მზის სხივები მოფენოდნენ, ჩუმ ოთახს, თვალები რომ გავახილე. საბანში გავეხვიე და მოძრაობაც კი ვერ გავბედე - სხეული ჯერ კიდევ იმ გრძნობას იმახსოვრებდა, რაც დილით მოხდა.
ჩუმად ამოვიოხრე და თვალების დახუჭვა ვერ მოვასწარი, სანდროს მზერა, რომ შევამჩნიე - ჩაფიქრებული მზერით მაკვირდებოდა.

- გამოიძინე ? - ხმადაბლა მკითხა, თითქოს ძილში ხელის შეშლა არ სურდა.
- მგონი კი...- თავი არ ამიწევია, უფრო ძლიერ ჩავიმალე საბანში.
- როგორ გრძნობ თავს ?- ახლოს მოიწია
- არ ვიცი... ცოტა უცნაურად.- გამეღიმა და თავი ჩავმალე.
- უცნაურად კარგად თუ უცნაურად ცუდად? - ღიმილი შეეპარა მის ხმას.
- უბრალოდ.. Სხვანაირად...- თვალებით მის მზერას ვერ გავუძელი, ისევ დამალვა ვცადე

Სანდროს გაეცინა, ფრთხილად ჩამომიწია საბანი სახიდან.

- ნუ იმალები,- მითხრა ღიმილით.- მე ხომ ვიცი რომ აქ ხარ.
- არ შემიძლია.- ამოვიჩურჩულე სიცილით.- ნუ მიყურებ ასე.
- რატომ? როგორ ასე? - თავი გვერდზე გადახარა.
- თითქოს... ზუსტად იცოდე რაზე ვფიქრობ.
- იმიტომ, რომ ვიცი რაზე ფიქრობ.


Mშვიდად ჩაეცინა და ხელი თმაზე გადამისვა. წამით სიჩუმე ჩამოწვა - ისეთი, სადაც სიტყვები ზედმეტია. სანდრო ჩუმად მიყურებდა, თითქოს რაღაცას აკვირდებოდა ჩემში.
საბანში ისევ ნახევრად ჩამალული ვიყავი და მის მზერას ვერ ვუძლებდი.

- სან.. ნუ მიყურებ მასე..- ამოვიჩურჩულე და ბალიშში ჩავრგე სახე.
- რა იყო, სულ აღარ გიყურო?- გაეცინა ოდნავ, იმ სიმყუდროვით, რასაც მის თვალებში ვამჩნევდი ხოლმე.
- არა, უბრალოდ..- გავჩუმდი.- არ ვიცი, უხერხულად ვგრძნობ თავს.

მან ჩვენს შორის, საბნით შექმნილი დისტანცია დაარღვია, შუბლს ნაზად შეეხო მისი ტუჩები.

- უხერხულობის არანაირი მიზეზი არ გაქვს, პატარავ.- ხმა მშვიდი ჰქონდა, თბილი და მტკიცე.- მე ისევ ის ვარ. Და შენ...ისევ ისეთი მშვენიერი, როგორც ყოველთვის.

გამეღიმა, მაგრამ უხერხულად შევიშმუშნე ამავე დროს.

- ასე რომ ისე ნუ მიყურებ თითქოს ფიქრობდე, რომ შეგჭამ... მაგას მერეც ვიზამ.- მითხრა ბოლოს.
- სანდრო.. მაცადე რეალობის აღთქმა..- წუწუნით გამეცინა.

გადაიხარხარა.

- ადგები თუ საწოლში მოგართვათ საუზმე, პატარა ქალბატონო?
- არ მშია.- ჩავილაპარაკე.
- ასე თუ განაგრძობ, მშიერს დაგტოვებ იცოდე.- მკაცრი ტონით თქვა, მაგრამ ხმა ღიმილს ვერ უმალავდა.

სანდრო საწოლიდან წამოდგა, მის შიშველ სხეულს, ხარბად გავაყოლე თვალი, თითქოს ცოტახნის წინ არსებული რიდი საერთოდ არ მახსოვდა.

