ისევ ადრიანად გამოეღვიძა ეკოს.მძინარე სანდროს დახედა და ფრთხილად წამოდგა საწოლიდან.ოთახს დიდი ფანჯარა ქონდა საიდანაც მზის სხივები უხვად შემოიჭრებოდნენ საძინებელში. მზე მზისკენ გაემართა და ასე ფანჯრდან უყურებდა სრულიად უცხო გარემოს.როგორ ნატრობს ახლა მის ფანჯარასთან იდგას და ბებერ მუხის ხეს უყურებდეს,მრავალის წლის რომაა და მაინც წარმოუდგენლად ლამაზი რომაა... როგორ მოენატრა მისი სახლის სურნელიც კი.შიშს გრძნობს,ეშინია რომ ვერ შეეგუება აქაურობას, ეშინია რომ აქაც დაამცირებენ და ეს განშორებისაგან მიყენებული ტკივილი ფუჭი აღმოჩნდება.რას არ გაიღებდა ახლა თავის სახლში რომ იყოს,წუთი წუთზე დათოს მოსვლას რომ ელოდებოდეს, მერე ისევ ღამით სამივეს ერთად ერთმანეთზე ჩახუტებულებს დაეძინათ... უსაშველო ტივილს და უძირო სიცარიელეს გრძნობს ეკოს პატარა გული.
-შეეჩვევი ეკო... დამიჯერე შენთვის მინდა ეს ყველაფერი-იგრძნო როგრ შემოხვია სანდრომ თბილი ხელები და ეკოც გაყუჩდა.
-მენატრებ უკვე ყველაფერი-ამოიკრუსუნა ეკო/
სანდრომ ეკო მისკენ შეაბრუნა და მხრებზე დაადო ხელები. სულ შეეკუმშა გული ეკოს ცრემლჩამდგარი თვალები რომ დაინახა...სულ გააჯრიალა უფროს ყიფიანს.
-შენ უნდა გაძლიერდე ჩემო გოგო გესმის?! შენ ვაფშე ყველაზე ძლიერი უნდა გახდე. ის დამცირება ყველას უნდა აანაზღაურებინო. თავი ზემოთ უნდა აღმართო და ყველას აჩვენო თუ ვინაა ეკატერინე მჭედლური გესმის?! შენ!... შენ ყველაზე მაგარი გოგო უნდა გახდე.
უყურებდა ეკო მოსაუბრე სანდროს თვალებში და კიდევ უფრო ევსებოდა გული და სული მადლიერებით, მადლიერებით უფლისადმი რომ ეს არაჩვეულებრივი პიროვნება მოუვლინა.
-შენ სიცოცხლეს გეფიცები ყველაფერს გავუძლებ სანდრო და ისეთი გავხდები როგორიც შენ გინდა...თავს არავის დავაჩაგვრინებ.აღარასოდეს ვიტირებ სხვის ნათქვამზე და არასდროსარავის მივცემ უფლებას მატკინოს-ისე ჩაილაპარაკა სანდროსთვის თვალი არ მოუშორებია.წარმოთქვა თუ არა ბოლო ბგერა მისი მწვანე თვალიდან ცრემლი გადმოგორდა.
მაშინვე ძლიერად მიიკრა სანდრომ გოგონა,ისე თითქო შეისისხლ-ხორცა...
საღამოს ვახშმის შემდეგ ეკო თავის საძინებელში შევიდა და მისი ნივთების ამოლაგება დაიწყო. ახადა თუ არა ჩემოდანს თავი დათო სნაჩუქარი დათუნია დახვდა. საშინელი წვა იგრძნო მარცხენა მხარეს და მერე ისევ გადმოვარდა ჯერ ერთი,შემდეგ მეორე და ასე უამრავი ცრემლი. მაგრად მოუძირა დათუნიას ხელები და გულში ისე ჩაიკრა თითქოს თვითონ დათოს ეხვეოდა. საწოლზე იჯდა,დატუნიას ეხვეოდა და ტიროდა... როგორ ენატრება ღმერთო შენ ხომ მაინც იცი...
