ათი დღე გავიდა თომას წასვლიდან, ყველაფერი ჩვეულ რეჟიმში გრძელდება. დილით საბა ბაღში მიჰყავს, თვითონ კერავს, საღამოობით მეგობრებთან არიან. ანდრო კიდევ უფრო ურევს ტვინს, დაარწმუნა რომ ზარანდია ერთი თვით რჩება რუსეთში და ამ სულელ გოგოს აზრადაც არ მოსვლია მეუღლისთვის ეკითხა. არა, როგორ არ მოსვლია, მაგრამ არ ჰკითხა, არ უნდა აფიქრებინოს რომ ენატრება. აფიქრებინოს თორემ კი არ ენატრება.
მეორე სულელს, რუსეთში მყოფს, ჰგონია რომ დინას თაყვანისმცემელი ჰყავს. მეტიც, თურმე ამ თაყვანისმცემელს ყოველ დღე ყვავილები მიაქვს მისთვის. თურმე არც ანდროს და ალექსის გაფრთხილებამ იმოქმედა. ჰოდა გაბრაზებული ზის სახლში და ელოდება წასვლის დრო როდის მოვა, თუმცა კილასონიას კიდევ ერთი ზარი საკმარისი გახდა იმისთვის რომ უკან დაბრუნება დაეჩქარებინა.

შუაღამისას კარებზე კაკუნმა, არა, ბრახუნმა რომ გამოაღვიძა, შეეშინდა. იფიქრა ბიჭებს დავურეკავო, თუმცა გადაიფიქრა. ნელი ნაბიჯით მიუახლოვდა კარს და ჭუჭრუტანადან გაიჭყიტა. დენდარტყმულივით მოშორდა კარებს, გულზე ხელი მიიდო და ცდილობდა დარწმუნებულიყო რომ ეღვიძა. კიდევ ერთხელ გაიხედა, ღრმად ჩაისუნთქა და თვალებგაბრწყინებულმა გააღო კარები.

- გამარჯობა _ როგორ მონატრებია, დაუფიქრებლად ჩაეხუტებოდა, მაგრამ მაინც დაფიქრდა და კაცის ქმედებას დაელოდა.
თომას? თომას აღარც კი გახსენებია ის ზღაპრული თაყვანისმცემელი დინას დანახვისას. სახლში შეაბიჯა და თვალებგაბრწყინებულ სუსტ სხეულს ხელები მოჰხვია. ჩვეულებისამებრ აკოცა ყელში საყვარელ ქალს და თმებში ხელი ახლართა. დინა? დინამ, ზარანდიას ყელში ცხვირჩარგულმა, საყვარელი სურნელი შეისუნთქა და გაეღიმა. მალე მოშორდნენ ერთმანეთს.

- აქ რა გინდა? _ გულუბრყვილოდ იკითხა გულედანმა.
- აბა სად უნდა ვიყო? ვინმე სხვას ხომ არ ელოდი? _ ირონიულად ჩაიცინა.
- ამ დროს ვის უნდა ველოდო _ გაუკვირდა _ ანდრომ მითხრა ერთი თვით უწევს დარჩენაო. _ ცოტა ხნით ჩაფიქრდა ზარანდია, მერე უცებ ხმამაღლა გაიცინა და ინტერესით შემყურე დინას სიტუაცია აუხსნა.
- მოგატყუა.
- რატომ?
- შენი რეაქცია აინტერესებდა და იმიტომ. მაგრამ ახლა უფრო სერიოზული საქმე გვაქვს გასარკვევი.
- გისმენ.
- შეგიძლია მითხრა იმ ადამიანის ვინაობა ყვავილებს რომ გიგზავნის?
- რაა?
- ჰო, ვინ არის?
- ანდრომ გითხრა? _ ახლა დინას გაეცინა.
- ჰო..
- მოგატყუა, რეაქცია აინტერესებდა _ ნიშნისმოგებით გაუცინა და ოთახისკენ წავიდა.
- მოიცა _ უკან გაყვა _ ანუ არავინ არ არის?
- არავინ არ არის _ არ მობრუნებულა ისე ჩაილაპარაკა და ოთახში შევიდა. ორი ნაბიჯით დაეწია და ზურგიდან მიეხუტა.
- მომენატრე..
- ნუთუ?
- ძალიან _ ჩაეღიმა.
- გადასარევია, მე ოდნავადაც არა _ მტკიცედ თქვა, ხელები მოაშორებინა და ლოგინში დაწვა. მაშინვე დაიკავა მეორე მხარე ზარანდიამ.
- კარგი რა, არ გინდა ტყუილები _ ჩაიჩურჩულა და კიდევ უფრო ახლოს მიიწია სასურველ სხეულთან.
- მე სიმართლეს ვამბობ, მეძინება ახლა და დამანებე თავი.
- შენ გარეშე ვერ ვიძინებ _ ხელი მოჰხვია, თავი მის ყელში ჩარგო და ცხელი სუნთქვა მიაფრქვია. ჟრუანტელმაც არ დააყოვნა, ორივეს ჩაეღიმა, აღარაფერი უთქვამთ..

