რაჭაში გაატარეს არაჩვეულებრივი ერთი კვირა, ემოციებით, სიხარულით, სითბოთი სავსე. თითქოს ყველაფერი დალაგდა დინას და თომას ურთიერთობაშიც, თუ არ ჩავთვლით ხანდახან გაბრაზების მცდელობებს. ყოველ დილას ერთად იწყებდნენ, პირველი ზარანდია იღვიძებდა, ღიმილით დაცქეროდა მძინარე ცოლ-შვილს და თბებოდა. თვითონ ყველანაირად ცდილობდა კარგად მოქცეოდა, ის სიცივე სადღაც მოისროლა და ახლა თბილი, მოსიყვარულე მეუღლე იყო. მაგრამ გულედანს არაფერი ესმოდა, კმაყოფილი ჩაცინებით ხვდებოდა მეუღლის მოფერებას, თვითონ კი მაქსიმალურად ცდილობდა ნერვები მოეშალა. მის საქციელს სიმშვიდით ხვდებოდა თომა, ორსული ქალის ახირებად თვლიდა და უბრალოდ ეცინებოდა.
დღეს ზღვაზე მიდიან, ერთ კვირას იქაც გაატარებენ და შემდეგ დაბრუნდებიან სახლში. დილით ისევ თვითონ მოუწია ცოლ-შვილის გაღვიძება, ფრთხილად შეახო ხელი დინას და ხელზე მიეფერა. ზანტად გაახილა თვალები ქალმა და მომღიმარ მეუღლეს შეეჩეხა.

- დილამშვიდობის _ მიესალმა თომა.
- წასვლის დროა? _ მისალმების გარეშე დაიწყო.
- ასეთი თბილი დილამშვიდობისაც არ იყო საჭირო _ გაუცინა _ კი, წასვლის დროა, მოემზადეთ.
- კარგი, სხვები მზად არიან?
- კი, მზად არიან, გავალ მე და ჩამოდით.
- კაი ჩამოვალთ _ ოთახიდან რომ გავიდა პატარა შეაღვიძა _ საბა დე, გაიღვიძე უნდა წავიდეთ, დედიკოო, ჩემო ცხოვრებაა _ თან კოცნიდა და ისე აღვიძებდა. პატარამ კარგ ხასიათზე გაიღვიძა, კოცნით შეეგება დედას და ლოგინიდან წამოხტა.

თბილად დაემშვიდობნენ დიასახლისს და ბათუმისკენ წავიდნენ. ზარანდია მაინც საოცარი ემოციით მიდიოდა ზღვისკენ, მართალია აფხაზეთი არ არის, მაგრამ ზღვასთან ყოფნისას მაინც სიახლოვეს გრძნობს საკუთარ კუთხესთან. როგორც კი ჰორიზონტზე ზღვა გამოჩნდა, ჰაერი ხარბად შეისუნთქა და გაეღიმა. კიდევ უფრო მიიხუტა დინა და თავზე აკოცა. გაკვირვებულმა ახედა ქალმა, არაფერიო ანიშნა და თვალებით მიეფერა.
აქაც მოგვარებული ჰქონიათ ბიჭებს ყველაფერი, კერძო სასტუმრო დაიქირავეს. მეორე სართული მათ განკარგულებაში იყო, ყველაფრით მოწყობილი და საკმაოდ კომფორტული, დიდი აივნით, ზღვასთან ახლოს.

