-ძალიან გიხდება ეს კაბა ნიცა! (საბა)
მხოლოდ გავუღიმე, ვარდები გამოვართვი და მანქანაში ჩავჯექი.. მანაც მალევე დაიკავა მძღოლის ადგილი....
-დიდხანს უნდა იყო ესე?(საბა)
-სად მივდივართ?(მე)
-ნიცა მემგონი გეკითხები რაღაცას, დიდხანს უნდა აიგნორო ჩემი კითხვები?(საბა)
-შეიძლება! ეხლა იქნებ მითხრა სად მივდივართ?(მე)
საბას სახეზე აშკარა უკმაყოფილება დაეტყო ჩემი ამ პასუხის შემდეგ თუმცა ხმა არ ამოუღია და ჩემი კითხვაც დააიგნრა, გაზს ბოლომდე მიაწვა და მანქანა ადგილს მოწყდა...სიჩქარის ბავშვობიდანვე მეშინია და სულ პანიკებში ვვარდები..
-საბა ნელა!!! საბა! გთხოვ გააჩერე...(მე)
ცრემლები მომდიოდა დ ბოლო ხმაზე ვკიოდი, როგორ იქნა გაიგო საბამ ჩემი ნათქვამი და სვლას შეუნელა, ხოლო როცა დაინახა რომ ვტიროდი მანქანა გააჩერა..
-რა გატირებს ტო? (საბა)
-გთხოვ შემეშვი და სახლსი წამიყვანე... (მე)
-ნიცა გთხოვ ჯერ სადაც ივდიოდით იქ მიგყვან და მერე სახლში წაგიყვან... (საბა)
აღარაფერი მითქვამს, თავი სავარზელს მივადე და ფანჯარაში ყურება დავიწყე... თბილისს აშკარად გავვცდით, და ცოტაც არ იყოს ავნერვიულდი..
-საბა სად მივდივართ?? (მე)
-მალე მივალთ და ნახავ (საბა)
თავისი მომაჯადოვებელი ღიმილი „მესროლა“ და ისევ გზას გახედა... მის ამ საქციელზე გამეცინა და ისევ ჩვეულ პოზას დავუბრუნდი.. დაახლოებით 20 წუთში დანიშულების ადგილას ვიყავით.. მანქანიდან გაადმოვედი და გაოცებისგან პირი დავაღე..
-მეხუმრები ხომ? (მე)
ვკითხე გაოცებულმა საბას, რომელსაც ჩემ ამ საქციელზე ეღიმებოდა..
-სულაც არა... ვიცოდი რომ ზალიან გინდოდა საყვარელ ადამიანტან ერთად ყოფილიყავი ლოპოტაზე და მეც ეს შევასრულე.. წამოდი ვიაროთ და უფრო ბევრს გაიგებ (საბა)
მეც დავყევი მის ნებას და უკან, მორჩილი ბავშვივით ავედევნე.. სიო უბერავდა... მე კიდე თხელი კაბის ამარა ვიყავი.. საბამ თავისი პიჯაკი გაიხადა და ბეჭებზე მომახვია... ხელი გადმხვია და სვლა გააგრძელა.. მალევე მივედი ტბამდე, სადაც ორ კაცზე სუფრა იყო გაშლილი... საბამ სკამისკენ მიბიძგა... ჩემი დაჯდომა და მუსიკოსების გამოჩენა ერთი იყო... ნაზი მუსიკა გაისმა ...
-ნიცა! ეხლა დავიწყებ და არ შემაწყვეტინო გთხოვ ისედაც ამხელა ძალისხმება მჭირდება ეს რომ ვთქვა... მოკლედ როგორც შენ ამობობ ვარ გამოუსწორებელი ბაბნიკი ვარ, თუმცა ყველაფერი გამოსწორებადია, მათ შორის მეც.. თითქმის 5 თვე გავიდა რაც გიცნობ ა დარწმუნებით შემიძლია გითხრა, რომ შენს გარდა სხვა გოგოზე არ მიფიქრია.. შენზე ფიქრით იწყება და მთავრდება ჩემი დღე... შენ ხარ ის ადამიანი რომელმაც დამანახა ცხოვრება სულ სხვა თვალით... აღარც ბაბნიკი ვარ და.... ნუ მოკლედ ეს ის შემთხვევაა როცა დანამდვილებით შმიძლია წარმოვთქვა ჩემთვის ყველაზე ძვირფასი სიტყვა, რომელიც ჯერ არავისთვის მითქვამს და რომელსაც ყვეაზე ძვირფასი ადმიანისთვის ვინაახავდი და როგორც აღმოჩნდა ეს ძვირფასი ადამიანი შენ ხარ ნიცა!! მხოლოდ შენ შემიძლზია გითხრა თუ როგორ ძალიან მიყვარხრ... დანარჩენები შენთან არაფრის ტოლია.. შენ ხარ ყველფერი ჩემთვის ყველაზე დიდი სიყვარულით, რაც კი შეიძლება უყვარდეს ადამიანს იმაზე დიდი სიყვარულით მიყვარხარ..... (საბა)
საბას ამ ნათქვამით გაკვირვებული ვიყავი.. როგორ შეიძლება ადამიანი ესე შეიცვალოს მცირე დროში.... თუმცა ის ხომ საბაა... მიყვარს მეც ძალიან მიყვარს თუმცა არ ვიცი ღირს დაუჯერე საბას ამ ნათქვამს სანამ საქციელით არ დაამტკიცებს? უკვე პასუხის თქმას ვაპირებდი როცა ტელეფონმა დამირეკა... დავხედე და ელენას სახელი დაფიქსირდა, მეც არ დავაყოვნე და ვუპასუხე..
