***
დილით გაღვიძებულს ჯერ კიდევ მეტყობოდა ფეხებზე ქუსლიანების კვალი.
ხელით ფრთხილად დავიზილე ნატკენი ადგილი და ფეხზე წამოვდექი.
შავი ნაჭრის კომბინიზონი და სქელი ზედა ჩავიცვი.ფეხზე შუზები ამოვიცვი და პარა ჩანთა ამოვიცვი იღლიის ქვეშ.
სარკეში ჩემი თავი შევათვალიერე და სახლის კარი გამოვიკეტე.
ოფისში მისულს თვალებგაბრწყინებული ღიმილა დამხვდა.
„ლევანის ამბავიათქო“ გავიფიქრე და კიბეები სწრაფად ავიარე.
ისევ ადრინდელი გამომეტყველებით დამხვდა გაბრიელი . ეტყობა გუშინდელი „ნაბოდიალები“ აღარ ახსოვსთქო გავიფიქრე და მეც არაფერი შევიმჩნიე.
ჩემს ადგილზე მოვთავსდი და საქმეს შევუდექი.
ტელეფონი ,რომ აზუზნდა „ნეტა რა უნდა უფროსთქო“ გავიფიქრე და მწვანე ღილაკს ფრთხილად დავაჭირრე თითი.
-გისმენთ
-ჩემთან შემოდი
„კარგითქო“ მინდოდა მეთქვა მარა ისე უცებ გათიშა მაშინვე ცუდი გამეფიქრა.
სანამ კაბინეტში შევიდოდი რამე ხომ არ დავაშავეთქო გავიფიქრე.
მარტო ეგ კი არა მთელი ორი დღის მანძილზე ჩემი ყველა ქმედება გადავქექე გონებაში.
რომ ვერაფერი ვიპოვე მხრები ავიჩეჩე და ტუჩის კვნეტით შევაღე გაბრიელის კარები.
-მოდი ,დაჯექი -ხელით მიმანიშნა სავარძელზე.
მეც ბეკეკასავით წავედი მაგიდისკენ და ფრთხილად ჩამოვჯექი.
თითები რამის მოვიტეხე .ათასჯერ გადავგრიხე და გადმოვგრიხე.
-ჩემი მდივანი ,რომლიც დეკრეტში იყო გამოვიდა
აჰ .სამსახურიდან მათავისუფლებს ანუ.
არადა აქ რა კარგია . არაუშავს ეხლა არ ატირდე ტასო .გავამხნევე ჩემი თავი
-გასაგებია.ჩემ ნივთებს ჩავალაგებ-ჩავილაპარაკე ტუჩების კვნეტიტ და ადგომა დავაპირე
-როდესმე ლაპარაკს დამაცდი ? -გამიბრაზდა გაბრიელი
-დიახ გისმენთ
-რადგან ორი მდივანი არ მჭირდება და არც შენი გაშვება არ მინდა სამსახურიდან ასე გადავწყვიტე .ჩემი პირადი მდივანი იქნები
-ეგ როგორ -ვერ მივუხვდი სათქმელს
-ხო ნუ რათქმაუნდა შენ თუ თანახმა იქნები
-ანუ ჩვეულებრივვ კომპანიის საკითხებს დამავალებთ ?
-არა ეგ ნატას ეხება დღეიდან ისევ. მაგალითად შეხვედრებზე წასვლის დროს შენ იზრუნებ ჩემ ჩაცმულობაზე.
-ეგ მდივნობაში რატომ შედის? მე ხომ დიზაინერი არ ვარ
-ტასო დამაცადდე ლაპარაკი!
-კარგით გისმენთ
-კომპანიის საბუთებთან არანაირი შეხება არ გექნება.გარე საკითხებს მოაგვარებ შენ.
