როგორ მიჭირს დილით ადრე გაღვიძება, ეს მაღვიზარაც არ აპირებს გაჩერებას.... სხვა გზა არ მაქვს უნდა ავდგე, გავემზადო.

უჰ როგორ წვიმს.... კი არ მოაფიქრდებათ ბიჭებს, დამირეკონ და შემომტავაზონ , ელენე ძვირფასო ხომ არ გამოგიაროთ?....
ერთი საათი მაქვს დრო მაქვს დილა ყავით თუ არ დავიწყე ის დღე ჩემი არ არის, ამიტომ მანამნსანამ მოიხარშება ამასობაში გავემზადები.

ღმერთო ჩემო როგორ წვიმს, დიდი ძალისხმევით მიწევს გაჩერებასტან მიახლოება.

სულ დავსველდი, წვიმას თან ცივი ქარი ჰყვება, ახლა სულ სველი მივალ სამსახურში.

ვწუწუნებ ჩემთვის და ველი ჩემს ავტობუსს, ამ დროს კი უეცრად ჩამესმის ბოხი ხმა...
გაცივდები გოგონავ.

უეცრად ადგილზე გავშეშდი, შეშფოტებუმა მივიხედე უკან და შევნიშნე ჩემს ზურგს უკან დგომის, ვინმე მაღალი მამაკაცი გრძელი თმით, მოგრძო ყბა სახით, მომღიმარი ძალზედ სიმპათიური... ამას ისიც ემატება რომ ჩვენს მეტი გაჩერებაზე არავინარია, ვუმზერ და ვფიქრობ რომ ეს შეიძლება სწორედ ის პიროვნება იყოს რომელსაც მთელი სემარტებით ვეძებთ ყველანი... ღემად ამოვისუნთქე და აცახცახებული ხმით შევეკითხე მას.

:მე მითხარიტ ღამე?

:დიახ, ასე გაცივდებით, აჯობებდა მეტად თბილად გამოსულიყავით სახლიდან.

:ადლობთ რჩევისთვის, სემდეგში გავითვალისწინებ.


:რა საკვირველია.... მაგრამ ახლა მგონი სჯობს ჩემი ქურთუკით ისარგებლოთ.


:არა, რას ბრზანებთ!... არ არის საჭირო დიდად გმადლობთ.


მიუხედავად იმისა რომ შემოთავაზებაზე უარი განვუცხადე, მან მაინც გაიხადა მისი ტყავის ქურთუკი და დიდი თხოვნით გამომიწოდა...
ძალზედ უხერხულად ვგრძნობ თავს, ასეც რომ არ იყოს დრო და დრო ვრწმუნდები რომ თვით სერიულ მკვლელთან მაქვს საქმე.
მთლიანი სხეული მიცახცახებს მაგრამ ვცდილობ შიში არ შევიმჩნიო, სწორედ ამიტომ ვცდილობ მას მშვიდად გავესაუბრო.

:გმადლობ მაგრამ არ იყო საჭირო.


:ერთი წუთით ნუ გაინძრევით.... ღმერთო ჩემო რა სილამაზეა, როგორ გიხდებათ ეს სველი თმა რომ ეხება ჩემს ქურთუკს... ასე მგონია რომ დაცულად იმყოფებით ეს პატარა გოგონა ამ უზარმაზარ მოსაცმელში.

:კარგი ნუ ნმაქებთ მე მრცხვენია....


:რას ბრზანებთ, არ გაქევთ მხოლოდ სიმართლეს ვამბობ, მინდა ისიც ავღნიშნო რომ საოცრად შფოტავსთ თითქოსდა არასდროს არავინ გაგსაუბრებიათ.


ჩემთვის სრულიად უცნობი ადამიანი ამკობს უამრავი კომპლიმენტით, მეც მოკრძალებულად ვუღიმი მას და ამავდროულად ველი ჩემს ავტობუსს, ვერა და ვერ ნოაღწია აქამდის... მას კი საშუალება ეძლევა გაუჩერებლად მაქოს და მადიდოს.

