დაახლოებით ნახევარ საათში თბილისსაც მივაღწიეთ. როგორც გავარკვიე ის სახლი, სადაც წინა ორი დღე გავატარე მთაწმინდისკენ ყოფილა. ვაჟბატონმა მითხრა ხშირად არ მივდივარ იქ, ამიტომ მენეჯერის განკარგულებაშია ყველაფერიო.

მგზავრობისას ერთმანეთისთვის ხმა არ გაგვიცია.
ძალიან დავიღალე ფიქრით. ვეღარ გამიგია, ღირს თუ არა ავალიანთან რაიმე საქმის დაჭერა. არადა ძალიან მიზიდავს. მინდა სულ მის გვერდით ვიყო. ვიცი ეს მხოლოდ ვნებაა და მეტი არაფერი მაგრამ მაინც ვერ გავრკვეულვარ ჩემს თავში...

მანქანა სახლის წინ გააჩერა. რამდენიმე წუთიანი სიჩუმე ისევ მან დაარღვია.

-ტასო კატოსთანაა, უთახრი რომ მე გავიყვან ლევანთან. ჩამოვიდეს, აქ დაველოდები._უემოციოდ მითხრა და თვალი ამარიდა.
-შენ არ ამოხვალ?_მოწყენილად ვკითხე, მან კი მაშინვე გაკვირვებული მზერა შემომანათა. -უბრალოდ არ ვიცი როგორ ავუხსნა კატოს სად ვიყავი ამდენი ხნის განმავლობაში. მომეხმარე მაინც...
-ამოვალ._ცივი ხმის მიუხედავათ მაინც მივხვდი რომ ოდნავ, დაუნახავ ღიმილში აარხია ტუჩები. ავტომობილიდან ზანტად გადმოვედით, თუარა კიბეებს მესამე სართულამდე ავუყევით.

კარზე ვაკაკუნებ. ხმას არცერთი არ ვიღებთ, ლოდინის წუთები უსასრულო მეჩვენება. როგორც იქნა ურდულის წკაპუნის ხმა მესმის და მალევე ღია კარიდან კატოს გაკვირვებული სახე შემოგვციცინებს.

-მოიც, თქვენ ერთად რას აკეთებთ?_პირდარებული, როგორც იქნა სახლში გვიშვებს. დახმარების ნიშნად, დაბნეულ თვალებს დემეტრესკენ ვაპარებ და ისიც მალევე ერთვება საუბარში.
-ანას და მის მეგობრებს კლუბში შევხვდით მე და ლევანი. მერე შენი ძმის აგარაკზე ავიარეთ ცოტა ხნით_თავდაჯერებულად ამოთქვა ყველაფერი და ტასოს გახედა. -წამოდი, მივდივართ ტასო.
-მეგონა ლევანი გამოივლიდა.
-არა. ოფისში რაღაც საქმე გამოუჩნდა ამიტომ ვერ მოვა_ არადა მე სულ სხვა რაღაც გავიგე სანამ ლევანს ელაპარაკებოდა მგზავრობისას. მათი აღტაცებული ლაპარაკიდან გამომდინარე, იმ ვაჟბატონსაც "ცხელი ღამე" გაუტარებია ვიღაცასთან ერთად. თუმცა რა ჩემი საქმეა ეს ყველაფერი...
-კიდევ კარგი რომ დაბრუნდი თორე შენმა თამთამ შეგვჭამა. ჩემი "სიმპო დემეტრე" მომენატრაო_ცინიკური ხმით უთხრა ტასომ და გასასვლელად მოემზადა. დავინახე როგორ გაუშავდა მზერა ავალიანს. მაშინვე მე შემომანათა ანთებული თვალები.
კი ვცდილობ წყნარი სახე მქონდეს მაგრამ როგორც ჩანს არ გამომდის. ტუჩებს ნერვიულად ვიკვნეტავ. მზერას დემეტრეს ვუსწორებ და ისევ ცბიერ, ოდნავ დასანახავ ღიმილს ვაწყდები...

"ნუთუ გონია რომ ვეჭვიანობ?! არ ეღირსება!"

***

-ჰო ქეთო._ტელეფონს უხასიათოდ ვპასუხობ და ყურში მაშინვე წიკვინა ხმა ჩამესმის
-ანა! რა ქენით? როგორი იყო?_ერთმანეთის მიყრით ამბობს სრულიად გაუგებარ რაღაცეებს და ჩემი პასუხის მოლოდინში იყუსება.
-ქეთ რაზე ამბობ ჯერ ეგ გამაგებინე და მერე გიპასუხებ._უემოციო ხმა ამომდის ყელიდან. ვერ ვარ რაღაც ხასიათზე.
-რაზე კიარა ვიზე! დემეტრეზე გეუბნები ადამიანო რით ვერ მიხვდი?!

"მოიცა ამან საიდანღა გაიგო ყველაფერი?"

-ეს საიდანღა იცი ქეთევან?!_გაკვირვებული ვპასუხობ.

"ტელეპატია ეს ქალი თუ რა ხდება?"