-კარგით გასაგებია.მაგრამ გრაფიკი როგორ იქნება ? ან სად ვიმუშავებ
-შენ ჩემ ვიზუალზე უნდა იზრუნო , ჯერ შენ შეგითანხმდებიან და ასე დამიკავშირდებიან მე . მოკლედ ჩემი დღის გრაფიკი შენ უნდა შეადგინო. ასე,რომ ყოველ დღე მოგიწევს ჩემთან მოსვლა ,დაკავშირება ,ურთიერთობა და ასე შემდეგ.
-კი ,მაგრამ ეგ ყველაფერი,რომ შევძლო უნდა ვიცოდე თქვენი ყოველდღიური ცხოვრება.რა გიყვართ , რას იცვამთ .რას ჭამთ და საერთოდ ყველაფერი.ამ საქმისთვის მე არ გამოვდგები ბატონო გაბრიელ
-ყველაფერს ისწავლი , თუ თანახმა იქნები.
-მე სამუშაო მინდა და თუ ეს იქნება ჩემი სამუშაო მზად ვარ თქვენი ცხოვრება შევისწავლო-ვუთხარი ღიმილით
-ჩემი კაბინეტიდან პატარა ოთახში გადიხარ , იქ იქნები შენ .
-კარგით . ჩემ ნივთებს ჩავალაგებ მაშინ.
თანხმობის ნიშნად თავი დამიქნია და ფართოთ გამიღიმია.
კაბინეტიდან გასულს კითხვისნიშნები მიტრიალებდა თავშიც და თვალებშიც.
არა რა . დარწმუნებული ვარ,რომ ვერ შევასრულებ ჩემ მოვალეობებს.
ან თუ შევასრულებ ზედმეტად მომიწევს „შეჭრა“ გაბრიელის ცხოვრებაში.
ეს კი არ მაწყობს.შეიძლება გაბრიელს კი ,მაგრამ მე არა.


***
რამის გლოვით გამოვემშვიდობე ჩემს მაგიდას.
უფროსწორად კარგად გემრიელად „დავიტირე“ და ჩემი გუდაას აკვრა გავაგრძელე.
რომელი „პირადი მდივნის“ გამოცდილება მე მაქვს. ან რაღა მე .
ის ნატა ,რომ ყოფილიყო არა ? ეხლა რასაც მოისურვებს გაუკეთე.
ჩაცმულობაზეც შენ უნდა იზრუნოო.იქნებ რა გემოვნება მაქვს ,როგორ მენდობა მიკვირს.
ფიქრებში გართულმა ყველაფერი დავაცარიელე და თავის ადგილიც დავუტოვე ნატას.
ხელის კვრით შემიყვანა ჩემ ახალ კაბინეტში გაბრიელმა და პატარა მაგიდასთან „დამაბინავა“.
ცოტა ხანში ისევ მომიკაკუნა კარზე და ღიმილით მომიახლოვდა
-რამე საქმე გაქვთ ?-დავინტერესდი მე
-დღეიდან იწყება შენი საქმე.
-გისმენთ
-დღეს მეგობრის დაბადების დღეზე მივდივარ. ტანსაცმლის შერჩევაში უნდა დამეხმარო
-მე ? კი ,მაგრამ მე არც თქვენი გემოვნება ვიცი და მითუმეტეს დიზაინერიც არ ვარ.
-შენ მითხარი და მერე ერთად შევთანხმდებით .
„კარგით“ დავუქნიე თავი გაკვირვებულმა.
კარი როგორც კი მომიხურა მაშინვე ჩავილაპარაკე გაოცებით „მე გაბრიელის ძიძობას ნაღდად არ ვაპირებდითქო“ და უნებურად გამეცინა.
„არა რა ტანსაცმელი აურჩიე , ეს მოუწყე ,ის მოუწყე. „
„მემგონი ვითომ ცოლის მოვალეობებს ვასრულებ“ -დავიწყე სიცილი ფიქრებში
„ტასო რადროს ეგაა..აწიე ერთი ადგილი და გადი უფროსი გელოდები“-დამგესლა ალტერეგრომ.
