ცრემლებით შეეგრძნო.

ოთახში შესვლისთანავე ჩემოდნები გადმოიღო ნიცამ და საჭირო ნივთები დაუდევრად ჩაყარა. ატირებული ანდრია დაბნეულ ლიკას შეაჩეჩა ხელებში და დაბლა ჩაიტანა.
-დაგეხმარო?- აგდებული ტონით ტონით ჰკითხა თორნიკემ როცა დაინახა და ხელში შერჩენილი ვისკის ბოთლი მოიყუდა. ნიცამ მის სიტყვებს ყურადღება არ მიაქცია და დამსხვრეულ ნივთებს შორის ჩემოდნები წვალებით გაათრია, როგორც კი გასასვლელ კართან მივიდა მაშინვე მიტრიალდა და ანდრია ჩამოიყვანა.
-ჩვენ მივდივართ- გაუბედავად უთხრა თორნიკეს და წამიერად მისკენ მიიხედა. ამ დროს მათი ამღვრეული თვალები წამიერად ერთმანეთს შეხვდა. უხერხული სიჩუმე ჩამოწვა რომელიც კარის გაღებისთანავე ატირებული ანდრიას ხმამ დაარღვია
-მა... მა...- მისი ხმის გაგონებისთანავე ფეხზე წამოდგა თორნიკე და მათ მიუახლოვდა. ღია კარს ხელი უხეშად მიადო და გამეტებით მიაჯახუნა.
-თორნიკე ძალიან გთხოვ არ გინდა- შეეხვეწა ნიცა და დაფეთებული მისკენ მიტრიალდა-უბრალოდ გაგვიშვი... ყველაფერს უარესად ნუ გაართულებ!- თორნიკემ მის სიტყვებს ყურადღება არ მიაქცია და ატირებული პატარა გულში ჩაიკრა, მაგრამ მალევე დაუბრუნა ნიცას და ძლივს შეკავებული აგრესიით უთხრა - წადით! წადით სანამ გადავიფიქრე!

ქუჩაში გასვლისთანავე გამოიძახა ტაქსი ნიცამ რომელიც სულ რამდენიმე წუთში მივიდა.

ნიცას წასვლის შემდეგ სინათლე ჩააქრო თორნიკემ და აყირავებული მაგიდის წინ ფეხმორყეულ სკამზე დაჯდა. ხელში იარაღი მოიმარჯვა და უემოციო მზერა ბუხარზე დადებულ ფოტოებს მიაყინა. გული მტკივნეულად შეეკუმშა როცა გაიაზრა ანდრია უკვე მეორედ დაკარგა. საბოლოოდ მოხდა ის რისიც ყველაზე მეტად ეშინოდა... ისევ მარტო დარჩა... სახეზე სიმწრის ღიმილმა გადაურბინა როცა უზარმაზარი ფანჯრის მინიდან თათია ნიცა და ანდრია დაინახა. ეგონა ეს ყველაფერი მისი წარმოსახვა იყო, ამიტომ გიჟივით სიცილი დაიწყო. უეცრად ყველაფერი გაიდღაბნა. დაიბნა. ვერ მიხვდა რა ხდებოდა. იარაღს დახედა მაგრამ ვერ დაინახა. ,,რა ჯანდაბაა?!" გაიფიქრა და მოულოდნელად გაისროლა.

გასროლამდე რამდენიმე წუთით ადრე ტაქსის გამოძახება გააუქმა ნიცამ და ატირებული უკან დაბრუნდა. ,,რას ვაკეთებ" გაიფიქრა როცა ჩემოდნები სახლის კართან წვალებით მიათრია. შეკრთა როცა თათიას ჩავარდნილი ხმა მოესმა ზურგს უკნიდან
-ნიცა? რახდება? კარგად ხართ? ამ შუაღამისას ჩემოდნებით გარეთ რატომ ხარ?
-თათია მე მეგონა რომ წახვედი-სლუკუნით უთხრა ნიცამ და აღელვებული მისკენ მიტრიალდა.
-მინდოდა წავსლა მაგრამ ვერ შევძელი
-მეც მინდოდა წასვლა-ჩემოდნებზე მიანიშნა- მაგრამ გადავიფიქრე...შემეშინდა...რამე სისულელე არ ჩაიდინოს-მეთქი.
-ნიცა!
-კარგი რომ დაბრუნდი! მას შენ სჭირდები!
-თქვენც სჭირდებით! -კიდევ რაღაცის თქმა აპირებდა თათია მაგრამ ამ დროს გასროლის ხმა გაიგონეს და...

2 დღის შემდეგ:

თვალები ცრმელებით აევსო თათიას როცა მოსამართლემ 2 თვიანი წინასწარი პატიმრობა მოუსაჯა თორნიკეს.