-ლევანმა მითხრა._გახარებულად გადმომძახის ყურმილში.
-ლევნმა?! მას საიდან იცნობ გოგო? გადამრევ ახლა!
-ეჰ ანა, ანა. არ იცი კლუბში რამდენი რაღაც მოხდა შენი წასვლის შემდეგ.
-გამანდეთ ეს საიდუმლო ქალბატონო!
-სანამ შენ და შენი ნიკა ცეკვავდით, თაკო ლევანს გადაეყარა. ნუ ერთმანეთს რათქმამაუნდა იცობენ დემეტრეს ოფისიდან. ჰოდა ცოტახანი ვილაპარაკეთ, თაკომ გაგვაცნო ერთმანეთი და მოკლედ, ლევანმა დემეტრესთან ერთად ვარ მოსულიო. მერე თავიანთ მაგიდაზე დაგვპატიჟა. და რა გინდა ეს შენი ავალიანი ძალიანაც სასიამოვნო პიროვნებაა.
-ჯერეგერთი, დემეტრე "ჩემი" სულაც არაა. და მეორეც, საიდან იცი რომ მასთან ვიყავი მე?_არ ვიცი რატო მაგრამ გაბრაზებული ხმით ვპასუხობ ქეთევანის მონოლოგს.
-საიდან ვიცი და მეც ლევანთან დავრჩი გუშინ._ზანტად ამოთქვა გახარებულმა ქალმა. ოჰოო! აი თურმე ვიზე ელაპარაკებოდა ავალიანი ლევანს ტელეფონით!
-მოიც, ანუ თქვენ...
-ჰო, მოხდა ის რაც მოსახდენი იყო. ანო იცი როგორ მომწონს ლევანი? აი, სულ ორი დღეც არაა რაც ვიცნობ, მაგრამ ძალიან საინტერესო ადამიანია. ამ დროის განმავლობაში სალაპარაკო არ გამოგვლევია
-მიხარია რომ უკეთ ხარ ქეთ. მეგონა იმ შენ რეზოს გადაყვებოდი.
-არა, რეზო წარსულშია უკვე_ქეთოს თავდაჯერებული ტონი მეც უკეთ მხდის. ძალაიან მიხარია რომ უკეთაა. -ჰოდა ყველაზე მთავარი არ მითქვამს. იმ კლუბში რო ვიყავით, ლევანს დაუნახიხარ. მითხრა ვიღაც ტიპთან ერთად ცეკვავდა და მერე უცებ გარეთ გავარდაო. მერე დემეტრეც გაქრა. იქიდან მოყოლებული აღარავის აღარ გვინახიხართ. ლევანს მიუწერია დემეტრესთვის და იმას მარტო ის უთქვამს, რომ ანა კარგადაა, არაფერზე არ ინერვიულოთო. ჰოდა ჩვენც მალე დავიშალეთ რა.
-ანუ იცოდით რომ ავალიანთან ვიყავი?
-კი ვიცოდით.
-გასაგებია._უემოციოდ გავძახე ტელეფონში. რატომღაც ისევ ძალიან უაზროდ ვგრძნობ თავს..
-ანა მოხდა რამე?_მოწყენილად მეკითხება ქეთო.
-არა ქეთ უბრალოდ ძალიან დავიღალე. დასვენება მჭირდება._მეც ნაღვლიანი ტონით ვცემ პასუხს და ლოგინზე მთელი ძალით ვეხეთქები.
-მაშინ დაზოგე შენი ძალები დღევანდელი კორპორატივისთვის!_აღტაცებულად ამბობს ქეთო.
-ჯანდაბა! სულ დამავიწყდა კორპორატივი!

"ეს ღა მაკლდა ასეთ დაღლილს!"

-აღარც ვიცი წავიდე თუ არა..._სევდიანად ვამბობ. არადა დაღლილობა არაფერშუაში არაა. უბრალოდ აღარ ვიცი მინდა თუ არა ავალიანის ნახვა კიდევ ერთხელ.
-არა ანა! სახლში არ დაგტოვებ!_ტელეფონს ყურიდან ვიშორებ წამიერად, თორე ქეთოს ყვირილმა რამისაა დამაყრუოს.
-შენს ახლად ნაყიდ კაბას ჩაიცმევ და წავალთ ერთად.
-ერთად? შენც მოდიხარ?_თვალებს ავტომატურად ვადიდებ გაკვირვების ნიშნად.
-ჰო, ლევანმა დამპატიჟა!_აღტაცებულად მელაპარაკება ქალი. ნუთუ ასე ძალიან მოეწონათ ერთმანეთი?
-მოკლედ ნანანო, ხუთისკენ გამოვალ და სადღაც ექვსი საათისკენ გავიდეთ. თაკომ მე გამოგივლითო და ალბათ მისი მანქანით წავალთ. კაი ვსო წავე ანო, ნელ ნელა მომზადებას დავიწყებ, თორემ შენც კარგად იცი ჩემი დაგვიანების ამბავი!_სიცილით მითხრა ქეთომ და ჩემს თავთან ისევ მარტო დამტოვა. ტელეფონი ლოგინზე უაზროდ გადავაგდე.

"როგორ მეზარება ეს ყველაფერი, და თან არც მინდა იქ მისვლა. მითუმეტეს არამგონია დემეტრე მარტო მოვიდეს. ალბათ თავის თამთასაც მოიყვანს. არა, არ ვიქცევი სწორედ ამ გოგოს დამოკიდებულებაში. არ მაქვს დემეტრესთან ურთიერთობის უფლება, რადგან ის უკვე სხვას ეკუთვნის..."

***

-შემოდით გოგოშკებო_მესმის კატოს ხმა კორიდორიდან. როგორც ჩანსთაო და ქეთო მოვიდნენ.
-ანაააა!_მთელი არსებით ყვირის კატო.

"აააააა! თავი ისედაც გასკდომაზე მაქვს!"

-მოვდივარ ხო, ნუ ღრიალებ გოგო!_ვეძახი ჩემი ოთახიდან და გარდერობიდან სარამოს კაბას ვიღებ ნელი მოძრაბით, შემდეგ კი აბაზანიდან ახალგამოსული ხალათის მოცმით გავდივარ მისაღებში.

-ოჰოო! აი ეხლა ვხვდები რა მოეწონა დემეტრეს ანანოში! რა "სექსუალნი" ხარ ნანანო_გაკრეჭილი სახით ეუბნება ქეთევანი თაკოს რომელსაც ასეთივე ყურებამდე ღიმილი აუკრავს სახეზე.
-ნორმალურად რო არ გიცნობდეთ ვიფიქრებდი ლესბოსელები არიანთქო._დაბღვერილ სახეს ვეღარ ვიკავებ და ბოლოს მეც სიცილი მიტყდება.
-წამობრძანდით ეხლა მოვემზადოთ თორე დავაგვიანებთ. არ მინდა ყველაზე "სიმპაწიაგა" ბიჭები დაიტაცონ და ჩვენ ესე დავრჩეთ!_მხიარული სახით ამბობს თაკო და მუხლებზე ხელების დატყაპუნებით დგება სავარძლიდან.
-გააჩნია "სიმპაწიაგა ბიჭებში" ვის გულისხმობთ ქალბატონო_თვალებდაწვრილებული ეუბნება ქეთო და ცბიერ ღიმილს იკრავს სახეზე.

"ოჰოო! აქ რაღაც საინტერესო ხდება!"

-მოიცათ, მე რაღაც გამოვტოვე არა?_ინტერესიანი ხმით ვკითხულობ. ინტრიგის სუნი მცემს!
-არა! არაფერი ანო, არაფერი.._სიტყვებს ერთმანეთს აყრის ანერვიულებული თაკო. ესეიგი ნამდვილად ხდება რაღაც!
-როგორ თუ არაფერი! ჩვენს თაკუნას, ერთი ძალიან მიმზიდველი მამაკაცის მიმართ აქვს გრძნობები რომლებსაც დღემდე მალავს._თვალების ციმციმით მიცქერის ქეთო და ეშმაკური ღიმილით უმასპინძლდება გაწითლებლ თაკოს.
-თაკო ინტერესით არ მომკლა რა. სიკვდილის წინ მაინც გამაგებინე რა ხდება_სიცილით გავყურებ კუთხეში მიყუჟულ ქალს.
-უბრალოდ მე და.. მე და მათე..._ნაწყვეტ ნაწყვეტ სიტყვებს მაინც ვერაფერს ვერ ვუგებ.
-წინა კვირას ქალბატონი თაკო და მათე პაემანზე იყვნენ!_აღტაცებული ხმით ამთავრებს თაკოს სიტყვას, ის კი ჭარხალივით წითელ ფერს ირებს.

