აფხოის დამარცხების შემდეგ, თუთას ცხოვრებაში სიმშვიდე და სიცოცხლის ხალისი შემოვიდა..
​სერაფენისთვის უცხო იყო ის ემოციები რასაც თუთას გვერდით განიცდიდა, მისი მრავალსაუკუნოვანი გამოცდილება ახლა მფარველობის სიმბოლოდ იქცა. ისინი დიდ დროს ატარებდნენ ერთად, საუბრობდნენ დაკარგულ დროზე, სერაფენის 300 წლიან ცხოვრებაზე და ბალანსის მნიშვნელობაზე. მათი დაახლოება იყო მშვიდი და ბუნებრივი, დაფუძნებული გადარჩენასა და ერთგულებაზე.
​
​აჰრიმი საბოლოოდ, თავისუფალი იყო თუთას გადარჩენის მუდმივი ვალდებულებისგან. მის ცხოვრებაში ანა-მარია გამოჩნდა – მშვიდი, გაწონასწორებული ქალი, მათი სიმშვიდე იდეალურად ერწყმოდა.
​ისინი საათობით ატარებდნენ დროს ერთად. აჰრიმი, რომელიც ყოველთვის პრაქტიკული და თავშეკავებული იყო, ანა-მარიასთან საუბარში საკუთარ თავს ეძებდა.
-----
"ანდრეააა, აჰრიიიმ"- გამოსძახა ანამ სამზარეულოდან ბიჭებს-"აუ თუთასთან წადით, დარიჩინის ფუნთუშებზე გიჟდება და გთხოვთ წაუღეთ რა.."
"შენი ჯადოქრობა რომ გამოიყენო და გაფრინდეს არ გინდა? "- გასძახა ანდრეამ
"იდიოტობა რაღაცეებში არ ვხარჯავ ჩემს მაგიას შე ტრ^^კო"
"მომე მე წავიღებ, თან შენი ქორწილის შემდეგ არც მინახავს თუთა." გასძახა აჰრიმმა.
თუთა ცხენის ხმაზე გავიდა გარეთ, მისი დანახვა გაუხარდა.
"აჰრიმ, რა სიუპრიზია.."
"ანნამ აგვაწრიალა ფუნთუშები წაუღეთო და მოგიტანე.."
"ჩაის დალევ თუ ყავას? თუ ცხელი შოკოლადი, რძე? "
"რამე ალკოჰოლურიც გეთქვა " - გაეცინა აჰრიმს
"ალკოჰოლს ვერ ვუწილადებ ვერავის ხომ იცი..რახდება როგორ ხარ? ​ ანა-მარიასთან კარგად არის ყველაფერი?"
"კი ნორმალურად. 23 წლის წინანდელზე მინდა მესაუბრა შენთან. იცი თუთ, მე ყოველთვის მეგონა, რომ ჩემი გრძნობები შენს მიმართ სიყვარული იყო, მაგრამ ეს უბრალოდ მზრუნველობა და მფარველობა იყო, რადგანაც მე გიპოვნე პასუხისმგებლობის გრძნობა მქონდა.. შემდეგ ტყეში გადმოსახლდი და უარი თქვი ჩვენთან კონტაქტზე..“ – „როცა დაბრუნდი, გაზრდილი გნახე შენით მოვიხიბლე.. ისევ მეგონა, რომ შენი სიცოცხლე ჩემი პასუხისმგებლობა იყო, თუთა,“ – აჰრიმმა თვალებში ჩახედა თუთას. – „მეგონა, ყოველთვის უნდა გადამერჩინე და ეს გრძნობა სხვანაირ სიყვარულშიც კი ამერია... ვფიქრობდი, რომ თუ შენ დაგიცავდი, მაშინ ნამდვილად ძლიერი ვიქნებოდი.“
​თუთამ ხელი მოჰკიდა აჰრიმს. მისი მზერა სითბოთი და გაგებით იყო სავსე.
"მადლობა ყველაფრისთვის" და გადაეხვია აჰრიმს..
​აჰრიმმა ღრმა შვება იგრძნო. 23 წლის წინანდელი ტვირთი საბოლოოდ მოეხსნა.

​--------
ტყე, რომელიც ოდესღაც შფოთისა და საიდუმლოების ბუდე იყო, ახლა აბსოლუტური სიმშვიდის ოაზისი იყო. თუთა, სრულიად განთავისუფლებული ბრძოლის სიმძიმისგან, მზის გულზე, ყვავილებით მოფენილ მინდორში იწვა.
​მისი შავი თმები მხრებზე იყო გადმოყრილი და ბალახის ნაზ ფოთლებს ეხებოდა. მისი სუნთქვა – ნელი და რიტმული, ერწყმოდა ჩიტების მხიარულ ჭიკჭიკს. ეს იყო ბალანსის სრულყოფილი სურათი – ველური, დაუცველი, მშვიდი.
