-ამის დედაც, ამის დედასაც შევ*ციიიი- უმისამართო გინებით ფეხზე წამოდგა თორნიკე და სახლიდან ჩქარი ნაბიჯით გავიდა. კიბეები სწრაფად ჩაირბინა და ამღვრეული თვალებით ცარიელი ქუჩა მოათვალიერა- ჯანდაბა ნიცა-გამოსცრა კბილებში-ასე უცებ სად წახვედი?!-უმისამართოდ იკითხა და შარვლის ჯიბიდან ტელეფონი ამოიღო, ნაჩქარევად აკრიფა მისი ნომერი და დაურეკა.
-სად ხარ?-მკაცრი ტონით ჰკითხა როგორც კი მისი სლუკუნის ხმა გაიგო ყურმილს მიღმა
-.....
-ნიცა!
-.....
-სად ხარ მითხარი და მოგაკითხავ
-თავი დამანებე!
-არ გამითიშო!
-.....
-მითხარი სად ხარ მოვალ და ვილაპარაკოთ
-სახლში მივდივარ...
-ფეხით?!-გაეღიმა თორნიკეს როცა დარწმუნდა რომ ნიცა მანქანაში არ იჯდა
-ტაქს ველოდები
-გამოძახება გააუქმე სახლში მე წაგიყვან!
-მთვრალი ხარ!
-გააკე ის რასაც გეუბნები!
თორნიკეს მბრძანებლურმა ლაპარაკმა ისე გააღიზიანა ნიცა რომ მოულოდნელად ტელეფონი გაუთიშა. ,,ჯანდაბა ნიცა ეს არუნდა გაგეკეთებინა!"- ბოლო ხმაზე იყვირა გაგიჟებულმა ბიჭმა და მისი ძებნა განაგრძო.
-ნიცა- დაუყვირა, როცა შემთხვევით ქუჩის კუთხეში გაჩერებული ტაქსისკენ მიმავალი გოგონა დაინახა და მათ შორის არსებული მანძილი წამებშორის დაფარა
-რა გინდა?-დაღლილი ხმით ჰკითხა ნიცამ როცა წინ აესვეტა სასოწარკვეთილი ბიჭი
-უნდა ვილაპარაკოთ...
-რაზე?!
-ჩვენზე
-თუ ისევ ჩემს დადანაშაულებას აპირებ მომხდარში... მაშინ...
-არა, ასე არაა
-თორნიკე შენი კარგად მესმის... ზუსტად ვიცი ახლა რასაც გრძნობ... მაგრამ უნდა გაიაზრო რომ რაც მოხდა იმაში დამნაშავე არც მე ვარ და არც შენ...
-ვიცი
-მაშინ შეწყვიტე საკუთარი თავის სიბრალური და მეც გამათავისუფლე ამ ტვირთისგან... გთხოვ- შეეხვეწა ნიცა და აწყლიანებული მწვანე სფეროები სახეში მიანათა. ამ დროს მათი ამღვრეული თვალები წამიერად ერთმანეთს შეხვდა. საშინელი სიცარიელის განცდა დაეუფლა ნიცას როცა სიტყვის უთქმელად აქცია ზურგი თორნიკემ და გაურკვეველი მიმართულებით წავიდა
-სად მიდიხარ?!- ხმის კანკალით ჰკითხა და უკან აედევნა. ამ დროს წამიერად გაჩერდა თორნიკე და ისე რომ მისკენ არ მიუხედია მბრძანებლური ტონით უთხრა
-სახლში წადი!- და ანდრიას მანქანისაკენ ჩქარი ნაბიჯით წავიდა, რომელიც კორპუსის უკანა ეზოში ჰყავდა გაჩერებული.
-თორნიკე გთხოვ არ წახვიდე- შეეხვეწა ნიცა, როცა მანქანაში ჩაჯდა სახე მონგრეული ბიჭი და დაქოქა, მაგრამ თორნიკემ მის ცრემლებს ყურადღება არ მიაქცია და საბურავების ხრჭიალით მანქანა ადგილს მოწყვიტა.
