შესანიშნავი იყო სვანეთში გატარებული ერთი კვირა. ფაქტობრივად სახლში არ გაჩერებულან, სულ აქეთ-იქით დაეხეტებოდნენ. ქალბატონი დალი ხანდახან უჯავრდებოდა კიდეც ასე უთავბოლო ბოდიალისთვის, მაგრამ ახალგაზრდები ყურადღებას არ აქცევდნენ.
იმ დილით მარიამის სოფელში მიდიოდნენ, დედამთილს სვანეთში ტოვებდნენ. მანქანაში ჩაბარგდნენ და რჩევა-დარიგებების მოსმენის შემდეგ დაიძრნენ.

- ჩემი სოფელი ასეთი ღირშესანიშნაობებით არ გამოირჩევა _ გადახედა იმნაძემ ანდრონიკეს.
- ეგ არაფერი.
- სამაგიეროდ დიდი ჰამაკი მაქვს _ გაუცინა.
- სადაც შეგვიძლია მთელი დღე ვინებივროთ, მაგის თქმა გინდოდა?
- ზუსტად _ სიცილით დაეთანხმა.

მანქანა ჭიშკართან გააჩერა, მარიამი პირველი გადმოხტა, გააფრთხილა შენ არ გადმოხვიდე, გავაღებ და მანქანა შემოიყვანეო. ჭიშკარი გაუღო, ანდრონიკემ მანქანა შეიყვანა და მხოლოდ შემდეგ გადმოვიდა. იმნაძე უკვე სახეგაბრწყინებული ეხვეოდა ბებოს და პაპას.

- ჩამოგიყვანეთ სიძე _ გაუცინა. არღვლიანმა გადაკოცნა მოხუცები, მოიკითხა.
- რატომ არ მითხარი ბებო თუ მოდიოდით, დაგახვედრებდი ხაჭაპურებს შენ რომ გიყვარს.
- ახლაც არ არის გვიანი ბებიკო, მოგეხმარები თან.
- ისე მოვხუცდი დახმარების გარეშე ვერ გავაკეთებ? _ იწყინა ქალმა.
- გააკეთე ბებიკო, გააკეთე _ გაუცინა და აკოცა.
- ხომ დარჩებით? _ გადახედა პაპამ.
- დავრჩებით _ გაუღიმა ანდრონიკემ.
- ანდრონიკე ჩანთები წამოიღე რა, ავიტანოთ ბარემ. _ მეორე სართულისკენ წაუძღვა და თავის საყვარელ ოთახში შეატანინა. _ მერე ამოვალაგებ, წავედით. _ ერთად დაბრუნდნენ პირველ სართულზე და წინსაფრიანი ბებოს დანახვაზე გაეღიმა.
- მიეხმარე გოგო _ ჩამოხედა არღვლიანმა.
- ანდრონიკე კარგი რა, ახლა ვართ ჩემს სამფლობელოში და ხმა სუსი არ გავიგო მეთაურო, გენერლის ბრძანებას დაემორჩილე _ გაუცინა _ ძალიანაც რომ მოვინდომო ახლოს არ გამიკარებს, სიძეს თვითონ უნდა უმასპინძლოს.
- უყურე როგორ მეტლიკინება თავის სამფლობელოში.
- შემოდით ბავშვებო _ სახლიდან დაუძახა პაპამ.
- მიდი ახლა შედი შენ, მე ბებოსთან წავალ სათონეში.

ანდრონიკე სახლში შეუშვა, თვითონ სათონეში გაიქცა და მხიარულად შეაბიჯა.

- ბებიკოო, რას აკეთებ აბა?
- უცებ დავაცხობ ბებიკო და გავშალოთ სუფრა.
- აბა რა, როგორ ხართ?
- რავიცი ასე ვართ, შენები როდის ჩამოდიან?
- არ ვიცი ბებიკო, ეგენიც მალე ჩამოვლენ ალბათ. ჩვენ ანდრონიკესთან ვიყავით ჯერ სვანეთში, ახლა აქ ვიქნებით ცოტა ხანს და მერე ზღვაზე წავალთ.
- გენაცვალეთ ბებო თქვენ. ბებო, შვილთაშვილს არ უნდა მომასწროთ? _ ღიმილით დაეკითხა ქალი.
- თავის დროზე ყველაფერი იქნება ბებიკო _ ქმრის საფირმო პასუხით უპასუხა და გაუცინა.

