ზარანდიას გაეღვიძა პირველს, ღიმილით გადახედა უშფოთველად მძინარე ქალს. აბურდული თმები უწესრიგოდ ეყარა ბალიშზე, ცალი ხელი თავქვეშ ამოედო, ტუჩები ბავშვივით მოეკუმა და მშვიდად სუნთქავდა. უკვე რვის ნახევარი იყო, უნდა გაეღვიძებინა. ნელა წაიღო ხელი მისკენ, ფრთხილად შეახო მოშიშვლებულ მხარზე და შეაღვიძა. მარტო ძილს მიჩვეულმა, შეშინებულმა წამოყო თავი. თომა რომ შენიშნა, გულზე ხელი მიიდო და ღიმილით გადაატრიალა თვალები.

- არ მინდოდა _ გაუღიმა თომამ _ დაგვაგვიანდება, რვის ნახევარია უკვე.
- ჰო, გასაგებია _ მშვიდი ტონით ჩაილაპარაკა, ლოგინიდან ფეხები გადმოყო, წამოჯდა, ხალათს დაწვდა, შემოიცვა და კარებისკენ წავიდა. ამჯერადაც გააყოლა ვნებიანი მზერა ზარანდიამ, რა მისი ბრალია ასე მადისაღმძვრელად რომ გამოიყურება ამ მოკლე ხალათში. საბას გავაღვიძებო იფიქრა, შარვალი ამოიცვა და წელს ზემოთ შიშველი გაემართა პატარას ოთახისკენ.

ცოტა ხანში დინაც გამოვიდა სააბაზანოდან, ტანსაცმლის შეტანა დავიწყებია. თავზე პირსახოცშემოხვეული და ტანზე ხალათშემოცმული შევიდა ოთახში. ზარანდია რომ არ დახვდა შვებისგან ამოისუნთქა. სწრაფად გამოიღო კარადიდან ბრეტელებიანი ზედა და შორტი. შორტი ამოიცვა, ის იყო მაისურის გადაცმას აპირებდა, კარები რომ შემოაღო თომამ. ელვის სისწრაფით აიფარა გვერდით მიგდებული ხალათი, თუმცა ზარანდიამ მაინც მოასწრო მისი სხეულის შეთვალიერება. განრისხებული მზერით შეხედა დინამ, ბიჭმა კი ვითომც აქ არაფერიო გზა განაგრძო, კარადასთან მივიდა, ზედა გამოიღო, გადაიცვა და გულედანს მიუბრუნდა.

- მალე, გვაგვიანდება.
- იქნებ გახვიდე რომ ჩავიცვა _ ცივად უპასუხა.
- კარგი გავალ _ სულერთიას ტონით ჩაილაპარაკა და ოთახი დატოვა. სწრაფად გადაიცვა გულედანმა მაისური, ოთახი მიალაგა, თმები აიწია და გავიდა. ზარანდიები უკვე მზად იყვნენ, გაბრაზებული მზერა სტყორცნა უფროსს, უმცროსს აკოცა და თმებზე გაეთამაშა.
- გავედით _ ჩანთა აიღო თომამ და სახლიდან გავიდნენ. საბამ კიბეებზე ჩაირბინა, უკან მიყვებოდა „წყვილი.“
- ოთახში შემოსვლისას რომ დააკაკუნო ცუდი არ იქნება _ შეუღრინა დინამ.
- საკუთარ ოთახში შესასვლელად ნებართვა არ მჭირდება _ ღრენითვე უპასუხა.
- მაშინ როცა ოთახი მხოლოდ შენ არ გეკუთვნის საჭიროა.
- მაშინ როცა ოთახი ჩემს მეუღლესაც ეკუთვნის საჭირო არაა _ ირონიულად გაუღიმა _ სხვათაშორის ურიგო ფორმები არ გაქვს _ თვალი ჩაუკრა და ადგილზე მიყინულ გოგონას გაასწრო. გამწარებულმა გახედა და გზა გააგრძელა. ეზოში მანქანა დახვდათ. ბიჭები თბილად მიესალმნენ, ანიც გააცნეს. დანახვისთანავე მოეწონა დინას, დადებით აურას ასხივებდა, თვალებიდან სითბო გამოსჭვიოდა.
- აბა ჩავსხედით _ გამოაცხადა ანდრომ _ ანი მიუსკუპდი შენს საქმროს, ჩვენ სამნი უკან მოვთავსდებით.
ფანჯარასთან ანდრო მოკალათდა, ზარანდიამ მეორე მხრიდან გააღო კარები და დინას ანიშნა ჩამჯდარიყო.
- ფანჯარასთან მე და საბა დაგვსვი რა _ ბავშვივით ააფახურა თვალები. თომას გაეღიმა, ჯერ თვითონ ჩაჯდა და შემდეგ ჩასხდნენ დედა-შვილი. კომფორტულად მოათავსა ზარანდიამ ხელი დინას მხრებზე, დაწვრილებული თვალებით გადახედა გოგონამ, თუმცა კვლავ ღიმილით ანიშნა „ქმარმა“ დამშვიდება, მანაც უბრალოდ ამოისუნთქა და საბა მიიხუტა.
- რამდენი ხანია რაც ერთად ხართ? _ ღიმილით იკითხა ანიმ და სარკიდან გაუსწორა თვალი.
- ჯერ ახლახანს დავქორწინდით, უხმაუროდ, ისე საკმაო ხანია რაც ერთმანეთი გვიყვარს _ ღიმილითვე უპასუხა თომამ და მეტი დამაჯერებლობისთვის თავზე აკოცა გულედანს. უხერხულად შეიშმუშნა დინა, თუმცა მაინც გაუღიმა სარკეში მომღიმარ ანის.
- თაფლობის თვესავით გამოგივათ _ გაუცინა.

