ღელავდა? ეს ალბათ მსუბუქი ნათქვამია, გულის ფეთქვას გრძნობდა, სისხლის „შხუილს,“ დილიდან ასეთი განწყობით გაიღვიძა. დღეს ისევ ექიმთან აქვთ ვიზიტი პასუხების გასაგებად. თვითონაც არ იცის რას ელის, მაგრამ მოლოდინი დიდია. უხმაუროდ ადგა, არ უნდოდა ანდრონიკეს გაღვიძება, ხალათი შემოიცვა და სამზარეულოში გავიდა. ყავა მოიმზადა და მაგიდასთან მოთავსდა. ცალი ფეხი აიკეცა, თავი მუხლზე დადო და ყავის ფინჯანს გაუსწორა მზერა. ჯერ ისევ ვერ „მოინელა“ სახლიდან წამოსვლა, ცდილობს კიდეც ამაზე საუბარს, მაგრამ არღვლიანი მაინც თავისას გაიძახის და აჩუმებს. თუმცა ფაქტი ერთია, რაც აქ ცხოვრობენ თავს ბევრად უფრო მშვიდად გრძნობს, არც დაძაბულია. ამ ერთი კვირის მანძილზე მშობლები არ უნახავს, ტელეფონით ეკონტაქტება მაგრამ ჯერ არაფერი უთქვამს. მხოლოდ თეკომ იცის, მანაც კოსტასგან გაიგო და მაშინვე დაურეკა მარიამს, ცოფებს ყრიდა და ტელეფონიდან იმუქრებოდა. ამის გახსენებაზე ახლაც ვერ შეიკავა ღიმილი. სამზარეულოში ღიმილით შემოაბიჯა ანდრონიკემ, დილამშვიდობისა უსურვა, აკოცა და მაგიდას მიუჯდა.

- ყავა გაგიკეთო?
- კი დავლევ. _ ყავა გააკეთა და წინ დაუდგა. _ დღეს კოსტას და თეკოს უნდათ ამოსვლა, სახლის ნახვა.
- ვიცი, მითხრა თეკომ, ამოვლენ საღამოს.
- ექიმთან?
- ექიმთან სამ საათზე _ ღრმად ამოისუნთქა.
- კარგი..
- მანამდე გავამზადებ რამეს საღამოსთვის და წავიდეთ მერე. შენ გადიხარ სადმე?
- არა, დღეს სულ შენი ვარ _ გაუცინა.
- დღეს მე შენთვის არ მეცლება _ მარიამმაც გაუცინა და ყავის ფინჯანი ნიჟარაში ჩადო. _ აბა ვნახოთ რა გვაქვს _ თავისთვის ჩაილაპარაკა და მაცივარი გამოაღო. ყურადღებით შეათვალიერა და საჭირო ინგრედიენტები გამოალაგა. დაჭრა, შეწვა, მოხარშა, საღამოსთვის ყველაფერი მოამზადა.

შუადღე ისე მოვიდა, ვერც კი გაიგო. საათს რომ შეხედა, ორის ნახევარი იყო. სწრაფად მოემზადა და უკვე მომზადებულ მეუღლესთან ერთად სახლი დატოვა. საავადმყოფოსთან მიახლოებასთან ერთად ნერვიულობაც მატულობდა. ადგილზე მისულებმა მანქანა დააყენეს. არღვლიანმა თბილი მზერით გადახედა თვალებამღვრეულ მეუღლეს, მისი ხელი ნელა მიიტანა ტუჩებთან, ოდნავ შეეხო და გაუღიმა, ლოყაზე მიეფერა და შუბლზე აკოცა.

- ყველაფერი კარგად იქნება. _ ჩაიჩურჩულა და გადასასვლელად უბიძგა. მანქანიდან გადმოსულს წელზე ხელი მოჰხვია და ისე შეაბიჯეს. ფეხები უკან რჩებოდა, მაგრამ მაინც წინ მიიწევდნენ. კაბინეტში შესულმა ნერვიულად გაუღიმა ექიმს და დაჯდა.