- ძალიან დავიღალე _ დაიწუწუნა გულედანმა.
- მიდი წამოწექი, დაისვენე, არ შეიძლება გადაღლა.
- ბავშვს არაფერი დაუშავდება, მე დავიღალე _ გაუღიმა და ოთახისკენ წავიდა. პირველივე კარები შეაღო, ნათელი ფერებით განათებული საძინებელი მოეწონა, ლოგინზე მოკალათდა და ცოტა წაუძინა. რომ გამოიღვიძა, უკვე საღამო იყო, აივნიდან ხმაური ისმოდა, გავიდა, ყველა იქ დახვდა. ანდრო და ანო ერთ სავარძელში მოთავსებულიყვნენ, ალექსი და ანი მეორეში, თომას და საბას მთელი დივანი დაეკავებინათ. დინაც მათკენ წავიდა, ადგილი მხოლოდ დივნის თავში, თომას გვერდით იყო, მეორე ბოლოში საბა წამოწოლილა და მამის კალთაში ედო თავი. ღიმილით გადახედეს დინას.
- გაიღვიძეთ რძალო? _ გაუცინა ანდრომ.
- გავიღვიძეთ და...
- რა და? _ გადმოხედა თომამ.
- შენმა შვილმა მანდარინი მინდაო. _ გაკვირვებით შეხედა ზარანდიამ.
- მანდარინი საიდან მოგიტანო?
- შენს შვილს უნდა და რა ვქნა.
- უკვე ძალიან დამღალე ამ „შენი შვილი“-ს ძახილით _ მკაცრად უთხრა ქმარმა.
- შენს შვილს ასე მოწონს _ კმაყოფილმა გაუღიმა და თვალები მიამიტურად ააფახურა.
- მა უთახრი რა დედას ნუ მაბრაზებს _ დინას მუცელთან ჩაილაპარაკა თომამ და ცოლისკენ გადაიწია საკოცნელად. ქალმა მაშინვე თავი აარიდა და შეუბღვირა.
- ზედმეტი მოგდის.. შენს შვილს მანდარინი უნდა. _ გადაჭრით ჩაილაპარაკა.
- დინა სექტემბრის ბოლოა, რა დროს მანდარინია.
- სექტემბრის ბოლოს არც ზღვის დროა მაგრამ აქ ხომ ვართ? _ დაიბუზღუნა.
- ბარხატის სეზონის შესახებ არაფერი გსმენია? _ გაუცინა.
- მართლა ძალიან უნდა მანდარინი.
- დინა რომ ვიცოდე იქნებოდა სადმე, ჩავიდოდი თბილისშიც კი და ჩამოგიტანდი, მაგრამ არ იქნება ადამიანო.
- რა იცი, იყავი თბილისში და არ დაგხვდა? ბათუმში გასვლასაც არ კადრულობ _ ტუჩები მობუსხა. იქით წყვილები ჩუმად ფხუკუნებდნენ.
- კარგი, გავალ, მაგრამ თუ არ იყო ჩემი ბრალი არ იქნება.
- ვინც ეძებს ის პოულობს.
- აუ დინა ძალიან მაბრაზებ.
- ჩვენ ბოდიშ, ხმის ამოღების უფლებაც არ მქონია.
- დინა რატომ ჭირვეულობ პატარა ბავშვივით?
- იმიტომ რომ პატარა მუცელში მყავს და მე კი არა ის ჭირვეულობს _ უცებ გახალისდა გულედანი.
- რა დავაშავე.
- ჩვენს ცხოვრებაში გამოჩნდი _ ჩაისისინა კაცის ყურთან და მისი გაღიზიანებული მზერაც დაიმსახურა.
- ბულვარში არ გავიდეთ? _ იკითხა ალექსიმ, მზერა მისკენ გადაიტანეს.
- გავიდეთ _ წამოხტა ანი _ გავემზადები.
- მიდი შენც გაემზადე _ გადახედა ანდრომ ანოს.
- შენ არ გინდა? _ უჩურჩულა თომამ.
- მე თუ პატარას?
