რა_ გოგონასაც გაეცინა, ქალს ხელზე აკოცა, საწოლიდან წამოდგა და ფანჯარაში გაიხედა
-დღეს რა კარგი ამინდია
-გადი ბებო, გამზეურდი. 17 წლის არა და 57 წლის ქალივით კი იქცევი რომ გიყურებ????
-მარინათქო???????? კარგი ხო,ჯანდაბას,გავალ. რამოდენიმე წუთის შემდეგ
სააბაზანოდან გამოვიდა და სარკეში თავის ანარეკლს დააკვირდა. 169სმ, გამხდარი, ლამაზი და არც ისე პატარა მკერდით, წვრილი წელით და გამოყვანილი თეძოებით, იმის მიუხედავად, რომ ამდენი ნერვიულობისგან საგრძნობლად დაიკლო წონაში ყველაფერი მაინც თავის ადგილას ჰქონდა, ????-ც კი, რომელიც ზოგჯერ უხერხულობასაც კი უქმნიდა ლამაზი ფორმისა და ზომის გამო. თავისი გიშრისმაგვარი გრძელი თმა გაიშრო, გრძელი წამწამები აიპრიხა და თავისი მუქი ლურჯი თვალებით საკუთარი თავი შეათვალიერა. ნერვებს უშლიდა კურნოსა ცხვირზე დაყრილი ჭორფლები, რომელიც თანაბრად უფარავდა ლოყებსაც, მაგრამ გულის სიღრმეში იცოდა რომ უხდებოდა. ტუჩები მარწყვივით წითელი და მსხვილი ჰქონდა, რაც იმას ნიშნავს, რომ ტუჩსაცხს იშვიათად ხმარობდა და მხოლოდ მბზინვარე გლოსით შემოიფარგლებოდა ხოლმე.
**
დასაწყისისთვის სულ ეს იყო, იმედი მაქვს მოგეწონათ და გაგრძელებაც მოგინდებათ.ჩემი მოტივაცია მთლიანად თქვენზეა დამოკიდებული