- გამარჯობა. როგორ ხართ? _ გაუღიმა ექიმმა.
- ვნერვიულობთ _ ღიმილით უპასუხა ანდრონიკემ და აღელვებულ მეუღლეს გადახედა.
- დამშვიდდით, ყველაფერი კარგადაა _ სახე გაუნათდა მარიამს. _ საბედნიეროდ უნაყოფო არც ერთი არ ხართ. ახლა მარტივად, არასამედიცინო ენით რომ აგიხსნათ, გეტყვით რომ საშიში და სავალალო არაფერია. უბრალოდ მკურნალობაა საჭირო, რომელიც აუცილებლად გამოიღებს შედეგს. სამწუხაროდ დაზუსტებითი თარიღის თქმა არ შეგვიძლია, მაგრამ მთელ კურსს დაგინიშნავთ. ერთი სრული კურსის ჩატარების შემდეგ ისევ ჩაიტარებთ გამოკვლევებს და გავიგებთ რა გამოვა. _ ღიმილით უსმენდა მარიამი, საოცრად გააბედნიერა მოსმენილმა სიტყვებმა. _ ვერ გეტყვით რომ შეიძლება პირველივე კურსის შემდეგ შვილი გეყოლოთ, მაგრამ მკურნალობა აუცილებლად გამოიღებს შედეგს.
- მადლობა _ გაბრწინებული თვალებით უცქერდა მარიამი.
- მადლობა _ ღიმილით უთხრა ანდრონიკემაც _ მაინტერესებს რამდენ ხანს შეიძლება გაგრძელდეს მკურნალობის პროცესი?
- ეს კონკრეტულ შემთხვევებზეა დამოკიდებული, შეიძლება ერთ თვეში მივიღოთ შედეგი, შეიძლება ერთ წელში, შეიძლება ორში, მაგრამ აუცილებლად იქნება.
- მადლობა _ ექიმს დანიშნულება გამოართვეს და საავადმყოფო დატოვეს.
- ხომ გეუბნებოდი, ყველაფერი კარგადაა _ ღიმილით უთხრა ცოლს და მიიხუტა.
- ჰო, მაგრამ ერთი ან ორი წელი ანდრონიკე, არ არის ცოტა დრო _ ნაღვლიანი მზერით ახედა.
- ერთი თვე რატომ ვერ დაიმახსოვრე? _ გაუცინა _ შეიძლება ერთ თვეშიც ჰქონდეს შედეგიო.
- არ ვიცი, მეშინია _ ნერვიული ღიმილით ახედა.
- კარგი, წავედით _ გაუღიმა და მანქანის კარები გაუღო.

მიუხედავად იმისა რომ დროის საკითხი აწუხებდა, მაინც დაუმშვიდდა გული. საზურგეს მიეყუდა და თვალები დახუჭა, თითქოს ისვენებსო. ექიმის სიტყვებმა იმედი გაუჩინა, იმედი იმის რომ ოდესმე თვითონაც იგრძნობდა ამ საოცარ განცდას, დედობის განცდას. თვალი გაახილა და მომღიმარ ანდრონიკეს გადახედა, ვერ გაეგო რატომ იღიმოდა.