დილით კი საბას ყვირილმა გამოაფხიზლა ორივე. ოთახში შესული აღფრთოვანებით უცქერდა თომას.

- მამიკო ჩამოსულა _ გახარებული ხტოდა პატარა. წამიერად ყველაფერი გააქრო გარშემო საბას სიტყვებმა. უფროს ზარანდიას აღარაფერი ესმოდა, ვერაფერს ხედავდა, მხოლოდ პატარის სიტყვები მეორდებოდა გონებაში „მამიკო...მამიკო“ საოცარი შეგრძნება დაეუფლა.. არც კი ეგონა ოდესმე თუ ეს მოხდებოდა და ახლა, ასე მოულოდნელად, ამ წამსვე გულში ჩაიკრავდა საბას, როცა უეცრად გულედანმა გამოაფხიზლა, ციდან მიწაზე დაანარცხა თავისი სიტყვებით.
- ის მამაშენი არ არის _ აშკარად გაბრაზებული იყო. არასდროს უნახავს საბასთვის ასე ხმამაღლა მიემართოს. ღრმად სუნთქავდა დინა, ემოციების კონტროლი უჭირდა _ გაიგე? მამაშენი არ არის! _ დედისგან არასდროს მოუსმენია ასეთი მკცარი ტონი, არც არასდროს უყვირია, აცრემლიანებული თვალები დახარა და ოთახიდან გაიქცა.
- შენ ნორმალური ხარ გოგო? _ ახლა უფროსი ზარანდია აყვირდა. _ ბავშვს რატომ უყვირე?
- შენ არ ხარ მამამისი, არა!
- არც შენ ხარ დედამისი _ სიმწრით გამოსცრა. _ მაგრამ გეძახის, მაშინ რატომ არ ყვირი?
- შენ, შენ არც კი იცი რა გამოვიარე პირველად რომ დედა დამიძახა _ აკანკალებული ხმით ამოთქვა.
- არ მაინტერესებს, მე ახლა საოცარი ბედნიერების გარდა ვერაფერი ვიგრძენი. მითუმეტეს საბამ იცის მისი ნამდვილი მშბლების ვინაობა,, მაგრამ მაინც გადაწყვიტა დაეძახა.. აი შენ კი უბრალოდ ეჭვიანობ, ეგოისტობ, გეშინია იმიტომ რომ საბა მეც შემეჩვია, მეც შემიყვარა _ გულზე ეკლად ხვდებოდა მისი ყოველი სიტყვა გულედანს. ოთახიდან გავიდა უფროსი ზარანდია, კარები მთელი ძალით მიიჯახუნა, დინამ მოკანკალე სუნთქვა ამოუშვა და ასლუკუნდა. თომას თითოეული სიტყვა მართალი იყო, ისე იეჭვიანა, რომ შეძლებოდა მოკლავდა თომას. ვერ აიტანა ასე უცებ რომ მოახერხა საბასთვის თავის შეყვარება. მაინც ჰგონია რომ საბას წაართმევს, ამიტომაც ეშინია ასე ძლიერ. იმასაც კარგად ხვდება რომ პატარასთვის არ უნდა ეყვირა, იმასაც ხვდება რომ ატკინა, მაგრამ თავი ვერ შეიკავა. ახლა კი ტირილით ნანობს თავის საქციელს.

