არაფერი შეცვლილა უკეთესობისკენ, პირიქით. ორი კვირა გადის რაც ერთმანეთი არ უნახავთ. საბას წასაყვანად ანდროს გზავნის და ანდრო აბრუნებს უკანვე. არც ტელეფონით დაურეკავს, დინაც არ იჩენს ინიციატივას. განა არ უნდა? უბრალოდ ვერ ხვდება რა უთხრას, როგორ აუხსნას. ისევ თავისთვის ჩუმად ტირის ღამ-ღამობით, ისევ თომას ბალიშზე იძინებს. ვერასდროს წარმოიდგენდა მისი მეგობრების სიკვდილის შემდეგ ვინმე თუ ასე მოენატრებოდა. ვერაფერი უვსებს ამ დანაკლისს. წასვლიდან მეორე დღესვე ზარანდიამ მეგობრებს სთხოვა ბარგის წამოღება. მაქსიმალურად ცდილობს ყველანაირი კონტაქტი აიცილოს თავიდან, დინაზე არავინ ელაპარეკება, საბასაც არაფერს ეკითხება. ბიჭებიც და ანიც სულ კითხულობენ, ხშირად სტუმრობენ. კიდევ უფრო დაუახლოვდა ანის, ადამიანი სჭირდებოდა რომელიც გაუგებდა, დაამშვიდებდა, რჩევებს მისცემდა და მეჯვარე სწორედ ასეთი აღმოჩნდა. გულედანი ცდილობს საბასთან არაფერი შეიმჩნიოს, ისევ ისეთი იყოს, მაგრამ რამდენად გამოსდის ეს სხვა საკითხია.

მიუხედავად ყველაფრისა მაინც ცდილობს მეგობარს ქორწილის ორგანიზებაში დაეხმაროს. ისე გულით სთხოვა ანიმ, უარს ვერ იტყოდა, საპატიო სტუმრებს შორისაა და წასვლაზეც ვერ თქვა უარი. ამ საღამოსაც რაღაც დეტალებს განიხილავდნენ ერთად. ადვილად შენიშნა გულედანის უხალისობა.

- დინა რამე მოხდა კიდევ?
- არაფერი _ შეწუხებული სახით უპასუხა.
- აბა რა გჭირს?
- არ ვიცი, რაღაც ვერ ვარ კარგად.
- რატომ? გაცივდი, რამემ მოგწამლა?
- გაციება არამგონია, მგონი მოვიწამლე.
- მერე მისულიყავი ექიმთან.
- რავიცი გადამივლის ალბათ, მაგრამ ეს გულისრევის შეგრძნება ვერ მოვიშორე.
- დინაა.. სხვა რამეზე არ გიფიქრია? _ თვალებმოჭუტული დააკვირდა ანი.
- რა სხვა რამე... არა _ თვალები გაუფართოვდა.
- ჰო და იფიქრე დინა, იფიქრე _ გაუცინა ანიმ.
- არა, არა _ ბუტბუტებდა თავისთვის.
- რა არა, რა არა? წარმოიდგინე რა მაგარი იქნება, ყველაფერს დაალაგებს, ხვალვე მივდივართ ექიმთან.
- მოიცა, ალექსის არაფერი უთხრა, არც ანდროს და არც თომას, ძალიან გთხოვ.
- რატომ?
- არ ვაპირებ თომას ბავშვით შევაცოდო თავი.
- შენ სულ გაგიჟდი?
- არა, კარგად ვარ. ჯერ დაზუსტებით არაფერი ვიცით, მაგრამ არავის უთხრა, ძალიან გთხოვ. როცა საჭიროდ ჩავთვლი მე თვითონ ვეტყვი.
- კარგი, კარგი, მაგრამ ხვალვე წავალთ ექიმთან.
- საბა?
- საბას მე მივხედავ, ბიჭებს დავუტოვებ და ეგ იქნება.
- კარგი.
- ძალიან კარგი, მე ახლა ავალ და შენ დაისვენე.