- რამე ხდება და არ ვიცი? _ გაუცინა ქმარს.
- კი, რაღაც ხდება და არ იცი.
- ჰო და გამაგებინე.
- ორ წუთში გაიგებ.
- ველოდები _ გაუცინა და ზუსტად ორ წუთში მანქანაც გაჩერდა. _ არაა _ გაოცებულმა გადახედა ქმარს.
- კი, ეს ჩვენთვის ბედნიერება იქნება, ხომ გინდა?
- მინდა _ სახეგაბრწყინებული ჩაეხუტა არღვლიანს, მანქანიდან გადავიდნენ და თავშესაფარში შეაბიჯეს. უამრავი პატარა ირეოდა აქეთ-იქით. სვანმა დირექტორის კაბინეტისკენ წაიყვანა, დააკაკუნა, შევიდნენ და სიტუაცია აუხსნეს ქალბატონს.
- ძალიან გვიხარია როცა წყვილები ამ გადაწყვეტილებით მოდიან, როგორც ხედავთ საკმაოდ ბევრ პატარას აკლია მშობლის ზრუნვა. ბავშვის აყვანის საკითხი ასე მარტივი რომ არაა ალბათ მოგეხსენებათ, ყველაფერი ადვოკატთან უნდა მოგვარდეს სხვადასხვა საბუთების საფუძველზე.
- ეს ყველაფერი ვიცით, უბრალოდ იქნებ შეძლოთ რომ პატარა დღესვე მოგვაშვილოთ, სახლში წავიყვანოთ და დანარჩენს ყველაფერს მოვაგვარებთ.
- არ ვიცი რამდენად შესაძლებელია მოხერხდეს.
- მნიშვნელოვანი რომ არ იყოს არ გთხოვდით _ მუდარის ტონმა გაიჟღერა მარიამის ხმაში.
- იცით, თუ მოახერხებთ დღესვე წარმოგვიდგინოთ პირადობის დამადასტურებელი მოწმობები და ქორწინების მოწმობა, ადვოკატიც მოიყვანოთ, შეიძლება რაიმეს გაკეთება.
- კი, კი შევძლებთ. _ ტელეფონი ამოიღო და კოსტასთან დარეკა. _ კოსწიკ უნდა დამეხმარო, ადვოკატი მჭირდება სასწრაფოდ _ გათიშა და მარიამს გადახედა. _ ჩვენ წავალთ და საბუთებთან და ადვოკატთან ერთად დავბრუნდებით _ გაუღიმა დირექტორს.
- კარგი, გელოდებით.

სახლში დაბრუნდნენ, მთელი გზა აჟიტირებული იყო მარიამი, ემოციებს ვერ იოკებდა. კოსტა უკვე კარებთან ელოდა, მთელი სისწრაფით მოძებნა იმნაძემ საბუთები და კმაყოფილი მზერით გავიდა მისაღებში.

- გისმენთ ახლა, დაიწყეთ და ამიხსენით რა ხდება _ ინტერესით გადახედა კოსტამ.
- ბავშვი უნდა ავიყვანოთ _ მშვიდად უპასუხა არღვლიანმა.
- მოიცა, როგორ, რატომ? _ აშკარად დააბნია მეგობრის პასუხმა.
- როგორ და ჩვეულებრივ, რატომ და შვილი გვინდა _ გაუღიმა.
- არა, არ ველოდი, კარგია, მაგრამ მაინც ვფიქრობ ექიმთან რომ მისულიყავით _ ყოყმანით გადახედა წყვილს.
- ვიყავით უკვე კოსწიკ _ გაუღიმა მარიამმა.
- და?
- და იმკურნალებთ, ყველაფერი კარგად იქნებაო _ გაუღიმა ანდრონიკემ.
- აბა რატომღა აგყავთ? _ კიდევ უფრო დაიბნა ნაკაშიძე.
- იმიტომ რომ შვილი ახლავე გვინდა, თან აუცილებელი სულაც არაა მხოლოდ უშვილოებს აჰყავდეთ ბავშვი. _ მშვიდად გაუღიმა იმნაძემ.
- ყველაფერი გავიგე _ გაიცინა _ ძალიან მაგარი გოგო ხარ რძალო _ ლოყაზე მსუბუქად უჩქმიტა _ შენც გაღიარებ სვანო.
- ოღონდ გეხვეწები რა თეკოს არაფერი უთხრა, საღამოს რომ მოხვალთ თვითონ ნახოს.
- კარგი, წავედით ხომ მაშინ?
- წავედით.

ბავშვთა სახლში დაბრუნდნენ. კოსტამ ყველაფერი მოაგვარა, წყვილი კი მოუთმენლად ელოდა როდის აჩვენებდნენ მათ პატარას.