-------

ოთახიდან გამოვარდა და მაშინვე საბას ოთახისკენ წავიდა. შესულმა მომტირალი რომ დაინახა სუნთქვა შეეკრა. მასთან მივიდა, ხელში აიყვანა და ჩაიხუტა. ასლუკუნებული პატარა ვერ წყნარდებოდა. ის ხომ ვერ მიხვდა რატომ გაბრაზდა დედა, მისმა ყვირილმა გული ატკინა. თომა? თომა უკვე ნაპერწკლებს ყრიდა იმდენად გააბრაზა გულედანის საქციელმა. ესმის რომ იეჭვიანა, მაგრამ ასე? სიამოვნებით ასწავლიდა ჭკუას სულელ გოგოს..

- აღარ იტირო საბა, ჩუ _ თავზე ეფერებოდა და შუბლზე კოცნიდა.
- რა-ტომ გა-მიბ-რაზ-და? _ სლუკუნებდა პატარა.
- ნუ მიაქცევ საბა ყურადღებას, ჩუმად პატარა, აღარ იტირო _ არც კი იცოდა როგორ დაემშვიდებინა.
- მა-მი-კო რომ დაგიძახე არ მოე-წო-ნა? _ აგრძელებდა სლუკუნს.
- ჰო ალბათ, მაგრამ ეგ არაფერი.
- შენ?
- მე არ გავბრაზებულვარ ჩემო ვაჟკაცო, დამიძახე მა, დამიძახე _ შუბლზე აკოცა და მიიხუტა.
- დედა რომ გაბრაზდება? _ მიამიტურად ახედა.
- არაუშავს, დედიკო შეეჩვევა _ გაუცინა _ წამო ახლა მე და შენ ვისაუზმოთ და დედიკოს გაბრაზება რომ გადაუვლის თვითონ დაგელაპარაკება, აი ნახავ.
- კარგი _ დაეთანხმა და მამასთან ერთად სამზარეულოში წავიდა. საკუთარი ხელით მოამზადა საბასთვის საუზმე, კარაქიანი პურიც თვითონ გაუკეთა და ასაუზმა. სუფრა რომ აალაგა თომამ, ოთახისკენ გაეშურა, ჩუმად შეიჭყიტა და დინაც პატარა ბავშვივით ასლუკუნებული ნახა. გაბრაზებული იყო, მაგრამ მაინც გაეღიმა. ხვდება როგორ განიცდის ისიც, რომ საბას ასე ელაპარაკა. ხმის ამოუღებლად გამოიხურა კარები. „იტიროს ცოტა ხანი, არაფერი მოუვა“ - გაიფიქრა და საბასთან დაბრუნდა.
- მა მიდი ჩაიცვი და ანდროსთან წავიდეთ _ გაუღიმა პატარას.
- დედა?
- დედა დავტოვოთ მარტო ცოტა ხნით.
- კარგი _ ყოყმანით დაეთანხმა და ოთახში წავიდა მოსამზადებლად. თომაც ოთახში შევიდა, მომზადება დაიწყო და დინამ თავი წამოყო.
- სად მიდიხარ? _ ტირილისგან ჩახლეჩილი ხმით იკითხა.
- ანდროსთან მივდივართ მე და საბა _ უხეშად უპასუხა ისე, რომ მისკენ არც კი მიტრიალებულა.
- საბას უნდა ველაპარაკო.
- ახლა უნდა წავიყვანო და მერე ელაპარაკე. მაშინ, როცა საკუთარი თავის კონტროლს შეძლებ.
- შენ არ შეგეკითხები ჩემს შვილს როდის ველაპარაკო _ გაღიზიანებულმა მიუგო. ლოგინიდან წამოდგა, ხალათი შემოიცვა და საბას ოთახისკენ წავიდა. ლოგინზე ჩამომჯდარი მოწყენილი შვილის დანახვისას კიდევ ერთხელ მოუნდა ტირილი. ახლოს მივიდა, მის გვერდით ჩამოჯდა და თავზე აკოცა.
- დე, საბა, ბოდიში რა, ჩემო ცხოვრება არ უნდა მეყვირა, მაპატიე დე _ ჩუმად ეჩურჩულებოდა და თმებზე ეთამაშებოდა _ დე, საბა, ხომ შემირიგდები? _ საბა ჯიუტად დუმდა, დინამაც უკვე სატირლად მობრიცა ტუჩები _ არ შემირიგდები?
- კი _ ჩაილაპარაკა პატარამ.
- ჩამეხუტე _ დედას თხოვნა შეუსრულა და მთელი ძალით ჩაეხუტა _ ჩემო პატარა.
- მამაც რომ გაბრაზებულია? _ ისევ უეცარ დარტყმად ეჩვენა საბას „მამა“, ნერწყვი მძიმედ გადაყლაპა და პატარას გაუღიმა.
- მამასაც შევურიგდები, მთავარია შენ შემირიგდე.
- მე შეგირიგდი უკვე _ ღიმილით ჩაილაპარაკა.
- ჩემო სიცოცხლე. წამო გავიდეთ და წადით ანდროსთან.
- შენ არ წამოხვალ?
- არა, არ მცალია. მე დავრჩები, თქვენ წადით. ისაუზმე შენ?
- კი, მამიკოსთან ერთად.
- კარგი, წადით და რომ მოხვალთ ღვეზელებს დაგახვედრებთ.
- რა კარგია _ მისაღებში გავიდნენ, კოცნით დაემშვიდობა საბა დედას. თომას ზედაც არ შეუხედავს ისე გაიხურა კარები. ახლა თომას შემორიგებაზე უნდა იზრუნოს. ხვდება რომ მასაც აწყენინა თავისი ეგოისტური საქციელით. ვერაფერს იტყვის, მართალია თომა, თუ კი მას დედას უძახის, რატომ არ შეიძლება უფროს ზარანდიას მამა დაუძახოს? მაგრამ იეგოისტა.. დროა ღვეზელების ცხობა დაიწყოს.

