ოთახში შესულს ცოცხალი თუ გადავრჩებოდი არ მეგონა.... სამზარეულოდან საშინელი კვამლი გამოდიოდა, კარებთან კი მკვდარი ბებიაჩემი იყო.. სწრაფი რეგირება მოვახდინე და ბებოს თავი მუხლებში მოვქციე...
-ბე... ბებო... ბებო გთხოვ არ დამტავო გთხოვ....
ცრემლები გაუჩერებლად მომდიოდა.... ლაშა ამაოდ ცდილობდა ჩემ გაჩერებას, თითოეულ მის სიტყვაზე ტირილს უფრო და უფრო ვუმატებდი... მალევე სასწრაფო და პოლიცია მოვიდნენ, დაგვკითხეს ბებიაჩემის სხეული კი პროზექტურაში გადაასვენეს ჩემი დიდი წინააღმდეგობის მიუხედავად... მალევე მოვიდნენ მათე და ლიზიკოც... ვერცერთმა სეძლეს ჩემი დამშვიდება...მომდევნო სამი დღე იყო „ტირილის დღე: ბებიაჩემის პანაშვიდზე ისეთი ხალხი მოვიდა რომლებიც თვალით არ მყავდნენ ნანახი ამ ხნის მანძილზე... პარასკევი.. ფუ როგორ მეზიზღება ეს დღე...ამ დღეს საბოლოოდ გამოვემშვიდობე ბებიაჩემს.. მომდევნო დღეებში ისევ ძველი ანამარია გავხდი.. არანაირი ფერადი ტანსაცმელი და შეღებილი თმები.. ისევ შავი გახდა ცემი განუყრელი მეგობარი.. არანაირი სკოლა... მათე და ლიზიკო.. მხოლოდ ბებიაჩემის ოთახი და სამზარეულო ისიც მხოლოდ წყლის დასალევად... ერთ დილასაც კარზე გაბმული ზარი მაღვიძებს... გამიკვირდა აქამდე არავის არ გავხსენებივარ.. ზლაზვნით წამოვდექი და კარების გასარებად იქ კი თვალებ გაფართოებული მათე დამხვდა
-ანამარია გეყოფა!!
მხარი უხეშად მკრა და სახლში შემოვიდა..
-რა ? რა მეყოფა?
-როდემდე უდნა იყო სახლში გამოკეტილი.. 2 თვე გავიდა უკვე 2... შენ კი სკოლაშიც არ მოსულხარ...
-არ მაინტერესებს..
ფეხები მაგიდაზე შემოვაწყე და სიგარეტს მოვუკიდე.. ამაზე კი მათე სულ გაგიჟდა სიგარეტი საწრაფოდ გამომგლიჯა და ფანჯრიდან ისროლა...
-ეეე რას აკეტებ მომეცი აქ...
-მე რას ვაკეთებ? თუ სენ რას აკეთებ? რას გავს შენი ეს საქციელი. კაი შავები მესმის მაგრამ სიგარეტი?! ხომ დამპირდი აღარ მივეკარებიო.. ან ამ ყველაფერზე ბებიაშენი რას იტყოდა არ გიფიქრია? შენთვითონ თქვი რომ გაიგოს ვეწევი გაგიჟდებაო.. ეხლა რას აკეთებ? იგივეს არ აკეთებ? ცოცხალი რომ იყოს რას იტყოდა?
ბოლო ხმაზე ღრიალებდა მათე... ესეთი განერვიულებული არასდროს მყავდა ნანახი...ნერვიულად ჩაჯდა სავარძელში და ხელები თავზე გადაისვა..
-დროზე შედი შენ ოთახში და გამოიცვალე სასწრაფოდ აღარ დაგინახო შავებში...
მხოლოდ და მხოლოდ ხმას დაუწია, ხოლო ის სიბრაზე რაც რამდენიმე წუთის წინ ქონდა კვლავ შენარცუნებული ქონდა...
-არა არ ვაპირებ! ერთადერთი ადამიანი რომელიც მიგებდა ბებიაჩემი იყო... მის დაკარგავს ესე მალე ვერ გადავიტან ....
