დედამ ცოტახნით დაგვტოვა მე და თამილა დეიდა... ჩემთან მარტოდ დარჩენიმა, წამით არ მომაშორა მზერა. მე კი პერიოდულად თვალს ვარიდებ.
დუმილი თავად მან დაარღვია როდესაც მე უკვე აღარ ვიცი თვალი სად შევაჩერო.
თამილა: სალი შვილო, შეფასების თანდასწრებით არ მინდოდა მეთქვა ის რასაც ახლა გეტყვი.
აღელვებული გამომეტყველება მეტად გაიმძაფრდა და აცახცახებული ხმით ვცდილობ ცაგეძიო რა თემის განხილვას ცდილობს ჩემთან..

: არ მესმის რაზე საუბრობთ... ვერაფრით ვხვდები.

თამილამ ხელი ხელზე დამადო და ლმობიერად მესაუბრება.

თამილა: შვილო არაფრის დამალვა არ არის ჩემთან საჭირო. ჩემო ლამაზო, მე ყველაფერი ვიცი. იქ სადაც შენ ხშირად დადიხარ, ჩემი მაიკო და სიძე ცხოვრობენ, არაერთხელ შეგბისნა.

მისმა საუბარმა ძალზედ გამაღიზიანა, მიუხედავად იმისა რომ თბილად მესაუბრება.
ამიტომ მას უხეშად და აგრესიულად ვესაუბრები.
თავად კი ცდილობს რომ დამამშვიდოს და დალაგებულად ამიხსნას თუ რაზე მესაუბრება.

:რას ნიშნავს დავდივარ?!.. ან თქვენ ვინ რას გეკითხებათე სად და რომელ ქუჩაზე გავივლი?!....

თამილა: არა ჩემო ლამაზო... არაფერი საწყენად არ მითქვამს და მითუმეტეს ცუდად. მე უბრალოდ შენზე ვღელავ. ჩემს თვალსა და ხელ შუა იზრდებოდა და არ მსურს, ვინმემ ცუდად გამოიყენოს.

:არ ვიცი რაზე საუბრობთ, თამილა დეიდა.... ან საერთოდ რა გამოყენებასა საუბარი?.. უკვე ვფიქრობ რომ დედაჩემმა განზრახ დაგავალათ ეს ყველაფერი.

თამილა: არა, არა!... მერწმუნე, არავის არაფერი დაუვალებია. კარგი ვალდებული ვარ რომ ყველაფერი გიამბო რომ სანამ დროა რაიმე სისულელე არ ჩაიდინო.

:გისმენთ, რა რაშია საქმე?.

თამილა: როგორც გითხარი ჩემმა მაიკომ, არაერთხელ შეგნიშნა იმ უბანში სადაც თავად ცხოვრობს. ისიც მითხრა თუ ვისთან გაქვს საქმე. ლუკა მაჩხანელი, მაღალი, მხრიანიბიჭი, 33 - 35 წლის, ხომ ასეა?..

:დიახ, ის არის და რა არის ამაში ცუდი?...

თამილა: შვილო ეგ ბიჭი, რაიონიდან არის რომ იცოდე ქალაქში მხოლოდ სამუშაოდ ჩამოდის...
ეგ ბინაც, ქირით აქვს აღებული.

მისმა ნათქვამმა, გამაცინა და ირონიით გადავწყვიტე, მასთან საუბარის გაგრძელება.

:აჰაა... და თქვენ მირჩევთ რომ სწორედ ამის გულისათვის ღირს, ჩამოვშორდე?!.. მინდა გითხრათ რომ საერთოდ არ მანაღვლებს, ლუკა სად ცხოვრობს და რით არის დაკავებული, მე ის მიყვარს და სადაც წავა იქ გავყვები!...

უწყვეტად ამოაქვს ჩემი სათავო, ისე რომ არ ვჩერდები. მანამ სანამ თამილამ ერთი სიტყვა არ დაძრა... რამაც იმ წუთასვე შემაჩერა.

თამილა:მას ოჯახი ყავს.

:რა ბრზანეთ?......

თამილა: მას ოჯახი ყავს... სწორად გამიგე, ცოლი და ორი შვილი, გოგოები.