ანი გააცილა და მოთამაშე საბას გადახედა. მიეფერა, ზღაპარი წაუკითხა, დააძინა და თავის ოთახს მიაშურა. გონებიდან არაფრით ამოსდიოდა ანის სიტყვები. მართლა რომ ასე იყოს? სრულიად შესაძლებელია, მაგრამ მერე როგორ მოიქცევა?
ბედნიერება.. უსაზღვრო ბედნიერება იქნება კიდევ ერთი ანგელოზი, მაგრამ ასეთ სიტუაციაში რა შეიძლება ქნას? რაც ზუსტად იცის ისაა, რომ ზარანდიას არ ეტყვის ჯერ. განა იმიტომ რომ უმალავს, არა, უბრალოდ მართლა არ უნდა ბავშვის გამო იძულებით იცხოვროს მასთან, არ უნდა დაავალდებულოს ან თავი შეაცოდოს. თუმცა ჯერ უნდა დარწმუნდეს. არ იცის რატომ მაგრამ გულში ბედნიერების ნაპერწკალი აელვარდა, მოუსვენრად იყო ღამითაც, წრიალებდა, ვერ ისვენებდა.
გათენდა თუ არა, მაშინვე დაურეკა ანიმ. გეგმები შეახსენა.

- გაემზადე და მოვალ მეც.
- საბა?
- მოვაგვარე უკვე, ალექსი წაიყვანს და თან იმასაც ნახავს. _ სახელით არ მოიხსენია.
- კარგი.

ნახევარ საათში ანი უკვე კარებზე აკაკუნებდა. ბავშვთან ერთად გავიდნენ, კარები დაკეტეს. სადარბაზოსთან ალექსი ელოდებოდათ. დინა მოიკითხა, საბა მანქანაში ჩაისვა და წავიდნენ. გოგონებმა საავადმყოფოსკენ გასწიეს. უჩვეულოდ აღელვებული იყო გულედანი, ანი ვერ ისვენებდა, მოსალოდნელ შემთხვევას განიხილავდა. ანალიზები აიღო, პასუხებისთვის საღამოს დაიბარეს. საღამომდე ანის დაჟინებული თხოვნით პარკში გაისეირნეს, ნაყინები ჭამეს. ამ გოგოს გვერდით მართლა ბედნიერია. არასდროს ჰყოლია ნინოს გარდა ასეთი ახლო მეგობარი გოგონა, ახლა კი ანიმ შეძლო მისი გულის მოგება. ამ ორმა კვირამ კიდევ უფრო დაახლოვა. საღამომდე დაატარებდა აქეთ-იქით, საღამოს კი სასწრაფოდ გააქანა პასუხების მისაღებად.
ისედაც აფორიაქებული კიდევ უფრო აღელდა დინა. ათასი აზრი ერეოდა ერთმანეთში. ექიმის ღიმილიანი სახის დანახვამ ყველაფერი დაავიწყა. საზეიმო ტონმა და წარმოთქმული ტექსტის შინაარსმა თვალები აუცრემლიანა, ბედნიერებისგან რა თქმა უნდა. ანიც ყურებამდე გაღიმებული მთელი ძალით უჭერდა მეგობარს ხელს. ფრენით გამოვიდა ექიმის კაბინეტიდან.

- ხომ გეუბნებოდი _ გახარებული იყო ანიც.
- სიტყვებით ვერ აღვწერ ისე ვარ, ალექსის დაურეკე რა საბა მომიყვანოს.
- კარგი ახლავე _ დარეკა _ ნახევარ საათში მოიყვანს.
- კარგი, წამო ჩემთან რა.
- წავიდეთ.

სახლში ასულლი გაღიმებული სახით მოკალათდა სავარძელში და ხელები მუცელზე დაიწყო.

