გავიდა სამი თვე აფხოის დამარცხებიდან. სამყარო თითქოს მხრებიდან მოხსნილი სიმძიმის სიმსუბუქეს გრძნობდა. თუთას მაგია სტაბილური იყო, ხოლო სერაფენი, ადამიანად დარჩენილი, ახალი თავისუფლებით ტკბებოდა.
ანნასა და დამიანის ქორწილი მოახლოვდა, ანნამ მისი რესტორნის გვერდით, პატარა, ელეგანტური სასტუმრო გახსნა – "ცეცხლის ბალანსი". ქორწილი სწორედ იქ გაიმართა.
დილა თბილი და მზიანი იყო.
ჯვრისწერა პატარა, ძველ ეკლესიაში შედგა.
ანნა არ იყო ტრადიციული პატარძალი. მას ეცვა თეთრი, მაგრამ თავისუფალი კაბა, რომელზეც წითელი ელემენტები იყო გაფანტული. მის ცეცხლოვან თმაში ვერცხლის გვირგვინი ბრწყინავდა.
დამიანი კი ელეგანტური სიმარტივით იყო შემოსილი.
ეკლესიაში შესვლისას, თუთა და ანდრეა იდგნენ ანნას გვერდით.
როდესაც მღვდელმა ფარული დაპირებები გამოაცხადა, ანნამ და დამიანმა ერთმანეთს თვალებში ჩახედეს. მათ იცოდნენ, რომ მათი კავშირი იყო მაგიისა და ლოგიკის იდეალური შერწყმა.
რესტორნის დარბაზი სავსე იყო წითელი ვარდებით და ნათელი თეთრი სანთლებით
ჭერი მოპირკეთებული იყო ნახატიანი შუშით, რომელზეც მზე ისე ეცემოდა, რომ დარბაზი მოციმციმე შუქში იყო გახვეული.
დარბაზის ცენტრში პიანინო იდგა, მზად თუთას ახალი მელოდიებისთვის.

ანნა და დამიანი ცეკვისას ჯადოსნურ ენერგიას ასხივებდნენ. ანნას ირგვლივ ნარინჯისფერი ალი ტრიალებდა, დამიანის სიმშვიდე კი მას აბალანსებდა.
თუთამ დაუკრა ოპტიმისტური მელოდია, რომლის დროსაც მარიას მაგიამ ჭერზე ცოცხალი, მოცეკვავე ჩრდილები გააჩინა – ეს იყო გადანახული ბედნიერების დადასტურება.
აჰრიმი, რომელმაც საბოლოოდ შეეგუა თავის ბედს და ახალ მეგობრობას, სერაფენს მაგიდის მეორე ბოლოდან ღვინით სავსე ჭიქა მიუგზავნა – ნდობის სიმბოლო.
სერაფენი, რომელიც ახლა თავისუფლებით ტკბებოდა, მთელი საღამო თუთასთან ახლოს იდგა. ის აღარ იყო ჩრდილი, არამედ ერთგული დამცველი.

გვიან ღამით, როცა სტუმრები სასტუმროს ნომრებში იფანტებოდნენ, თუთა და სერაფენი რესტორნის აივანზე იდგნენ.
„სამი თვე,“ – ჩურჩულებდა თუთა. – „სამი თვე და ჩვენ უკვე აქ ვართ, სიმშვიდეში, სილაღეში, უსაფრთხოდ.."