დრო, დროს ისე სწრაფად უსწრებს რომ თვალის დახამხამებასაც კი ვერ ვასწრებ. ამასობაში მე და ლუკა, ასე ხუმრობ, ხუმრობით შეყვარებულები გავხდით. ირგვლივ ვერაფერს და ვერავისზე ვფიქრობ გარდა ამ უკანასკნელის. ჩემმა მშობლებმა ჯერ არაფერი იციან მაგრამ რაღაცას ეჭვობენ.
ნუ გამკიცხავთ მაგრამ მან რომ შემომთავაზოს მასთან ერთად სადმე შორს წასვლა, დაუფიქრებლად დავთანხმდები... მივატოვებ ყველას და ყველაფერს და მასთან ერთად გადავიკარგები.

ის ისეთი ყურადღებიანი, თბილი, სამართლიანი და მკაცრია რომ თავს მშვიდად და დაცულად ვგრძნობ. ერტადერთი ადამიანია ცხოვრებაში, რომელიც არ ანებივრებს მაგრამ რაღაც უხილავი თოკითნვყავარ მობმული და მის გარეშე უკვე წუთით ვეღარ ვძლებ.

ახლა ჩემს საყვარელ კაფეში ვზივარ გოგონებთან ერთად. ფიზიკურად მათთან ვარ მაგრამ გონებით ლულაზე მეფიქრება და მხოლოდ მასთან მსურს ყოფნა...


ჩემმა დუმილმა, ჩემი დაქალი თეკო შეაწუხა და ცდილობს მათთან დავბრუნდე.

თეკო: რა გვეშველება ახლა?!.. გოგონები სალომე წაგვართვეს გესმით?... რა იყო გოგო ვინ გართმევს მაგ შენს ბიჭს?!, გამუდმებით საათს აშტერდები.. მოგაკითხავს და ნახავ დამშვიდდი.


ძალიან ვღიზიანდები მაგრამ არ მინდა რომ ეს ჩემს გოგონებთან გამოვხატო.. სწორედ ამიტომ ვცდილობ თავ დაჭერილად ვიმართლო თავი.

:კარგი რა თეკო.. ნუ აზვიადებ, მე მხოლოდ ცვევაში მაქვს რომ ყიველ წუთს საათს შევხედო.


საუბარში უცბად ანა ჩაგვერთო.

ანა: ისე რას იტყვით?!.? მემგონი ძალიან სიმპათიურია არა?... გაგიმართლა ჩემო პრინცესავ, მემგონი შენი პრინცი გამოჩნდა.

ორივენი ნაზად ვიღიმით, რა დროსაც კვლავ თეკომ დააფიქსირა მისი აზრი.

თეკო: კი თუ არ მოგვსტაცა ჩვენი მზეთ უნახავი.

:გოგონებო რას ჭირს დღეს ამას ხომ არ იცით?..

ანა: ვერ ხედავ გოგო ეჭვიანობს.. შიშობს რომ ჩვენტან აღარ იმეტობრებ...

მპასუხობს ჩემს ირონიულ შეკითხვას, სიცილით ანა.


თეკო: ვეჭვიანობ კი... მე ხომ მეტი საქმე არ მაქვს?!.


:კარგი რა მოგივიდა შენ?....


თეკო: არაფერი სალომე, რა უნდა ნომსვლოდა?!, არ შეიძლება რაღაც მეც ვიხუმრ?... თუ ამის უფლება მხოლოდ თქვენ გაქვთ?!.

სიტყვის დასრულებისთანავე წამოდგა თეკო მაგიდიდან და გასასვლელისკენ გაემართა, ვეცადე დავდევნებოდი და შემეჩერებინა მაგრამ უშედეგოდ.


:რა დღეში აქვს ამ გოგოს ნერვები?!...


ანა: კარგი ნუ მიაქცევ ყურადღება.. რაც საბას დაშორდა იმის შემდეგ ასეა.


:არ გადაგვაყოლა ამ თავის საბას?!.


ანა: კარგი ეგ იქეთ იყოს და ნიკამ თუ იცის შენი ამბავი?...


:ის არ იცის რომ ერთად ვართ.. მას ჰგონია რომ უბრალოდ მორიგი თაყვანის მცემელია.
მან რომ ეს გაიგოს ნამდვილად შეიშლება.


ანა: ის მეორე?... ბიძიად რომ გეკითვნის?.



:თარაში?... კარგი რა ეგ აღარ გამახსენო.. მთელინარსებით მძულს.


ვსაუბრობთ მე და ანა, რა დროსაც უცბად ჩემი ტელეფონის ხმა გაისმა. როგორც იქნა, ლუკამ დამირეკა და იმ წუთასვე ვუპასუხე.


ანა: ის არის?... უთხარი მოგაკითხოს.
მეჩურცლჩულება ანა, აჟიტირებული და გულანთებული. მე კი მომღიმარი განვაგრძობ ლუკასთან სატელეფონო საუბარს.


:გამოივლის?... ჯერ ადრეა, ვიფიქრე ხომ არ გაგვესეირნა?..


ლუკა: დიდი სიამოვნებით, ჩემო პატარავ მაგრამ ლექციიდან ვიფიქრე სახლში გერჩივნა მისვლა დაღლილს.


:არა, მე შენი ნახვა მსურს უზომოდ.
საუბარი შევწყვიტეთ და სეირნობა ძე შევტანხმდით.

მან კაფეში გამომიარაბდაბსემდეგბერტად წავედით ოდნავ ქალაქიდან მოშორებით... გზად თოვლმა მოგვისწრო და ჩვენი გასეირნება მეტად შეალამაზა.

