შენ ხარ აქამდეც რაც უნდა მეთქვა-
შენ ხარ ოთახში ჰაერზე მეტი! -ძალიან მაგარია

დასაფასებელი ნაშრომია

Შენ ხარ აქამდე რაც უნდა მეთქვა

ანა-მარია, ამ ლექსის აუდიოვერსიას ალბათ დღეში ოცჯერ მაინც ვუსმენ და უბრალოდ ვმუნჯდები, იმდენად ღრმა, სევდიანი და გულისმომკვლელია.


"გარეთ კი წვიმით სველი აბრები აშიშინებენ შერჩენილ სიცხეს,
მე აღარ მინდა, რომ სხვებს დაბრალდეს ჩემი სიჩუმე და ხმაურს ვიწყებ.."

უბრალოდ გამაოგნებელია.



ჩემი აზრით, ოთარ ჭილაძე თავისი დროის და თანამედროვე მწერალთა შორისაც კი გამორჩეულია რაღაცით.. რთულია ამ რაღაცის პოვნა, დაჭერა, თითქოს ყველგანაა და ამავდროულად არსად.. ისე ღრმად და უბრალოდ ყვება თავისი გულიდან წამოსულ ტკივილებს..



ტერო, აი მაგ სტრიქონში რამდენი რამ დევს, ტკივილი, საკუთარი თავით იმედგაცრუება, სინანული..