კარგა ხანს დავრბივართ სამზარეულოს მაგიდის გარშემო.ბოლოს ვიქანცები. მისაღებ ოთახში,ბუხრის წინ დაფენი ხალიჩაზე პირაღმა ვწვები და ღრმად ვიწყებ სუნთქვას. დარწმუნებული ვარ შორიდან პატარა ლეკვს ვგავარ,რომელიც ბურთის დევნით დაიღალა. -რეებზე ფიქრობ? რა დროს ეს არის! -ხმამაღლა მიყვირის ჩემი შინაგანი მე. -ბახმაროში ხარ,ვიღაც უცხო ბატიბუტა ტიპთან ერთად გაჭედილი,რომელიც არც ისე ცუდად გამოიყურება.-ძვლივს რაღაცაზე ვთანხმდებით,მე და ჩემი თავი,მაგრამ უცებ დილით მომხდარი მახსენდება და ვფხიზლდები.
მიქელანჯელოს "დავითი" თავზე მადგას და სერიოზული სახით მაკვირდება. -უნდა ვთქვა,რომ სასტიკად დახვეწილი ნაკვთები აქვს და ეს რუჯი და ჭაღარაც აკვდება.
-დაიღალე? -მართლა ბავშვი ხარ. -ცოტათი ეღიმება.
-ყველა შენსავით ჯანზე ვერ იქნება. -წამოდგომის თავი არ მაქვს და ისევ იმ პოზაში ვწევარ. -ვარჯიშობ? -ვეკითხები,თითქოს სხვა საკითხავი არაფერი მქონდეს დარჩენილი.
-არაა,ასეთი დავიბადე. - თვალებს ატრიალებს და იცინის.
-შემეშვი.- გაბუტული ბავშვივით სხვა მხარეს ვიხედები.
-არ გშია?
-აუ,კიი. არის რამე? რა უნდა ვქნათ? აქედან როგორ გავაღწევთ? თან არც ტელეფონი გვაქვს,არც გზაა გაწმენდილი. რა გვეშველება? -წამიერად ისტერიკებში ვვარდები,ძალა მემატება და ფეხზე ელვის სისწრაფით ვდგები.
-დამშვიდდი ბავშვო! - ისევ თვალებს ატრიალებს "დავითი". -აქ არ ვარ? რისი გეშინია? ყველაფერი კარგად იქნება.
-ზუსტად მაგიტომაც უნდა მეშინოდეს! -ვუყვირი ბავშვივით. -არ გიცნობ.შენი სახელიც კი არ ვიცი. ბახმაროში,შიშველი ვიღვიძებ შენთან ერთად და შენი სახელიც არ ვიცი. რა სირცხვილია. -სახეს ხელებში ვრგავ და მეორე მხარეს ვტრიალდები.
-დავითი. - ჩემს წინ დგება და ხელს მიწვდის.
-რაა? - ვყვირი მოულოდნელად. -ეს რაა,მართლა მიქელანჯელომ გამოაქანდაკა? - ჩემი შინაგანი მე შოკშია და უეცრად ხარხარს ვიწყებ.
-რაა? - გაბრაზებული სახით მიყურებს დავითი. მგონი გიჟი ვგონივარ. არაუშავს. აბა იმას ხომ არ ვეტყვი რისთვისაც ვიცინი.
-ნენე,ნენე ცინცაძე. - მიმიკას ვაწყობ და ხელს ვართმევ.
-ხელები გაყინული გაქვს! - წარბებს შორის ნაოჭი უჩნდება. ჩემი ხელები ტუჩებთან მიაქვს და მისი ამონასუნთქი ჰაერით მითბობს. სხეულში ცხელი ტალღა მივლის და მაჟრჟოლებს,რასაც ისიც გრძნობს და ტუჩის კუთხე უტყდება.
-უკანა ოთახში წესით შეშა უნდა იყოს,წავალ, მოვიტან და ბუხარს დავანთებ,სანამ გაიყინე. -თითის წვერებზე ნაზად მკოცნის და მარტო მტოვებს.
-ღმერთოო. ეს რა იყო? დავითიო. - მახსენდება მისი სახელი,ბურუსიდან გამოვდივარ და ისევ მეღიმება.
უეცრად რაღაც ხმაური ხმა ისმის იმ ოთახიდან,სადაც დავითი შევიდა. სწრაფად გავდივარ და ვხედავ,იატაკზე ზის და წარბიდან სისხლი სდის.
-ამის დედაც! - ჩუმად,მაგრამ მძიმედ ამბობს და წარბზე მაგრად იჭერს ხელს.
