მთელ ტანში ჟრუანტელმა დამიარა... აღარ ვიცოდი რა გამეკეთებინა, გიგა მიხვდა რომ არასწორად მოიქცა და ბოდიში მომიხადა
-ბოდიში
-არაუშავს, უფროსწორედ... არვიცი რა გითხრა
-არაფერი არ მითხრა, უბრალოდ ეს ამბავი არავის უთხრა
-კარგი.
ამდროს ნატოც მოვიდა
-გამარჯობა ანუკი, როგორ ხარ? რამდენი ხანია არ ყოფილხარ
-დიახ, დედაჩემი და ჩემი და მოიწამლნენ, ეხლა უკეთ არიან
-ძალიან კარგი, წამოღებული გაქვს ყველაფერი?
-დიახ.
-კარგი მაშინ შედი ოთახში. მეც მალე მოვალ
-კარგით.
მე ვეღარ მოვითმინე და ნუცას დავურეკე
-ხო ანუკი
-როგორ ხარ?
-კარგად შენ? სად ხარ?
-ნატოსთან ვარ ინგლისურზე. გიგამ მაკოცა
-ხუმრობ ხო?
-არა გეფიცები, წავედი ეხლა 1საათში დაგირეკავ
-ვააიმე, კაი მიდი, მალე ქენი
გაკვეთილმა ჩვეულებრივად ჩაიარა, რომ წამოვედი ნუცას გადავურეკე
-გოგო მოკლედ, რო ავედი, მარტო იყო გიგა და რო შევედი ეგრევე მაკოცა
-მერე?
-რავი, მე ძაან დავიბენი და მერე ბოდიში მომიხადა, და არავის უთხრაო
-ხედავ ეგ რას ნიშნავს?
-რას უნდა ნიშნავდეს?
-მოსწონხარ!
-შანსი არაა, მაგას მგონი ჩვენი სკოლიდან ყველასთვის ნაკოცნი აქვს
-ნუ ხარ ოპტიმისტი!
-წავედი რა
-მიდი.
სახლში იმდენად ბედნიერი მივედი დედაჩემმა შემამჩნია
-რახდება ანუკი? რატო ხარ გახარებული?
-უბრალოდ კარგ ხასიათზე ვარ, არ შეიძლება?
-კი როგორ არა, მაგრამ...
-მაგრამ?
-არაფერი, გშია?
-კი, მშია
-ხელები დაიბანე და მოდი მაგიდასთან
-კაი.
ვივახშმეთ და მე ჩემს ოთახში ავედი, გავხსენი ლეპტოპი და “facebook”-ში შევედი. მეგობრების მოთხოვნებს რომ გადავავლე თვალი უცებ გიგა დანელია დავინახე და მეც სასწრაფოდ დავუდასტურე, 2წუთში მწერს
-როგორ ხარ?
-კარგად შენ?
-ნორმალურად, რას შვები?
-არაფერს შენ?
-მეც, მისმინე დღეს რაც მოხდა არავის უთხრა!
-ეგ ხო მითხარი უკვე
-კიდე გეუბნები
-კაი
გიგას აღარ მოუწერია, მეორე დღეს სკოლაში წავედი და სკოლის შესასვლელთან ნუცა დამხვდა
-ბედნიერი ხარ, სახეზე გეტყობა ანუკი
-აბა არ ვიქნები ბედნიერი?
-ხო უნდა იყო აბა რა...
-კაი წამო დაიწყო გაკვეთილი
-წამო
მე და ნუცა გაკვეთილზე შევედით, და მასწავლებელმა გვიყვირა
-სად დადიხართ თქვენ ორნი?! 10წუთია რაც დაიწყო გაკვეთილი
-მოვდიოდით, ბოდიშით დაგვიანებისთვის (უთხრა ნუცამ მასწავლებელს)
-დაჯექით.
მე და ნუცა ბოლო მერხზე დავჯექით. ექვსმა გაკვეთილმა უინტერესოდ ჩაიარა (როგორც ყოველთვის). სკოლიდან რომ მოვდიოდი თორნიკე მირეკავს
-ანუკი როგორ არიან შენები?
-უკეთესად, ვეღარ მოვახერხე შენთან დარეკვა
-არაუშავს, მნახავ დღეს?
-კი გნახავ
-მაშინ, ყაზბეგის ქუჩაზე გამო
-კაი, რომელ საათზე?
-რავი საღამოს რა, ესე 8-ზე
-კაი.
მე გამახსენდა რომ გიგაც ყაზბეგის ქუჩაზე ცხოვრობდა, და ცოტა დავიძაბე, არ შემხვდესთქო ვფიქრობდი მთელი გზა, მივედი და თორნიკეს დავურეკე
-სად ხარ?
-აი გხედავ, გამოიხედე უკან
გავიხედე, და თორნიკე ხელს მიქნევდა, მივუახლოვდი
-ანუკი რა ლამაზიხარ ტო
-კაი ეხლა გაჩერდი!