- იცით ჩვენს ოჯახს ახალი წევრი შეემატა რამდენიმე დღის წინ, მაგრამ ძალიან პატარა და უმწეოა, რამდენიმე თვის, ბავშვი კარებთან დატოვეს, მხოლოდ ის ვიცით რომ ტასო ჰქვია, ახლა გაგაცნობთ მას, იმედი მაქვს ბედნიერები იქნებით ერთად და ჩვენს პატარას მზრუნველობას არ მოაკლებთ _ გაუღიმა ქალმა.
- ნამდვილად ასე იქნება _ ღიმილით გაჰყვა უკან მარიამი.

პატარა მართლაც ისეთი უმწეო იყო, დანახვისთანავე გულში სითბო ჩაეღვარა იმნაძეს. თვალებაციმციმებულმა აიყვანა პატარა ხელში და შუბლზე ნაზად შეახო ტუჩები. ის მისი შვილია, დღეიდან სულ ერთად იქნებიან, არ დაუშვებს ვინმემ ატკინოს, ავნოს მის პატარას. ოთახიდან გამოსულები ანდრონიკემ რომ დაინახა, იგრძნო როგორ შეუტოკდა შიგნით რაღაც. იმ წამს იგრძნო რომ ბედნიერი ადამიანი იყო, არ ჰქონდა მნიშვნელობა ბიოლოგიურად მათი შვილი იქნებოდა თუ არა. ცოლს გაუღიმა, მათკენ წავიდა და მოეხვია.

- ბედნიერი ვარ _ მარიამის გასაგონად ჩაიჩურჩულა და ლოყაზე აკოცა.
- მეც, მადლობა _ გაუღიმა და მიეხუტა.
- ამ პატარას ყველაზე მაგარი ძია ჰყავს _ გაიცინა კოსტამ. _ სანამ შენ მას იცნობდი რძალო, სხვათაშორის დიდი ხანი დაჰყავი ოთახში, ძიამ ყველაფერი იყიდა რაც საჭიროა.
- მადლობა კოსწიკ _ გაუცინა მარიამმა.
- წავედით _ გაუღიმა არღვლიანმა და ცოლ-შვილი წინ გაატარა.
- მეც წავალ, სტუმრების დრო აღარ დაგრჩებათ თქვენ.
- როგორ არა, ცოტა ხნით მაინც ამოდით რა, მერე რა რომ დაგვიანდა _ გაუცინა იმნაძემ.
- კარგი, ვეტყვი თეკოს და ამოვალთ.
- გელოდებით.

მანქანებში დანაწილდნენ. სახლამდე მივიდნენ, ანდრონიკემ კარები გაუღო, გადმოსვლაში დაეხმარა, პატარას ჯერ ვერ კიდებდა ხელს, ნაყიდი ნივთები ამოიღო მანქანიდან და სახლში ავიდნენ. მძინარე პატარა თავიანთ ოთახში შეიყვანა, ლოგინზე დააწვინა, გარშემო ბალიშები შემოულაგა და მისაღებში დაბრუნდა. გაღიმებულ ანდრონიკეს მიუახლოვდა და ჩაეხუტა. ქმარმაც შემოჰხვია ხელები და თავზე აკოცა.