"აი ესაა სიახლე! შოკი!"_გახარებული ხმით ამბობს ქვეცნობიერი ანა და ჩემს განათებულ სახეს ღიმილით გაჰყურებს.

-თაკო, თაკო, თაკოოოოოო!_წივილით გავკივივარ მის სახელს, წამის მეასედში კი მთელი ძალით ვეხეთქები კუთხეში მდგარ ქალს ჩახუტების ნიშნად. -გოგო რა გითხრა? აი ვიცოდი, ვიცოდი რომ რაღაც ხდებოდა თქვენს შორის მაგრამ... აი, აი გადავირევი ეხლა!_აღტაცებული თვალებით გავყურებ ხან ქეთოს ხან თაკოს აწითლებულ სახეს.
-არაფერი არ უთქვამს. უბრალოდ შევხვდით და ვილაპარაკეტ ცოტა ხნით._მორცხვად ამბობს ქალბატონი და დივანზე ეხეთქება.
-კარგი რა თამარ, ნუ ხარ ასეთი მორცხვი. მეც ძლივს დავაძვრევინე სიტყვა_გაკრეჭილი ქეთევანი მუჯლუგუნს თავაზობს მის გვერდით მჯდომ ქალს.
-კარგით ხო. წამოდით, მოვემზადოთ და თან მოგიყვებით!_ბოლოს როგორც იქნა თაკოც მოეშვა. სამივე ხტუნვა-ხტუნვით გავქანდით ჩემი ოთახისკენ და საბოლოო მზადებას შევუდექით კორპორატივისთვის.

***

გაკვირვებული გავყურებ ჩემს თავს სარკეში, ვხედავ სრულყოფილ ქალს რომელსაც ვერც ერთი მამაკაცი ვერ ვერ გაუშვებს გულგრილი გამოხედვით. მუქი ლურჯი თითქმის შავი კაბა მადისაღმძვრელად ებჯინება ხორციან წელს. მოშიშვლებული მხრები გემრიელად იქცირებიან აქეთ იქით და ყველას ყურადღებას იზიდავენ. ხავერდოვანი მატერია, იატაკს ნაზად ეფინება ყოველი ნაბიჯის გადადგმისას, ოდნავ ჩაჭრილი ხაზი კი ყოველ წამს აჩენს მოშიშვლებულ ფეხს.

-აუ ძაან გახსნილი ხო არაა?_ტვალებმოჭუტვით გავყურებ ოთახში მოტრიალე ქალებს, რომლებიც საოცრად გამოიყურებიან.

"იქნებ ზედმეტად...ჰმმ... დღევანდელი დღისთვის?"

-უწმაწურ სიტყვებს არ ვხმარობ თორემ გეტყვოდი ახლას რასაც შვები ანა!_სიცილით მეუბნება თაკო და ნელა მაბზრიალებს სარკის წინ. -აი ნახე რა ლამაზი ხარ ანო. კარგი რა. ასეთი სხეულის დამალვა უბრალო კაბების უკან არ შეიძლება_მისი სიტყვები რატომღაც მამხიარულებენ და შემდეგი ორმოცდახუთი წუთის განმავობაში მეც ძალიან თავდაჯერებულად ვგრძნობ თავს.
თუმცა ეს თავდაჯერებულობა წამის მეასედში ქრება, როდესაც უზარმაზარ ორ სართულიან სახლს ვუახლოვდებით თაკოს მანქანით.
ასეთივე უშველებელ ეზოში ხალხის ასევე უზარმაზარ ჯგუფს მოუყრია თავი.
ყველაფერი დეკორაციებითაა მორთული, ოქროსფერი განათებები ულამაზეს ეფექტს ქმნიან. სახლის თეთროი კოლონები ლამაზად იწონებენ თავს და უდიდეს შუშის ფასადს ნაზად ერწყმებიან.

"მმმ... როგორ მომწონს აქაურობა."

-ესეთი სილამაზე ჯერ არსად არ მინახავს!_აღტაცებით ამბობს ქეთო და ავტომობილიდან მედიდურად გადმოდის. ეჰ ნეტა მეც მომცა ამ მედიდურობის ერთი პატარა ნაწილი მაინც. ვინ იცის რა შეშინებულად გამოვიყურები.

"იმედია არსად აღარ შევხვდები იმ ვაჟბატონს."
"ეჰ ერისთავო,ხომ იცი რომ ეს სეუძლებელია. დარწმუნებული ვარ დრეს კიდევ ბევრძერ მოგიწევს მისი მზერის დაჭერა..."

-ჰო სხვათაშორის გოგოებო, მეგონა თქვნი კავალერები გამოგივლიდნენ_ღიმილით ვეუბნები და გრძელი კაბის ბოლოების აწევით მივაბიჯებ გრძელ ბილიკზე რომელიც სახლისკენ მიცოცავს.
-ვიფიქრე უკეთესი იქნებოდა ერთად თუ წამოვიდოდით თქო. ტანაც არ მინდა ხალხმა რაიმე ზედმეტი იფიქროს._დანანებით თქვა თაკომ, ქეთოც იმავე ნაღვლიანი სახით დაეთანხმა.
-კარგით რა. აი ზუსტად ამაშია პრობლემა, ხალხის აზი გაინტერესებთ. არავის საქმე არაა თქვენ ვისთან იქნებით. მითუმეტეს მაინც ხომ უნდა შეხვდეთ თქვენს "სიმპაწიაშკებს" დღეს_სიცილით ვამბობ და ვცდილობ თავდაჯერებულად გავიარო სახლამდე დარჩენილი გზა.
-მაშინ, დემეტრესთან რატომ არ გინდა შეხვედრა ქალბატონო ანა? შენც ხომ ზუსტად ხალხის აზრი განაღვლებს?_თვალებ მოჭუტულად მეუბნება ქეთო. ავალიანის ხსენებაზე მაშინვე ჟრუანტელი მაყრის.
-ეჰ ქეთევან ნეტავ მართლა ყველაფერი ასეთი ადვილი იყოს როგორც შენ გგონია..._დანანებით ვამბობ, თავში კი მხოლოდ დემეტრე და თამთა მიტრიალებენ. უბრალოდ არ მინდა იმ გოგოს გულის ტკენის მიზეზი მე ვიყო...