- პატარას არ უნდა? _ უკვე გაღიზიანებულმა ჩაილაპარაკა.
- პატარას მანდარინი უნდა.
- წავედით, აი ახლა ერთად დავივლით ყველა მაღაზიას მანდარინის მოსაპოვებლად _ უკვე გაბრაზებულმა შეუღრინა და ადგა.
- ნუ მეჩხუბები _ დაიწუწუნა და ოთახისკენ წავიდა.
- რა დღეში ვარ _ იქვე მოხარხარე მეგობრებს გადახედა.
- შენ არ იცი რომ ორსულები ზედმეტად მგრძნობიარეები არიან? _ გაუცინა ალექსიმ.
- მიდი ახლა და ბოდიში მოუხადე _ აჰყვა ანდროც.
- მომისმინეთ, ხელი უნდა მოვაწეროთ.
- შენ არ ხარ კარგად, საიდან სად გადახტი? ჩვენ რას გეუბნებით და შენ რას გვპასუხობ.
- ხელი უნდა მოვაწეროთ და მორჩა, როგორ გავარკვიო ახლა.
- დღესვე?
- დღესვე.
- მართლა?
- მართლა, მართლა.
- პირველზე ჩავალ, პატრონებს ვკითხავ და ეცოდინებათ ან ცხელი ხაზის ნომერი, ან რამე რომ გავარკვიოთ _ წამოდგა ალექსი.
- მიდი რა, აბა შენ იცი. _ დაახლოებით 10-15 წუთში ალექსი უკან დაბრუნდა.
- მოკლედ, ძალიან კარგი ამბებია. დღესვე შეგიძლიათ ხელი მოაწეროთ, საღამოს ათისთვის, ყველაფერს მზად დაგახვედრებენ.
- რა მაგარია, კარგი წავედი, მოვემზადო. _ ღიმილით წავიდა ოთახისკენ, იქ შესულს გაბუსხული დინა დახვდა. _ დინა, კიდე მიბრაზდები? _ გვერდით მიუჯდა.
- დამანებე თავი.
- მიდი ახლა ჩაიცვით და გავიდეთ ბულვარში.
- არ მინდა.
- ძალიან გთხოვ, მხოლოდ ამ ერთხელ მეც რომ შემისრულო თხოვნა რა იქნება, მეც ხომ მამიკო უნდა გავხდე. _ მისმა ტონმა გაამხიარულა დინა.
- კარგი.
- კიდევ ერთი რამ რომ გთხოვო?
- რა გინდა კიდევ _ ჩაიფრუტუნა.
- რასაც გეტყვი ის რომ ჩაიცვა.
- რას აპირებ?
- გთხოვ, ცუდს არაფერს, აი ეს თეთრი სარაფანი რომ ჩაიცვა.
- კარგი, ჰო _ დაეთანხმა, თვითონაც ძალიან მოწონს ეს სარაფანი და უარი აღარ უთქვამს.
- მადლობა , გავალ და მოემზადე _ წამით შეახო ლოყაზე ტუჩები და კმაყოფილი გავიდა ოთახიდან. _ ყველაფერი რიგზეა _ კმაყოფილმა გაუღიმა ბიჭებს.
- რა ხდება? _ ეჭვით იკითხა ანიმ.
- ყველაფერი კარგი მეჯვარევ _ გაუცინა თომამ _ გეტყვით თუ საიდუმლოდ შეინახავთ სულ რამდენიმე საათი.
- ჩუმად ვართ.
- დღეს ხელს მოვაწერთ, თვითონ არაფერი იცის რა თქმა უნდა.
- ზედმეტად ორიგინალური ქორწილები გაქვთ _ გაიცინა ანიმ _ მოულოდნელი, ჯერ ის ჯვრისწერა, ახლა ეს ხელმოწერა, არ ხართ თქვენ ნორმალურები და გამიგიჟებთ იმ გოგოსაც.
- მოვრჩით ლაპარაკს, მოდის. _ თეთრი კაბით, ნელი ნაბიჯებით მიუახლოვდა მეგობრებს და გაუღიმა.
- არ წავედით?
- წავიდეთ.
- საბა დე, ხელი მომკიდე _ პატარას ხელი მოკიდა და კიბეებზე ჩავიდნენ.