ეკოს მოსაკითხად შესულ სანდროს ეს სანახაობა რომ დახვდა.გული შეეკუმშა. გგონიათ არ იცოდა?! არა... სანდრომ მანამ იცოდა რა დიდი გრძნობა იყო ეკოსა და დათოს შორის სანამ ისინი გაიგებდნენ...სწორედ მაშინ მიხვდა პირველად რომ შეესწრო დათოს უმსგავსო საქციელს.მაშინ დატოს თვალებში დაინახა ის მიზეზი რის გამოც იყო ასე შეცვლილი და იცით რა დაინახა სანდრომ დათოს თვალებში?! ძირს მჯდარი მომტირალი გოგონა.მაშინ დათოს იმ თვალებში სიყვარულის გარდა არაფერი იყო...ეკოსთან რომ ჩაიმუხლა მაშინ, იმ წამს ეკო რომ ცრემლიანი თვალებით უყურებდა ფეხზე მდგომ დათოს... ეკოს თვალებში არც ზიზღი იყო,არც ბოღმა,არც სიძულვილი,არც სიუხეშე,არც ტკივილი,იქ სანდრომ დათო დაინახა,დათო რომელსაც არცერთი ნიღაბი არ ეკეთა. ეკოს თვალები დათოს სულის სარკე იყო...და დათოს სულს სანდროზე კარგად არავინ იცნობდა.
ყველაზე ტკივნეული პირვველი საუბარი იყო საკიპის საშუალებით...ეგნათ ორივეს რომერთმანეთის ნახვა უფრო გაახარებდათ,მაგრამ არა... იმ წამს ორივემ სიხარულის მაგიერ უფრო დიდი ტკივილი იგრძნეს... იმ ღამით არცერთს თვალი არ მოუხუჭავს...
დღეები გადიოდა...დრო?! დრო ხომ არავის ელოდება... მიქრის და ჩვენც მის მარწუხებში მოქცეულთ დაუნდობლად მიგვაქროლებს. ჩვენ მხოლოდ უნდა ავყვეთ დროს...
ეკოს დასანდროს ცხოვრება გერმანიაში წესრიგში ჩაგდა... ეკო სკოლაში მივიდა.ის შიშიც არ გამართლდა.ბავშვებს ასე თუ ისე კარგად შეეწყო.გამორჩეულად ფაბიანსა და ვანესას. ისინის ეკოსთვის ის მეგობრები იყვნენ,რომლებიც საქართველოში არასდროს ყოლია. სანდროსთანაც ძალიან კარგად მიდიოდა საქმეები. მისი კარიერული წინსვლები საკმაოდ დიდი იყო და სულ ამბობდა რომ ეს ყოველივე სწორედ ეკოს დამსახურებაა...დათო... დათოსღანაც თითქოს ყველაფერი კარგადაა...ნელ-ნელა მიყვებინა სამივე ცხვორების დინებას... ხშირად იღიმიან,იცინია, ბედნიერები არიან მაგრამ არ არსებობს წამი რომ ერთმანეთზე არ იფიქრონ,რომ ერთანეთის მონატრება ყელში არ მოაწრვეთ და უბრალოდ გულზე კიდევ უფრო დიდი ტკივილი არ იგრძნონ...
ძალიან შეეჩვია ეკო გერმანიას, მაგრამ ხშირად გაახსენდებოდა ხოლმე თბილისის ქუჩები...ხშირად სახლის აივნის მსგავსებაც კი თბილისს ახსენებდა...
სულ ეძებდა...თვლაბით სულ ეძებდა დათოს. განა არ იცოდა რომ ვერ იპოვიდა,მაგრამ...გული თავისას არ იშლიდა.
დღითი-დღე სულ უფრო და უფრო ძლიერი ხდებოდა, დღიტი-დღე უფრო და უფრო იხვეწებოდა ეკოს თითოეული ნაკვთი,ისე მშვენდებოდა უკვე მზეს შურდა ეკოს რვთაებრივი სილამაზის და გერმანიის ცაზე არც თუ ისე ხშირად ჩნდებოდა.
უამარავი დაემონა ეკოს სილამაზეს,მაგრამ ეკოს არც კი გაუღია მათთვის ერთი ზედმეტი ღიმილი, მისი გული სამუდამოდ ერთს ეტროდა და ეს სულ ასე რომ იქნებოდა უფალიც კი დაემოწმებოდა.
