***
-თანუ მოდი რა ჩემთან -ჩავძახე ტელეფონში ჩემ დაქალს და სარკეში შევათვალიერე საკუთარი თავი
-გოგო რომელი საათია იცი ? ხომ მშვიდობაა ?
-ვიცი ჰო , მშვიდობის მსგავსი რავიცი რა
-დათო ბიძია და ნინო დეიდა ხომ კარგად არიან ?
-კი გოგო კი .
-კარგი მარა კორპუსთან დამხვდი
-რად გინდა ჩემი დახვედრა
-მეშინია ანასტასია . რო დაგირეკაც ჩამოდი
-კაი ჰო კაი-ჩავძახე წუწუნით და ტეელფონი გავთიშე.
მერე ისევ ლოგინზე გადავწექი და დღევანდელის გაანალიზება დავიწყე.
დავიწყე ,მაგრამ ვეღარ დავამთავრე.
რა ჩერჩეტი გოგო ვარ ,რა ჩერჩეტი .
„რა გინდა ტასო ხომ მოგწონს ? „-შემახსენა ალტერეგრომ
„შენი საქმე არ არის „-ჩავძახე ხმამაღლა და ცხვირი ავიბზუე
მერე ჩემ პასუხზე დავფიქრდი . უფრო სწოეად მომავალ პასუღზე.
მაგრამ რაღა მომავალზე .უკვე გადაწყვეტილი მაქვს რასაც ვეტყვი და ამდენხანს რას ვფიქრობ ერთი.
ძაანაც ,რომ შევიცვალო აზრი ვიცი ენა პირში ვერ გამიჩერდება და მისთვის სასურველ პასუხს ვეტყვი...
რა ვქნა ეხლა . მოწომებით მომწონს .
„მხოლოდ მ ო მ წ ო ნ ს .სხვა არაფერი .“-ჩავიჩურჩულე ჩემი თავის გასაგონად და ლოგინზე მხარი ვიცვალე.
მერე ტელეფონი „აწიკწიკდა“ და ყურმილის იქიდან თანუს დამფრთხალი ხმა გავიგე „დროზე ჩამოდი მეშინიაო“.
„არა ვერ გავიგე რამე ,რომ იყოს მე რას გიშველი“-დავცინე მე და თან ფეხსაცმლის ჩაცმა გავაგრძელე
„მალე გოგოო“ იმხელა ხმაზე დამიყვირა მოვფრინავ მეთქი ისღა ვუთხარი და კარები ხმაურით გავიკეტე.
როგორც მჩვევია კიბეები დიდი სიჩქარით ჩავირბინე და სადარბაზოს წინ გავჩნდი.
-მოვედი თანუ -ჩავყვირე უკნიდან ყურჩი და კიდევ უფრო შევაშინე ჩემი სიფრიფანა დაქალი
-შენ რა გინდა ,რომ მე... გული გამისკდეს ? -ლაპარაკობდა ნაწყვეტ-ნაწყვეტ და თან გულზე ხელს მაგრად იჭერდა.
-კაი ხო ავედით თორე მოვიდა ცხრა თავა დევი და მომტაცა შენი თავი -სიცილით ჩავილაპარაკე და ხელით ვანიშნე წინ წასულიყო.



***
-არარსებობს-ყბა ჩამოვარდნილმა მითხრა თანუმ
-თანუ არსებობს არსებობს. მაგრამ მე არვიცი ,კი არადა ვიცი ,მაგრამ საბოლოო ჯამში მაინც არ ვიცი რა ვქანა
-ეგ წინადადება გადი და შენ სომეხ მეზობელ არკადის უთხარი .ქართულად მელაპარაკე გოგო
-რა გითხრა ქართლად.მე თვითონაც არ ვიცი რას ვბოდავ-წავიწუწუნე ჩემთვის და თმები ხელით ავიბურდე
-მოგწონს ტას ?
-მომწონსავით
-მოგწონსავით რას ნიშნავს.ან კი მითხარი ან არა.-გამიბრაზდა თანუ
-ჰო მომწონს ვა.ნუ ამომხადე სული
-რაღა გინდა მეტი.დანარჩენი ურთიერთობაში გამოჩნდება
-კაი რა .იქნებ მხოლოდ ვიზიდავ .
-ტასო მოწონხარ იმ ბიჭს .
-შენ რა იცი ვანგა ხარ ? -გავბრაზდი მე
-აი ეს ვიცი -თქვა და თვალებთან ტელეფონი ამიფრიალა .
შეტყობინება იყო მოსული გაბრიელისგან : “ბევრს ნუ იფიქრებ.დაიძინე.ტკიბილი ძილი ტასო“
-ნუ იღიმები დებილივით -ხელების ქნევით გამომაფხიზლა ტასომ
მე ისევ გამეღიმა და საწონზე ხელებ გაშლილი გადავწექი.


