თავი I: “ქალაქი ღამეებში”

ღამე აქ სხვანაირად იწყება.
არ ყვირის — არ ანათებს შუქები.
უბრალოდ… მოდის.

მე კი მას ველოდები. ყოველ ღამე.
ფანჯარასთან ჩუმად ვდგავარ და მის ნაბიჯებს ვუსმენ.

ის არ საუბრობს.
მაგრამ მისგან ყოველთვის რაღაც მოდის —
ისეთი, რასაც სიტყვიერად ვერ გადმოვცემ.

დღეს… ის შეჩერდა.
ფანჯარასთან.
არაფერი უთქვამს — უბრალოდ მზერა მესროლა.

ეს არ იყო უბრალოდ უცნობის მზერა.
ეს იყო… რაღაც ძალიან ძველი.

ვიგრძენი ჰაერში რაღაც იცვლებოდა.
კანი ჩამებურდა ისე, თითქოს მეხი დამეცა.
და სუნთქვა დამავიწყდა.

არც კი მიკითხავს, ვინ იყო.
რადგან სხეულმა უკვე იცოდა.

ღამე არ ილეოდა — ის მოვიდა.
და მისით დაიწყო ყველაფერი.

???? თავი 2 – მისი გამოჩენა.

იმ ღამით აღარაფერი ყოფილა ჩვეულებრივი.
სიგარეტიც კი სხვანაირად იწვოდა…
ჰაერში მისი სურნელი დარჩა,
თითქოს ფანჯრიდან არ წავიდა — შემოვიდა.

ის უკვე ოთახში იყო.
მაგრამ მის ნაბიჯს არ ვისმენდი.
არც კარი იყო ღია.

უბრალოდ… ჩემს ზურგს უკან იდგა.

სხეული არ იმჩნევდა შიშს.
მხოლოდ ცნობისმოყვარეობა – ისიც ისეთი ღრმა,
თითქოს ყოველთვის ვიცოდი, რომ არსებობდა.

მომიახლოვდა ისე,
როგორც მუსიკა უეცრად გეხვევა ყელზე —
მშვიდად, მაგრამ სულისშემხუთავად.

არც შემხებია.
არც მომესალმა.
მხოლოდ თვალები.
ისეთი, თითქოს ღამემ გადაწყვიტა თვალებით საუბარი დაგვეწყო.

და როდესაც ტუჩები ოდნავ შეამოძრავა,
ვერც ერთი სიტყვა ვერ გავიგე,
მაგრამ მთელმა სხეულმა გაიგო.

"შენ მეძახდი."

კი, არ მითქვამს.
არც დამიძახია.

მაგრამ თვეებია სურვილი მკლავს.
და სურვილი იძახის, ყოველთვის.

ის კი არ მოსულა — მიპოვნა.

და იმ წამიდან…
ღამები აღარ იყოს უბრალოდ ღამეები.

ისინი გახდა შეხვედრები მასთან.

???? თავი 3 – ჩრდილის თვალებში

ის ერთი შეხედვით მშვიდი იყო.
მაგრამ ვისაც ოდესმე ჩაუხედავს თვალებში…
იცის:
მშვიდი მხოლოდ ზედაპირია.

შიგნით?
ზღვა, რომელიც ქარიშხალზე ძლიერია.

იმ ღამით უფრო ახლოს მოვიდა.
არა ისე, როგორც უცხო ან თაყვანისმცემელი.
ისე, როგორც მფლობელი.

მის მზერას თავიდან ვერ ავიცილებდი.
არც მინდოდა.

თვალებში ჩრდილი ჰქონდა — არა ბოროტი,
არამედ ისეთი, რომელიც იწვევს და გითრევს.

"ვიცი, როდის გეშინია, და მაინც არ გარბიხარ," — მითხრა.

ნამდვილად… არ გავრბოდი.
არადა, ყველაფერი სხეულში ტიროდა:

გაიქეცი.
დაიმალე.

მაგრამ მასთან — სურვილმა სიჩუმე დაამარცხა.

გაიღიმა.
შევხედე.
და მის თვალებში დავინახე ის, ვინც ვეღარასდროს ვიქნებოდი.

მასში ჩავიკარგე, სანამ ჯერ კიდევ ვერ ვგრძნობდი მის შეხებას.

???? თავი 4 – შეხვედრა

არ მქონდა წინასწარ გაფრთხილება.
არც ის წამი იყო "მზად" —
უბრალოდ მოვიდა.

ზუსტად მაშინ, როცა მზე უკვე სადღაც შორს იწვოდა,
და ჩემი კანი სუნთქავდა ღამით.

მისი თითები არ იყო ჩვეულებრივი შეხება.
ისე გადამიარა მკლავზე,
თითქოს წაიკითხა მთელი ჩემი გრძნობა.