-წამო სადმე კაფეში რა
-ხო წამო, ცივა გარეთ
ჩვენ ფეხით სიარული გადავწყვიტეთ, და ამდროს მოდის გიგა თავის ძმაკაცებთან ერთად
-ვააა ანუკი შენ სულ ჩემს სახლთან „აბირჟავებ?“ (მითხრა გიგამ)
-არა, უბრალოდ დღეს გამოვედი აქეთ
-ეგ „როჟა“ ვინაა?
-ჩემი მეგობარი
-ხარაშოო
გიგა წავიდა და თორნიკემ კითხვები მომაყარა
-ვინ არის?! რა უნდოდა?!
-სკოლელია, უბრალოდ მომიკითხრა
მე და თორნიკე 1საათზე მეტს არ გავჩერებულვართ კაფეში, მალევე წამოვედით, სახლში რომ მოვედით მალევე დავიძინე, გაკვეთილები არ მიმეცადინია. მეორე დღეს მასწავლებელმა მაინც და მაინც მე გამიძახა
-ანუკი მესხი გამოდი დაფასთან
-შემდეგზე გამოვალ
-რატო, არიცი გაკვეთილი?
-არა
-შენ ამ ბოლო დროს საერთოდ აღარ სწავლობ, ხვალ დედა მოვიდეს
-მას გთხოვთ არა რა, ვისწავლი ამის მერე
-დედას ველოდები!
სკოლიდან განერვიულებული წამოვედი, ალბად სახეზეც მეტყობოდა, გიგამ გამაჩერა
-რა სახე გაქ?
-ვნერვიულობ
-რატო?
-დედაჩემი დაიბარეს სკოლაში
-რატო ეე?
-გაკვეთილი არვიცოდი, მასწავლებელმა მითხრა დაბნეული ხარ და საერთოდ აღარ სწავლობო
-სიყვარულმა დაგაბნია
-რაშუაშუა?
-თავშია!
-კაი წავედი
-მიდი
წამოვედი და მთელი გზა ბავშვივით ვიცინოდი, როგორც იქნა ავედი სახლში
-დეე, სკოლაში გიბარებენ
-რამოხდა?
-არ ვსწავლობ, და ძალიან გთხოვ არ დაიწყო ყვირილი
-რას ქვია არ სწავლობ?! ეგ როგორ გავიგო?!
-როგორც გინდა!
-წესიერად ამიხსენი
-მოკლედ, ესე ბოლო დროა აღარ მისწავლია გაკვეთილი და გაბრაზდა მასწავლებელი
-რომელი მასწავლებელი?
-ისტორიის
-მაგის თავი მაქ ეხლა მე?!
-მაშინ ნუ მოხვალ, რაგიყო
დედაჩემს არაფერი უთქვამს,მე ელენესთან შევედი
-ელე როგორ ხარ?
-ცუდად შენ?
-რახდება?
-რავი, უბრალოდ თავი მტკივა
-ელენე! მითხარი
-ერთი ბიჭი მიყვარს, და აღარ ვიცი რა გავაკეთო
-რაქვია?!
-ერეკლე ჯიქია
-ვიცი ეგ, საზიზღარი ბიჭია, რამ შეგაყვარა
-არადა, ძალიან მაგარი ბიჭია.
-გემოვნებაზე არ დაობენ
-მართალი ხარ
მე გამოვედი ელენეს ოთახიდან და “facebook”-ში შევედი, გიგაც შემოსული იყო, გულმა აღარ მომითმინა და მივწერე
-აქ ხარ?
-კი
-როგორ ხარ?
-კარგად შენ?
-ვარ რა
-რაო დედაშენმა?
-არაფერი
-მაინც?
-არაფერი მართლა
-კაი
-სხვა რას შვები?
-არაფერს ვაბშე, შენ?
-მეც
აღარ ვიცოდი რა მიმეწერა, ამიტომ თავი დავანებე...
მეორე დღეს სკოლაში წავედი, და დედაჩემიც გამომყვა, მასწავლებელმა დაიწყო
-გამარჯობა ქალბატონო ნატალია, ანუკი საერთოდ აღარ სწავლობს
-აუცილებლად მივხედავ, უბრალოდ ეს ბოლო პერიოდი არ ვიყავი კარგად და ვეღარ მივაქციე ყურადღება
-კარგით, მაშინ თქვენს იმედზე ვიქნები
-აუცილებლად
დედაჩემი წავიდა სკოლიდან, სპორტზე არ ავსულვარ მარტო ვიჯექი კლასში, ამდროს გიგა შემოვიდა
-მარტო რატო ხარ?
-სპორტი გვაქ და არმინდა ასვლა
-კაი
-შენ რატო ხარ გარეთ?
გიგას არაფერი უთქვამს შემსკენ წამოვიდა, ძალიან ახლოს მოვიდა, მის სუნთქვას ვგრძნობდი, გული ამიჩქარდა. როგორც იქნა კიდევ შევეხე გიგას რბილ ტუჩებს, მეც აღარ დავიბენი და.... ამდროს მასწავლებელი შემოვიდა.....