.............................

უკვე დასავლეთში გადავიდნენ. საბას ჩასძინებოდა, დედის გულზე მშვიდად მიედო თავი, დინაც თმებზე ეთამაშებოდა. ანდრო და თომა რაღაცაზე საუბრობდნენ, ალექსი გზაზე იყო კონცენტრირებული, დროდადრო ისიც ერთვებოდა მათ დიალოგში, ანისაც ჩასძინებოდა. დაღლილობამ თავისი გაიტანა, გულედანსაც დაეხუჭა თვალები, თავი გადასწია და ზარანდიას მხარს დაადო მძინარემ. გაკვირვებულმა გადმოხედა თომამ, როცა მიხვდა რომ გოგონას უბრალოდ ეძინა, გაეღიმა, დააკვირდა მის მძინარე სახეს, წითელ ტუჩებს, კულულა თმებს. თვითონაც ვერ ხვდებოდა რამხელა სითბოთი შეჰყურებდა. ანდროს ხელის კვრამ გამოაფხიზლდა, სიცილით დაარტყა ხელი მუხლზე მეგობარმა და თვალით ანიშნა დინაზე.

- კარგი გოგოა _ უჩურჩულა და გაეკრიჭა.
- ჰო რავიცი _ უინტერესოდ დაეთანხმა და გზას გახედა.

დინა მართლა კარგი გოგოა, ეს თვითონაც იცის, მაგრამ საკუთარ თავზე მეტს, ჯერ-ჯერობით ვერავის გაუმხელს. უკვე ორი ღამეა მას უყურებს, მის სხეულს აკვირდება, შორიდან სწავლობს. საოცრად უნდება შეეხოს და მიზეზი თვითონაც ვერ აუხსნია. რაც მართალია, მართალია, საკმაოდ მიმზიდველი გოგონაა, მით უმეტეს საღამურებში, თვალს ვერ მოწყვეტ. თომაც ვერ წყვეტს თვალს და დაუღალავად აკვირდება. ახლაც მის მოშიშვლებულ ფეხებს გაუშტერა თვალი. თვითონაც ვერ მიხვდა ისე ნელ-ნელა დააინტერესა ამ გოგომ, საოცარი სურვილი აქვს დაისაკუთროს. კარგად იცის გულედანს სულაც არ აქვს ასეთი დამოკიდებულება მის მიმართ, ასეთი კი არა ოდნავ თბილიც არ აქვს. ამ რამდენიმე დღეში უკვე არაერთხელ დააფიქსირა ეჭვიანი მზერა. საბამ რომ გამოიღვიძა, ყურადღება მასზე გადაიტანა.

- მოდი საბა ჩემთან, დედიკო არ გავაღვიძოთ _ უჩურჩულა პატარას და თავის კალთაში გადაიყვანა.
- მართლა ოჯახივით ხართ _ ღიმილით უჩურჩულა ანდრომ. ზარანდიამაც გაუღიმა და პატარა მიიხუტა.

უკვე სამეგრელოს უახლოვდებოდნენ გულედანმა რომ გამოიღვიძა, სასიამოვნო, უკვე ნაცნობმა სურნელმა შეუღიტინა ცხვირში, თვალები გაახილა, მიხვდა თომას მხარზე მოკალათებულს ეძინა. თავი ასწია, კისერზე ხელი მოისვა, როგორც ჩანს უხერხულად ედო, ტკიოდა. ბიჭებს გახედა, საბა ისევ თავის კალთაში დააბრუნა და ჩურჩულით იკითხა სად იყვნენ.

- მალე მივალთ _ გაუღიმა თომამ. თავი ოდნავ დაუქნია და ისევ ბავშვს მიუბრუნდა.
- ბებიაჩემი მეგრულ ხაჭაპურებს დაგვახვედრებს _ გაიკრიჭა ანდრო.
- ძალიან კარგი, მიყვარს ხაჭაპური _ ღიმილით უპასუხა დინამ.
- აქ გადაუხვიე _ გზა მიასწავლა ანდრომ ალექსის. _ ახლა აქეთ შეუხვიე და პირველივე ჩიხში მესამე სახლი.

მანქანა ხუთ წუთში გაჩერდა. გადმოვიდნენ, თომამ საბა გამოართვა დინას, მოხერხებულად დაიჭირა ცალ ხელში, მეორე დინას მოჰხვია და სახლში შევიდნენ. ეზოშივე გამოეგებნენ ანდროს ბებია-ბაბუა, გახარებული სახით „ჩაიკონეს“ შვილიშვილი და სტუმრებს მიუბრუნდნენ.