2 წლის მანძილზე ყოველ ღამით დათოს ძილინებისა და გულში ჩაკრული დათუნია იყო ეკოს გვერდით... ყოველთვის საუბრობდნენ ტელეფონით,საკაიპით... არ არსებობდა მათ ცხოვრებაში არცერთი წვრილმანი რაც ერთმანეთისთვის არ ქონდათ ნათქვამი. ამ დროის განმავლობაში არცერთს არ უთქვამს სიტყვა მიყვარხარ...
სანდროს და ეკოს გერმანიაში ცხოვრების 2 წლის თავზე,როდესაც ეკომ სწავლა დაასრულა სანდრო მიხვდა რომ ეკო მზად იყო და საბოლოო გადაწყვეტილება მიიღო.
რადგანაც უკვე სწავლაც დასრულებული იყო ეკო დროის გასაყვანად და მარტოობის თავიდან ასაცილებლად ხშირად დადოიდა ვანესასა და ფაბიანთან ერთად... ერთ საღამოსაც,როდესაც სახლსი დაბრუნდა სანდრო უკვეშინ დახვდა. მაშინვე გაექანა ეკო და მაგრად მოხვია ძმას ხელები.
-ჩემი სიხარული როგორ არისო?-სასაცილოდ ჩაილაპარაკა ეკომ და ძმას ხმაურით აკოცა ლოყაზე.
-ამის შემდეგ კარგად,მაგრამ მაინც მშიერია-საწყალი სახე მიიღო სანდრომ და მაგრად აკოცა ეკოს.
-მოდი ერთი რაიმე გემრიელი მოვამზადოთ უცებ,...-სამზარეულოსაკენ გაიქცა ეკო და საჩქაროდ დაიწყო ვახშმის მზადება.
-აბა რა ხდებოდა ეკო,დღე როგორ გაატარე?-იქვე ჩამოჯდა სანდრო და მოსიყვარულე თვალებით დაუწყო გოგონას ყურება.უყურებდა თუ ამ 2 წლის მანზილზე როგორ გაიზარდა და დაიხვეწა...მაგრამ მამინც გულით ისევ ისეთი უბრალოა,იმის მიუხედავად რომ სანდორ ნამდვილად არაფერს აკლებს...ეკო ისევ ისეთი კეთილი და სათნოა,მაგრამ აღარაა ისეთი გულშვილი და მეამიტი...ახლა ის ძალიან გაწონასწორებული და ჩამოყალიბებული ქალია. ნუ თავად მიხვდებით რომ ესსანდროსთან და მეგობრებთან არ ვრცელდება ....
-რავი სან კინოში ვიყვაით, მერე წიგნის მაღაზიაში გავიარეთ, კაფეშიც ვიყავით...ნუ კარგი იყო რა...-ჩაიცინა ეკომ.-შენ რას შვრები აბა ბატონო დირექტორო,აშინებ თანამშრომლებს?-წარბი აათამაშა ეკომ.
-გეკადრებათ ქალბატონო?-სანდრო.
ეკომ უცებ გაშალა სუფრა და სანდროსთან ერთად გემრიელად ივახშმა.
-ეკუნ...-სანდრო.
-ჰოუ...-ეკო.
-რას ფიქრობ დაბრუნებაზე?-სანდრო.
ეკომ ის ლამაზი თვალები იმხელაზე დააჭყიტაა...-სად დაბრუნებაზე?-
-საქართველოში-გაფაციცებით ადევნებდა ეკოს სახის ცვლილებას.
-რა... რას უნდა ვფიქრობდე, ხომიცი რომ ყველაზე მაგრად ეგ მინდა...ისე მომენატრა ჩემი სახლი... იქაური ჰაერი და დათო...-სევდიანად ჩაილაპარაკა ეკომ.
-ხო და დავბრუნდეთ-სანდრო.
-რა? მართლა სანდრო?-სიხარული ვერ დამალა ეკომ.
-ხო მართლა ჩემო სიხარულო. ვფირქობ რომ უკვე დროა,თანაც ერთ კვირაში შენი კლასის ბანკეტია და აი იქ მინდა რომ გამოჩნდეს ეკატერინე მჭედლური.ოღონდ სულ სხვა ეკატერინე....-სიამაყით ჩაიალპარაკა სანდრომ.