***
დილას საშინელმა რახარუხმა გამაღვიძა.
თვალები ზანტად გავახილე და ისიც კი ვიფიქრე მესამე მსოფლიო ომი ხომ არ დაიწყოთქო.
მერე უცებვე გადავიფიქრე .ჩემ სახლში მესამე მსოფლიო ომს რა უნდათქო.
ფეხები ლოგინიდან გადავყავი და თვალებ დახუჭულმა „ჩუსტები“ მოვძებნე.
სამზარეულოშიც ნახევრად თვალებ დახუჭულუ გავედი.
ხო გავედი ,მაგრამ როგორც კი ტაფით ხელში და თანაც სკამზე მდგარი ტასო დავინახე თვალები გამიფართოვდა.
-რა ხდება ? -ვიკითხე ნანახით შეშფუთებულმა
-ტასოოო-იკივლა ხმამაღლა და ტაფიანი ხელი გულზე მიიჭირა
-რა გჭირს გოგო -გავოგნდი მე
-ტარაკანა დავინახე , ჩემკენ მოცოცავდა
„ვაიმეეეთქო“ რო დავიყვირე და ჩემი საფირმო სიცილიც დავაყოლე არ მახსოვს როდის გავჩერდი.
ალბათ დიდი ხანი ვფხუკუნებდი და დავცინოდი ჩემ წინ ,სკამზე მდგარ თანუს.
-ტარაკანა ტაფით უნდა მოგეკლა ? -ძლივს გადავაბი ორი სიტყვა და სიცილით ატკიებულ მუცელს ხელები მივაჭირე .
-აუ ტასოოოო.შენ სახლში ტარაკანებს რა უნდათ
-გაიგეს ,რომ აქ იყავი და მოგაკითხეს -განვაგრძე სიცილი მე
-კარგი რა
-ჩამოდი გოგო , არ არის ტარაკანა აქ
-მიდი დაათვალიერე კარგად -ჩაიჩურჩულა ტირილნარევი ხმით და თვალები ააფახუნა
მეც სიცილით მოვავლე იქაურობას თვალი და იმის ნიშნად ,რომ არანაირი ტარაკანა აქ არ იყო თავი დავაქნიე.
თანუმაც ჯერ ცალი ფეხი ჩამოწია ძირს , მერე მეორე და ისეთი სისწრაფით გაიქცა თვალის გაყოლებაც ვერ მოვასწარი.
მეც სიცილით გავყევი უკან და თან თმებზე ხელის გულები ჩამოვისვი.


***
გაბრიელი.

-ხო დავით
-ბიჭო რა ქენი ? რა გითხრა
-რა მითხრა და ხვალ გეტყვი როდის გეტყვი პასუხსო-სიცილით ჩაილაპარაკა ტასოს ნათქვამი სიტყვები
-ნათიამ გული შემიჭამა დაურეკე დაურეკეო
-ჯიუტია დავით.ჯიუტი ბავშვი
-ეგ ბავშვია რო გაგიჟებს და გატარებს დარეტიანებულს-გაახსენა გაბრიელს ამჟამინდელი მდგომარეობა
-შენღა მაკლდი ახლა
-წადი და მიხედე ტასოს
-მიდი და საღამოს გნახავ


