თვალებს საცოდავათ ვახელ თუარა, ორი ქალის გაკვირვებული სახე მეჩეხება მზერაში. თავზე ზედამხედველებივით გადმომყურებენ და ცდილობენ გაიგონ თუ რა იყო ჩემი გუშინდელი უხასიათობის მიზეზი.

"ვუთხრა თუ არა?"_ვეკითხები ქვეცნობიერ ანას რომელიც ჯერ კიდევ გამოუღვიძებელი გამომეტყველებით იყურება აქეთ იქით.

ტვინში მალევე მიტივტივდება წუხელ მომხდარი ამბავი ჩემსა და დემეტრეს შორის.

ვიხსენებ როგორ მეხებოდნენ მისი ხელები წელზე, წითელი ტუჩებით კი აცრემლიანებულ თვალებს მიკოცნიდა. მახსენდება მისი თბილი სიტყვები; მის მიერ ათასჯერ გამეორებული ჩემი სახელი. მმმ რა კარგი იყო მისი სითბო…

-ანო რა მოხდა გუშინ?_მეკითხება მოწყენილი ხმით ქეთო და ასეთივე ნაღვლიანი სახით გაჰყურებს ჩემს გვერდით, ლოგინზე ჩამომჯდარ თაკოს. ახალგაღვიძებული, ზანტი მოძრაობით ვწევ თავს და "სულ ერთია" სახით ვიხედები აქეთი იქით.
-გუშინ, საღამოს მერე სულ აღარ ჩამოსულხარ დაბლა. დემეტრეც გაქრა სადღაც. ანა მოხდა რამე?_დაღონებულად გამომყურებს თაკო და თანაგრძნობის ნიშნად მტევანზე მაგრად მიჭერს ხელს.

"რა მოხდა და გუშინ ჩემივე საკუთარი ხელით მოვისპე ბედნიერება!"_ყვირილით ვამბობ გულში. ფიზიკურად ალბათ სულ არაფერი დამეტყობოდა გოგოების მოწყენილი სახეები რომ არა. ბოლს და ბოლოს ჩემმა ქვის გულმაც დათმო პოზიცია და ადამიანური გრძნობებისთვის მომცა გასაქანი. ჯერ გული ამიჩქარდა, მერე მხედველობა დამიბინდდა, საბოლოოდ კი თვალებიდან ცრემლების უზარმაზარმა ნაკადმა წახეთქა. ჩქარი მოძრაობით მომეხვია თაკო მხრებზე, მეც მაშინვე მის კისერში ჩავრგე თავი. განერვიულებული ქეთევანი ზურგზე მეხვევა და ჩემს დაწყნარებას ცდილობს, მაგრამ ყველაფერი ისეთი ადვილი არაა როგორც ერთი სეხედვით ჩანს...

-ანო გვითხარი რა გჭირს რა. შენს გარეშე სულ სხვანაირად ვართ რა._აცრემლებული ქეთო აკანკალებული ხმით განაგრძობს ჩემს დაკითხვას.

"დავიღალე ყველაფრის გულში შენახვით!"

-არ ვიცი რა მოხდა! არაფერი არ ვიცი ქეთო!_ვხვდები რომ მალე ტირილი ბღავილში იზრდება. მოწყვეტილი ხელებით ვცდილობ ცრემლებით დაბინდული თვალების შემშრალებას. -სულ ყველაფერი ასეთი აბურდულია. არ მესმის რა უნდა გავაკეტო ან როგორ უნდა მოვიქცე..
-დაწყნარდი ანო. ნუ ტირიხარ ჩემო ლამაზო_ნაღვლიანი ხმით მანუგეშებს თაკო და თანაგრძნბის ნიშნად მხარზე მადებს თავს.
-იცით როგორ დავიღალე? მართლა არ მესმის რა უნდა ჩემგან. ჯერ თავის სახლში მივყავარ და ძალით მტოვებს იქ. თითქოს ყველაფერი შესანიშნავადაა მაგრამ მერე ამ იდიოტურ კორპორატივე ეს თამთა მოყავს, მაგრამ მაინც არ მანებებს თავს_ცრემლის ბოლო წვეთს საბნით ვიწმენდავ და მუხლებმოკეცილი ვიწყებ ყველაფრის მოყოლას. იქნებ მართლა გამიადვილდეს ყველაფერი თაკოს და ქეთოს რჩევებით. -გუშინ მეორე სართულზე ავედი მეთქი ცოტა ხნით მარტო მინდა ყოფნათქო. აივანზე ვიყავი და გავიგე რაღაცეზე ელაპარაკებოდა ლალის. მერე იმათ დიალოგში ჩემი სახელი მოვისმინე. ლალი რაღაცეზე ეჩხუბებოდა იმას._უჟმურ სახეს ვიღებ "იმის" ხსენებაზე. ვცდილობ გუშინდელი ამბები გავიხსენო, გული რამისაა მკერდიდან ამოხტეს. -მერე რამდენიმე წუთში დაწყნარდნენ და მეგონა ორივე შებრუნდებოდნენ შენობაში მაგრამ ავალიანმა დამინახა. მიხვდა რათქმაუნდა რომ იქ ვიდექი. ვერაფერი ვერ გავიაზრე ის ამომივარდა ოთახში..._სიტყვა ნახევარძე გავწყვიტე როდესაც თვალები ისევ ცრემლებმა ამირიეს. ბურუსიანი მზერიდან მაინც დავინახე თაკოს და ქეთოს აჭრილი სახეები.

-ანა რამე დაგიშავა?! იცოდე ჩემი ხელით მივახრჩობ!_ქეტევანის დაძაბული ხმა რატომღაც ოდნავ სიცილს მანიჭებს სახეზე. გოგოების გაბრაზებული გამომეტყველებაც მალე გაურკვევლობით იმოსება.
-არა ქეთო არაფერი არ დუშავებია, უბრალოდ...._დემეტრეს სიტყვები მიტივტივდება თავში:

<<გგონია ასეთი ადვილია იმ ადამიანის დავიწყება ვის გამოც სოცოცხლეს დათმობდი?>>

სახეზე მაშინვე სიწითლე მაკითხავს, თითქოს ერთი უზარმაზარი ცუნამის ტალღა მეხეტქება სხეულზე.

-ანა?!_თაკოს მოჭუტული თვალები ჩემი აზრების ამოკითხვას ცდილობენ. უცოდველ გამომეტყველებას ვაპარებ მისკენ და თითქოს ქალიც მაშინვე ხვდება ყველაფერს. ცბიერი ღიმილი არტყავს სახეზე.
-ქეთევან! ქეთევან ჩვენი ნანანო შეყვარებულია!_ლოგინიდან წამომხტარი, ქელქი გოგოსავით იწყებს ხტუნვას. გაკვირვებული ქეთევანიც მალევე მოდის გონზე. ამჯერად, უკვე ორი ქალის უაზრო კისკისი აყრუებს პატარა ოთახს.

"ნეტა ასეთი ადვილი იყოს ყველაფერი როგორც ამათ გონიათ"_გულის კუნჭულიდან თავგამოყოფილი ქვეცნობიერი ანა ამბობს უჟმური სახით.