საღამო სუფრასთან გაატარეს. დალიეს, ისაუბრეს, იმხიარულეს. სუფრა აალაგა, ჭურჭელი დარეცხა, ამასობაში პაპამ დაიძინა. ანდრონიკე კი სამზარეულოში გავიდა მარიამთან.

- მალე მოიცლი ჩემთვის პეპელა?
- რა ხდება მეთაურო?
- არაფერი, ერთი გოგო დამპირდა ჰამაკში ნებივრობას.
- კარგად ხარ შენ უკვე.
- საკმაოდ, კარგი ღვინო აქვს პაპაშენს _ გაუცინა და კისერში ტუჩების კვალი დაუტოვა.
- მაცადე ორი წუთიც და წავიდეთ.
- გელოდები _ ზურგიდან მიეხუტა და ხელები მუცელზე შემოჰხვია.
- ანდრონიკე.
- რა მარიამ? _ აღარაფერი უპასუხია იმნაძეს, თავი გვერდზე გადასწია და არღვლიანიც უკეთესად „მოკალათდა“.
- მოვრჩი _ საზეიმო ტონით გამოაცხადა და მეუღლეს მიუბრუნდა.
- წავედით?
- რამეს ავიღებ დასაფარებლად და წავიდეთ.
- რად გვინდა?
- შეგვცივდება.
- მერე ჩვენ იქ რისთვის ვართ? _ მარიამს ჩაეცინა.
- მოიცა ერთი _ ოთახიდან პლედი გამოიტანა და ეზოში გავიდნენ.

ხეივნის ქვეშ იყო გაბმული ჰამაკი. ეზოს ყვავილების ღობე ჰქონდა შემორტყმული, ბებო გიჟდებოდა ყვავილებზე, ვარდები უამრავის სახის, წითელი, ყვითელი, თეთრი, ვარდისფერი, სტაფილოსფერი, ბარხატის, ბათუმის, გეორგინები წითლები, იასამნისფერები, ნარცისები, იასამნები. დაელოდა სანამ არღვლიანი მოკალათდებოდა, შემდეგ თვითონაც ჩაჯდა, თავი მის მკერდზე დადო, პლედი დაიფარეს, ხელი მოჰხვია და სულ ოდნავ გააქანავა. ანდრონიკე მარიამის ზურგზე ათამაშებდა თითებს, მარიამს ეღიმებოდა. თავი ზემოთ ასწია და ყელში აკოცა, გაიგონა როგორ ჩაიცინა სვანმა. ჰამაკზე ფეხებიც აიკეცა და თვალები დახუჭა. არ იცის რამდენ ხანს იყვნენ ასე, ფაქტია ორივეს ჩაეძინა. დილის სუსხმა და ბებოს ხმამ ერთად შემოუტია ორივეს.

- მომიკვდეს თავი, აქ გეძინათ ბავშვებო? ვაიმე როგორ შევრცხვი _ ქოთქოთებდა ქალი. ცალი თვალით ახედა იმნაძემ და გაეცინა.
- ბებო, ბებო დამშვიდდი, აქ გვინდოდა და იმიტომ დავიძინეთ.
- დედა, როგორ აქ გინდოდათ? სულ გაგიჟდი ბებო? არ შეგცივდათ მაინც?
- არ შეგვცივდა ბებიკო, ნახე რა თბილად ვართ _ გაუცინა. სვანიც ნელ-ნელა შეიშმუშნა და თვალები გაახილა. ბებო ქოთქოთით მოშორდა წყვილს და საქათმისკენ წავიდა.
- დილამშვიდობის _ კიდევ უფრო დაბოხებული ხმით ჩაილაპარაკა.
- დილამშვიდობის, როგორ გეძინა? _ გაუცინა მარიამმა და ტუჩებზე მიწვდა.
- კარგად, ცოტა ბეჭები მტკივა აშკარად _ გაუღიმა. _ შენ?
- არაჩვეულებრივად.
- რატომაც არა, ჰამაკზე კი არა ჩემზე გეძინა _ ცხვირზე გაეთამაშა. _ რომელი საათია?
- არ ვიცი, ალბათ ექვსი ან შვიდი.
- არ ვირბინოთ?
- აუ ეს ერთი თვე მაინც დავისვენოთ რა _ ტუჩები გაბუსხა.
- კარგი, მაგრამ რომ მოიმატებ მე არ დამაბრალო.
- აღარ მოგეწონები თუ? _ ანდრონიკემ გაუცინა. _ თან რომ არ მპასუხობს, გაგებუტები ახლა.
- ბავშვი ხარ, პატარა ბავშვი.
- წამო, წამო შევიდეთ სახლში.