უმისამართოდ იხეტიალეს თითქმის ერთი საათი, ხან ზემოთ მიუყვებოდნენ ბულვარს, ხან ქვემოთ. ნაყინებიც ჭამეს, წვენებიც დალიეს, დრო კი მათ ჯიბრზე ნელა გადიოდა. მერე ცოტა ხანს ჩამოსხდნენ, ისე ილაპარაკეს. წამდაუწუმ საათს ამოწმებდა ზარანდია. ბოლო დახედვაზე ათს თხუთმეტი წუთი აკლდა.

- ძლივს _ ემოციები ვეღარ მოთოკა.
- რა ხდება? _ ცნობისმოყვარედ იკითხა დინამ.
- არაფერი, წამოდით ფანტანებთანაც მივიდეთ.
- არ გეზარებათ?
- წამო დინა, არ გვეზარება, სურათებიც გადავიღოთ _ გვერდი მიკრა ანიმ.
- შენ და შენი სურათები _ გაუცინა და წამოდგა. _ წავიდეთ.

მშვიდად მოხვია ზარანდიამ წელზე ხელი და გაუღიმა. დინამაც აღარ შეიმჩნია და აღარც არაფერი უთხრა. ნელა მიაბიჯებდნენ „ფანტანებისკენ“, მართლა მივიდნენ იქამდე, სურათებიც მართლა გადაიღეს და მხოლოდ ამის შემდეგ მიუახლოვდნენ ქორწინების სახლს. იქ რომ გაჩერდნენ გაკვირვებულმა ახედა დინამ. ბიძგით ანიშნა შესულიყო, შევიდნენ, გულედანი კვლავ გაკვირვებული აცეცებდა თვალებს.

- რა ხდება? _ მიამიტურად იკითხა.
- არაფერი დინა, მე და ანომ ხელი უნდა მოვაწეროთ _ გაუღიმა ანდრომ და თომას თვალი ჩაუკრა.
- გადაირიე ხომ? შენ არ იყავი რომ ამბობდი ბავშვიაო?
- ბავშვია მაგრამ მიყვარს დინა და რა ვქნა, დავდგეთ ახლა და დაიწყოს მალე.

თომა და დინა შუაში მოექცნენ, მათ წინ, მაგრამ ოდნავ გვერდით ანო და ანდრო იდგნენ. ანდროს მხარეს იყო თომაც, გულედანს კი გვერდს ნი უმშვენებდა. ეჭვის თვალით უყურებდა დინა ამ ყველაფერს, მაგრამ რაღას იტყოდა. ვრცელი ტექსტის წაკითვის შემდეგ, როგორც იქნა მთავარ კითხვამდეც მივიდა ქალბატონი.

- დინა, თანახმა ხართ ცოლად გაჰყვეთ თომა ზარანდიას? _ გულედანს თვალები გაუფართოვდა, გაოცებულმა აჰხედა მომღიმარ ზარანდიას, მერე სხვებს გადახედა. მათაც ღიმილი აეკრათ სახეზე, საბას მხიარულად იყო, აი თვითონ კი სულ არ ეცინებოდა, დაბნეულობის შეგრძნება არ ასვენებდა.
- დინა უპასუხე _ გაუცინა ანიმ.
- მოიცა, მე და შენ.. თქვენ.. ჩემი გაგიჟება გინდათ თუ რა ხდება?
- ხელს ვაწერთ დინა _ გაუცინა თომამ. _ უპასუხე კითხვას. _ ძლივს გაიაზრა ყველაფერი, ყურადღება მომღიმარ ქალბატონზე გადაიტანა, თვითონაც გაუღიმა და ისევ თომას მიუბრუნდა.
- ახლა შენმა შვილმა რომ თქვას არაო? _ ეშმაკობის ხასიათზე დადგა.
- ჩემი შვილი მამიკოს ასე არ გაწირავს.
- როგორ არ გაწირავს, შენი შვილი გაბრაზებულია, იმიტომ რომ მამიკომ მანდარინი არ უყიდა.
- დინა ძალიან გთხოვ გულს ნუ მიხეთქავ _ გაუცინა.
- გულს არ გიხეთქავ, ზედმეტად მოულოდნელი იყო, იცი, მგონი ოჯახის შესაქმნელად მზად არ ვარ _ შეწუხებული სახე მიიღო.
- ჩვენ უკვე ოჯახი ვართ დინა ნუ დაივიწყე _ გაიცინა.
- მაგრამ არა კანონიერი, აი იურიდიულად ოჯახის შესაქმნელად რამდენად ვარ მზად ვერ გეტყვი.
- დინა გეყოფა, ცოდოა _ გაუცინა ანიმ.
- კარგი, ამ ქალბატონის ხათრით _ ღიმილით გადახედა ქალს _ თანახმა ვარ, რა გაეწყობა.
- თომა, თანახმა ხართ თუ..
- თანახმა ვარ _ აღარ დაასრულებინა. სახელდახელოდ ნაყიდი ბეჭდები მოარგეს ერთმანეთს, დინასთვის მოულოდნელად მიიზიდა თომამ და ტუჩებზე შეეხო. მოშორდა თუ არა გაუღიმა და თვალი ჩაუკრა. ღიმილით გადააქნია გულედანმა თავი, მილოცვები მშვიდად მიიღეს და ქორწინების სახლი დატოვეს.