-არ ვიცი თაკო. არ მიყვარს, მართლა არ მიყვარს უბრალოდ... უბრალოდ არ მესმის მისი დანახვისას რა მემართება..._ისევ სიწითლე მივლის სხეულზე.
-თითქოს ტვინი უტვინობაში იკარგება, თითოს გულიში მიწისძვრა აღვივებს ყველანაირ გრძნობას ერთდროულად..._ჩემს სიტყვებს ქეთევანი ამთავრებს და ჩემნაირად გაწითლებული გამოგვყურებს მე და თაკოს.
-მოკლედ ამან და ლევანმა გუშინ თავისი სასიყვარულო ღჯურტულით გამიბურღეს ტვინი!_სიცილით პასუხობს ამჯერად უკვე ლოგინზე წამოკოტრიალებული თაკო და ისევ მე მიბრუნდება. -ანო აი ზუსტად ეგაა სიყვარული. თითქოს დედამიწაზე მხოლოდ შენ და ის ხართ. სულ აღარავინ არ გაინტერესებს. არსებობთ მხოლოდ შენ და ის..._ტკბილი ხმით მეუბნება ქალი. რათქმაუნდა ორივე თავისი გრძნობებიდან გამომდინარე ლაპარაკობენ. მაგრამ ნუთუ მეც ზუსტად ასე ვგრძნობ თავს?

"ასე ვგრძნობ თავს თუ არა?"_კიდევ ერთხელ ვიმეორებ კითხვას.
"ჰმმმ... არა არ გრძნობ."_ვიტყვოდი, ქვეცნობიერი კიდევ ერთხელ ცდილობს სარკაზმის გავრცელებასთქო მაგრამ ამჯერად ძალიან მართალ რამეს მეუბნება.

ასეა. გოგოების მიერ ნათქვამი, ჩემთვის უცხოა. იქნებ, უბრალოდ მგონია რომ ავალიანი ცემტვის სულ ერთია, მაგრამ სულაც არაა ასე?

"ჯერ ჯობია ჩამოვაყალიბო ჩემივე საკუთარი ფიქრები.."

-არ ვიც გოგოებო. არაა ეს სიყვარული, მიჩვევაა. უბრალოდ მივეჩვიე ავალიანის მწვავე გამოხდვებს და ორაზროვან სიტყვებს. უბრალოდ მომწონს ეს ყველაფერი. მაინტერესებს მისი ბნელი მხარე და უბრალოდ მინდა გავიგო ვინაა სინამდვილეში.
-ზუსტად ეგაა სიყვაერრული ანანო! მისი ბნელი მხარე გიზიდავს და გინდა ამ ბნელეთის ზეგავლენის ქვეშ მოყვე..._სკამზე თეხი-ფეხ გადადებული ქეთევანი ღიმილიანი სახით გამომყურებს.
-არ ვიცი რას ნიშნავს ეს ყველაფერი, მაგრამ დღეიდან ავალიანთან არანაირი შეხება აღარ მექნება._სევდა ისევ მერევა ხმაში. ქეთო დაძაბულად წევს ტანს სკამიდან, თაკო გადიდებული თვალებით შემომყურებს. მათი რეაქციის დანახვამ სევდიანად ჩამაცინა. -ყველაზე იდიოტი ქალი ვარ ამ დედამიწაზე!_თავს ვეღარ ვიკავებ. ისევ ცრემლები. დავიღალე, ძალიან დავიღალე. -გ..გუშინ მითხარ რო შენს გამო სიცოცხლეს დავთმობო... _ბღავილით ვამბობ ორიოდე სიტყვას. გული ისევ ამოვარდნას მაქვს. -სულელი ვარ! იცით რა ვუთხარი?!_ტირილიანი ხმის გასაგებად გოგოები ახლოს ჯდებიან ჩემთან და ცდილობენ რამენაირად მაინც დამაწყნარონ. -ვუთხარი რომ არ მინდა შენთან არაფერი საერთო მქონდესთქო. მინდა დამივიწყო და წახვიდე მეთქი! იდიოტი ვარ! ი-დი-ო-ტი!

"რა ჩავიდინე?! ეს რა ჩავიდინე!"

ბღავილის ხმა ნელ ნელა იზრდება. ვცდილობ დავწყნარდე მაგრამ სულ არაფერი არ გამოომდის. ვგრძნობ როგორ მეხუტებიან გოგოები. მალევე ვაცნობიერებ რომ ორივე ტირის ჩემს შემომყურე.

"ხედავ სადამდე მიიყვანე საქმე ანა! დაწყნარდი! ყველაფრის გამოსწოება შეიძლება!"_მკარნახობს ქვეცნობიერი. მეც დამჯერი გოგოსავით ვცდილობ მოვუსმინო და ნელ ნელა გულსაც ვაწყნარებ.

-გოგოებოოო... რ..რა ვქნა ჰა?_სლუკუნით ამობუტბუტებულ სიტყვებს როგორც იქნა ვუყრი თავს და ასეთ თუ ისე ნორმალურ წინადადებაში ვაერთიანებ.
-წახვიდე და უთხრა რომ გიყვარს ანა! გადამრევ. როგორ შეგიძლია იყო ასეთი ფრიგიდული! გამოცოცხლდი გოგო! რით ვერ გაიგე რომ გიყვარს ის ადამიანი! ოფისში რამდნჯერაც არ უნდა გნახო სულ ღრუბლებში დაფრინავ. არ ვიცი მის სახლში რომ დარჩი თქვენს შორის მოხდა რამე თუ არა, მაგრამ იმ დღის შემდეგ სულ შეიცვალე ანა_გამწარებული თვალებით გამომყვირის გაცეცხლებული თაკო. ალბათ ჩემი შეშინებული სახის შემომყურე აცნობიერებს რომ დაწყნარების დროა და სევდიანი ღიმილი მხვევს ხელებს მხრებზე. -ანო ხომ გიზიდავ ავალიანი არა? რატომ ცდოლობ რომ განდევნო? მართალია გუშინ იმ თამთასთან ერთად იყო მოსული მაგრამ რამდენჯერაც არ უნდა მომეკრა თვალი მისთვის სულ შენ გიყურებდა. იცი? რაც ჩვენს ოფისში გამოჩნდი სულ შეიცვალა. ადრე ძალიან ცივი იყო ანა. შენი გამოჩენის მერე სულ სხვა ადამიანი გეგონება. დააფასე ესეც რა._თაკოს ხმა უფრო თხოვნას გავს. ცრემლის ბოლო წვეთი მვარდება თვალიდან. ვცდილობ შედარებით გავამხნევო ჩემი თავი და აბათ გამომდის კიდეც. ჩემი საქციელის გამოსწორებასაც ვუფიქრდები.

"არ ვიცი როგორ ან რანაირად შევძლებ დემეტრეს შემორიგებას მაგრამ დარწმუნებული ვარ რომ მოქმედების დროა!"

***

აბაზანიდან ახალგამოსული ვცდილობ დავალაგო საკუთარი აზრები. მხოლოდ ახლა მახსენდება რომ დღეს კვირაა.

