გარეთ ისევ წვიმს და ჯერ ადრეა,
გარეთ ისევ წვიმს და სულ იწვიმებს,
მე ვგრძნობ რომ მცივა,
და მენატრები...
მაგრამ ვარ გხედავ, როგორც სიცივეს!
გარეთ კი წვიმით სველი აბრები აშიშინებენ შერჩენილ სიცხეს,
მე აღარ მინდა, რომ სხვებს დაბრალდეს ჩემი სიჩუმე და ხმაურს ვიწყებ..
გათავდა, აღარ ჩამოგეხსნები,
არ მახსოვს, ვის რა ვუთხარი გუშინ,
და ვაფათურებ სიცხიან ლექსებს შენს თმებზე,
მხრებზე,
მუხლებზე,
სულში..
ნარბენი კაცის გულივით ფეთქავს -
საათიც,
ქუჩაც,
ფოთოლიც,
წვეთიც..
შენ ხარ აქამდე რაც უნდა მეთქვა -
შენ ხარ ოთახში ჰაერზე მეტი!

/ ოთარ ჭილაძე /