დაია ლუკთან ერთად წავიდა,
ხოლო მე არჩი სახლში წამოვიყვანე.
თავისთან წაყვანა მთხოვა, მაგრამ საკუთარ სახლში თავი ბევრად უსაფრთხოდ ვიგრძენი.
უფრო… ასე ვმართვადი სიტუაციას.
კიდდევ ერთხელ, რომ დავფიქრებულიყავი —
შეიძლება არც უნდა მომეყვანა.
ჩემი სახლი კლდეზეა აშენებული, გარშემო ტყეა, და ცივილიზაციამდე რამდენიმე მილია.
და რაც მთავარია — ჩემს გარშემო ერთი შეშლილი აჩრდილი დახეტიალობს,
რომელსაც სახლში შემოჭრა სიგიჟემდე უყვარს.
ღმერთო, რა იდიოტი ვარ.
არა, ჩემი სახლი ვერაფრით ჩაითვლება უსაფრთხოდ.
მაგრამ მის სახლში ვერ მივიდოდი.
უცნობ ადგილებში ვერ ვჩერდები — უცხოდ ვგრძნობ თავს უცნობებთან ერთად.


—ლამაზი სახლი გაქვს,— ამბობს არჩი, თვალი ავლებს მისაღებსა და სამზარეულოს.
შპალერი შეცვლილი მაქვს — შავი ტონებში.
გადავყარე ის საშინელი ოქროსფერი ფარდები და მუქი წითელი ჩამოვკიდე.
დივანებიც ჩავანაცვლე — ახლა ყველაფერი წითელ ტყავშია.
მაგრამ მისი მზერა მაინც შავი ხის კიბეებზე რჩება.
თითქოს გრძნობს, რომ ჩემი საძინებელი ზემოთაა…
მაგრამ სხვა გეგმები მაქვს.
—ეს არ არის საუკეთესო ნაწილი,— ვჩურჩულებ, მის ხელს ვკიდებ და დერეფანში გავდივარ.
მივდივართ იმ ოთახში, რომელიც ჩემს სახლში ყველაზე მეტად მიყვარს.
მზის ოთახი.
ამ ოთახში ხშირად არ შევდივარ.
ზედმეტად მტკივნეულია.
ნანა და მე აქ ერთად ვატარებდით ყველაზე მეტ დროს.
სუნიც კი ჯერ კიდევ მისი აქვს. თითქოს კედლებშიც ჩამჯდარია.
ღრმად ვსუნთქავ, ორმაგ კარს ვხსნი და შიგნით შევდივარ.
ეს ოთახი მინის ყუთია.
ჭერიც, კედლებიც, ყველაფერი — გამჭვირვალეა.
ოთახი პირდაპირ კლდის პირას იყურება,
და ქვემოთ წყალი მთვარის შუქზე ანათებს.
მაგრამ ყველაზე შთამბეჭდავი ზემოთ ჩანს.
ცა.
აქ განათება არ აბინძურებს ჰორიზონტს.
ღამე — შავ ფონზე მოციმციმე ბრილიანტებითაა მოჭედილი.
ცისფერი, ოქროსფერი, ვერცხლისფერი წერტილები.
სწრაფად ჩაისუნთქა ჰაერი არჩმა,
თავი ნელა შეატრიალა და მზერა მაღლა მიაპყრო —
ღამის ცას, ციმციმა ვარსკვლავებით მოჭედილს.
პირი ღია დარჩა, თვალები გაუფართოვდა.
ალბათ, ერთ-ერთი იშვიათი მომენტია,
როდესაც ამ კაცმა თავი შეუხედავად დაიჭირა.
მაგრამ ჩემთვის —
ეს ყველაზე მიმზიდველი წამია მთელი ღამის განმავლობაში.
არ ცდილობს თავის თავის დამალვას.
არ თამაშობს. არ იმეორებს სცენარს.
ის უბრალოდ კაცია, რომელიც სილამაზით გაოგნებულია.
—ჯანდაბა,— ღრმად ამოიხრიალა ბოლოს, ხმა ღრმა და გაოცებით გაჟღენთილი ჰქონდა.
შემომხედა. თვალების კუთხეები გაუნათდა.
მისი თვალები — ცისფერი მთვარეებივით — რაღაცით ანათებს.
და სანამ ისევ არ გადაეკრა ემოციური ფარდა,
ვერც მივხვდი, რომ სევდიანი მზერა ჰქონდა.
გული შემეკუმშა.
