ვაგრძელებდი სკოლაში სიარულს, საინტერესო არაფერი ხდებოდა ყოველ დღე ერთი და იგივე იყო.. ჩემსგარდა ყველამ იცოდა სიმართლე რამჭირდა მაგრამ არავინ არაფერს მეუბნებოდა.. სკოლის შემდეგ ექიმის კაბინეტში შევედი, და ჩემი ანკეტა გამოვიტანე.. შიგნით ანალიზის პასუხები იდო რომ წავიკითხე ცრემლები წამომივიდა არაფერი და არავინ მინდოდა ამწამს.. ანკეტა უკან დავაბრუნე და სახლში წავედი..
მთელი დღე ოთახიდან არგამოვსულვარ მამა ეჭვობდა რომ რაღაც ვიცოდი ..
ოთახში შემოსვლის თანავე გამოკითხვით დაიწყო
-თიკა არგშია?
-არაფერი მინდა
-რამოგივიდა?
-შენ ყველაფერი იცი ჰო?
-რაზე მეუნები?
-იმაზე რო ვკვდები
-ეგ სიტყვა მეორედ აღარ გაიმეორო,, გადარჩენის 99 % -ია
-ჰო მაგრამ მე ოპერაციას არგავიკეთებ..
ჩემი ბოლო სიტყვები იყო და ოთახი დავტოვე ასევე ამდღეს სახლიც.. ანასტასიასთან წავედი.. მანაცყველაფერი იცოდა ..ცდილობდა დავემშვიდებინე მაგრამ რთული იყო რადგან საშვილოსნოზე სიმსიმნე არცისე მარტივი რამ არის..
მარწმუნებდა იმაში რომ ჯობდა ოპერაცია გამეკეთებინა მაგრამ მე მინდოდა ოჯახი, კარიერა, შვილები, მინდოდა მომავალი მქონოდა რაც თუ საშვილოსნოს ამომკვეთდნენ არ მეღირსებოდა..

1 კვირაში ტკივილები დამეწყო.. დილით სკოლისთვის ვემზადებოდი და როდესაც კრემი ავიღე ხელიდან გამივარდა, მეც დავეცი..
თვალები საავამდყოფოს პალატაში გავახილე, საწვეთური, ექთანი და ბექა დავინახე..
ნემსი გამიკეთეს და ექთანმა დატოვა პალატა.. ბექას კი ჩემი ხელი ეჭირა, კანკალებბდა ვერაფერს ამბობდა.. ბოლოს შუბლზე მაკოცა მითხრა რომ ვუყვარდი და ჩამეძინა..
ყველამ გაიგო ჩემი ამბავი, ლიკამაც (დედამ) რომ საავამდყოფოში ვიწექი, პირველი 2 დღე მაკითხავდა, მივლიდა.. შემდეგ კი აღარ გამოჩენილა.. მისი სითბო ახლა ყველაზე მეტად მჭირდებოდა რასაც ვერ ვიღებდი,, მამა ცდილობდა ტკივილი შეემსუბუქებინა მაგრამ დღითიდღე მიძლიერდებოდა მუცლის ღრუში გვრემა..
რამოდენიმე დღე გაუნძრევლად ვიწექი, ისეთი შეგრძნება მქონდა თითქოს მჭრიდნენ, შემდეგ კი მივეჩვიე, ბექა და ანასტასია ყოველდღე მაკითხავდნენ, დათუნიები და სხვაგვარი სათამაშოებით მიხალისებდნენ დღეს, როცა ჩემთან იყვნენ ყველა ტკივილი მავიწყდებოდა..
2კვირის შემდეგ როდესაც გადასხმები და გამოკვლევები დასრულდა ჩვეულ ცხოვრების რიტმს დავუბრუნდი, სკოლაშიც ყველა უფრო თბილად მექცეოდა, მე კი არმინდოდა სინანულის გამო ვინმეს ვყვარებოდი.. მათი ცინიკური გამოხედვა შემზარავი დასანახი იყო, ზოგიერთის თვალებში კი თამამად იკითხებოდა რომ ჩემი სიკვდილი უნდოდათ..
ბექა ყოველდღე მაკითავდა სკოლაში და სახლში, უფრო მეტ დროს ატარებდა ჩემთან, უნდოდა მთელი საქართველო შემოგვეარა და არა მარტო საქართველო ასევე ხვა ქვეყნებიც, მისი თქმით ჰორიზონტს უნდა გავცდენილიყავით..