"ანუ ხვალ ორშაბათია.. წესით ხვალე უნდა შევხვედრილიყავით მე და ავალიანი. მაგრამ რატომღაც ეჭვი მეპარება რომ კიდევ მოუნდეს ჩემი ნახვა. ეეეჰჰჰჰ..."_ნაღვლიანი სახით საცოდავათ ვოხრავ. მაგრამ მე რა ანა ერისთავი ვიქნებოდი ყველა პრობლემის გამოსავალი რომ არ მცოდნოდა?!

"გენიოსი ვარ! გე ნი ო სი!"_გახარებული სახით ვიმშრალებ თმებს და აულ რამდენიმე წამში ჩაცმულ დახურული გავყურებ ჩემს თავს სარკეში.

გაინტერესებთ რა მოვიფიქრე არა? მაშ ასე მოემზადეთ!

"დარწმუნებული ხარ რომ ყველაფერი გამოვა?"_თვალებმოჭუტული ქვეცნობიერი ანა დოინჯშემორტყმული გამომყურებს.

"რათქმაუნდა გამოვა!იმედია ხვალ სამსახურში მოვა ავალიანი. და მთავარია ხეპრე დემეტრე ძალიან არ გაჯიუტდეს და კომპრომისზე წამოვიდეს!"

ჩემივე უაზრო აზრები მაბნევენ ამიტომ შედარებით დაწყნარებული ტვინით ვცდილობ თავიდან შევუდგე ფიქრს.

ესეიგი აი რა მოვიფიქრე: ხვალე მაინც ხომ უნდა შევხვედრილიყავით მე და დემეტრე? ჰოდა ამჯერად მე გადავდგავ პირველ ნაბიჯს. ორშაბათობით გვიანობამდე რჩება ხომე ოფისში ამიტომ იქ მოვუხერხებ რამეს.

"მთავარია გაიგოს, სინამდვილეში რას გრძნობ მის მიმართ!"

რას ვგრძნობ? სიყვარულს ხალხო! სიყვარულს, რომლელსაც ამჯერად ჭკუიდან გადავყავარ, და იმავე სიყვარულს რომელიც ჩემს, სულ ყველაზე სულელურ იდეებზეა პასუხისმგებელი!

"ჰო, ჰო...მიყვარხარ დემეტრე ავალიანო!"

***


სულ რამდენიმე ხანში უკვე ჩაცმულ დახურული მივქრივარ კიბეებზე, მისაღები ოთახისკენ სადაც ყველას მოუყრია თავი. მესმის როგორ იცინიან ხმამაღლა რაღაცაზე და ხალისიანი ხმით კამათობენ.

კიბის ბოლო საფეხური როგორც იქნა ჩავდგი და ვეცადე რაც შეიძლებოდა სულ ერთია სახე მიმეღო. მაგრამ ალბათ იმდენად გახარებული ვარ ჩემი საკუთარი იდეებით და დემეტრეს სიყვარულში აღიარებით საკუთარი თავის მიმართ, რომ ეს ყველაფერი სახეზე უზადოდ აღმებეჭდება. გაკვირვებული სახით შემომციცინებენ თავისი კავალერების მკლავებში ჩახუტებული ქეთო და თაკო. სპორტულებში გამოწყობილი ილია სავარძელში ზის და გახარებული გამომეტყველებით შემომყურებს. თვალებს კუთხეში, დივანზე მჯდარი ორი ხელგადახვეული სხეულისკენ ვაპარებ. გული წამიერად მიკვდება როდესაც ჩემი თვალები დემეტრეს ვნებიან მზერას აფიქსირებენ. მის გვერდით მჯდარი თამთა კრუსუნით იტუზება მის მკლავებში და არანაკლებ სასიამოვნო გამომეტყველებით ანათებს არემარეს.
წამის მეასედში გაბოროტებულად ვნებიანი მზერა მეჩეხება სხეულზე. ცხელი ტალღა რატომღაც სასიამოვნოდ მივლის ტანზე და კანზე მაშინვე ჟრუანტელი მაყრის. ვცდილობ დემეტრეს მზერა არაფრად ჩავაგდო მაგრამ რატომრაც დიდად არ გამომდის. მის ყოველ გამოხედვაზე გული საგულედან ქუდმოგლეჯილივით ვარდება.

-სად გაქრი გოგო გუშინ? ვიფიქრე ცუდათ ხო არაა თქო_თვალებმოჭუტული სახით მეუბნება თაკოსთან მოკალათებული მათე.
-არა, ძალიან კარგად ვგრძნობდი თავს_თავაზიან ღიმილს ვურტყავ. თვალებს მალულად ვაპარებ დემეტრესკენმაგრამ ისევ მის საზარელ თვალებს ვაწყდები. ამჯერად, სიცივე არსასიამოვნოდ მივლის ორგანიზმში.
-ვიფიქრე ილია სადმე ხომ არ გაგვეყვანა დღესთქო._კითხვით სავსე ხმით ამბობს ლევანი. როგორ მეზარება ეს ყველაფერი რა...

"სახლში მინდა..."

-აუ მე უნდა წავიდე ხალხო რა. კატო მარტოა მთელი დღე._ დის მარტოობას ვიმიზეზებ. არადა ხომ ვიცი ჩემს დაიკოს ახლა სახლში სამოთხე აქვს მოწყობილი. ძალიან არ მინდა აქ დარჩენა და დემეტრეს ყოველი ბოროტული გამოხედვისგან ტანჯვა. ჯობია ყველაფერს ხვალ მივხედო...

"მართალია. ხვალ მივალ მასთან, სამუშაო საათების დამთავრების შემდეგ და საულ ყველაფერს ვეტყვი!"_დამძიმებული სხეული მალევე სიხარულით მევსება რატომღაც. უბრალოდ ვხვდები რომ საჭიროა იმ ადამიანისთვის ბრძოლა ვის გამოც "სიცოცხლის ბოლო წვეთს დატმობდი". დემეტრეს სიტყვები მახსენდება რატომრაც და სახეზეც პატარა ღიმილი მიელვებს.

"დარწმუნებული ვარ ყველაფერი კარგად იქნება. ყველაფერი დალაგდება..."

-ძალიან აუცილებელია შენი წასვლა ანო?_ვითომდა მოწყენილი სახით მეუბნება ლევანის მკლავებს მოხვეული ქეთევანი. არადა ხომ ვიცი მაჭანკლობას ცდილობს ახლა!
-კი ქეთევან აუცილებელია!_თვალების ბრიალით ვუბრუნებ პასუხს. ისიც მალევე ხვდება რომ ჩემს აქ დარცენას აზრი არ აქვს ამიტომ ბრძლის გარეშე ნებდება.

-კარგი მაშინ მე გაგიყვან ანანო._სევდიანი ხმით მეუბნება თაკო და ასადგომად ემზადება როდესაც მამაკაცის ხმა აჩერებს
-თაკო ჯობია შენ მათესთან დარჩე. ანას მე გავიყვან.._სერიოზული ხმით ამბობს სავარძელზე მჯადარი ილია რომელიც სავარაუდოთ თვალს წამითაც არ მაშორებდა. სახეზე ოდნავი სიწითლე მივლის მაგრამ მეორე წამს, მამაკაცის გაღიმებული გამომეტყველების დანახვისას ყველაფერი მავიწყდება...ერთის გარდა. უნებურად ვიხედები კუთხეში მჯდარი, დაძაბული სხეულისკენ რომლის გაშავებული თვალები სულამდე ატანენ და გულში შიშის უზარმაზარ დოზას მინედგავენ...