უეცრად სახის გამომეტყველება შეეცვალა და კომპლიმენტები დან ბოდიშზე გადაინაცვლა.

:მაპატიეთ, ალბათ თავი მოგაბეზრეთ, უბრალოდ ასე მემართება როდესაც ჩემტვის უჩვეულო სილამაზეს ვხედავ.

:ნუ მიხდით ბოდიშს, მე ვფიქრობ რომ თქვენ აჭარბებთ.


:ასე ნუ იტყვით!... პატიებას მხოლოდ შეწუხებისთვის გიხდით, ხოლო რაც სეეხ ბაბჩემს თქვენდამი აღტაცებას, ეს ისეთივე წმინდაა როგორც კამკამა წყალი.

აღარ ვიცი როგორ მოვიქცე, შიში, ღელვა ყველაფერი ერთად მიღება... ერთი სული მაქვს როდის მოვა ჩემი ტრანსპორტი რომ რაც შეიძლება მალე გავეცალო აქაურობას.... და აი როგორც იქნა ავტობუსი გაჩერდა, მე კი მას დავემშვიდობე ქურთუკი დავუბრუნე და სწრაფად ავედი ტრანსპორტში, გული ძალიან სწრაფად მიცემა, ისე სწრაფად ავედი რომ ერტერთ მგზავრს მწარედ დავეჯახე, ამ დროს კი ვხედავ როგორ ამოვიდა ასევე სწრაფად ეს უცნობი მაღალი მამაკაცი.

:მაპატიე არ იფიქროთ რომ თქვენნაგეკიდეთ, უბრალოდ მეც ამ ნომერს ველოდი.

:არაფერია, მესმის სრულიად.

:არა, ასე არ არის ეს კარგად ვიცი... თავხედურად მომივიდა ჯერ იყო და გამოგესარჩლეთ, შემდეგ გაიძულეთ ჩემი ქურთუკი მოგეხურათ, შემაწუხებელი ქება მოისმინეთ, ახლა კი უკან აგედევნეტ ისე რომ თითქოს ეს განზრახ ჩავიდინე.

:არა გთზოვთ ასე არ არის... შემაწუხებელი ნამდვილად არ ხართ, უბრალოდ ჩემთვის უხერხულია თქვენ სიცივეში იდექით მენკიბტქვენი მოსაცმელიტ ვთბებოდი.
მაგრამ რაც შეეხება ადევნებს ცოტათი უცნაურია ასეთი დამთხვევა რომ თითქოს ერთიბგზა გვქონდეს.


:დიახ მართალი ხართ, მართლაც უცნაურად სჩანს ეს ყველაფერი მაგრამ ეს რომ არა დამთხვევა არამედ განზრახვა ყოფილიყო რას იტყოდით?


:არ ვიცი.... ალბათ გამეცინებოდა და თან გავოცდებოდი ჩვენ ხომ ერთმანეთს არ ვიცნობთ.


:ოჰ როგორ დამავიწყდა, ჩემი სახელია ბაჩო.

:მე ელენე მქვია...

:სახელიც საოცრად გიხდებათ თოტქოს ვგრძნობდი ამას.

:ახლა ნამდვილად აჭარბებთ....

:არანაირად!... თხოვნა მაქვს ერთი.


:ბრზანეთ.

:შეიზლება ნენე სახელით მოგმართოთ?


:დიახ რა თქმა უნდა მაგრამ მე ხომ მალე ჩავალ ამიტომ სანამ აქ ვართ შეგიზლიათ ნენე დამიზახოთ.

