ზაფხულის ცხელ, სულისმხუთავ დღეს, დოროთეამ ბარგი შეკრა და საბოლოოდ გადაწყვიტა “გაქცევა”. ასე უწოდებდა ამ ქმედებას, რადგან ადამიანი, რომელიც პრობლემებს ვერ უმკლავდება, მათგან თავის დაღწევის საშუალებად, მხოლოდ გაქცევას მიიჩნევს.
-არაფერი დაგრჩეს, შენი ამბავი, რომ ვიცი წუწუნს დაიწყებ და დაბრუნდები.-დედას არ ემეტებოდა შვილი სხვა მიწისთვის, უცხო გარემოსა და ხალხისთვის, იცოდა ვერ გაუძლებდა, მოენატრებოდა და მალე დაბრუნდებოდა, ამით იმშვიდებდა თავს.
-უკვე მეცხრედ გადავხედე ყველაფერს, არაფერი მრჩება და შეეგუე იმ აზრს, რომ აღარ ვარ პატარა 5წლის გოგო, რომელსაც არ შეუძლია დამოუკიდებლად ნაბიჯის გადადგმა. აი ნახავ, ყველაფერი იმაზე უკეთ იქნება, ვიდრე წარმოიდგენ.
-მე შენი იმედი მაქვს, ვიცი გამოგივა, მაგრამ თუ…
-ვიცი დედა, თუ რამე შეიცვლება პირველი შენ გეტყვი, ხშირად დაგირეკავ და მოგიყვები დღე როგორ ჩაივლის, არ იდარდო.
მარტივია მშობელს უთხრა შვილზე არ იდარდოს, ამ დროს ალბათ ყველას წარმოგვიდგენია ჩვენ რომ მშობლები ვიყოთ, რას გავაკეთებდით, გავუშვებდით კი საერთოდ შვილს ჩვენგან შორს, სადაც არაფერია მისი გარდა საკუთარი თავისა.
მიდიოდა დოროთე და მიჰქონდა ყველა დარდი, რაც ჩაეტია და არ ჩაეტია ზურგჩანთაში.
-რეისი 387 ემზადება გაფრენისთვის, მგზავრებს გთხოვთ მოემზადოთ ჩასხდომისთვის.
-ჩემი რეისია…იქნებ…იქნებ არ ღირს, მაგრამ აქ დარჩენა შეუძლებელია, ვერ ვსუნთქავ, ვერ გავუძლებ, უკეთესი ცხოვრების მომავალს ვერ დავკარგავ, საკუთარ თავს ასე ვერ გავიმეტებ.
აფრინდა…მგზავრობისას არ შეეძლო თვალის მოხუჭვა, ვერ ისვენებდა, შინაგანი ფორიაქი ბოლოს მოუღებდა, მანამ სანამ მის გვერდით მჯდომი ხელზე არ შეეხო. გაუკვირდა ვერ მიხვდა რას აკეთებდა ეს ბიჭი, მაგრამ სანამ თავად გადაწყვეტდა ხმის ამოღებას, ბიჭმა აუხსნა ქმედების არსი.
-მაპატიეთ, არასწორად შეიძლება მოვიქეცი, მაგრამ ხელს ისე უჭერდით სკამს მეგონა შეგეშინდათ და ასე ვეცადე თქვენს დამშვიდებას, კიდევ ერთხელ ბოდიშს გიხდით, მე უტა მქვია.
დოროთეას სახე აშკარა გაკვირვებამ და სიამოვნებამ შემოსა, ჰო, ნამდვილად ესიამოვნა მამაკაცის ჟესტი და თავადაც ეცადა ამ მუხტის გავრცელებას.
-საბოდიშო არაფერია, პირიქით მადლობა დახმარებისთვის, ახლა საერთოდ დამავიწყდა სანერვიულო, მე დოროთეა, სასიამოვნოა.
-ჩემთვისაც.
ცოტახნით ხმა აღარ გაუციათ ერთმანეთისთვის, მაგრამ გრძნობდა მუცელში პეპლებს, სასიამოვნოდ რომ დაფარფატებდნენ მთელ არეალზე და ეს ფაქტი საერთოდაც არ აწუხებდა თავის შინაგან მეს, რომელიც დამწყვდეულ ეშმაკს ჰგავდა, რომელიც თავადაც არ იცოდა როდის მოისურვებდა ზამთრის ძილიდან გამოღვიძებას.
-გერმანიაში დიდხანს აპირებთ დარჩენას?-მოულოდნელად თავს დააცხრა მამაკაცს, რომელიც აშკარად თვალებს ასვენებდა და არ ეძინა.
-გერმანიაში არ ვრჩები, სტრასბურგში მივდივარ პირდაპირ აეროპორტიდან.
-საფრანგეთში რატომ არ გაფრინდით პირდაპირ?-მოურიდებლად აყრიდა კითხვებს, თან ისეც რომ ყმაწვილი საერთოდაც არ იყო ვალდებული პასუხი გაეცა, თუმცა ჩვენი უტა მეტად ჯელტმენი ვინმე აღმოჩნდა.
-გრძელი ისტორიაა, მაგრამ მოკლედ თუ შევეცდები ასე გამოვა…ჩემი დიდი ხნის უნახავი მეგობარი მელოდება გერმანიაში და მხოლოდ მისი ხათრით ვზივარ ახლა ამ თვითმფრინავში შენ გვერდით.
-გასაგებია.-კიდევ ჰქონდა კითხვები, უფრო და უფრო მეტი აინტერესებდა, მაგრამ ჭორიკანა ქალად თავს არ ჩაათვლევინებდა, ამიტომ გაჩუმება არჩია.
-თავად რა გეგმები გაქვთ გერმანიაში?
-სიმართლე გითხრათ არ ვიცი…
-როგორ?
-ჰო აი ასე, უბრალოდ არ ვიცი რა გეგმები მაქვს და საერთოდ რატომ ვარ ამ თვითმფრინავში შენ გვერდით, უბრალოდ დროს ვენდობი.
-და ეს დრო რამდენია?
-ესეც არ ვიცი, ალბათ იქამდე, სანამ საკუთარი თავის ახალ ვერსიას არ შევქმნი.
-გასაგებია.-უტასაც უამრავი შეკითხვა დაებადა, რომლებზეც პასუხი სურდა, მაგრამ ზედმეტად შემაწუხებელი რომ არ გამოჩენილიყო მანამ გაჩუმება არჩია.
მეტად ხმა ერთმანეთისთვის აღარ გაუციათ, მხოლოდ კი ან არას რეჟიმში საუბრობდნენ. უტამ რომ უთხრა მე წამოვიღებ შენს ჩანთას მძიმე იქნება ცოდო ხარო, მანდ ცეცხლის ალში გახვეულ ქალს ჰგავდა და ყველა ადგილი ერთიანად უხურდა.
-დიდი მადლობა, სასიამოვნო იყო შენი გაცნობა უტა.
-ჩემთვისაც დოროთეა, იმედია კიდევ შევხვდებით, აქ თუ არა სხვა თვითმფრინავში.-სიტუაციის განმუხტვა სცადა უტამ და გამოუვიდა კიდეც, დიდი ხნის წყვილივით იდგნენ ჰამბურგის აეროპორტში, თითქოს ერთმანეთთან გამომშვიდობება სიკვდილივით უჭირდათ.
მიდიოდა ჰამბურგის ქუჩებში და თან მიჰქონდა 10 კილო ბარგი, სევდით, ჭრილობებითა და ტკივილით სავსე, უტაზე ფიქრობდა, სტრასბურგზე, რატომ არ შეეძლო გერმანიაში დარჩენა? ვინ იყო უტა? ახლა ისიც გაიაზრა რომ გვარიც არ იცოდა, მისი მოძებნა რომ გადაეწყვიტა ალბათ სოციალურ ქსელებშიც ვერ იპოვიდა უტას, რომელიც გულის პატარა ნაწილს უკვე ავსებდა.
სასტუმროში დაბინავდა, ჩემოდანი ამოალაგა, თავი მოიწესრიგა და პირველი ზარიც განახორციელა დედასთან.
-დე, როგორ იმგზავრე, დაიღალე?
-ახლახანს მოვრჩი ამობარგებას მოვწესრიგდი და დაგირეკე.
-კარგია მანდ, გაუძლებ?
-დედა ერთი საათია რაც ჩამოვედი, ამომასუნთქე ჯერ.
-კარგი ხო, შენთან ლაპარაკს აზრი არ აქვს, მამაშენივით ჯიუტი ხარ, რომ იტყვი ვერ გადაგაფიქრებინებს ადამიანი.-ჰო სწორად მიხვდით, შემთხვევას არ უშვებდა ხელიდან ქალბატონი ათინა რომ დოროთეას ყველა ცუდი თვისება მამამისისთვის, ბატონი ალექსანდრესთვის რომ არ მიეწერა. 7 წელი გავიდა რაც დაშორდნენ, მაგრამ ერთმანეთის ამბის მოკითხვას არცერთი მხარე წყვეტდა და მათი შუამავალი დოროთეა იყო, რომელიც ამ ყველაფრისგან ძალიან დაიღალა და არც მალავდა, ხშირად სვამდა კითხვას, თუ ასე გაინტერესებთ ერთმანეთის ცხოვრება რატომ არ რიგდებით? პასუხი იყო მხოლოდ ერთი, დედამისს მამამისი არ უყვარდა, შესაბამისად სულ იძახდა, რომ მათი კომუნიკაცია მხოლოს შვილების გამო შეიძლებოდა. აქ გამოირკვა ისიც, რომ დოროთეას ძმაც ჰყავს, მასზე 6წლით უმცროსი ბიჭი, დამიანე.
ალბათ გაინტერესებთ, რატომ გამოიქცა დოროთეა სამშობლოდან, სადაც ყველაფერი უყვარდა, ყველას უყვარდა და არასდროს იყო მარტო, მაგრამ მარტო იყო…
დოროთეა თავის ჩანახატებში წერდა:”ფრთებს თუ გავშლი, მარტო ისე რომ ძირს დავარდნის საშიშროება 0% იყოს სხვა შემთხვევაში, არაფერი გამომივა. მე არ მქონია თინეიჯერობის ასაკი, არ მეცალა ამისთვის, ალბათ ფიქრობთ რით იყო დაკავებული 13 წლის გოგონა არა?