***

დაახლოებით ორმოც წუთიანმა მგზავრობამ ძალიან წყნარად ჩაიარა. ამ დროის განავლობაში ილია წამითაც არ გაჩერებულა. რაც სხვათაშორის ძალიან მომწონს! მისი სასაცილო ისტორიების მოსმენა მეც ძალიან მახალისებს, ჰოდა ავტომობულშიც მხოლოდ ჩემი უაზრო სიცილი თუ ისმის. რამდენჯერმე დავინახე როგორ გამომხედა საჭესთან მჯდარმა მამაკაცმა თბილი მზერით და ოდნავი ღიმილით ჩაიცინა. სხვა რომ ყოფილიყო ალბათ უსიამოვნოდ შევიშმუშნებოდი მაგრამ ახლა ამის დრო სულ არ მაქვს. დემეტრეს იგნორის მოუხედავათ თავს ძალიან კარგად ვგრძნობ.

-მოვედით ანა_სევდიანი ხმით მითხრა ილიამ და ჩემს მიერ მისწავლებულ მისამართზე გააჩერა. -აუცილებელი იყო შენი წამოსვლა?_ისევ ნაღველი შეეპარა მის ტონს. მისი მოწყენილი, უზარმაზარი თვალების დანახვამ რატომღაც ღიმილი მომგვარა.

"რა საყვარელია!"_გაკრეჭილი სახით მეუბნება ქვეცნობიერი და ილიას პატარა ბავშვივით ნაწყენი სახით აგრძელებს ტკბობას.

პასუხს არ ვცემ. უსიტყვოდ გადავდივარ ავტომობილიდან და გაღიმებულ სახეს ვატრიალებ მისკენ.

-მადლობა ილია. იმედია კიდევ გნახავ._ჩემივე საკუთარი ტონი რატომღაც ზედმეტად ცივი მგონია ამიტომ ვცდილობ ქალური კისკისით განვმუხტო სიტუაცია.
-შეხვედრამდე ანა..._თვალებმოჭუტული, ვნებიანი მზერით მაცილებს სადარბაზომდე, შემდედ კი ჩქარი მოძრაობით წყდება გზას და სპორტული ავტომობილის დამაყრუებელი ხმით იკარგება ჰორიზონტზე.

***
10:00

ორშაბათი. დღე რომელსაც გუშინდელის მერე მოუთმენლად ველოდებოდი. დღეს ყველაფერი ნათელი გახდება.
არ ვიცი როგორ ან რანაირად მივეჩვიე ასე მალე დემეტრე ავალიანს. ქეთო და თაკო ამბობენ ეს სიყვარულიაო. ნამდვილად არ ვიცი ასეა თუ არა, მაგრამ ვიცი რომ დემეტრე საშინლად მიზიდავს. და დარწმუნებული ვარ რომ ამ მიზიდულობისთვის უნდა ვიმოქმედო და ჩემი სულელური გამოხტომის შემდეგ, კორპორატივზე, რამენაირად მაინც შემოვირიგო ჩემი ავალიანი!

გუშინ, ილიას გამოცილების შემდეგ პირდაპირ სახლში შევიყუჟე. კატო მეგობრებთან ერთად ყოფილა კინოში გასული ამიტომ თითქმის მთელი დღის განმავლობაში მარტოობით ვტკბებოდი. ნუ მოლედ, გუშინ არაფერი განსაკუთრებული არ მომხდარა.

მაგრამ აი დღეს უნდა ველოდოთ სიუჟეტის განვითარებას ჩემსა და დემეტრეს შორის!

***
14:00

ოფისისკენ მთელი სიხარულით მივქროდი დილით. ეხლა ჩემს პაწაწუნა კაბინეში ვზივარ და შესვენებით ვტკბები. ჩაის ჭიქაზე ვითბობ გაყინულ ხელებს და მოუთმენლად ველოდები სამუშაო საათების დამთავრებას.

***

16:45

თაკოსთან ჭორაობის შემდეგ, ჩემთვის ძალიან ცუდ ამბავს ვიგებ. დმეტრე არ მოსულა ოფისში დღეს...

"ნუთუ ყველაფერი წყალში ჩამეყრება?"

***

17:05

<<ანო მოვიდა! ამწუთას დავინახე მათეს კაბინეტში>>
თაკოს მესიჯი იმედს მიბრუნებს.

"ყველაფერი კარგად იქნება ანა!"_მეუბნება ქვეცნობიერი.

იმედია...

***

20:00

შენობა ფაქტიურად ცარიელია. მხოლოდ პროგრამერები დარჩნენ მეცხრამეტე სართულზე. თაკომ კიდევ ერთხელ მომწერა. თურმე მათეს გაუყვანია სახლში. ისიც მითხრა რომ დემეტრე თავის კაბინეტში გამოიკეტა და რამდენიმე საათი არ გამოსულაო. დარწმუნებული ვარ ეხლაც იქაა. ამიტომ შესანიშნავი მომენტია რომ მივიდე მასთან და ბოდიში მოვუხადო ჩემი იდიოტური საქციელის გამო. და საერთოდაც, ვუთხრა თუ რას ვგრძნობ სნამდვილეში მის მიმართ!

ლიფტში შესვლაზე რათქმაუნდა ისევ უარი ვთქვი, ამიტომ ახლა ფეხების კანკალით მივაბიჯებ კიბეებზე. გული რამისაა მკერდიდან ამოხტეს. არა იმიტომ რო დემეტრეს ნახვა მაშინებს. პფფ რა სისულელეა. უბრალოდ საშინლად დამღალეს ამ იდიტურმა, უთვლელმა კიბეებმა!
ქოთქოთით ავიარე ბოლო საფეხური და როგორ იქნა მივაღწიე სასურველ სართულს, ოცდამეოთხე სართულს, სადაც დემეტრე თავის უზარმაზარ კაბინეტში ახლა მარტოა გამოკეტილი. გულიც ნელნელა იწყებს გუგუნს.

"დავბრუნდე? იქნებ არ ღირს მისი ნახვა?"_ტუჩს ყოყმანის ნიშნად ვიკვნეტ და კაბინეტის კარების წინ გაქვავებულივით ვჩერდები.
"გადაირიე ანა?! წახვალ და ყველაფერს ეტყვი!"_ქვეცნობიერი რათქმაუნდა ყვირილით მომმართავს და ხელს მკრავს შემდეგი ნაბიჯის გადასადგმელად.

"ეჰჰ.. რადგან მოვედი, ბარემ ბოლომდე მივყვები ამ ყველაფერს.."

აკანკალებულ ხელს ურდულს ვადებ. საბოლოო, ჰაერის ღრმა ყლუპს ვუშვებ ფილტვებში და შედარებით მომატებული თავდაჯერებულობით ვარებ უზარმაზარ კარებს.

"სიწყნარე! მთავარია სიწყნარე ანა!"