:ეგეც მართალია.... რა სამწუხაროა არა?!, თითქოს სულ რაღაც რამოდენიმე წუთია რაც ვსაუბრობთ მაგრამ ასეთი შეგრძნება მაქვს რომ მთლიანი ცხოვრება გავიდა ამასობაში მაგრამ რაოდენ გასაკვირიც არ უნდა იყოს არ მყოფნის თუნდაც საუკუნეები იყოს გასული თქვენტან გატარებული დრო მინდა რომ არასდროს დასრულდეს.

:ბაჩო თქვენ ვფიქრობ ყველაფერს ზომაზე მეტად აჭარბებთ, ნუბთუ ასე ფიქრობთ და გრზნობთ ეს დიდ პრობლემას არ წარმოადგენს, შეგვიძლია კიდევ გადავეყაროთ სადმე ერთმანეთს.

:და ეს როდის მოხდება?


:ასე ვერ ვიტყვი, შეიზლება კიდევ იწვიმოს და კვლავ იქ შევხვდეთ საიდანაც ახლა მოვდივართ.


:რა საკვირველია მაგრამ მე უკეთესი აზრი მაქვს, თუკი თქვენ საღამოს მოიცლით მე შევზლებ ისეთ მშვიდ გარემოში გამყოფოთ სადაც სასიამოვნოდ იგრძნობთ თავს მაგრამ არ იფიქროთ რომ თავხედურად ვცდილობ თქვენს დაყოლიებას, უბრალოდ მიირეთ ეს როგორც შემოთავაზება.

აღარ ვიცი როგორ მოვიქცე, ერთის მხვრივ უკვე დარწმუნებული ვარ ვისაც ვესაუბრები, ხოლო მეორეს მხრივ რაოდენ გასაკვირიც არ უნდა იყოს არც მე მსურს რომ ჩვენი დიალოგი შეწყდეს.... ძალიან ავირიე იმდენად რომ ფიქრში და საუბარში იმ ადგილს გამოვჩნდი სადაც უნდა ჩამოვსულიყავი, ამიტომ კვლავ აცახცახებული მდგომარეობაში მყოფმა ბაჩოს ჩემი სავიზიტო ბარათი გადავეცი და სწრაფად ჩამოვედი ორი გაცერევით წინ და ფეხით სწრაფად მიწევს დაგვიანებულს სამსახურში მისვლა.

სწრაფად შევაღწიე შენობაში, მორიგეს სევეჩეხე და სევეკითხე თუ ბიჭები სად იმყოფებოდნენ?!... მან კი მიპასუხა რომ ორივენი მამუკას კაბინეტში ისხდნენ თურმე ტათბირი ყოფილა და მე არც მახსოვდა....
აღელვებულმა სევაღე კაბინეტის კარი და ყველა იქ მყოფს ჩემსკენ ჰქონდა მზერა მომართული, ეს ისეთი ცუდი შეგრძნება იყო რომ მრავალი ბოდიშებით სემოვიფარგლე, მამუკამ შემაწყვეტინა ახსნა განმარტება და მიმითიტა რომ დავმჯდარიყავი, ოდნავ დამშვიდებულმა მივუჯექი თემოს გვერდით რომელმაც ჭიქაში წყალი დამისხა და მომაწოდა.

მამუკა: ხოდა რაზე შევჩერდი?!.... ძალზედ გაჭიანურდა ეს საქმე, მთელი ძალისხმევა უნდა ჩართოთ უკვე დროა ბოლო მოეღოს ამ ყველაფერს.... თითქოს ყველაფერი ვიცით მაგრამ ამ დროს მკვლელი კვლავ თავისუფალია, რატომ?

თემო: ბატონო მამუკა მერწმუნეთ ჩვენ ყველაფერს ვაკეთებთ რაც სეგვიძლია, უბრალოდ საქმეს ის გვირთულებს რომ ცოცხალი მოწმე არ გვყავს, ერთი იმედი მქონდა რომ ამ გიგის დავიწერდი და მისი მეშვეობიტ გავიდოდი მკვლელზე მაგრამ ესეც თავიდან მოიშორა.