მინდოდა გამეგო, რატომ…
მაგრამ მის თვალებში უკვე დაინთო სხვა ცეცხლი.
ისეთი, რომელიც სასაუბროდ აღარ ტოვებს ადგილს.
—განსაკუთრებული სახლი გაქვს,— ჩურჩულებს, ნელა მოიწევს ჩემკენ.
ვარსკვლავები უკვე კარგა ხანია ჩაქრნენ.
ახლა ის მხოლოდ ერთ რამეს უყურებს — მე.
—ვიცი,— ვჩურჩულებ, და სუნთქვა მეკვრის.

შინაგანი ხმა მელაპარაკებოდა… მაფრთხილებდა.
შუშის ყუთში ვდგავარ. გარეთ კი… აჩრდილი შეიძლება ახლა გვითვალთვალებს.
და მაინც —
ჩემი სხეულის ნაწილს არ ანაღვლებს.
მინდა, რომ ხედავდეს.
მინდა მივახვედრო,
რომ ჩემს სხეულს მას არ ეკუთვნის.
ვინც შეხებას დაიმსახურებს, ის შემეხება.
ახლა არჩის ჯერია.
ის მომიახლოვდა. მთელი სხეულით მომეკრო.
მკერდი ჩემს მკერდს მიაჭირა. მკლავი წელზე შემომხვია,
და მთელი ჩემი სინაზე მის კუნთებს მიეწება.
მომწონს, როგორც მეხება.
თითქოს კლდეზე მდგარი ცეცხლის ალში ჩავვარდნილი.
მის თვალებში ჩავიძირე წამით.
მერე თავი დახარა და ნაზი კოცნით დამფარა.
ამოვიოხრე.
მისი რბილი ტუჩები ჩემსას ერწყმის ნელა,
როგორც ზღვის ტალღა, კლდეს რომ ეკრობა.
მკერდი ამიცახცახდა.
ვაკოცე. ღრმად. ხმაურით.
ტუჩები გავუხსენი და ენა შიგნით შევუცურე.
ისე ღრმად, რომ თავშეკავება ეცლება.
მეორე ხელით თმაში მწვდება, ჩემს თავს ოდნავ გვერდზე ხრის,
რომ ენა ჩემს პირში უფრო ღრმად შეაცუროს,
ამოძრავდეს, ითამაშოს…
უკვე თითქმის ვეღარ აკონტროლებს თავს.
ფეხის წვერებზე ვიწევი და კიდევ უფრო ვეკრობი.
მისი გაუმართავი, მაგარი პენ*სი მუცელზე მეჯახება —
და სურვილი მკლავს.
პატარა არაა.
და ზუსტად ეს მჭირდება დღეს ღამით —
რაღაც ისეთი, რაც თვალებს დამიწვრილებს სიამოვნებისგან და სუნთქვას შემიკრავს.
მისი ენა ჩემსას ებრძვის,
კიდევ ერთი კვნესა ცდება ჩემს ბაგეს —
რომელსაც მისი ბოხი, ჩახლეჩილი ღიღინი ყვება..
თმაში დაჭერილ ხელს მეტი ძალით მიჭერს,
პირი თავს ანებებს და ტუჩებს კისერზე, ყბაზე და ჩემს მხარზე აბრუნებს.
ამოვიკვნესე, როცა მისი კბილები მკაფიოდ, მუქარად გამეხახუნა კანზე.
მერე კი… ჩამარჭო.
ტკბილმა ტკივილმა თავბრუს დამახვია, თვალები დამეხუჭა და კვნესა წამომცდა.
—ჯანდაბა,— ამოიოხრა. ველურად მილოკავს კანს.
—რა სექსუალური ხმა გაქვს, გესმის?
თვალები მიფართოვდება.
მისმა კბილებმა და ენამ უკვე თავბრუდამხვევ სიამოვნებაში ჩამტოვა.
მისი ხელები ქვემოთ იწევს…
და შემდეგ ვგრძნობ — გაბედულად მექაჩება შარვალზე.
ღილი იხსნება.
მალევე მოჰყვება ჩუმი, საყვარლად უხამსი ხმა — ჩუმი ელვის გაწევის.
—სველი ხარ ჩემთვის, ედი? — წარბშეკრულად მეჩურჩულება,
კბილით მტკივნეულად მიჩხვლეტს ყელს.
შევკრთი. მტკივა.
მაგრამ მაშინვე ენით კანს მიგრილებს.