ეკო უცებ წამოდგა და მთელი ძალით ჩაეხუტა სანდროს.
-ვაიმე სანდრო როგორ მიყვარხარ... ვაიმე როგორ გამახარე.... ვაიმე სან...დათოს ვნახავთ...- სიხარულისაგან აღარ იცოდა რას ამბობდა ეკო... თელი ძალიტ ეხვეოდა სანდორს და კოცნიდა, მერ ეკი უცებ მოშორდა და გაცისკროვნებული თვალებით შეხედა სანდროს-სანდრო როდის მივდივართ?
-ზეგ-ცამდე ბედნიერი იყო სანდრო ეკოს ასე გახარებულს როომ ხედავდა. ახლა მაინც სულ სხვანაირად უბრწყინავდა ის ლამაზი თვლაები...
-ვაიმე რა მაგარიაა...-სასაცილოდ მოიქცია კბილებს შორის ქვედა ტუჩი და მზერა ერთ^ წერტილს შეაყინა...
-წამოდი ეხლა დატოს დავურეკოთ და გავახაროთ-ფიქრებიდან სანდროს ხმამ გამოირვანა,რომელმაც უცებ მოიკუჩა ეკო ზურგზე და მისაღებისაკენ სულ სიცილ-კისკისით წაიყვანა.
აი უკვე მონიტორზე გამოჩნდა დათოც.
=დათ როგორ ხარ?-ეკო.
-რავი კარგად ეკო,თქვენ როგორ ხართ?-დათო.
-ძაალიან კარგად...-ყურებამდე გაიკრიჭნენ სანდრო და ეკო.
-რას მიმალავთ?-კარგად გამკოჩნდა დათოს მაღლა აზიდული წარბი.
-ო... მე ვეღარ მოვითმენ დათ... ზეგ მოვდივართ გესმის?! მე და სანდრო მოვდივართ-უცებ წამოიყვირა ეკომ.
იმ წამსვე გაითიშა სკაიპი. 2 წუთი თვალმოუსორებლად უყურებდა ეკო მონიტორს რომელზეც დატოს გამოსაცულება გამქრალიყო. მასშინვე დაიწყო ეკომ ტირლი...ტირილი კი არა ისტერიკა დაემართა...სანდრომ მაგრად მოხვია ხელები.
-ეკო გაითიშა უბრალოდ რა გატირებს გოგო-თავზე კოცნიდა სანდორ და გულსი ეკოს ამ საქციელზე ეცინებოდა... როგორ უყვარს მისი ძმა რომ ასე ამ ერთ კავშირის გაწყვეტაზე ასე დაიწყო ტირილი.
-არა.,... არ გაუხარდა რო ჩავდივართ და იმიტო გათიშა... არ ვუყვარვარ მე მ,აგას-ტიროდა ეკო და უსველებდა სანდროს მხარს.
-ეკოდაწყნარდი სიხარულო ხო იცი რო დათოს ძაან უყვარხარ და ძალიან გაუხარდა ჩვენი ჩასვლის ამბავიც-თვალებშიი ჩააჩერდა სანდრო.
-არაფერიც...აარც ვუყვარვარ და არც გაუხარდა-ბავშურად სლუკუნებდა ეკო.
-ეკო ნუ ბავშობ... ნახე ეხლა მალე დაგვირეკავს-გაურიმა სანდრომ.
-არ დამირეკოს არ ველაპრაკებბი და და აღარც მოვდივარ მე-წარბები შეკრა ეკო,მაგრამ მისი ტელეფონის განათებულ ეკრანზე დათოს ფოტო რომ დაინახა და წარწერა " ჩემი დათო" გული შეეკუმშა და საწყალი თვალებით დახედა ტელეფონს.
სანდრომ ერთი გადაიხარხარა და ეკლოს ანიშნა აიღეო,ეკომ თავი გაქნია არაო...
-ეკო უპასუხე თორე სუ გადაირევა ხო იცი და რამეს მიქარავს-სანდრო.
ეკოს რომ გაახსენდა დათოს ფეთქებადი ხასიათი და ის თუ რა მოყვება მის გაბრაზერბას სწრფად დასტაცა ხელი ტელეფონს და უპასუხა.