მე ერთი წავიბუზღუნე ჩუმად და ფეხის კაკუნით წავედი ოთახიდან.


***
-აი ეს პერანგი მემგონი კარგია.-ხელი დავადე ერთ-ერთს
-არა ეს ჯობს.
-კარგით რა , შეხედეთ ძალიან თანამედროვეა-დავიცავი ჩემი იდეა
-კი ანასტასია ეგ კარგია, მაგრამ ეს ბევრად ჯობს-თვალებთან ამიფრიალა თეთრი პერანგი
-მემგონი დღეს მთელი დღე ვერ შევთანხმდებით -ავღნიშშნე აშკარა ფაქტი
-კარგი ასე მოვიქცეთ .შენ შარვალი ამირჩიე ,მე პერანგს ავარჩევ
-არა მე ავარჩევ პერანგს , თქვენ აარჩიეთ შარვალი.-არ დავთმე პოზიცია
-ტასო ასე მთელი დღე მოგვიწევს ვილაპარაკოთ
-ფული ავაგდოთ -მომივიდა სახალისო იდეა
-პატარა ბავშვს ვგავარ ტასო ? -ცინიკურობა ბოლოს მაინც მოეძალა
-კარგით ,მაშინ უკეთესი რამ მოიფიქრეთ -გავუღიმე მე და ხელზე პერანგი გადავიკიდე
-შენ აარჩევ პერანგ ,მე შარვალს-დამითმო როგორც იქნა.
ისეთი მოულოდნელი იყო მისი „დათმოვბილი“ სიტყვები ,რო სიხარულით ტაში შემოვკარი და პერანგი მკერდთან მივაბჯინე.
-ავარჩიე -ავათამაშე ხელი ჰაერში
-ის ჯობდა ტასო -თვალი გააყოლა მეორე პერანგს
-შარვლის არჩევის დროა -ვუთხარი ღიმილით და სექციებს კიდევ ერთხელ ავუყევი.


***
-მე წავალ ბატონო გაბრიელ , მემგონი ყველაფერი მოვაგვარეთ . ხვალ ათ საათზე ვიქნები სამსახურში -ვუთხარი ღიმილით და მოპირისპირე მხარეს გადასვლა დავაპირე.
ღიმილით დავუქნიე ხელი და გადაქანცული დავდექი გაჩერებასთან ტრანსპორტის მოლოდინში.
-ტასოო -მომესმა ნაცნობი ხმა შორიდან.თვალების ცეცებით მოვათვალიერე ტერიტორია და ჩემ წინ მდგომი ხელაწეული უფროსი დავლანდე.
გაოცებისგან რამის თვალები გადმომეკარკლა.
„აშკარად დავემშვიდობე წეღან და ეხლა რაღა უნდათქო“ გავიფიქრე და ხელის გაურკვეველი მოძრაობით ვეცადე მიმენიშნებინა რა უნდოდა.
იძულებული გავხდი ისევ გზის მეორე მხარეს გადავსულიყავი, სადაც გაბრიელი იდგა.
-ხომ მშვიდობაა-ვიკითხე გულამოვარდნილმა
-პარტნიორებთან ერთად დაგვპატიჟეს , წამომყვები ?
წამომყვებიო... მეღადავება მემგონი ...
-მე ? მე წამოგყვეთ ? -ამოვილუღლუღე დაბნეულმა
-ხო შენ ,მაგრამ იმედია იქ თ-ებით არ დამელაპარაკები-მითხრა სიცილით
-ჯერ ხომ თანხმობა არ განმიცხადებია
-მაგრამ მეტყვი -მითხრა თავდაჯერებულმა და თვალი ჩამიკრა.


ძლივს მოვახერხე ამ თავის დაწერა და მერე ატვირთვა. მგონი ისე აღარ მოგწონთ როგორც მოგწონდათ :/