ფიზიკურად არაფრით, მაგრამ უკვე საკმარისზე მეტად ვიყავი დასტრესილი, მამაჩემი საოცნებო მამა არასდროს ყოფილა, მაგრამ მამაჩემია, მისი დამსახურებაა დღეს დამოუკიდებელი ქალი რომ ვარ, თავად ვიღებ გადაწყვეტილებებს, თავად ვქმნი და ვაშენებ ჩემს აზრებსა და სიტყვებს, საკუთარი თავის დაცვა შემიძლია, როგორც სიტყვით, ასევე მუშტი-კრივითაც, შეიძლება არასწორი ფორმატით მასწავლა ეს ყველაფერი, მაგრამ მე შევძელი და სწორად გამოყენება ვისწავლე, ყოველთვის მესმოდა მისგან სიტყვები, თუ ვინმეს თავს დაუხრი იცოდე, რომ ის შენს კისერზე ჯდომას მანამ გააგრძელებს, სანამდეც უფლებას მისცემო, მართალიც იყო საკუთარ თავს თავად გამოვუტანთ განაჩენს. დედაჩემი კი პირიქით სულ იმას ამბობდა, ყველა ჩვენ გაკეთებულ სიკეთეს ხალხი თუ არა, ღმერთი ხედავს და ის დაგვიფასებსო, ყოველთვის შენმა აჯობოს დამნაშავეც რომ იყოო, და სწორედ აქ იკვეთებოდა ჩემი და დედას შეხედულებები, მე და მამაჩემი ერთმანეთს ვერ ვეგუებოდით, ერთნაირი ხასიათი გვქონდა და ალბათ ესეც იყო მიზეზი, ამიტომ მათი დაშორების შემდეგ, დედა საზღვარგარეთ წავიდა, მე კი დედას ბინაში დავრჩი, ჩემი ძმა კი მამასთან წავიდა, რადგან მე დრო არ მქონდა ყურადღება მიმექცია.ონლაინ უკეთესს ურთიერთობას ვინარჩუნებდით ხშირ შემთხვევაში, მაგრამ ეგეც არ იყო მთლად სრულყოფილი, რაღაც გვაკლდა და დღემდე მაკლია, აქ რა მაქვს დასამალი, იმისთვის ვწერ, რომ ვერ ვლაპარაკობ და თუ ვინმე ოდესმე წაიკითხავს ალბათ მიხვდება ასე რატომ ვლაპარაკობ. მშურს კეთილი შურით იმ გოგოების და ბიჭების, სახლში მისულებს ცხელი კერძი, რომ ხვდებათ და სახლს ოჯახის სუნი რომ ასდის, მამა და დედა ერთად ცხოვრობენ და ერთმანეთს თინეიჯერი ბავშვებივით ეკეკლუცებიან, მაგ დროს მინდა სადმე კარის კუთხეში ვიდგე და ვიდეოს ვიღებდე, რომ მერე ღამე ძილის წინ ვუყურო და გავიხსენო, როგორი ადამიანი მჭირდება გვერდით მომვალში, თუმცა მე მამაჩემმა ისიც მასწავლა როგორი კაცი არ უნდა შემიყვარდეს და არ გავეკარო საერთოდ, ყველაფერს აქვს თავისი როგორც პლუსები, ისე მინუსები. ჩემი ადრიანად დაქალებაც სწორედ ამან გამოიწვია, სხვების შუამავლობამ ყველას პრობლემის ჩემზე გადავლამ, საკუთარი გრძნობების დამალვამ, ციხე-სიმაგრის აშენებამ, რომელმაც კაცური ხასიათი შემატა ჩემს ქალობას, ჰო მართლაც,რომ მასკულინური ხასიათის მატარებელი ქალი ვიყავი, ჩემში იმდენად ცოტაა სინაზე და ქალურობა, ზოგჯერ ძალიან მედარდება, ესეც მამაჩემის დამსახურებით, სამაგიეროდ დედას ყოველთვის ჰქონდა მომზადებული სიტყვები:”რაღაც ქალური გქონდეს ჰო შეიძლება, შეხედე შენს მეგობრებს, რომელი იქცევა შენსავით.” და ასე გრძელდებოდა ყოველთვის, როცა საჭირო მომენტს იპოვნიდა ქალბატონი ათინა.”
შუაღამისას უტა ნაკანი ურეკავდა, და აი ისიც მისი გვარიც გაიგო.
-გაგაღვიძე?მაპატიე უბრალოდ იმდენი გეძებე სოციალურ პლატფორმებზე, მინდოდა ახლა დამერეკა.
-უტა, არ მეძინა უბრალოდ გამიკვირდა, რატომ მეძებდი?
-შენ არ მეძებდი? ანუ სათანადოდ ვერ დაგაინტერესე ქალბატონო ზარანდია.
-გვარიც კი არ ვიცოდი, როგორ უნდა მომეძებნე.
-აი მე კი ფარ-ხმალი არ დავყარე და ჩემი შესაძლებლობების მაქსიმუმი გამოვიყენე, ლამის FBI ჩავრთე საქმეში.-უტა სიტუაციის განმუხტვის ოსტატი იყო და ყოველჯერზე იმაზე უკეთ გამოსდიოდა ვიდრე მანამდე.
-მიხარია გამოძიებამ კარგად რომ ჩაიარა უტა.
-მადლობა დორი.
-დორი?
-ჰო არ მოგწონს?
-მომწონს უბრალოდ…
-დორი უბრალოდ არა, არ მინდოდა ასე დამეკარგე, გეძებე და გიპოვე კიდეც, რაც შეეხება სახელს სანამ დოროთეას დაგიძახებ ალბათ მთელი საუკუნე გავა ამიტომ მოკლედ, საყვარლად და კონკრეტულად სჯობს არა?
-სჯობს ნამდვილად.
-ხვალ რა გეგმები გაქვს? თუ ქალაქის დათვალიერებას გადაწყვეტ, მე კარგი ექსკურსია მძღოლი ვარ, ამიტომ ნებისმიერ დროს დამირეკე და ონლაინ ტრენინგს ჩაგიტარებ.-თავადაც ვერ ხვდებოდა უტა ნაკანი ამდენს რატომ ლაპარაკობდა, მაგრამ ის იცოდა რატომ არ სურდა მასთან საუბრის გაწყვეტა.
-აუცილებლად დაგირეკავ, აქ ჯერ არავის ვიცნობ და ნამდვილად მჭირდება ადამიანი ვისაც დაველაპარაკები.
-ნებისმიერ დროს დორი შენთან ვარ.
-და რატომ სტრასბურგი?
-ოო მოდი ამ თემას ნუ შევეხებით, უბრალოდ ამ ეტაპისთვის ასე იყო საჭირო.
-კარგად ვხვდები ისედაც, საჭირო არ არის რამის ახსნა.
-რას ხვდები?
-იმას რომ ყველა მაღაზიაში გაქვს სასაჩუქრე ვაუჩერი და შენთვის რამის “ყიდვა” პრობლემას არ წარმოადგენს, ამიტომაც არ დაგედგომება გერმანიაში.-კარგად იცოდა დოროთეამ შავ სამყაროში, რა ადგილი ეჭირათ “მომპარავებს” რისი გაკეთება შეეძლო მათ და რისი არა, ეს ყველაფერი მამასგან იცოდა, რადგან ის სწორედ ისე ზრდიდა და ელაპარაკებოდა გოგოს, როგორც ვაჟს. ისიც იცოდა, რომ მიუხედავად თავისი საქმიანობისა ჯერ ადამიანი უნდა იყო, კაცი უნდა გერქვას და ქუდი გეხუროს, ასეთი იყო უტა ნაკანი, კაცი იყო, და ამას თითოეულ მის სიტყვაში გრძნობდა.
-დორი…
-საჭირო არ არის კითხვები ან პასუხები, იმაზე რაც ისედაც ნათელია, თუ იმას ფიქრობ, რომ ამის გამო შეიძლება შენზე წარმოდგენა შემეცვალოს, არ იფიქრო რადგან ადამიანებს თავიანთი პროფესიის მიხედვით არ გავნსჯი, მათ ადამიანობას პირველ ადგილას ვაყენებ და ეს არასდროს შეიცვლება.
-წარმოუდგენლად კარგი ხარ, ისეთი საკუთარ ფიქრებშიც რომ ვერ ვიოცნებებდი.
-რაში გამოიხატება სიკარგე, უბრალოდ რომ მესმის შენი და შენი ხელობის?
-თუნდაც, იშვიათია ადამიანი ვისაც ეტყვი ამას და შემდეგ ცხვირს არ აგიბზუებენ ან საერთოდ შემოგხედავენ მეორედ კი? ეგეც საკითხავია.
-მე ასე გავიზარდე, ჩემთვის მატერიალურზე წინ ჰუმანური დგას შესაბამისად ჩემთან საერთო ენის გამონახვა მარტივია, მაგრამ ერთი უმნიშვნელო გადაცდომაც კი უპატიებელი. ასეთი ვარ მიუხედავად იმისა რომ ზოგს მოსწონს ეს და ზოგს არა და ხშირად კრიტიკის საგანიც ვხდები, მე მაინც ასეთი ვარ და ზუსტად ეგ არის ჩემი ხიბლიც ალბათ.
-მიხარია, რომ შევძლებთ კომუნიკაციის გაგრძელებას.
-მეც მიხარია, ახლა წავალ დავისვენებ ხვალ კი ექსკურსიამძღოლად წაგიყვან ქალაქში.
-ტკბილი ძილი და კეთილი ანგელოზები დორი.
-შენც უტა.
ყველაზე მშვიდი ძილით ეძინა იმ ღამეს, 22წლის განმავლობაში რომ არ უგრძვნია ზუსტად ისეთით. არანაირი კოშმარი და შფოთი, მხოლოდ ღრმა ტკბილი ძილი.
დორის წყლის შიში ჰქონდა, 3 წლის ასაკში დაიწვა, ადუღებულ წყალში, ტანსაცმლით ჩავარდა და მთელი სხეული მესამე ხარისხის დამწვრობამ შეავსო, არცერთი ექიმი არ ჰკიდებდა ხელს, ისე ვერ ვუმკურნალებთ შრამი რომ არ დარჩესო, სად არ გაიკითხეს მშობლებმა, ვის არ მიაკითხეს, ბოლოს ერთი ექიმბაში ქალი ურჩიეს და იმ ქალის მალამოებმა დორი 6თვეში ფეხზე ისე დააყენა, რომ საწყალ ბავშვს ნამცეცისოდენა შრამიც კი არ დარჩენია. დორის პირველი სიტყვა დამწვრობის შემდეგ იყო:’მამა დედა არაფერ შუაშია, ჩემით ჩავვარდი” იცოდა, რომ შეიძლება მამას დედასთვის ესაყვედურა ბავშვს ყურადღება რატომ არ მიაქციეო, და ასე დორიმ სიტუაცია განმუხტა და დედა მოსალოდნელ კამათს აარიდა, პატარა ასაკშიც კი სხვაზე ზრუნავდა, სხვისი დაცვის სურვილით იყო შეპყრობილი. არ უყვარდა ჩხუბი, არ ახსოვდა ასაკი, სადაც მისი მშობლები არ ჩხუბობდნენ და მშვიდი ცხოვრებით ცხოვრბდნენ, ბოლოს ისე შეეჩვია ამ ყველაფერს, ხმამაღალი სიტყვის გარეშე ცხოვრება უჭირდა, ელემენტარულ დეტალზეც კი შეიძლებოდა ნერვები ისე აშლოდა, ყველაფერი დაელეწა, თავს ვერ აკონტროლებდა, მაგრამ მერე ესეც ისწავლა. ყველაფერს ნელ-ნელა ეჩვეოდა, ემოციებს მართავდა, როგორც შეეძლო, და როგორც სიტუაცია აძლევდა ამის საშუალებას. წყალი მისთვის ახლაც დიდი პრობლემა და გამოწვევაა, ზღვაში ვერ შედის მხოლოდ მუხლებამდე, ტანს დაისველებს და ისევ პლაჟზე ბრუნდება. ესეთია დორის რეალური ცხოვრება, რომლისგან შორს წასვლას ასე უნდოდა.