---------------

მეგობართან მისულმა გული დაიმშვიდა, უფრო სწორად ანდრომ დაამშვიდა. არა, პირდაპირ სასწაულია ეს ბიჭი, მშვიდობის მტრედი, მოსიარულე კუპიდონი. ისე ზუსტად აუხსნა სიტუაციის მდგომარეობა, დინას ემოციები, თვითონ გულედანიც რომ ვერ აღწერდა ასე კარგად. დამშვიდდა, მაგრამ მაინც გაბრაზებულია. რა ქნას, ეწყინა...

- ახლა უკვე მართლა ოჯახი ხართ _ გაუცინა ანდრომ და მხარზე ხელი დაუტყაპუნა. ზარანდიას ჩაეღიმა.

მიზანს მიაღწია, მართლა ოჯახი არიან. საბას თავი შაყვარა, თუმცა სულაც არ აპირებს მის წაყვანას. არადა დღეს სურპრიზი ჰქონდა დინასთვის, თუმცა ისე გააბრაზა აღარც გახსენებია. სურპრიზს მოგვიანებით გაგიმხელთ, აბა ისე რაღა სურპრიზი გამოვა? ბიზნესის საქმე თითქმის მოაგვარა, თითქმის მთლიანად გადმოვიდა საქართველოში. შუადღისთვის წავიდნენ სახლში.