-ვერაფერს დაუმტკიცებენ!- გადაჭრით თქვა ბუბამ როცა ანდრიას სახლში შეიკრიბნენ სალაპარაკოდ.
-მის წინააღმდეგ არაფერი აქვთ გარდა ჭირვებული პროკურორის უსაფუძვლო ეჭვებისა- დარწმუნებით თქვა ბექამ და ლუკას გახედა რომელიც მთელი ეს დრო ერთ ადგილზე მიყინულივით იდგა და თვალის მოუშორებლად უყურებდა, დივანზე, უღონოდ მჯდომ თათიას.
-უფლებას რატომ არ მაძლევს რომ მისი ადვოკატი ვიყო?! გთხოვთ დაელაპარაკეთ!- შეეხვეწა თათია ბიჭებს და გადმოდენილი სიმწრის ცრემლები სწრაფად მოიშორა სახიდან.
-იმიტომ რომ ასეა საჭირო-მკაცრი ტონით უთხრა ირაკლიმ და სევდიანად გაუღიმა
-ეს ყველაფერი ერთად დაგეგმეთ! დარწმუნებული ვარ!
-იმ კაცის სიკვდილთან ჩვენ არაფერი გვაკავშორებს!
-მატუებ!
-სიმართლეს გეუბნები!
-შენი არ მჯერა!
-თათია!
-ირაკლი ძალიან გთხოვ არ გინდა- საუბარში ჩაერია ნიცა- ჩვენს დარწმუნებას ნუ ცდილობ!
-ის კაცი მანქანით კლიდად გადაიჩეხა და მოკვდა! ჩვენ რა შუაში ვართ?
-ირაკლი!
-რააა?!
-თორნიკე ერთადერთი ეჭვმიტანილია!
-მერე რა?
-თუ რამე გეგმის მიხედვით არ წავა...
-არავითარი გეგმა არ არსებობს ნიცა! იმიტომ რომ თორნიკეს არაფრი ჩაუდენია!
-მაშინ რატომ დააკავეს?
-შენ როგორ ფიქრობ?
-......
-შენ რა ართლა გგონია რომ ის კაცი თორნიკემ მ*კლა... მერე კი კლდიდან გადაგდო მანქანით? სერიოზულად? ამიტომ გაიქეცი სახლიდან?
-ირაკლი! მორჩი!- საუბარში ჩაერია ლუკა- ახლა ამის დრო არაა.

ციხეში გადაყვანის შემდეგ თორნიკე პორველად ზურამ მოინახულა და დახმარებას დაპირდა.
-ყველაფერს გავაკეთებ იმისთვის რომ ციხიდან გამოგიყვანო
-საჭირო არაა! 2 თვეში ისედაც გამოვალ!
-ასეთი დარწმუნებული როგორ ხარ?!-გაუკვირდა ზურას
-ეს უბედურ შემთხვევა იყო
-ხო მაგრამ...
-მე არაფერი გამიკეთებია
-რატომღაც შენი არავის სჯერა
-ვერაფერს დაამტკიცებენ
-მეც სწორედ ეგ მინდა!

საშინელი სიცარიელის განცდა დაეუფლა ნიცას როცა, ციხის დირექტორის უგემოვნო კაბინეტში თორნიკესთან ერთად შეიყვანეს და რამდენიმე წუთით მარტო დატოვეს.
-ჩემთან შეხვედრაზე გამუდმებით უარს ამბობ...
-გაინტერესებს დღეს აქ რატომ მოგიყვანე?- ბოროტულად გაეღიმა თორნიკეს და განქორწინების საბუთები მაგიდაზე დაუდო
-ეს რა არის?-დაინტერესდა ნიცა თვალი გადაავლო
-განქორწინების საბუთებია!-აუღელვებლად უთხრა თორნიკემ და საწერ კალამი გაუწოდა- ხელი მოაწერე! გათავისუფლებ-ნიცამ გამოართვა და დაუფიქრებლად მოაწერა ხელი საბუთებს მერე აიღო და დახია.

ზუსტად 2 თვის შემდეგ, თორნიკე, არასაკმარისი მტკიცებულებების გამო სასამართლო დარბაზიდანვე გაათავისუფლეს. საშინლად ეტკინა გული როცა იქ მყოფებშორის თათია ვერ დაინახა, მაგრამ სახეზე არაფერი შეიმჩნია და ტრიუმფალური გამარჯვება შესაბამისად აღნიშნა.

გათავისუფლების პირველივე დღეს იუსტიციის სახლში წაიყვანა ნიცა თორნიკემ განქორწინებაზე განცხადების შესატანად.
-მადლობა-გულწრფელი ემოციით უთხრა ნიცამ როცა მანქანაში ჩასხდნენ და წასასვლელად მოემზადნენ
-მადლობა რისთვის მიხდი?- გაუკვირდა თორნიკეს
-ყველაფერისთვის
-არ მეგონა ოდესმე შენგან ამ სიტყვებს თუ მოვისმენდი
-არც მე-დაუფიქრებლად უთხრა ნიცამ და სევდიანად გაუღიმა.

განქორწინების პროცესის დასრულების შემდეგ თორნიკე საქართველოდან გაემგზავრა.