​სერაფენი, რომელიც ტკბილეულობით დატვირთული მიდიოდა ქოხისკენ (თუთასთვის უსაყვარლესი ქალაქური ნუგბარები მოქონდა), მოულოდნელად შეჩერდა. მან დაინახა მძინარე თუთა.
​სერაფენი ნელა, თითქმის უხმოდ მიუახლოვდა. ტკბილეულობით სავსე კალათა ფრთხილად დააწყო ქოხის წინ ხის მაგიდაზე. 300 წლის უკვდავება მას მოთმინებასა და სიჩუმეს ასწავლიდა.
​იგი დაიხარა. მზის სხივი თუთას სახეზე ეცემოდა. სერაფენმა ნელა გადაუსვა თითები მის შავ, აბრეშუმივით თმას და ყურს უკან გადაუწია.
​სერაფენი უყურებდა მის სახეს, აკვირდებოდა და თითქოს ტკბებოდა მისით. მის თვალებში უძველესი სიმშვიდე და ახალი, გაუცნობიერებელი სითბო ერწყმოდა ერთმანეთს. 300 წლის განმავლობაში ის მაგიის, ომებისა და სიბნელის მოწმე იყო, მაგრამ ახლა, ამ მძინარე ფერიის ყურებისას, მან იპოვა ყველაზე სუფთა და ნათელი სინათლე, რაც კი ოდესმე ენახა.
​ის ფიქრობდა: „ეს არის თავისუფლების ფასი. ეს არის ბალანსი, რომელზეც ასე ოცნებობდი, თუთა. შენს გვერდით, მე აღარ ვარ ბნელი მემკვიდრე, არამედ უბრალოდ ადამიანი, რომელსაც შენი მშვიდი სუნთქვის მოსმენა სურს.“
​სერაფენმა ნაზად შეახო თითი თუთას ოდნავ გაწითლებულ ლოყაზე.
​თუთამ ოდნავ გაიღიმა, ჯერ კიდევ ძილბურანში.
​„ოჰ... ბატონო სერაფენ...“ – თუთას ხმა ჩუმი და ზარმაცი იყო. – „რამდენი ხანია აქ ხარ?“
​„საკმარისად დიდხანს, რომ დავრწმუნდე, რამდენად უსაქმური ხარ“ – უპასუხა სერაფენმა, ხმაში რბილი, ბოხი ტონი ერეოდა. ის ნელა გასწორდა, რათა დაუცველი არ გამოჩენილიყო.
​თუთა მხიარულად წამოდგა, თმები შეისწორა.
„მშია! რამე მომიტანე?“
​სერაფენმა ხელი გაიშვირა მაგიდისკენ, სადაც ტკბილეული ეწყო.
​თუთა სირბილით მივიდა მაგიდასთან, გულიანად ჩაიკბიჩა ნუგბარი და გაუღიმა სერაფენს – სუფთა, ნათელი, ბედნიერი ღიმილით.
​„მადლობა, სერაფენ. მეგობრისთვის, რომელიც ტკბილეულობასა და სიცოცხლის სიმშვიდეს მჩუქნის.“
​სერაფენი დაკვირვებული მზერით უყურებდა. მეგობარი – ეს იყო სიტყვა, რომელსაც ის დიდ პატივს სცემდა, თუმცა გრძნობდა, რომ მისი უძველესი გული ამ ფერიის გვერდით რაღაც უფრო ღრმას პოულობდა.
​----------------------
ქალაქსა და ტყეში თეთრი, ცივი ზამთარი დადგა. ანნას რესტორნიდან და სასტუმროდან დაბრუნებულმა თუთამ და სერაფენმა ქოხის თოვლიან ეზოში იპოვეს აბსოლუტური სიმშვიდე. ანნა და დამიანი ქალაქში დარჩნენ.. სერაფენს რადგანაც სახლი არ ქონდა თუთამ ერთი ოთახი გამოუყო, თუთასა და სერაფენისთვის ეს თვეები გახდა ერთმანეთის შეცნობის პერიოდი. ქოხი სითბოთი და სიმყუდროვით აივსო. ისინი საათობით ისხდნენ ბუხართან, თუთა უკრავდა მშვიდ მელოდიებს, სერაფენი წიგნებს უკითხავდა ხმამაღლა..
სერაფენი, ახლა უკვე ჩვეულებრივი ადამიანი, თუმცა უკვდავების ცოდნით, აფასებდა დროის ყოველ წამს. მის თვალებში უძველესი სიმშვიდე და ახალი, ღრმა სინაზე ერწყმოდა ერთმანეთს. თუთა კი, ყოფილი ტვირთისგან გათავისუფლებული, სიცოცხლით ანათებდა. მისი მხიარული ენერგია სერაფენის მელანქოლიას აბალანსებდა.