-რა დაგემართა? - სწრაფად მივდივარ მასთან და ვცდილობ ჭრილობა შევაფასო.
-კარგად ვარ. შეშას ვჩეხავდი,აისხლიტა და წარბთან მომხდა. არაუშავს,პატარა ნაკაწრია.--სისხლს იწმენდს,მაგრამ დენა არ წყდება.
-ასე არ გამოვა. წამოდი მოიბანე და დაგიმუშავებ,თუ გაქვს რაიმე სადენზიფექციო.
-წესით უნდა იყოს.ყოველთვის ვტოვებ ხოლმე წამლებს და რაღაცებს. ჩემს ოთახში ნახე ზემოთ. ამოვალ მეც,ეს უნდა გამოვიცვალო. სისხლით დასვრილ მაისურზე მანიშნებს.
-კარგი,ვნახავ. - ზემოთ სწრაფად ავდივარ და კარადაში პატარა ჩანთას ვპოულობ,რომელშიც ბეტადინი,ბამბა და ბინტიც დევს. დავითიც ამოდის,რომელიც წელს ზემოთ შიშველია,როგორც ჩანს დასვრილი მაისური ქვემოთ დატოვა. -უსამართლობაა,ასეთი იდეალური სხეული რატომ აქვს?-ვცდილობ მზერა ავარიდო მის ხორბლისფერ ტანს,რაც არც ისე მარტივია.
-აქ მოდი. -საწოლზე ვანიშნებ,ისიც მოდის და ნაპირზე ჯდება. -გტკივა? ვეკითხები,როცა ბეტადინით გაჟღენთილ ბამბას ვადებ.
-არაა. -ეღიმება და თვალებში მიყურებს. ძალიან უხდება ღიმილი. თეთრი და იდეალური კბილები აქვს და ჩემი საყვარელი ეშვები,რომელიც სულ მომწონდა.
-ესეც ასე. -წებოვან პლასტირს ვაკრავ და ვუღიმი. - ახალივითაა.
-მადლობა ექიმო. - თვალს მიკრავს და ლამისაა იქვე დავდნე. გამოსაფხიზლებლად სწრაფად ვახამხამებ წამწამებს და უკან ვიხევ.
-მშია. - მახსენდება
-წამოდი,რამეს მოვძენი და მერე მაღაზიაში ჩავალ. -ხელს მკიდებს და ქვემოთ ჩავყავარ.
-ისაა... არ უნდა ჩაიცვა?
-უი,ხოო. სულ დამავიწყდა. - სწრაფად ბრუნდება და შავ ჰუდს იცვამს შიშველ სხეულზე.
-მაღაზია იქნება? - ვეკითხები,როცა ჰერკულესის ფანტელების მეტს ვერაფერს ვპოულობ. -რა გასაკვირია ამეებს რომ ჭამს. - მეღიმება გულში.
-კი,კი. უეჭველი იქნება. ამ დროზე ტურისტები არიან აქ და თითქმის ყველაფერი ფუნქციონირებს.
-ერთი კარგი ამბავი მაინც გავიგე. -ვოხრავ და სამზარეულოს დახლზე ვბობღდები. - მშიაა. მეც წამოგყვები. მარტო ხომ არ დავრჩები აქ?!
-რაო პატარავ,ხომ არ გეშინია უჩემოდ? - ჩემთან ძალიან ახლოს მოდის და მტაცებელის ღიმილით მაკვირდება.
-ააა არააა. - ისე ახლოსაა,მის ცხელ ამონასუნთქს ვგრძნობ და სუნთქვა მეკვრის.
-პატარა უშიშარი. - სახე უფრო ახლოს მოაქვს და ყურში ჩამჩურჩულებს. ამდენის ატანა შეუძლებელია. გაუაზრებლად ვოხრავ,როცა მისი ტუჩები ყურის ბიბილოზე მეხება. შემდებ მის ცხელ ხელს ვგრძნობ წელზე და ტუჩებს ყელზე.
-დავით.. - მის სახელს სუნთქვას ვაყოლებ.
-რაო პატარავ. - ამჯერად მკერდზე მგრძნობ მის ხელებს და ვერაფერს ვპასუხობ. თავი უკან მივარდება და თეძოებით მის თეძოებს ვეკრობი.
- ისეთი ლამაზი ხარ.. - არ წყვეტს საუბარს და თან ფერებას. სიამოვნებისგან ლამისაა გული წამივიდეს და უეცრად ფეხის ხმა ისმის.
-დავითა...