გამოძახებული ტაქსის წასვლის შემდეგ დიდხანს ფიქრობდა ნიცა რა გაეკეთებინა და როგორ მოქცეულიყო. ბოლოს გადაწყვიტა ახალი ტაქსი გამოეძახა და საკუთარი ძალებით მოეძებნა თორნიკე. სასაფლაოზე მისვლისთანავე ნაჩქარევად გადავიდა ტაქსიდან და მძღოლს ფული გაუწოდა
-დაგელოდოთ?- აღელვებული ხმით ჰკითხა ახალგაზრდა მძღოლმა და აკანკალებული ხელით ხურდა დაუბრუნა
-საჭირო არაა, შეგიძლიათ წახვიდეთ- ღიმილით უთხრა ნიცამ და ტელეფონის ფანარი აანთო
-დარწმუნებული ხართ?
-ყველაფერი რიგზეა ნუ ღელავთ
-ხო მაგრამ...აქ ჩვენს გარდა არავინაა
-აქ ჩემთვის 2 უმნიშვნელოვანესი ადამიანია ასე რომ... -ჩამწუდარი ხმით უთხრა ნიცამ და ანდრიას მანქანაზე მიუთითა რომელიც იქვე-შორი-ახლოს იდგა
-ხო მაგრამ...
-თუ იმაზე ღალავთ რომ შეიძლება ჩემს გამო პრობლემები შეგექმნათ...
-არა, ასე არაა, მე უბრალოდ...-დაიბნა აღელვებული ბიჭი
-მაშინ დაგემშვიდობებით
-დარწმუნებული ხართ რომ კარგად იქნებით?
-ნახვამდის-სევდიანად გაუღიმა ნიცამ და სასაფლაოს ჟანგიანი კარი მძიმედ გააღო.
საშინელი სიცარიელის განცდა დაეუფლა როცა ანდრიას საფლავთან მისულმა მუხლებზე დამხობილი თორნიკე დაინახა რომელიც ცრემლიანი თვალებით დაჰყურებდა ტალახიან მიწას. მასთან ახლოს მისვლა ვერ გაბედა ამიტომ ოდნავ მოშორებით დადგა. შეკრთა როცა თორნიკეს ჩავარდნილი ხმა მოწვდა მის დაძაბულ სმენას
-რატომ მოხვედი?
-მე, უბრალოდ...მინდოდა...დავრწმუნებულიყავი რომ კარგად ხარ
-ხომ დარწმუნდი? ახლა შეგიძლია წახვიდე
-თორნიკე
-წადი მეთქი!- მბრძანებლური ტონით უთხრა გაგიჟებულმა ბიჭმა და წამიერად მისკენ მიიხედა. ამ დროს მათი ამღვრეული თვალები ერთმანეთს შეხვდა.
-რადგან ასე გინდა წავალ-ჩამწყდარი ხმით უთხრა ნიცამ და მაშინვე ზურგი აქცია ატირებულმა.
-ამის დედაც! ამის დედასაც შევ*ცი- უმისამართო გინებით ფეხზე წამოდგა თორნიკე და დაიყვირა -ნიცა!- მისმა გამყინავმა ხმამ წამიერად ადგილზე გააშეშა სასოწარკვეთილი გოგონა. ამ დროს თორნიკე წინ ასევეტა და ჩამწყდარო ხმით უთხრა
-ვიცი რომ ორსულად ხარ!- და სანამ დაბნეულო გოგონა რამე სეტყოდა მუცელზე ნაზად მიადო ხელი და მაქსილაურად მშვიდი ტონით უთხრა- გთხოვ მასზე უარი არ თქვა ის ერთადერთია რაც მისგან დარჩა- და ამღვრეული თვალებით ანდრიას საფლავს გახედა, ინსტიქტურად ნიცამაც იქით გაიხედა და ატირებული გასასვლელი კარისკენ გაიქცა, სადაც ირაკლის შეეჩეხა.