როგორც იქნა გავიარეთ სწორი გაზონით დაფარული ბილიკი. ხალხის
ნაკადს ვუახლოვდებით, რომელიც უაზროდ ირევა აქეთ იქით. ვცდილობ მამაკაცების გამომწვევი, ჩემი მისამართით გამოშვებული მალული გამოხედვები დავაიგნორო და რაც შეიძლება ამაყად დავიჭირო თავი.

უზარმაზარ ეზოში დიდი კარავი გაუშლიათ რომელიც ფერად ფერადი ყვავილებითაა მორთული. როგორც ვხედავ კარვის შიგნით პატარა ფურშეტია მოწყობლი. მიწურული ზამთრის მიუხედავათ, დღეს საკმაოდ ცხელი დრე იყო ამიტომ ყველა მსუბუქადაა ჩაცმული. ყველა ასე სოლიდურად და ოფიციალურად გამოიყურება.

-ქეთო!_მამაკაცის ნაცნობი ხმა ჩვენს ყურადღებას იზიდავს. ჩვენსკენ ჩქარი ნაბიჯებით წამოსული ლევანი ღიმილიანი სახით გაჰყურებს ქეთევანს, რომელსაც ასეტივე გახარებული გამომეტყველება დაკრავს სახეზე. ერთმანეთს მოკრძალებული ჩახუტებით ეგებებიან, მარამ მე და თაკო მაშინვე ვხვდებით რამდენად იზიდავენ ერთმანეთს ეს ორნი.

-ულამაზესები ხართ!_როგორც იქნა მორჩნენ ხვევნა-პროშვნას ჩვენი შეყვარებულები. ლევანმა თბილი მზერით კიდევ ერთხელ დააჯილდოვა თავისი რჩეული და სახლისკენ წაგვიძღვა.

ფეხი უზარმაზარ დარბაზში შევდგი თუარა ხალხის დამმზვერავ მზერას წავაწყდი. უსიამოვნოდ შევიშმუშნე. გულახდილად რომ ვთქვათ ყურადღების ცენტრში ყოფნა დიდად არასდროს არ მხიბლავდა.

"ასეთი სექსუალური კაბით როგორც ჩანს დიდ ხანს მოგიწევს გამომწვევი გამოხედვების ატანა ჩემო ანა"_ცინიზმით სავსე ქვეცნობიერი საკმაოდ მართალ იდეას მაწვდის და ისევ გულის სიღრმეში იკარგება.

გადიდებული თვალებით ვიყურები აქეთ იქით, ისევ ლამაზად გამოწყობილი ხალხის თვალიერებას განვაგრძობ. დარბაზის ცენტრში უაზროდ ირევიან და ვინ იცის სამყაროს არსებობა სულ დაავიწყდათ.
იატაკზე დაფენილი დიდი, ორნამენტებიანი ხალიჩა მედიდურად ირეკლავს ჭერიდან წამოსულ მბზინავ შუქს. თვალებს ზემოთ ვაპარებ თუარა, მხედველობა ბროლის უშველებელი ჭაღიდან წამოსული სხივებით მიჭრელდება. კედლებთან გაშლილი ვიწრო, გრძელი მაგიდები ფურშეტით უმასპინძლდებიან სტუმრებს.
როგორც ჩანს ამ საღამოს მოწყობაში ძალიან ბევრი ძალა დაიხარჯა.
დარბაზის ბოლოში პატარა სცენა დაუდგამთ მასპინძლებს. ალბათ განსაკუთრებულ სტუმრებსაც იქიდან ვიხილავთ.

-ანა, გამოფხიზლდი._თაკოს ხმა მაშინვე მირევს აზრებს და მეც იმწამსვე ვუბრუნდები რეალობას. ოდნავი შეჯანჭყარებით ცდილობს ჩემი ყურადღების მიქცევას. -წამოდი, ლევანს ჩვენი მაგიდისკენ მივყავართ_სიტყვები მოუსვენრად მომაყარა ქალმა და წინ მიმავალ ქეთოს გაყვა.

"ნეტა ის აქაა უკვე?"_რიტორიკულ შეკითხვას ვუსვამ ჩემს თავს. თვალების ცეცებით ვცდილობ გავარჩიო ნაცნობი სახე ხალხის ნაკადს შორის, მაგრამ ყველაფერი უსედეგობით მთავრდება. ზანტ ნაბიჯებს კიდევ უფრო ვანელებ როდესაც მედიდურ მაგიდას ვუახლოვდები. როგორც ჩანს ეს ყველაზე დიდია სხვებთან შედარებით.

"ალბათ აქ მხოლოდ ჩვენი დეპატრამენტის კოლექტივი იქნება."

მაგიდას და ყველა აქ მჯდომს თვალს ვავლებ. ჩემს პირდაპირ სამი ადგილი ცარიელია.

"ჰმმმ, ნეტა კიდევ ვინ მოვა?"_ვეკითხები ჩემს თავს გაუაზრებლად. მაგრამ როგორც ჩანს ქვეცნობიერ ანას აქაც მოუძებნია პასუხი...
"ზურგსუკან გაიხედე და ნახავ... ხედავ?!"_დამცინავი სახით მეუბნება ქალბატონი და ისევ მარტოდ მარტო მტოვებს.

გულის ფანცქალი უკვე მკერდს მტკენს. სუნთქვა ერთიანად მიხშირდება როგორც კი თვალებში ახოვანი მამაკაცის სილუეტი მერეკლება. კლასიკურ კოსტუმში გამოწყობილი ნაცნობი სხეული თავდაჯერებულად ჭრის ხალხის ნაკადს და ამაყად მოაბიჯებს წინ. ტუჩებს ნერვიულად ვიკვნეტ როდესაც მის გვერდით მომავალი, ულამაზესი ქალის ნაზი ფიგურა გრაციოზულად გვიახლოვდება. ბარხატის, მუქ მწვანე კაბაში გამოწყობილ ქალბატონს, ოქროსფერი თმა ლამაზად აყრია მოშიშვლებულ მხრებზე.

"საოცარია..."_აღტაცებული ხმით ამბობს სიბნელიდან წამით გამოსული ქვეცნობიერი.