—კი,— ჩურჩულით ვპასუხობ.
სიმართლე იყო.
მისი ხელი შარვალში და ტანგაში სრიალებს, და თითები ნელა მიიწევს…
საშ*სკენ.
საშინლად ნელა.
ცენტრში ჩაძირული შუა თითი შიგნით მიცურდება — კვნესა მცდება
—ჯანდაბა, პატარა, აი ასე.
მაჩვენე, როგორ მღერი,— ღრიალებს და ორივე თითით ძვრება ჩემში.
ატრიალებს. ედება სწორ წერტილს — და მე ვეღარ ვხედავ ვერაფერს.
მხოლოდ სიამოვნების წყვდიადში ვარ.
თითქოს თეძოები თავისით მოძრაობს.
ვგრძნობ, მის ხელზე ვსრიალებ… ვეხრები, ვეხეთქები, ვთამაშობ.
შემდეგ კი — შესვლა-გამოსვლ. შესვლა-გამოსვლა….
უკვე მხმა*ობს თითებით.
და მე უბრალოდ ვერ ვსუნთქავ.
მისი კოსტიუმის საყელოს სიმწრით ვკბენ.
გრძელი, მღელვარე კვნესები თავისით ამომდის.
ვმღერი მისთვის. ზუსტად ისე, როგორც მთხოვა.
—რა ლამაზი ხმა გაქვს… — მეჩურჩულება ყურთან.
შემდეგ — კბილებით მკვეთრი ჩხვლეტა.
მისი ხელის გული ჩემს კლიტორზე მიეჭირა.
მისი საოცარი თითებით მაღლა მაწვება. მკვეთრად.
უსაზღვრო სიამოვნება მატანს, მუცელში ტრიალებს, იწევა, იძაბება…
სულ ცოტა მაკლია. სიამოვნებისგან ლამის მუხლები მომეკვეთოს…
ვკვნესი— ძლივსგასაგონიად და მაინც მომთხოვნად.
სუნთქვა არეული მაქვს, სუნთქვა.
—ასე ლამაზად მღერი, როცა ათავებ, ედი? — ჩურჩულებს ჩუმად ჩახლეჩილი ხმით.
მგონია, თავი დავუქნიე.
მაგრამ დარწმუნებული არ ვარ, რადგან წამებში
თავი უკან მივარდება — სიამოვნება უკიდურეს ზღვარს აღწევს.
—მომასმენინე,— მეჩურჩულება.
თითები გამოსრიალდება,
მაგრამ როცა ბრუნდება, მესამე თითიც უერთდება.
თვალები მეხუჭება, და უკონტროლოდ ქვევით მივექანები.
ხმამაღალი კვნესა გამომდის, ველური.
ღრმად ფესვებში გაჩენილი ტკივილ-სიამოვნება მთელს სხეულში ტრიალებს.
ვეღარ ვიკავებ თავს. ვსრიალებ მის ხელზე.
—როგორი ლამაზი ჩიტი ხარ,— ჩურჩულებს სიამაყით დაძაბული ხმით.
სუნთქვაგახშირებულმა,
მაგრამ ჯერ კიდევ უფრო მეტის ვურვილით, ფეხის წვერებზე ვიწევი
და ტუჩებით ვეკვრი.
კმაყოფილებით კრუსუნებს, როცა ენით ჩემს ბაგეებს შლის და თავისას მიაწებებს.
მერე კი მისი ხელი ზემოთ ამოდის…
კოცნას წყვეტს და თითით ფრთხილად მისვამს ქვედა ტუჩზე —
ჩემს სითხეს — ჩემს სურვილს გრძნობს.
—ხელზე ყველგან დამსვარე ედი და უხეშობა იქნებოდა, არ გაგეწმინდა.
თვალებში ვუყურებ, როცა ენიტ ვწვდები — ნაზად ვუსრიალებ თითზე.
ის კი იღიმის — ბოროტად, მაცდურად.
პირი ვაღებ. მზად ვარ მივიღო.
მაგრამ სწორედ მაშინ…
ცივი ჟრუანტელი მხვდება.
თითქოს ზღვის წყალი, რომელშიც ვსრიალებდი, მოულოდნელად გაშმაგდა
და კლდისკენ გამაქანა.
ვჩერდები.
თვალი მის ზურგს უკან მეპარება.
ოთახში სიბნელეა — მხოლოდ მთვარის შუქი და ვარსკვლავიანი ცა ანათებს.
მაგრამ ვგრძნობ, თითქოს სტადიონის ლამპებია ჩართული.