- გამაცანი ბებია ეს ანგელოზივით ხალხი.
- გაიცანი ბებია ესენი არიან ჩემი მეგობრები ალექსი, მისი საცოლე ანი, თომა, მისი ცოლი დინა და მათი პატარა საბა.
- დედა რა კარგები ხართ ბავშვებო _ ლოყაზე ხელი მოისვა ქალმა _ შემოდით სახლში შემოდით _ შეიპატიჟა. რიგ-რიგობით შევიდნენ, თომამ წინ შეატარა დინა, დივანზე ჩამომჯდარს გვერდით მიუჯდა და საბა მუხლებზე დაისვა.
- დე ფისო _ თვალებგაბრწყინებული მიუბრუნდა საბა დინას კატის დანახვაზე _ დე მოვეფერები რა.
- მოეფერე დე _ გაუცინა დინამ და პატარაც მოშორდა ზარანდიას კალთას.
- ახლავე გავშლი სუფრას ბებია და შემოუსხდეთ მერე _ გეგმა გააცნო ქალმა და სამზარეულოსკენ წავიდა. გოგონებმა ერთმანეთს გადახედეს და ქალს მიჰყვნენ. ბევრი იქოთქოთა ბებომ სტუმრებს როგორ დაგიხმარებთო, მაგრამ გოგონებმა თავისი გაიტანეს. მოხდენილად მიჰქონდათ თეფშები, ყოველ გასვლა-გამოსვლაზე ღიმილით გახედავდა თომა დინას და თვალს აყოლებდა. ბიჭები ბევრს ხალისობდნენ მის საქციელზე, რომ გეკითხათ მისთვის მხოლოდ საბა არსებობდა, დინა უბრალოდ მასთან ერთად მცხოვრები გოგონა იყო, თუმცა ფაქტია, რაღაცები შეიცვალა.
- დიდი ხანია ერთად ხართ ბაბუ?
- არც ისე.
- ძალიან გიყვარს ბაბუ? _ თომა არ ელოდა ამ შეკითხვას, დაიბნა, მაგრამ რამდენიმე წამის შემდეგ მტკიცედ უპასუხა.
- ძალიან.
- ღმერთმა ტკბილად შეგაბეროთ ბაბუ.
- მადლობა ბაბუ მადლობა _ გაუღიმა კაცს და ყურადღება ისევ მონარნარე დინაზე გადაიტანა.

სუფრა გაშალეს და დასხდნენ. წყვილები გვერდიგვერდ ისხდნენ, დინას საბა ჩაესვა კალთაში და აჭმევდა. ბიჭები სვამდნენ კიდეც. რამდენიმე ჭიქის შემდეგ ამღერდნენ.. დინა ისევ პატარაზე ზრუნვით იყო გართული, წელზე ზარანდიას ხელი რომ იგრძნო, თითქოს უკვე შეეჩვია მის შეხებას, ისეთი მძაფრი რეაქცია აღარ აქვს. კითხვის ნიშნებიანი მზერით გადახედა.

- მომიყვანე საბა მე და ჭამე შენც რამე, ცოდო ხარ, ვერ ჭამ წესიერად.
- არ მინდა, იყოს, ვჭამე მეც.
- მომიყვანე, მომიყვანე, მოდი ჩემთან საბა _ პატარა თავისთან გადაიყვანა. დინამაც მშვიდად მიირთვა.

გვიანობამდე ისხდნენ სუფრასთან, ბოლოს ისევ გოგონებმა გამოაცხადეს გეყოთო და სუფრის ალაგება დაიწყეს. ყველაფერი თვითონ მიალაგეს და ბიჭებთან დაბრუნდნენ. ბებომ გააცნო სახლის გეგმა, ვინ სად იძინებდა და ოთახებიც უჩვენა.

- დღეს მე და საბუნა ერთად ვიძინებთ _ გამოაცხადა ანდრომ.
- რა საჭიროა ანდრო, დავაწვენთ ჩვენთან, მოვთავსდებით.
- არა, თქვენ დაიძინებთ მარტო, მე და საბა ერთად, ხომ დაიძინებ ჩემთან? _ გადახედა საბას.
- დავიძინებ _ დაეთანხმა პატარაც და მაშინვე მიუცუქდა.
- რა მაგარი ზღაპრები ვიცი იცი? აი შენს დედიკოზე ბევრად მაგარი და მოგიყვები _ არადა რისი მომყოლო იყო, ბალიშზე თავი დადება და ძილი ერთი იქნებოდა.