- ძალიან პატარაა _ ჩაიცინა არღვლიანმა.
- ჰო, ცოტათი მეშინია _ გაეღიმა მარიამსაც.
- ნუ გეშინია, ზუსტად ვიცი საუკეთესო დედა იქნები.
- იმედია, ანდრონიკე ჩვენებს როდის უნდა ვუთხრათ?
- როცა გინდა.
- ჩემს მშობლებს რაც შეიძლება მალე, დედაშენსაც ხვალვე ვუთხრათ.
- შენებს დავურეკავთ და ვეტყვით, დედაჩემს რაც შეეხება, ჯერ მე უნდა ველაპარაკო.
- კარგი. ტირის _ გაოცებული სახე მიიღო მარიამმა, სვანს გაეცინა.
- იტირებს აბა რას იზამს, თოჯინა კი არაა. _ იმნაძე მაშინვე ოთახში გაიქცა, მტირალი პატარას დანახვაზე გაეღიმა, კიდევ ერთხელ იგრძნო რომ მისია, სულ მისი. მიუახლოვდა, ფრთილად აიყვანა ხელში და დაარწია. უკვე კარგად გამოცდილი დედასავით დააძინა და ისევ ლოგინზე დააწვინა. მისაღებში გასვლისთანავე კარებზე კაკუნი გაიგონა, დაფეთებული გავარდა, ბავშვს არ გაეღვიძოსო და კარები გააღო.
- მარიამ _ ხმაურიანად შემოვიდა თეკო.
- ჩუ, ჩუ _ დაუცაცხანა.
- ძინავს ვინმეს? _ გაეცინა თეკოს.
- ძინავს, შემოდით და ჩუმად _ კოსტას თვალი ჩაუკრა და ტყემალაძე წინ გაატარა. მისაღებში მოკალათდნენ.
- გავშლი მე სუფრას, რაღაცები გავამზადე დღეს.
- მოგეხმარები.
- ჯერ ვიღაც უნდა გაგაცნო _ ეშმაკურად გაუღიმა თეკოს.
- ვინ? _ ინტერესით შეხედა თეკომ.
- წამომყევი _ ოთახისკენ წაიყვანა, კარები შეაღო და შეატარა. ბავშვის დანახვაზე თვალები გაუფართოვდა ტყემალაძეს.
- ეს ვინ არის? _ ხელით ანიშნა პატარასკენ.
- ეს ტასოა.
- რამე სახელი თავისთავად ერქმევა მარიამ, ზოგადად ვინ არის და აქ რა უნდა.
- ჩვენი შვილია.
- ჩემს გაგიჟებას ცდილობთ?
- თეკო კარგი რა, ხანდახან როგორ მიშლი ნერვებს. მაცადე და მოგიყვები სამზარეულოში, ბავშვი არ გამიღვიძო. _ სამზარეულოში გადაინაცვლეს და მარიამმა თხრობა განაგრძო, _ დღეს ვიყავით ექიმთან, მკურნალობა ყველაფერს მოაგვარებსო, მაგრამ დრო ვერ გვითხრეს, ერთი თვე, ერთი წელი ან შეიძლება მეტიც. ამიტომ გადავწყვიტეთ რომ ეს პატარა დღეიდან ჩვენი შვილი იქნება, სანამ მეორე პატარა შემოემატება ჩვენს ოჯახს.
- არ ველოდი, არც ვიცი ახლა რა უნდა გითხრა.. ჰო.. გილოცავ ჩემო ლამაზო, გილოცავ _ მეგობარს ჩაეხუტა.
- მადლობა.

საღამო მშვიდად გაატარეს. ღამე შედარებით მშფოთვარე იყო, წყვილს ფაქტობრივად არ დაუძინია, მთელი გულისყური პატარისკენ ჰქონდათ. მეორე დღე კიდევ უფრო რთული აღმოჩნდა. წარმოდგენაც არ ჰქონდა იმნაძეს მათი მშობლები როგორ მიიღებდნენ ამ ამბავს. დედასთან ხშირად უსაუბრია ამ საკითხზე, ასე თუ ისე მისი მოსაზრებაც იცის. მამასაც არ უნდა ჰქონდეს პრობლემები, შვილს ყოველთვის თავისუფალი არჩევნის საშუალებას აძლევდა და მით უმეტეს დაოჯახების შემდეგ. ქალბატონი დალის მოსალოდნელი რეაქცია კი ძალიან აშინებს. მაგრამ იმედი აქვს შვილიშვილი შეუცვლის დამოკიდებულებას. დილითვე დაურეკა მარიამმა თავის მშობლებს, ესაუბრა, მოკლედ აუხსნა ყველაფერი და დაპატიჟა. ანდრონიკეც ესაუბრა დედამისს, თუმცა დაწვრილებით არაფერი უთქვამს იმნაძესთვის, მხოლოდ ნერვიული ღიმილით და რამდენიმე სიტყვით „ყველაფერი კარგად იქნება“ შემოიფარგლა. მარიამი კი ზუსტად მიხვდა რომ არაფერი არ იყო კარგად და შესაძლოა არც ყოფილიყო.