-მოგესალმებით მეგობრებო_ჩემს წინ მდგარი ნაცნობი სახე თავაზიანად უიღიმის სუფრასთან მსხომ ხალხს, მაგრამ აი ჩემ არსებობას არც კი იმჩნევს. გულში თითქოს რაღაც მწყდება... მის გვერდით მდგარი ქალი მედიდურად გვიკრავს თავს და ხელკავს უყრის თავის კავალერს.
-დემეტრე! მეგონა შენი ნახვა არ გვეღირსებოდა დღეს. სად იყავით აქამდე?_გაბრაზებულად ეუბნება ლევანი და მიუხედავათ ამისა მეგბრულად ართმევს ავალიანს ხელს, ქალს კი თბილი ღიმილით ეგებება.
-მაპატიე ლავან, გუშინ საკმაოდ გადატვირთული დრე მქონდა, ამიტომ დღევანდელმა მზადებამ დიდი დრო წაიღო._სიტყვის დამთავრება და ჩემი მისამართით გამოგზავნილი მწვავე მზერა ერთია. "გუშინდელ გადატვირთულ დღეში" რათქმაუნდა ჩვენს <<ცხელ შეხვედრას>> გულისხმობს.

"რა უნდა ჩემგან? მოსწონს ჩემი წვალება თუ რა ხდება?"

მოქნილი მოძრაობით გამოწია ხის მასიური სკამი დემეტრემ და ქალს დაუთმო ადგილი, შემდეგ კი თვითონ მოკალათდა მის გვერდით.

"თამთა... რა ლამაზია ღმერთო ჩემო!"_ქერა ქალს გადიდებული თვალებით გავხედე. ზურმუხტისფერი უშველებელი თვალები ლამაზად უერთდებიან გაშლილ შუბლს. სისხლივით წითელი ტუჩები კი ვნებიანად აზიან სახეზე. წელში გაშლილი ამაყად ზის სუფრასთან და დარწმუნებული ვარ დარბაზში მყოფი მამაკაცების ყურადღებით ტკბება.

კი მაგრამ ჩემგან რაღა უნდა ამ კაცს? რატომ არ მანებებს თავს? ასეთი ლამაზი ქალი უმშვენებს მხარს მაგრამ მაინც მე მიდგება ჯინში. უნდა რომ ვიეჭვიანო თუ რა? არ მესმის რატომ აკეთებს ამას..

მუხლზე სეხებას ვგრძნობ და მაშინვე ვატრიალებ თავს. ჩემს გვერდით მჯდარი თაკო თანადგომის ნიშნად მეგობრულად მკრავს უხილავ მუჯლუგუნს და ვხვდები რომ თვალებით მეუბნება:

<<დაწყნარდი ანა, ყვეკაფერი კარგად იქნება.>>

"ეჰ თაკო, თაკო, ნეტა მართლა ყველაფერი ასე ადვილად იყოს..."

პასუხის ნიშნად მაგრად ვუჭერ მტევანზე ხელს და ვცდილბ ნაღვლიანი სახე რამენაირად მაინც დავფარო. მაგრამ როგორც ჩანს არაფერიც არ გამომდის...

-ქალბატონებო და ბატონებო! მინდა რამდენიმე წუთით თქვენი ყურადრება მივიპყრო._დარბაზის ბოლოში, სცენაზე მდგარ მათეს მხოლოდ ახლა ვამჩნევ. მალულ მზერას ვაპარებ თაკოსკენ და მაშინვე მის ანთებულ მზერას ვაწყდები. ნუთუ ასე ძალიან მოსწონს მათე?

"მოკლედ, მარტო შენ უნდა შევაბერდე შენს თავს, აი ასე, მარტოობაში."_ბუზღუნით მეუბნება ქვეცნობიერი. ესღა მაკლდა სრული მხიარულებისთვის!

-როგორც იცით დრევანდელი დღისთვის ჩვენი კომპანიის საუკეთესო კოლექტივს უნდა ვუმადლოდეთ. ისინი რომ არა, წლის ყველაზე წარმატებულ ხელშეკრულებას ვერ გავაფორმებდით ჩვენს ირანელ კოლეგებთან. სანამ საღამოს მთავარ ნაწილზე გადავალთ, მინდა სიამაყით წარმოგიდგინოთ "ეს.პი.აის" გენერალური დირექტორი, საუკეთესო უფროსი და ახლო მეგობარი, დემეტრე ავალიანი!_დარბაზი მხურვალე აპლოდისმენტებით ივსება. ლევანი უსტვენს და ცელქი ბიჭივით იკრიჭება. მათე დემეტრეს უთმობს ადგილს სცენაზე და საბოლოო ხელის ჩამორთმევით ტოვებს სცენას. ნუ მოკლედ ყველა თავის ამპლუაშია. ქეთო სიყვარულით გასცქერის ლევანს, ლევანი თბილი მზერით ათვალიერებს ქეთოს. თაკო და მათე ასეთივე იდილიით ტკბებიან. ულამაზესი თამთა გახარებული მზერით უყურებს სცენაზე მდგარ ავალიანს რომელიც სულ ერთ წვეთ ყურადრებასაც არ მაქცევს. მე კიდე ვზივარ ესე, უხასიათოდ, უყველაფროდ...

-პირვე რიგში მინდა მადლობა მოგიხადოთ რომ დრევანდელ დღეს, გამონახეთ პატარა დრო და ამ ზეიმს შემოუერთდით_ამაყი ტონით აგრძელებს სცენაზე მდგარი ავალიანი. -როგორც იცით ეს წელიწადი ყველასთვის ძალზედ დაძაბული იყო, განსაკუთრებით მათთვის ვისაც, რამდენიმე თვით საზღვარ გარეთ მოუწია გამგზავრება და იჯახების მარტოდ მარტო დატოვება_მეგობრული მზერით გადაჰყურებს რამდენიმე მამაკაცს რომლებიც, როგორც მივხვდი, თავის ცოლებს ეხუტებიან და შუბლზე კოცნიან მზრუნველობის ნიშნად. -მაგრამ, ჩემო მეგობრებო, თქვენი გულმოდგინე პასუხისმგებლობა და ასეთი კონცენტრაცია რომ არა დღეს ჩენი კომპანია ამდენ წარმატებას ვერ მიაღწევდა და ალბათ მსოფლიო გაყიდვების ბაზაზეც ძალიან დიდი წვალებით მოხვდებოდა. თქვენი მოგობრული დამოკიდებულება რომ არა დღეს, ამ საღამოს აქ ვერ შევიკრიბებოდით და ჩვენს განსაკუთრებულ სტუმრებსაც ვერ ვიხილავდით. ახლა კი მინდა წარმოგიდგინოთ ჩვენი უცხოელი კოლეგა, "გრინ ჰაუსის" გენერალური დირექტორი და მესაკუთრე, ადამიანი რომელსაც "ეს.პი.აიში" ძალიან დიდი წვლილი მიუძღვის...ილიას ალ'აზიმი!