ნელი ნაბიჯით აუყვნენ მეორე სართულის კიბეებს, წყვილები ზემოთ სართულზე იძინებდნენ. ოთახში შევიდნენ, ზარანდია ლოგინისკენ წავიდა, გაიხადა და დაწვა. გულედანმა ოთახში შუქი ჩააქრო, ისე გაიხადა, სწრაფად გადაიცვა საღამურები და თვითონაც შეწვა. ეგონა უშუქოდ ვერ დაინახავდა თომა, თუმცა შეცდა. ფანჯრიდან შემოსული მთვარის შუქზეც კარგად ჩანდა ყველაფერი, ზუსტად იკვეთებოდა მისი სხეულის ნაწილები, მთვარე კიდევ უფრო მეტ მიმზიდველობას მატებდა და ზარანდიასაც კიდევ უფრო აუფორიაქა გრძნობები. თანაც, როგორც ამბობენ, მთვრალებს უკეთ გამოსდით ემოციების გამოხატვა, მის შემთხვევაშიც ასეა. როგორც კი ლოგინში შეწვა გულედანი, მის მხარეს მიიწია და მუცელზე ხელი მოჰხვია.
- რას აკეთებ _ გაოცებულმა ჰკითხა.
- დავიძინოთ _ ჩაილაპარაკა და კიდევ უფრო ახლოს მიიწია სასურველ სხეულთან.
- თომა მომშორდი _ მკაცრად უთხრა.
- ჩუ, დავიძინოთ რა.
- თომა, გეყოფა, მომშორდი ახლა, ზედმეტი მოგდის.
- მისმინე, ახლა ვაკეთებ იმას რისი გაკეთებაც ასე ძალიან მინდა და რაც შეიძლება ხვალ ვეღარ გავიმეორო, ასე რომ სანამ შემიძლია არაფერი მითხრა რა, ჩათვალე რომ მთვრალი კაცის აკვიატებაა. _ ძლივს გასაგონად ლუღლუღებდა და კიდევ უფრო იხუტებდა მის სხეულს. ორივე ხელი შემოჰხვია, თავი მკერდზე დაადო და თვალები დახუჭა. დინა გაოგნებული უყურებდა, საბოლოოდ კი დაუჯერა და ყველაფერი მთვრალი კაცის აკვიატებას მიაწერია. ხელები რომ ვერანაირად ვერ მოათავსა, სხვა გზა არ დარჩა და ზარანდიას „შემოჰხვია“ კისერზე. თომას ცხელი სუნთქვა ეფრქვეოდა მთელს გულ-მკერდზე, გრძნობდა როგორ დააცოცებდა მამაკაცი თითებს მის ზურგზე.. თუ მის მშვიდ სუნთქვას დაუჯერებდა, „მეუღლეს“ უნდა სძინებოდა, თუმცა მოთამაშე ხელები სულ სხვა რამეს ამტკიცებდა. მთელს სხეულში ჟრუანტელი უვლიდა გულედანს, ჯერ ზარანდიასთან ასე ახლოს ყოფნის გამო, მერე მისი სუნთქვის გამო, საბოლოოდ კი თითის თითოეული შეხება „ხორკლავდა“ მის ტანს. მამაკაცი კი გაჩერებას არ აჩერებდა, მონოტონურად დაასრიალებდა თითებს კისრის მალებიდან ხერხემლის მალებამდე და პირიქით. მისი ქმედების გამო დაძინებდა შეუძლებელი რომ გახდა მსუბუქად უჩქმიტა გულედანმა ხელზე, ამან რომ შედეგი არ გამოიღო, ფრჩხილები გამოიყენა და საბოლოოდ, როგორც იქნა მიახვედრა თომა რომ გაჩერებულიყო. ცოტა ხანში კი აფორიაქებულს თვითონაც ჩაეძინა.

დილით, ზარანდიამ რომ გაიღვიძა, ესიამოვნა გლუვი კანის შეხება, თვალები ნელა გაახილა და გაეღიმა. მიხვდა სასურველ სხეულზე იყო მიწებებული. იმის გაფიქრებაზე რომ მთელი ღამე ასე ეძინა, კმაყოფილებისგან ჩაეღიმა, თვითონაც ვერ ხვდება რატომ აქვს ქალის შეხებაზე ასეთი რეაქცია, მაგრამ აქვს. ისევ მინაბა თვალები და მის რიტმულ სუნთქვას დაუგდო ყური. ყოველი ჩასუნთქვა-ამოსუნთქვა სასიამოვნოდ ეფინებოდა თომას სახეს. ბედნიერი იქნებოდა ყოველ დილას თუ ასე დაიწყებდა, მაგრამ ჯერ-ჯერობით რომ ეს შეუძლებელია იცის. საოცრად მადლობელია ანდროსი, მას რომ არ მოეფიქრებინა და საბა თავისთან არ დაეტოვა, ახლაც შორს იწვებოდან დინასგან. ემოციებს ვერაფრით იოკებს, ვერ მალავს რომ ქალი საოცრად იზიდავს, ან ვის უნდა დაუმალოს, ყველაფერი სახეზე აწერია და ქმედებებზე ეტყობა. ნაზად, შეუმჩნევლად მიაწება ტუჩები ქალის ლავიწებს და კმაყოფილმა აასრიალა ხელი მუცელზე. მის საქციელს მყისვე მოჰყვა გამოხმაურება და თვალები სწრაფად გაახილა გულედანმა. ტკიპასავით შემოჭდობილი სხეული რომ იგრძნო, მაშინვე გაახსენდა წინა ღამე და „მთვრალი კაცის აკვიატება“. ზარანდიას ზურგიდან ნელა აიღო ხელი თმებზე გადაისვა, ეგონა კაცს ეძინა, ფრთხილად შეაღვიძა, თომამ ზმუილისმაგვარი ხმები ამოუშვა და კიდევ უფრო მიეხუტა ქალის სხეულს.