​ერთ საღამოს, როდესაც თოვლი ნაზად მოდიოდა, ისინი ქოხის ვერანდაზე იდგნენ, გახვეულები სქელ საბანში. ტყე ვერცხლისფრად ბრწყინავდა.
​„ეს არის იდეალური ბალანსი,“ – ჩურჩულებდა თუთა, მის ხმაში სინათლე იგრძნობოდა. – „სითბო შიგნით და სიცივე გარეთ.“
​სერაფენი მას დაკვირვებული მზერით უყურებდა. მისი გული თუთას გვერდით ჩქარდებოდა. ის მიხვდა: ბალანსი იყო თუთას არსებობა მის გვერდით.
​სერაფენმა ნაზად ასწია ხელი და ყურს უკან გადაუწია თუთას შავი თმის ღერი, როგორც ამას ყოველთვის აკეთებდა, როცა მას ეძინა. მაგრამ ამჯერად თუთა ფხიზლად იყო.
​„მე... მე მგონია, რომ ეს არ არის მხოლოდ მეგობრობა,“ – თქვა სერაფენმა, მის ხმაში მოწიწება და ერეოდა.
​თუთამ ნელა ასწია თავი. მის თვალებში სითბო აენთო.
„მეც ასე ვფიქრობ, სერაფენ.“
​მანძილი მათ შორის შემცირდა. სერაფენი ნელა, თითქოს ეშინოდა ყველაფრის გაფუჭების.. შეეხო მის ტუჩებს. თუთამ ხელები მოხვია კისერზე და სერაფენს კოცნაში აყვა..კოცნით შევიდნენ თბილ ქოხში. ბუხრის სინათლე მათ სხეულებს ნაზად ანათებდა.
​სერაფენმა თვალებში ჩახედა თუთას. მისმა 300-წლიანმა გამოცდილებამ დაინახა სინათლე, რომელიც მას სიბნელეში აკლდა. თუთასთვის კი სერაფენი იყო სიმტკიცე და სიმშვიდე, რომელიც მის არეულ მაგიას აბალანსებდა.
​ბუხრის ალი ირგვლივ მხოლოდ ოქროსფერ, რბილ შუქს აფრქვევდა.
​სერაფენი, რომელიც ვნებით იყო აღსავსე, დაიწყო თუთას ნაზად განთავისუფლება ტანსაცმლისგან. მისი მძიმე, მტკიცე ხელები ფერიის ნაზ კანზე სიყვარულით და ვნებით მოძრაობდა.
​თუთამ, ვნებით სავსემ, ნაზად მიიზიდა სერაფენი და სიამოვნებას მიეცნენ..

-------
ზამთრის ნათელი დილა იყო. თუთამ გაიღვიძა, ოთახიდან გამოსულს უკვე მზა საუზმე დახვდა, ტყის კენკრა, ანნასგან ჩამოტანილი ფუნთუშები და სერაფენის მიერ მომზადებული ცხელი ბალახეულის ჩაი.
სერაფენი, 300 წლის მოთმინების შემდეგ, ახლა ყველაზე ბედნიერი ადამიანი იყო.
„რაზე ფიქრობ?“ – ჰკითხა სერაფენმა, როდესაც თუთას მშვიდ, სერიოზულ მზერას დააკვირდა.
თუთამ, ჭიქა ნელა დადგა. ეს იყო გადაწყვეტილების მომენტი.
თუთამ ღრმად ჩაისუნთქა.
„სერაფენ,“ – დაიწყო მან. – „ჩვენ გადავარჩინეთ სამყარო. ჩვენ დავამარცხეთ სიბნელე და ვიპოვეთ ნათელი. შენ უძველესი მაგიის ცოდნა მოიტანე, მე კი – სიცოცხლის ძალა. ჩვენ ბალანსის წყარო ვართ.“
სერაფენი დაკვირვებული მზერით უსმენდა.
„მე ვიცი, რომ ჩვენი ურთიერთობა რთული იყო, მაგრამ ის ძლიერია. შენ უკვდავება დათმე, რომ მე გადაგერჩინე და ახლა შენ ხარ ადამიანი, რომელსაც მე ყველაზე მეტად ვენდობი, რომელთანაც ლაღი ვარ, ბედნიერი.. “
თუთამ ხელი მოჰკიდა სერაფენს.
„ ამიტომ...“ – თუთას ხმაში სიმტკიცე იყო. – „სერაფენ, დავქორწინდეთ?"
