გიჟივით გავვარდი სახლიდან და არ ვიცოდი სად წავსულიყავი, ცხელი ცრემლები სახეზე მეწვეთებოდა და ლოყებს მიყინავდა ზამთრის სუსხლი. საავადმყოფოს კოლიდორში გიჟივით გავრბოდი და ექოსავით ჩამესმოდა 3 სიტყვა რომელმაც მიწასთან გამასწორა "ლუკა ავარიაში მოყვა" . როგორცკი ნაცნობი სახეები დავინახე კიდევ უფრო დიდი ცრემლები გადმოვყარე. აკო კედელთან მდგარ სკამზე იჯდა და თავი ხელებში ჩაერგო გვერდით საოცრად განადგურებული სახით გუკა ეჯდა და ლუკას მსობლებიც იქვე ისხდნენ.გუკას გამწარებული და ტკივილისგან დატანჯული სახე რომ დავინახე ტკივილი გამიორმაგდა და სკამთან ახლოს მივედი
-როგორაა? ამოიღეთ რომელიმემ ხმა - სკამებს შორის ჩავიმუხლე და ორივეს შეშინებულმა ავხედე
-არ ვიცით არაფერი არ ვიცით- ფეხზე გიჟივით წამოვარდა გუკა და კედელს ხელი მაგრად მიარტყა . მის ადგილას დავჯექი და ქანდაკებასავით გაქვავბულ აკოს დავადე მხარზე ხელი .
-აკო გთხოვ შემომხედე, ხომ იცი რო არ დაგვტოვებს? - ჩაწითლებული ყავისფერი თვალებით ამომხედა და მაგრად მომეხვია. ტიროდა და თითქოს გული ამოჰქონდა. -კაი ჩუ, დაწყნარდი- ცრემლები მოვწმინდე და თვალები დავახამხამე ცრემლებისგან თვალები რომ დამეწმინდა. დავინახე როგორ მივარდა გუკა საოპერაციოდან გამოსულ ექიმს და ფეხზე წამოვდექი, ლუკას მშობლებიც ფეხზე წამოდგნენ და აკოსთან ერთად მეც მათ მივუახლოვდი
-როგორაა ? -გიჟივით მივარდა ექიმს გუკა
-დამაიმედებელს ვერაფერს გეტყვით, რაც შეგვეძლო ყველაფერი გავაკეთეთ - ოხვრით ამოილაპარაკა ექიმაა და გუკამაც თავში წაიშინა ხელები.
-იცოდეთ , იცოდეთრამე რომ დაემართოს და ვერ გადაარჩინოთ გაჩენის დღეს გაწყევლინებთ- ვერ ხვდებოდა რას ლაპარაკობდა და გიჟივით ისროდა უაზრო სიტყვებს
-მისმინეთ 12 საათში თუ ვერ გამოფხიზლდა მისი გადარჩენის შანსი აღარ იქნება , ეს 12 საათი გადამწყვეტია, მერწმუნეთ რაც შეგვიძლია ყველაფერს ვაკეთებთ! - მკაცრად ჩაილაპარაკა ექიმმა და გუკას გაეცალა .
-ფუ ამის ! - ისევ კედელს მიარტყა ხელი და საავადმყოფოს კოლიდორში გაუჩინარდა. როგორც კი ექიმმა ლუკას მშობლებს ყველაფერი აუხსნა და მეც ვეღარ მოვითმინე, ერთ ადგილას ვცქმუტავდი და 10 წუთის გაუჩინარებულ დემონს თვალებით ვეძებდი . ბოლოს ვეღარ გავჩერდი დამისი ძებნა დავიწყე. გზაში მივდიოდი და წკუიდან მშლიდა ის აზრი რომ შიძლება ვეღა დავინახო ლუკას წყლიანი მწვანე თვალები, ჯერ ერთი ადამიანი რომელიც სიგიჟემდე მიყვარდა და ახლა მეორე, მეტისმეტია, რატომ მსჯის ასე ღმერთი?. ცხარე ცრემლებით ვტიროდი და ვცდილობდი როგორმე მეპოვა გუკა, ხოლო როცა კუთხეში , იატაკზე მჯდომი დემონი დავინახე რომელსაც თავი ხელებში ჩაერგოდა არ ინძრეოდა საშინლად დამეწვა გული. ახლოს მივედი და მის წინ ჩავიმუხლე .