"დარწმუნებული ვარ, ახლა ვიღაც უჟმური თავშეხვეული არაბი ტიპი გამოვა, რომელსაც თავში მხოლოდ ფული უტრიალებს."_მეუბნება ქვეცნობიერი ანა რომელსაც ენა წაუგრძელებია და ხალხის გასნჯას არ ანებებს თავს. ამ ტლიკინა გოგოს არაფერი არ ეშველება.

მოლოდინში დაძაბული მგონია რომ სკამზე კიარა ნემსებზე ვზივარ. წამის მეასედში, ინტერესი გაკვირვებაში მეზრდება. თვალები ალბათ ბურთის ოდენა მიხდება როდესაც სცენაზე ამოსულ მამაკაცს ვხედავ. დარბაზი მაშინვე ტაშის ხმით ყრუვდება.
მხარბეჭიანი მამაკაცის მედიდურობა მაოცებს. მუქ ლურჯ შარვალ-კოსტუმში გამოწყობილი ახალგაზრდა, ზანტი მაგრამ თავდაჯერებული ნაბიჯებით მიემართება სცენისკენ და ავალიანს მეგობრული გადახვევით ესალმება. საბოლოოდ იკავებს თავის ადგილს დარბაზის ცენტრში და ნელი მოძრაობით მიაქვს ტუჩები მიკროფონისკნ. სავარაუდოთ ჩემი გაკვირვება ჰორიზონტს სცდება როდესაც მამაკაცის ყელიდან ქართული ბგერები ამოდის. დაბნეულად ვძაბავ სმენას, ამდენი გადაღლილობის გამო რამე ხო არ მელანდებათქო.

"არ არსებობს!"_ქვეცნობიერი ანაც ძალზედ გაკვირვებული ჩანს. პირდაღებული იყურება ახოვანი მამაკაცისკენ და რამისაა დადნეს სიმპათიისგან.

-ირველ რიგში მინდა ყველას დიდი მადლობა მოგიხადოთ ამ საღამოსთვის. ჩემთვის ძალიან ბევრს ნიშნავს საქართველოს სტუმრობა. დარწმუნებული ვარ რომ მომავალშიც უამრავ ერთიან და წარმატებულ პროექტს დავუდებთ საფუძველს. მინდა ასევე მოგახსენოთ რომ ბატონი დემეტრეს თხოვნით თბილისში კიდევ რამდენიმე კვირით დავრჩები ასე რომ ჩემთვის ძალიან დიდი პატივი იქნება თქვენთან კიდევ ერთხელ შეხვედრა მეგობრებო. გმადლობთ!_მოკრძალებული სიტყვა მალევე დაამტავრა უცნობმა ახალგაზრდამ.

"ა-რ არ-სე-ბობ-ს!"_ამჯერად მე ვამბობ ზედმეტად გაკვირვებული ინტონაციით და სცენიდან მომავალ მამაკაცს ვაკვირდები. განიერ გულ-მკერდს გაშლილად მოაქნევს. მოკლე, ნახშირივით შავი თმები შუბლზე ქაოსურად აყრია. უშავესი თვალები, გრძელ წამწამებს მიმზიდველად ახამხამებენ. ბერძნული პროფილის ცხვირი ლამაზ შუბლს ახოვნად უერთდება.

"ნახე რა ლამაზია ანა!"_ქვეცნობიერი ისევ პირდაღებულად ამბობს და შოკისგან საბოლოოდ მისდის გული.

"დემეტრეს მაინც ვერ შეედრება..."_ფიქრები რატომღა ისევ იმ დიქტატორისკენ მიმირბის. მაგრამ ხომ ვიცი რომ მაინც ვმართალი ვარ. დემეტრეს ნამდვილად ვერავინ ვერ შეედრება...

ჩვენს მაგიდას ნელი ნაბიჯებით მოუახლოვდა თუარა, ყველას თავაზიანად დაგვიკრა თავი. ჩემს მოპირდაპირედ მოკალათებული მამაკაცი კეთილი ღიმილით ათვალიერებს არემარეს და სუფრასთან მჯდომ კოლეგებს რბილი ხით ელაპარაკება, ჩემთვის გაუგებარ თემებზე. ყურები თითქოს დაკეტილი მაქვს, სულ არაფერი არ მესმის. ვცდილობ ნორმალურად დავიჭირო თავი, მაგრამ ნაღვლიან სახეს მაინც ვერაფერს ვერ ვუხერხებ. ვხედავ როგორ ზრუნავს დემეტრე მის გვერდით მჯდომ თამთაზე და რატომღაც გული ყოველ წამში საცოდავათ მეკუმშება.

-...ანა რას იტყვი?_ლევანის მოულოდნელი კითხვა საერთოდ მაგდებს კალაპოტიდან. დაბნეული სახით ვუყურებ ქეთოს გვერდით მოსკუპებული ლევანის გაღიმებულ სახეს. კი ვცდილობ გადავატრიალო მათი ლაპარაკი თავში მაგრამ სულ არაფერი არ მახსენდება. საბოლოოდ ქეთოს მეგობრული ტონი მშველის. ყოველთვის იცის როდის ან სად მჭირდება დახმარება.
-თანახმა ხარ დღეს აქ დარჩენაზე?_მოჭუტული თვალებიტ მეკითხება ქეთევანი. რაღაცას აჩალიჩებს ეხლა ხო ვიცი!
-არ იქნება თანახმა და ძალით გამოვკეტავთ ოთახში_სიცილით მეუბნება მათე და თაკოს თბილი მოზრაობით ხვევს ხელს ზურგზე.
-ვიფიქრე კარგი იქნება თუ ბატონ ილიასს ჩვენს აგარაკს დავათვალიერებინებთ თქო_ისევ ლევანი ერთვება საუბარში. -კარგი იქნებოდა თუ სულ ყველა ერთად დავრჩებოდით._მეგობრული ტონით ყველა ისევ თავისას გაიძახის

"არადა როგორ მეზარება ეს ყველაფერი!"

-კარგით, დავრჩები._ნაძალადევ ღიმილს ვიკრავ სახეზე და რატომღაც უნებუ მზწერას ვაპარებ ჩემს მოპირდაპირებ მჯდარი დემეტრესკენ, რომელის თვალებშიც მხოლოს დაუნდობლობა და თამაშის სურვილი ამოიკითხება.