-ალო-ისევ სლუკუნებდა ეკო.
-მართა მოდიხართ?-ტელეფონში დათოს რაღაც შეცვლილი ხმა მოესმა გოგონას.
-ხო...-ტირილით უთხრა ეკომ.
მერე ისევ გაჩუმდა დათო.ერთხანს უსმინა დატოს სუნთქვას,მაგრამ მერე ისევ მოუარეს ეკოს-არ გიხარია ხო? არ წამოვალ მე და ნახე მერე შენ... ეგ ხო გაგიხარდება. აი არ მოვდივარ მე და ვანესასთან ვრჩები.-მტკიცედ ჩაილაპარაკა ეკომ და მისი სიტყვის სიმართლეში უფრო გასაღრმავებლად თავიც ომახიანად დაიქნია.
-ეხლა არ გადამრიო გოგო რას არ მოდიხარ? გინდა სულ ფეხით ჩამოვიდე მანდ?ეგ მეორედ არ თქვა. რას ქვია არ მიხარია...-გაბრაზება დაეტყო დათოს.
-აბა რო გათიშე?-ტირილით უთხრა ეკომ.
-ლამის გავგიჯდი და მაგიტო. მეთქი მეღადავებოდით...-დათო.
-ბატი...-ჩაიჩურჩულა თავისთვის,მაგრამ რა გამოაპარებს ყიფიანს.
-ჩამოხვლა აქ და განახებ მერე ბატს მე-სიცილით უთხრა ბიჭმა.-
დათოს სიცილის გაგონებაზე სულ... სულ ყველაფერიო გადაავიწყდა და თვითონაც გაეღიმა.
-როდის მოდიხართ?-დატო.
-ზეგ...-უკვე ეკომაც სიცილით გასცა პასუხი.
-აჰამ... ძალიან კარგი... ეხლა რა ვქნა ვიყვიტო პატარა ქალბატონო რო დაგარწმუნო რო ძლაიან გამიხარდ აშენი ნათქვამი?-სიცილით უთხრა დათომ.
-რატომაც არა=ეკო.
-აი აქ რომ ჩამოხვალ რო ჩაგეხუტები მაგით დაგიმტკიცებ როგორ გამიხარდა.-დათო.
ორივეს გააჟრიალა დათოს ნათქვამის წარმოდგენაზე...
-მიდი ეხლა დაიძინე ჩემო პრინცესავ და ზეგ ჩემთან ხარ-დათო.
-ზეგ შენთან ვარ-ეკო.
დივანზე იჯდა სანდრო და უყურებდა ეკოს... უსაზღვორდ ბედნიერი იყო იმ მომენტში... მეორე დღეს მთელი დღე ბარგი ალაგეს... უამრავი საჩუქარი უყიდა ეკომ დათოს... მართალია ერთი სული ქონდა ჩასულიყო საქართველოში,მაგრამ აქ შეძენილი ნადვილი მეგობრების ფაბიანისა და ვანესას დატოვებაზ ძალიან უმძიმდა.
ღამით სანდრო კარზე კაკუნმა გამოაღვიძა.
-სან...გღვიძავს?-ჩუმად დაიჩურჩულა ეკომ.
სანდროს გაეღიმა და მაშინვე ჩურჩულიტ დაუბრუნა პასუხი-კი...
-სან შენთან დავიძინებ რა...-ეკო.
-მოდი მალე...-საბანი აწია სანდრომ და ეკოც მაშინვე თავი დატუნიასთან ერთად საწოლისაკენ გაიქცა. შიგნიტ შეხტა და მთელი ძალით ჩაეხუტა სანდროს.
სანდრომ სახეზე აფარებული ეკოს დათუნია ქვემოთ ჩაწია და სიცილით დახედა ეკოს-ეღტი ეს გამაგებინა რატო არ იშორებ ამ დათუნიას რა...-სიცილით უთხრა სანდრომ.
-იმიტო რო დატოს ნაჩუქარია...-გაპარული ხმით უთხრა ეკომ.
სანდროს გაეღიმა და მაგრად აკოცა თავზე ეკოს.
-რა გაყინული ფეხები გაქვს გაწიე იქეთ-სიცილით უთხრა სანდრომ.