მშვიდად, აუღელვებლად იცვამდა სამოსს. Ჩემი მზერა დაიჭირა, ჩაეღიმა და პერანგი შეუკრავად, სხეულზე მოიცვა.

- ყურებას თუ გააგრძელებ, თავს დავკარგავ.- ჩახლეჩილი ხმით თქვა, თითქოს ხუმრობდა, მაგრამ სერიოზულობით სავსე იყო სიტყვები.

ისევ საბანში შემძვრალმა ჩავიბუტბუტე:

- საერთოდ არ გიყურებდი.
- რა თქმა უდნა არ მიყურებდი.. ალბათ, ჭერი უფრო საინტერესოა, ხო ?- გაეცინა.

მის ხმაში ისეთი სიმსუბუქე იგრძნობოდა, ისეთი სითბო, რომ მთლიანი უხერხულობა მეკარგებოდა.
მიხვდა, რომ ისევ გავჩუმდი, ახლოს მოვიდა, დაიხარა და შუბლზე მეამბორა.

- ჩაიცვი და გამო.
- აკი, საწოლში მოგართმევო.

თავი წამოვწიე და კარებში გამავალი გავაჩერე. გაეცინა.

- მასე იყოს ქალბატონო,- თვალი ჩამიკრა და გავიდა.

სანდრო ოთახში მალევე დაბრუნდა, ლანგარზე - ყავა ,ომლეტი და პურის ნაჭრები იყო, გამეცინა, თან როგორ, მის გამოხედვაზეც კი ვერ ვჩერდებოდი.

- რა გაცინებს ?- ლანგარი საწოლის გვერდით დადო და ჩამოჯდა.
- ალბათ, ის რომ ამდენი კვერცხის გამო, მეშინია კაკანი არ დავიწყოთ.- გავეცი პასუხი, პურის ნაჭერი ავიღე და მოვკბიჩე.

მიხვდა, რატომ ვთქვი ასე, და გაეღიმა.

- ბოდიში სიყვარულო, მაგრამ ყველაზე ადვილი მოსამზადებელია.- დამტუქსა სავით.
- სან.. ისა და შემთხვევით, ფერმის აშენებას ხომ არ გეგმავ?- კვლავ წავაქეზე სიცილით.

სანდრომ წარბები შეკრა, მაგრამ სანამ კიდევ რამეს ვიტყოდი, თითებით ლუკმა მოაგროვა და მაჭამა.

- ჭამე რასაც გაჭმევენ.- მაინც გაიღიმა.- გადაგიარა გაწითლებამ უკვე?
- .. არა, მაგის ბრალია ასე რომ ვბუტბუტებ, შენც ჭამე მარტო მე რომ მაჭმევ.
- მეშინია მეც შენსავით არ ავკაკანდე.- კვლავ გამომიწოდა ლუკმა.
- ეგ მეწყინა.- გაბუტული სახე მივიღე.
- უკვე აღარ მჯერა.- თქვა ნელა.- შენთან გადასვლა კიდევ გინდა?
- კი სან, უეჭველი. Ბებო მომენატრა. თან იცი რამდენი ქათმები ყავს?

კვლავ გადავიხარხარე, როდესაც მიხვდა რომ არ ვდუმდებოდი.

- არა, მართლა... პატარაობაში, ბაბუასთან ერთად დავდიოდი ხოლმე, ქათმების საჭმელად, მერე დასაჭერადაც დავდევდი , ხოდა ბაბუმ მელაკუდა შემარქვა. მაგრამ როცა გავიზარდე მამალი გამომეკიდა, მაგის მერე კრუხსაც აღარ ვეკარები, არა და ბავშვობაში წიწილებთან მეძინა ხოლმე, მერე ბებოს მიყავდა საბუდარში...ღმერთო, რამდენს ვლაპარაკობ, აშკარად კვერცხის ბრალია...- თვალები გვერდით გავაპარე.
- რისი ბრალია არ ვიცი, მაგრამ ბაბუაშენი, მელაკუდაში არ შემცდარა, ეშმაკობა გიყვარს.. თან ბევრ კვერცხსაც ჭამ...- ახლა თავად დამცინოდა.