- მა _ დაბალ ხმაზე დაიწყო საბამ.
- გისმენ მა _ თბილი ხმით უპასუხა პატარას.
- საღამოობით სახლში რომ ვბრუნდებოდით, როცა დედა ჩვენთან ერთად არ იყო, ნაყინები მიგვქონდა მისთვის _ მორცხვად ჩაილაპარაკა. თომას გაეღიმა.
- ანუ ნაყინები უნდა ვუყიდოთ? რომ გაგვაბრაზა?
- მე შემირიგდა _ თვალებგაბრწყინებულმა ახარა.
- კარგი, ვუყიდოთ, მაგრამ შენ მიუტანე _ გაიცინა და მანქანა მაღაზიასთან გააჩერა.. ნაყიდი ნაყინები საბას შეაჩეჩა და კიბეებს აუყვნენ.

კარებზე კაკუნის გაგონებისთანავე ბედნიერი წავიდა გასაღებად. ნაყინებიანი საბას დანახვაზე გაეღიმა, თავზე აკოცა და შინ შეუშვა. თომა კვლავ დაბღვერილი შესცქეროდა. დაღონებული სახით შებრუნდა სამზარეულოში და მხოლოდ მას შემდეგ მოეფინა კაცის სახეს ღიმილი. წინსაფრიანი, ფქვილიანი გულედანის დანახვისას ძნელი იყო სიცილის შეკავება.

- საბა, დე, მოდი აბა გამისინჯე ღვეზელები. _ ღიმილით აიღო პატარამ ერთი ცალი და მადიანად ჩაკბიჩა. _ ჭამე დე, მე მამიკოს შემოვირიგებ _ თავზე ხელი გადაუსვა. პატარა აკისკისდა და კმაყოფილმა დაუქნია თავი.

უფროსი ზარანდია ოთახში იყო, ფრთხილად შეაღო დინამ კარები და წამოწოლილ მამაკაცს გვერდით მიუწვა. თომამ მხარი იცვალა და ზურგი შეაქცია. გულედანს ჩაეღიმა, დროა იაქტიუროს.

- თომა _ ჩუმად ჩაილაპარაკა, თბილი სუნთქვა მიელამუნა კისერზე _ თომა _ ჩურჩულით აგრძელებდა.
- რა გინდა? _ შეუღრინა.
- ბოდიში _ ჩაილაპარაკა _ ვიცი რომ ცუდად მოვიქეცი, უბრალოდ ისე მოულოდნელი იყო.. მართალი ხარ, ვიეჭვიანე, მაპატიე.. _ ბუტბუტს აგრძელებდა. _ ბოდიში _ საბოლოოდ ჩაიჩურჩულა და ტუჩები კისერზე მიაწება _ თომასაც კარგად უვლის ჟრუანტელი ქალის შეხებაზე.. ჩაეღიმა მისი ტუჩები რომ იგრძნო. _ კარგი, ნუ შემირიგდები, წამო ღვეზელები გამოგიცხვეთ _ გაიღიმა და წამოდგა _ მალე გამო, თორემ გაცივდება _ კიდევ ერთხელ გაუღიმა ქმარს და ოთახიდან გავიდა.

ოთახიდან გავიდა თუ არა ზარანდიას სახეც ღიმილმა მოიცვა. ხშირად უნდა გაუბრაზდეს, ისეთი ტკბილი იყო კოცნა. შერიგებაზე მოგვიანებით იფიქრებს, ახლა ღვეზელებს გასინჯავს. კმაყოფილი წამოდგა ლოგინიდან და სამზარეულოში გავიდა. ჩუმად აიღო ერთი ღვეზელი და მოკბიჩა. მეორეც მიაყოლა და მესამეც, თუმცა ხმა არ ამოუღია. ჭამა რომ დაასრულა მისაღებში გადაინაცვლა. სიცილით გაყვა დინაც.