მამუკა: ანუ ახლა როგორ უნდა მოვიქცეთ?... ესეიგი მორჩა ხელი უნდა ცავიქნიოთ?


თემო: არა მე ეგ არ მითქვამს, უბრალოდ რაიმე სხვას უნდა მოვეჭიდოთ, ტითქმის ყველაფერი გვაქვს იმისათვის რომ არ გაგვიჭირდება პოვნა, გული მიგრძნობს რომ ძალიან მალე მივაგნებთ.


მამუკა: მე ვფიქრობ ისევ სავაჭრო ცენტრ ბაჰსნუნდა მიაკიტხოთ, არა როგორც თანამშრომლები, არამედ როგორც რიგითი მოქალაქენი, არ ვიცი რაიმე უნდა გააკეთოთ თორემნგადამიყოლებს ეს საქმე.

ბადრი: ბატონო მამუკა, უკაცრავად მაგრამ ჩემი აზრით დამნაშავე ართუ სავაჭრო ცენტრ არამედ სრულიად იმ გარემოებას არც კი მიუახლოვდება რადგან არამგონია ისეთი უჭკუო იყოს რომ კვლავ მაგბწრესი იტრიალოს, ყველაფერს რომ თავი დავანებოთ, ცენტის მიმდებარე ტერიტორიის პარკში მან მკვლელობა ჩაიდინა.


თემო: ბადრის ვეთანხმები ბატონო, ის იმ ადგილს აღარ მიუახლოვდება.


მამუკა: მაშინ რას გვტავაზობთ?


თემო: ჩემი აზრით, დროა ქვეყნის კაშტაბიტ ძებნა გამოვაცხადოთ, უკვე გვაქვს მისი ორიგინალი ფოტო.

ელენე: შეიზლება ვნახო?


თემო: ინებე.


მთელს სხეულში რაღაც უსიამოვნო შეგრძნებამ გამიარა როდესაც სერიული მკვლელის ფოტოს დავხედე და ამოვიცანი, ეს ბაჩო იყო რომელსაც რამოდენიმე საათის უკან გავესაუბრე.


მამუკა: კარგი ბატონო, გაავრცელეთ სურათები, ირაკლი აუცილებლად გააფრთხილენყველა ვერსად ვერ უნდა გავიდეს, გასაგებია?.... სამ დღეს გაზლევთ!... მომითრიეტ ეგ ფსიქოპატი დროზე!


ირაკლი: არის ბატონო მამუკა, გარწმუნებთ რომ ქვეყნიდან ვერსად გავა, ამის გარანტიას მე გაძლევთ.


თემო: დღესვე გავავრცელებთ ფოტოებს, ყველანაირ ხერხს მივმართავტ რომ რაც შეიძლება დროზე ავიყვანოთ.


ელენე: შეიზლება მეც ვთქვა?!


მამუკა: გისმენთ აბა გვიშველის იქნებ რამე.


ელენე: ჩემი აზრით არ ღირს ასეთი აურზაურის ატეხვა, დროზე ადრე არ დავაფრთხოთ.


მამუკა: სად უნდა დაფრთხეს?... ირაკლის ვეღარ გაექცევა, აქეთ თემო და ბადრი ცაავლებენ, ასე რომ არაფერი გვიშლის ხელს... თუკი ეს ვაჟბატონევი ივაჯკაცებენ ვფიქრობ მალე გამახარებენ.

ბადრი: უდაოდ ბატონოამუკა.


ელენე: დიახ მაგრამ სარისკოა მაინც, ჯერ ჯერობით მკვლელი თავისუფალია და შესაძლებელია სიფრთხილის ფონზე ყველაფერზე წავიდეს და კიდევ მეტი უდანაშაულო ადამიანი ემსხვერპსოს ამ აჟიოტაჟს.


