ძვირფასი განძი [9]
ის ღამე საბასთან ჩახუტებულმა გაატარა. თვითონაც გაოგნებულია ისე დაუმძიმდა გული თომას წასვლით. დილითაც აღარ გაუღვიძებია მის კოცნას, სამაგიეროდ საბას თბილი ხელების შეხებამ გამოაფხიზლა. ღიმილით დაუკოცნა ლოყები და მის ქერა კულულებში ახლართა თითები. პატარა რომ გულზე დააწვა და უფროსი ზარანდიას მსგავსად ყელში აკოცა, ჩაეღიმა. უკვე მერამდენეც მიხვდა გულედანი რამდენად ძვირფასია ეს ოქროს-ქოჩრიანი უფლისწული, სიცოცხლის ძირითადი არსია, არ არსებობს დანაკლისი, რომელსაც ის ვერ უვსებს. წევნან ასე ჩახუტებულები და ერთმანეთის თმებით თამაშობენ. ორივეს ეღიმება, ორივე ერთსა და იმავე პიროვნებაზე ფიქრობს. - დე როდის ჩამოვა? - ორ კვირაში დე. - როდის გავა? - 14 დღეში დე. - ეგ რომ ბევრია? - არ იდარდო, უცებ გავა. - მე უკვე მომენატრა _ სევდიანად ჩაილაპარაკა პატარამ. - მალე ჩამოვა დე, მანამდე მე და შენ გავერთოთ, ანდრო, ალექსი და ანიც ამოვლენ _ გაუღიმა და ცხვირზე აკოცა _ ადე ახლა, ვისაუზმოთ _ შეუღიტინა, პატარა აკისკისდა და დედას დაუჯერა. ლოგინიდან ტელეფონს გადაწვდა, ეკრანი გაანათა და მესიჯი რომ დაინახა თვალები გაუბრწყინდა. გახსნა, ზარანდია წერდა რომ მშვიდობით ჩავიდა, საბასთან აბარებდა მოკითხვას და მის მაგივრად კოცნას. რატომღაც მესიჯში დინა ნახსენებიც კი არ იყო. ეწყინა? ძალიან. ღრმად ამოისუნთქა, ყელში გაჩხერილი ბურთი მძიმედ გადაყლაპა და ლოგინიდან ადგა. ხალათმოცმული გავიდა სამზარეულოში, მექანიკურად მოამზადა საბასთვის საუზმე, თვითონ ყავა და ისხა და ორივემ ერთად ისაუზმა. -------------- დილა ორი საყვარელი არსების გარეშე რთული იყო. გულედანის ნაცვლად ბალიშზე მიხუტებულს გამოეღვიძა. ბევრჯერ გადააკეთა მისაწერი ტექსტი, საბოლოოდ მაინც გადაწყვიტა უბრალო მესიჯით შემოფარგლულიყო, უბრალო და ცივით. ამ ორ კვირაში დინა საკუთარ გრძნობებში უნდა გაერკვეს, მოენატროს, იოცნებოს. თვითონაც სჭირდება რაღაცებში დარწმუნება. ეს „დაშორება“ კი საუკეთესო შესაძლებლობაა ამ ყველაფრისთვის. და მაინც, რამდენად ცარიელია დილა მათ გარეშე, ყავაც უგემური. კიდევ ორი კვირა მოუწევს ამის ატანა. დიდი დროა, მითუმეტეს იმ დამშვიდობების მერე. რტლია ამდენი ხნით მარტო ყოფნა, თუმცა არაუშავს, ჩავა და აუცილებლად აინაზღაურებს. ------------- იმ დღეს შეკვეთები მიიღო, მაგრამ კერვასაც კი ვერ დაუდო წესიერად გული. ანდრომ რომ დაურეკა სადმე გავიდეთო გაუახრდა, მაგრამ უარი უთხრა, საკერავი ჰქონდა. საბა გაატანა გასართობად, თვითონ კი სამუშაო მაგიდას მიუჯდა. ცდილობდა არაფერზე არ ეფიქრა, უბრალოდ ეკერა. საღამომდე თავაუღებლად იმუშავა, ყველა შეკვეთა ერთ დღეში დაასრულა. ტელეფონი რომ ამღერდა, ძალაგამოცლილი წავიდა ოთახისკენ, ლოგინზე ჩამოჯდა და ისე უპასუხა. - გამარჯობა _ მამაკაცის ხმის გაგონებისთანავე თბილმა ჟრუანტელმა დაუარა სხეულშ, მაგრამ იქვე დილანდელი წყენაც გაახსენდა და ცივად მიესალმა. - გაგიმარჯოს. - როგორ ხართ? - ვართ თუ საბა როგორაა? _ ენა ვერ გააჩერა. ზარანდიას ჩაეცინა, მიზანში მოარტყა. - ხართ, როგორ ხართ? _ ისევ გაუმეორა. - კარგად. - საბა დამალაპარაკე რა. - სახლში არ არის, ბავშვებმა წაიყვანეს გასართობად. - შენ რატომ არ გაყევი? - სამუშაო მქონდა. - გასაგებია, კარგი, მოგვიანებით დავრეკავ და საბას დაველაპარაკები. _ ისე მალე გაუთიშა, თითქოს თვითონ არ სურდა მისი ხმის გაგონება. ერთი თავისთვის, ჩუმად ამოისრუტუნა დინამ და ლოგინზე გადაწვა. ფიქრი სჭირდება, საკმაოდ ბევრი და თან შედეგის მომტანი. მას შემდეგ რაც ეს კაცი გამოჩნდა მის ცხოვრებაში, ყველაფერი აირია. ჯერ იყო და საბას წაყვანა მოინდომა, მერე ჩაუსახლდა. მხოლოდ ჩასახლებას ვინ ჩივის, ოთახის წართმევაც დააპირა ბიჭმა მაგრამ ნურას უკაცრავად. შემდეგ? შემდეგ წაიყვანა მეგობრებთან ერთად სოფელში. ღამით ბედნიერად მიესვენა მის გულზე და თავ-გზა აურია გულედანს. ეგ არაფერი, მეორე დღეს ჯვარი დასწერეს და იმ ღამესაც ასევე მოიქცა, აკოცა კიდეც და სულ გადარია. რომ ჩამოვდინენ იგივე ქმედებები გააგრძელა და უეცრად გამოუცხადა მივდივარო. მივდივარო კიდევ ჰო, დამშვიდობება? ისე დაემშვიდობა სულ აუფეთქა ტვინიც და გულიც. იქ ჩავიდა და რა მოხდა? ჰოი საოცრებავ, სრულიად უცხო კაცი ურეკავს დინას, აღარც ხმას ეტყობა სითბო, აღარც წერილს. კაცის გრძნობებში რომ ჯერ ვერ გაერკვა ფაქტია. ან რა გასაკვირია, თვითონ თომა ვერ გარკვეულა და.. თავისი გრძნობები? ესეც საკმაოდ გაურკვეველი რამაა, ერთი რამ კი ზუსტად იცის. „საშინლად“ რეაგირებს მის შეხებაზე. მოწონს? საკმაოზე მეტად.. იბნევა? მერედა როგორ.. თავს აკონტროლებს? არამც და არამც.. ახლა? ახლა არაფერი, წევს და სრუტუნებს იმის გამო რომ თომას არ ენატრება.. თვითონ? რა თქმა უნდა ენატრება.. საკმაოდ, ან საკმაოზე მეტად.. ელოდება? ჰმ, მერედა როგორ.. კარებზე კაკუნია, ალბათ მორჩნენ გართობას. ნელი ნაბიჯით წავიდა შემოსასვლელისკენ, გაუღო და გაღიმებულ მეგობრებს მიესალმა, შემოიპატიჟა. - რძალოო, ნაყინები მოგიტანეთ _ გაუცინა ანდრომ და ნაყინებით სავსე პარკი შეაჩეჩა. - მადლობა, ყავას გავაკეთებ, ხომ დალევთ? - არა რძალო, წავალთ ჩვენ, საბა მოგიყვანეთ და მეორედ შენც