-დემეტრე ლაპარაკი მინდ..._ წამის მეასედში სისხლი ყინულს ემსგავსება. აგუგუნებული გული ფეთქვას ანელებს. ტვინი ბურუსით იფარება.

მამაკაცის ძლიერი სხეული მაგიდაზე შემომჯდარ ქალს ებჯინება და უკან გადახრილ ყელს მადიანად უკოცნს. ხელებს შიშველ წელზე მომთხოვნად უფათურებს და ცხელი ანაბეჭდების კვალს უტოვებს. ქალის ოდნავი კრუსუნიც ექოს სახით გაისმის უზარმაზარ ოთახში.

"თამთა..."

დემეტრეს ზურგზე ხელები ძლიერად შემოუხვევია. თხელი, აბრეშუმის პერანგის ჩახსნილი ღილებიდან ბოუსტჰალტერი მოუჩანს. ჩემი დანახვისას ქალის სახე ჭარხალს ემსგავსება. როგორც ჩანს ნამდვილად მოულოდნელ დროს გამოვჩნდი.
მაგრამ აი დემეტრესთვის ეს შედარებით ადვილი საკითხია. ქალის სხეულს ზანტი მოძრაობით ცილდება და მაგიდის კიდეს, ხელებ გადაჯვარედინებული ეყრდნობა. მისი სადისტური ღიმილი ტანზე არასასიამოვნოდ მივლის. პერანგის ჩახსნილი ღილებიდან მადისაღმძვრელი სხეული მოუჩანს, ოდნავ აწეწილი თმა კი ქაოსურა აყრია შუბლზე. მისი აჩქარებული სინთქვიდან გამომდინარე როგოც ჩანს ძალიან "ცხელი საქმით" იყვნენ დაკავებულნი.

-რამე გნებავთ ქალბატონო ანა?_თვალებმოჭუტული მამაკაცი სახეს ატრიალებს ჩემსკენ. მხოლოდ ახლა ვიაზრებ თუ რა სულელი ქალების რიცხვს მივეკუთვნები! ალბათ გულში დანა რომ ჩამარტყან სისხლის წვეთიც არ წამოვა. გაშეშებული ვდგევარ კარებში და გადიდებული თვალებით გავყურებ ხან ანერვიუებულ თამთას ხანაც დემეტრეს ცინიკურ ღიმილს.

-დემეტრე მე...მე წავალ!_თამთას აკანკალებული ხმა ბუნდოვნად ჩამესმის ყურებში. შედარებით მოწესრიგებული ქალი ელვისებური სისწრაფით მივლის გვერდს და ოთახსაც მალევე ტოვებს.

მეე? მე ისევ ძეგლივით გაშეშებული ვდგავარ დემეტრეს წინ და თვალსაც ვერ ვაცილებ. ბოლოს როგორც იქნა ვახერხებ არეული წინადადებისთვის თავის მოყრას და დაბნეული ხმით ვცდილობ პასუხის გაცემას.

-მაპატიეთ ბატონო დემეტრე, არ მეგონა თუ დაკავბული იყავით_თვალების არიდებით ვეუბნები. გულის ფანცქალით ვტრიალდები და აბურდული ნაბიჯებით ვტოვებ ოთახს, მაგრამ ძლიერი ბიძგი მაჩერებს ადგილზე.

-ანა..._მისი ვნაიანი ხმა ყურებში სასიამოვნობ ჩამესმის მაგრამ ამინც,
ბრაზის უსასრულო ტალღა მარტყავს. უხეში მოძრაობით ისევ ვტრიალდები უკან. დემეტრეს მტევანი მთელი ძალით ჩამბღაუჭებია მაჯაში, თვითონ კი გამჭოლი მზერით მაკვირდება სახეზე. უსიტყვოდ გავყურებ საზარელი თვალებით. მისი გამომეტყველება არანაკლებ დაუნდობელი მეჩვენება.

"გონია ამის შემდეგ კიდევ მე მოვუხდი ბოდიშს? იოცნებე ავალიანო!"

მომენტალურად ვითავისუფლებ თავს მისი ტორებიდან და უკანმოუხედავად ვტოვებ ოთახს...

***

გულაჩქარებული ვცდილობ გზა გავიკვლიო ქარიან ამინდში. "ეს პი აიდან" გამწარებული გამოვიქეცი. ტირილი მინდა. ძალიან მინდა მაგრამ ვერ ვტირივარ. ერთი წვეთი ცრემლიც არ მადგება თალზე...

"დავიღალე ამ ყველაფრით... და ვი ღა ლე! რატომ მაინცდამაინც მე ჰა? არ შეიძლებოდა ნორმალური, წყნარი ცხოვრება მქონოდა?!"

იმ იდიოტრუ ჩიხში სულ არაფერი რომ არ მომხდარიყო ავალიანსაც არასდროს არ გადავეყრებოდი! არას-დროს!

გაცეცხლებულ ტანს ქუჩაში ნელი მოძრაობით მივათრევ. ალბათ უნდა მწყინდეს ან რაიმე ამდაგვარი მაგრამ სულ არაფერს რომ არ ვგრძნობ? ნუ ბრაზის გარდა. და ესეც მხოლოდ და მხოლოდ იმიტომ რომ ძალიან სულელი ქალი ვარ. არ ჯობდა დავტეულიყავი ერთ ადგილას? მითუმეტეს მეთვითონ არ ვუთხარი დემეტრეს შენთან არაფერი საერთოს ქონა არ მინდა თქო?

-ანა!_მანქანის მუხრუჭის ხმა ცარიელ ქუჩას მომენტალურად აყრუებს. უხეშად ვატრიალებ ტანს უკან და მაშინვე შავ თვალებს ვაწყდები.
-ილია? აქ რას აკეთებ?_გაკვირვებული გავყურებ ავტომობლიდან გადმოსულ მამაკაცს რომელიც ღიმილიანი სახით მიცქერის.
-შუადღისას თაკოს შევხვდი რაღაც კონფერენციაზე და მითხრა რომ გვიანობამდე რჩებოდი დღეს ოფისში. ვიფიქრე გავუვლითქო._ოდნავთვალების არიდებით მითხრა და კეფა მოიფხანა.

"ამ კაცის საყვარელი ხასიათი გადამრევს!"_სიცილით მეუბნება ქვეცნბიერი.

ილიას გაღიმებული სახის შემყურე შედარებით კარგ ხასიატზე მოვდივარ მაგრამ სულ რამდენიმე ხნის წინ მომხდარი ამბავი თავიდან მაინც არ ამომდის...

***

ვზივართ კაფეში. ილია ისევ სასაცილო ისტორიებს მიყვება და ჩემს გამხიარულებას ცდილობს. უსიტყვოდ ესმის რომ ვერ ვარ ხასიათზე.

