დილა კიდევ უფრო ბედნიერი აღმოჩნდა, ვიდრე იქამდე. თავის მკლავებში მოქცეულ ქალს ღიმილით დასჩერებოდა და დროდადრო ნაზად ეხებოდა მოშიშვლებულ მხარზე. დინას კი კვლავ უშფოთველად ეძინა, მობუსხული ტუჩები, ბალიშზე უწესრიგოდ მიფენილი კულულები ღიმილს გვრიდა სახეზე ზარანდიას. ნაზად დაასრიალებდა თითებს გულედანის სხეულზე და ცდილობდა გაეღვიძებინა, თუმცა ქალი არც კი ირხეოდა. ძილი გაუტკბა, საბოლოოდ კი თომას ტელეფონის ზარმა გააღვიძა. ანდრო იუწყებოდა რომ პატარას ვეღარ აჩერებდა. უკმაყოფილოდ ადგა თომა ლოგინიდან და უკვე გამოფხიზლებულ ქალს გადახედა.

- დილამშვიდობის _ შორიდან გაუღიმა.
- დილამშვიდობის _ ღიმილით ჩაილაპარაკა გულედანმაც.
- ანდრომ დამირეკა საბა აღარ ჩერდებაო, გამოვიყვან და მოვალ.
- კარგი. _ გასვლის წინ კიდევ ერთხელ „დაეკონა“ ტუჩებზე და კარები გაიხურა. ბედნიერმა ჩაიღიმა დინამ და გვერდი იცვალა.

..........................

თითქმის ერთი თვე გავიდა ასეთ იდილიაში.. ერთად დაწყებული დილა მთელი დღის პოზიტივის საწინდარი იყო.. ერთად საუზმობდნენ, საბა ბაღში მიჰყვადათ, დინა თავის სალონს უვლიდა, თომა უკვე ბიზნესის საქმეებზე დაიდოდა, საღამოს ისევ ერთად იკრიბებოდნენ, ხან მარტო, ხანაც მეგობრებთან ერთად. ანიმ და ლევანმა დაქორწინება გადაწყვიტეს, ქორწილის თარიღიც დათქვეს, აგვისტოს ბოლოს დაგეგმეს. ყველა ერთად ემზადებოდა. ანის ოჯახშიც იყვნენ მისი ხელის სათხოვნელად. თანხმობა მარტოებმაც აღნიშნეს ახალგაზრდებმა. ამ ბოლო დროს ანდროც ვერ არის ჩვეულ ფორმაში, თითქოს რაღაც აწუხებს და ხმასაც არ იღებს. ყველა ამჩნევს, თუმცა აღარფერს ეუბნებიან. ერთხელ ჰკითხეს და არ უპასუხა, ამიტომაც ელიან თვითონ როდის გამოიჩენს ინიციატივას. მაგრამ აბა დინა რის დინაა მეგობრის პრობლემა რომ არ გაერკვია?
იმ საღამოს ყველა მათთან იყვნენ. ანდროს ტელეფონი ამღერდა, სახეზე ღიმილი მოედო და აივანზე გავიდა. ეჭვიანი მზერა გააყოლა გულედანმა. ცოტა ხანს დაელოდა და თვითონაც ეშმაკური ღიმილით გავიდა აივანზე. კილასონია მოაჯირს დაყრდნობოდა, სერიოზული, დაძაბული სახით გადაჰყურებდა ეზოს. გვერდით მიუდგა დინა და მხარზე ხელი ჩამოადო.