სხეულმა თითქოს გაიხსნაო.
და შიგნით ყველაფერი დათბა…
არა – დაიწვა.

"შენს შიშს გემრიელი გემო აქვს,"
ჩაიჩურჩულა – არა ტუჩებით, არამედ აურით.

ვერ ვუპასუხე.
არ მინდოდა ხმა გამეცა, რომ ეს მომენტი არ გაფანტულიყო.

ის არ მიკოცნიდა ტუჩებს.
ის არ მეხებოდა საჯაროდ.
ის უბრალოდ… მთლიანად მეხებოდა.

და როცა პირველად მაკოცა –
არა კისერზე, არა ტუჩებზე,
არამედ… მარჯვენა მხარზე —
მაშინ გავიგე:
ემ სხეულჯ უკვე აღარ გეკუთვნის, ჩემია.

‍???? თავი 5 – ვნება და სისხლი

ღამე არ ჩქარობდა.
ის ყოველთვის იცის — რასაც ელოდები, უფრო მძაფრად იგრძნობა.

ის ახლოს იყო.
ასე ახლოს ჯერ არ ყოფილა.

ჩემი სუნთქვა...
არა, ეს უკვე აღარ იყო ჩემი სუნთქვა.
ის მართავდა.

გული არ ცემდა —
ის კარნახობდა როდის ეცემა.

მის ტუჩებს სისხლის გემო ჰქონდა.
არა იმიტომ, რომ რამე საშიში იყო.
არამედ იმიტომ, რომ ყველაფერი ცოცხლდებოდა.

"შეგიძლია თქვი არა," — მითხრა.

მაგრამ სურვილი ხმას არ ტოვებს.

ის ჩამეხუტა ისე,
როგორც ღამე ეხვევა სხეულს —
უხმოდ, მტკიცედ და სრულად.

და როცა ტუჩები მკერდთან ჩერდება...
შენთვის დრო იცვლება.

არც წარსულია, არც მომავალი.

მხოლოდ ორი სხეულია —
ერთი სისხლი,
ერთი ვნება,
ერთად შეძრული.

ის მწყურვალი არ იყო.
ის მენატრებოდა.

???? თავი 6 – არასდროს საკმარისი

სუნთქვა დავიბრუნე…
მაგრამ ჩემი სხეული — აღარ.

მას შემდეგ, რაც ერთხელ შეეხო,
არაფერი იყო იგივე.

არც ღამე იყო საკმარისი.
არც შიში, რომ შეიძლება არ დაბრუნებულიყო.

შეხება გაჩერებული დროა.
მაგრამ სურვილი — მუდმივი მღერა კანში.

დღე ნელა მიდის, მაგრამ საღამო მოდის სწრაფად.
მგონია, რომ დრო მართლა მას ეკუთვნის.
მის გარეშე დილითაც ღამეა.
მასთან კი სიბნელეც მბრწყინავია.

ხანდახან თვალებს ვხუჭავ და ზურგზე მის სუნთქვას ვგრძნობ.
არა იმიტომ, რომ იქაა.
არამედ იმიტომ, რომ დარჩა.

ის ყველგანაა,
მაგრამ სხეულში ყველაზე მეტად.

არცერთი სიტყვა არ მახსოვს იმ ღამიდან.
მხოლოდ ის, რაც კანს დარჩა.
და ერთი აზრი, რომელიც დღემდე არ მშორდება:

"როცა ერთხელ გეხება – აღარასდროს კმარა."

????️ თავი 7 – წარსულის მოგონება.

ყურადღებით თუ დააკვირდები —
ზოგიერთი მზერა არ არის ახალი.
ის ისე გიყურებს, თითქოს უკვე გიცნობს.

და მეც…
უცნაურად ნაცნობი ვიყავი მის თვალებში.

რაღაც სიმშვიდე მოჰქონდა,
თითქოს მის გვერდით ყოფნა მამშვიდებდა…
არ ვიცი — საკუთარ თავში,
თუ იმ ცხოვრებაში, რომელიც არ მახსოვს.

ის არ მეკითხებოდა.
მხოლოდ მიცქერდა.
მაგრამ მზერა – ეს ხომ კითხვებზე მეტია.

ღამით, როცა მარტო დავრჩი,
სიზმრებად ამომიტივტივდა ადგილი, სადაც არასდროს ვყოფილვარ.
ისევ ის თვალები, ისევ ის ხმა…

მაგრამ ახლა — სხვა დროში.
სხვა სხეულში.
სხვა საუკუნეში.

და გამახსენდა.
ის არა პირველად…
ის უკვე მყავდა ერთხელ დაკარგული.