-ანა რა გჭირს? მოწყენილი მეჩვენები._სევდა ეპარება მის ხმასაც.
-არაფერი ილი უბრალოდ დავიღალე, დღეს გადატვირთული დღე მქონდა ძალიან._იდაყვებით ვეყრდნობი მაგიდას და თავს ჩაბნელებული ქუჩისკენ ვატრიალებ
-ანუ გინდა თქვა რომ შენი "დაღლილობა" და ავალიანი სულ სხვადასხვა საქმეა არა?_ნაღვლიან ღიმილს აპარებს ჩემი გადიდებული თვალებისკენ

"რაოოოოოო?!"_ფეხზე წამომხტარი ქვეცნობიერი პირდაღებული მეკითხება. მეც გაკვირვებულად გავყურებ ჩემს მოპირდაპირებ მჯდომ ილიას.

-მისი მზერის და შენი დაბნეულობის იგნორირება ძნელია._ისევ სევდიანი ხმა ამოსდის ყელიდან. პასუხს არ ვცემ. მოწყენილად ვაპარებ თვალებს მისკენ და ჰაერს ღრმად ვუშვებ ფილტვებში. -ნუ ხარ მოწყენილი რა.
-არ ვარ მოწყენილი ილი, უბრალოდ ყველაფერი ასეთი აბურდულია._თვალების არიდებით ვამბობ ორიოდე სიტყვას.
-მოკლედ, აღარ გვინდა მოწყენილობა_შედარებით მხიარული ხმით მეუბნება მაინც სევდამორეული ილია და ძალას იკრეფს რომ უფრო ხალისიანი გამოჩნდეს.

***

მოწყენილბა როგორც იქნა ზურგს უკან მოვიტოვეთ. ცოტა ხნით კარაოკე ბარში შევირბინეთ და რამდენიმე ჭიქა კონიაკის შემდეგ ვიცეკვეთ კიდეც. ილიას ალკოჰოლის პატარა კვალიც არ ეტყობა, მაგრამ აი მე კარგად ვარ შეზარხოშებული. დემეტრეს გახსენება ისევ გულს მიჩქარებს მაგრამ მაინც ვიცინი უაზროდ.

"უი უი...თავი მტკივააა!"

წამის მეასედში მეხვევა თავბრუ და თავზე ხელის მიდებით ვაგებინებ ილიას რომ ვერ ვარ კარგად.

***

-ეჰ ანო, შენ ამის მერე წვეთი ალკოჰოლიც არ უნდა მოგაკარო!_ხმამაღალი სიცილით ამობობს მამაკაცი და ცდილობს სადარბაზოს კიბეებზე ამიყვანოს. ჩემი თავის ლანძღვით ვადგავ ყოველ მორიგ ნაბიჯს.

"დებილი ვარ! არაა ჩემი სტიქია ეს დალევა და რა მინდოდა ნეტა!"

-ეს ერთი კიბეც. აი მოვედი ანო! დაგვადგა საშველი!
-კარგი რა, შენ მაინც ნუ დამცინი!_დაბღვერილად ვუყურებ მაგრამ მეორე წამს მეც სიცილი მიტყდება. -მადლობა რომ მომიყვანე ილი._ტანჯული ღიმილით ვეუბნები მომცინარ მამაკაცს რომელიც მოჭუტული თვალებით გამომყურებს.
-ანა დარწმუნებული ხარ რომ უკეთ გრძნობ თავს? რაიმე წამალი ხომ არ გვეყიდა?_მზრუნველად ამბობს და ჩემი ბინის ჯარების გაღებაში მეხმარება.
-არა ილია კარგად ვარ._ღიმილით მივმართავ ცოტათი აფორიაქებულ მამაკაცს და სახლის კარებს ფართოდ ვაღებ -არ შემოხვალ?
-არა ანა. სხვა დროს იყოს. ჯობია დაისვენო_ისევ მიღიმის და მზრუნველად მკოცნის შუბლზე. სხვა მამაკაცისგან რატომღაც ასეთ საქციელს არ მივიღებდი და ალბათ არც მესიამოვნებოდა მაგრამ ილიასთან სულ სხვანაირად ვგრძნობ თავს, უფრო თავისუფლად და გახსნილად...

***

ღამდენიმე წუთში უკვე შედარებით გამოფხიზლებული ვზივარ კატოს ლოგინზე და მის სასაცილო ბუზღუნს ვუსმენ. თურმე მის სკოლაში ფორმა გამოუცვლიათ და დიზაინი არ მოსწონს ქალბატონს.

-რა გინდა ჩემი აზრით ძალიანაც ლამაზია._თვალიერებით ვუყურებ სარკესთან მოტრიალე, ფორმაში გამოწყობილ კატოს. მოკლე ნაცრისფერი კაბა და თეთრი პერენგი ძალიან უხდება ერთმანეთს. ზემოდან მუქი ლურჯი კოსტუმი აქცს მოცმული და ამავე ფერის პატარა ბაფთა უკეთია ყელზე. როგორც უკვე მოგახსენეთ ჩემი დაიკოს ახალი სკოლა რაღაც ცვლილებებს გადის, ჰოდა ეს სასკოლო ფორმაც ერთ ერთია.
-კარგი რა ანა, ნახე რას გავს!_დაჯღანული სახით გაჰყურებს ქალბატონი სარკეს.
-მე ძალიან მომწონს. წინას მაინც ხომ ჯობია_ლოგინზე მიგდებულ სხვანაირ ჩასაცმელს ვიღებ და გულმოდგინედ ვათვალიერებ
-არა ეგ ჯობდა. მაგაში უკეთესი ფერებია!
-მოკლედ ესეთი წუნია როგორ ხარ ადამიანო._ვითომ ბუზღუნით ვეუბნები ტანსაცმლით უკმაყოფილო კატოს.
-აი მოდი შევადაროთ და ნახავ რომელი უფრო ლამაზია! შენ ეგ ჩაიცვი და ვნახოთ._ეშმაკური სახით გამომყურებს კატო და მეორე ფორმისკენ მიმითითებს. მეც თვალების ტრიალით გავყურებ ქალბატონს.

"ჰმმ, რატომაც არა. თანაც ეს სასკოლო ფრმა წამით მაინც გამომაჩენს უფრო ახალგაზრდათ!"_სიცილით ვეუბნები ჩემს თავს. პფფფ, არადა მეც ეხლა სამოცი წლის ქალი არ ვიყო რა.

რამდენიმე წუთში სასკოლო მოკლე კაბასა და თეთს პერანგში გამოწყობილი სარკის წინ ვდგევარ და დამკვირვებელის მზერით გავყურებ ჩემს თავს.

-აი ნახე, ეგ ფორმა უკეთესია! ეს კიდე რას გავს!_ჩემსკენ მიუთითებს ეკატერინე და თავისი ტანსაცმლის შემხედვარე ისევ იჯღანება.
-კატო იცი რას გეტყვი, ნუ ხარ უჟმური რა!_სიცილით გავყვირივარ ქალბატონს და მის მიერ ნასროლი ბალიშის აცილებას ვცდილობ.
კორიდორისკენ გავარდნილი კატო თავისი მოულოდნელი მოქმედებით გულს მიხეთქავს. მხოლოდ ახლა ვაცნობიერებ რომ კარზე ზარი ყოფილა.