სანდროს ნათქვამზე ორივემ გულიანად იცინეს მერე კი დადუმდნენ.
-სან წარმოგიდგენია ხვალ ამ დროს ჩვენ სახლში ვიქნებით დათოს თან ერთად-ზემოთ ახედა სანდროს.
-ეხლა დაიძინე თორე ხვალ ვერ გავიღვიძებთ დაგვაგვიანდება და მერე წარმოვიდგენ როგორ გვეძინება ისევ აი აქ,ზუსტად ამ დროს-ვიტომ სერიოზულად უთხრა სანდრომ.
-რას ამბობ ბიჭო..,-ეკო.
-მართა გეუბნები 8ზეა ფრენა ახლა კი 3 საათია-სანდრო.
-დავიძინოთ დავიძინოთ-უცებ მიახალა შეშინებულმა ეკომ და უფრო მაგრად აეკრა სანდრო სდა ცხვირი მის კისერში ჩარგო.
"ღმერთო გეხვეწები ეხლა მალე ჩამეძინოს და ხვალ ადრე გამეღვიძოს რო არ დავაგვიანოთ..."-მაგრად მოხუჭა თვალები და უფალმაც ნატვრა მაშინვე აუსრულა.
მზის სხივებს მოასწორ ეკომ. მაშინვე ეცა სანდროს და ლოყაზე ჩქმეტა დაუწყო-სანნნ გაიღვიძე მალე არ უნა დავაგვიანთ-ეკო
სანდრომ მაშინვე მოქაჩა ეკოს თავისკენ და მანამ არ გაუშვა სანამ გემრიელად არ ჩაკოცნა...
ერთ საათსი გერმანიის აეროპორტში იდგა ეკო და თვალცრემლიანი ემშვიდობებოდა მეგობრებს... როგორ არ უნდოდოა მათი აქ დარჩენა.მაგრამ მაინც მოახერხა და დაითანხმა ორივე რომ ზაფხულში აუცილებლად ჩავიდოდნენ მასთან საქართველოში... ესკალატორზე მდგომმა კიდევ ერთხელ გამოხედა მეგობრებს და მერე თალს მიეფარა. მოუსვენრად იიჯდა თვითმფრინავში და თითებს იწვალებდა... გაახსენდა 2 წლის წინ როგორ გამალებით ტიროდა და ეკვროდა სანდროს, ახლა კი ყველაფერი პირიქითაა ახლა ისეთი ბედნიერია...
თვითმფირინავის ფანჯრიდან თბილისი რომ დაინახა გააჟრიალა. ერთდროულად იგრძნო ტკივილი...ტკივილი მისი განვლილი წლებისა. გაახსენდა რომ სწორედ ამ ქალაქში განიცადა ყველა ის ტკივილი, დამცირება... სწორედ ამ მიწამ რო წააართვა მამა...სწორედ რომ ესაა ის ქალაქი სადაც დღეს ადამიანს იშვიათად თუ შეხვდებით. ქალაქი სადაც არავის არავინ ებრალება... მაგრამ ეკომ ბედნიერებაც იგრძნო. ყველაფრის მიუხედავად ეს ხომ ის ქალაქია სადაც მამას უკანასკნელი სამკვიდროა,ქალაქი რომელმაც სანდრო და დათო აპოვნინა...