- დინა, თომასთან დაკავშირებით რას აპირებ? _ ანის კითხვამ დაასერიოზულა.
- არ ვიცი, მაგრამ ახლა ნამდვილად არ ვეტყვი.
- აბა როდის?
- როცა რაღაცებს დავალაგებთ. ასეთი ურთიერთობის პერიოდში ვერ მივახლი სიხარულით იცი თომა მე ორსულად ვარ-თქო.
- მერე უფრო მძაფრი რეაქცია რომ ჰქონდეს?
- არაუშავს, ყველაფერს ავიტანთ _ მშვიდად ჩაილაპარაკა _ ისეთს არაფერს ჩაიდენს რაც ჩვენ გვავნებს, უბრალოდ ცოტა ხნით დავუმალავთ სიმართლეს.
- ჩემს ქორწილზე?
- კარგი რა, შენი ქორწილისთვის იმდენს ვერ მოვიმატებ რომ შემეტყოს.
- კარგი, აღარ დაგაძალებ, მაგრამ ჯობს დროზე უთხრა.
- აუცილებლად ვეტყვი, მაგრამ ცოტა მოგვიანებით, როცა პირისპირ მშვიდად შევძლებთ დალაპარაკებას. _ კარებზე კაკუნიც გაისმა. _ მე გავაღებ _ გაუღიმა ანის და კარების გასაღებად წავიდა. _ დედიკოს სიხარული მოსულა _ ბედნიერმა ჩაიკრა საბა გულში._ მოდი ალექს _ შემოიპატიჟა.
- ანა აქაა?
- კი ჩემთანაა, შემო რა, ყავას დაგალევინებ _ გაუცინა.
- კარგი.

სწრაფად მოამზადა ყავა და მეგობრებთან მისაღებში დაბრუნდა.
- როგორ ხარ ალექს?
- მე კარგად დინა, შენ როგორ ხარ?
- მეც კარგად _ მშვიდად გაუღიმა. _ ეს დღეები ანდროსაც ვერ ველაპარაკე, სიახლე ხომ არაფერია?
- არა, ჯერ ისევ ასე ჩუმად დადიან, კაცმა არ იცის როდისთვის გეგმავს ასვლას.
- ავა. ალექს როგორაა? _ მაინც ვერ დასძლია ცნობისმოყვარეობა. წყვილს ჩაეღიმა.
- არაუშავს დინა, არის რა.
- კარგია.
- ახლა ჩვენ წავალთ _ გაუცინა ანის _ მერე ამოგივლით, ხომ ემზადები ქორწილისთვის?
- ვემზადები ალექს, ვემზადები.
- ძალიან კარგი, აბა წავედით. _ მეგობრებს დაემშვიდობა და ოთახში დაბრუნდა.
- საბა დე, არ გინდა დღეს ჩემთან დაიძინო?
- მინდა _ გახარებული დაეთანხმა.
- მიდი მოემზადე დასაძინებლად და დავწვეთ.

მიხუტებულ პატარას კულულებზე ეთამაშებოდა. მალე მეორე ასეთი ძვირფასი არსება ეყოლება გვერდით. მიუხედავად ამხელა ბედნიერებისა მაინც ღელავს მომავალზე, მოსალოდნელ შეხვედრაზე, ურთიერთობის გაგრძელებაზე.
- დე, შეიძლება რაღაც გითხრა?
- მითხარი ჩემო სიცოცხლე.
- მამაზე უნდა გითხრა.
- მითხარი დე.
- იმ დღეს გავიგონე ანდრო ძიას ეკითხებოდა როგორ არისო _ საიდუმლოდ გაანდო პატარამ. დინას გაეღიმა.
- ჩემო პატარა _ კიდევ უფრო მიიხუტა და თავზე აკოცა _ დავიძინოთ დე.

დილა უჩვეულოდ კარგ განწყობაზე დაიწყო, ენერგიულად. ამ დღეებში უნდა დაასრულოს კაბები, ანის კაბაც და თავისიც.

...................