სიმართლე რომ ვთქვათ ჯერ ისევ დაბნეული იყო გულედანი. უკვე მეორედ გაუკეთეს ასეთი რამ, ჯერ იყო და ანდრომ ჩააკვეხა უშნოდ თავისი სიტყვები და ჯვარი დაიწერეს, ახლაც ასე მოულოდნელად, მოტყუებით მიიყვანეს ქორწინების სახლში.
ზარანდიას ურთიერთობის დალაგება სურს, ფაქტია. დინაც არ არის წინააღმდეგი, მაგრამ რა მოხდება ცოტა რომ აწვალოს? თუ გაუძლო რასაკვირველია და ემოციებს არ აჰყვა. გრძნობები შეიწირავს ამ გოგოს, თომას შეხებაზე კვლავ უვლის ჟრუანტელი, ასე ახლოს არიან და მაინც ასე შორს. არადა ორივეს ენატრება, არც ერთი არაა ამ სიშორის ბარიერის დანგრევის წინააღმდეგი, მაგრამ ალბათ არც ერთი არ ცდილობენ სათანადოთ. თუმცა პირველი ნაბიჯი უკვე გადადგმულია. კმაყოფილი ღიმილით მიჰყვება თომა ახლა უკვე „ყველანაირად ცოლ“ გულედანს, დროდადრო თავზე კოცნის და მის თმებში ახლართულ თითებს ათამაშებს. ქალიც განაბულია, ხანდახან ზღვას გახედავს, მერე ღიმილით მიეფერება საბას თავზე და თავიდან იაზრებს მომხდარს.
სახლში მისულები ღიმილით ჩამოსხდნენ აივანზე. ცოტა ხანში ანდრო წამოდგა.

- საბუნა, წამო შენ ჩემთან და ანოსთან ზღაპრების უნდა მოგიყვეთ _ გაუცინა და წყვილს თვალი ჩაუკრა. დინა წამოწითლდა, თომას გაეცინა.

საბოლოოდ ყველა დანაწილდნენ ოთახებში. კარები მიკეთეს თუ არა, ნელი ნაბიჯით მიუახლოვდა ზარანდია ცლს, თავისკენ მიატრიალა და ფრთხილად შეეხო ტუჩებზე. ისევ ნაცნობმა ჟრუანტელმა დაუარა დინას სხეულში.
- თომა _ რაღაცის თქმას აპირებდა.
- ჩშშ, უბრალოდ გაჩუმდი _ გაუღიმა და კიდევ ერთხელ დაწვდა მის ღვინისფერ ბაგეებს, ასე მონატრებულს და ასე სასურველს. კიდევ ერთხელ შეისწავლა მისი ტუჩები, ყელიც დააგემოვნა, ლავიწებსაც გაუყვ-გამოუყვა... ნაზად დაასრიალებდა თითებს ქალის გლუვ სხეულზე და ჩუმად ეცინებოდა მის დახორკლილ კანზე.....

____________________
ესეც მეთხუთმეტე თავი შოკოლადებო.. მოცულობით მგონი ვერ დაიკვეხნის, მაგრამ რაც მოვახერხე ესაა... მოკლედ, თქვენ რომ მყავხართ არ ვიცი რა, ყველაზე ტკბილები ხართ.. მახარებთ და მათბობთ, უღრმესი მადლობა.. იმედი მაქვს მოგეწონებათ ეს თავი, შეცდომებისთვის ბოდიში ვეღარ გადავხედე.. ველი შეფასებას, კრიტიკას და ემოციების გაზიარებას..

პ.ს. მადლობა ლილიანას იდეისთვის..