......................................

უკვე ხუთი თვეა რაც ერთ ოჯახად ცხოვრობენ მარიამი, ანდრონიკე და პატარა ტასო. ბავშვი მათი სულის ნაწილად იქცა, მის გარეშე სიცოცხლე ვეღარ წარმოუდგენიათ. მეხუთე თვეა რაც მკურნალობენ, ერთი სრული კურსი უკვე ჩაიტარეს, მეორე დაიწყეს. კურსის გავლის პერიოდშიც იტარებენ გამოკვლევებს, ანალიზებს იღებენ. რამდენიმე დღის წინ ჩაიტარეს პროცედურა და დღეს პასუხების მისაღებად მიდიან. ტასოს ტყემალაძეს დაუტოვებენ ცოტა ხნით. ქალბატონი დალი ჯერ სანახავად არ მისულა, თუმცა ხანდახან ურეკავს და კითხულობს მათ ამბებს, ესეც უხარია იმნაძეს. ხედავს რომ ნელ-ნელა ლაგდება ურთიერთობები დედა-შვილს შორის და საოცრად ბედნიერია. კაბინეტის კარებზე დააკაკუნეს და შევიდნენ, ექიმს გაუღიმეს, მაგიდასთან მოკალათდნენ.

- როგორ ხართ? _ გაუღიმა ექიმმა.
- კარგად, თქვენ? _ ღიმილითვე უპასუხა ანდრონიკემ.
- ძალიან კარგად, მით უმეტეს მას შემდეგ რაც გავიგე რომ ასეთი ამბავი უნდა გახაროთ. _ მხიარული ღიმილი შეანათა ექიმმა _ გილოცავთ, მალე ახალი წევრი შეგემატებათ. _ მარიამის რეაქცია? უბრალოდ გაიყინა, სიტყვა ვერ თქვა, თვალები აუცრემლიანდა, სხეულში მეორე გულის ფეთქვა იგრძნო. როგორ ელოდა ამ სიტყვების მოსმენას და ეს დღეც დადგა. ანდრონიკე? ანდრონიკე მიმიკის გარეშე გამოხატავდა სიხარულს, შინაგად იყო ბედნიერი, საოცარი ემოციით სავსე, ეგონა ახლა რომ მოენდომებინა მთებსაც კი გადადგავდა. ხელჩაკიდებულები გამოვიდნენ საავადმყოფოდან, სახეზე ღიმილით, გულში ბედნიერებით.
- ანდრონიკე.
- გისმენ.
- ახლა რაღაცას გეტყვი და ხომ შემისრულებ? _ გაინაზა მარიამი.
- რასაც მეტყვი.
- დედაშენთან წავიდეთ.
- დარწმუნებული ხარ?
- კი, გუშინ დარეკა სხვათაშორის მოგვიკითხა, მინდა რომ ვუთხრათ.
- შენები?
- ჩემებს მივწერე უკვე _ გაიცინა.
- კარგი წავიდეთ.

ხუთი თვეა იმ სახლში აღარ ყოფილა, განსაკუთრებული მოლოდინით მიდის. სჯერა რომ ყველაფერი დალაგდება, აუცილებლად. ბედნიერმა აიარა კიბეები და მსუბუქად დააკაკუნა. ქალბატონმა დალიმ კარები რომ გააღო შეცბა, არ ელოდა შვილის და რძლის დანახვას. მარიამმა თბილად გაუღიმა.