ორი კვირა მალე გავიდა. დილით ისე ღელავდა, თითქოს პირველად უნდა შეხვედროდა თომას. ანის დაჟინებული თხოვნის მიუხედავად სალონში წასვლაზე უარი თქვა. მაკიაჟს არ იკეთებდა, თმები კი მაინც კულულებად უნდა დაეყარა ზურგზე. დილიდან წინ და უკან დადის. მოკლე, თავისუფალი სტილის კაბა ეცა. მაღლები ჩაიცვა და უკვე მზად იყო. ახლა საბა უნდა გაემზადებინა. ერთად შეარჩიეს ჯინსი და მუქი ლურჯი პერანგი. ფეხზე კედები მოარგო და მისი უფლისწულიც მზად იყო. ჯერ ანისთან უნდა ასულიყვნენ სახლში, მასთან ერთად უნდა შეხვედროდნენ სიძეს. იცის რომ პირველად სწორედ იქ მოუწევს ზარანდიას ნახვა. გული გამალებით უცემდა, თუმცა ჯერ სანერვიულო არაფერი იყო. ნაზად დააკაკუნა ანის კარებზე, დედამისი ბედნიერი სახით გამოეგება და ანის ოთახისკენ მიასწავლა გზა.
- გამარჯობა _ მორიდებით მიესალმა ოთახში მყოფ გოგონებს _ რა ლამაზი ხარ _ აღტაცება ვერ დაფარა.
- დინა, მადლობა, შენც არაჩვეულებრივად გამოიყურები _ ბედნიერი ჩეხუტა.
- მადლობა.
- ახლა რაღაცას გთხოვ და უარი არ მითხრა რა.
- გისმენ.
- დამპირდი ჯერ.
- კარგი, ჰო, გპირდები.
- გოგოები მაკიაჟს გაგიკეთებენ რა, სულ უბრალოდ, ძალიან გთხოვ.
- ანი კარგი რა, არ მინდა.
- ძალიან გთხოვ _ უცებ მოიწყინა ანიმ, იცის როგორ უნდა დაითანხმოს გულედანი.
- კარგი ჰო, ოღონდ სულ ცოტა და მსუბუქი.
- კარგი _ გაუღიმა _ აბა გოგოებო დატრიალდით. ნახევარი საათი დატრიალებდნენ დინას სახეს, ეს მოუხდა, ეს ასე ჯობს. საბოლოოდ კი ისეთი გამოვიდა, დინასაც კი მოეწონა.
- აი ეს მესმის _ კმაყოფილი იყო ანი. _ თომას გააგიჟებ _ უჩურჩულა.
- მეეჭვება, არც ვაპირებ მაგას _ გაუღიმა _ დროს მივყვები, თვითონ დაალაგებს ალბათ დროის სვლა.
- მოვიდნენ _ ანის დედამ შემოიხედა. გულედანმა ღრმად ამოისუნთქა, ანიმ ხელზე ხელი მოუჭირა და გაუღიმა.
- ყველაფერი კარგად იქნება.
- იმედია, კარგი გავიდეთ.

სახეზე აკრული ღიმილით გავიდა მისაღებში. ბიჭები შემოლაგებულები იყვნენ. თომას უკვე ხელში ეკავა საბა. ანდრო ღიმილით მიუახლოვდა და გადაკოცნა.
- რა ლამაზი ხარ რძალო.
- მადლობა ანდრო მაგრამ რძალი აღარ ვარ _ ამოისუნთქა.
- იქნები _ თვალი ჩაუკრა. _ შენ ვინ უნდა გაგცნო იცი?
- ვინ?
- ჩემი ანო.
- ძალიან კარგი, ერთი წამით მივულოცავ ალექსის და მოვალ.
- კარგი.
ღიმილით მიუახლოვდა ალექსს.
- ალექს, გილოცავ _ ჩაეხუტა.
- მადლობა დინა, რა ლამაზი ხარ.
- მადლობა, შენც ძალიან სიმპატიური ხარ მაგრამ გოგო ჯობს _ ენა გამოუყო და გაუცინა.
- მოდი დინა, გაიცანი ეს არის ანო _ გულუბრყვილო მზერით უღიმოდა გოგონა. ანდრო მართალი აღმოჩნდა, ბავშვი იყო.
- მე დინა ვარ, სასიამოვნოა _ გაუღიმა ანოს.
- ჩემთვისაც _ მორცხვად ჩაილაპარაკა.
- უკეთესად გაგიცნობ _ გაუცინა _ ჩემს გვერდით დასვი ანდრო გაფრთხილებ.
- აუცილებლად, გავჩუმდით აბა _ გაიცინა და ყურადღება ანის მამისკენ გადაიტანა.