თითქოს ვიღაც გვიყურებს.
რღაც ამოძრავდა შორს. გულში გამცრა და პირდაპირ მუცელში ჩამივარდა.
ის იქაა.
არ ჩანს. ვერც ჩრდილს ვხედავ…
მაგრამ გული მკარნახობს — ის ჩვენ გვიყურებს.
არჩი რაღაცას ხვდება.
სახეზე დაბნეულობა ეხატება — თითქოს ვერ გადაუწყვეტია,
მკითხოს „კარგად ხარ?“ თუ ისევ თავის განაგრძოს.
—რა მოხდა? — მეკითხება და ბიცეფსებზე მეჭიდება, რომ ყურადღება მიიპყროს.
—არაფერი,— სწრაფად ვპასუხობ, ვექაჩები და უფრო ვუახლოვდები.
—წავიდეთ ზემოთ, ჩემს ოთახში.
მე აღარ ვარ იმ განწყობაზე, რომ შეშლილისთვის სექს-შოუ მოვაწყო.
ორგაზმის ეიფორია გაიფანტა,
და ყველა თავდაჯერება თან წაიღო.
მაგრამ გაჩერება მაინც არ მინდა.
მინდა არჩი.
უბრალოდ… არ მინდა, რომ ვიღაც გიჟი გვიყურებდეს, როცა მას შევიგრძნობ.


—ვარსკვლავების ქვეშ არ გინდა, რომ შენს ფისოს მივხედო? — მკითხა გაკვირვებით, თითქოს მეორე თავი ამომეზარდა.
—მინდა, მაგრამ მე...— ვაპირებდი ახსნას, როცა რაღაცამ ისევ გადაიტანა ჩემი ყურადღება.
არჩი მიახლოვდება, სხეულს ჩემზე აყუდებს და ჩემს ფიქრებს უკან თავისკენ ექაჩება.
კისერს ვწევ, რომ მისი სახე დავინახო — და ის, რაც დავინახე, არასდროს დამავიწყდება.
—მგონი, უნდა გაიხადო ეს ტანსაცმელი და დამანახო ეგ შენი სექსუალური სხეული, — მეუბნება ლტოლვით. —მერე კი დაწვები, ფეხებს გამიშლი და დამაცდი, რომ შენი არეულობა დაგილაგო.
სრულად და სამარცხვინოდ წამომცდა წკმუტუნი.
ის მაშინვე იღიმის და ჩემი სახე იწვის,
მზერაც კი დამავიწყდა — ის… ის მავიწყდება.
მაგრი ხარ, დებილო — ვფიქრობ საკუთარ თავზე.
ერთი ნაბიჯით უკან ვიხევ, სითბო მიცურავს კანზე,
და როცა ხელს მივაცურებ თეძოსკენ, ცერა თითებს შარვლის სარტყელში ვასრიალებ.
მაგრამ სანამ შარვალს ჩავიწევდი,
ხმამაღალი ბრახუნი აფეთქებასავით არღვევს იმ სიმშვიდეს, რომელიც ვნებამ მოიტანა.
გული ყელში ამომივარდა. ხმა ჩამწყდა,
და მგონი შარვალიც უკვე გზაში იყო შიშისგან.
არჩის თავიც ჩემსავით ბრუნდება ხმაზე. ცხადია, ისიც მოულოდნელობისგან შეხტა.
—ვინმეს ელოდები? — კითხულობს
—არა — ვპასუხობ ჩურჩულით, სუნთქვა არეული, გონება ცარიელი.
ეს დეჟა ვუა. ზუსტად ისე, როგორც გრეისონთან იყო.
უბრალოდ ახლა... ახლა მართლა მომწონდა რაც ხდებოდა.
არჩი სწრაფად ბრუნდება დერეფანში და მთავარ კარისკენ მიჰქრის,
მე კი უკან მივყვები — პანიკით,შარვალს ვიკრავ, თან მივრბივარ.
ჰოლი პირდაპირ მიდის კარისკენ, რომელიც მარჯვნივაა კიბის ქვეშ.
სანამ აღებს თავს ატრიალებს და მკლავებში მტაცებს.
—დარჩი დერეფანში. არ მინდა შენ დაგინახონ, — ხმა ხრინწიანად ეწელება.
ვინმე სხვას, რომ ეთქვა,სიტყვას შევუბრუნებდი.
მაგრამ ახლა — უბრალოდ ვუჯერებ.