ჩვენთან ერთად წამოხვალ იცოდე _ თითი დაუქნია და გავიდნენ. საბა ბედნიერი, კმაყოფილი და დაღლილი ჩანდა. დააწვინა, ზღაპარი წაუკითხა და მასაც უშფოთველად დაეძინა. დღეს შეუძლია მარტო წოლით დატკბეს, ხელს აღარავინ შეუშლის, აღარც შეავიწროებენ. „თორემ არ მოგწონდა რა“ - ჩაისისინა ეგომ. „გაჩუმდი“ - შეუღრინა და გაუაზრებლად ჩაეხუტა თომას ბალიშს. მაგრამ როგორც კი მამაკაცის სუნი იგრძნო, მაშინვე გაიაზრა, მოშორება არც უფიქრია, უფრო გემრიელად ჩარგო ცხვირი და თვალები დახუჭა. ..................... მარტოობაში გავიდა ერთი კვირა.. ენატრება თავისი კულულა გოგო, მისი ზღვისფერი თვალები და ღვინისფერი ბაგეები, მადისაღმძვრელი სხეული.. ერთი კვირაა ყოველ დღე ფიქრობს რომ მიწეროს მონატრების შესახებ, ან დარეკვისას უთხრას რაიმე, მაგრამ სათქმელი ყოველთვის ყელში ეჩხირება და სააშკარაოზე არასდროს გამოდის.. თვითონაც ვერ ხვდება როგორ ტკენს დინას ამ ვერ ნათქვამი სიტყვებით.. მასაც უნდა უთხრას, მაგრამ არ ეტყვის.. აი ასე! პრინციპულად არ ეტყვის.. და მაინც როგორ ელოდება ამ ერთი კვირის გასვლას? ერთი სული აქვს როდის ჩამოვა, თუმცა უკვე წარმოდგენაც აღარ აქვს რა იქნება დაბრუნების შემდეგ. ერთი რამ იცის.. ზაფხული მოვა.. ივნისი შემოაბიჯებს, მისი საყვარელი ზაფხული... მეგობრები ყოველდღიურად ანებივრებენ ყურადღებით, სტუმრობენ, ართობენ.. ამ საღამოსაც ჩვეულებისამებრ ეწვივნენ.. ილაპარაკეს, ათასნაირი თემა განიხილეს.. ანი ისევ წუხდა დინას უშფოთველობაზე.. იქით ანდრომ ალექსის თვალი ჩაუკრა და დაიწყო.. - რძალო ამ საღამოს დაგირეკა თომამ? - არა, საღამოს აღარ დაურეკავს, რა ხდება? _ ინტერესით იკითხა. - დაგირეკავს, ალბათ ვეღარ მოიცალა. მე ველაპარაკე და მგონი კიდევ უწევს დარჩენა. - რაა? _ ერთიანად დაიძაბა. - ჰო რა, ასე ერთ თვემდე უგრძელდება ვიზიტი ალბათ. - ჩემთვის არ უთქვამს ანდრო, რას მატყუებ? - არ გატყუებ მართლა, გეტყვის ალბათ რა, შენ არ იდარდო ოღონდ, ჩვენ აქ ვიქნებით. - ჰოო _ გამტყდარი ხმით ჩაილაპარაკა, სადაც იყო ხმამაღლა ატირდებოდა. - კაი არ იტირო რა _ გაუცინა ანდრომ. - არ ვტირი _ ჩუმად ჩიალაპარაკა. - ძალიან კარგი, ჩვენ გავიქცევით ახლა და ხვალ შემოგივლით.. _ მეგობრები გააცილა. როგორც კი კარები დაკეტა, ალექსიმ ანდროს წამოარტყა თავზე ხელი. - რა დებილი ხარ ბიჭო, აატირე კინაღამ. - მოიცა ერთი, ნახონ ახლა ამათმა მონატრება _ გაიცინა ანდრომ. - რას აპირებ? _ გაიცინა ალექსიმ. - მოიცა ვერ ვხვდები რას აკეთებთ _ უკმაყოფილო იყო ანი. - მალე მიხვდები რძალო _ გაუცინია ანდრომ და ალექსის