- ანდრო..
- გისმენ _ გაუღიმა მაშინვე.
- ანდრო რა გჭირს?
- არაფერი რა უნდა მჭირდეს?
- კარგი რა, ვეღარ გცნობ, სულ სხვანაირი ხარ. სად წავიდა ის მხიარული ანდრო მე რომ გავიცანი?
- ისევ აქ არის _ გაუღიმა.
- ხედავ? ასე უბრალო ღიმილით, ჩვეულებრივი წინადადებებით არასდროს გიპასუხია, ჩვენი იუმორისტი ანდრო სად გაქრა ან ვინ გააქრო? _ ეშმაკური ღიმილით ჰკითხა.
- ადამიანი ვერაფერს გამოგაპარებს? _ გატყდა კილასონია.
- მეტყვი?
- გეტყვი..
- იმათაც რომ უთხრა? გაბრაზდებიან მერე _ გაუცინა.
- ჯერ შენ გეტყვი, თან ჩამოვყალიბდები როგორ ავუხსნა.
- კარგი, გისმენ _ გაუღიმა და ინტერესით სავსე მზერა მიაპყრო.
- მოკლედ არის ერთი, რომ შევხედე და გულმა „დამტოკა“ _ გაუცინა.
- საინტერესოა.
- პატარაა რა _ დასერიოზულებულმა ჩაილაპარაკა.
- რამხელაა?
- 18 წლის.
- ანდრო შვიდი წელის არ არის კატასტროფული სხვაობა.
- ჰო მაგრამ ჭკუით ბავშვია, პატარა ბავშვი, ისეთი სუფთაა, ისეთი ნაზი.
- ძაან სერიოზულად ყოფილა შენი საქმე _ გაუცინა დინამ.
- მართლა სერიოზულად რძალო მართლა.
- მერე? ის რას ამბობს?
- მასაც ვუყვარვარ თავისი ბავშური ჭკუით.
- აბა რატომ ხარ ასეთი დაძაბული?
- მშობლები უშლიან ჩემთან ურთიერთობას, ცოტა დიდი რომ იყოს შევთავაზებდი გავიპაროთ-თქო მაგრამ პატარაა, ვერ გავიმეტებ ოჯახის უღელში შებმისთვის.
- შენ ხარ ყველაზე მაგარი ბიჭი _ გაუღიმა დინამ _ მალე მიხვდებიან ამას მისი მშობლებიც.
- მიხვდებიან რომ?
- არ მიხვდებიან და მივახვედროთ ყველამ ერთად. რა ჰქვია?
- ანო.
- ჩვენი ანის მსგავსად?
- ჰო, მაგრამ მას ანო ჰქვია.
- ძალიან კარგი, წამო ახლა სახლში და ერთად შევიმუშაოთ გეგმა როგორ მოვაწონოთ თავი სასიდედრო-სასიმამროს? _ გაუცინა.
- ყველამ ინატროს შენნაირი რძალი _ მხიარულად მოჰხვია ხელი და სახლში შევიდნენ. იქ თავიდან აუხსნა ყველას სიტუაცია, ოვაციებით შეხვდნენ ახალ ამბავს. გამოსავალიც მარტივად მოიფიქრეს, ანდრო პირადად უნდა დალაპარაკებოდა ანოს მშობლებს, ვითარება აეხსნა, სამომავლო გეგმები და იქნებ გაეგოთ.

.................