-გუკა გთხოვ შემომხედე , დაწყნარდი -სახეზე დავუსვი ხელები და თავი ავაწევინე, მისი ტკივილით გაჟღენთილ მზერას რომ წავაწყდი სული მეტკინა .
-რატომ მართმევს ღმერთი იმ ადამიანებს ვინც ძალიან მიყვარს ? - ჩახლეჩილი და დაბოხებული ხმით ამოილაპარაკა და სახეზე შემომაჭდო ხელები .-შენ ხომ არასოდეს დამტოვებ ?
-არასოდეს! - ახლად ამოსულ წვერზე მივეფერე და მანაც წამში მომიქცია მკლავებში. მთელი ძალით მიჭერდა ხელებს დაყოველ ამოსუნთქვას საოცარ ტკივილს აყოლებდა
-ერთად გავიზარდეთ , მე აკო და ლუკა, სკოლაშიც ერთად მივედით, ერთ კლასში , მახსოვს ლუკა რომ გაგვებუტა როცა მე და აკო ერთ მერხთან დავჯექით და მერე მასწავლებელი გავაგიჟეთ ერთ მერხტან სამნი ვისხედით და არც ერთი არ ვდგებოდით . იცი? მამაჩემი და მარიამი რომ დავკარგე სკოლა ჩემს გამო შეიცვალეს, არაფრით არ მტოვებდნენ მარტოს , მახსოვს როგორ ვსვავდით ხოლმე ერთი ბოთლიდან რიგრიგობით ლიმონათს , პირველი ჩხუბიც მახსოვს , ვეღარ გავუძლებ , გული ვერ დაიტევს ამდენ ტკივილს - საშინლად ტკივილიანი ხმით ლაპარაკობდა და ხანდახან როცა ძველ ამბებს იხსენებდა სიმწრის ღიმილით იღიმოდა.
-კარგად იქნება , არ დაგვტოვებს , გაუძლებს - ცრემლები მოვწმინდე და მის წინ დავჯექი.
-მპირდები ? - ხელები ისევ სახეზე მომკიდა და შუბლი ჩემს შუბლს მიადო
-გპირდები! - თვალები დავხუჭე და თავი ოდნავ დავუქნიე . ცრემლები მომწმინდა და მაგრად მაკოცა შუბლზე.
ტანჯვის თორმეტი საათი, წამები რომლებიც საუკუნეებად იწელება და გულს გიჭამს , შიგნიდან გჭამს ტკივილი და არ იცი რა გააკეთო. დემონზე ჩახუტებულმა გავლიე 12 საათი და მისი მაისურიც სიმწრის ცრემლებით დავასველე. როგორც კი ექიმი დავინახეთ ყველანი ფეხზე წამოვდექით და სუნთქვაც კი შევიკავეთ ექიმის სიტყვების მოლოდინში .
-გონზეა - ამ სიტყვებს ღიმილი მოაყოლა ექიმმა და მეც მიწა გამომეცალა ფეხქვეშ. დემონის ძლიერ მკლავებს ვგრძნობი რომლებიც ჰაერში მატრიალებდნენ . მალევე დამსვა ოდნავ დაწყნარებული თვალებით და ახლა აკოს გადაეხვია. ტიროდნენ , ცხარე ცრემლით ტიროდნენ ლუკას მშობლები და ერთმანეთს ეხვეოდნენ . აკოც მაგრად ჩავიკარი გულში და ახლაღა მივხვდი რომ ვსუნთქავდი, მივხვდი რომ სუნთქვის და სიცოცხლის უნარი დამიბრუნდა. ვგრძნობდი გუკას გულისცემას რომელიც ჰაერში დახტოდა და მახარებდა მისი სიხარული.
***
2 დღე გავიდა და უკვე ლაპარაკობს ვაჟბატონი, მართალია უჭირს მაგრამ მაინც ადგამს რამოდენიმე ნაბიჯს .
-იცოდე აქედან რომ გამოხვალ მე დაგატეხავ ძვლებს - გაბრაზებულმა ჩაილაპარაკა გუკამდა გვერდით მომიჯდა
-აუუ კაი რა გუგგსიიიკ - ტუჩები საყვარლად დაპრუწა და მერე სახე დამანჭა ტკივილისგან .