-ვა ეს ვინ მოსულა!_ოთახიდან ოთახში ბუნდოვნად მესმის ვიზე ამბობს ეკატერინე თუმცა მალევე ვაცნობიერებ რომ ქეთო და თაკო იქნებიან. -ანაააააააა! მოდი მალე!_ჩემი დის ღრიალიდან გამომდინრე ნამდვილად ჩემთან არიან მოსულები. საბოლოოდ ვავლებ თვალს ჩემს ანარეკლს სარკეში და მოკლე კაბის ფრიალით მივდივარ მისაღებისკენ.

მაგრამ მე ხომ ბედი აქაც არ მწყალობს! ოთახში გასულს ნაბიჯი ერთ ადგილზე მეყინება როდესაც ტასოს ვაწყდები. მაგრამ აქ არაა პრობლემა. პრრობლემა მის გვერდით მდგარ მაღალ მამაკაცშია, რომელიც მწვავე მზერით მათვალიერებს.

-ანო, კატო დღეს ჩემთანაა დაპატიჟებული! ასე რომ უარი არ მიიღება! იძულებული ხარ რომ გამოუშვა!_სიცილით მეუბნება ხუჭუჭა ტასიკო.
-ვსო ანო მივდივარ გასამზადებლად!_კისკისით მირბიან გოგოები ოთახისკენ და მტოვენებ ასე გაყინულს ერთ ადგილზე.
-ვიფიქრე მარტოებმა უნდა დავილაპარაკოთთქო.
-შენთან არაფერი არ მაქვს სალაპარაკო._ცხვირ აბუზული ვპასუხობ მამაკაცს, შემდეგ კი ზურგს ვაქცევ. მაგრამ ისევ მიჭერს მკლავზე და თავისკენ მატრიალებს.
-დარწმუნებული ვარ, ძალიან ბევრი გაქვს სათქმელი ანა_ცბიერად მეუბნება და კიდევ უფრო მიზიდავს თავისკენ.
-დემეტრე რა გინდა ჩემგან? აღარ ვიცი, მარტლა აღარ ვიცი რას ელი ჩემგან._გაცეცხლებულად ვეუბნები ავალიანს და მისი ხელისგან ვთავისუფლდები. ამ დროს გამზადებული გოგოებიც გამოდიან ოთახიდან.
-მოიცა ვერ გავიგე ეხლა, სად მიბრძანდებით თქვენ?_დემეტრეს ბრაზს გოგოებს ვაფრქვევ, რომლებიც გაკვირვებულად გამომყურებენ.
-კარგი რა ანა, ნუ ხარ ასეთი უჟმური. წავიდნენ გაერთონ._საუბარში ავალიანი ერევა ცბიერი ტონით და ასევე ცბიერად გამომყურებს.
-ჰო ნანანო რა. ნუ ხარ ასეთი!_კატო ავალიანს მაშინვე უჭერს მხარს. მოკლედ გადამრევს ეს ხალხი რა!
-მორჩა წავედით! ლევანი გველოდება დაბლა მანქანით._ კარებისკენ ხელჩაკიდებული მიათრევს ტასო კატოს. წამიტ ჩერდება და დემეტრეს გამოყურებს გადიდებული თვალებით. -შენ არ მოდიხარ?
-არა. ქალბატონ ანასთან მაქვს საქმე._ცბიერ თვალებს არ მაცილებს ავალიანი ისე პასუხობს კარებში მდგარ გოგოებს.
-ოკუნა. აბა ჰეთ და აბა ჰოთ!_საყვარლად ამბობს ტასო, შემდეგ წამს კი კარების უკან უჩინარდება კატოსთან ერთად.

"ესეც ასე. დავრცით მარტო მე და ეს მხეცი"_ბოროტად გაყურებს ავალიანს ქვეცნობიერი მაგრამ მაინც დორბლებს ყრის მისი ვნებიანი თვალების დანახვისას.

-დემეტრე წადი. არ გვაქვს არაფერზე სალაპარაკო ჩვენ.
-მშია. საჭმელად რა გვაქვს?_ ჩემს ცხვირ აბუზულ ხელებგადაჯვარედინებულ პოზას აიგნორებს და სამზარეულოსკენ მიდის ნელი ნაბიჯებით. სიტყვა <<გვაქვს>> რატომრაც სასიამოვნოდ მეფინება ყუზე.

"ჰა ჰა...ჩვენ..მე და დემეტრე...ჩვენ"_გული რატომღაც მილბება მაგრამ ვცდილობ მაინც ჩემი პოზიცია დავიკავო.
"ასეც უნდა ამ ტირან დესპოტს! გონია მისი ერთი ჩაცინება და მორჩა, დამავიწყდა ყველაფერი?"

-დემეტრე! გამაგებინე რა გინდა ჩემგან!_ყვირილით გავძახე სამზარეულოში მაგრამ მეორე წამს ვინანე კიდეც. სულ რამდენიმე დახამხამებაში, ოთახიდან გამოსული მამაკაცი კედელს მაკრავს და გამჭოლი მზერით მაკვირდება თვალებზე, თუჩებზე, ყელზე...
-თქვენ მინდიხართ ქალბატონო ანა. მინდა სამუდამოთ ჩემი იყოთ. ჩემი გახდეთ. ჩემი გერქვათ..._აღგზნებული ავალიანი ტუჩებს კანზე დააცოცებს და ღრმად ისუნთქავს ჰაერს.

"მმმმმმმ"_მის მკლავებში გატრუნული ქვეცნობიერი სასიამოვნოდ კრუსუნებს და დემეტრეს სითბოს შეგრძნებას ცდილობს.

-მე არ ვარ რაიმე საგანი რომ შენი მერქვას!_ვუარყოფ მე. არადა როგორ ინდა რომ მხოლოდ მისი ვიყო, ის კი ჩემი. მხოლოდ ჩემი... ცინიკურად ჩაიცინა, რთქმაუნდა იცის რომ ჩემი სიტყვები რეალობას არ მიეკუთვნებიან
-ჩემო ანა... ჩემო ჯიუტო ანა..._ღიმილით ამბობს მამაკაცი. მის მკლავებში გატრუნულს ვხვდები როგორ მევსება ცრემლებით თვალები. გული გამალებით იწყებს ცემას
-დემეტრე რატო მექცევი ასე? იცი როგორ მინდოდა შენთან ლაპარაკი ოფისში? შენ კიდე იმ გოგოსთან იყავი. რატომ მიკეთებს ამას, ჰა?_ პატარა ბავსვივით ატირებულს, ალალი სიტყვები ამომდის გულიდან. დაბინდებული მხედველობიდან მაინც ვამცნევ როგორ სევდიანად იღიმის ავალიანი. გულში რაღაც მწყდება.
-დამცინი ხომ?_ტირილს ვუმატებ. მაგრამ მალევე ვპოულობ სიწყნარეს მის ჩახუტებაში.
-ჩემო ანანო, იცი როგორ მიყვარხარ? იცი როგორ ძალიან მიყვარხარ ანა?_ღიმილით ამბობს დემეტრე და ჩემი ლოყების დაკოცნვას აგრძელებს

"მოიცა მომეჩვენა თუ ეს სიტყვა მართლა თქვა? მიყვარხარო?!"

გაკვირვებულ სახეს ვანთებ მამაკაცს. თვალებიდან ცრემლების აკადი ისევ არ წყდება.