დღეები ერთმანეთს მიყვებოდა, მალე გულედანის დაბადების დღე იქნებოდა. ზარანდიამ გადაწყვიტა სურპრიზი მოეწყო, უმცროსი ზარანდიაც ჩართო, მთელი სამეგობროც და ყველა ერთად ემზადებოდა ექვსი აგვისტოსთვის. და აი დადგა ეს დღეც.. დილით გამოღვიძებულ დინას თომა ოთახში არ დახვდა. იფიქრა სამსახურში იქნებაო, ცოტა ხანს ინებივრა და საბას ოთახისკენ წავიდა. ოთახში არც ის დახვდა, გაუკვირდა, ალბათ თომამ წაიყვანაო დაიმშვიდა გული. ასე სიმშვიდეში გაატარა ნახევარი დღე, მაგრამ რომ აღარ გამოჩნდნენ შეშფოთდა. უფროსი ზანარდიას ტელეფონი გამორთული იყო. მეგობრებთან დარეკვაც სცადა, მაგრამ რატომღაც არავინ პასუხობდა.
შეშინდა? უფრო დაპანიკდა.. თითქოს მის გულში ღრმად ჩამარხული ეჭვებიც ამას ელოდა რომ ამოძრავებულიყო და ამოეღწია სამარხიდან.. თავიდან უბრალოდ ერთი წამით გაეფიქრა.. მერე გამეორდა, ისევ გამეორდა და საბოლოოდ ამ ვერსიის გარდა თავში აღარაფერი უტრიალებდა. „საბა წაიყვანა და წავიდა.. სულ წაიყვანა..“ - რა ქნას, სხვას ვერაფერს ფიქრობს.. აქამდეც რამდენჯერმე გაჰკრა ეჭვებმა გულში რომ ეს მხოლოდ ზარანდიას ნიღაბი იყო, ნიღაბი ნდობის მოსაპოვებლად..მაგრამ საკუთარ გრძნობებს ვეღარ გაუწია წინააღმდეგობა, უბრალოდ მიენდო და დარწმუნდა კიდეც რომ არ იყო თომა ასეთი..
თუმცა...!
ახლა სულ სხვა რაღაც ხდება. მეათედ დარეკვის შემდეგაც რომ არ უპასუხა არავინ, მართლა პანიკებში ჩავარდა, თავისთავად დაიწყო ცრემლმა დენა.. ჯერ საბას დაკარგვას მოთქვამდა, მერე თავის უჭკუობას რომ ასე ენდო ამ კაცს, თავის სიყვარულს.. ვეღარ წყნარდებოდა, შეუჩერებლად ქვითინებდა და საბას სათამაშოს გულში იკრავდა. ახლა ამ წამს, სძულდა ზარანდია.. მაგრამ მხოლოდ გონებას სძულდა, გული ისევ თავისას იძახდა. საბას ლოგინზე დამხობილი მოთქვამდა თავის უბედურებას. ზუსტად არ იცის რამდენ ხანს იყო ასე, მაგრამ ბავშვის ხმის გაგონებისთანავე ფეხზე წამოხტა, მისაღებში გავარდა ასე აბურდული თმებით, ტირილისგან დასიებული თვალებით საღამურებისამარა.
- საბა, დე _ მაშინვე გულში ჩაიკრა პატარა, თან ტიროდა და თან ეფერებოდა. თომას თვალები გაუფართოვდა ამის დანახვისას. ნელა მიუახლოვდა ორივეს.
- დინა _ კაცის ხმის გაგონებისთანავე ფეხზე წამოიჭრა და უკვე დასევდიანებული, დარცხვენილი მზერა შეანათა. _ დინა რა გჭირს? _ შეშფოთდა.
- არაფერი _ ამოისრუტუნა.
- დინა! საბა მა ოთახში გაიქეცი და ითამაშე _ გაუღიმა პატარას და ისიც უსიტყვოდ დაეთანხმა. _ შენ ჩვენთან წამოდი ოთახში _ შეიყვანა, კარები მიხურა და წინ დაუდგა. _ დინა გისმენ.
- უბრალოდ, დილით სახლში არც ერთი არ იყავით და.. _ ხმა აუკანკალდა და კიდევ ერთი ცრემლი გადმოაგდო.
- არა, არა! ოღონდ ის არ მითხრა რაც გავიფიქრე, გემუდარები არ მითხრა _ სასოწარკვეთა დაეტყო კაცის ხმას.
- მეც მინდა რომ არ გითხრა..
- მაგრამ უნდა მითხრა არა? _ სიმწრით ჩაეცინა _ როგორ, ამიხსენი როგორ გაივლე თავში ეგ!
- არ ვიცი, არ ვიცი _ სლუკუნებდა გულედანი.
- ანუ რა გამოდის? მთელი ამ დროის განმავლობაში ერთხელაც კი არ ყოფილხარ გულწრფელი, არასდროს გჯეროდა ჩემი სიტყვების, ქმედებების.. რატომ? ამიხსენი რატომ? _ ტონს ვეღარ აკონტროლებდა.
- მაპატიე _ სლუკუნებდა.
- რა გაპატიო რა? თურმე ამდენი ხნის მანძლზე არ მენდობოდი, მიუხედავად ამ ყველაფრისა მაინც არ მენდობოდი.. ერთხელ მაინც რატომ არ იფიქრე რომ ეს ყველაფერი სინამდვილე იყო..
- მე მართლა გენდობოდი, მართლა დავიჯერე, მაგრამ..
- დაიჯერე არა? ესაა დაჯერება? ესაა ნდობა? სულ ცოტა ხნით გავედი ბავშვთან ერთად და მაშინვე ის იფიქრე რაც ყველაზე მეტად გვატკენდა..
- თომა _ თავისთვის ჩაიჩურჩულა.
- რატომ? მითხარი რატომ? ნუთუ იმდენიც ვერ მოვახერხე რომ შენი ნდობა დამემსახურებინა? _ დაბალ ხმაზე საუბრობდა..
- თომა, გთხოვ..
- რას მთხოვ ამიხსენი რას?
- მაპატიე..
- მაპატიე, თითქოს ასე ადვილია.. შენ არ მენდობი! გესმის?! არ მენდობი! ასე ცხოვრება კი შეუძლებელია, ნდობის გარეშე ვერ იცხოვრებს წყვილი.
- თომა _ სასოწარკვეთა შიშმა შეცვალა.
- აქ დავამთავროთ დინა, გაგრძელება არ ღირს.. _ შებრუნდა და კარებისკენ წავიდა..
- თომა _ კიდევ ერთხელ დაუძახა..
- ჰო, დაბადების დღეს გილოცავ დინა _ ირონიულად ჩაიცინა და გავიდა.
- თომა..თომა _ ბურტყუნებდა თავისთვის..
- დე რა მოხდა? _ ბავშვის შეშინებულმა თვალებმა დააბრუნეს სამყაროში.
- არაფერი დე, შენ არ ინერვიულო, ცოტა ხანს ანდროსთან ხომ გაჩერდები, ან ანისთან..
- კი, შენ რომ ცუდად ხარ?
- ჩემო პატარა _ ჩაიხუტა _ დედიკო კარგად იქნება, უბრალოდ ცოტა ხნით მარტო უნდა იყოს კარგი? სულ ცოტა ხნით..
- კარგი..
- მიდი, მოემზადე. _ საბა რომ ოთახიდან გავიდა ანდროსთან დარეკა. _ ანდრო, თუ შეგიძლია ჩვენთან მოდი რა.
- კი, რა ხდება?
- მოდი, ძალიან გთხოვ.
- დინა ხომ მშვიდობაა?
- არ არის..
- მოვდივარ უკვე, სულ მალე მოვალ.
ანდო მართლა მალე მივიდა, ატირებული დინას დანახვისას სულ გადაირია, დაწვრილებით ეკითხებოდა რა მოხდა, დინა კი უბრალოდ დუმდა.
- ანდრო გეხვეწები და უბრალოდ საბა წაიყვანე, ცოტა ხანს გყავდეს შენთან..
- კი მაგრამ რა მოხდა, ან თომა სადაა?
- ახლა არაფრის თქმა არ შემიძლია, უბრალოდ მინდა რომ საბა შენთან იყოს, მშვიდად, ყველაფერს მოგიყვები მაგრამ ახლა არა.
- კარგი, კარგი _ პატარა წაიყვანა და წავიდა.. გულედანი კი მარტო დარჩა, საკუთარ თავთან და საკუთარი დანაშაულის გამო. ახლა მხოლოდ დროის უკან დაბრუნება უნდოდა..