ხმა ისე გამიწყდა რომ თითქოს არც არასოდეს მისაუბრია. რაღაც გრძნობა მირევს ფეხებიდან ამიღია და თავისაკენ მიემართება.
მივცერებუვარ ერთ ადგილს და თვალს არ ვაშორებ. თამილა კი საუბარს განაგრძობს.

თამილა: მესმის რომ ეს შენთვის არ არის მარტივად მოსასმენი მაგრამ ვთვლი რომ სიმართლე უნდა იცოდე. მხოლოდ ეს არ არის ყველაფერი, რაც გიამბე. მას სახლში არაერთი გოგონა სტუმრობს. მე ვერ დავუშვებ გესმის?! ვერ დავუშვებ რომ შენ რომელსაც ნაწილისგან არ გამნსხვავებ და ჩემს თვალ წინ გაიზარდე, ვიღაც ვიგინდარამ გული გატკონოს.

უწყვეტად მესაუბრება თამილა, მე კი კვლავ ერთ წერტილს, მივჩერებივარ გაშესებული.
შემდეგ მისკენ მივიხედე, თვალზე ცრემლის.მოვიწმინდე და თავი ნელა გავაქნიე.

:არა!... ამას ვერ დავიჯერებ!.. ეს ყველაფერი თქვენ მოიფიქრეთ და დაგეგქმეთ დედაჩემთან ერთად.

ფეხზე წამოვდექი და თამილას ხმა მაღალი ტონით ვესაუბრები. ის კი დამწუხრებული ზის ჩუმად და არც კი იცის როგორ მოიქცეს.
მე კი უფრო და უფრო ვუწევ ხმას... ამ დროს დედაჩემი შემოვიდა სამზარეულოში და ახლა მას ვიყვირი რომ ყველაფერი მისი დაგეგმილია.
იმდენად გამოვედი წყობილებიდან რომ ჩემს თავს აღარ ვგევარ. დედაცემმა სახეში ხელი გამართა და ასე მოახერხა ჩემი შეჩერება...
მე კი ატირებული ჩავიმუხლე და თავჩაქინდული ბქვითინებ.

რამოდენიმე დღე ისე გავიდა რომ ოთახიდან არც კი გამოვსულვარ, ჩემი ოჯახის წევრები ამაზე ძალზედ ღელავენ. ვინ არ მიგზავნის ოთახთან, დაქალები, ნათესავები, მათ შორის ჩემმა ძმამ სცადა ოთახში სემოსვლამმაგრამნკარს არავის ვუღებ. კვებაზე უარს ვამბობ მხოლოდ დარდში ვატარებ დროს.

საღამო ხანია, როგორც იქნა ლექცია დავასრულე და სახლში წასვლის დროც დამიდგა. მაგრამ როგორც ახალგაზრდა, პროფესორს შეეფერება, გზად პროდუქტები შევიძინე და შინ დატვირთული მივდივარ.

კარი შევაღე და როგორც ყოველთვის, სახლი ცარიელია. სრული სიჩუმე. პროდუქტიაგიდაზე დავაწყვე და მოვსინაურდი. მანამ სანამ დაღლილი სახეზე წყალს ვივვლებ, მობილური ტელეფონის ხმა გავიგონე, რომელიც იქვე მაგიდაზე დავდე შემოსვლის თანავე.
ხელები გავუმსრალე და მაგიდიდან ტელეფონი მოვიმარჯვე ხელში, რომ გავხსენი ცოტათი სევკრთი, რადგან წერილი დამხვდა სალომესგან, რომელსაც უკვე, თვენახევარია არ მოვუკიტხივარ.

სალომე**- ვიცი ცუდად ვიქცევი მაგრამ ახლა ძალიან მჭირდება შენი გამხნევება. გთხოვ არ მიმატოვო.