-აკო რა გადასდე ამ უპატონოს? -მხარზე დაარტყა ხელი აკოს რომელიც ტელეფონში იყო ჩამძვრალი
-აუ შეჩე** დამანებე თავი რა რას დამინგრიე გვერდები - გაბრაზებულმა ამოხედა აკომ და ისევ ტელეფონში ჩაძვრა
-გუუკს ესენი რომ წავლენ მერე მომხედე - ისევ სასაცილოდ გაწელა სიტყვები ლუკამ და თვალი ჩამიკრა
-აუუუ მაშო დამანებოს თავი თორე ჩემს თავზე პასუხს არ ვაგებ- ახლა მე გადმომხედა გაბრაზებულმა და შველა მთხოვა
-მე და აკო წავალთ და დაითვალეთ ვნებიანი საათები - სასაცილოდ ვიკბინე ტუჩზე და ახარხარებულ აკოს გადავხედე.
-ააა უჰუჰ მეტკინაა ,, რა ენა გაქ გოგო - სიცილით ჭრილობებატკიებულმა ლუკამ სახე დამაჭა და სუნთქვის დარეგულირება სცადა
-მოგხედავ ქალბატონო მე შენ- გაბრაზებულმა დამიქნია თითი დემონმა და მისი თვალებით შეშინებულმა ხმაურით გადავაგორე ნერწყვი . ექთანი შემოვიდა და ლუკამაც თვალები მინაბა . მაღალი ქერა გოგო რომელიც აშკარად ახალგაზრდა იყო და ლუკასაც მეტი რაღა უნდოდა ისე ეპრანწებოდა როგორც მოზარდი გოგო ეპრანჭება ბიჭს . მისი ქცევებით აფხუკუნებულები გამოვედით პალატიდან და მოსაცდელში ჩამოვსხედით
-როგორ შეგვაშინა და ახლა რაკარგ ხასიათზე ავჟბატონი - სიცილით ჩავილაპარაკე და ხელებს დავეყრდენი
-აკო მაშოს წავიყვან და მოვალ , ნანა დეიდა მარტო არ დატოვო-პატარა ბავშვივით დაარიგა აკო და გაკვირვებულს გადმომხედა- რას მიყურებ ადექი - ხელით წამომაგდო და წამიყვანა
-არსად არ წამოვალ, მითუმეტეს ახლა - გაჯიუტებულმა ჩავილაპარაკე და წარბებიშევკარი
-მაშო ორი დღეა ნორმალურად არც გიჭამია და არც გიძინია, ხომ არ მითქვამს არ მოხვიდეთქო? ცოტა დაისვენე და მოგიყვან ისევ .
-კაი ჰოო- მომაბეზრებლად ჩავილაპარაკე და გავყევი - ოღონდ იცოდეშენც ჩემთან ერთად შეჭამ და ცოტას დაისვენებ , აბა შენს თავს შეხედე რას გავხარ- თვალის ჩაშავებულ უპეებზე გადავუსვი ხელი
-რა გინდა თქვა რომ სიმპატიური არ ვარ? -წარბი ამიწია და გაჩერდა . მი რეაქციაზე გამეცინა და თავში წამოვარტყი
-სულელო , ეგ არ მიგულისხმია რას გავხარში
-მაშინ მიპატიებია - ხელი მომხვია და ჩემთან ერთად დაეშვა კიბეებზე.
-მისმინე , ავალთ შენთან და დარჩები სახლში ! - სერიუზოლად გადმომილაპარაკა
-ოჰ გუკა გუკა , დედაცემი არ მეყოფოდა ? ახლა შენ? - თავის ქნევით ჩავილაპარაკე და ფანჯარაში გავხედე
-ისე მე რომ არ გყავდე რას გააკეთებდი უჩემოდ? - ეშმაკური რიმილით გადმომილაპარაკა და მერე ისევ გზას გახედა
-მისმინე ვაჟბატონო თავში არ აგივარდეს აქაოდა მაშო მახარაზეს ვუყვარვარო - ხელების ქნევით ჩავილაპარაკე და ლამის თავი გავიტეხე ისე მაგრად დაამუხრუჭა
-ანუ? -თვალებგაფართოებულმა გადმომხედა
-რა ანუ გუკა გინდა ჩევნც ლუკასნაირად ავარიაში მოვყვეთ - გაბრაზებულმა გადავხედე
-მაშოო გამიმეორე - ისევ მაბნევდა ეს სულელი ადამიანი. ნუთუ აქამდე ვერ ხვდებოდა რომ მიყვარს?