- თომა, გაიღვიძე _ ჩურჩულებდა გულედანი _ თომა, თომა! _ ოდნავ რომ უჩქმიტა უკმაყოფილოდ შეიშმუშნა, სულ ოდნავ მოსცილდა ქალს და ცალი თვალით გახედა.
- ცოტა ფრთხილად რომ გაგეღვიძებინე _ ჩაილაპარაკა.
- ფრთხილად გაღვიძება ვერ შეირგე, მომშორდი _ გასცა ბრძანება.
- კარგი რა, დავიძინოთ ცოტა ხანს.
- შენ თუ გინდა იძინე, მომშორდი, მთვრალი აღარ ხარ._ უჩვეულოდ გრძნობდა თავს კაცის მკლავებში, მანამდე ხომ ასე ახლოს არავისთან ყოფილა. ახლა კი ბედნიერად შემოხვეოდა ზარანდია, თავი მის მკერდზე დაედო და მშვიდად სუნთქავდა, თან თითებს ათამაშებდა, ხან ზურგზე, ხან მუცელზე, დინასაც ნერვიულობისა თუ სიამოვნებისგან ჟრუანტელი უვლიდა. მართალი რომ ვთქვათ, სულაც არ მოწონდა ასე რომ რეაგირებდა კაცის შეხებაზე, ხვდებოდა რომ მისგან მაქსიმალურად შორს უნდა დაეჭირა თავი. ისევ არ ენდობა, ისევ ჰგონია რომ საბას წართმევაა მისი მიზანი, ამიტომაც ვერ მიუხვდა წუხანდელ საქციელს. ახლა ხომ გამოფხიზლდა, მაგრამ მაინც არ შორდება ქალს, ისევ ისე ჰყავს მიხუტებული. როგორც კი თომა რამეს ამბობს მისი ტუჩები ეხება გულედანის სხეულს და სასიამოვნო იმპულსებს გზავნის ტვინში. _ თომა საბა გაიღვიძებდა, უნდა ავდგე _ მტკიცედ ჩაილაპარაკა.
- საბა თვითონ ამოგვაკითხვას, არ იდარდო ანდრო გაართობს.
- ვერ ვხვდები რის მიღწევას ცდილობ ამ საქციელით _ აფეთქდა დინა და ხელებით მხრებზე მიაწვა ზარანდიას.
- არაფრის მიღწევას არ ვცდილობ, ჰა გაგიშვი _ ქალს მოშორდა და ზურგი აქცია.
- ძალიან კარგი _ კმაყოფილმა ჩაილაპარაკა გულედანმა და ფეხები გადმოსწია. ხალათი არ ჰქონდა, საღამურებისამარა მივიდა ჩანთასთან და სასურველი ტანსაცმელი შეარჩია. სარაფანი გადაიცვა, თმები უცებ აიწია და შეიკრა. ისეთი ხვეული თმა აქვს დავარცხნას ყოველთვის ერიდება, რომ ივარცხნის უფრო ეწეწება და ურჩევნია ასე მარტივად შეიკრას. ოთახიდან გავიდა და კიბეებს დაუყვა. ეზოში პირსაბანი დაინახა, მივიდა, ცივი წყალი ესიამოვნა, თავი მოიწესრიგა და პირველ სართულზე სახლში შეიხედა. ანდრო და საბა ჩამომსხდარიყვნენ და თამაშობდნენ.

- დილამშვიდობის _ ღიმილით მიესალმა ბიჭებს.
- დედიკო _ შეჰყვირა საბამ და დედას კისერზე ჩამოეკიდა.
- დილამშვიდობის რძალო, როგორ გეძინათ? _ თვალები ეშმაკურად აუციმციმდა ანდროს. ჯერ მიმართვა ეუცხოვა გულედანს, ეშმაკურ ტონზე ხომ სულ მთლად აიწურა, უხერხულად გაუღიმა და საბას თმებს გაეთამაშა.
- სად არიან უფროსები? _ კითხვა დააიგნორა და თვითონ იკითხა სხვა რაღაც.
- გარეთ არიან, ბოსტანში გავიდნენ, აგერ სახლის უკან.
- ალექსი და ანი?
- ალექსიმ და ანიმ სეირნობა მოინდომეს და ორღობეებში ტკბებიან რომანტიკით _ გაიცინა.
- გასაგებია.
- შენი მეუღლე სად არის?
- ძინავს.
- გავიდეთ დღეს სადმე თუ სახლში ვიყოთ?
- სად უნდა გავიდეთ?
- რავი ვნახოთ რამე, დადიანების სასახლე, კანიონები, მარტვილის მონასტერი, სულ სახლში ხომ არ ვისხდებით.
- ჰო რავი ვნახოთ რამე _ გაუღიმა.
- ოჰ, დილამშვიდობის სიძე ბატონო _ ხელის აწევით მიესალმა სახლში იმ წამს შემოსულ თომას ანდრო.
- დილამშვიდობის _ გაუცინა მეგობარს და დინას გვერდით ჩამოჯდა. გოგონა მაშინვე წამოდგა და მოშორდა.
- ოთახს მივალაგებ _ განაცხადა და მეორე სართულისკენ წავიდა.
- დედიკოსთან წავალ _ ჩაილაპარაკა პატარამ და კიბეებს აუყვა.

ოთახში ანდრო და თომა დარჩნენ. ზარანდია ჯერ ისევ ღიმილშეყინული უყურებდა გასასვლელ კარებს, კილასონია კი ირონიული ღიმილით შესცქეროდა მეგობარს.