ერთი დღით ბექას სოფელ ბარისახოში ჩავედით, ულამაზესი იყო ყველაფერი, ენით აღუწერელი.. ყველას გააცნო ჩემი თავი, მისი ნათესავებისგანაც ვიგრძენი სითბო, მოსაღამოვდა თუარა პლედები ავიღეთ და ტყეში წავედით..
კოცონი დავანთეთ.. ბევრი ვილაპარაკეთ იმის შესახებ თუ რამოხდებოდა მომავალში..
-მომავალში თიკუშ გპირდები რომ ყველაზე მაგარ ქორწილს გადავიხდით და ყველაზე მაგარი გოგო იქნები
-ბექ ძაან გთხოვ სიტყვა მომავალს ნუახსენებ, მე ეს არმექნება ასერომ ჯობია დავიჭიროთ ჭამი.. ახლა ვართ ბედნიერები მაგრამ შემდეგ.........
-არა შენ შემდეგაც ბედნიერი იქნები, შემდეგაც გაიღიმებ ისე როგორც ახლა იღიმი.. გპირდები სიკვდილის უფლებას არმოგცემ
-ნეტავ ჩვენზე იყოს დამოკიდებული
-კი ეს შენზეა დამოკიდებული, შეგიძლია ოპერაცისს გაკეთება..თუ ჩვენ მუდამ ერთად ვიქნებით მირჩევნია შემ მყავდე კარგად..
-ჰო მაგრამ მე ცხოვრებას და ოცნებებს ვერ დავინგრევ..მირჩევნია მოვკვდე რადგან ეგეთ ცხოვრებას აზრი არ ექნება..
ბექას აღარაფერი უთქვია უბრალოდ ჩამეხუტა და ცრემლები წამოუვიდა.. თავს ვიკავებდი მაგრამ ცუდად გამომდიოდა მაგარი გოგოს როლის თამაში..

მეორე დღეს სახლში დავბრუნდით და დედას დავურეკე, ნომერი გამოცვალა და ძველზე ვეღარ ვუკავშირდებოდი, გული დამწყდა,, სანამ ანასტასიამ ლექციები არჩამტარა ვერმივხვდი ყველაფერს..
-რაა? დედაშენმა ნომერი გამოცვალა?
-ჰო ანა, ვეღარ ვუკავშირდები
-ძალიან ძალიან დიდი ბოდიში თიკა მაგრამ ამის შემდეგ როგორღა შეგიძლია დედა უწოდო? როცა იცის ცუდად ხარ ასეთ დროს როგორ მიგატოვა
-იქნებ თვითონაც ცუდადაა ან არცალია?
-შვილზე წინ რომელი საქმე უნდა დააყენო თიკა რომელი?
-არვიცი....არცერთი
-ჰო მევიცი.. ბა....
-ანააა!
-ბოდიში დედაშენს არ უნდა განვიკითხავდე მაგრამ ვიცი რომ გულის სიღრმეში შენც ხვდები ამას, ხვდები რომ შენზე წინ იმკაცს აყენებს რომელსაც წესივრად არც იცნობს.. თიკა არმინდა ჩემზე ის იფიქრო რო ლიკას გაძულებ ან რამე, უბრალოდ აღარ მინდა ტყუილში და მოჩვენებით სამყაროში იცხოვრო,, რაც არუნდა მწარე იყოს რეალობა თვალებში უნდა ჩახედო რათა შეძლო სწორი გზის არჩევა...
ამსიტყვების შემდეგ გაოგნებული დავრჩი,, 13 წლის ბავშვისგან იმდენ სწორ რამეს ვისმენდი ხმა ვეღარ ამოვიღე,, ეს სიმართლე იყო,, ჰო სიმართლე.. რომელსაც აქამდე არვაფასებდი..
ეს ყველაფერი ბექას მოვუყევი მითხრა არღირს დედასთან დაპირისპირებაო მაგრამ იმდენად მახრჩობდა ის რასაც ამდენი ხანი გულში ვინახავდი რომ არ მეთქვა გავგიჯდებოდი..

ლიკას ახალი ნომერი გავიგე და შემდეგი ტექსტი მივწერე
"გამარჯობა დე, თუარგახსოვარ შეგახსენებ რომ შენი შვილი ვარ. სავარაუდოდ არგაინტერესებს როგორ ვარ მაგრამ გეტყვი რომ კარგად, შენ იცი რომ მძიმე დაავადების წინაშე ვდგავარ, არც კი გაგახსენდი ამდენი ხნის მანძილზე, როცა ცოცხალი არგჭირდები მკვდარი საერთოდ დაგავიწყდები,, ვიცი დე ამას არუნდა გეუნებოდე და იცი ახლა ამსიტყვეიბს თქმა როგორ მიჭირს? მაგრამ რავქნაა, ეს სიმართლეა, არმინდა გალანძღვა გამომივიდეს იმიტომ რომ რაც არუნდა იყოს დედაჩემი ხარ.. მიყვარხარ და სამწუხაროა რომ შენგან იგივეს ვერვიღებ, უბრალოდ კიდევ ერთი რეალობა ის არის რომ როგორც გავიგე კარგად ხარ, ჩემზე წინ ვიღაც კაცი დააყენე,, უბრალოდ ეს ამაზრზენია.. მაგრამ მაინც მიყვარხარ და რა დროსაც არუნდა მიხვდე შეცდომებს გაპატიებ,, მკვდარიც რომვიყო გაპატიებ და იმ სითბოს არმოგაკლებ რაც შვილს დედის წინაშე ევალება"

არვიცი ეს წაიკითხა თუ არა რადგან პასუხი არ დამბრუნებია.. გადიოდა დღეები არაფერი იცვლებოდა, ისევ ისე ტკივილები რომლის შემსუბუქებასაც მამა, ბექა, ჩემი ძმა და ანასტასია ცდილობდნენ......

პ.ს მოგეწონათ? ბოდიშით დიდი ხანი ვერვდებდი და საკმაოდ დიდი ხანი გალოდინეთ, მადლობა ვინც კითხულობთ და მოგწონთ,, იაქტიურეთ!..