შემდეგ მისი თვალები უცნაურად ციმციმებს. რაღაც ეწერება მასში,
მაგრამ სანამ ამოვიკითხავ, ამბობს:
—„თუ რამე ცუდი მოხდება — პოლიცია გამოიძახე.“
სიტყვების დაწყობა ვერ შევძელი. პანიკამ მომპარა ყველა წინადადება.
უნდა მეთქვა, რომ მყავს მანიაკი.
რომ უკვე მომეჩვენა ვიღაც, როცა მზის ოთახში ვიყავით.
მაგრამ ყველაფერი ზედმეტად სწრაფად მოხდა, და ახლა ეს კაცი საკუთარ თავს საფრთხეში აგდებს — ჩემს გამო.
ეს სიტუაცია იმდენად აუტანელია, რომ…
ამ ღამეს თუ გადავრჩი, მენტალურ სავადმყოფოში წავალ და შევემოწმები.
აჩრდილი გაბრაზებულია.
ისევ.
ისევ ისე, როგორც მაშინ, როცა გრეისონი აქ იყო.
მაგრამ ამჯერად…
არ ვიცი, რა ზღვარზეა. იქნებ, მოვიდა, რომ ორივე მოგვკლას.
განსაკუთრებით ახლა, როცა უყურა, როგორ მომიყვანა სხვა კაცმა — იმავე ხელით, რომელიც მანამდე მემუქრებოდა, რომ მოჭრიდა და ფოსტის ყუთში ჩადებდა,
სახე ხელებში ჩავრგე. სირცხვილი და შიში ცივი წყალივით ჩაესხა ჩემს სხეულში და სწრაფად ამავსო თავიდან ფეხებამდე.
თუ ჩემი მდევარი ისეთივე შეშლილია, როგორადაც თავი მოაქვს,
შესაძლოა, ადამიანი მოკლას.
ან მინიმუმ — დაასახიჩროს.
მივიწიე კედელთან, ყურები ვცქვიტე და…
კარის ჭრიალი.
თავი წამოვწიე, გული ამოვარდნაზე მქონდა.
—„გამოდი, , ვიცი, იქ ხარ!“ — არჩის ხმამ გაიჟღერა, მკაცრი და ხმამაღალი.
ფრთხილად გამოვიჭყიტე კუთხიდან და დავინახე, როგორ გადის კარში…
მაგრამ მანამ, სანამ გავიდოდა,
იარაღი ამოიღო.
თვალები გამიფართოვდა, ყბა ჩამომივარდა.
ვინღა შემოვუშვი სახლში?
მან კარი ჩუმად მიიხურა — და ის ხმა, რასაც საკეტის ჩაკეტვა მოჰყვა, თითქოს ჩემს თავში ზარივით ამღერდა.
მგონი ვცდებოდი… და მართლა ვიპოვე კაცი, რომელიც ჩემს გამო მოკლავს.
ახლა კი ყველაზე მეტად მინდა მე მოვკლა ის იდიოტი.
შევძელი, ვიპოვე კაცი, რომელიც მართლა მჭირდება, და ეს შეშლილი სულელური შიშებით ყველაფერს აფუჭებს.
ღმერთო... ვიცი, ხშირად არ ვსაუბრობთ საერთო ენაზე —
მაგრამ თუ ახლა ამ კაცს არ მომიკლავ, გეფიცები, სმას შევეშვები. მართლა.
და კიდევ გთხოვ:
გაასროლინე ტყვია სწორად.
თუ კარს გავაღებ და იქ ის იდიოტი დამხვდება ტყვიით შუბლში —
არ ვიტირებ. პირიქით, მივულოცავ ჩემ თავს.
რამდენიმე წუთი — სრული სიჩუმე.
არაფერია.
გული ისე მიცემს, საკუთარი სმენის ჩახშობა უნდა.
მაგრამ... ვერც გასროლა გავიგე.
ვერ ვიტან ამ დაძაბულობას.
ვერ ვითმენ.
გადავრბივარ ფანჯარასთან და ვიხედები გარეთ.
არჩის მანქანა ისევ ეზოშია.
მაგრამ მეტი — არაფერია.
არც სხეული. არც სისხლი. არაფერი.
ჩუმად ვლოცულობ.
ჩემს "საყვარელ" მდევარს ველაპარაკები აზრრებში:
თუ არჩი მომიკალი, იცოდე, თავად მოგკლავ.
ფრთხილად ვაღებ კარს.
