გარეთ ისევ წვიმს და ჯერ ადრეა,

გარეთ ისევ წვიმს და სულ იწვიმებს

მე ვგრძნობ, რომ მცივა და მენატრები,

მაგრამ ვერ გხედავ როგორც სიცივეს.



გარეთ კი წვიმით სველი აბრები

აშიშინებენ შერჩენილ სიცხეს.

მეც აღარ მინდა, რომ სხვას დაბრალდეს

ჩემი სიჩუმე და ხმაურს ვიწყებ.



გათავდა აღარ ჩამოგეხსნები,

არც მახსოვს, ვის რა ვუთხარი გუშინ

და ვაფათურებ სიცხიან ლექსებს

შენს თმებზე, მხრებზე, მუხლებზე-სულში.



ნარბენი კაცის გულივით ფეთქავს

საათიც, ქუჩაც, ფოთოლიც, წვეთიც...

შენ ხარ-აქამდე რაც უნდა მეთქვა,

შენ ხარ-ოთახში ჰაერზე მეტი!

_ოთარ ჭილაძე_