---------

ზარანდია?
ზარანდია გაყინა დინას სიტყვებმა.. როგორ უნდოდა რომ სხვა პასუხი მოესმინა, ოღონდ ეს არა და ნებისმიერი სხვა.. მაგრამ დინამ ზუსტად იქ დაუმიზნა, სადაც ყველაზე მეტად ეტკინებოდა. უნდობლობა ისაა რასაც ვერ პატიობს ადამიანს.. არადა მთელი გულით უწყობდა სურპრიზს. უნდოდა ხელიც მოეწერათ და უკვე კანონის წინაშეც ცოლ-ქმარი ყოფილიყვნენ. უნდოდა ეს დღე განსაკუთრებული ყოფილიყო ორივესთვის.. არა, განსაკუთრებული მართლა აღმოჩნდა.. არც კი იცის როგორ უნდა მოიქცეს.. ჯერ ნამდვილად ვერ შეძლებს მასთან ცხოვრებას, ჯერ კი არა, საერთოდ შეძლებს რომ? ამ ყველაფერს საბა ემატება.. მაინც ვერ იმეტებს გულედანს რომ შვილი წაართვას.. იცის ამას ვერ გადაიტანს.. მაგრამ ახლა, ახლა იმდენად იმედგაცრუებულია, მაშინ როცა ბოლოსდაბოლოს ჩამოყალიბდა თავის გრძნობებში.. მაშინ როცა უკვე უნდა ეთქვა ის ერთი სიტყვა, მაშინ როცა ნამდვილად სრულფასოვანი ოჯახი უნდა შეექმნა, ყველაფერი თავზე ჩამოემხო. დილით საბა რომ წაიყვანა, არც კი უფიქრის თუ დინა ასე ინერვიულებდა, ვერც კი წარმოიდგენდა ისევ თუ ჰქონდა ეჭვები მასთან დაკავშირებით..
მაგრამ ფაქტი სახეზეა!
ახლა ისიც დააბრუნებდა დროს უკან.. თუმცა უძლურია.. ვერ ხვდება რა შეიძლება გააკეთოს. გამოსავალს ვერ ხედავს.. ერთადერთი რაზეც ახლა ფიქრობს მეგობრებთან საუბარია, აუცილებლად დაეხმარებიან. ჯერ ალექსთან დარეკა, შემდეგ ანდროსთან. საბა ცოტა ხნით ანის დაუტოვეს და ძმაკაცები ალექსის სახლში შეიკრიბნენ.