თემო: მაშინ რას გვთავაზობ?! როგორ მოვიქცეთ?... დაველოდოთ როგორ ჩაიდენს კიდევ ახალ მკვლელობას?


ელენე: მე ვფიქრობ რომ ჯერ ჯერობით უმჯობესია თავი სევიკავოთ და ფრთხილად ვეზებოთ დამნაშავე.

მამუკა: ხოდა როგორ?... რა უნდა გავაკეთოტ ამისათვის გააქვს რაიმე გეგმა?


მუწუსძვრა, ან რაიმე დამანგრეველი მოხდეს ახლა ამ ოთახში როგორ მინდა რომ ყურადღება რაიმე სხვაზე გადაიტანონ, რადგან მათ კითხვაზე პასუხი არ გამაჩნია, ეს ისევ და ისევ მიქმნის დიდ უხერხულობას და მიუთიტებს ჩემს არაპროფესიონალიზმს.


მამუკა: ელენე გენაცვალე, შვილო.. მესმის რომ ახალი ხარ და ცდილობ თავი გამოიჩინო მაგრამ ეს სატამაშო სიტუაცია არ არის, ვერ ვიქნებით ასე უმოქმედოდ როდესაც შეიძლება სრულიად თავისუფალმა სერიულმა მკვლელმა კიდევ მრავალი დანაშაული ჩაიდინოს, ამიტომ მორჩა!... როგორც დავგეგმეთ ყველაფერი ისე იქნება!... აბა მიხედეთ საქმეს! თათბირი დასრულებულია.


რა მემართება?... ეს რა საშინელ მდგომარეობაში ვარ?! ახლა უნდა ავდგე და მოგახსენო ყველას რომ ამდენი ხნის ძებნილი ბოროტმოქმედი რამოდენიმე საათის უკან გავიცანი, მაგრამ რას ვაკეთებ ამდროს?... ვდყნვარ, არავის არაფერს ვეუბნები და რატომ?... არ ყოფილა ეს საქმე ჩემი, მაპატიე, ბოდიში მამა იმედები გაგიცრუე... შენი შვილი ვერ გახდება პროფესიონალი რადგან ისევ ცანცარა და გულუბრყვილო 25 წლის ელენე დავრჩები.

ვღელავ ძალიან მაგრამ ამ დროს სინდისი მქენჯნის, როგორ არ მრცხვენია როდ საც ვხედავ როგორ წვალობენ ჩემი კოლეგები ავრცელებენ სურათებს და მეც მათთან ერთად ვარ, ამ დროს კი ვიცი ვინც არის და მაქვს ცოტაოდენი ინფორმაცია... ნეტავ რისი იმედი მაქვს?! რით დავასრულებ ამ ყველაფერს?.... გართული ვარ ფიქრში იმდენად რომ ბადრის ხმა მაღალი ხმით მოუწია ჩემი შემობრუნება.

ბადრი: ელენე რა დაგემართა?... ამდენი ხანია გეძახი შენნკი პასუხს არ მცემ.


ელენე: მაპატიე, უცბად წავედი.


ბადრი: ხომ მშვიდობა გაქვს?


ელენე: კი უბრალოდ დედამ დამირეკაუცხოეტიდან და ცოტათი ემოციური საუბარი გვქონდა მეტი არაფერი.


ბადრი: უი არ ვიცოდი.... უბრალოდ მინდოდა მეკითხა რას მიირთმევ? სადილად ვაპირებთ წასვლას მე და თემო.


ელენე: არა გმადლობ, არაფერი მინდა.


ბადრი: არ მოგერიდოს....


ელენე: არა მართლა არაფერი მინდა, თქვენნმიირტვით მე მანქანაში დაგიცდით.


ბადრი: კარგი, როგორც იტყვი... თუ რამეა არ მოგერიდოს.

ელენე: არა არაფერი.... შეგერგოთ.