- თომა, გამოფხიზლდი _ სიცილით დაუძახა.
- ა, ჰო, გისმენ _ სერიოზული სახით შეხედა.
- ნეტავ განახა როგორ უყურებ რა.
- ვიცი როგორც ვუყურებ, ძალიან საყვარელია, ცხოვრება გამილამაზა, აქამდე როგორ ვცხოვრობდი მის გარეშე ვერ ვხვდები.
- რა თქვი? ამას რას მოვესწარი _ გაოგნებული იყო ანდრო.
- რა ვთქვი ახლა ისეთი, ჩემი სისხლი და ხორცია, როგორ არ უნდა მიყვარდეს.
- აუუ _ უკმაყოფილოდ აბუზღუნდა ანდრო, მე სულ სხვაზე გკითხე ბიჭო _ თომას სიცილი აუტყდა.
- ამიტომ გქონდა ასეთი რეაქცია? არანაირად არ ვუყურებ. ის არის ქალი რომელიც ჩემს ძმის შვილს უვლის და დედობას უწევს.
- მხოლოდ ეგ რომ იყოს რაღა გიჭირს.
- მხოლოდ ეგაა _ შეუღრინა მეგობარს და სახლში დაბრუნებულ წყვილს გაუღიმა.
- დილამშვიდობის _ მიესალმა ანი. _ დინა სად არის?
- ოთახში არიან ზემოთ _ გაუღიმა თომამ და თვალით მეორე სართულზე ანიშნა.
- კარგი ავალ მეც.
- მალე ჩამოდით გვშია _ მიაძახა ალექსიმ და თბილი მზერა გააყოლა საცოლეს.
- რა ქენით დატკბით სამეგრელოს რომანტიკით? _ გაუცინა ანდრომ.
- ნეტა შენ რამე გეშველებოდეს _ უკმაყოფილო მზერით გადახედა მეგობარს.

ისაუზმეს, სახლი მოაწესრიგეს და მარტვილში წასვლა გადაწყვიტეს.მოემზადნენ და მანქანაში ჩასხდნენ. ანდრომ გიდობა გადაწყვიტა და მთელი გზა არ გაჩუმებულა. ბოლოს იმდენად დაიღალნენ აღარც კი უსმენდნენ, მხოლოდ საბა ეტიკტიკებოდა დაუღალავად და ყველას ღიმილს გვრიდა.

- მალე მივალთ? _ დაღლილი ტონით იკითხა დინამ.
- მალე მივალთ _ ღიმილით უპასუხა თომამ და საფეთქელზე შეეხო ტუჩებით. მაშინვე დაიმსახურა ქალის განრისხებული მზერა, თუმცა როგორც ყოველთვის ახლაც ღიმილით ანიშნა ანისკენ და ლოყაზე თითებით მიეფერა. ვერც ახლა შეძლო იმპულსების გარეშე „ქმრის“ შეხების ატანა.
- მანქანა აქ გავაჩეროთ სადმე, ბოლომდე ვერ ავალთ, ცოტა ფეხით უნდა ვიაროთ.
- კარგი _ დაეთანხმა ალექსი და მანქანა გააჩერა.

მანქანიდან გადმოვიდნენ, ალექსიმ და ანდრომ წამოღებული ჩანთები მოიკიდეს ზურგზე, თომამ საბა გამოართვა დინას, კისერზე მოისვა და ისე წაიყვანა, გოგონებმა ერთმანეთს ჩაკიდეს ხელები და ნელ-ნელა აუყვნენ აღმართს. როგორც ანდრომ უამბო მათ, სამონასტრო კომპლექსი მაღალ ბორცვზეა გაშენებული და ამ ადგილიდან თითქმის მთელი სამეგრელო და იმერეთი მოჩანს. მონდომებით მიიწევდნენ ზემოთ, დაღლა არ ეტყობოდათ თავიდან, მაგრამ უკვე მონასტერს მიახლოვებულები, გოგონები საგრძნობლად ჩამორჩნენ ბიჭებს.

- ვეღარ ვსუნთქვავ _ ქოშინით ამოთქვა ანიმ.
- ვერც მე _ დაეთანხმა დინა _ მაინც გაგვასწრეს, ჩამოვჯდეთ ცოტა ხანი. _ იქვე მინდორზე დასხდნენ და ერთმანეთს მიეყუდნენ.
- არა, უკან რომ არც ერთი არ იხედება _ გაბრაზდა ანი. დინას გაეღიმა.
- მოიცა ცოტა ხანი, რომ ავლენ და მიხვდებიან დანაკლისს, ისევ უკან ჩამობრუნდებიან.
- ველოდები _ ხელები გადააჯვარედინა ანიმ და მონასტერს გახედა.
- წამო წავიდეთ ახლოსაა უკვე _ მხარი მიკრა გულედანმა.
- არა! სანამ ალექსი და თომა აქ არ ჩამოვლენ ფეხს არ მოვიცვლით.
- ვაიმე ანო რა სასაცილო ხარ პატარა ბავშვივით რომ იქცევი.
- მაგას ახლავე რომ დავავიწყდი მერე რაღა იქნება, შენი გამკვირვებია რატომ არ ბრაზობ.
- რავიცი ასეთ რაღაცებზე არ ვბრაზობ _ მშვიდად უპასუხა დინამ, არადა ხომ ვერ ეტყოდა არც ქმარია, არც შეყვარებული და სულაც არ მაინტერესებს დავავიწყდი თუ არაო.
ალბათ ათი ან თხუთმეტი წუთი ისხდნენ ასე და ბორცვიდან უკან მომავალი სილუეტებიც შენიშნეს. ანიმ გამარჯვებული ღიმილი აიკრა სახეზე და დინას შეხედა. გულედანს გაეცინა და ფეხზე წამოდგა.
- სად ხართ? გაგვისკდა გული _ შეტევით დაიწყო ალექსიმ.
- საუკეთესო თავდაცვა თავდასხმააო ხომ? _ უკმაყოფილო სახით შემოირტყა დოინჯი ანიმ _ რომ ჩამოგრჩით ვერ უნდა შეგემჩნიათ?
- კარგი ჰო, ბოდიში _ ადვილად დანებდა ალექსი და ხელებგაწვდილი წავიდა საცოლესთან ჩასახუტებლად. ანიც კმაყოფილი ღიმილით გაინაბა მის მკლავებში. თომა და დინა კი უბრალოდ იდგნენ და წყვილს შესცქეროდნენ.
- გამოფხიზლდით _ შეუძახა ანიმ _ შენ რატომ არ ეჩხუბე? _ მიუბრუნდა დინას _ ან შენი ბოდიში სად არის ვაჟბატონო? _ ახლა თომას გადახედა.
- მე არ გავბრაზებულვარ ხომ გითხარი _ გაუღიმა გოგონამ ანას.
- ბოდიში _ ანას გასაგონად ჩაილაპარაკა თომამ და დინა მიიხუტა. მიხვდა გულედანი, ცუდად გამოვიდოდა წყვილის თვალში მისი უმოქმედოდ დგომა და თვითონაც მორცხვად, სულ ოდნავ მოჰხვია ხელი ზარანდიას.
- აბა წავედით.