ვუმზერ წერილს და თან ძალიან ვღელავ, არ ვიცი როგორ მოვიქცე. ყველაფერს ერთი წამი წყვეტს, გავგზავნო პასუხი?!.. ისევ თავიდან დაიწყება ყველაფერი. არადა ძლივს შევძელი შევვჩვეოდი, მის გარეშე ყოფნას. რომ არ გავგზავნო და არ ვუპასუხო. მუდამ დამღრბის ვნება და სურვილი რომ ეს რატომ გავაკეთე?!... სწორედ ამიტომ გადავწყვიტე გავცე პასუხი და დავუბრუნო წერილი.
ეს ისეთი ამაღელვებელია და სასიამოვნო ჩემტვის რომ კვლავ მას ვწერ, ესეიგი ჯერ კიდევ არ დასრულებულა არაფერი. არც ყოფილა მაგრამ ჩემთვის ესეც სასიამოვნოა.
უკვე ორი დღეა ვწერ მას და გამხნევებ, მან მე ყველაფერი მიამბო და ვცდილობ დავამშვიდო..
რჩევა მივცე და ამავე დროს დიდ ტკივილს განვიცდი როდესაცანდობს თუ როგორ უყვარს და გიჟრდება იმ გარეწარზე.. მაგრამ მისი სიყვარულისათვის მზად ვარ ავიტანო ეს ტკივილი რომ მისგან შორს არ ვიყო.

სალომე**- ვერც კი წარმოიდგენ ისე მიყვარს მაგრამ დეიდაჩემმა რომ მიამბო მასზე ასეთი რამ გული ძალიან მტკივა, ნუთუ მისინსითბო ყალბი იყო ჩემს მიმართ?!.. ნუთუ მატყუებდა როდესაც მიახლოვდებოდა და ვნებიანად მკოცნიდა... როდესაც თბილ სიტყვებს არ იშურებდა ჩემს მიმართ... გულის სიღრმესი არ მინდა იმის დაჯერება რაც მოამბეს მასზე, სადღაც ვფიქრობ რომ ეს განზრახ გააკეთეს.

:**- მესმის რთული საკითხია მაგრამ მე ვფიქრობ რომ სჯობს ცოტა დროს მიანდო ყველაფერი, შენც უკეთ დამშვიდდები და ცივი გონებით იმოქმედებს. ახლა რომ.მიუვარდე და რასაც ფიქრობ მისხალი ყველაფერი, ვფიქრობ ცუდი აზრია. არის იმაშიც ლოგიკა რომ რეალურად შენებმა შეტხზეს ეს ამბავი და ის სწორედ ისეთია როგორიც შენ წარმოგიდგენია.

სალომე**- მეც ასე ვფიქრობ. ახლა სჯობს რომ ცოტახნით მივითმინო და დავადო საკუთარ თავს, დამშვიდება. აი შემდეგ კი ყველას პასუხს მოვთხოვ... ან მშობლებს, ან კიდევ თავად მას.

:**- სწორი გადაწყვეტილებაა. ჭკვიანი გოგო ხარ და მჯერა რომ ას სიტუაციაშიც ჭკვიანურად მოიქცევი.


სალომე**- ნეტავ იცოდე როგორი ბედნიერი ვარ რომ ჩემს ცხოვრებაში არსებობ. მხოლოდ შენ შეგიზლია გამიგო და გულთან ახლოს მიიტანოთ ჩემი ამბავი. ყველანი ნერვებს მიშლიან, არავის ვესაუბრები, მხოლოდ შენ... შენთან თავს კარგად ვგრძნობ.. ასეთი შეგრძნება მაქვს რომ ჩემი უფროსი ძმა ხარ. თუმცაღა რა მიკვირს?!.. შენ ხომ მსოფლიოში ყველაზე საუკეთესო პროფესორი ხარ?!... იცი როგორ ვღელავდი სანამ ჩვენთან მოვხვდებოდი, ვფიქრობდი ახლა ვინმე ხანდაზმული პროფესორი გვეყოლება და მოსაწყენი იქნებოდა მაგრამ რომ გაგიცანი ასეთი ახალგაზრდა სვებით ამოვისუნთქე... რას ვიფიქრებდი მაშინ რომ ძმაზე უკეთ გამიგებდი და დამეხმარებოდა.


შევსწრებივარ მის წერილს და რაც კი ვიცი რა ვუპასუხო... გული ძალიან მტკივა მაგრამ ამას ვერ გავამჟღავნო, ნამდვილად არ მინდა სამუდამოდ დავკარგო მასთან სიახლოვის ბედნიერება. სწორედ ამიტომ მშვიდად განვაგრძობ თბილ და მეგობრულ მიმოწერას... მასაც გამხნევებ და მეც ბედნიერი ვარ.