ბიჭები წავიდნენ მე კი მანქანაში მარტოდ დავრჩი, ხელში მობილური ტელეფონი მაქვს მომარჯვებული და შევსცქერივარ იმ იმედით რომ ის დამირეკავს... მაგრამ უშედეგოდ, ოჰბრა რთულია როდესაც ვინმეს ზარს ელოდებოდა მითუმეტეს როდესაც ამ ვინმეს დარეკვა ძალზედ აკრძალულია.

მივჩერებივარ გარედ მოსიარულე ადამიანებს, უეცრად ვიგრძენი ხელში რაღაც უჩვეულო, დავხედე ჩემს მობილურ ტელეფონს და გაუხსნელი წერილი დამხვდა.


**-როგორ ხარ ნენე?

**-თუ არ ვცდები ბაჩო უნდა იყო... კარგად გმადლობ თავად?

**-სასიამოვნოდ... ახლა მეტად სასიამოვნოდ, რადგან როგორც ვხვდები არავის ელოდი ჩემს გარდა, რადგან უცნობი ამოიცანი მალევე.

**-დიახ ასეა, არავის ველოდი.

**-სასიამოვნოა, მიხარია მაგრამ ცუდი ამბავი მაქვს, სამწუხაროდ დღეს ვერ მოვახერხებთ წასვლას რადგან უეცრად საქმე გამომიჩნდა.

**-არაუსავს, მეც ძალზედ დაკავებული ვარ.

**-ცუდია... ძალიან მინდოდა კვლავ შენი ხილვა და სასიამოვნო საუბარი.

**-რას ვიზამთ ასეც ხდება ხოლმე.

**-მაქვს ერთი იდეა მაგრამ ვშიშობ ცუდად არ გამიგო.

**-რას გულისხმობ?

**-ვიფიქრე გვიან როდესაც ჩვენს საქმეებს მოვრჩებიდით, იქნებ შინ მივსულიყავი შენთან მაგრამ არ მინდა ეს სხვანაირად გაიგო, მე რეალურად საუბარი და კარგად გაცნობა მსურს შენი, მესმის უხერხულობას ქმნის ის რასაც გთავაზობ მაგრამ უბრალოდ სხვა გზა არ გვაქვს მაშინ სხვა დროისთვის უნდა გადავდოთ შეხვედრა, რაოდენ რთულიც არ უნდა იყოს ეს ჩემთვის.

რა ჯანდაბაა მემართება?.... ახლა ამ ტავხედობისტვის ხომ არის ღირსი რომ გავლანძღო?... რა გალანძღვაზეა საუბარი?! ახლა უნდა ვათენებდი საქმეში ჩემს თანამშრომლებს და წამებში დავეხმარო ამ მკვლელის აყვანაში, მაგრამ ჰოი საოცრებავ... მე მას თანხმობას ვუცხადებ და ჩემს სახლის მისამართს ვწერ, არა ნამდვილად შევისალე.. ვაღიარებ რომ ყველაფრის ღირსი ვარ.

ამასობაში ბიჭები მანქანაში მოათავსებენ და ადგილიდან დავიზარით, ბადრი შემოტრიალდა წინიდან ჩემი მიმართულებით და ღიმილით მეკითხება თუ შეყვარებული ხომ არ გამოჩენილა ჩემს ცხოვრებაში?!... მე კი ვპასუხობ რომ ეს სისულელეა... თემო დუმს და განაგრძობს გზას.