-ჰო ანა. ვერც კი გავიგე ისე შემოიჭერი ჩემში და ეს უვარგისი გული სულ ერთ წამში წამარტვი_სიცილით ამბობს დემეტრე. მისი ბედნიერი სახის დანახვისას ცრემლები თითქოს უკვალოდ ქრება. მკერდის არცხენა მხარეს რაღაცას უაზროდ გააქვს გუგუნი. ვენები დიდდება და ადუღებული სისხლი ტვინამდე ასხავს.
-კი მაგრამ შენ თამთასთან რომ იყავი?_ხელისგელებით ვიწმენდ ცრემლიან თვალებს და ბავშვური გამომეტყველებით გავყურებ ჩემს წინ მდგარ მამაკაცს, რომელიც ტუჩებს ჩემს შუბლზე დააცეცებს.
-გაბრაზების ჯავრი ვინმეზე მაინც ხომ უნდა მეყარა_სიცილით მეუბნება და ცრემლის ბოლო წვეთს მაშორებს თვალიდან.
-ჩემს მაგივრად თამთას ეჩხუბე?_ისევ უცოდველი ბავშვივით გავყურებ

"გააჩნია <<ჩხუბში>> რას გულისხმობ ანა"_დაცინვით ამბობს შედარებით თავდაჯერებული ქვეცნობიერი.

-ჰო ძალიან მაგრად ვეჩხუბე_ღიმილით გამომყურებს დემეტრე. წელზე შეხებას ვგრძნობ, რომელიც ნელ ნელა ბარძაყებისკენ მიცურავს.სასიამოვნო ჟრუანტელი მაყრის კანზე. უნებურად მვარდება გაუგებარი კვნესა ყელიდან, მაგრამ დემეტრეს არამგონია რამე გამოეპაროს. ვხედავ როგორ ინთება მის თვალებში მწვავე ცეცხლი. სხეული წამიერად მეძაბება მისი გაშავებული თვლების დანახვისას. -იცი? ეხლა მინდა შენც გეჩხუბო და ძალიან მაგრად დაგსაჯო ჯიუტობის გამო._თვალების ციმციმით მათვალიერებს ტავიდან ფეხებამდე. სახე წითელი საღებავით მეფარება.
-მერე რაღას უცდი?_თავდახრილად ვპასუხობ და ხელებს მისი მკლავებისკენ ვაცეცებ
-მაგიჟებ!_წამის მეასედში ზურგზე ძლიერად მხვევს ხელებს. ტუჩებზე გემრიელ შეხებას ვგრძნობ რომელიც თანდათან ყელისკენ მიცოცავს. ოთახხს ისევ ჩემი კრუსუნი ავსებს. წამიერად მაშორებს ტუჩებს დემეტრე და გამჭოლად მაკვიდება სახეზე.
-დარწმუნებული ხარ? არ მინდა გეგონოს რომ შენგან მხოლოდ სექსი მინდა._მისი ათრთოლებული ხმიდან გამომდინარე ძლივს ძლივობით ცდილობს ვნების დაოკებას.
-თუნდაც ასე იყოს. მე ამჯერად მხოლოდ შენ მინდიხარ ავალიანო._უხეშად ვაპარებ ხელებს მის კისრისკენ და ჩქარი მოძრაობით ვიზიდავ ჩემსკენ.
-ჯანდაბა ანა!_მხეცივით მოვარდნილი მამაკაცი კედელს ოდნავ მაჯახებს. მეც მაშინვე მაზოხისტური სიამოვნება მივლის კანზე.

არ ვიცი როგორ ან რანაირად, მაგრამ თვალის ერთ დახამხამებაში ჩემს საძინებელში ვყოფთ თავს. ხელებს წელზე მთელი სიამოვნებით აფათურებს და სადისტურად მკბენს კანზე. კბენისგან გამოწვეული ყოველი ახალი ტკივილი გემრიელი კოცნით იფარება.
ლოგინის კიდეზე ჩამომჯდარ დემეტრეს მუხლებზე მოკალათებულს, ვნებიანი კრუტუნი მვარდება ყელიდან. უეცრად მაშორებს ტუჩებს და ფეხზე მაყენებს. გადიდებული თვალებით აგრძელებს ჩემს თვალიერებას. მეც უნებურად ვიხედები სხეულზე და მხოლოდ ახლა ვაცნობიერებ რომ ისევ უმოკლეს სკოლის ფორმაში ვარ გამოწყობლი. დემეტრეს სახის დანახვისას უნებური სიცილი მიტყდება.

-კატოს ძველი ფორმაა_სიცილით ვეუბნები ვნებამორეულ მამაკაცს რომელიც წამითაც არ მაშორებს თვალებს.
-გადამრევთ ქალბატონო ანა._მისი ზანტი სიტყვები სასიამოვნოდ მხვდება ყურებზე. ფეხზე წამომდგარი მამაკაცი ნელი მოძრაობით მიხსნის თეთრი პერანგის ღილებს სანამ შავი ბიუსტჰალტერის ამარა არ ვრჩები მის წინაშე. ბოლოკაბასაც ერთი ხელის მოსმით მიქრობს წელიდან. ამჯერად მხოლოდ ქვედა საცვლებსა და თხელ სტრინგებში ვრჩები. ბარძაყისკენ გაპარული ხელი ლოგინზე მაგდებს, ჰოდა მეც ისევ კვნესაში ვიძირები. წვრილ მტევნებს, ზემოდან მოქცეული ავალიანის მაისურისკენ ვაპარებ, ისიც წამში ხვდება ჩემს მოთხოვნას და მალევე მხოლოდ ქვედა საცვლის ამარა რჩება. ტუჩები მისი კოცნით მეწვება, კანი მისი შეხებით. ლიფის კიდეებს მხრებზე აცოცებს და შიშველი მკერდით მიკრავს გულზე.

-პრეზერვატივი არ წამომიღია._უეცრად შეჩერებული დემტრეს რეაქცია ისევ ღიმილს მგვრის. ისიც ცბიერი მზერით მკოცნის მკერდზე და ჩემი პასუხის მოლოდინში გაჩუმებული, ცეცხლოვან თვალებით დამყურებს სახეზე.
-მ...მარჯვენა უჯრაში..._ ვნებით გაბრუებული, ორიოდე სიტყვას ძლივს თუ ვუყრი თავს.
-როგორც ვხდეავ წინასწარ მომზადებუხართ ქალბატონო ანა_სიცილით ამბობს მამაკაცი და კიდევ ერთხელ მაჯილდოვებს გემრიელი კოცნით.

***

ავალიანის გმინვით აღგზნებული მე, ხელებს განიერ ზურგზე უძლურად ვაცეცებ და მისივე ვნებაში დამწვარი, კიდევ უფრო მწვავე შეხების მოგერიებას, სხეულის რიტმული მოძრაობით ვცდილობ.

-ანა...მმ...მაგიჟებ...

___________________________

ბოდიშით დაგვიანებისთვის და ნაწერში დაშვებული შეცდომებისთვის.
ამ ტავში ისტორია დიდად არ განვითარებულა ამიტომ ელოდეთ შემდეგ ნაწილს!
თქვენი ლულუ :*