-ნიცა გთხოვ არ ინერვიულო საავადმყოფოში ვართ მე და ლუკა.... ლუკას მანქანამ დაარტყა მძიმედაა.(ელენა)
ფიქრის უნარი წამერთვა არ ვიცოდი რა უნდა მექნა, მეწივლა, მეკივლა მეტირა თუ მეყვირა ერთადერთი რაც მოვიფიქრე იყო ტელეფონის გათიშვა..
-ნიცა ხომ მშვიდობაა? (საბა)
საბა შემი სახის დანახვისას ანერვიულდა სასწრაფოდ შემთან მოვიდა და ჩემი სახე ხელებში მოიქცია...
-არა საბა არაფერია კარგად! ძალიან დიდი ბოდიში მაგრამ თბილისში უნდა წავიდეტ სასწრაფოდ.. ლუკა.... ლუკას მანქანამ დაარტყა... (მე)
მეთვითონაც არ ვიცი როგორ ვთქვი ეს ყველაფერი, აქ თავი ნამდვილად ვეღარ შევიკავე და ავტირდი..საბამ სასწრაფოდ ხელში ამიყვანა და მანქანისენ გაიქცა.. გზაში გაუცერებლად ვტიროდი... ვიცოდი ამით საბას უხერხულ მდგომარეობაში ვაყენებდი თუმცა არ შემეძლო ჩემი ბავშვობის მეგობარი საავადმყოფოში წევს და სიკვდილს ებრძვის..... მანქანა ნრმალურად გაჩერებული არ ქონდა რომ გადავხტი და სავადმყოფოში შევვარდი, თვალი მოვკარი იქვე მდგომ ელენას, რომელიც წინდაუკან დადიოდა... ჩემს იქ მისვლიდან მალეე გამოვიდა ექიმი საოპერაციოდან
-ექიმო როგორაა ლუკა? (ელენა)
-საბედნიეროდ ძლიერი ორგანიზმი აქვს და ოპერაცია გადაიტანა..(ექიმი)
სამივემ შვებით ამოვისუნთქეთ
-როდის შეიძლება რომ ვნახოთ? (მე)
-ცოტახანსი პალატაში გადავიყვანთ და შემდეგ..(ექიმი)
ეს ცოტახანი ორ საათს გაგრძელდა ბოლოს როგორც იქნა დაგვრთეს ნება შევსულიყავით.. სამივე ერთად შევედით ოთახში და ლუკას დანახვისას კინაღამ ცუდად გავხდი.. ენერგიით აღსავსე ბიჭი, განუძრევლად იწვა... დიდი ძალისხევა დამჭირდა იმისთვის რომ ცრემლები შემეკავებინა... პალატიდან გმოსვლას ვპირებდი როცა ლუკამ თვალები გაახილა
-ნიცა კარგი რა რაგატირებს.. ხო არ მოვკვდი არა? (ლუკა)
ეხლა გამოვიდა ნარკოზიდან და უკვე ღადაობის ხასიათზეა..
-კაი რა ლუკა მორჩი ღადაობას... ძალიან შეგვაშინე..(მე)
-ნიცა მე წავალ კაი? (საბა)
-კაი საბა როგორც გინდა... მადლობა ყველაფრისთვის (მე)
პალატის კარებამდე მივაცილე და ლოყაე ვაკოცე..
-იცოდე პასუხს ველი (საბა)
-აუცილებლად გაგაგებიებ (მე)
გაეღიმა ჩემმს ამ პასუხზე და დერეფანში გაუჩინარდა... გონზე მხოლოდ ელენას და ლუკას ჩახველებამ მომიყვანა.. ორივე მომაშტერდა და თვალს არრ მაცილებდნენ..
-დაიწყე ეხლა...(ელენა)
-კაი ხო მაცადეთ... მოკლედ (მე)
დავამთვარრე მოყოლა დდა ელენამ იმხელაზე იყვირა კინაღამ გული გამისკდა
-ხომ გეუბნებოდი უყვარხარ თქო (ელენა)
-შენ რას ეუბნებოდი მე ვეუბნებოდი.. (ლუკა)
მათ ამ საქციელზე გამეღიმა, როგორც იქნენ მორჩნენ კინკლაობას და გაახსენდათ რომ მეც აქ ვარ
-უი ხო ნიცა შენ რა იტყვი გიყვარს? (ელენა)
-კი მიყვარს მაგრ დამაცადა ვინემ რომ მეთქვა? (მე)
და ვითომ გაბრაზებულმა გადავხედე ლუკას..
-ო ბოდიში ქალბატონო ნიცა რომატიკაში ხელი რომ შეგიშალე,თუმცა მაინც წამოხვედი ჩემთან საბა გაგიგებს და როცა გადაწყვეტ რომ უთხრა ეს ყველაფერი... (ლუკა)
-იმედი მაქვს გამიგებს... (მე)
-კაი ეხლა რა ყურები ჩამოყარე....ადექი და წადი საბასთან სახლში და უთხარი ყველაფერი.. (ელენა)
მეც აღარ დავაყოვნე და საბასთან წავედი სახლში... 20 წუთში დანი/შნულების ადგილას ვიყავი.. ძალიან ვნერვიულობდი, ესე მიაღებ გამოცდებზე არ მინერვიულია, როგორ მიიღებდა ჩემს ამ საქციელს საბა... როგორც იქნა გამოვიჩჩინე გამბედაობა და კარებე დავაკაკუნე.. არავინ გამიღო ბოლოს კი სახელური ჩამოვწიე.. კარები ღია იყო და საკმაოდ ხმამაღალი ლაპარაკიც გამოდიოდა.... კარგად რომ დავუკვირდი საბა და ვიღაც გოგო ლაპარაკობდა, ეხლა თავმოყვარობაზე მეტად ცნობის მოყვარეობამ მძლია და შიგნით შევედი.....