- არ იყო საჭირო ამდენი მადლობა, არც ამდენი კომპლიმენტები _ ჩაიფხუკუნა და გვერდით მიუჯდა.
- ჰო, არაუშავდა. _ „რაო? არაუშავდაო?“ - ბრაზისგან კინაღამ გასკდა გულედანი, როგორ გულით გამოაცხო, გაზქურას არ მოშორებია რომ არ დამწვარიყო, ამან კი არაუშავდაო. გაბუტული წამოდგა და ოთახში გავიდა. ახლა მართლა ძალიან გააბრაზა, ბოდიშიც მოუხადა, ღვეზელებიც გამოუცხო, აკოცა კიდეც, მაგრამ რა? არც არაფერი. ღრმად ამოისუნთქა და წამოწვა. ღიმილით შევიდა ზარანდიაც ოთახში. „ნეტავ რა აცინებს“ - უკმაყოფილოდ გაიფიქრა და შუბლი შეჭმუხნა. გვერდით რომ მიუწვა და ხელი მოჰხვია, უხეშად მოაშორებინა. კიდევ ერთხელ მოჰხვია ხელი, ახლოს მიიწია და მხარზე აკოცა.
- შენ გაბრაზებული ხარ _ ჩაიბურტყუნა.
- შენ სულელი ხარ _ კიდევ ერთხელ აკოცა.
- რას ვიზამთ, ყველა ჭკვიანი ვერ იქნება _ ამოისრუტუნა.
- ხომ გეუბნები, სულელი ხარ, აღარ ვარ შენზე გაბრაზებული.
- მართლა? _ მისკენ გადაბრუნდა.
- მართლა _ გაუღიმა და ტუჩებზე „წაეტანა“.
- გავიდეთ.
- ჰო, გავიდეთ, სადღაც უნდა წაგიყვანო.
- სად?
- სურპრიზია.
- საბა?
- საბა ძიძას ჩავაბაროთ, ცოტა ხნით ანდრო მიხედავს.
- არამგონია დარჩეს.
- დარჩება ანდროსთან, წამო. _ მისაღებში საბა ტელევიზორს უყურებდა. _ საბა მა, ანდროსთან ხომ დარჩები ცოტა ხნით?
- რატომ?
- მე და დედა სხვაგან უნდა წავიდეთ და იმიტომ.
- ანდროსთან?
- ჰო ანდროსთან.
- დავრჩები _ კმაყოფილი იყო. ანდროსთან მარტივად მოაგვარა, პატარა მას დაუტოვეს და თვითონ წავიდნენ. ცოტა ხანს იარეს და მანქანა გააჩერა. ღიმილით გადმოვიდა დინა.
- დღეიდან საკუთარი სალონი გექნება _ გაუცინა თომამ.
- არა.. ჩემია? _ ბავშვივით უხაროდა.
- შენია.
- მადლობა, მადლობა, მადლობა _ ბედნიერი ჩაეხუტა.
- არაფრის, ახლა წამო.
- სად?
- რესტორანში, ვახშამი შევუკვეთე. _ დინამ უბრალოდ გაუღიმა და მანქანაში მოკალათდა. ზარანდიას მესიჯი მოუვიდა, ანდრო წერდა რომ საბას ღამითაც დაიტოვებდა, კარგად ერთობოდნენ და პატარაც თანახმა იყო. არა რა, ხომ ვამბობ, ჭკვიანია ეს ბიჭი, იცის როდის როგორ უნდა მოიქცეს. ზარანდიაც გიჟდება კილასონიაზე. თავისთვის ჩაეღიმა და მანქანა დაძრა. რესტორანში სუფრა ორ ადამიანზე იყო გაშლილი, ვერანდაზე, მარტო იყვნენ რომანტიულ გარემოში.