დორისთვის არ არსებობდა მოუგვარებელი პრობლემა, ყოველთვის პოულობდა გამოსავალს, ბოლოს ცაში აიხედავდა და ღმერთმს მადლობას სწირავდა მიუხედავად იმისა, რომ ამის ღირსი არ იყო მარტო, რომ არასდროს ტოვებდა. მორწმუნე იყო დორი, ეკლესიაში ხშირად არ დადიოდა, მაგრამ სწამდა რომ უფალი ყველა ადამიანში ცხოვრობს და როცა ყველაზე მეტად გვჭირდება მაშინ ავლენს თავის შესაძლებლობებს. ასე ცხოვრობდა დოროთეა ზარანდია, არ იყო უკმაყოფილო, მაგრამ დაღლილი იყო, მეგობრები, რომლებიც ყოველთვის მის გვერდით იყვნენ ხელში შემოეცალა, ზოგმა დაივიწყდა, ზოგი დაივიწყა და მხოლოდ ნამდვილები, დროის გამოცდას რომ გაუძლეს, ისეთები დაიტოვა, ყველაფერი ხდება ცხოვრებაში მთავარია თავი არდავკარგოთო გაიძახოდა, მაგრამ გულის სიღრმეში სტკიოდა, ყველა გაშვებული ადამიანი, რომელსაც თავისი წილი ისტორიაც თან წაეღო.
დილით ლენკას დაურეკა, იმ მეგობარს, რომელსაც არ სჭირდებოდა ლაპარაკი, მისი დანახვისთანავე იცოდა დოროთეას სათქმელი, ერთმანეთის თვალებში კითხულობდნენ იმას, რასაც სხვა ვერ დაინახავდა.
-ლენ, მომენატრე.
-ჯერ არ ჩასულხარ და უკვე გენატრები, ფიქრობ გაუძლებ უ’ლენკობას?
-ვერ, მაგრამ ვიცი შენ სულ ჩემთან ხარ.
-რა მოხდა?
-რა იცი რომ მოხდა? მე არაფერი მითქვამს ჯერ კიდევ.
-დორ ჩემთან ახლა 12 საათია, და იცი ამ დროს ძილბურანში ვარ, შენთან 10საათია და ვერ დაუცადე ჩემს გაღვიძებას იმდენად ემოციების ქარცეცხლში ხარ, ჰოდა გისმენ ჩემო კარგო.
-მოკლედ კაცი ვერაფერს გამოგაპარებს.
-ჰა ეხლა გელოდები.
-ვიღაც გავიცანი…
-როდის მოასწარი გოგო? ჰაერში?
-სხვათაშორის ათიანში მოარტყი.-სიცილს ვერ იკავებდა დორი, თან ისეთი სიცილი ჰქონდა აუცილებლად სხვასაც რომ აიყოლიებდა.
-ცხენივით ჭიხვინს მორჩი და განაგრძე თხრობა შექსპირო.
-თვითმფრინავში გავიცანი, ჩემ გვერდით იჯდა, რაღაც მომენტში შემეშინდა და ხელი მომკიდა, ჩემს დამშვიდებას შეეცადა, მერე აეროპორტში დავემშვიდობეთ ერთმანეთს, მხოლოდ სახელი ვიცოდი ამიტომ ძებნა აღარ დამიწყია, ჩავთვალე რომ აზრი არ ჰქონდა, მერე ღამით დამირეკა, იმდენი გეძებე ლამის FBI ჩავრთე საქმეშიო, მერე უბრალოდ ვსაუბრობდით და დღეს ქალაქის დასათვალიერებლად მივდივართ.
-ანუ ხშირად ნახავ, ჯელტმენი ნახე რა.
-არა ვერ ვნახავ, ის სტრასბურგში წავიდა აეროპორტიდან ეგრევე, აქ ვერ დარჩებოდა.
-მოიცა რატო, ანუ ვერ გავიგე რახდება აბა ქალაქს როგორ ათვალიერებთ, ონლაინ?
-ისევ ათიანში მოარტყი ლენ. ჰო დამირეკავს და ესე დავათვალიერებთ.
-რო არ იყავი სრულ ჭკუაზე კი ვიცოდი, მაგრამ ასეც თუ გაკლდა მართლა არ მეგონა.-ახლა უკვე ლენკა იცინოდა და ცდილობდა დორის აყოლიებას.
-მოკლედ ასე ჩაიარა პირველმა დღემ, დანარჩენს შემდეგისთვის გადავდებ, ხაზზე იყავი რა დროს დამჭირდები არ ვიცი.
-ხაზზე ვარ, სად წავალ აბა, შენსავით მოღალატე კი არ ვარ, ჩემს ქვეყანას არ ვანაცვალებ სხვა უცხო კუთხესა.
-შენი ძლიერი მხარე რომ არარის ციტატები გაეშვი კარგი?
-ჩავეხსენი.
ლენკასთან საუბრის შემდეგ, უფრო დამშვიდებული იყო, ისევ თავის სამშობლოში წარმოედგინა თავი და ასე უფრო მარტივი ხდებოდა უცხო ქვეყანაში თავშესაფრება. ისაუზმა სასტუმროს კაფეტერიაში, შემდეგ ისევ ოთახში დაბრუნდა, ლუქის აწყობას შეეცადა და ბოლოს ამდენი ჩაცმითა და გახდით დაღლილი იმას დასჯერდა რაც ბოლოს ჩაიცვა, აქ მაინც არავინ მიცნობს და რა მნიშვნელობა აქვს რა მეცმებაო, მცირე მაკიაჟიც დაიმატა და სასტუმრო დატოვა. გუგლმაპთან ერთად ცხოვრება უფრო მარტივი იყო, არ დაიკარგებოდი და თუ მაინც ამის შესაძლებლობა არსებობდა, მაინც არ დაიკარგებოდი. დიდხანს ფიქრობდა უტასთვის დაერეკა თუ არა და ამ ფიქრში თავად უტამ განახორციელა საგანგებო ზარი.
-დილამშვიდობისა დორი, დარწმუნებული ვიყავი, რომ ორჭოფობდი დაგერეკა თუ არა და სწორედ ამიტომ გადავწყვიტე ეს საპასუხისმგებლო საქმე ჩემს თავზე ამეღო.
-დილამშვიდობისა უტა თუ ამოისუნთქავ მეც შევძლებ სიტყვის ჩაკვეხებას და კომუნიკაცია ორმხრივი გამოვა.-ცხენივით სიცილს ვერ იკავებდა თან ერიდებოდა, ბიჭი რომ არ შეეშინებინა, სულ ახსენდებოდა, დედა როგორ ეუბნებოდა, შვილო ეგრე ბიჭთან არ გაიცინო დაგშორდება იმ წამსვეო.
-რა საყვარელი სიცილი გაქ, მეც ვერ ვიკავებ თავს რომ არ გამეცინოს.
-საყვარელი ნაკლებად არის უფრო ცხენივით ვჭიხვინებ.-ეცადა სიმორცხვე არ შეემჩნია და ახლა თავად სცადა სიტუაციის განმუხტვა.
-ვინ გითხრა ეგ? პირიქით სიცილს რომ მოგანდომებს ისეთი სიცილი გაქვს.
-მადლობა უტა.
-აბა დღეს რა გეგმები გაქვს, რისი ნახვა გინდა?
-არვიცი ეგ შენ უნდა მითხრა, შენ ხარ ჩემი გიდი დაგავიწყდა?
-ოჰ მე მაპატიეთ, ახლავე ჩაგიგდებ რამდენიმე ლოკაციას და ნახე თუ მოგეწონება.
-კარგი გელოდები.
უამრავი ადგილი მოინახულა, კათოლიკურ ეკლესიებსაც ესტუმრა და აღფრთოვანებული იყო სამასი წლის მანძილზე ნაშენებ კედლებს უყურებდა, მოჩუქურთმებული ძვირფას ქვაშ გამოყვანილი სტატუეტკები, ფერთა კონტრასტი იყო ყველგან სადაც კი გაიხედავდა, ყველა ტაძარი ხელოვნების ნიმუში იყო მისთვის. ზაფხულისთვის ზედმეტად ცივი ამინდი იყო, თან არაფერი ჰქონდა რომ მოეხვია, ამიტომ კაპუჩინო ამ დროს კარგ იდეად მიიჩნია, ახლომდებარე კაფეს თავი შეაფარა და მიმტანს ინგლისურად ერთი უშაქრო კაპუჩინო შეუკვეთა. უტას დაურეკა, უნდოდა ემოციები ვინმესთვის გაეზიარებინა, სწორედ უტას დახმარებით მოინახულა ეს საოცარი ადგილები.
-მადლობა
-რისთვის
-შენი წყალობით იმდენი სილამაზე ვნახე, ერთი დღისთვის ზედმეტიც რომ არის.
-ეგ არაფერი ჩვენი უკეთესია.
-ჰო მართალი ხარ, ჩვენსას არაფერი სჯობს, მარტო ბუნება გვაქვს ისეთი თვალი რომ ვერ გაძღება ცქერით.
-ახლა სად ხარ?
-კაფეში, ყავისთვის შემოვედი.
-დორი ახლა უნდა წავიდე და ვეცდები მალე დაგირეკო, სამსახური მელოდება.
-ჰაჰაჰა, კარგი ხუმარავ წადი.
გაეცინა, მაგრამ გულის სიღრმეში არ უნდოდა უტას ამ ცხოვრებით ეცხოვრა, თუმცა გაახსენდა რომ თავადაც სჭირდებოდა სამსახური, ამიტომ მიმტანი დაიმეგობრა, რამდენიმე კითხვა სამსახურზეც დაუსვა მან კი უთხრა რომ თავისთან ვაკანსიები არ იყო, მაგრამ საკონტაქტოს თუ დაუტოვებდა ნებისმიერ ვაკანსიაზე ამცნობდა.
დორი ასეც მოიქცა, მიმტანს საკონტაქტო დაუწერა და უშაქრო კაპუჩინოსთან ერთად დატოვა იქაურობა.