***

საათ ნახევარზე მეტია რაც აქ ვზივართ ყველა. სტუმრები ნელ ნელა მიდიან თუმცა ეზოც და დარბაზიც მაინც სავსეა ხალხით.

თამთა ამ დროის განმავლობაში დემეტრეს არ მოშორებია. ვხედავ როგორი ვნებიანი თვალებით გაჰყურებს ეს ქალი ავალიანს და ყოველ ჯერზე ჟრუანტელი მაყრის, ტვინში კი მხოლოდ მათი "ცხელი ღამის" სცენა მიტივტივებს. ბრრრრ!

-თაკ ცოტა ხნით გარეთ გავალ. თავი მტკივა რაღაც, ჰაერს მაინც ჩავისუნთქავ_მისევ მოცვენებით ღიმილს ვიკრავ სახეზე და პასხის მოსმენის გარეშე მივემართები უზარმაზარი გასასვლელისკენ.

***

ალაბათ თხუთმეტი წუთი მაინც იქნება რას ამ უზარმაზარი კაკლის ხის ქვეშ ვზივარ. უსველებელი ეზოს ბოლოში როგორც იქნა მოვაღწიე მჭუდრო ადგილს ამიტომ მარტოობით ვტკბები.

"არადა როგორ დამღალა ამ მარტოობამ..."
"რომელსაც სხვათაშრის ზედმეტად მივეჩვიეთ, მეც და შენც..."_ქვეცნობიერი ანაც მოწყენილია. როგორც ჩანს ავალიანის იგნორირებამ ჩვენზე, ორივეზე იმოქმედა.

არადა გუშინ ყველაფერი შეუდარებლათ იყო. ვიხსენებ როგორ მკოცნიდა ყელზე, მკერდზე, წელზე და მაშინზე ხორკლები მაყრის ისედაც გათოშილ კანზე. საღამოს სიცივეში მხოლოდ და მხოლოდ იმიტომ ვიყინავ თავს რომ არ მინდა იქ დაბრუნება. არა იმიტომ რომ მე მიფუჭდება ხასიათი, არამედ იმიტომ რომ ვიცი, მე უნდა ავუშალო ნერვები თაკოს და ქეთოს, რომლებიც ასეთი გახარებულები ჩანან. არ მინდა ჩემს გამო ისინით დანაღვლიანდნენ. უსამართლობა იქნება...

არადა როგორ მინდა ვიღაც მაინც მოვიდეს და დამელაპარაკოს, ჩამეხუტოს.

"უბრალოდ მინდა ვიღაც მაინც მყავდეს გვერდში.."

-ანა, ხომ ასეა?_ნაცნობი ხმა ცარიელ არემარეში ექოს სახით მხვდება ყურებში. ხმა ნელ ნელა ახლოს იწევს და მეც როგორ იქნა ვახერხებ ნაცნობი სილუეტის გარჩევას სიბნელეში.
-დიახ, ანა...ანა ერისთავი_დაძაბულად ვამბობ და მოახლოვებულ მამაკაცს ვუსწორებ თვალებს.
-შეიძლება?_მიმითითებს ხის სკამისკენ სადაც მე მოვკალათებულვარ. მეც პასუხის ნიშნად თავს მოკრძალებულად ვუქნევ და ნელი მოძრაობით ვუთმობ ადგილს ჩემს გვერდით.
-მოწყენილი ჩანხარ_ისიც ისეთივე ნაღვლიანი ხმით მეუბნება და იდაყვებით მუხლებს ეყრდნობა.
-არ ვარ მოწყენილი...უბრალოდ..._სათქმელს აღარ ვამთავრებ, ისედაც ყველაფერი გასაგებია. სევდიანი ღიმილით გამომყურებს მამაკაცი და ნაზი ხმით აგრძელებს ლაპარაკს.
-არ მინდა ასეთ ულამაზესი ქალბატონის სახეზე მოწყენილობას ვხედავდე, თორემ მეც მინაღვლიანდება გული._მზრუნველი ხმით მეუბნება მამაკაცი, რომელიც სულ რამდენიმე საათის წინ დავინახე პირველად.
-მე კიდევ არ მინდა რომ თქვენ იყოთ მოწყენილი ბატონო ილიას_მეც მუხლებზე ვიყრდნობ იდაყვებს და თავით ვებჯინები. არ ვიცი რატომ, მაგრამ ამ სრულიად უცნობი ადამიანისგან წამოსულ სითბოს და მეგობრულობას ვგრძნობ.
-ილია, მხოლოდ ილია..._ღიმილით ამბობს და შავ თვალებს აგებებს ჩემს მზერას. -ალბათ, ფიქრობ რომ უაზროდ გადაგეკიდე არა?_ისევ მოწყენილი ტონი ეპარება ხმაში.
-არა პირიქით, მიხარია რომ გაგიცანით._გულუბრყვილოდ ვამბობ და ნაზი კისკისით ვუმასპინძლდები მის მზრუნველ გამოხედვას.
სიჩუმის პატარა მონაკვეთის დარღვევას ისევ ჩემი ცნობისმოყვარეობა მაიძულებს.

"ვკითხო? თუ არ ღირს?"_ვეითხები ჩემს თავს რაზეც დადებით პასუხს ვირებს. ჰოდა მეც ვიკრეფ ძალას და ორიოდე სიტყვას ვუყრი თავს.

-დიდი ხნით რჩებით საქართველოში?
-არ ვიცი. დაახლოებით სამი კვირიას აქ გავატარებ. ვიფიქრე ამდენი ხნის შემდეგ ვალდებული ვარ დედაჩემიც მოვინახულოთქო._გაკრეჭილი ღიმილით ამბობს ჩემთვის გაუგებარ ბოლო წინადადებას. ჰოდა, ჩემი გაკვირვებული თვალებიც მაშინვე ახვედრებს რომ სულ ვერაფერი ვერ გავიგე. ისევ მომნუსხველად იღიმის და გრძელი წამწამების ფახუნით გამომყურებს.

"მოიც დედამისი აქაა?"