სერაფენი გაოგნებული იყო. 300 წლის განმავლობაში ის მოლოდინში იყო, მაგრამ არასდროს უფიქრია, რომ ბედნიერება ასეთი სპონტანური იქნებოდა. მისმა ადამიანურმა გულმა სიხარულისგან დაუწყო ძგერა.
„თუთა..მეღადავები? შენზე დაქორწინება ყველაზე სწორი გადაწყვეტილება იქნება მაგრამ, იქნებ გეცდია სანამ მე ამ ბეჭედს მოგაწოდებდი და მე შემოგთავაზებდი.“ – გაეცინა სერაფენს და თან ჯიბიდან მწვანეთვლიანი ნაზი ბეჭედი ამოიღო..
"ჩემო ფერია, მე შენ მიყვარხარ და ცოლად გამომყვები? "
"მიყვარხარ სერაფენ"..
ერთმანეთს ვნებიანად აკოცეს ბედნიერებისგან..

რამდენიმე საათის შემდეგ თუთა და სერაფენი ქალაქში ჩავიდნენ, სადაც ანნასა და დამიანის რესტორანში მივიდნენ. მათ შეკრიბეს მთელი ოჯახი, თუთამ ამაყად განაცხადა:
„ჩვენ ვქორწინდებით! მე და სერაფენი ვქორწინდებით!“
რეაქცია იყო ქაოსური და მხიარული:
* ანნა სიხარულისგან წამოხტა და თუთას ძლიერად ჩაეხუტა. „ეს საუკეთესო ამბავია! მე ვარ შენი მთავარი ორგანიზატორი, არმაინტერესებს მეჯვარეც მე ვარ, მერე რა რომ შენ იყავი ჩემი, არმაინტეერესებს არაფერი მე ვარ და ვსიო!“
" კაი დამშვიდდი" გაეცინა თუთას ანას რეაქციაზე
დამიანი სერაფენს მტკიცედ ჩამოართვა ხელი. „გილოცავ, ძმაო. იცოდე, თუ აწყენინებ დაგერხევა"
აჰრიმმა გაუღიმა. მისი გული მშვიდი იყო. „თუთა, ძალიან ბედნიერი ვარ შენი ამბით. სერაფენ, მოუფრთხილდი მას.“ ანა-მარიამ კი აჰრიმს ხელი ჩაჰკიდა.
* ელისემ (უმაღლესი მაგიის მატარებელმა) თავი დააქნია: „ეს ბალანსის ნიშანია. დროა, სიყვარულმა გაიმარჯვოს."
მარია და მარტინი ჩაეხუტა ორივეს, ისე როგორც საკუთარ შვილს და სიძეს..
ქორწილი ზაფხულში დაგეგმეს– ყველას სურდა, რომ თუთასა და სერაფენის ქორწილი ანნასა და დამიანისაზე არანაკლებ ჯადოსნური ყოფილიყო.
ანნა პასუხისმგებელი იყო დეკორაციაზე, რომელიც ტყის სიმწვანესა და ქალაქის სითბოს აერთიანებდა.
თუთა და სერაფენი ერთად მუშაობდნენ ბეჭდებზე – სერაფენმა იცოდა ძველი, უკვდავი მინერალების ადგილი.
აჰრიმმა და ანა-მარიამ აიღეს პასუხისმგებლობა სტუმრების სიები შეედგინათ...
ქორწილი გაიმართა კოშკთან ახლოს, ტყის პირას, სადაც ქალაქი და ფერიების სამყარო ერთმანეთს ხვდებოდა.
თუთას მწვანე გრძელი ფრიალა კაბა ეცვა, თავზე ყვავილების გვირგვინი, ისე გამოიყურებოდა როგორც ფერიას ეკადრებოდა.. სერაფენამდე მარტინმა მიიყვანა..
მათი ბეჭდების გაცვლისას, მწვანე და ვერცხლისფერი შუქი ერთმანეთს შეერწყა..
ქორწილის ქეიფი იყო სიხარულითა და მაგიით სავსე: თუთამ და სერაფენმა იცეკვეს პირველი ცეკვა – ეს იყო ძველი, ნაზი მელოდია, რომელშიც 300 წლის ლოდინი და მარადიული სიყვარული იყო ჩადებული.
თუთა და სერაფენი იდგნენ ერთად ჩახუტებულები და ბედნიერები უყურებდნენ მოცეკვავე მომღიმარ სტუმრებს. მათ იცოდნენ, რომ მათმა ერთობლივობამ არა მხოლოდ ისინი, არამედ მთელი სამყარო გადაარჩინა. ბნელი მაგია დამარცხდა. სიყვარული და მაგია საბოლოოდ ერთმანეთს შეერწყა.