ამასობაში მოსაღამოვდა, თემო და ბადრი ჯიუტად მთავაზობენ რომ სახლთან დატოვონ, მე კი კატეგორიულ უარზე ვარ... დიდ ხნიანი კამათის შემდეგ ჩემი გავიტანე და ფეხით გადავწყვიტე შინ მისვლა, გზაში მარკეტში შევიარე და თითო ბოთლი ალკოჰოლური სასმელი შევიძინე ხილთან ერთად, შინ მისულმი ისეთი აჟიტირებული და აფორიაქებული მივედი რომ ტანსაცმლის გამოცვლა გადამავიწყდა სამაგიეროდ ყველაფერი სწრაფად მოვამზადე... ვგრძნობ რომ მეც სეშლილი ვარ, რას ველი?... ან ვისგან ველი?... რა იქნება ახლა?.... კითხვებმა იმდენად გამიტაცა რომ სიშისგან ტელეფონის ხმამ სემახტუნა, სწრაფად ვუპასუხე ბაჩოს და მივუთითე როგორ უნდა ამოსულიყო ჩემტან, კარზე კაკუნის ხმა ფაისმამდანელვის სისწრაფის აღმოვცნდი კართან, ის მივიდა.


:დრო და დრო მეტად მაოცებს შენი სილამაზე.....


ელენე: გმადლობ, შემოდი.

:ეს ყვავილები ვერ გადაფარავს შენს სილამაზეს მაგრამ მაინც გავბედე მომერტმია შენთვის.

ელენე: ძალიან ლამაზია, მოდი დავსხდეთ საუბრისას თითო ჭიკა არ გვაწყენდა.


:ოჰო, როგორ მომზადებულ ხარ?! თოთქოს და ეს შენთვის ჩვეული იყოს.

ელენე: ეს საუბარი არ მომწონს ბაჩო!... განა შენ არ შემომტავაზე ეს იდეა გასაცნობად?... შენ მე ვინ გგონივარ?

:მაპატიე ნენე, ძალიან ცუდად გამომივიდა უბრალოდ, დაბნეული ვარ... გამიგე ძალიან გთხოვ ვითომ არც არაფერი მითქვამს კარგი?!... მოდი დავლიოთ იქნებ ცოტათი მოვეშვათ.

ელენე: სასმელს იმიტომ არ გთავაზობ რომ მოსაშენებლად გვქონდეს საქმე, უბრალოდ გულახდილად ვისაუბრებთ და უკეთ გავიცნობთ ერთმანეთს.


:რა საკვირველია ნენე კიდევ ერთხელ გთხოვ მაპატიო, მე არ მინდოდა შენი წყენინება.

ელენე: კარგი, არაუშავს დავივიწყოთ.... მიირთვი მე ახლავე მოვალ.


საკმაოდ დიდი დრო დავტავით, მართლაც ბევრი რამ გვქონია სათქმელი ერთმანეტისთვის, ალკოჰოლი ზომაზე მეტი მივირეთ მაგრამ ეს მხოლოდ მე სემეტყო, მეტად გახსნილი და მხიარული ვარ, ის კი რაღაც დადარდიანებული მიმზერ მხოლოდ პერიოდულად თუ გამიღიმებს ხოლმე.


ელენე: ძალზედ დაძაბული ხარ ბაჩო.

:არა, ზოგადად არ ვარ მხიარული ადამიანი.

ელენე: მართლა?!.. თავიდან ეს ვერ შეგაყტვე.

:მხოლოდ შენმა არსებობამ მომიყვანა გუნებაზე.

ელენე: და ახლა რატომ ვერ მომყავხარ?


:ნენე ნუ დალევ მეტს, არ გიხდება.


ელენე: ხომ.... ალბათ არის რაღაცეები რაც არ მიხდება, ყველა ადამიანს აქვს რაღაც ნაკლი.


:მე ასე ვერ ვიტყოდი, ნაკლი არ გაქვს უბრალოდ იმნხიბლს ჰკარგავს რომელიც გაგაჩნია.


ელენე: კარგი ბატონო, აღარ დავლევ... ვიჯდეტ ასე უხასიათოდ.


ნელ ნელა წამოდგა ფეხზე ვაჩო და მომიახლოვდა, სკამი ჩემსკენ მოიწია და გვერდით მომიჯდა.