ყურს ვუგდებ, იქნებ ჩხუბი გავიგო, ან ტკივილის ხმა…
მაგრამ ერთადერთი, რაც მესმის — ციცინათელების ბუზღუნია.
გავდივარ. მუხლები მიკანკალებს,
და შეხედე შენ ამას — ფეხის ქვეშ რაღაცამ გაიხმაურა.
გავიყინე.
თვალები დავხუჭე.
ღმერთო…
თუ ამ ფეხქვეშ მკლავია…
თუ თითებზე დავაბიჯე…
ჩემს თავს ვფიცავარ — გავაფრენ.
გავგიჟდები.
ცოტა ხნით სუნთქვა დავარეგულირე, ნელა ავწიე ფეხი… და დაბლა დავიხედე.
ვარდი.
დაბეჟილი, გულით გათელილი.
—„ჯანდაბა...“ — ამოვიოხრე.
დავიხარე, ავიღე. ეკლები დაჭრილი იყო — როგორც ყოველთვის.
.
მაგრამ…
ფოთლებიდან წვეთავს.
სისხლია.
ჩემი ჩექმის წვერზე უკვე წითელი ლაქაა.
არჩი აღარ არის.
მხოლოდ სისხლიანი ვარდია დარჩენილი.
და ცარიელი ღამე.

მერე, როცა ტელეფონი ჯინსის უკანა ჯიბიდან ამოვიღე და განგაშის ზარივით ავანთე ეკრანი, რომ პოლიციაში დამერეკა — ხელები მიკანკალებდა.
ეკრანის შუქმა თვალები წამით დამიბრმავა.
მაშინ დავინახე ის ტექსტი —
ის, რაც მაშინ, კლუბში მომივიდა და ძალიან ჭკვიანად უყურადღებოდ დავტოვე.
უცნობი:
ნუ გრძნობ თავს დამნაშავედ, საყვარელო.
ცარიელ მუქარებს არ ვაისვრი — ასე რომ ჩათვალე, გაკვეთილი ისწავლე.
***
წითელი და ლურჯი ციმციმები ანათებენ ჩემ წინ სამყაროს, და ეს კაშკაშა, ერთმანეთში შერეულ ფერებს გულისრევამდე მივყავარ.
შიშის და დანაშაულის შეგრძნება კუჭში მძიმედ მეზრდება, როგორც ქვა წყალში, როცა პოლიციელები ძაღლებთან ერთად ტყის სიღრმეში უჩინარ რაღაცას ეძებენ.
ერთ-ერთმა ოფიცერმა წითელი ვარდი წამართვა, მაგრამ სისხლმა უკვე მოასწრო ჩემი ხელების შეღებვა — ფიზიკურადაც და მორალურადაც.
თითებს ერთმანეთს ვუსვამ, ვაკვირდები როგორ ცვივა გამშრალი სისხლის ფანტელები ჩემი კანიდან.
ერთი ცრემლი სრიალით ჩამომივიდა, მაგრამ მაშინვე მოვიწმინდე.
ადამიანი მოვკალი.
ადამიანი, რომელიც აქ მოვიყვანე მიუხედავად იმისა, რომ ზუსტად ვიცოდი — ამ სახლის აჩრდილში რაღაც საშიში ტრიალებდა.
ვიცოდი და მაინც მოვიყვანე.
ახლა კი, ის აღარ არსებობს.
—ქალბატონო, რამდენიმე შეკითხვა უნდა დაგისვათ, — მესმის შერიფ უოლტერსის მშვიდი ხმა, როცა აივნის საფეხურებს მიადგა, სადაც ამჟამად ნამტირალევი ვზივარ.
ბავშვობიდან ვიცნობ. სკოლაში დედაჩემთან ერთად დადიოდა და დიდხანს მეგობრობდნენ. ზოგჯერ ვახშამზეც მოდიოდა ჩვენთან. ყოველთვის წყნარი და თავაზიანი იყო. ბევრს არ ლაპარაკობდა — ბევრს ისმენდა.
შთაბეჭდილებას ქმნის, რომ ამ კაცის მთელი ოჯახი გიგანტების საგვარეულოა — თავადაც მინიმუმ ორი მეტრია, მამამისი და ძმებიც მმსგავსად.
ერთადერთი რაც ამ სამყაროს აკლია — გოლიათი პოლიციელების მთელი დინასტიაა.
სახეზე ღრმად ჩაზრდილი წვერი და დაღლილი თვალები აქვს. სევდა თვალის კუთხეებში და ძველი წლების სიმძიმე თვალის გუგებში.