***
-ეს კაბა ჩავიცვა თუ ეს ? -კარებიდან დავანახე თანუს ორი კაბა
-არცერთი
-რატოო ? -შევიცხადე პირდაღებულმა
-იმიტო რო ესენი უფრო მოგიხდება-ღიმილით ამიფრიალა მუხლამდე ქვედაბოლო და ზოლიანი ზედა
-კარგი რა .ამ კაბასრას უწუნებ ? -წითელი კაბა დავანახე ჩემ წინ მდგომ ტასოს
-გოგო მეკითხები რა ჩავიცვაო.გეუბნები ესთქო მარა შენ მაინც შენსას აწვები.რაღაზე მეკითხები მაშინ ?-გამიბრაზდა ტასო
-კარგი ხო ჩავიცმევ მაგას -ჩავიბუზღუნე ჩემთვის და ლოგინზე დალაგებული ქვედაბოლო და მაიკა ხელში ავიღე
სარკეში კიდევ ერთხელ შევათვალიერე თავი და ქვედაბოლო ტანზე მივიდე
-ტელეფონი გირეკავს-ხელში აათამაშა აწკრიალებული ტელეფონი ტასომ
-ვინააა?
-პრინცი -ახარხარდა თანუ და ტელეფონი ზურგს უკან დამალა
-მომეცი გოგო -გავბრაზდი მე და ხელი წინ გავწიე
-აჰა ჰო აიღე -მითხრა სიცილით და ლოგინზე გულაღმა გადაწვა
გულში სამამდე დავითვალე.
ერთი...ორი...სამი...
და მერე ვუპასუხე გაბრიელს
-ალო
-როგორ ხარ ?
-არამიშავს შენ ?
-მეც მასე.გამოხვალ გარეთ?
-გარეთ რა მინდა ?-შევიცხადე მე.გეგონება რაღაც საოცრებას მეუბნეოდა
-გავისეირნოთ
-კარგი გამოვალ , სად შევხვდეთ ?
-ნახევარ საათში მოგაკითხავ
-ნახევარ საათში ? -გავოგნდი მე და ჯერ კიდევ გაუმზადებელ ჩემ თავს სარკეში დავუბღვირე
-ხო რა იყო ?
-არაფერი ,მეც მოვემზადები და ჩამოვალ-ვუთხარი და დამშვიდობების შემდეგ გავუთიშე.
მერე არ მახსოვს რომელ ხელში ქვედაბოლო მეჭირა და რომელში ზედა.
რა სისწრაფით ვეძებდი ვეხსაცმელს და როგორ დავივარცხნე აბურდული თმა.
მაგრამ ფაქტი იყო , გაბრიელმა ,რომ დამირეკა მოვედიო უკვე მზად ვიყავი და გასასვლელად ვემზადებოდი.
თანუს რიმილით დავუტოვე გასაღები და კარები გამოვიხურე.
კიბეებს ჩქარი ნაბიჯებით ჩავუყევი.
ბოლო ორ სართულს ,რომ მივადექი სიარულს შევუნელე.
უკვე ბოლო საფეხურებზე ვიყავი მომღიმარი გაბრიელი ,რომ დავინახე მიყუდებულ მანქანაზე.
მეც ბაგეები გავხსენი და დებილივით გავიკრიჭე.
ბოლო საფეხურზე ვდგავდი ფეხს სიმყარე ,რომ ვერ ვიგრძენი და საოცარი ტკივილი დამეუფლა კოჭთან.
მერე ყვირილით წამოძახილი სიტყვებიც მოწყდა ჩემ ტუჩებს და უნებურად სიმწრის ცრემლებიც გადმომცვივდა.
გაბრიელის შეშინებული თვალებიც დავინახე .
მერე ტკივილი უფრო რო გამიძლიერდა და თავი ვეღარ შევიკავე „რამე მიშველე გაბრიელთქო“ -სლუკუნით ვუთხარი.
გაბრიელმა ისე უცებ ამიტაცა ხელში თავი ბუმბული მეგონა.
მაგრამ რად გინდა .გინდა ბუმბული ვყოფილიყავი და გინდა მატყლი.
ფეხი ისე მტკიოდა სიმწრით ტუჩებს ვიჭამდი.

იმედია მოგეწონაბათ.ველოდები თქვენს შეფასებას