მონასტერში ასულებს, ანდრო და საბა ეზოში მოთამაშეები დახვდათ. საოცარი ბუნება იყო, მოვლილი, მოწესრიგებული, ყველაფერი ამწვანებული. სანახაობით აღფრთოვანებულები იყვნენ. მთელი ეზო მოიარეს, სურათებსაც იღებდნენ, ერთად, ცალ-ცალკე, წყვილებად. რასაკვირველია „ცოლ-ქმარს“ სურვილიც კი არ გამოუთქვამს ერთად გადაეღოთ ფოტო, აქაც ანიმ იყოჩაღა. დაუცაცხანა ერთი ფოტოც არ გადაგიღიათო, ერთად დააყენა და თვითონ ფოტოგრაფობა შეითავსა.

- თომა რა მორცხვად დგახარ, თითქოს ვიღაც უცხო იყოს, ან ხელი მოხვიე, ან ჩაეხუტე, თორემ მეზობლის ბავშვებს უფრო ჰგავხართ ფოტოში, ვიდრე ახალშეუღლებულებს _ უკმაყოფილოდ უსაყვედურა. ზარანდიაც თითქოს ამას ელოდაო, უკნიდან ამოუდგა გულედანს, მუცელზე ხელი მოჰხვია, თავი მის მხარს დააყრდნო და აპარატს გაუღიმა. პირველ ფოტოში დინას გაოგნებული სახე დაფიქსირდა, თუმცა მალევე გაიღიმა. ანის დაჟინებული თხოვნით თვითონაც მოჰხვია ხელი მეუღლის მკლავებს და ისეც გადაიღეს.
- არა რა, ფოტოგრაფობა ჩემი მოწოდებაა _ კმაყოფილი ჩანდა ნამუშევრით.
- შევიდეთ რა ახლა ტაძარში _ დაიწუწუნა დინამ.
- შევიდეთ.
თავსაფარი მოიხურეს გოგონებმა და შეაბიჯეს. ტაძარში ჯვრისწერის ცერემონია ყოფილა, ღიმილით გადახედეს ერთმანეთს და ხალხს შეერივნენ. ცერემონიის დასრულებამდე ჩუმად იდგნენ ყველა და ისმენდნენ მამაოს სიტყვებს. ახალდაქორწინებული წყვილი გარეთ გავიდა, ხალხიც მათ გაყვა და ტაძრის დათვალიერების საშუალება მიეცათ. მამაომ გაუღიმა და თავისთან მიიხმო ყველა. გამოკითხა საიდან იყვნენ, დალოცვა მიიღეს და გაუღიმეს, როცა ანდრომ მორიგი „შესანიშნავი“ იდეა წამოაყენა.

- მისმინეთ, თქვენ ჯვარი დაწერილი არ გაქვთ _ გადახედა თომას და დინას _ ჰო და, ახლა მაინც ყველაფერი მზადაა და მოდი, დაიწერეთ ჯვარი. _ წყვილი გაოცებული იყო, დინას რომ შეძლებოდა იქვე წვდებოდა ყელში კილასონიას. ზარანდია უბრალოდ ვერ მიხვდა რას ცდილობდა მისი მეგობარი, თუმცა ადვილად შენიშნა მის თვალებში მოცეკვავე ჭინკები.
- ერთად ცხოვრობთ შვილებო? _ დაბალი ხმით იკითხა მამაომ.
- დიახ მამაო _ უპასუხა თომამ.
- ჯვრისწერის გარეშე თქვენი ერთად ცხოვრება ცოდვაა უფლის წინაშე, მრუშობის ცოდვა, თუ თქვენ საწინააღმდეგო არაფერი გაქვთ, მე მზად ვარ ჯვარი დაგწეროთ _ გაუღიმა მამაომ. არეული მზერით შეხედა დინამ ზარანდიას. რატომ უკეთებს ანდრო ამას? მან ხომ ყველაფერი იცის.. თომას თვალებში ვერაფერს ამჩნევს, თითქოს განსაკუთრებული არაფერი მოხდა.. გულედანის ტვინმა გამალებით დაიწყო მუშაობა, კიდევ ერთხელ იაზრებდა კილასონიას სიტყვებს და გადაწყვეტილებაზე ფიქრობდა. ახლა უარი რომ თქვას, საეჭვო იქნება, თანხმობა თქვას და მთელი ცხოვრება უფლის წინაშე ცოლ-ქმარი უნდა იყვნენ. თან თვალებში ხვდება ამდენი ადამიანის მომლოდინე მზერა. და აი, უეცრად „ბრწყინვალე“ იდეამ გაირბინა მის ტვინში, თუ ცოლ-ქმარი დაერქმეოდათ ასე ოფიციალურად, ჯვარსაც დაიწერდნენ, ზარანდია ვეღარ შეძლებდა მისთვის საბას ასე ხელაღებით წართმევას. ეს კავშირი ხელს შეუშლიდა ბავშვის წაყვანაში დედის გარეშე. იმ წუთში დარწმუნებული იყო რომ ეს გამოსავალი იქნებოდა, თუმცა ვერ გაიაზრა რომ ჯვრისწერა კანონიერი ქორწინება არ იყო და მაინც თავისუფლად შეძლებდა თომა საბას წართმევას, თუ მოინდომებდა რა თქმა უნდა.