დავუქნიე თავი და ძლივს ამოვთქვი:
—კი… მკითხეთ.
—გაგვიმჟღავნეთ იმ კაცის სახელი, ვინც დღეს თქვენთან ერთად იმყოფებოდა, — ამბობს მშვიდად.
—არჩიბალდ ტალავერრა, — ვპასუხობ გამშრალი ტონით, ტვინში ჯერ კიდევ ჩაქრობას არ აპირებს ეს ღამე. სავსე მთვარიანი და სისხლიანი.
მეტს ვერც კი ვასწრებ,
—ტალავერრა? — იმეორებს ჩაფიქრებული. - ალბათ მაგ ვიღაცამ პატარ-პატარა სიკეთეც კი გაგიკეთათ — ბურტყუნებს დაბალ ხმაზე, აშკარად მაინცდამაინც კეთილად არ ჟღერს.
—რა? — ვეკითხები ხმადაბლა, შეშინებული ბავშვივით.
შერიფი ღრმად ამოისუნთქა, ხელით თმას იგლეჯს და მზერა ცისკენ გადააქვს, თითქოს შორიდან ელის უფლის მინიშნებას. ოღონდ, მგონი, ზეცაც დაიღალა ჩემნაირებით.
—ტალავერრას გვარის ხალხი კარგით არ არის ცნობილი. ისე თუ ვიტყვით… ამ ქვეყნისთვის სასიკეთო ხალხის სიაში არ მოხვდებიან — ბოლოს ალაგებს სათქმელს. სიტყვა „ალბათ“-ით და „დადასტურებული არაფერია“-თი თამაშობს, მაგრამ თვალებში ყველაფერი ეწერება.
გავშრი. თვალები ამივსო უმწეობის შეგრძნებამ, და უეცრად მივხვდი — დედაჩემმა ჩემს აღზრდაში აშკარად რაღაც გამოტოვა.
ალბათ ღმერთმა ზურგი შემაქცია და ახლა იქიდან დამცინის — თვალდახუჭული არჩევანის უფლება მოგეცი, აბა ნახე, როგორ გადააქცევ საკუთარი ცხოვრება სახიფათო ლაბირინთადო.
—კარგი, მაგრამ… კონკრეტულად რის გამო არიან ცნობილები? — ძლივს ვამბობ, ყელში ბურთივით გაჩხერილი ეჭვის გადაყლაპვას ვცდილობ.
შერიფი ტუჩს იქაჩავს გვერდზე და ფიქრობს — რამდენი უნდა მითხრას.
—ოფიციალურად ვერაფერი დაუმტკიცეს, მაგრამ კოკაინით ვაჭრობენ — ძირითადად. ეგეც — ალბათ, — რაც ნამდვილად ვიცით — არჩიბალდი რამდენჯერმე იქნა ბრალდებული ყოფილი ცოლის ცემაში. ცხადია, ყველა შემთხვევა მტკიცებულების არარსებობის გამო დაიხურა. მაგრამ ხასიათზე ამბობენ, ძალიან, ძალიან საშიშიაო.
თავი გადავაბრუნე და ხელებით დავიფარე სახე.
შერიფ უოლტერსი უხერხულად მათათუნებს ზურგზე ხელს, ჰგონია ვტირი. მაგრამ ჩემი თვალები ისეთივე მშრალია, როგორიც საჰარას უდაბნო.
ტირილისთვის ზედმეტად გაბრაზებული ვარ. საკუთარ თავზე ვბრაზობ, რომ ისეთი სულელი ვიყავი, უცნობი კაცი სახლში მოვიყვანე.
ვბრაზობ, რომ ეგ კაცი მოვკალი. კაცი, რომელიც სახიფათო ოჯახთან იყო კავშირში.
—მგონი, მის ოჯახს ვეღარ დავემალები, არა? — ვეკითხები ჩუმად, მაგრამ ხმაში დაძაბულობა მაინც მეპარება.
—არა,— მპასუხობს მკვეთრად. —ამ ოჯახს მტრების სია იმდენად გრძელია, რომ შენზე დრო არ დაკარგავენ. იქნებ გადაგამოწმონ, მაგრამ რადგან კავშირსაც ვერ იპოვიან, დანარჩენს სხვებს გადააბრალებენ.
დავუქნიე თავი, ცოტა მეშვება.
—თუ, რა თქმა უნდა, ვარდის ამბავი არ გაიგეს.