მიუბრუნდა _ შენ ის არ იცი ახლა რას ვაპირებ. - ანდრო კაი რა სულ ნუ გადარევ _ დასერიოზულდა. - წამო, წამო _ ანი სახლამდე მიაცილეს და შემდეგ გაუმხილა თავისი გეგმები ალექსის _ ახლა დავურეკავ თომას, და ვეტყვი რომ დინას ვიღაც თაყვანისმცემელი გამოუჩნდა. - გინდა ფეხით ჩამოიყვანო? _ ჩაიფხუკუნა ალექსიმ. - თუნდაც, ამათ ერთმანეთის ფასი უნდა ვასწავლოთ _ მეგობარს გაუცინა და ტელეფონი მოიმარჯვა. - სულ გააგიჟებ შენ. - მეც ეგ მინდა, ხომ უნდა მიხვდნენ არა, აქეთ ერთი გლოვობს, იქით მეორე და ხმას არ იღებენ ზედმეტად. - კუპიდონი ხარ რა _ გაუცინა _ ჯერ მე და ანი, ახლა ესენი, შენ თავს როდის უნდა უშველო, შენ თავს. - ჩემ თავსაც ვუშელი, არ იდარდოთ, დავიშალეთ ხომ? - ის დაგირეკავს მალე შენც და გკითხავს ყველაფერს _ გაუცინა. - კარგი, მეც ყველაფერს ისე ვეტყვი როგორც საჭიროა. გვიან ღამით ამღერდა გულედანის ტელეფონი, ნამძნარევმა ძლივს უპასუხა. თომას ხმის გაგონებისას სწრაფად გამოფხიზლდა. მან უბრალოდ მოიკითხა და გაუთისა. გაკვირვებული მიუბრუნდა ბალიშს. ღამის ორ საათზე რამ გაამწარა ნეტა.. სულ გაგიჟდაო დაასკვნა დინამ და თვალები დახუჭა. ზარანდიამ კარგად იცის რამაც გააგიჟა. ანდროს სიტყვები რომ მოსიმის დინა ვიღაცას მოწონს და მგონი თვითონაც არ უნდა იყოს გულგრილიო კინაღამ გაგიჟდა. როგორ შეიძლება ვინმე მოწონებოდა, თანაც წამოსვლის დღეს ისე ექცეოდა, თბილად. ასე უცებ რა შეიცვალა.. რა შეიცვალა და თავისი უნიათო ხასიათის გამო ყველაფერი.. ვინ უკავებდა ენას, ხომ შეეძლო ერთი სიტყვის თქმა, მხოლოდ ერთი „მენატრები“ შეცვლიდა ყველაფერს. - ასე ფიქრობდა თვითონ. დიდხანს ყოყმანობდა დაერეკა თუ არა, მაგრამ მაინც დარეკა, კვლავ ჩვეულებრივად მოიკითხა და გაუთიშა. ხომ არაფერი? მაგრამ მაინც გაეღიმა დინას ხმის მოსმენისას, რომ წარმოიდგინა გაბურძგნული თმებით და მობუსხული ტუჩებით.. თუმცა მაშინვე ამოუტივტივდა არც თვითონაა გულგრილიო და თავიდან გაბრაზდა. ჯერ აცადოს, ჯერ ჩავიდეს და მერე ვნახოთ ვინ იქნება გულგრილი და ვინ გულთბილი.. ________________ ესეც მეცხრე თავი შოკოლადებო.. ვიცი რომ პატარაა და ბოდიში, ხვალისთვის დაგპირდებით მსუყე თავს, გემრიელს და ტკბილს.. მადლობა მადლობა თბილი კომენტარებისთვის, ჩემი პოზიტივი ხართ თქვენ... იმედი მაქვს მოგეწონებათ, ველი შეფასებას, კრიტიკას და ემოციების გაზიარებას.. პ.ს. მადლობა ლილიანას იდეისთვის.. |
ტესტები
აქტიური მწერლები
აქტიური მწერლები
.:დღის აქტიური მკითხველი:.
ყველაზე მნიშვნელოვანი ცხოვრებაში არის?
ყველა გამოკ
.:შემოგვიერთდით FACEBOOK-ზე:.