- ჰეი, დინა, გელოდებით რად უნდა ამდენი ფიქრი _ ვეღარ მოითმინა ანიმ და ხელი მიკრა დინას. _ თომა, ხომ ხედავ შენს გარეშე არ ამბობს, მოიფიქრე და როგორც მამაკაცმა, პირველმა თქვი პასუხი _ ახლა თომას დაუცაცხანა.
- მე? რავიცი თანახმა ვარ _ არხეინად დაეთანხმა თომა.
- გელოდებით დინა, აი, შენი მეუღლე თანახმაა, მეჯვარეებიც აქ ვართ, შვილიც თანახმაა აშკარად _ მოცინარ საბას გადახედა.
- კარგი _ ჩუმად ჩაილაპარაკა.
- რაო რა თქვი?
- კარგი, თანახმა ვარ _ უფრო გამოკვეთილად თქვა და ანის გაუღიმა.
- ძალიან კარგი _ გახარებული ჩანდა ანი _ ჩვენ მზად ვართ მამაო. საკურთხევლის წინ დადგნენ, ანი დინას მეჯვარე იქნებოდა, ანდრო თომასი. მამაომ გაუღიმა და ჯვრისწერის ცერემონია დაიწყო. ორივე დიდი ყურადღებით ისმენდა მის სიტყვებს, ზარანდიაც ხვდებოდა რამხელა პასუხისმგებლობა დაეკისრა უფლის წინაშე. იმასაც ხვდებოდა დღეიდან თავისი მიზნის განხორციელებას ვეღარ შეძლებდა, საბას დინასგან ვერ წაიყვანდა, მაგრამ ვერ ხვდებოდა რა იქნებოდა მომავალში. ფაქტია რომ ეს გოგო იზიდავს, მოწონს, მაგრამ სიყვარული? არა, ეს გრძნობა ჯერ არ მოსულა, მისთვის წარმოუდგენელი იყო რამდენიმე დღეში ადამიანის შეყვარება.

ზარანდიამ ჯერ კიდევ ვერ გაიგო რატომ წამოიწყო ეს „თამაში“ ანდრომ. კარგი, თვითონ საბას გამო დათანხმდა, ზარანდიას რისთვისღა სჭირდებოდა თანხმობა. ამ რამდენიმე წუთში იმდენი კითხვა დაუგროვდა, ყველაზე ერთიანად ფიქრი ალბათ გააგიჟებდა. თუმცა ფაქტი ერთია - დგას ახლა საკურთხევლის წინ, თომას გვერდით და უსმენს მამაოს სიტყვებს. ჯვარს იწერს ადამიანზე, რომელიც საერთოდ არ უყვარს, მეტიც არც კი ენდობა და ეჭვითაა განმსჭვალული მის მიმართ. მაგრამ ხედავს მეგობრების ღიმილიან სახეს და რაც მთავარია შვილის ბედნიერ მზერას, საბას აშკაარად ძალიან უხარია მათი ქორწილის ამბავი, თუმცა საბა ხომ ბავშია. შეიძლება ვერც კი აცნობიერებს რას ნიშნავს ჯვრისწერა. თავი ოდნავ გადააქნია ფიქრების მოსაშორებლად, რაც მოხდა მოხდა, უკვე დათანხმდა და ახლა შუა ცერემონიის დროს ვერ გადათქვამს.. რაღა დარჩა? უბრალოდ უნდა მიჰყვეს დროის სვლას და ცხოვრების დინებას, მომავალი უჩვენებს ყველაფერს...


__________________________
ესეც მეხუთე თავი შოკოლადებო.. ძალიან ძალიან ძალიან დიდი ბოდიში დაგვიანების გამო, უბრალოდ გუშინ ვერანაირად ვერ მოვახერხე ატვირთვა.. იმედი მაქვს ამ თავით გამოვისყიდი დანაშაულს.. ვგონებ რომ მოგეწონებათ, ველი შეფასებას, კრიტიკას და ემოციების გაზიარებას.. მაინტერესებს თქვენი აზრი... უუუღრმესი მადლობა რომ კითხულობთ და მათბობთ თქვენი კომენტარებით..

პ.ს. მადლობა ლილიანას იდეისთვის.