- მგონი ხელის მოწერა აღარ შედგება _ ჩაილაპარაკა ალექსიმ.
- აღარაფერი აღარ შედგება საერთოდ.
- რა მოხდა?
- ეგონა საბა წავიყვანე და გავქრი _ სიმწრით ჩაეცინა _ ეგონა ვატყუებდი, არ მენდობა.
- თომა.. _ მშვიდი ტონით დაიწყო ანდრომ.
- თუ უნდა გამართლო, არაფერი არ მითხრა.
- უნდა გავამართლო და უნდა გითხრა, აი შენ მომისმენ.
- როგორ უნდა გაამართლო? ეს ის სიტუაციაა გამართლება რომ არ აქვს.
- ეგ შენ გგონია მასე. მოდი სულ თავიდან დავიწყოთ. გოგომ დაკარგა ბავშვობის მეგობრები, ფაქტობრივად ოჯახი, დარჩა მხოლოდ საბა, რომელიც შვილივით გაზარდა და სიცოცხლეს ურჩევნია. სრულიად მოულოდნელად, სამი წლის შემდეგ ჩნდება ვიღაც, ეუბნება რომ ლევანის ძმაა და ძმის შვილი თავისთან უნდა წაიყვანოს. შემდეგ სთავაზობს ალტერნატივას, ჩაუსახლდება. ეს არ კმარა და ითხოვს იდეალურ პირობებს, იწყებს მასთან ერთად ძილს. შემდეგ აი ასე ნელ-ნელა ურევ ცხოვრებას, გრძნობებს. მერე სრულიად მოულოდნელად იწერთ ჯვარს.
- ვისი იდეა იყო ნეტავ? _ ჩაიფრუტუნა.
- მაცადე, იდეა ჩემი იყო, მაგრამ შენს თვალებში მოთამაშე ჭინკები რომ არ დამენახა, არ ვიტყოდი. დაიწერეთ ჯვარი და ისე გააგრძელეთ ცხოვრება, ჩამოყალიბდით ნამდვილ ოჯახად. მაგრამ გითქვამს ოდესმე რომ გიყვარს? არა.
- ეს ერთი სიტყვა წყვეტს ყველაფერს?
- ხანდახან წყვეტს..ერთ დილით იღვიძებს, არ ხვდება სახლში თომა, არ ხვდება სახლში საბა, ყველა იკარგება. არავინ პასუხობს ტელეფონს და ფაქტობრივად ნახევარი დღე არ ჩანან. რა უნდა იფიქროს?
- უნდა იფიქროს რომ ბავში გასართობად წავიყვანე.
- თომა ვერ იფიქრებს ამას, შენ არ იცი რომ ადამიანი ყოველთვის ცუდზე ფიქრობს?
- არ უნდა ეფიქრა, ანდრო, არა.
- კარგი რა თომა, მისი მხრიდანაც იფიქრე _ ხმა ამოიღო ჩაფიქრებულმა ალექსიმ.
- არ ვიცი, ახლა უკვე აზრი აღარ აქვს. დავამთავრე.
- ნუ გადამრიე რა დაამთავრე _ გაბრაზდა ანდრო.
- ყველაფერი, ვერ ვიქნები ადამიანთან რომელიც არ მენდობა.
- მე წავედი, ალექს მიხედე რა ამას შენ.
- შენ სად მიდიხარ?
- დინას მივუყვან საბას და მოვალ.
- წესით საბაც ჩემთან უნდა მომყავდეს.
- ახლა მოიცა, დაბოღმილი კაცივით ნუ ლაპარაკობ რა, დედას ბავშვი როგორ უნდა წაართვა, ეს თემა აქ ამოვწუროთ. მალე მოვალ.