მარიამის სოფელში გატარებული დღეებიც ლამაზ მოგონებად დარჩა წყვილის ცხოვრებაში. თბილ მოგონებად, რომელიც ყოველი გახსენებისას აავსებდა დადებითი ემოციით. დილით დასავლეთისკენ აიღეს გეზი, ზღვისპირეთისკენ. თეკო და კოსტაც გზაში იყვნენ უკვე. იმავე სასტუმროში გადაწყვიტეს გაჩერება, ამჯერადაც ორი ნომერი აიღეს და წყვილების მიხედვით დანაწილდნენ. იმ საღამოსვე გავიდნენ ზღვაზე. როგორც კი ბიჭებმა შესცურეს, გოგოებმა ჭორაობა დაიწყეს.

- აბა რა ხდება თქვენთან? ქორწილს არ აპირებთ? _ ეშმაკური ღიმილით ჰკითხა მარიამმა.
- რავი ვნახოთ, ცოტა ხანი კიდევ არ გვეჩქარება, ვივლით ასე. თქვენ არ აპირებთ მატებას?
- კი ვაპირებთ მაგრამ არ ჩანს რაღაც _ დასერიოზულებული ტონით ჩაილაპარაკა იმნაძემ.
- ეგ არაფერი, ნახევარი წელი რა არის, ხალხს ორი, სამი და მეტ ხანს არ ჰყავს შვილები.
- როგორ დამამშვიდე _ გაუცინა.
- რაზე ჭორაობთ გოგოებო? _ ცნობისმოყვარე მზერით მიუსკუპდა კოსტაა.
- არაა ეგ შენი საქმე _ გაუცინა მარიამმა.
- მე მაპატიეთ რძალო.
- მიპატიებია. აბა თქვენ იცით, წავედი მე წყალში. _ მშვიდად წამოდგა და ზღვისკენ წავიდა. თამამად შევიდა და მაშინვე უკან დაიხია ცივია, ცივია-ს ძახილით. შემდეგ ნელ-ნელა სცადა ტემპერატურასთან შეგუება და ცურვით მიაღწია ანდრონიკემდეც.
- მოხვედი? _ თბილი ტონით ჰკითხა და თავისკენ მიიზიდა.
- მოვედი _ სიცილით უპასუხა. _ შევეჯიბროთ? _ ეშმაკუნები ათამაშდნენ მარიამის თვალებში.
- მე მეუბნები მაგას? _ სიცილით ჰკითხა სვანმა.
- რატომაც არა, ვერ გაჯობებ?
- ვერა.
- მაგასაც ვნახავთ, აი გახედე, იქამდე ვინც პირველი მივა _ ხელით ტივტივასკენ მიუთითა _ აბა მოემზადე, ერთი, ორი და სამი.. _ მთელი ძალით მოუსვა ხელები, ცდილობდა ანდრონიკე დაემარცხებინა, მაგრამ დაწევაც კი გაუჭირდა. როგორც იქნა თვითონაც მიცურა ტივტივამდე და გაბუტულმა შეხედა სვანს. _ ჯელტმენობა მაინც გამოგეჩინა.
- შენ წამოიწყე, მე გაგაფრთხილე _ გაუცინა და გაბუტული ტუჩები დაუკოცნა.
- წამოდი ნაპირზე, აღარ მინდა წყალში _ მხიარულად ავიდნენ ნაპირზე და მზეს მიეფიცხნენ.
- გეღირსათ ამოსვლა? გელოდებოდით _ გადახედა კოსტამ.
- რა ხდება კოსწიკ?
- წავიდეთ და აჭარულები ვჭამოთ.
- კარგი იდეაა _ დაეთანხმა იმნაძე.
- ჭამე შენ კუბდარი, ხაჭაპური, არ ივარჯიშო და მერე იწუწუნე რატომ აღარ მოგწონვარო _ უჩურჩულა ქმარმა და კიდევ ერთხელ მოუწია მარიამის გაბუტული სახისთვის ცქერა.
- ნუ მაბრაზებ _ ჩაიბუზღუნა და უკმაყოფილო სახით მიეყრდნო ქმარს.

