აფხოის ბნელი მაგიის დარტყმა სასიკვდილო აღმოჩნდა. თუთას სხეული უგონოდ იწვა კოშკის ცენტრში, მის გარშემო არსებული ნათელი ენერგია ნელ-ნელა ქრებოდა. მისი გადარჩენა მხოლოდ უმაღლესი მაგიის ჩარევით იყო შესაძლებელი.

თუთას მდგომარეობის მიუხედავად, ანნა ძლიერი და მტკიცე დარჩა. მის ცეცხლოვან ენერგიას ახლა პანიკა კი არა, სიმშვიდე აძლიერებდა.
დამიანი მის გვერდით იყო როგორც ყოველთვის.
ანნა კოშკის დაცვის ორგანიზებით იყო დაკავებული, როდესაც დამიანი მიუახლოვდა და ჩაეხუტა. ანამ დაარღვია სიჩუმე:
„ახლა, ჩვენი ქორწილის დრო არ არის, დამიან. მაგრამ გპირდები, აუცილებლათ შედგება. "
დამიანმა საპასუხოდ შუბლზე აკოცა და ჩაიხუტა მთელი ძალით..
სერაფენი, ახლა უკვე ჩვეულებრივი ადამიანი იყო, თუმცა ბნელი მაგიის კვალით. წამით არ შორდებოდა თუთას.
აჰრიმი მის დანახვაზე სიძულვილს ვეღარ მალავდა.
„შენ! შენ უნდა გაქრე!“ – აჰრიმმა თითქმის მუშტებით მიმართა სერაფენს. – „შენი ბნელი კავშირი მას კლავს! შენ ხარ სიბნელე, რომელიც მას დასდევს!“
სერაფენმა მტკიცედ შეხედა აჰრიმს, მის თვალებში სინანული და სიმართლე იყო.
„აფხოი ჩემში აღარ არის. მე ერთადერთი ვარ, ვინც ზუსტად იცის, რა შხამი კლავს მასს. შენი ეჭვიანობის დრო არ გვაქვს, აჰრიმ! ჩვენ გვჭირდება ძლიერი მკურნალი ჯადოქარი!“
აჰრიმმა გაბრაზება გადაყლაპა. მან იცოდა, რომ სერაფენის ინფორმაცია უფრო ღირებული იყო, ვიდრე მისი სინათლის ენერგია. აჰრიმმა და ანდრეამ ცხენები შეკაზმეს და სასწრაფოდ გაეშურნენ ტყის ყველაზე ბნელი ნაწილისკენ.
რამდენიმე საათის შემდეგ, კოშკის ჰაერი მოულოდნელად დამძიმდა.
შევიდა ეული, ძლევამოსილი ჯადოქარი – მარიას დედა, ელისე.
ელისე არ იყო ჩვეულებრივი მკურნალი; ის იყო ძველი გვარის უძველესი მაგიის მატარებელი. მისი თვალები ვერცხლისფერი სინათლით ანათებდა.
ელისე მიუახლოვდა თუთას.
„აფხოის შხამი... ის მის სიცოცხლის ძაფს წყვეტს,“ – ჩურჩულებდა ის.
ელისემ ხელები გაშალა. მის ირგვლივ უზარმაზარი, ნათელი, ვერცხლისფერი ენერგია გაჩნდა.
იგი დაიხარა და ტკივილისგან სახე შეეცვალა. ეს იყო სხვისი ტკივილის შთანთქმა.
„თუთა არის ბალანსი! თუ ის მოკვდება, აფხოი თავისუფალი იქნება!“ – თქვა ელისემ და ბოლო ძალა მოიკრიბა.
მან მთელი თავისი სიცოცხლის ძალა გაუშვა თუთას სხეულში. ვერცხლისფერი ნათება თუთას სხეულში შევიდა და ბნელი მაგია გააძევა.

სერაფენი, ანნა, დამიანი და მარია სუნთქვაშეკრული უყურებდნენ.
შემდეგ, ელისე უკან დაეცა. მისი სხეული დასუსტებული იყო, მაგრამ მისი სული – მტკიცე.
თუთამ ღრმად ამოისუნთქა. მისი თვალები გაეხსნა. ისინი კაშკაშა მწვანე იყო.
„მე... მე ცოცხალი ვარ,“ – თუთას ხმა ჩუმი, მაგრამ მკაფიო იყო.
თუმცა, ელისემ თვალები გაახილა და მკაცრად შეხედა თუთას.
„შენ სიცოცხლე მოგიბრუნდა, თუთა. მაგრამ ბალანსის წიგნი და ბალახები დაიკარგა! შენი მაგია ახლა არასტაბილურია! და სანამ აფხოი ცოცხალია, მას შენზე მეტი ძალა აქვს!“
თუთამ გადაწყვეტილება მიიღო.
„მაშინ, დავიწყოთ ბრძოლა. ჩვენი დრო ახლაა.“
სერაფენი ნელა მიუახლოვდა თუთას. ის იყო ადამიანი, მაგრამ მისი თავდადება მაგიაზე ძლიერი იყო.
სერაფენი ახლა თუთას ახალი, ადამიანური ფარი გახდა.