- შეიძლება?
- მობრძანდით _ გამოცოცხლდა ქალი. სახლში შევიდნენ და დივანზე გვერდი-გვერდ მოკალათდნენ.
- როგორ ხართ? _ ისევ მარიამმა წამოიწყო საუბარი.
- არამიშავს, თქვენ როგორ ხართ?
- კარგად.
- ტასო ხომ კარგადაა?
- ტასოც კარგადაა, უბრალოდ ბებოზეა განაწყენებული რომ არ ინახულა _ ღიმილით უპასუხა.
- ვნახავ.
- აქ ახალი ამბის სათქმელად მოვედით _ ჩაერთო ანდრონიკეც.
- რა ამბის?
- კიდევ ერთი შვილიშვილი გეყოლებათ _ გაუღიმა მარიამმა.
- კიდევ აგყავთ ბავშვი? _ გაუკვირდა ქალს.
- არა, ბიოლოგიურადაც შენი შვილიშვილი იქნება _ მშვიდი ტონით მიუგო ანდრონიკემ.
- როგორ გამახარეთ _ გაუღიმა წყვილს. გულწრფელი ტონი იგრძნო იმნაძემ, არღვლიანმაც, ამდენი ხნის მანძილზე პირველად გაუღიმა დედას.
- ჩვენ წავალთ, ტასო თეკოსთან გვყავს დატოვებული _ წამოდგა მარიამი.
- კარგი.
- გელოდებით, ტასოს თქვენი გაცნობა უნდა, გვესტუმრეთ.
- აუცილებლად, ამ დღეებში.
- ძალიან კარგი _ გაუბედავად წაიწია წინ რომ გადაეკოცნა, მისდა გასაოცრად ქალმა არამარტო გადაკოცნა, ხელებიც შემოჰხვია. გაეღიმა, თვითონაც მორცხვად ჩაეხუტა და დაემშვიდობა.

.......................................

თვეები ნელ-ნელა მიჰყვებოდა ერთმანეთს.. სეზონს სეზონი ცვლიდა... მუცელი ეზრდებოდა.. ტანსაცმელი უპატარავდებოდა.. წონაშიც მოიმატა ცოტა, თუმცა წყვილს სულაც არ ადარდებდა ეს. ძველებურად თბილი თვალებით შესცქეროდა არღვლიანი ორსულ მეუღლეს, თავის მხრივ არც მარიამი აკლებდა სითბოს და სიყვარულს.. დიდი განხილვის შემდეგ გადაწყვიტეს რომ პატარასთვის ალექსანდრე დაერქმიათ. ერთ ჩვეულებრივ საღამოს, როცა წყვილი თბილი მზერით შესცქეროდა მოთამაშე ტასოს, მარიამმა მუცლის ტკივილი იგრძნო, უკვე დროც იყო. შეშინებულმა შეხედა ანდრონიკეს და ნერვიულად გაუღიმა.
- დაიწყო..


__________________________

ესეც დავასრულე ჩემო შოკოლადებო.. ახლა ისევ დიდი ბოლოსიტყვაობა გამოვა ალბათ, მაგრამ იმედია წაიკითხავთ... უუღრმესი მადლობა თითოეულ თქვენგანს. მადლობა რომ ასე მამხნევებდით თქვენი თბილი კომენტარებით მთელი ისტორიის განმავლობაში.. მადლობა რომ საყვედურების გარეშე იტანდით პატარა, ხანდახან ძალიან პატარა თავებს და მპატიობდით.. მადლობა რომ მავსებდით დადებითი ემოციით, პოზიტივით, მუტით, ენერგიით...
რაც შეეხება ისტორიას, კვლავ პოზიტიური დასასრული აქვს, სხვანაირად უბრალოდ ვერ დავასრულებ.. ცუდი ამბები რეალობაშიც გვეყოფა, ისტორიებშიც ეს რომ არ ვიკითხოთ.. იმედი მაქვს მოგეწონებათ დასასრული, ბოდიში შეცდომებისთვის, ველი შეფასებას, კრიტიკას და ემოციების გაზიარებას...
ჩემო შოკოლადებო მე თქვენ მიყვარხართ (მი სგაი მალატ)

პ.ს. ახალ ისტორიას რაც შეეხება, ხვალ ან ზეგ დაგიბრუნდებით..
პ.ს. ცოტათი დაგვიანებით ყველა დედას ვულოცავ დედის დღეს, ღმერთმა ბედნიერი დედები გამყოფოთ.. (ეს თავი თემატურადაც დაემთხვა)