ანისთან დატოვებული საბა წამოიყვანა. რძალს მარტივად აუხსნა იკამათეს და დანარჩენს დინა თვითონ გეტყვისო და პატარა დედასთან წაიყვანა. კარები უკვე დამშვიდებულმა გულედანმა გაუღო, თუმცა ტირილისგან ჩაწითლებული თვალები ყველაფერზე მეტყველებდა. მთელი ძალით ჩაიკრა საბა გულში, მის კულულებში ათამაშებდა თითებს. შემდეგ ოთახში გაუშვა და სავარძელში მოკალათებულ ანდროს გადახედა.

- შემიძლია ანი გამოვუშვა შენთან, შემიძლია მე მოგისმინო _ მშვიდად გაუღიმა კილასონიამ.
- მოსასმენი არაფერია, ერთი სულელი გოგო ვარ, რომელმაც ვერ დააფასა ის რაც აქვს, ჰქონდა უფრო სწორად _ ღრმად ამოისუნთქა.
- დამშვიდდი კარგი? ყველაფერი მოგვარდება.
- არაფერი აღარ მოგვარდება ანდრო, არაფერი _ ისევ აუვარდა ტირილი.
- ჩუ, დაწყნარდი _ გვერდით მიუჯდა და მიიხუტა. _ მისმინე, აუცილებლად მოაგვარებთ, მე უნდა წავიდე, ანი ამოვა კარგი?
- კარგი _ ჩუმად ჩაილაპარაკა და გააცილა _ თავს გაუფრთხილდეს _ მიაძახა ჩუმად და სახლში შებრუნდა.
ანიც მალე მივიდა მასთან, მეგობრები ოპერატიულად მუშაობენ. მეგობარს ჩაეხუტა, ასე უთქმელად ისხდნენ დივანზე, დინა ქვითინებდა, ანი ამშვიდებდა.
- სულ წავიდა _ სლუკუნს აგრძელებდა და ემოციებისგან იცლებოდა.
- დაბრუნდება _ მშვიდად პასუხობდა ანი.
- აღარ დაბრუნდება, ვაწყენინე, იმედები გავუცრუე..
- დინა, დინა დამშვიდდი, წამოდი დაიძინე, აი ნახავ ხვალინდელი დღე უკეთესი იქნება, აუცილებლად.
- არ მჯერა.
- წამო, დაიძინე და დარწმუნდები, ხვალ ყველაფერს უკეთესად გაანალიზებ და გზასაც იპოვი. წამოდი ჩემო ლამაზო.

ოთახში შეყვანა, თვითონაც იქვე ჩამოუჯდა, თმებზე ეფერებოდა, ამშვიდებდა. მასაც ტკიოდა გული დინას ასეთ მდგომარეობაში ნახვის გამო, ჯერ სულ ერთი თვეა რაც გაიცნო და უკვე ძალიან შეუყვარდა. ამ წყვილს ცალ-ცალკე უბრალოდ ვერ წარმოიდგენს. მძინარე გულედანს დააფარა და თვითონ მისაღებში მოკალათდა.


ზარანდია...
ზარანდიასაც ეძინა მეგობრის ოთახში.. ჩაეძინა უკვე მთვრალს, სასმლისგან თუ ტკივილისგან მთვრალს, ან ორივესგან. ვერ მოინელა დინას უნდობლობა.. დიდი ხანია ასე აღარაფერს უტკენია მისთვის.. რაღა მაინცდამაინც დღეს მოხდა ყველაფერი, იმ დღეს როცა კიდევ უნდა შეცვლილიყო რაღაც უკეთესობისკენ. უნდა შეცვლილიყო, შეიცვალა კიდეც, მაგრამ უარესობისკენ. გულედანთან ცხოვრებას ვეღარ შეძლებს.. დანარჩენს კი ხვალ გადაწყვეტს აუცილებლად.. ცივ გონებაზე უნდა ჩამოაყალიბოს ყველაფერი და არა ასე გამწარებულზე..

_____________
ჩემო შოკოლადებო ესეც მეთერთმეტე თავი.. პირველ რიგში ბოდიში რომ გალოდინეთ, მართლა ვერანაირად ვერ მოვახერხე დაწერა.. იმედი მაქვს ამ თავით გამოვისყიდე დანაშაული... შემდეგ უკვე უღრმესი მადლობა თქვენი თბილი კომენტარებისთვის, რა კარგები ხართ რომ იცოდეთ.. იმედი მაქვს მოგეწონებათ ეს თავი, ველი შეფასებას, კრიტიკას და ემოციების გაზიარებას..

პ.ს. მადლობა ლილიანას იდეისთვის..