იმ ღამით უტას არ დაურეკავს. მეორე საღამომდე ელოდა, როცა უეცრად ტელეფონის ზარმა დაიგუგუნა, თუმცა არც ის იყო უტა, უცხო ნომერი რეკავდა, მერე კი გაახსენდა ვინ შეიძლებოდა ყოფილიყო, ამიტომ მალევე უპასუხა.
-ალო, გისმენთ!
-გამარჯობა, დოროტეა, კაფიდან გირეკავ როქსანა.-გოგონას მშვიდ და გაწონასორებულ ხმას უსმენდა და ფიქრობდა ნეტავ ოდესმე მეც თუ გამომივა ასე ნაზი საუბარი.
-გისმენ როქსანა
-ვაკანსია გამოჩნდა ქარხანაში, შეძლებ იქ მუშაობას?
-კი როგორ არა, რისი ქარხანაა, ან რა უნდა გავაკეთო?
-შოკოლადის ქარხანაა, დეტალებს ადგილზე გეტყვიან მისამართს გამოგიგზავნი, დილით მიხვალ და ყველაფერს გაიგებ.
-ძალიან დიდი მადლობა, ვალში ვარ შენთან.
-არაფრის დოროთეა, კეთილი იყოს შენი ჩამოსვლა ჩვენთან.
კარგი გოგო იყო როქსანა, ან საიდან ვიცი რომ კარგი გოგო იყო, უბრალოდ ასე ვფიქრობ, ჩემთვის ცუდი არ გაუკეთებია, სხვა არ მაინტერესებს, შესაბამისად ჩემთვის კარგი გოგოა.
იმ ღამეს უტა ნაკანი ისევ არ გამოჩენილა, არც თავად ღამე იყო მშვიდი. დორის კოშმარები განახლდა, ისე წყალში იდგა, ირგვლივ სრული წყვდიადი გამეფებულიყო, ვერაფერ ხედავდა, მხოლოდ ეშინოდა, შიშის გრძნობა იმდენად დიდი იყო მასში სუნთქვა ეკროდა ეგონა რაღაცას ებღაუჭებოდა, ეს რაღაც კი რეალურად ბალიში იყო, რომელსაც ხუთივე თითით ჩააფრინდა და არც მას აძლევდა სუნთქვის უფლებას, ბოლოს ქოშინით გამოეღვიძა, საწოლზე წამოხტა და ამოსუნთქვას შეეცადა, ეგონა ყელში მაგრამ უჭერდნენ და ხელს ვერ აშვებინებდა, ბოლოს ამანაც ჩაიარა, დამშვიდდა, ფანჯარა გამოაღო და შავი დღისთვის გადანახულ სიგარეტის ღერს გაუკიდა. რატომ ეწევიო რომ ეკითხებოდნენ, პასუხი ყოველთვის მზად ჰქონდა:”დარდები მაქვს.” ზოგს ეცინებოდა, ზოგი ფიქრობდა რა დარდები უნდა ჰქონდეს შენისთანა გოგოს მოწევა რომ დაუწყია და ინგრევს ორგანიზმსო, ეგ მარტო დორიმ იცოდა რა დარდები ჰქონდა, არც ცდილობდა ვინმესთვის აეხსნა, იცით რა მე მაქვს ჩემი მიზეზები და თქვენ ერთი თავშიც ქვა გიხლიათო, ხშირად უნდოდა ხმამაღლა ეყვირა, ყველა რომ შეშვებოდა და უაზრო კითხვების დასმა არ დაეწყოთ, მაგრამ დორი ასე ვერ მოიქცეოდა, საკუთარ თავთან თმენის ვალდებულება აბრკოლებდა.

დილით მაღვიძარამ დარეკა, გათიშა, მაგრამ ისევ დარეკა ამჯერად უტა იყო. ისევ ჭოჭმანობდა, არ უნდოდა ეპასუხა, გაბრაზებული იყო, მაგრამ თან ყველაფრის თქმა და გულის მოოხებაც უნდოდა, საბოლოოდ უპასუხა და მდუმარე მიშტერებოდა კამერაში გამოჩენილ სილუეტს, რომელსაც აშკარა დაღლილობა და ცხოვრების მშვენიერება სახეზე ეწერა, ჰო მისთვის ალბათ არ იყო ცხოვრება მშვენიერი, მაგრამ ვისთვის იყო რო?!
-დორი, არ დამელაპარაკები?
-დოროთეა!-მიხვდა სახელის შესწორება პატარა ბავშვივით გამოუვიდა, მაგრამ უკან დახევას არცერთი წამით არ ფიქრობდა.
-კარგი.-ჩაეცინა ბიჭს-დოროთეა, აბა რას შვები, როგორ გაატარე უჩემოდ ეს ორიდღე.
-შესანიშნავად, მოხიბლული ვარ აქაურობით და..
-და? კიდევ რითი ხართ მოხიბლული ქალბატონო დოროთეა?
-სამსახურს ვიწყებ და მაგით.
-რა კარგი ამბავია, ჩაგეძიებით თუ ნებას მომცემთ, კონკრეტულად სად, როდის და როგორ მოეწყვეთ მაგ სამსახურში?
-დაკითხვაზე ვარ? ჩემი ახალი მეგობარი დამეხმარა, შოკოლადის ქარხანაში სჭირდებათ კადრი და თუ გავითვალისწინებთ იმ ფაქტს, რომ შოკოლადი ძალიან მიყვარს წესით არ უნდა გამიჭირდეს.
-ალბათ ხვდები, რომ შოკოლადის დეგუსტატორად არავინ აგიყვანს.
-მშვენიურად ვხვდები ყველაფერს და თქვენი უადგლო კომენტარები საჭირო არ არის.-მიახალა გამწარებულმა და გაუთიშა, სიტყვის უფლება წაართვა ნაკანს და გამარჯვებულის პოზაში მოკალათდა საწოლში. ისევ გაბმული ზარის ხმა იყო, არ ჩერდებოდა, დორი კი ისევ არ აპირებდა პასუხის გაცემას, სანამ მამა არ დაეწერა ეკრანს.
-მა, როგორ ხარ, ჩემო შავო ქალო.
-კარგად შენ როგორ ხარ?
-რავიცი ახლა მოვედი სამსახურიდან, დავიღალე, მანდ რახდება ჰო არაფერი გიჭირს შვილო, არ დამიმალო იცოდე.
-არა მამა რა უნდა მიჭირდეს ყველაფერი კარგადაა, სამსახურს ვიწყებ მალე.
-სად იწყებ? მამა შენთვის დიდხანს ფეხზე დგომა არ შეიძლება, საერთოდ რას აიტეხე ეს წასვლა ვერ გავიგე, რა გინდა მანდ, მამა ეს ცხოვრება მარტო ფულით არ ისაზღვრება, მანდ ნაშოვნი ფულით ჩამოხვალ და აქ 2 დღეში აღარ გექნება, არ ჯობდა აქ გეპოვნა რამე და შენს სახლში ყოფილიყავი?
-მამა ამაზე მერამდენედ ვსაუბრობთ, მინდოდა წასვლა, თუ არაფერი გამოვა ქვეყანა მაინც ვნახე და სამახსოვროდ მოგონებები შევაგროვე.
-კარგი აზრი არ აქვს, დედაშენს გავხარ ჯიუტი.
დორის აღიზიანებდა ორივე მხრიდან ერთი და იგივე რეპლიკების მოსმენა, მაგრამ მაქსიმალურად ცდილობდა ეს გაღიზიანება არამცთუ ეთქვა, არამედ სახეზეც არ დატყობოდა.
გასაუბრებაზე 12საათზე იყო დაბარებული, ვინაიდან იცოდა გერმანელების ამბავი, წამითაც არ უნდა დაეგვიანა და სწრაფად მოემზადა. 5წუთით ადრეც კი მივიდა, პუნქტუალური იყო ისედაც, არსად აგვიანებდა, თუ აგვიანებდა ისიც სპეციალურად, ფურორი რომ მოეხდინა, ცეცხლი იყო, მაგრამ ზოგჯერ ისე იღვენთებოდა ნაპერწკალიც კი არ ჩანდა მასში.
-გამარჯობა, მობრძანდით.-უზარმაზარ დარბაზში აღმოჩნდა, ასეთი არაფერი ენახა, არც იმ სცენას ჰგავდა თავის დროზე რომ ცეკვავდა, უფრო დიდი რაღაც მასშტაბური იყო, თითქოს ქარხნისთვის კიარა პრეზიდენტად ირჩევდნენ.
-თქვენი სახელი, გვარი?-ინგლისურად წარიმართა გასაუბრება, ვინაიდან დორიმ გაქცეულის მობრუნების დონეზეც არ იცოდა გერმანული.
-დოროთეა ზარანდია.
-დოროთეა გერმანული იცით?
-არა მხოლოდ ინგლისური და თურქული.
-კარგი, რამდენი წლის ხართ?
-22
და კიდევ ათასი კითხვა დაუსვეს, სად სწავლობდა, რა პროფესიის იყო, მუშაობის გამოცდილება თუ ჰქონდა და ბლა ბლა ბლა, როგორც ყველა გასაუბრება მიმდინარეობდა ხოლმე.
აიყვანეს, სპეციალური ტანსაცმელი და ფეხსაცმელი გადასცეს, ბარათი, რომლის მეშვეობითაც შევიდოდა სამსახურში, ყოველ შესვლასა და გამოსვლაზე უნდა დაეფიქსირებინა, რადგან ამის მიხედვით დაერიცხებოდა ხელფასიც. გახარებული იყო ყველას დაურეკა და უთხრა ახალი ამბავი, უნდოდა უტასთვისაც დაერეკა, მაგრამ ვერ გაბედა, უნდოდა თავად მას დაერეკა.
სახლამდე სეირნობით მივიდა, არც დაღლას გრძნობდა, არც ტკივილს, ქალაქს ათვალიერებდა და ფიქრობდა, რა იქნებოდა აქ რომ დაბადებულიყო, როგორ წარიმართებოდა მისი ცხოვრება, დოროთეა ზარანდია რომ არ ყოფილიყო, ვინ იქნებოდა? ან საერთოდ მოეწონებოდა თავისი ცხოვრება არაქართველის სტატუსით?
ისევ გაისმა ტელეფონის ზარის ხმა, ისევ, ისევ და ისევ…არ იყო პასუხი, მაგრამ იყო შეტყობინება:”მაპატიე” ახლა კი თავად დოროთეამ გადადგა ნაბიჯი და დაურეკა
-გაპატიე, უტა.
-როგორ ჩაიარა გასაუბრებამ?
-როგორც ყოველთვის უამრავი კითხვა დამისვეს, საბოლოოდ ამიყვანეს, ხვალიდან ვიწყებ.
-შესანიშნავი ამბავია, მანდ რომ ვიყო, შენთან ახლოს ავღნიშნავდით ამ ახალ ამბავს.
-ჰო, მაგრამ შენ 8 საათის სავალ გზაზე ხარ და კაცმა არ იცის ეგ დღე როდის დადგება ან თუ დადგება.