თუთა სიკვდილს გადაურჩა, მაგრამ მარიას დედის, ელისეს გაფრთხილება მძიმედ ეკიდა ჰაერში: ბალანსის წიგნი დაიკარგა, თუთას მაგია არასტაბილურია, აფხოი კი ძლიერდება. ერთადერთი უპირატესობა იყო ის, რომ სერაფენი, ახლა უკვე ადამიანი, თავისუფალი იყო და აფხოის გეგმები იცოდა.
​
​აფხოის დამარცხების ერთადერთი გზა იყო მისი მოტყუება – მახის დაგება, რომელიც მას აიძულებდა, თავს დასხმოდა ადგილზე, სადაც მისი ბნელი მაგია შეზღუდული იქნებოდა. ეს ადგილი იყო ძველი კოშკი, რომელიც დაცული იყო ადამიანური რწმენის შელოცვით.
​თუთამ მიიღო გადაწყვეტილება: ის გამოიყენებდა საკუთარ არასტაბილურ ენერგიას, როგორც სატყუარას.
თუთა იჯდა კოშკის ცენტრში, პიანინოსთან. ის უკრავდა მელოდიას, რომელიც ტკივილსა და განახლებულ სიცოცხლეს აერთიანებდა. მისი არასტაბილური მაგია ახლა ნათელ და ბნელ ტონებს ერწყმოდა – ეს იყო აფხოისთვის ყველაზე მიმზიდველი და საშიში სატყუარა.
​ანნა და დამიანი კოშკის შესასვლელს იცავდნენ, მათი ადამიანური სიმტკიცე ქმნიდა პირველ ფარს. მარია და ანდრეა კი კედლების უძველეს მაგიას აძლიერებდნენ. აჰრიმი, მიუხედავად სერაფენისადმი სიძულვილისა, იდგა თუთას გვერდით, მზად მკურნალის მაგიის გამოსაყენებლად.
​სერაფენი, როგორც ჩვეულებრივი ადამიანი, იდგა თუთას წინ, როგორც ფიზიკური ფარი, მისი გამოჩენა კი აფხოისთვის მოულოდნელობა იყო.
​როგორც კი თუთას მუსიკამ პიკს მიაღწია, აფხოი გამოჩნდა – უსხეულო, მძვინვარე შავი ბურუსის სახით. ის პირდაპირ თუთასკენ დაიძრა, სურდა მისი არასტაბილური მაგია საბოლოოდ შეეთვისებინა.
აფხოის ბურუსი სიჩქარით შემოიჭრა. აჰრიმმა პირველი დარტყმა მიაყენა – ნათელი მაგიის ტალღა, რომელიც მხოლოდ დროებით შეანელა სიბნელე.
​„ახლა!“ – დაიყვირა თუთამ, თვალები გაახილა და მუსიკა მოულოდნელად შეწყვიტა.
​აფხოი განრისხდა. მან სასიკვდილო, მახვილი სხივი გაისროლა თუთასკენ.
​სერაფენი არ შეყოვნდა. მიუხედავად იმისა, რომ ადამიანი იყო, მისი სისწრაფე და თავდადება მაგიურ ძალას უტოლდებოდა. მან მთელი სხეულით გადაკეტა სხივის გზა, მაგრამ ბოლო მომენტში აჰრიმმა სერაფენი ნათელი მაგიის ფარით დაფარა.
​სხივი ფარზე აისხლიტა, მაგრამ სერაფენი ტკივილით დაეცა – აფხოის ძალა მაინც შეეხო მის ადამიანურ სხეულს.
​თუმცა, ამ მაგიისა და ადამიანური დაპირისპირების მომენტმა აფხოის ენერგია დაანაწევრა.
​„ის სუსტდება!“ – დაიყვირა ანდრეამ. – „მხოლოდ წამით!“
თუთამ შელოცვა წარმოთქვა და
ბნელი ბურუსი უეცრად შეკუმშა და ვერცხლისფერ, მბზინავ გალიაში ჩაიკეტა – კოშკის უძველესმა შელოცვამ საბოლოოდ იმუშავა.
​თუთამ ფლეიტა ასწია და დაუკრა ბოლო, მძლავრი აკორდი – ეს იყო ბალანსის სრულყოფილი სიმღერა, რომელიც ბნელ ენერგიას ანადგურებდა, ისმოდა აფხოის განწირული არაამქვეყნიური ხმა.
​აფხოი გაქრა. ის აღარ არსებობდა.
მსხვერპლი არ იყო. სერაფენი, დასუსტებული, თუმცა ცოცხალი იყო.
​ანნა და დამიანი შემოცვივდნენ ოთახში, მათი სახეები სიხარულითა და შვებით იყო სავსე.
​თუთა სრულიად დაუძლოვებული იყო, მაგრამ მის თვალებში ძველი, ნათელი შუქი დაბრუნდა.
​აჰრიმი ნელა მიუახლოვდა სერაფენს, რომელსაც დამიანი ეხმარებოდა წამოდგომაში. ეჭვი გაქრა.
„გმადლობ, სერაფენ,“ – თქვა აჰრიმმა პირველად, გულწრფელად. – „შენ გადაგვარჩინე.“
​სერაფენმა თავი დაუქნია.
„ჩემი გამოსყიდვა დასრულდა.“
​თუთამ მათ შეხედა. მან იცოდა: ბალანსი აღდგა – არა მაგიით, არამედ საერთო ბრძოლითა და ნდობით.