პასუხის მაგივრად თვალები ავუტრიალე, ბოლო ლუკმა მქონდა ხელში, სანდროს შევუბრუნდი და თვალები მოვუჭუტე:

- მოდი აქ, შენც გაკაკანო.

გაღიმებულმა სახე გააბრუნა.

- არა, სიყვარულო, მამლები არ კაკანობენ.

გაეცინა და საწოლიდან წამოდგა, აჰა, მიხვდა, რომ არ მოვეშვებოდი, მეც წმაოვდექი.

- ალექსანდრე, მოდი აქ თქო.- ჩემს ტონზევე გაცინებული გავეკიდე.
- რა გინდა ადამიანო, რას დამდევ...

ვდიე, ბევრი ვდიე, ბოლოს თვითონ მოვიდა, როცა ქანცი გამაძრო და მიხვდა ხელი ცარიელი მქონდა.

**

ვინაიდან, გარეთ, შემოდგომის მზე ჯერ კიდევ იჭყიტებოდა, ეზოში ჩავედით, და საქანელაში ჩავჯექით.

- სან, თაიას ისევ ეხმიანები ხოლმე ?- ვკითხე უცებ.
- ისე ხშირად არა, როგორც ადრე, რა იყო?- მშვიდად მიპასუხა, მზერა მზეზე გადაიტანა.
- ჩვენ აღარ ვმეგობრობთ,- ჩუმად ვუთხარი და მის მკლავებში უკეთ მოვკალათდი.
- რატომ?- გაუკვირდა მას.
- ნუ.. ვიჩხუბეთ და დავიშალეთ, აი იმ პერიოდში, ჩვენც რომ აღარ ვკონტაქტობდით. ახლა, როგორც ჩანს სიამაყე აღარ გვიშვებს ერთმანეთთან ან აღარც გვინდა.. - ხმა ჩამიწყდა.

სანდრო მიხვდა ჩემს ცვლილებას და უფრო ძლიერ ჩამეხუტა.

- მერწმუნე შერიგდებით.- ხმადაბლა მითხრა, თითქოს გამხნევებას შეეცადა.
- შენ და დათა ? - გავბედე და ვკითხე.
- მე და დათას შორის სხვა თემაა, დეა,- ხმა გაუმკაცრდა, და ვიგრძენი, როგორ დაეძაბა სხეული.
- იცი, სანამ აქ წამოვიდოდით.. ველაპარაკე,- ჩუმად დავიწყე, თან თითებს ნაზად ვათამაშებდი მის მკლავებზე.- მითრა, რომ ძაან ნანობს ამ ყველაფერს.. და რომ არაფერი ქონდათ.
- დეა...

მისი ტონი უცებ შეიცვალა, მკაცრი, მაგრამ სევდიანი იყო..

- არა, მე არაფერს გაძალებ, ჩვენი სიტუაცია მართლა განსხვავებულია.-სიტყვებს ვარჩევდი.- უბრალოდ... ჯობს დაილაპარაკოთ, ვიდრე ხაზგასმულ მეგობრობას შესტირო მერე...

სანდრომ ღრმად ამოისუნთქა, თავი ოდნავ უკან გადასწია.

- კარგი დეა, ოღონდ ახლა არ გინდა მაგაზე, კარგი ? - ჩურჩულით თქვა.

- მჰ.- მხოლოდ ეს ვუპასუხე, ნაზად ვაკოცე მკლავზე და თავი მის მხარზე დავადე.

სუსტი ნიავი წამოეღო ქარს, ფოთლები ფრთხილად ცეკვავდნენ ეზოში გამეფებულ სიჩუმეში.
სანდრომ სიჩუმე მალე დაარღვია.

- იცი თაია, რომ დაინიშნა ?
- რა?

შევკრთი, გაკვირვებამ და რაღაც უცნაურმა ტკივილმა ერთდროულად გამიელვა გულში, სევდიან ბედნიერებას გავდა ეს გრძნობა. ჩვენ ხომ სიბერეზეც კი ვსაუბრობდით.. ახლა კი ერთმანეთის მხოლოდ ნათესავები ვიყავით, ნათესავები, რომლებსაც წელიწადში ერთხელაც ვეღარ ნახავდი..