-ეგრე ნუ ამბობ.
-მაშინ მითხარი უკეთ როგორ უნდა ვთქვა.-და სწორედ მაშინ დოროთეას თავში ერთმა არანორმალურმა ფიქრმა გაუელვა, მაგრამ არ გააჟღერა.
-ყველაფერი მოგვარდება, უბრალოდ დროა საჭირო.
-კარგი, ახლა წავალ ხვალისთვის მოვემზადები, დროებით.
-გკოცნი დორი.-უნდოდა ეთქვა მეც გკოცნიო, მაგრამ ბიჭის სიტყვებმა ისე დაამუნჯა და გააკანკალა, რომ სიტყვის თქმა ვერ მოახერხა, უტა მიუხვდა და სანამ გონს მოვიდოდა მანამდე გაუთიშა.
-გკოცნიო?
-ჰო ესე მითხრა გკოცნი დორიო.
-დორი?-ლენკა ტელეფონში ლამის გადმოძვრა, თვალები გააფართოვა და პირი გააღო, გაოცების, გაოგნების, შოკირების პროცესს ერთად ატარებდა.
-დორის მეძახის.
-მე რო შეგიმოკლე სახელი ერთი ამბავი დააწიე, რას მიმახინჯებ სახელს ისედაც რა მქვიაო და ახლა ის ვაჟბატონი რომ გეძახის გიბრწყინავს სახე.
-გეყოფა, ნუ მეჩხუბები სულ, რაღაც დამამშვიდებელი მითხარი.
-რავიცი რა გითხრა, ორ დღეში ისე შეიცვალე, ტოცა დაბრუნდები წარმოდგენაც არ მინდა ვინ იქნები.
-მე ვიქნები ისევ, დოროთეა ზარანდია, ყველასა და ყველაფრისთვის მებრძოლი, დაღლილი, მაგრამ მაინც შემტევი, უემოციო, მაგრამ ტკივილით სავსე, ბედნიერი, მაგრამ აუტანელი, ისევ მე ვიქნები დოროთეა ზარანდია არაფრით და ყველაფრით სახეცვლილი.-ლენკამ იცოდა დაქალი ტირილის პიკზე იყო, მაგრამ ისიც იცოდა ზარანდია რომ ვერ ტიროდა, განა უტყდებოდა? არა არ შეეძლო, უნდოდა და ცრემლი თანახმა არ იყო დაღვრილიყო, ასე წვალობდა ზარანდია სუნთქვა ეკვროდა, მაგრამ უძლებდა.ლენკა კი მის ცხოვრებაში ნათელი წერტილია, რომ არ უნდა ჩააქროს ისეთი, ყოველთვის მის გვერდით იყო, ყველა თავისი შეცდომისდა მიუხედავად, მაინც მის გვერდით იყო, რამდენჯერ უთქვამს ზარანდიასთვის არ გააკეთო! არ გინდა!, მაგრამ მაინც აკეთებდა, იმიტომ რომ დოროთეა იყო, თავისი თავის ქალი, განა არ უსმენდა ლენკას, განა არ იცოდა რომ მართალი იყო? უბრალოდ თავის გულის კარნახს მიჰყვებოდა და კარგი იყო სანამ გულს მიჰყვებოდა, ყველა მშვიდად იყო, მაგრამ თუ გადაწყვეტდა ტვინით მოქმედებას ყველაფერი ამოყირავდებოდა, ვერავინ და ვერაფერი შეაჩერებდა, ვერავინ გაბედავდა მასთან შეწინააღმდეგებას, ლენკაც ვერ მოერეოდა, რადგან ზარანდიას გულში თბილი კერა მაინც იყო და ამ თბილ კერას, გაცივების საშუალებას არ აძლევდა ლენკა ამილახვარი.
გამთენიისას გაიღვიძა, ჯერ კიდევ ბნელოდა, საათს დახედა 4საათი იყო, მოწესრიგდა, ყავა გაიმზადა და ფანჯრის რაფაზე შემოჯდა, სიგარეტის კიდევ ერთი გადანახული ღერი ამოიღო და გაუკიდა, როგორც უყვარდა ზუსტად ისე, თვალები დახუჭა და თავისი სახლი წარმოიდგინა, გისოსებიან ფანჯარაზე შემოჯდებოდა ფეხებს გულთან მიიბჯენდა და სიგარეტის კვამლს თვალს აყოლებდა, ერთგვარი თერაპია იყო მისთვის, ყელიდან ამოსულ კვამლზე აკეთებდა მთლიანად აქცენტს იმ წამს მხოლოდ ეს იყო მისი საფიქრალი, სხვა ყველაფერი უმნიშვნელო ხდებოდა. ახლაც ასე იქცეოდა, სამსახურში წასასვლელად გამზადებული, იჯდა უგისოსო ფანჯარაზე ფეხები ისევ ისე ძველებურად ჰქონდა გულთან მიბჯენილი და სიგარეტის კვამლი იყო თავისი ერთადერთი საფიქრალი. რიტუალს მალე მორჩა კარი გაიხურა და გაჩერებაზე, რომელიც თავისი საცხოვრებლის ქვემოთ იყო, დადგა. ამაში ნამდვილად გაუმართლა. ავტობუსიც მალე გამოჩნდა და თავისუფალი ადგილი დაიკავა. ყოველთვის ფანჯრის მხარეს ირჩევდა, სხვა შემთხვევაში ერჩივნა ფეხზე მდგარიყო, ფანჯარა ყოველთვის ფიქრთან ასოცირდებოდა მისთვის, სადაც კი შესაძლებლობას ნახავდა ყოველთვის ფანჯრის მხარეს იკავებდა, ფიქრისთვის მეტი არეალი რომ ჰქონოდა, ახლაც ასე მოხდა, სიმღერა გააჟღერა ყურებში, თვალები დახუჭა და სადღაც შორს წავიდა უტასთან ერთად, წარმოიდგენდა მასთან ერთად ყოფნის მომენტებს და გული საგულედან უვარდებოდა.
“she used to love me a lot
I sat down beside her and she smiled
she said where have you been it’s been awhile
she was glad to see me
i could almost read her thoughts
She used to love me a lot”
ჯონი კეშს უსმენდა და ტკბებოდა თითოეული სიტყვით, იმედი ჰქონდა რომ უტაც მოხარული იქნებოდა მისი ნახვით, ამ იმედს ებღაუჭებოდა და სამსახურის კართანაც აღმოჩნდა. გამოიცვალა და 6 საათზე უკვე თავის პოსტზე იდგა, პატარა შოკოლადის კურდღლებს ბანტებს უკეთებდა, უკვირდა დოროთეას ახალი წლისთვის შოკოლადებს ახლა რომ ამზადებდნენ, მაგრამ რა მნიშვნელობა ჰქონდა, მთავარია თავისი საქმე კარგად შეესრულებინა.
დიდი შესვენება ჰქონდა 30 წუთი ისვენებდა, იფიქრა გავალ მოვწევ, ცოტას გავნიავდებიო, მაგრამ დიდ დროს წაიღებდა, ამიტომ მხოლოდ ყავას და შოკოლადის კურდღელს დასჯერდა.
სამუშაო დღემ კარგად ჩაიარა, უამრავი ადამიანი გაიცნო, ზოგიერთი ნამყოფიც კი იყო საქართველოში, ერთს საერთოდ ქართველი შეყვარებული ჰყოლია, მაგრამ დაშორდნენ ორი წლის შემდეგ, გული დამწყდა, ყოველთვის გული მწყდება, როცა ადამიანებს არ გამოსდით, ალბათ არ იყვნენ ერთმანეთის ადამიანები როგორც თინანო იტყოდა :”soulmate”-ები. ჰო თინანო ლენკას დაა. საერთო მხოლოდ ბიოლოგიური თვალსაზრისით აქვთ, საოცრად განსხვავებულები არიან, ლენკა დინჯი და გაწონასწორებულია, აი თინანოს კი თავში რა ახალი გენიალური იდეა დაარტყამს კაცმა არიცის, მე უფრო მგავს, ვიდრე ლენკას, საბოლოო ჯამში სამივე ერთ დიდ უწყვეტ ჯაჭვს ვქმნით, რომლის გაწყვეტაც ფაქტობრივად შეუძლებელია.
სახლში მისვლა და ცხელი შხაპი, აი რა სჭირდებოდა სამსახურიდან დაბრუნებულ დორის, შოკოლადის სუნს ვერ იქრობდა, ვერცერთი დასაბანი გელი, სურნელოვანი კრემები ვერ ახერხებდნენ მისგან შოკოლადის ბაჭიების ჩამორეცხვას, ასე გაგრძელდებოდა ალბათ სანამ იქ იმუშავებდა. დაღლილობისგან თვალები საშინლად ეწვოდა, მაგრამ არც დაძინება უნდოდა, ვაი თუ უტამ დარეკა და ვერ გავიგოო, მაგრამ დაღლილობამ მაინც თავისი გაიტანა და მშვიდი ძილით ჩაეძინა დორის. უტამ მართლაც დარეკა, თან ძალიან ბევრჯერ ბოლოს ნერვიულობის პიკს მიაღწია, მაგრამ პასუხი ისევ არ იყო.
-სად ხარ დორი, რატომ არ მპასუხობ?
დოროთეას კი ისევ მშვიდი ძილით ეძინა, იქამდე სანამ მაღვიძარამ არ შეახსენა თავი.
-ჯანდაბა ჯერ კიდევ ღამეა!-მზის ამოსვლას ვერცერთხელ შეესწრო, რაც გერმანიაში ჩამოვიდა, სამშობლოში კი ეს რუტინად ექცა, უძილო ღამეებს მხოლოდ მზის ამოსვლის სურვილით და ჭრიჭინების გამაყრუებელი ჟღერადობით იკლავდა. ახლა კი ამის შესაძლებლობა არ ჰქონდა დოროთეას რუტინა საპირისპიროდ ამოყირავდა და როგორც თინანო იტყოდა მუტაცია განიცადა.
ტელეფონს დახედა და უამრავი გამოტოვებული ზარი და შეტყობინება რომ დახვდა თავადაც აფორიაქდა, უნდოდა დაერეკა, მაგრამ ცუდი დრო იყო ზარისთვის, არ უნდოდა უტასთვისაც დაერღვია ძილი და შეტყობინება გაუგზავნა:”ძალიან დაღლილი ვიყავი ისე ჩამეძინა ვერ გავიგე ზარის ხმა, კარგად ვარ და ისევ სამსახურში მივდივარ, როგორც კი მოვახერხებ დაგირეკავ.”
ისევ ბაჭიებს მიუჯდა, ბანტებს ისე ნაზად და ფრთხილად აკრავდა იფიქრებდით, თავის გონებაში გააცოცხლა და ასე ეფერებაო, მაგრამ საქმეს დორი ყოველთვის გულდასმით აკეთებდა და ბოლომდე მიჰყავდა დაყწებული.