???? თავი 8 – მისი ძველი სახე

გაგიჟებს, როცა ვიღაცას ენდობი თვალებით.
და მერე წარსული გაჩვენებს,
ვის აკოცე სინამდვილეში.

მისი სახე ამ შვიდ ღამეში
ყველაზე ახლოდან ვნახე.

მეტიც —
არ შემეძლო აღარ მენახა.

მაგრამ ერთმა ძველმა ფოტოალბომმა,
ერთმა ჭვარტლმოკიდებულმა გაზეთმა და ერთმა სახელსახელურ ჩანაწერმა
ყველაფერი შეცვალა.

სახელი, რომელიც ვნახე —
ისეთი იყო, რაც საუკუნეებს ეკუთვნოდა.

სურათში…
იგივე თვალები.

მხოლოდ ის განსხვავდებოდა —
სისხლით მოთხვრილი იყო.

"მან ერთხელ უკვე მოატყუა სიყვარული."

და ახლა… აქ არის.
ჩემს სუნთქვაშია.
ჩემს მკერდზე კვალს ტოვებს.
ჩემს ზურგზე კოცნის ადგილს აღარ აშრობს.

ვიცი, რომ არ უნდა შევიყვარო.
მაგრამ რაც არუნდა იყოს —
უკვე არის.

⚖️ თავი 9 – გაქცევა თუ დანებება

ზოგიერთი ღამე სიჩუმეში ყვირის.

თითქოს ჰაერი მეხვევა, მეხვევა —
და სულ ბოლოს… ის მეკითხება:

"გინდა წავიდე?"

გონება ამბობს — კი.
სხეული დუმს.

მაგრამ დუმილი ხშირად უფრო ხმაურიანია,
ვიდრე სიტყვები.

თითქოს ჩემი თითები იგონებენ გზას მისკენ.
თითქოს კანი აღარ გეკითხება.

არაფერი აღარ გინდა,
გარდა იმ მტანჯველი სიმშვიდისა,
რაც მასთან ერთად მოდის.

ის საფრთხეა.
მე კი მნდომია.

და როცა დილით მის კვალს ვხედავ ზურგზე —
შევხვდები სარკეში იმ გოგოს,
რომელიც აღარ ცდილობს გაქცევას.

ის მიყურებს ისე, თითქოს…
უკვე დაეთანხმა საკუთარ დაღუპვას.

???? თავი 10 – შენს სისხლში ვიცხოვრე

შეხება აღარ მჭირდებოდა.
არც სიტყვები.
არც ღამე.

მე უკვე ვგრძნობდი მას შიგნით.

მის გარეშე ვერ ვიძინებდი.
მაგრამ მასთან ერთად…
ვერ ვმშვიდდებოდი.

სიზმრები აღარ იყო ჩემი.
ის მოდიოდა — როგორც სურვილი,
და რჩებოდა — როგორც შიში.

ერთ ღამეს მითხრა:

"შენ ჩემი აღარ ხარ…
მე შენში ვცხოვრობ."

და ზუსტად ვიცოდი —
აღარასდროს ვიქნებოდი მარტო.

სხეულში თითქოს კიდევ ერთი გულისცემა გაჩნდა.
და ის მისი იყო.

ღამით ყურებთან მჩურჩულებდა იმ სიტყვებს,
რომლებიც არასდროს მისწავლია,
მაგრამ მაინც… ზუსტად მესმოდა.

ის არ ცდილობდა ჩემ დაპატრონებას.
ის… უკვე იყო.

არ მახსოვს როგორ დაიწყო.
მხოლოდ ის ვიცი, რომ გულს გრძნობით აღარ ვცემდი — შეპარვით ვლაპარაკობდი.

ის არ მთხოვდა სიყვარულს.
არც შეპირებას.
არაფერს.

მხოლოდ ჩემს სიმშვიდეს იტოვებდა —
ღამით, როცა ფანჯარა ღია რჩებოდა.
დილით, როცა სარკეში სხვა გოგო მიყურებდა.

ერთ ღამეს ჩუმად მითხრა:

"სიტყვები ქრება.
მაგრამ როცა შენი სისხლი ერთხელ ერწყმევა ჩემსას…
აღარ დაივიწყებ."

არასდროს მქონია ასე ნათელი აზრი და მაინც ამხელა დაბნეულობა.
მინდოდა არ მეგრძნო,
მაგრამ მთელი სხეულით უკვე ვეთანხმებოდი.

მაჯაზე შეხება იყო ნაზი,
მაგრამ იმაზე მეტი დატვირთული, ვიდრე ყველა კოცნა ერთად.

და როცა თითის წვერით შეეხო,
მე გავიგე:

აღთქმა დადებული იყო.
არა კაცმა, არა ღმერთმა.
ღამემ დაგვაკავშირა.