გულედანის ყურადღება კი მხოლოდ ზარანდიებისკენ იყო მიმართული, მზერაც მხოლოდ მათ ამჩნევდა. ისე უნდოდა ახლა მათ გვერდით მდგარიყო, ისევ ძველებურად მოეხვია თომას ხელი. მაგრამ კაცი არც კი იყურებოდა მისკენ. საბასთან ლაპარაკში იყო გართული. არც კი მისალმებია სახლში რომ შევიდნენ, ცივად შეხედა და მზერა მოაშორა. „აბა რას ელოდი?“ - ჩაისისინა ეგომ. როგორც იქნა მოწყვიტა ბიჭებს თვალი და ნეფე-დედოფალს გადახედა.
ზარანდია?...
სულაც არ დარჩენია უყურადღებოდ „მეუღლე“. შემოსვლისთანავე შეამჩნია მისი ჩაცმულობა, ვარცხნილობა, მაკიაჟი. უბრალოება ისევ შენარჩუნებული ჰქონდა, მაგრამ მსუბუქი მაკიაჟი კიდევ უფრო ალამაზებდა. ტუჩებსაც უფრო მეტად დასტყობოდათ ღვინისფერი. მისი ჩამქრალი თვალებიც შენიშნა, როცა არ შეიმჩნია. მაგრამ ჯერ კიდევ ვერ მოინელა ის უნდობლობა..
სახლიდან გასვლის დროც მოვიდა. ანდრომ დინას შესთავაზა თავისი მანქანით გაყვანა. დათანხმდა, არც უფიქრია რომ თომაც იმავე მანქანაში იქნებოდა. წინ წყვილი დასვა და თვითონ უკან მოთავსდა. მანქანის კარები რომ გამოაღო უფროსმა ზარანდიამ შიგნიდან დაცხა. როცა მიხვდა რომ ისიც მათთან ერთად მიდიოდა, სულ აწითლდა ემოციებისგან. შუაში საბა ჩასვეს, პერანგის საყელო გაუსწორა პატარას და საზურგეს მიეყრდნო. ამ დროის განმავლობაში პირველად არის ასე „ახლოს“ და გულიც გამალებით უცემს. ბავშვივით მორცხვად აპარებს თვალებს მისკენ და ბოლოს ისევ გზას აშტერდება..
თომა კი თითქოს სულ არ იმჩნევს. მაგრამ როგორ გინდა არ შეიმჩნიო.. ცდილობს დიდხანს არ შეხედოს, მაგრამ თვალები თავისით მირბიან იქით.. ეს ქორწილიც მაინცდამაინც ახლაა..

წყვილის რა მოგახსენოთ და მეგობრებს ნამდვილად ჰგონიათ რომ ეს ქორწილი დაალაგებს მათ ურთიერთობებს. ანდრო ეშმაკური ღიმილით აკვირდება სარკიდან, ანო მორცხვად უღიმის ორივეს, საბა კი გაუჩერებლად ტიტინებს და ტიტინებს...

_____________________

ესეც მეთორმეტე თავი შოკოლადებო... მადლობა სითბოსთვის ტკბილებო.. იმედი მაქვს ეს თავიც მოგეწონებათ, ველი შეფასებას, კრიტიკას და ემოციების გაზიარებას..

პ.ს. მადლობა ლილიანას იდეისთვის..