:რა საჭიროა თრობა ხასიათის მოსაყვანად?... ჩვენ ხომ ზომაზე მეტი დავკიეთ... მე მინდა გამოგიტყდე რომ ძალზედ აღვფრტოვადნი რომ სეგნიშნე, სჯობს ამაზე ვისაუბროდ.


ელენე: ხომ არ ვიცეკვოთ?


:ვფიქრობ კარგი აზრია.


ელენე: მშვენიერია... ახლავე ჩავრტავ მუსიკას....

:თუ შეიზლება მე შევარჩევ.

ელენე: კეთილი, მობრძანდი.


ჰმ... ეს ძალიან ძველი მუსიკაა...


:არ მოგწონს?


ელენე: კი ძალიან კარგია.


მივუახლოვდით ერტმანეთს და მშვიდად ვჰყვებით მუსიკას.... დრო და დრო ვგრძნობ როგორ მეფერება თმაზე, ისეთ მდგომარეობაში ვარ რომ არაფერი და არავინ მახსოვს საერთოდ, სადაც არის გონებას დავკარგავ, ის პერიოდულად მკოცნის, ვეღარ ვითმენ ამიტომ მეც ავყევი მას.....

მაგრამ უეცრად შემაცერა, თან ეს ძალზედ უხეშად მოსდის, რამაც გამაოცა.


:რას აკეთებ?...

ელენე:რას ვაკეთებ? რა სეამჩნიე ასეთი უჩვეულო?


:მე გეფერები, რადგან ძალიან მომწონხარ, შენ რას აკეთებ ამდროს?


ელენე: მეც იმავეს რასაც შენ, იმიტომ რომ მეც მომწონხარ.

:იმის მაგივრად რომ თრტიდე როდესაც ფეხები, შენ ქუჩის ქალივით მეცი, ეს იმას ნიშნავს რომ ჩემამდე ვინმე გყავდა ხომ ასეა?


ელენე: როგორმმივედავ ასეთ საუბარს?... შენ მე ვინმესინხომ არ გეშლება?

:მიპასუხე!.... გყავდა თუ არა ჩემამდე ვინმე?


გაოცებისგან არ ვიცი რა მოვიმოქმედო, რამდენიმე საათის წინ ის ისეთი მოკრძალებული და სასურველი იყო, ახლა კი ისე ოირუტყვივით მიყვიყვირის, თვალებს ვერ ვიჯერებ, ცრემლი ვეღარ შევიკავე, ის კი მომიახლოვდა ხელები ჩამავლო მაჯებში და ერთი და იმავე კითხვას მისვამს უხეშად, მყავდა თუ არა ვინმე?!...
ვთხოვ რომ ხელი გამიშვას რადგან ძალიან მტკივა, ის კი მეტად ძლიერად მიჭერდა ხელს, ჭიდილის დროს უცბად სამსახურის ჟეტონი დამივარდა, მან კი სწრაფად გამიშვა ხელი და გაოცებული ხან ძირს დავარდნილ ჟეტონს უმზერს ხანაც მე.

:შენ რა პოლიციელი ხარ?...


ელენე: ბაჩო მომეცი საშუალება რომ აგიხსნა.

:მე ბაჩო არ მქვია!..... აჰა, ახლა ჩემტვის ყველაფერი ცხადია, შენ დედოფალმა გამოგზავნა ხომ ასეა?


ელენე: მე არ ვიცი ვის გულისხმობ.

:აღიარე!... მეგონა თავიდან მოვიშორე მაგრამ როგორ ვერ ვიფიქრე რომ მისი ნაშიერები მოსვენებას არ მომცემდნენ.


ატირებული ვცდილობ დავამშვიდო და ავუხსნა მაგრამ ის ჩემს წინ გაშესებული დგას.... უცბად ჩამხედა თვალებში და ძლიერი დარტყმა მომაყენა რის შედეგადაც გონება დავკარგე.