ყველაფერი ისეთი კარგია... რაც მთავარია მასთან ერთად ვარ, ვგორაობთ თოვლში ბავშვებივით, ვიცინით და ვერთობით.
თამაშ თამაშით უცბად ორივენი ძირს არმოვჩნდით რაზეც ორთავეს გაგვეცინა.

უეცრად მიმდინარი სახე ორივეს სერიოზული გაგვიხდა და გაუნძრევლად ვუმზერთ ერთმანეთს. რამოდენიმე წამში კი ვნებიანად ვაკოცეთ და ძლიერად მოვეხვიეთ.

უკან დაბრუნების დრო მოახლოვდა და აჩქარებული ნაბიჯებით მივიწევთ წინ გაჩერებისაკენ.. სადაც არის შბინდდება. სწორედ ამიტომ ვჩქარობთ რომ მალე გავყვეთ ავტობუსს.

გაგვიმართლა... ავტობუსი დროზე მოვიდა და ჩვენც ავედით ნახევრად ცარიელში და ორივენი კომფორტულად მოვთავსდით.
მე ფანჯარასთან ვზივარ, ლუკამ ხელი მომხვია და მეც თავი მხარზე დავადე.


:შეხედე რა ლამაზია ეს ყველაფერი.. ტითქოს ფიფქები არასოდეს უნდა შეწყდეს.

ლუკა: ჰმ.. მართლაც რა ლამაზია?!... იცი შენ მართალი ხარ, ისე სჩანს რომ არასოდეს უნდა შეწყდეს.

საუბრისას უცბად სახე მისკენ ახლოს მივწიე და მანაც თბულად, შემომხედა... მე კინთვალ დახამხამებაში ვუსწორებ თვალს და თბილი მზერით ვუსვამ შეკითხვას.

:ეს თოვა, არასოდეს შეწყდება?...


ლუკა: არასოდეს შეწყდება!..?


:როგორც ჩვენი სიყვარული?...


ლუკა: დიახ... როგორც ჩვენი სიყვარული.


კვლავ ვაკოცეთ ერტმანეთს... ავტობუსმა ქალაქში ისე ჩამიგვიყვანა რომ ვერაფერი გავიგეთ.

ხელ მოხვეული, მომცინარი მივემართებით მობნელებულ, ლამპიონებით განათებულ, თეტრად გადაპენტილ ქალაქის ქუჩებში... გზად კაფეში გადავწყვიტეთ ერთი ფიმჯანი ჩაით გავმთბარიყავით და შინ მისვლა უფრო და უფრო მიგვიანდება.

გვიან სახლამდე მიაცილა ლუკამ.. შინ მისულს განრისხებული დედა დამხვდა კართან.

ისეთი ბედნიერი და მშვიდი ვარ რომ მისი ჭკუის დარიგება, ლამაზ მელოდიასავით ჩამესმის.

შევდივარ სააბაზანონში, ცხელი შხაპის მისაღებად. დედა კი როგორც მას სჩვევია კართან დგას და ჩემს ჭკუის დარიგებას არ ზაღებს.


როგორც იქნა მისი მოვალეობის მოხდის შემდგომ, სამზარეულოს მიუბრუნდა. მე კი ხალათით და თავზე მიმაგრებული გრძელი მაწრით, ჩემს საძინებელში შევედი.


ვღიღინებ სარკესთან და თავს ვიწესრიგებ, რა დროსაც ჩემი მობილურის ხმა გაისმა.
ისე სწრაფად წამოვხტი ფეხზე რომ ყველაფერი ძირს დამეყარა. სწრაფად ვსტაცენხელი ტელეფონს, ველი რომ ეს ჩემი ლუკაა მაგრამ შევცდი... დარეკვისას პროფესორი სახელი ამივიკითხე. ემოციები შეცვლილა დინჯად ვუპასუხე.

:გისმენთ?....


ლადო: როგორ ხარ სალომე?... დიდი ხანია არ გამოჩენილხარ და ვიფიქრე არ იქნებოდა ცუდი რომ მომეკითხე.

:კარგად, გმადლობ. თავად როგორ ხარ?, კი ეს დღეები სააქმეებით ვარ დაკავებული და ვერ ვახერხებ ლექციას დავესწრო... მაგრამ პირობას გაძლევ რომ აუცილებლად გამოვასწორებ.


ლადო: გასაგებია... უბრალოდ არც ისე შემხმიანებიხარ.. უბრალოდ ვიფიქრე რაიმე ხომ არ უჭირს?! მაგრამ თუკი ყველაფერი რიგზეა მაგას რა სჯობს?!..


:არა... ყველაფერი რიგზეა და ბოდიში რომ ვერ მოგაქციე ყურადღება. აუცილებლად გამოვასწორებ ყველაფერს... თან იმდენი რამმმაქვს შენთვის მოსაყოლი.


ლადო: კარგი ჩემო მარგო... რაკი ასეა მაშინ მშვიდობიან ღამეს გისურვებ და გთხოვ რომ აღადგინე სიარული ლექციაზე... ჭკვიანი გოგო ხარ და ნუ ჩაყრი წყალში ყველაფერს.


პროფესორთან სატელეფონო საუბარი დავასრულე და მას კვლავ პირობა მივეცი რომ აუცილებლად გამოვასწორებ ყველაფერს... შემდეგ გავტიშეთ და ვზივარ ასე ჩაფიქრებული და მივშტერებივარ შემს საძინებლის კედლებს.