ასე გრძელდებოდა კვირეები, მანამ სანამ პირველი ხელფასი არ დაერიცხა და ბედნიერებისგან ჰაერში დაფრინავდა, განა იმიტომ რომ ახლა დიდი შემოსავალი ჰქონდა, არა! უბრალოდ ახლა შეეძლო თავისი გეგმა შეესრულებინა. რა გეგმა? ამას ახლა გავიგებთ დოროთეასგან, რომელიც უკვე პატარა ხელჩანთას კრავდა და მოგზაურობისთვის ემზადებოდა.
-მარშრუტი უკვე დავგეგმე მხოლოდ თქვენ იცით ამის შესახებ.
-კარგი, მაგრამ დარწმუნებული ხარ, რომ სწორად იქცევი?
-თავი დაანებე, ვერ ხედავ თვალები უბრწყინავს, მიდი გოგო ბოლომდე მიაწექი, ჩვენ აქ ვართ, ყველაფერი გაგვაგებინე, არ გვანერვიულო.
-ყველა გაჩერებაზე დარეკე, რომ გავიგოთ, რომ უსაფრთხოდ ხარ, გაიგე?
-გავიგე, გავიგე, ხაზზე ვრჩები და ყველაფრის საქმის კურსში გამყოფებთ.
-ხშირად დაგვააფდეითე დორი, თუ როგორ გეძახის შენი კაცი?
-ჩემი კაცი არ არის, ჰო ეგრე მეძახის დორი.
-როგორ გაინაზა ხედავ ლენ?
-ვხედავ, ვხედავ და ნეტავ თქვენ ტვინში ჩამახედა.
-წავედი მაგვიანდება, გკოცნით.
მატარებელში ჩაჯდა და თავის რუკას გადახედა, ყველაფერი დაგეგმილი ჰქონდა, იცოდა რა დროს რომელ ქალაქში ჩავიდოდა და ამ გამოთვლებით ღამით სამ საათზე უკვე სტრასბურგში იქნებოდა, თუმცა ყოველთვის ყველაფერი ისე არ გამოდის, როგორც ვგეგმავთ, დოროთეას შემთხვევაშიც ასე მოხდა, 5წუთი დააგვიანა მატარებელმა სადგურზე შესვლა, ტექნიკური შეფერხება იყო, ამ ხუთმა წუთმა ყველაფერი თავდაყირა დააყენა, დორის მარშრუტი არია და საღამოს 10საათზე დორი ლუქსემბურგის სადგურზე დატოვა. ძალიან ეჩქარებოდა, უტას ნახვის შესაძლებლობასთან ისე ახლოს იყო და ეს დაწყევლილი მატარებელი ამის საშუალებას არ აძლევდა, თუმცა გამოსავალი მაინც იპოვა, ავტობუსის ბილეთი იყიდა, რომელიც ევროპის ქალაქებში დადიოდა, 12 საათზე იყო გასვლა, სამ საათზე მაინც სტრასბურგში იქნებოდა და ცოტა დამშვიდდა. სადგურზე მივიდა, ფილიპინელები გაიცნო და რომ გაიგეს ქართველი იყო ჩვენი დორი გაგიჟდნენ, ძალიან გვიყვარს საქართველო, ულამაზესი ქვეყანააო. ტელეფონი უჯდებოდა და მის და საბედნიეროდ ფილიპინელ მეგობარს ფაუერბაკი აღმოაჩნდა, ბოლოს ავტობუსიც მოვიდა და მისკენ დაიძრა, უფროსწორედ გაიქცა, გულამოვარდნილი მივარდა გამცილებელს, პირადობა და ბილეთი აჩვენა, მაგრამ ეს საკმარისი არ აღმოჩნდა, გამცილებელი პასპორტს ითხოვდა, დორის მხოლოდ პასპორტის ფოტო ჰქონდა თან, თავად პასპორტი არა, ამიტომ გამცილებელმა ის ავტობუსში არ აუშვა, ასე დარჩა დორი შუაგულ ლუქსემბურგში, შავებით გარშემორტყმულ ტერიტორიაზე, სადაც ყველა ფეხის ნაბიჯზე საფრთხე ემუქრებოდა. სხვა გზა არ ჰქონდა ისევ მატარებლის სადგურზე უნდა დაბრუნებულიყო და 6საათამდე მოეცადა, სანამ მატარებელი ისევ არ შედგებოდა რელსებზე. მასსავით უამრავი ადამიანი იჯდა და ელოდა პირველ მატარებელს, არ უნდა დაეძინა, თორემ არაფერი შერჩებოდა, ყველაფერს მოპარავდნენ, ამიტომ ერეოდა თავს, ხან გოგონებს დაურეკა, მაგრამ არ უნდოდა მათთვისაც ძილი გაეტეხა, ბოლოს უტას დაურეკა და უთხრა მატარებლის სადგურზე ვარ ლუქსემბურგშიო, ბიჭი გაოგნებული უყურებდა გოგოს, ვერ ხვდებოდა რას ეუბნებოდა დორი.
-ვერ ვხვდები გაგიხარდა თუ არა, რამე მითხარი.
-გამიხარდა რა თქმა უნდა, უბრალოდ არ ველოდი, რომ შენ..
-შენთან ჩამოვიდოდი?
-ჰო.-უტას გულის სიღრმეში სჯეროდა, რომ დორიმ ის არ მიიღო თავისი ცხოვრების წესიდან გამომდინარე, მაგრამ დაავიწყდა, რომ დორი სხვებს არ ჰგავდა, მისთვის უჩვეულო და აღმაშფოთებელი არაფერია, არც ის ხალხი რას იტყვის და არც ის რას იფიქრებს. ვერ იტანდა ჭორიკნებს, ყველას საქმეში რომ ცხვირს ჰყოფენ და სალაპარაკო არ ელევათ, მაგრამ იმ ხალხს უფრო ვერ იტანდა ვინც მათ ლაპარაკს ყურადღებას აქცევდა და ხშირ შემთხვევაში ითვალისწინებდა.
-დილით 8საათზე მანდ ვიქნები.
-დაგხვდები, უჩემოდ ფეხი არ მოიცვალო.
-კარგი, დაგელოდები.
-ლოდინი არ მოგიწევს, იქ ვიქნები უკვე.
-დაიძინე შენც
-არა, დაგელაპარაკები, რომ არ ჩაგეძინოს, წამით მაინც რომ ჩათვლიმო, ხელთ არაფერი შეგრჩება.
-ვიცი უტა, არ ვიძინებ.
და შედგა მატარებელი რელსზე და დაიძრა სტრასბურგის მიმართულებით, 2 საათი 2საუკუნედ გაეწელა დორის, მაგრამ დაღლილობისგან იმდენად დაპატარავდა, რომ უკვე ყველა ნაპერწკალი ჩაუქრა თვალებში, გამოუძინებელი, ჩაშავებული თვალებით არ უნდოდა უტასთან შეხვედრა, მაგრამ სხვა გამოსავალიც არ ჰქონდა, ბიჭს ისეთი უნდა მიეღო, როგორიც იყო.
კარი გაიღო და დაღლილ თვალებს, მხოლოდ გასასვლელის წაკითხვა შეეძლო, სწორედ იმ გზას დაადგა, სადაც გარეთ გადიოდა, ვერაფერს ხედავდა, მხოლოდ უტას ნახვა უნდოდა, უტა კი ჩქარი ნაბიჯით მიჰყვებოდა უკან, ვერც კი შეამჩნია დორიმ როგორ აუარა გვერდი უტას, სამაგიეროდ ბიჭმა დაინახა და ხმაამოუღებლად დაედევნა უკან.ბოლოს დაეწია და გულში მაგრად ჩაიკრა გოგონა, რომლისთვისაც თავშესაფარი იყო და ასე უბრალოდ ჰქონდა მისი იმედი.
-მომენატრე, მხოლოდ ახლა მივხვდი ამას.
-მთელი ეს დრო მენატრებოდი, მაგრამ ჩემ თავს ვაიძულებდი ამ გრძნობის უგულებელყოფას, ისეთი რთულია ასე შორს ყოფნა შენგან, თითქოს ჩემთვის ხარ, მაგრამ არა ჩემთან.
-შენთვის და მხოლოდ შენთან დორი.
სასტუმროს ძებნა დაიწყო, ახლო მდებარე სკვერს შეაფარეს თავი, ლამაზი სანახაობა დაუხვდა, იმ მომენტში გრძნობდა რა მარტივი იყო სიმშვიდის პოვნა, იქამდე ათვალიერებდა ახლად გაფურჩქნულ ყვავილებს, პატარა მდინარეს, რომელიც მის ფეხებ ქვეშ მიედინებოდა აუღელვებლად, მომღერალს, რომელიც ფრანგულად აჟღერებდა სიტყვებს, მართალია არაფერი ესმოდა, მაგრამ მისი ჟღერადობით იყო მოხიბლული, გარშემო ხალხი მოგროვდა და გახსნილი გიტარის ჩანთაში ფულს ჰყრიდნენ, იმის ნიშნად, რომ კმაყოფილი იყვნენ მოსმენილით, სანამ ჩაეძინებოდაუტას მხარზე. უტა ნაზად ეფერებოდა სახეზე, ცდილობდა მისთვის ძილი არ დაეფრთხო, მაგრამ დიდხანს არ გაგრძელებულა ეს სიამოვნება, ტელეფონის ზარმა ყველაფერი გააფუჭა.
-გისმენთ
-გამარჯობა, სასტუმროში ადგილი გათავისუფლდა შეგიძლიათ მობრძანდეთ.
-დიდი მადლობა, მოვალ.
დამძიმებული მიაბიჯებდა სასტუმროსკენ, უტაც გვერდით მიჰყვებოდა, სასაცილო სანახავი იყო შავებში გამოწყობილი კაცი, ვარდისფერი ჩანთით, მაგრამ მოსწონდა უტა, მასზე მზრუნველი.
-თქვენი გასაღები, სასიამოვნო დღეს გისურვებთ.
-მადლობა.
ოთახში ავიდნენ, პატარა იყო, მაგრამ ყველაფერი ჰქონდა, დიდი საწოლი, მის წინ კედელზე ჩამოკიდებული ტელევიზორი, მაგიდა, რომლის ქვემოთ პატარა მაცივარი იდგა და შიგნით სასმელების მთელი მარაგი ეწყო. საშხაპეს უყურებდა და თან ერიდებოდა, უამრავჯერ შევიდა და გამოვიდა იმის დასადასტურებლად, რომ მინა არ ლანდავდა და უტა ვერ დაინახავდა, თუმცა უტა მიხვდა გოგოს აზრებს და თავად შევიდა საშხაპეში.
-მხედავ დორი?
-ვერ გხედავ.
-მაშინ შეგიძლია მშვიდად იბანაო, მე არ გიყურებ.