მაგიდაზე შემოწყობილი ფეხები ჩამოვწიე და აქეთ-იქით დავიწყე სიარული.... მათეს სიბრაზისგან გაწითლებულ თვალებს მოვკარარი ტვალი და ერთ ადგილას გავშეშდი.. მანაც უსიტყვოდ დაავლო ხელი ჩანტას და ჩემი სახლიდან წავიდა, კარი ისე გაიჯახუნა მეგონა ჩამოიღებდა.... სავარზელში მოწყვეტით ჩავვარდი და ტირილი დავიწყე.. მხოლოდ ეხლა მივხვდი რა ვთქვი და რითი დავწყვიტე მათეს გული.,.. სასწრაფოდ დავავლე იქვე მიგდებულ ტელეფონს ხელი და მათეს ნომერი ავკიფე...ერთი ზარი, ორი, სამი... მაგრამ პასუხი არაა... კიდევ ვცადე და კიდევ იგივე შედეგი მივიღე... ბოლოს როოგორც იქნა მოვიფიქრე და ლიზიკოს დავურეკე....ერტი ზარი, ორი, სამი, ოთხი... გათიშვას ვაპირებდი როცაა ნაცნობი ხმა მომესმა..
-ანამარია? ხომ კარგად ხარ?
-კი უბრალოდ შენ ძმას ვურეკავდი და ვერ დავუკავშირდი..
-ხო შენზე საშინლად გაბრაზებულია ეხლა წავიდნენ ბარში ეგ და ლაშა....
ლაშას ხსენებაზე სხეულში სასიამოვნო ჟრუანტელმა დამიარა...
-ლიზიკო სასწრაფოდ ჩემტან გამოდი უნდა დამეხმარო...
-კი მაგრამ რაში?
-გამო ლიზი და გაიგებ....
ზუსტად 15 წუთში კარებზე გაბმული ზარია.. კარები გავაღე და მომღიმარი ლიზიკო სემრცა..
-აბა გისმენთ ქალბატონო ანამრია რატომ დამიბარეტთ?
-მოკლედ......
გავაცანი ცემი გეგმა და დაველოდე მის რეაქციას..
-ჰა რას იტყვი როგორია?
-მმმმმ უმაგრესია დრროზე სალონში...
-რა დროს სალ....
-სწორედაც დროსია....
ტელეფონი ამოიღო და მის სტილისტს დაურეკა... დიდხანს ილაპარაკეს რაღაც უაზრობებზე და ბოლოს როგორც იქნამიადგნენ საჭირო თემას...
-რაო რა თქვა?
ინტერესით ჩავეკიტხე მომღიმარ ლიზიკოს...
-დროზე ეხლა აიღე კაბა... აიღე რა აგაღებიო კაბა ფეხსაცმელი და გავსქუროთ საბუნასკენ სალონში..
ორ წამში ყველაფერი მზად ქონდა და მანქანაში ვიჯექით.. გზაში გაუჩერებლად ლაპარაკობდა, ხან მასზე და მათეს ბავსვობაზე მომიყვა, ხან რა და ხან რა... როგორც იქნა მივაღწიეთ დანისნულების ადგილას.. ერთმანეთი დიდი სიყვარულით მოიკითხეს.. დაახლოებით 20 წუთი ლაპარაკობდნენ, ბოლოს როგორც იქნა მომაქციეს ყურადრება და შეამჩნიეს ჩემი იქ ყოფნა..
-საბუნა გახსოვს ხო ანამარია...?
ჩაეკითხა „საბუნას“ რომელიც დიდი ინტერესით მათვალიერებდა...
-ააა კი როგორ არა გამახსენდა შავი მოკლე თმა.. ეეხლა კი საშუალო სიგრძის შავი ისევ და ისევ..