- მომენატრე _ დაბალ ხმაზე დაიწყო თომამ.
- მეც _ უფრო თავისთვის ჩაილაპარაკა დინამ.
- ვერ გავიგე _ ეშმაკურად გაუცინა.
- მეც მომენატრე _ თვითონაც გაუცინა.
- ძალიან კარგი. მგონი სერიოზულად ლაპარაკის დროა _ ქალის დაპანიკებული სახე რომ დაინახა გაეცინა. _ საბას საკითხი არ მიგულისხმია. ჩვენი საკითხი ვიგულისხმე. ვფიქრობ რომ დაშორება საჭირო არაა, მიუხედავად იმისა რომ როგორ ხედავ, საბა უკვე ზედმეტადაც კი შემეჩვია, ჩვენი დაშორების საჭიროებას ვერ ვხედავ. _ შვებისგან ამოისუნთქა გულედანმა.
- გასაგებია.
- ეგ კარგია, ახლა უნდა გკითხო შენ რას ფიქრობ?..
- იცი, გეთანხმები _ გაუღიმა.
- ანუ, ანუ ფიქრობ რომ დროა მართლა ოჯახად ვიქცეთ?
- ოჯახი ვართ ისედაც _ გაუღიმა.

მშვიდად ივახშმეს, ერთმანეთის შესახებ კიდევ უფრო მეტი გაიგეს. ორივე დაიცალა ემოციებისგან, საკუთარი წარსული და ტკივილი გაუზიარეს ერთურთს, გვიან დაბრუნდნენ სახლში, სახლში რომელმაც ფაქტობრივად შეცვალა მათი ცხოვრება. სასიამოვნო საღამოსთვის ერთი ბოთლი შავი ღვინოც აიყოლა ზარანდიამ.
მისაღებში მშვიდად ჩამოსხდნენ, თითო „ბოკალმა“ შავმა ღვინომ ყველანაირი დაძაბულობა მოხსნა. თუმცა ტანში დავლილ ჟრუანტელს არაფერი ეშველა, ისევ იგივე გრძნობა აქვს ზარანდიას შეხებისას. ახლაც, მის ტუჩებს რომ შეეხო ფრთხილად, მთელი სხეული დაეხორკლა. აი რას უკეთებს ღვინო ადამიანს, გულედანიც გათამამდა და თვითანც დაიწყო მეუღლის ტუჩებზე „ნავარდი“. ქალისგან წინააღმდეგობა რომ ვერ იგრძნო, ბუმბულივით აიტაცა ხელში და ოთახისკენ გაეშურა. მაგრამ რომანტიკასაც რომ ბედი უნდა.. კარები დაკეტილი იყო, დაკეტვას ვინ ჩივის, თომამ გაღება ვერ მოახერხა ქალბატონით ხელში. ამიტომაც მოუწია ცოტა ხნით ისევ მიწაზე ჩამოესვა, კარები გააღო, ისევ აიყვანა ხელში და ახლა უკვე ლოგინზე ჩამოასკუპა. რიტმულად ასრიალებდა თითებს მის სხეულზე და წამითაც არ წყდებოდა ტუჩებს. ეძნელებოდა ღვინისფერ, ახლა უკვე ღვინის გემოს მქონე ბაგეებთან გამოთხოვება. მაგრამ მოუწია, არანაკლებ ტკბილი აღმოჩნდა ყელი, მხრები, არც ლავიწები დაუტოვია უყურადღებოდ. თითებით სწავლობდა გულედანის სხეულის ფორმებს და ქალის რეაქციით ტკბებოდა. სხეულიდან მოაშორა ხელისშემშლელი „ფაქტორები“ და მთლიანად გადაეშვა ქალის ალერსში.. არა, უფრო სწორი იქნება რომ ვთქვა, ერთმანეთის ალერსის მორევში ჩაიძირნენ..

______________

ესეც მეათე თავი ჩემო შოკოლადებო... უღრმესი მადლობა სითბოსთვის .. მავსებთ.. იმედი მაქვს მოგეწონებათ..ველი შეფასებას, კრიტიკას და ემოციების გაზიარებას.. მგონი პირობაც შევასრულე..

პ.ს. მადლობა ლილიანას იდეისთვის..