შერცხვა, ბიჭი მის აზრებს ასე მარტივად რომ კითხულობდა, ეცადა მაქსიმალურად სწრაფად მიეღო შხაპი, არადა ისე უყვარდა დიდხანს წყლის ქვეშ ყოფნა, იქაც ფიქრობდა, დორი ყველგან იცლიდა ფიქრისთვის, თუმცა ახლა არა. საშხაპედან უკვე მოწესრიგებული გამოვიდა და საწოლი რომ დაინახა, მხოლოდ მაშინ აეწვა თვალები, ძილს თავს ვერ ართმევდა.
-დაიძინე დორი, მე აქ ვარ.-გოგონას როგორც კი ჩაეძინა, უტა მალევე მის გვერდით აღმოჩნდა, თითქოს წესად ჰქონდა დორის ძილისთვის ედარაჯა, თმაზე ეფერებოდა და მის სურნელს ხარბად ისუნთქავდა.
შუადღისას სტრასბურგის ქუჩებში სეირნობდნენ, უტა უხსნიდა ყველაფერს, თავად კი უტას აკვირდებოდა და მის თითოეულ მოძრაობას სწავლობდა, რა დროს რას და რატომ აკეთებდა და იმახსოვრებდა, მომავალში რომ გამოეყენებინა. ბოლოს საჭმელად შეისვენეს, კარგად დანაყრდნენ, ამან კი დორის ძილი ისევ მოანდომა, ფიქრობდა სახლამდეც ვერ მივალ კიდევ დაღლილი ვარ რა მეშველებაო, მაგრამ უტამ ეს საკითხიც გადაჭრა, ცოტა დაისვენეს და აღდგენილი ძალებით გააგრძელეს სასტუმროსკენ სვლა თან გზაში აფრთხილებდა:
-დორი, აი ამ ჭებს ჰომ ხედავ, ფეხი არასდროს დაადგა.
-რატომ? სიარულისას სულ არ ვაკვირდები ამას.
-ვიცი, შევამჩნიე, აქ დენი გადის ან კარგად რომ არ ჰქონდეს თავი დახურული და შემთხვევით ფეხი დაგიცდეს, საშიშია და ეცადე ფეხი აღარ დაადგა ხოლმე, არ არის სანდო.
-ადამიანებზე მეტად?
-მათ ვერ შეედრება, მაგრამ მაინც სიფრთხილე გამოიჩინე.
-კარგი.
სასტუმროში დაბრუნდნენ, გამოიცვალა და ფანჯარაზე შემოჯდა ისე, უტას ყურადღებასაც არ აქცევდა, ვერ გეტყვით გაბრაზებული იყო, ნაწყენი თუ უბრალოდ მარტო ყოფნა უნდოდა, მაგრამ უტას მისი სიჩუმე აგიჟებდა.
-არ დამელაპარაკები?
-ვეწევი.
-მეც, მაგრამ მაინც გელაპარაკები.
-შენ, რასაც ეწევი მაგას თან ახლავს ეგ ფუნქცია.
-გინდა გადავაგდო?
-არა, მინდა შეეშვა ახლა და საერთოდ.
-გაწუხებს?
-არ მაწუხებს, მაგრამ შევწუხდები, თუ ასე მოქცევას განაგრძობ, კიდევ რას იღებ, რომ ვიცოდე.
-არაფერს.
-არ მჯერა, მაგრამ არ ჩავერევი შენი ცხოვრებაა, შენი არჩევანია, ისევე, როგორც ჩემი.
-რაზე ბრაზდები ამიხსენი, ამ სამყაროში ერთადერთი თავშესაფარი რომ მაქვს მარტოობისას და იმას ვაკეთებ, რაც მინდა? შენც ასე არ ხარ?
-მე და შენ განსხვავდება, ისევე, როგორც ეს სამყარო. გამოსწორებას უნდა ეცადო და არა პირიქით უკან სვლას. რა გგონია თუ მოსაწევში ჩაიხრჩობი ასე პრობლემებს ეშველება? ყველაფერი თავის ადგილას დაბრუნდება, თუ შენ უბრალოდ გაბრუვდები და დაივიწყებ გარე სამყაროს? თუმცა ფაქტია, ამას ცდილობ.
-გამოსასწორებელი არაფერია, ასეთია ჩემი ცხოვრება, აღარაფერი შეიცვლება, ასე იქნება მანამ სანამ ფიზიკურად შემეძლება, მერე პენსიაზე გავალ.
-როგორ შეგიძლია, საკუთარ მომავალზე ასე იხუმრო.
-ჩემი მომავალი 5წლის წინ დაიწერა დორი.
-ჩემთან ყოფნა გინდა?
-ყველაზე მეტად.
-და ეს საკმარისი მიზეზი არ არის იმისთვის, რომ შეეშვა და ჩვეულებრივი მოკვდავის ცხოვრებას დაუბრუნდე?
-არა!
-გასაგებია.-სტკიოდა მისი პასუხები, სტკიოდა თავადაც რომ არ შეეძლო გამოსწორება, პირველად იყო მის ცხოვრებაში ადამიანი, რომელსაც ვერაფერს უხერხებდა, მაგრამ მაინც ძალიან უნდოდა მასთან, ვერ ხვდებოდა უყვარდა თუ უბრალოდ მიეჯაჭვა, თუმცა ორივე შემთხვევაში უნდოდა მასთან.
-ვიცი არ არის გასაგები, არც გთხოვ რომ გაიგო, უბრალოდ მენდე.
-გენდობი.
-ვიცი გინდა შემცვალო, გადამაკეთო, ჩემში ახალი უტა დაბადო, მაგრამ არ გამოვა უტა ნაკანი 25 წლის წინ დაიბადა, და დღეს არაფერი იქნება ისე, როგორც 25წლის წინ იყო. გგონია მე მინდოდა ამ გზას დავდგომოდი? ყველაფერი თავისით მოხდა, სივრცემ, სადაც აღმოვჩნდი 5 წლის წინ დიდი გავლენა იქონია, ან შეიძლება არ იქონია და უბრალოდ სხვა გამოსავალი არ არსებობდა, ეს უნდა გამეკეთებინა, მეც გავაკეთე, სხვა არაფერი ვიცოდი, არც ახლა ვიცი, მე ვერ ვიქნები დისტრიბუტორი, სავაჭრო მაგნატი, ან ვინმე ვინც თვიდან-თვემდე მოგდებულ კაპიკებს დაელოდება, მე ასე ვცხოვრობ, ამ თავის’უფალი ცხოვრებით, მინდა გაიგო, შეიგნო.
-მესმის, ყველა თავის გზას მიჰყვება, მე ჩემსას, შენ შესას.
-დავიძინოთ.
უტასთვის ზედმეტის ახსნაზე აღარც უფიქრია, თავი ბალიშზე დადო და ფიქრებს გაფანტვის უფლება მისცა, როცა უტას ხელი მის სახეს შეეხო, ცრემლის გორგალი წამწამებს, რომ მოსწყდა სწორედ მაშინ გაუსვა ხელი ლოყაზე, თავისკენ გადააბრუნდა გულში მაგრად ჩაიკრა.
-ჩშშ, დამშვიდდი დორი, მე არ ვარ შენი ცრემლის ღირსი.
-შენთან თავს დაცულად ვგძნობ, მაგრამ შენ არ ხარ დაცული.
-საკუთარ თავს ყველა თავად ვუწესებთ განაჩენს, ასე არ არის დორი?
-ასეა.
-ჩემი განაჩენი შენ ხარ!
გოგონას ათრთოლებულ ტუჩებს დიდხანს უყურებდა, სანამ დორი მისკენ არ მიიწია და ხშირი სუნთქვა სახეზე შეაფრქვია. უტაც ვერ მოერია თავს და შექმნა მათი პირველი კოცნა, ნაზად, აუღელვებლად უკოცნიდა ქალს ბაგეებს, მაგრამ ესეც არიყო საკმარისი უნდოდა თავიდან ბოლომდე ეგრძნო მისი ყველა ნაწილი, ბოლომდე დაუფლებოდა და სამუდამოდ მისი გამხდარიყო. ქალს თვალებში უყურებდა და გრძნობდა არც ის იყო წინააღმდეგი, ამიტომ თავს უფლება მისცა. მუცელზე ეფერებოდა და ქვევით ნელნელა მიუყვებოდა კოცნით ქალის სხეულს, წამიერად ქალს ბაგე გაეპო და მისმა ხმამ ჭკუიდან გადაიყვანა უტა, სულ გააშიშვლა, ყურებითაც კი კმაყოფილდებოდა, იმდენად ლამაზი იყო, იმდენად ქარიზმატული, უბრალოდ ვერ ხვდებოდა, ამ ქარიშხალს როგორ მოერეოდა, როგორ შეძლებდა მასთან გამკლავებას. დორიმ მკლავები ყელზე შემოხვია, კაცს ზემოდან მოექცა და აიძულა მის ნებას მიჰყოლოდა, ვერც აქ კარგავდა პირველობის შეგრძნებას ქალი, უნდოდა ებატონა, ბოლომდე მისი ყოფილიყო, ასეც იყო, უტა მთლიანად მას ეკუთვნოდა, თავად კი საკუთარ თავს.
-არ შემიძლია შენგან შორს.
-ჩშშ, ნუ ლაპარაკობ, უბრალოდ აააჰ-თავს ვერ თოკავდა ქალი, ჭკუიდან გადაჰყავდა უტაას შეხებას და ყველა ბიძგს, რომელსაც კაცი აკეთებდა.
-ასეთი როგორ ხარ?
-მინდიხარ, უ…ტაააა
-კიდევ დამიძახე.
-უუუ…ტააა-მოწყვეტილები დაეცნენ საწოლზე, დიდხანს ესმოდა ოთახის კედლებს ორის გახშირებული სუნთქვა და ალბათ არა მარტო მათ კედლებს, ქალის დაუოკებელი ხმა მთელ სასტუმროში ვრცელდებოდა, მაგრამ ეს ხომ ევროპა იყო, გასაკვირიც არაფერია.
რამდენიმე თვეში ერთად დაბრუნდნენ საქართველოში და სწორედ მაშინ მიხვდა დოროთეა, რომ ეს ურთიერთობა შორს ვეღარ წავიდოდა.
-უნდა დავშორდეთ!-მომთხოვნი ტონი ვერ დაიმორჩილა ქალმა.
-მშობლიური ჰაერი ცუდად მოქმედებს შენზე დორი.
-გადავწყვიტე!
-მიზეზი?
-შენ და მე გაგრძელება ვერ გვექნება.
-დედამ რად გინდა ეგეთი ცხოვრების მქონე კაცი გვერდითო?
-ათინა არაფერ შუაშია, ასე გადავწყვიტე.
-მეგონა სხვების ზეგავლენის ქვეშ არ ექცეოდი, თურმე ვცდებოდი.