აჭარულები მიირთვეს, ბულვარში ისეირნეს, იმხიარულეს და კმაყოფილები დაბრუნდნენ სასტუროში. ცოტა ხანი იქაც დაყვეს ღია ბარში და ოთახებში „შეიყუჟნენ.“

- ამ ოთახში იყავით შარშანაც?
- არა, სხვაგან, მაშინ ცალ-ცალკე ლოგინები ავიღეთ. _ გაუცინა.
- ახლა აღარ გვჭირდება.
- მართალი ხარ.
- კარგი სიტუაციაა, მომეწონა.
- როდის იყო რამე ცუდს ვარჩევდი? _ ენა გამოუყო.
- ანუ?
- ანუ ყოველთვის იდეალურ არჩევანს ვაკეთებ.
- სულ ყოველთვის?
- ახლა გინდა გითხრა რომ შენ ყველაზე იდეალური ხარ ჩემს არჩევნებს შორის? _ გაუცინა და ლოგინზე წამოწვა.
- უყურე, ანუ არ აღიარებ?
- არა.
- ჰოდა ვიზრუნოთ რომ აღიარო _ გვერდით მიუწვა და წამებში უკვე მის ტუჩებს აგემოვნებდა.
.............

- დილამშვიდობის _ ხმაურიანად აკოცა კისერში მის სხეულზე აკრობილ გოგონას და ხელები უფრო მოხერხებულად შემოჰხვია.
- დილამშვიდობის ჩემო სვანო _ გაიღიმა და თვითონაც უკეთესად მოთავსდა.
- გავიდეთ ზღვაზე?
- დღეს დავრჩეთ რა.
- ვინებივროთ, როგორც შენ იტყოდი?
- ვინებივროთ.
- ძალიან კარგი, მშვენიერი იდეაა. _ მეუღლის ტუჩების დაგემოვნება დაიწყო, კაკუნი რომ გაისმა. უკმაყოფილო სახით ადგა მარიამი, ხალათი შემოიცვა და თავი გაყო კარებში.
- ზღვაზე არ მოდიხართ? _ თეკო იდგა კარებში.
- არა.
- ბოდიში რომ შეგაწუხეთ _ გაუცინა და დაეჭყანა.
- ბოდიში მიღებულია.
- კარგი, ჩვენ წავედით.
- დროებით გვრიტებო _ კარები სიცილით მიუხურა და ლოგინში დაბრუნდა.
- სად გავჩერდით? _ ღიმილით ჰკითხა სვანმა.
- სად გავჩერდით აღარ მახსოვს, მაგრამ ყავა მინდა.
- აბა ვინებივროთო?
- ჯერ ყავა _ გაუცინა და სარაფანი გადაიცვა. _ წამოხტი ახლა და მერე დავბრუნდეთ ოთახში.
- კარგი ჰო.
- გავალ მე მივცემ შეკვეთას და სანამ მოწესრიგდები მზად იქნება.
- კარგი გენერალო, ვემორჩილები ბრძანებას.

ყავა მშვიდად მიირთვეს, სასიამოვნო მუსიკის ფონზე, გემრიელი შოკოლადით და ერთმანეთისადმი მიმართული თბილი მზერით. ოთახში სიცილით დაბრუნდნენ. მთელი დღე იმ პატარა ოთახში გაატარეს. პატარა, მაგრამ საკმაოდ მყუდრო, მით უმეტეს წყვილისთვის.

_______________
დასვენების დღეებმა არაერთფეროვნად, მხიარულად, ყველასთვის სასიამოვნოდ ჩაიარა. როგორ ეძნელებოდათ გამოთხოვება ბათუმთან, მაგრამ ანდრონიკეს სამსახური ეწყებოდა. ჯერ დედამთილს ჩააკითხეს სვანეთში, წამოიყვანეს და შემდეგ დაუბრუნდნენ ჩვეულ ცხოვრებას. ეს ერთი თვე კი მარიამის მეხსიერებაში დარჩა როგორც პირველი ზაფხული სვანთან ერთად, ბედნიერებით და სითბოთი სავსე..


_________________

ესეც მეთოთხმეტე თავი ჩემო შოკოლადებო.. მადლობა სითბოსთვის.. იმედი მაქვს მოგეწონებათ, ბოდიში შეცდომებისთვის.. ვიცი რომ პატარა თავია, მაგრამ ხვალ მაქსიმალურად ვეცდები შედარებით დიდი თავი ავტვირთო.. ალბათ სულ ერთი ან ორი თავი დარჩა და ამ ისტორიასაც დავასრულებ.. ველი შეფასებას, კრიტიკას და ემოციების გაზიარებას.. მათბობთ..