-დიახ ქალბატონო ანა, სწორედ ხვდებით._თითქოს ჩემს აზრებს კითხულობსო. -დედაჩემი წლების განმავლობაში აქ ცხოვრობდა.
-მეგონა თქვენი ოჯახი ირანში იყო დავინავებული.
-ასეც იყო. მაგრამ რამდენიმე წლის წინ, მამას გარდაცვალების შემდეგ დედაჩემმა საქართველოში გადაწყვიტა დაბრუნება.
-მაპატიეთ, ძალიან შორს შევტოპე ალბათ._კიდევ კარგი ეზოში სიბნელეა ტორემ ჩემი ჭარახალივით წითელი სახე გადარევდა.
-არა პირიქით, ძაიან მომწონს როდესაც ვიღასაც მაინც აინტერესებს ჩემი ცხოვრება და არ ბიზნესის მხარე._სიცილით მეუბნება, როგორც ჩანს სულ არაა მოწყენილი. მისი წყნარი რეაქციიდან გამომდინარე მეც უკეთ ვხდები. -და კიდევ ერთი რამ თქვენობით ნუ მელაპარაკები რა,_ისევ სიცილს იკრავს სახეზე -თორემ ჩემი თავი დაბერებული მგონია.
-კი ბატონო_მეც სიცილით ვასუხობ.
-შენზე რას მეტყვი?_მალევე ცვლის თემას და ამჯერად ჩემით ინტერესდება.
-დიდი არაფერი არაა სათქმელი_მორცხვად ვპასუხობ. არადა, თითქოს ჩემი სიცოცხლე ერთი მთლიანი თავგადასავალია.
-არ მჯერა_დახშული სიცილით შეაქვს ეჭვი ჩემს ნათქვამში.
-გნებდები კარგი!_კისკისი მვარდება ყელიდან. მომწონს ეს ტიპი, სულაც არაა ისეთი როგორის სუკ თავიდან მეგონა. -ანა ერისთავი, 24 წლის. სამი თვის წინ საქართველოს ჩამოვაკითხე წლების შემდეგ, დასთან ერთად._უმნიშვნელო ბიოგრაფია ჩამოვურაკრაკე და ისევ ღიმილიანი სახით გავხედე. -ახლა თქვანი ჯერია ბატონო ილია.

"ისე რა უცნაურია, ირანელი არაბია მაგრამ ილია ქვია...ჰმმმ... თან უშეცდომო ქართულსაც ლაპარაკობს!"

-მაშ ასე მოემზადეთ ქალბატონო ანა!_ხმამაღალი სიცილით იწყებს მონოლოგს. -ილიას ალ'აზიმი, 32 წლის. ვიცი ალბათ მთელი ჩვენი დიალოგისას შენ თავს ეკითხებოდი ილია რატო მქვია, არა?_ცალ თვალს ხუჭავს და ცბიერი გამოხედვას აპარებს ჩემსკენ.
-სწორედ მიხვედრილხართ ბატონო ჩემო!_მეც ვპასუხობ კისკისით და მონოლოგის გაგრძელებას ველი.
-რატო მქვია ილიასი ჩემო ანა დაააა..._სასაცილო პაუზას აკეთებს. როგორ მომწონს! რა ხალისიანი პიროვნებაა! -მამაჩემი ირანელი კაცი იყო. ბიზნესმენი, თავისი ქვეყნის გავლენიანი ადამიანი, მოკლედ ყველაფერი ერთფეროვანი რა._ისევ მომნუსხველ სიცილს მჩუქნის.-ერთერთი სტუმრობის შემგედ საქართველოში, დედას გადაეყარა. მერე ყველაფერი გასაგებია. სიყვარული, ქორწილი, მე..._ ვითომდა ამაყ სახეს იღებს.მეც მაშივე სასაცილო რეაქცია მედება სახეზე. -ალბათ შენც კარგად იცი რომ ირანელი კაცები ზედმეტად მკაცრები არიან, მაგრამ ვფიქრობ მამა სხვა იყო. დედა განსაკუთრებულად უყვარდა. მიუხედავად დიდი შეწინაარმდეგებისა თავისი ოჯახის მხრიდან, მაინც მოიყვანა სხვა რელიგიის ქალი ცოლად. ჩემი გაჩენის შემდეგ ყველაფერი დაულაგდათ. ცოტა ხანი კიდევ იცხოვრეს საქართველოში, ჰოდა გადაწყვიტეს რაიმე საერთო სახელი დაერქვათ, ისეთი რომელიც ირანშიც იქნებოდა ნაცნობი და თბილისშიც მიხვდებოდა ყველა, ხოდა კომპრომისიც გამონახეს. აქ ილიას მეძახიან, ირანში-ილიასს.
-საქართველოში აქამდეც ცხოვრობდი?_ვეკითხები ინტერესით და პასუხის მოლოდინში ვისუსები
-კი, სულ რამდენიმე წლით, მაგრამ მაშინ ძალიან პატარა ვიყავი. ქართულიც აქედან ვიცი.
-ძალიან საინტერესო ცხოვრება გქონიათ მაშინ, ბატონო ილია!_აღტაცებულად ვამბობ და პატარა ტაშის შემოკვრით ვიფარგლები.
-ძალიან მიხარია რომ თქვენნაირი ქალბატონის ინტერესი გამოვიწვიე._ისიც არ აკლებს ხალისიან ტონს.

"ჰე ჰე ჰეე! რა კარგი ვიღაც ყოფილა! არადა უჟმური მეგონა რატომღაც"

-ნუ მაწითლებთ ბატონო ჩემო.._ვითომდა მორცხვ ტონს ვურევ ხმას და ლოყებზე ვიდებ ხელისგულებს.
-არა, მართლა ანა. საოცარი ქალი ჩანხარ. იცი? სულ პირველი ხარ ვინც ჩემი პირადი ცხოვრებით დაინტერესდა. აქამდე არავის არასდროს არ უკითხავს ვინ ვიყავი სინამდვილეში..._ვხვდები როგორ ერევა სევდა. ისიც ისეთივეა როგორც მე. ყველაფერი აქვს მაგრამ მაინც მარტოა...

უეცარმა ქარმა კანზე უსიამოვნოდ დამიარა. დახორკლილ კანზე წვრილი თითებით გავირბინე და პატარა კნუტივით მოვბუზე სხეული.

-წამოდი, შეგცივდება..._მკაცრი ხმით ამბობს, მაგრამ ამავდროულად მზრუნველი თვალებით მაკვირდება. მეც დამჯერი გოგოსავით ვდგები და უკან მივყვები ტანად, ახოვან მამაკაცს რომელიც ბნელ არემარეს თავდაჯერებულად ჭრის და დისტანციას ამოკლებს ცარიელ ეზოსა და დარბაზს შორის...

***

როგორც იქნა მივაღწიეთ შენობას. გრძელი კაბის ბოლოების აწევით შევაბიჯე თბილ სივრცეში და მაშინვე ნაცრისფერი თვალების მძვინვარედ მოელვარე, მაიგრამ მაინც ვნებიან მზერას წავაწყდი...

_________________________________

სისწრაფეში მომიწია ამ თავის დადება, ამიტომ არ ვიცი როგორია. შეცდომები მომიტევეთ.