გული ჭაობში ეფლობა.
თავი ნელა ავწიე და შევხედე. მივხვდი რასაც გულისხმობდა.
—ეს ვარდი პირადული იყო, ადელინ. იცი, რას ნიშნავს ეგ?
—მე… მე მყავს სტალკერი. უკვე რამდენჯერმე განვაცხადე, რომ სახლში ვიღაც შემოდიოდა. ვარდებიც ყველგან მხვდება, სადაც არ უნდა წავიდე.
შერიფს შუბლი ეჭვით ეკეცება.
—შენი საქმეები გადავამოწმე. არანაირი განცხადება არ დევს სტალკერზე.
სხეული მიბუჟდება, შოკი მეხივით მაწვება.
—რას ამბობ? — ვყვირი, ხმა მაღლა მიფრინდება. —რამდენჯერმე გავაკეთე განცხადება!
—დამშვიდდი, — ამბობს უოლტერსი, ხელებს მშვიდად შლის. — დაგიბრუნდები და სიღრმეში გადავხედავ ყველაფერს. შეგიძლია მომიყვე, ზუსტად რა ხდება?
ვცდილობ გულისცემა დავარეგულირო და ყველაფერი თავიდან ვუამბე — დაწყებული უცნობი სასმელებით, რომელიც ჩემთან სახლში მხვდებოდა, ვარდები, ბარათი მუქარით…
შერიფი ყველაფერს ყურადღებით ისმენს, პატარა ბლოკნოტი ამოიღო და დეტალურად იწერს. როცა ვამთავრებ, ისეთი დაღლილი ვარ, თითქოს ომის ფრონტიდან დავბრუნდი.
—შევამოწმებ ყველაფერს. მაგრამ, ადელინ, კარგად უნდა გესმოდეს — თუ ტალავერრას ოჯახმა გაიგო, რომ სტალკერი გყავს, შეიძლება დანაშაული შენ დაგაბრალონ.
გაოგნებული ვუსმენ პოლიციელს, რომელიც მაცნობებს, რომ კრიმინალური კლანისგან უნდა ველოდე პასუხს.
მაგრამ უოლტერსი ყოველთვის პირდაპირი იყო. არასოდეს ფარავდა სიმართლეს. რამდენჯერ გამიგია, როგორ პასუხობდა მამაჩემს ყველაზე მახინჯ დეტალებზე, დედაჩემი კი ფეხებს აბაკუნებდა და ტუჩებს ძაბავდა, ბავშვის წინ როგორ ლაპარაკობთო.
შერიფი უხდიდა ბოდიშს, მაგრამ სინანულის ნიშანწყალიც არ ჰქონია სახეზე.
—ვეცდები, მაქსიმალურად დაგიცვა, — ამბობს ბოლოს.
მაგრამ მისმა სიტყვებმა წონა ვერ შეიძინა.
შემოვბრუნდი, მზერა ტყისკენ გავაპარე. წითელი და ლურჯი ციმციმები ფოთლებში ცეკვავენ, და ეს ყველაფერი უფრო მეტად ჰგავს ჩრდილებს შორის გამართულ ჯოჯოხეთურ ბალეტს.
დავუქნიე თავი, მის დახმარებას მივიღებ… როგორც არის.
მაგრამ ეს კაცი ვერაფერს გააკეთებს, როცა ჩემს კარზე ან კრიმინალური კლანი დააკაკუნებს…
…ან ის არანორმალური სტალკერი.


წერილი


10 სექტემბერი 1944
სამი დღეა რონალდო არ მინახავს. ჩემი ფიქრები სამი დღეა მის გარშემო ტირალებს.
ჯონმა და მე ვიჩხუბეთ. მითხრა, რომ შევიცვალე და აღარ ვარ ის ქალი ვინც შეუყვარდა. როდესაც სექსი უნდა, მე დაინტერესებული აღარ ვარ და დისტანციას ვიჭერ.
უკვე ვფიქრობ, რომ ჩემი ქორწინება შეეცდომაა, რომ ვღალატობ, მაგრამ არა ჩემს ქმარს არამედ ჩემს სტუმარს.
ჩემი ქმარი მიყვარს, მაგრამ როგორც ადამიანი და აღაღ როგორც მეუღლე.
მის თვალებშ ვხედავ, რომ სიყვარული მასაც უქრება, თუმცა მრცხვენია იმის აღიარების, რომ ეს არც კი მადარდებს.