???? თავი 12 – ახალი დაბადება


არაფერი ხმაურით არ მოხდა.
არც შუქი ჩაქრა.
არც სისხლმა დაიღრიალა.
უბრალოდ, როცა თვალები დავხუჭე…
აღარ ვიყავი ის, ვინც მახსოვდა.

ვგრძნობდი, როგორ მიცურავდა სხეულში სიცივე,
მაგრამ მენატრებოდა.

დაიწყო შიგნიდან.
შევიგრძენი, როგორ გაქრა ძველი სუნთქვა —
და დარჩა ახალი… უფრო ღრმა.
უცხო.

ის არ ეშინოდა.
მიყურებდა ისე, თითქოს იცოდა, რომ ეს მომენტი ჩვენი დასაწყისი იყო.

"შენ მე არ შეგიცვალე.
შენ — თავი გაიხსენე," მითხრა ჩურჩულით.

არაფერი მტკენდა.
არც არაფერი მერჩინა.

დავიბადე ისე, თითქოს პირველად ვგრძნობდი სხეულს —
მაგრამ ამჯერად, როგორც ძალას.

ახლა მე თვითონ ვგრძნობდი სხვა სხეულებს.
სუნთქვას, სურვილს, შიშს, წყურვილს…

და გულში ხმა ჩამესმა:
შენ აღარ ხარ მოკვდავი.
შენ ხარ გრძნობა.

???? თავი 13 – სასჯელი სიყვარულისთვის

ყველაფერი რაც ძალას გაძლევს,
ასევე შენს სუსტ წერტილად იქცევა.

მას რომ შევხედე, აღარ ვიყავი მსხვერპლი.
არც მოჯადოებული.

უბრალოდ… მიყვარდა.

და სიყვარული —
ისეთი სახიფათოა, როცა უკვდავი ხარ,
რომ უკვდავება გტკივა.

გული აღარ მტკიოდა.
მაგრამ იმაზე მეტი გავწირე, ვიდრე წარმომედგინა.

მის გვერდით როცა იძინებ,
თვალების დახუჭვა არ ნიშნავს მშვიდობას.
ნიშნავს დანებებას.

შენ იცი, რომ შენია.
მაგრამ ვერ ხვდები, შენც მისად ხომ არ გახდი?

მიყვარდა,
მაგრამ ზოგჯერ…
მინდოდა დამემთავრებია ეს.

და მაინც — როცა გიყვარს, სასჯელიც გემოვნებაა.

⚰️ თავი 14 – მე აღარ ვარ ადამიანი

ყველაზე საშინელი ის არაა,
როცა სხვები გეუბნებიან, რომ შეიცვალე —
არამედ როცა სარკეში იხედები და ვეღარ ცნობ თავს.

თვალებში ჯერ კიდევ რჩება რაღაც…
მაგრამ არა სინანული.

ადამიანი აღარ ვარ.
მაგრამ ახლა პირველად ვარ ნამდვილი.

არ მიყვარს სინათლე.
მაგრამ მზეს აღარ ვიბნევ.
უბრალოდ… არ მჭირდება.

არც სიყვარული მჭირდება —
მაგრამ მაინც მინდა ის.

ისე ძლიერად, როგორც არავის ჰქონია.

სუნთქვა — საჭირო აღარ არის.
მაგრამ მაინც მეძახის მისი ყელის ხაზი.

ცხელი სისხლი, ცივი ღამე, სველი თმა, ბგერები ფარდის მიღმა…
ეს ყველაფერი აღარ მაშინებს.

ეს ყველაფერი — ახლა მე ვარ.

???????? თავი 15 – ვნებით დაწყებული ომი

მას ვკოცნი.
და პარალელურად…
ვკლავ იმ გოგოს, ვინც ოდესღაც ვიყავი.

არაფერი აღარ არის მარტივი.

როცა სიყვარული იწყება ვნებით,
გარდა კმაყოფილებისა, თესავს შიშსაც.
რადგან რაც ძალიან გენდომება — ბოლოს შეიძლება წაგართვან.

ის ჩემია.
და მაინც — ყოველ ღამე ისე მეხვევა, თითქოს უკანასკნელად.

ჩვენს შორის სიტყვები აღარ მოქმედებს.
მხოლოდ სუნთქვაა.
და ის ხმები, რაც სხეულიდან ამოდის,
როცა თავი აღარ ეკუთვნის.

არ ვართ წყვილი.
ჩვენ ომში ვართ.

მაგრამ საომრად ორივეს სურვილი გვაქვს.

ვნებით დაწყებული ომი...
სიყვარულით ვერ მთავრდება.

და მაინც…
როცა მის ტუჩებს ვეხები —
გავიწყდება, რომ ომში ხარ.

უბრალოდ გსურს, რომ ეს სუნთქვა არასდროს გაჩერდეს.