- ხო, და მალე აქ იქნებიან. - ჩუმად დაამატა მან.
- რა!? როდის გაიგე? - სწრაფად შევუბრუნდი მას.
- სანამ თბილისში ჩამოვიდოდი, შენებთან ვიყავი. მაშინ გავიგე.

სანდროც წამოჯდა.

- კარგი რა, ნუ მიყურებ მასე... მაინც გაიგებდი დეა, ვფიქრობ თავადაც გეტყოდა.. და საღამოს გასვლას ვაპირებთ.

თვალები გამიფართოვდა.

- არ წამოვალ.. მითუმეტეს აშკარად არ სურს ჩემი იქ ნახვა...- მოვიღუშე, სევდასაც ვერ ვმალავდი.

მან გულში ჩამიკრა, თითქოს მიხვდა რომ ეს მჭირდებოდა, მისი გულის ცემა მშვიდი მელოდიის მსგავსი იყო.

- მამიდა არ უნდა ნახო ?
- ... ვნახავ, რომ წავლენ...

უცებ ღობის იქიდან შრიალი მოისმა. შემდეგ ბოხი ბარიტონი. ორივემ იქით გავიხედეთ.

- ლექსო!

ღობის მიღმა, ჯერ ქერა ქოჩორი გამოჩნდა, შემდეგ მომღიმარი სახე.

- ე, ბიჭო, რომ მოხვედი, ვერ შემეხმიანე,- გამოყვირა გუკამ.- ეგ ვინაა მად?

თავი კიდევ წამოსწია, სახეზე გაკვირვება შეეტყო, არანაკლებ მდგომარეობაში აღმოვჩნდი მეც. გაზრდილა, დავაჟკაცებულა, ის ბავშვური გამოხედვაც აღარ ქონდა პატარა გუკას. ბავშვობაში მე და თაიას სულ კუდში რომ დაგვდევდა.

- ე, ჭყიპინა შენ აქ რა გინდა?- ხან ერთს გახედა ხან მეორეს გაკვირვებული სახით. Სანდრომ ზედმეტი სახელის გაგონებაზე ჩემკენ მოაბრუნა თავი.
- როგორ ხარ გუკა?

მეტი უკეთესი რა უნდა მეთქვა.

- ამ ეკლებში ვერ გადმოვძვრები და დავაი ორივე ჩემთან დროზე!

ჩახტა ღობიდან და თვალთახედვის არეალს მოეფარა. ალბათ ისიც ჩემსავით მოულოდნელობის შოკში იყო.

სახე სანდროსკენ გავაპარე, რომელიც ჯერ კიდევ მე მიყურებდა.

- ჭყიპინა ?- მკითხა მან.
- აუ, სანდრო, დამანებე თავი რა.- ბუზღუნით წამოვდექი და სახლში შევაბიჯე.
- დეა, გუკასგან მაინც გავიგებ, ჯობს მითხრა,- გამომყვა უკან.
- თაია ბაყაყებით მაშინებდა, ხო და რომ ვკიოდი გუკამ ჭყიპინა შემარქვა, ბაყაყის კივილი გაქო, კმაყოფილი ხარ?

მივუბრუნდი გაბრაზებული.

- მე რას მიბრაზდები მერე?- წარბი ამიწია.
- არ გიბრაზდები, სიტუაცია მანერვიულებს,- ამოვიოხრე.
- ჩემთან რომ ხარ რა უნდა ქნა ხო იცი?- ახლოს მოიწია.
- რა ?- ავხედე მას.
- არ უნდა ინერვიულო.
- სან, შენთან სულ ვნერვიულობ,- სუსტად ჩამეცინა.- ეგ არ მშველის ახლა.

სანდრომ ხელი თმაში შემიცურა და შუბლზე მაკოცა.

- ყველაფერი კარგად იქნება, დამიჯერე, სანერვიულო არაფერია.

მის სიტყვებზე ჩუმად ჩამეღიმა.

- სხვა რა გზაა.