თავი დანანებით გააქნია და სავარძლისკენ მიმითითა.. ლიზიკომ აუხსნა სიტუაცია და შეუდგნენ ჩემ გალამაზებას.. თმა ისევდაისევ შემიღებეს ოღონდ მუქ წაბლისფრად, პრსინგებეი კვლავ მომხსნენ..მორჩნენ ჩემ „გალამაზებას“ ეხლა კი შეოსვას შეუდგნენ, ლიზიკომ მანქნაიდან ჩემი კაბა გადმოიღო... საბუნამ შეათვალიერა, თავი უარყოფის ნიშნად გააქნია და სანაგვეში მოისროლა კაბა...
-ეეე რას შვები???
გაოცებულმა შეხედა ლიზიკომ საბუნას, რომელსაც სახე სასაცილოდ დაემანჭა...
-არ ვარგა ჩემო „ლ“იზიკო ეს კაბა და ახა“ლ“ი უნდა.. მოიცადე ეხ“ლ“ავე გაჩნდება ახა“ლ“ი კაბა..
საბუნა ისეთ „ლ“ ურტყამდა, სიცილით თუ არ გავიგუდებოდი არ მეგონა, თუმცა მხლოდ ლიზიკოს ხათრით ვიკავბდი თავს, რომელიც თვალებს მიქაჩავდა რომ არ გამეცინა .. საბუნამ თავისი გარდერობიდან, ულამაზესი მოკლე, სადა წითელი კაბა გადმოიღო, ფეხზე კი შავი ქუსლები..
-ოოოო გამორიცხულია არ ჩავი...
-არ ჩაიცმე კი არა..
ერთხმად შესძახეს ლიზიკომ და საბუნამ, მე კი ისე შემეშინდა ადგილზე შევხტი.. წინააღმდეგობა აღარ გამიწევია შევდექი „შპილკებზე“ და დაველოდ მათ შეფასებას. ხან აქედან მიყურეს ხან იქიდან ბლოს კი როგორც იქნა მომიწონეს.. ლიზიკოც მალვე გამოეწყო და ბარისკენ ავიღეთ გეზი სადაც ლაშა დ მათე გველოდა... დანიშნულების ადგილას მალევე მივედით... კლუბში შევდგი თუ არა ფეხე თავი ხმაურიანმა მუსიკამ მოიცვა, სიგარეტის და ალკოჰოლის სუნმა, რომელიც ერთმანეთში არასასიამოვნოდ ერეოდა მალევე შემოაღწიეს ჩემშში.... შორიდანვე დავინახე მათე და ლაშა, რომლებიც ბართან იჯდნენ... უკნიდან მივეპარე
-სასმელზე ხომ არ დამპატიჟებთ?
უზრდელურად ჩავჯექი მათესა და ლაშას შოორის....
-ანამარია აქ რას აკეთებ?
-უბრალოდ გადავწყვიტე საბოლოოდ შევიცვალო...
-წამოდი ვიცეკვოთ...
მათემ ხელი გამომიწოდა, მეც დავთანხმდი ნელი მუსიკა ჩაირთო, ვიგრძენი ძლიერი ხელი წელზე, მეც ინსტიქტურად კისერზე მოვხვიე ხელები და ტავი გულზე მივადე.. ვუსმენდი მის თანაბარ სუნთქვას და ცხვირს მიწვავდა მისი სურნელი... 2 თვეში უფრო მამაკაცური გახდა, წვერი უფრო გაუხშირდა, რომელიც საშინლად უხდებოდა მის ცისფერ თვალებს...
-ანამარია როგორ გამახარე რომ კვლავ შეცვლა გადაწყვიტე, მართალი დავუმეგობრდი ძველ ანამარიას, მაგრამ მე ახალი უფრო მიყვარს...
თვალებში ვნებიანად ჩამხედა, რაზეც ვიგრძენი როგორ ამიწითლდა ლოყები, ჩემი ლოყები და ჭარხალი რომ შეგედარებინათ, ერთი და იგივე ვიქნებოდით.
-ეჰ ანამარია, ანამარია... როგორი ბავშვი ხარ ჯერ კიდევ... ცუდი გოგო ბავშვი....



ვიცი არ მეპატიება ესე დაგვიანება და თან პატარა თავი <3 მაგრამ მაინც ბოდიში <3 იმედია მოგეწონებათ <3 გავაგრძელო??