უმარვა ხალხში,რომლებიც ბუზებივით ირეოდნენ ერთმანეთსი მაინც გამოარჩია ის ლამაზი მწვანე თვალები. უცებ ირგვლივ ყველა და ყველაფერი გაქრა... ეკომაც კი შეწყვიტა სუნთქვა. უბრალოდ წინ მიდიოდა და თანდათან უახლოვდებოდა იმ მწვანე თვალებს.მისკენ მიდიოდა,მაგრამ მაინც მის ჩახუტებაზე ოცნებობდა....უყურებდა და მაინც მისი ნახვა ენატრებოდა... წინ ედგა და...წინ ედგა და უყურებდა იმ მწვანე თვალებს. ეკოს ის ოცნება აუსრულდა.ამ მწვანე თვალებში სიყვარულის გარდ აარაფრერი იყო.ისე გაუხარდა ეკოს დათოს მწვანე თვალებში მის ანარეკლი რომ დაინახა... მაშინვე იგრძნო თვალების წვა.. დათო ეკოს ეცნნება იყო და ახლა ეს ოცნება წინ ედგა. კანაკლით წაიღო ხელი მისკენ დაძალიან ფრთხილად შეეხო მარჯვენა ღაწვს. გააჟრჟოლა დათანაც როგორ...იმ წამსვე წამოუვიდა ეკოს ცრემლები....ახლა მეორე ხელი შეახო, წინ ედგა და ვერ იჯერებდა. უყურებდა როგორ დაკაცებულიყო ამ ორ წელში... როგორ შეცვლილა მისი სახე...მაგრამ თვალები. თვალები არ შეცვლილა...ეს ის თვალები იყო ეკოს გულს ფეთქვას რომ აწყვეტინებდა,სისხლს მიმოქცევას,ფილტვებს კი ჰაერის მიღებას... ეს ის თვალებია ეკოს საკუთარ თავზე მეტად რომ უყვარს და ეკოს სიკვდილის წინ მათი ნახვა რომ აქვს ნატვრად...

უყურებდა დატო და ვერ იჯერებდა რომ ის პატარა გოგო ასეთ ლამაზ ქალად იქცა...როგორ დახვეწია თითოეული ნაკვთი... უყურებდა დატო თვით საოვრებას...
მასზე ლამაზი დაიფიცებდა არავინ და არაფერი ენახათ მის თვალებს. როგორ უყვარს. როგორ უყვარს დათოს მის წინ მდგომი ქალი..
ეკოს ნატიფი თითების შეხება რომ იგრძნო იქ მოკვდა... გულმა ფეთქვა შეწყვიტა. ამდენი ხნის ნანატრ თვალებს რომ უყურებდა სიკვილისაც კი აღარ ეშინოდა, მზად იყო ახლა ამ წამსვე მომკვდარიყო. უყრებდა იმთვალებს როგორიც სხვას არავის არ აქვს.... მათგან გადმოვარდნილი ცრემლი რომ დაინახა უნდოდა დაეჭირა...მისთვის ის ცრემლიც კი უძვირფასესია...

უცებ რომ მოხვია კისერში ხელები... იმ დროს.... იმ წამს ხელახლა დაიბადა უმალ შემოხვია წელზე ხელები და. და მაინც გადმოვარდა იმ მწვანე თვალიდან ცრემლი.
ეხვეოდნენ ერთმანეთს და მაინც არ ყოფნიდათ ერთანეთი. გრძნობდნენე რთმანეთს და მაინც ენატრებოდათ ერთანეთი...
უყურებდა ყველა და უბრალოდ მთელი ხმით ისმოდა არ ნათქვამი მიყვარხარ.
ჩუმად მოიწმინდა სანდრომ თვალზე ცრემლი და კამერა ჯიბეში ჩაიდო. მისთვის უძვირფასესი ადამიანებისაკენ წავიდა და ორივეს ძლიერად მოხვია ხელები.
ერთ წამს სინანულიც კი იგრძნო სანდრომ და საკუთარი თავის ზიზღი რომ ასე დატანჯა ეს ორი ადამაინი და მათი სიყვარული,მაგრამ ეს ხომ მან მათთვის გააკეთა.
იმ ღამეს ეკოს სახლში ერთ მხარეს დატო ეწვა ეკო ,მეირე მხარს სანდრო. ორივეს მაგრად ქონდა ეკოსთვის ხელი ჩაჭიდული და ორი წლის მანძილზე ყველაზე ტბლიდა და მშვიდად ეძინათ...


-----------------------------------------------------------------------------------------------
უბრალოდ არ შემეძლო ძალია გამეწელა მათი განშორება. აქ დაწერილი თითოეული სიტყვა ძალიან მოქმედებს ჩემზე და ყვეკაფერს ძალიან მძაფრად განვიცდი ამიტომ დიდხანს ვერც მე გავუძკებდი და ვერც თქვენ ვიცი... ასე რომ ჩემი ნატანჯი გოგოს ბედნიერება ჯობია...ძალიან მიყვარხართ და რაც მთავარია დიდ მადლობას ვუხდი წითელ თმიანს,რომელიც დამეხმარა გერმანული სახელების მოძიებაში. ველი თქვენს კომენტარებს.