გაბმული ზარის ხმამ თათია შეაკრთო. უკმაყოფილო სახით წამოდგა კოსმეტიკის მაგიდიდან და კარის გასაღებად ფეხშიშველი გავიდა. კურიერს ელოდებოდა ამიტომ სამზერში გახედვის გარეშე გააღო კარი. შეკრთა როცა თორნიკე დაინახა, უარესი დაემართა როცა მის კაბის კალთას ულამაზესი ცისფერთვალება მორცხვი გოგონა ამოეფარა და ,,დედიკო" დაუძახა.
წამიერად მოძრაობის აზროვნების მხედველობის და მეტყველების უნარი ერთდროულად დაკარგა თორნიკემ. გონს მხოლოდ მაშინ მოვიდა როცა სლუკუნით უთხრა თათიამ:
-მაპატიე!

ზედმეტი კითხვების დასმის გარეშე შევიდა სახლში თორნიკემ და თვალებციმციმა მორცხვი გოგონა ხელში აიყვანა
-მამიკო დაბრუნდა!-მომღიმარი სახით უთხრა და ცხვირზე აკოცა.
წამითაც არ დაუშვია რომ ბავშვის მამა ვინმე სზვა შეიძლება ყოფილიყო.

-რატომ არ მითხარო რომ ორსულად იყავი?- ძლივს შელავებული აგრესიით ჰკითხა თათიას როცა ჭირვეული პატარა როგორც იქნა დააძინა
-შენი აზრით?
-უფლება არ გქონდა რომ ასე მოქცეულიყავი!
-შენ და ნიცას ისედაც დაძაბული ურთიერთობა გქონდათ არ მინდოდა რომ...
-რომ რა? ჩვენს შორის ჩამდგარიყავი?-წამოენთო თორნიკე
-მე უბრალოდ...
-გეგონა სიყვარულის გამო, ჩემი და ანდრის ძმობას ვუღალატებდი?
-არა ეგ არასოდეს მიფიქრია
-მაშინ რატომ წახვედი? რატომ მიმატოვე? რატომ მაიძულე შენგან და ელისაბედისგან შორს ყოფნა?
-მე უბრალოდ მეშინოდა...
-რისი?
-ყველაფრის
-როდემდე აპირებდი ჩემთვის ელისაბედის დამალვას?
-ბილეთები მქონდა ნაყიდი საქართველოში ვაპირებდი მის ჩამოყვანას შენი სასამართლო პროცესის წინა დღეს მაგრამ...
-მაგრამ რა...
-მაგრამ მაღალი სიცხეების გამო და საავადმყოფოში მომიწია მისი წაყვანა.
-ახლა როგორაა?
-არ ინერვიულო უკვე კარგადაა!
-დარწმუნებული ხარ?
-კი ნუ ღელავ
-მიხარია- უხერხული სიჩუმე ჩამოწვა, რომელიც ისევ თორიკეს ხმამ დაარღვია
-ლუკამ იცოდა რომ ორსულად იყავი?- თანხმობის ნიშნად თავი დაუქნია თათიამ და აკანკალებული ხელით სიგარეტს მერვიულად მოუკიდა
-იცნობს ელისაბედს?
-არა
-საქართველოში რომ ჩამოხვედი ვისთან დატოვე?
-ჩემს ბიძაშვილთან
-მაკასთან?
-კი
-რატომ არ მოუცხოვა როცა ხელში ავიყვანე? -სურათებიდან გიცნობს.
-ამის დედაც! ჯერ კიდევ ვერ ვიჯერებ...შვილი გვყვავს თან ამ ქვეყნად ყველაზე ლამაზი, ნაზი დ ამორცხვი გოგონა...
-ოდესმე შეძლებ რომ მაპატიო?
-ჯერ არ ვიცი
-ეს ყველაფერი ელისაბედის, ანდრიას, ნიცას და შენს დასაცავად გავაკეთე.
-ვიცი მაგრამ მაინც ვერ გპატიობ.
-რა მოხდებოდა საქარათველოში რომ დავრჩენილიყავი? ნიცა ცოლად არასდროს გამოგყვებოდა... ანდრიას მომავალი კი გაურკვეველი იქნებოდა!
-თათია
-სწორად მოვიქეცი საქართველოდან რომ წამოვედი და შენ ეს კარგად იცი!
-ასე არაა!
-თორნიკე!
-თათია...
-დედიკო შენთან მინდა!-უეცრად საძინებლიდან გამოვიდა ატირებული პატარა.
-დედიკოს სუნთქვა-მაშინვე ხელში აიყვანა თათიამ და დასაძინებლად დააწვინა- რას აკეთებ?-გაუბრაზდა თორნიკეს როცა ელისაბედი გვერდით დაწვა და თამაში დაუყო.
-თქვენთან ყოფნით ვტკბები- აუღელვებლად უთხრა თორნიკემ და ეშმაკურად გაუღიმა.