-რა გაგიმეორო ადამიანო - მინდოდა სერიოზულად მეთქვა მაგრამ ამინც გამეცინა , ახლა ის მიყურებდა გაკვირვებული - მიყვარხარ ადამიანო, რას ვერ ხვდები? -სიცილითვე ვუთხარი და მისი გაბრწყინებული თვალები რომ დავინახე ალბად 100000000000... წელი სიცოცხლე მომემატა . ჩემსკენ გადმოიწია და მეც მაგრად მივეხუტე -ასე მნიშვნელოვანია ეს სიტყვა შენთვის? დავიჯერო ვერ ხვდებოდი? -ღიმილით ავხედე ისევ მასზე აკრულმა
-რათქმაუნდავიცოდი მაგრამ ამის მსმენა ადამიანისგან რომელიც ყველაზე და ყველაფერზე მეტად გიყვარს სულ სხვა შეგრძნებაა - ისევ გამიღიმა და მანქანა დაქოქა. სადარბაზოსთან რომ მივედით იქ გააჩერა მაგრამ გადასვლას არ ვჩქარობდი
-მპირდები რომ შენც მიხედავ შენს თავს? - ხვეწნანარევი მზერით გადავხედე
-კი მაშო გპირდები - ცხვირზე მომიჭირა ხელი და მეც მანქანის კარი გავაღე . -ჭკვიანად - სერიოზულად მითხრა და მეც მანქანიდან გადავედი , მაგრამ რაღაც დამაკლდა მანქანას შემოვუარე და ფანჯარაზე ღიმილიტ დაკუკაკუნე. დაბნეულმა ამომხედა და შუსა ჩაუწია
-მშვიდობაა?- ოდნავ გამიღიმა და დაბნეულმამკითხა
-აჰამ - თავის ქნევით ვუთხარი , დავიხარე და ლოყაზე მაგრად და ხმაურით ვაკოცე - ჩემს ქმედებაზე ჩაიცინა და თვალებში ჭინკებათამაშებულმა გადმომხედა-ახლა წავედი - არაფრის თქმა არ ვაცადე და სადარბაზოში შევედი. წარმოვიდგინე როგორი გემო ექნებათ მის ღვინისფერ ტუჩებს და ტანში ჟრუანტელმა დამიარა -რეებზე ფიქრობ მაშო - სიცილიტ ჩავილაპარაკე ჩემთვის და მეორე სართულისკიბეზე დავდგი ფეხი გამყინავმა ხმამ რომ გამაჩერა
-იქნებ მეც გამიზიარო რეებზე ფიქრობდი - კედელზე მიყუდებული დათო რომ დავინახე შიშმა მაქსიმუმს მიაღწია და მტელი გონება დაისაკუთრა . მაგრად მოვეჭიდე კიბის მოაჯირს და გვერდის ავლა ვცადე
-რაო გეშინია ჩემი? -ისევ ირონიით გაჟღენთილი სიტყვები მისწვდა ჩემს ყურთასმენას და მეც თვალები ცრემლებით ამევსო-მისმინე , მაინც ვერსად გამექცევი - ვიგრძენი სახეში როგორ მომხვდა დიდი რაღაც და როგორ ამეწვა მარცხენა ლოყა . 2 წუთში გონს რომ მოვედი დათო იქ აღარ იყო მაგრამ ტუჩიდან წამოსული ბლანტი სითხე მაინც მოდიოდა ჩემი ტუჩიდან. არაკაცი! არ შევარჩენ ! ხელი გამარტყა , ასე ხომ მხოლოდ ლაჩრები იქცევიან, გულს მირევდა მისი საქციელი და ახლა უკვე ატირებული ავდიოდი კიბეებზე ...

წინა თავზე ძალიან მეწყინა უკომენტარობა :/ აღარ მოგწონთ? , ჩემთქვის თქვენი აზრი ძალიან ბევრს ნისნავს და იმედია აღარ დამწყვიტავთ გულს <3 ველი თქვენს შეფასებას <3 პირობას ვდებ შემდეგზე დიდ თავს დავდებ , ისეთ დიდლ რომ გაგაკვირვოთ :D <3