-მეც ვცდებოდი, როცა მეგონა შეიცვლებოდა შენი ცხოვრების წესი ჩემი გამოჩენის შემდეგ, მაგრამ მხოლოდ საკუთარ თავზე ფიქრობ, ჩვენზე ოდესმე რომ გეფიქრა, ახლა ამ გადაწყვეტილებას არ მივიღებდი, მაგრამ რა მომავალი გვაქვს, ისევ წახვალ რამდენიმე თვე გადაიკარგები, მე დაგელოდები აქ და ვინერვიულებ, სადმე არ დაგიჭირონ, მერე დაველოდები როდის გაგანთავისუფლებენ და ისევ ისე ბედნიერად გავაგრძელებთ ცხოვრებას, თითქოს არაფერი მომხდარა, ასე ხედავ ჩვენ მომავალს?
-ცოლად გამომყევი!-ეგონა ხუმრობდა, რადგან უტას ახასიათებდა რთული სიტუაციის იუმორით განმუხტვა, მაგრამ არა, ეს ხუმრობა არ იყო და უფრო აფორიაქდა ქალი.
-სასაცილოა.
-რა არის სასაცილო, სამუდამოდ ჩემ გვერდით რომ მინდა იყო?
-სამუდამოდ? ამას ამბობს კაცი, რომელმაც ისიც კი არ იცის ამ კარიდან, რომ გავა რა მოხდება.
-მთავარია შენ იყო ჩემ გვერდით.
-არ ვიქნები შენ გვერდით, არ ვიქნები იმ კაცის გვერდით, რომელთანაც მომავალი არ არსებობს, დრო ისედაც ზედმეტად გავფლანგე ამ ცხოვრებაში.
-მიყვარხარ, შენნაირად არავინ, სხვა არავინ მინდა, მარტო შენ არსებობ, ასე თავი როგორ შემაყვარე, როგორ გადამრიე.
-როგორც ჩანს ბევრი ვერაფერი შევძელი, რადგან შენი ცხოვრების სტილი ისევ უცვლელია.
-ეს არის მარტო პრობლემა?
-არა, არ მიყვარხარ!
-მატყუებ! თუმცა ვხვდები, რომ გყვარებოდი, ახლა ასე არ მომექცეოდი, ოდნავ მაინც რომ მგრძნობდე, ასე არ მოხდებოდა.
-როგორც ჩანს ეს არის ჩვენი დასასრული.
-წადი დოროთეა.
-რა სწრაფად გავხდი დოროთეა.
-ალბათ სულ დოროთეა იყავი და ვერ ვხვდებოდი.
წავიდა ასე უთქმელად, დატოვა უტა თავის ტკივილთან თავადვე რომ მიანიჭა, მაგრამ მასაც სტკიოდა, განა მართლა ქვა ჰქონდა გულის მაგივრად, არა! მასაც სტკიოდა, უნდოდა მისულიყო ჩახუტებოდა და პატიება ეთხოვა, მაგრამ არ შეეძლო, უარესად ვეღარ დატანჯავდა.
-ლენ სახლში ხარ?
-კი რა ხდება?
-ჩამოდით რა ჩემთან. -ლენკა, თანანო და დოროთეა მეზობლები იყვნენ, ერთი სადარბაზო ჰყოფდათ მხოლოდ, დოროთეა მარტო ცხოვრობდა და შესაბამისად მშვიდად სალაპარაკოდ, მისი სახლი გამოდგებოდა, ისე რომ ხელს არავინ და არაფერი შეუშლიდათ, ყველაფერზე შეეძლოთ ესაუბრათ, ბოლოს კი გაიცინებდნენ და იტყოდნენ: “ამ სახლის კედლებმა რომ ლაპარაკი დაიწყონ, ქვეყნიდან გაქცევაც ვერ გვიშველი, სამი ყულფი უნდა გავჭიმოთ და ზედ დავეკიდოთ.”
-რა მოხდა?-პიჟამოებში გამოწყობილი დები რომ დაინახა, სახე გაებადრა, მათი დანახვა ჰაერივით სჭირდებოდა.
-დაიწყე.
-ყავა?
-თან ყავა, თან ლაპარაკი.
-დავშორდით!
-არც თუ ისე ცუდი გადაწყვეტილებაა, შემდეგ?
-ადროვე, მოყვეს.
-ვუთხარი, რომ მომავალი არ გვაქვს, რომ დროს ტყუილად ვფლანგავთ და ასე ჯობია ორივესთვის.
-უტასთვის არ ვიცი, მაგრამ შენთვის ეგრე ჯობს ნამდვილად.
-ძალიან ვატკინე.
-შენც გტკივა. არ მესმის რატომ ვართ ასე, ყოველთვის სხვის ტკივილსა და ბედნიერებაზე რატომ ვფიქრობთ, ოდესმე საკუთარ თავზე ფიქრს დავიწყებთ? არ გიჩნდებათ სურვილი ერთხელ ჩვენც ვიყოთ ეგოისტები, ჩვენც ვიზრუნოთ საკუთარ თავებზე, ისე როგორც სხვები აკეთებენ ამას.
-მინდა.
-და რას ვაკეთებთ ამ მინდასთვის?
-არაფერს!
მერე სამივე ჩუმად იჯდა და სიცარიელეს მიშტერებოდნენ, სმაივე თავის ცხოვრებაზე ფიქრობდა, ასე რომ განსხვავდებოდა ერთმანეთისგან, მაგრამ მაინც სამივე ერთად იყო და უწყვეტი ჯაჭვი კვლავ შეიკრა.
-ათინას ველაპარაკე!
-გაგიჟდებოდა.
-ვინ არ გაგიჟდება, რომ გაიგებს მისი შვილი ასეთი ცხოვრების სტილის კაცთან ერთადაა.
-როგორც ყოველთვის ჭკუის დარიგება დაიწყო, ამიხსნა რომ არ გამომადგება ასეთი კაცი გვერდით და იმისთვის არ უსწავლებია, რომ ბოლოს თავი “ასეთს” გავუყადრო. მართალია მამაჩემი, როცა ამბობს ადამიანობა და კაცობა ფულით არ ისაზღვრებაო, ფული დღეს გაქვს, მაგრამ ხვალ შეიძლება არ გქონდესო ან პირიქით. არ ვიცი, ათინასი ხანდახან არ მესმის, არც ის ცდილობს გაგებას. ყოველთვის უნდა გაითვალისწინო მშობელი, იმიტომ რომ მშობელია, შენი აზრი საჯაროდ არ გამოხატო და არ გადაახტე შენზე უფროსს, რაც არ უნდა ცდებოდეს, იმიტომ რომ უზრდელობაა და შენ ასეთად არავის გაუზრდიხარ. განა მე არ ვიცი რა არის სწორი და რა არასწორი, განა ვერ ვხვდები ჩემი ქმედება სად მიმიყვანს, ან რა შედეგი მოჰყვება, ყველაფერი იმაზე უკეთ ვიცი ვიდრე ვინმეს წარმოუდგენია, მაგრამ მინდა მეც ვიგრძნო თავი სრულყოფილად, ცხოვრებაში ერთხელ მეც მინდა ვგრძნობდე იმ ბედნიერებას, რასაც სიყვარული ჰქვია, არ იყო უტა ჩემი ცხოვრების სიყვარული, მაგრამ მნიშვნელოვანი ადგილი უჭირავს ჩემს ცხოვრებაში და ასეც იქნება.
მას შემდეგ ორი წელი გავიდა, ამ ორი წლის მანძილზე კი უტა ყოველ თვეში, ერთსა და იმავე დროს ურეკავდა დოროთეას, უბრალოდ მოიკითხავდა, ხომ არაფერი გჭირდებაო დააყოლებდა და თიშავდა. მიეჩვია დოროთეა ამ ყურადღებას და დეკემბრის თვე რომ გამოტოვა უტამ, ინერვიულა, იცოდა რომ თვეს არ გამოტოვებდა თუ რაიმე სერიოზული არ მოხდა, ფიქრობდა დაიჭირესო და მართალი აღმოჩნდა, 4თვე უტასგან არაფერი გაუგია 4თვის თავზე კი დაურეკა.
-გიჟი ხარ, როგორ შემაშინე, რა არ ვიფიქრე.
-დამშვიდდი დორი, დღეს დავბრუნდი საქართველოში, 4თვე ჩამაყუდეს.
-რაც არ გინდოდა, ბოლოს მაინც ის მოხდა.
-ჰო ასეა, რას ვიზამთ, შენკენ რახდება, ხომ არ გათხოვდი?
-იდიოტი ხარ, დამერწმუნე ჩემი ქორწილის მოსაწვევს ზონაზეც დაგაწევდი.
-ისევ არ დაჭკვიანებულხარ არა?
-ისევე როგორც შენ. -კარგ ხასიათზე აყენებდა უტასთან საუბარი, მეგობრობდნენ, მიუხედავად ამდენი წლისა მისი იმედი ყოველთვის ჰქონდა, ენდობოდა და სჯეროდა.
დოროთეამ თავისი ცხოვრება ვერ დაალაგა, ახლაც არეულია, ფიქრის უნარიც აღარ შესწევს, ყველა რაღაცას მოითხოვს მისგან, მაგრამ არავინ ჩანს ვინც მის მორალურ მოთხოვნებს დააკმაყოფილებს. უნდა გამოვიდეს და ქუჩაში იყვიროს, მეც ადამიანი ვარ, მეც მაქვს ლიმიტი და აღარ შემიძლია სხვისი სურვილების დაკმაყოფილებისთვის ცხოვრებაო, მაგრამ არც ეს შეეძლო ამიტომ ეგუება, იქამდე შეეგუება, სანამ მოთმინება არ ამოეწურება და ყველას ერთიანად არ გასცემს პასუხს, მანამდე კი ისღა დაგვრჩენია ჩვენც, დოროთეა ზარანდიასთან ერთად ველოდოთ მის აფეთქებას და ვეცადოთ საკუთარი თავი დაიბრუნოს.
ცხოვრება ყველაფრისდა მიუხედავად მაინც გრძელდება, გვინდა ჩვენ ეს თუ არა, საკუთარ თავზე ზრუნვას უნდა დავუთმოთ დრო, ვიყოთ ეგოისტები, მერე რა მოხდა? დღეს ყველა ასე იქცევა, განსაკუთრებულს არაფერს გავაკეთებთ თუ საკუთარ თავს შევიყვარებთ და მივიღებთ ისეთს, როგორებიც რეალურად ვართ, გვიყვარდეს საკუთარი თავები ჩვენი ნაკლოვანებებითა და უნაკლობით, გვიყვარდეს ჩვენი თავები და შევიყვარებთ ხალხს, რომლებსაც მნიშვნელოვანი ადგილი ენიჭებათ ჩვენს ალბათ მშვენიერ ცხოვრებაში, ჰო, მართალია ცხოვრება ალბათ არის მშვენიერი.