მუსიკა საშინლად გაიწელა, მინდოდა დამთავრებულიყო რომ ეს უხერხულობა მომეხსნა თუმცა, შენც არ მომიკვდე უსაშველოდ გაიწელა 5 წუთი ხუთ საუკუნედ მეჩვენა. ბოლოს უკვე როცა ვეღარ გავძელი ცუდად ყოფნა მოვიმიზეზე და გარეთ გავედი.. სუფთა ჰაერი როგორც წამალმა ისე იმოქმედა ჩემზე, მთელი დაძაბულობა მომიხსნა.. არ ვიცი რამდენხანს ვიდექი ესე განუძრევლად, გონზე მხოლოდ სიცივემ მომიყვანა, რომელიც არასასიამოვნოდ მივლიდა ტანში... შენობაში შესულს თვალებ გაფართოებული ლიზიკო შემეჩეხა
-სად ხარ ანამარია?
-რა იყო გარეთ გავედი უბრალოდ..
ჩავილაპარაკე ვითომც არაფერი ყოფილიყო და ბარისკენ წავედი..
-რა უბრალოდ გოგო გაგიჟდი... მათე გაგიჟებული გეძებდა. იცი მაინც რამდენი ხანი იყავ გარეთ?
უარყოფის ნიშნად თავი გავაქნიე
-მთელი ერთი საათი.. რომ არ დაბრუნდი მალე მათემ ძებნა დაგიწყო, ერთი ოცჯერ მაინც გამოვიდა გარეთ რომ ენახა რამე ხომ არ დაგემართა... შენს კვალს ვერსად რომ ვერ მიაგნო, ისედაც ნასვამი დაჯდა საჭესთან და შენთან წამოვიდა სახლში.. ლაშა ეცადა გაეჩერებინა, მაგრამ რომ გაჯიუტდება... იმედია რამე არ ეწევა....
ამის თქმა იყო და ჩემი ტელეფონი აწრიალდა, რომ დავხედე და მათეს სახელი დაწერა აკანკალებული ხელით ვუპასუხე. ჩემი პასუხ და მისი ღრიალი ერთი იყო, იმხელაზე იღრიალა მუსიკების ხმაც კი გადაფარა..
-რა გაღრიალებს..
ვეცადე მშვიდი ხმით მეთქვა და მისი ესეთ საქციელზე არ გამეცინა
-რა მაღრიალებს კი არა 10 წუთში სალხში იყავი აქ გელოდები... ტაქსი გელოდება უკვე გარეთ
მეტი არაფერი უთქვამს, ტელეფონი გამითიშა, მეც აღარ დავაყოვნე არ მინდოდა უარესად გამებრაზებინა ლიზიკო მოვნახე სიტუაცია ავუხსენი და გარეთ გამვედი, ტაქსი დავინახე და ჩავხტი. 10 წუთში სახლთან ვიყავი, ლიფტი გაფუჭებული დამხვდა და იძულებული გავხდი კიბეებით მესარგებლა.კიბეები ფეხებზე ს პონტში ავიარე, თუმცა სულ არ მეკიდა... ალბათ შესაძლებოლობა რომ ქონდეს ადგილზევე მიმახრჩობდა მათე... აი ბოლო 9 სართულიც გამოჩნდა და შვებით ამოვისუნთქე. კარები შევაღე და შემოსასვლელში ნერვიულად მოსიარულე მათე შემრჩა ხელში... ჩემს დანახვაზე სიარული შეწყვიტა და სამზარეულოსკენ წავიდა, მეც მორჩილად მივყევი უკან და დაველოდე მორიგ ლექციას.
-ეს არის შენი ცოტახანი ჰაერზე გავალ?
-კაი რა მათე რა გაჩხუბებს, უბრალოდ ისე მესიამოვნა სუფთა ჰაერი ვერ გავიგე როგორ გავიდა დრო..
-ისე მოგეწონა რომ სულ დაგავიწყდი ამის დე*ა შევ**ი... გეკიდა რომ ვინერვიულედი.....
მათე ასეთი განერვიულებული არასდროს მინახია, ხელებს ჰაერში უმისმართოდ იქნევდა, სახეზე სულ წიტელი იყო, თითოეული ძარღვი ეტყობოდა....
-ესე არ იყო....მე უბრალოდ...
-რა უბრალოდ? რა უბრალოდ?
უნებლიედ გადმომცვივდა ცრემლები, სკამზე მოწყვეტით დავჯექი, თავი ხელებსი ცავრგე და ხმამაღლა ავტირდი..ნაბიჯების ხმა გავიგე რომლებიც ჩემ წინ გაჩერდნენ.. ვიგრძენი მათეს დაძარღვული ხელი ჩემს სახეზე თავი ნელა ამაწევინა და ცრემლები მომწმინდა.. მისი თითოული შეხებისას ტანში ჟრუანტელი მივლის... ბუსუსები მაყრის და მთელი ზოოპარკი იღვიძებს ჩემს მუცელში... ეხლლაც ასე დამემართა, სასიამოვნო ჟრუანტელმა დამიარა და გამაკანკალა, ეს არც მათეს დარცენია უყრადღებოდ და ტუჩის კუთხე ჩატეხა, ღიმილის ნიშნად.. ხელები უფრო ძლიერად მომხვია და ჩამიხუტა.. წამის მეასედებში მოვწყდი სკამს და ჰაერში ავღმოვჩნდი... თალები რომ გავახილე კვლავ მათეს მკლავებში ვიყავი მოქცეული რომელიც ტელეფიზორს მიშტერებოდა და შიგადაშიგ თავზე მაკოცებდა..
-ოჰ ვეღირსეთ შენ ამქვეყნად დაბრუნებას? სულ რაღაც 5 წუთით ჩაგეძინა მოდი რამე ფილმს ვუყუროთ მერე კი დაიძინნე მე კიდე სახლში წავალ...
კვლავ მომადო მარწყვივით წითელი ტუჩები შუბლზე, ტელევიზორისკენ დაიხარა და ფილმის არჩევას შეუდგა. მე ისევ ისე გაქვავებული ვიჯექი, ვერ ვუძებნიდი ახსნას მათეს ამ საქციელს.. მტელმა ფილმა ჩემთვის უაზროდ ჩაიარა, ვუყურებდი თუმცა აზრი ვერ გამოვიტანე რას.. მათეს სიცილიდან გამომდინარე როგორც მივხვდი კომედიას ვუყურებდით..ფილმი როდის დამტავრდა არ გამიგია რადგან ჩამეძინა.. რომ გავიღვიძე უკვე ჩემ თახში ვიყავი და ლოგინზე ვიწექი, უეცრა ამომიტივტივდა თავში გუშინდელი საღამო და სასიამოვნო ღიმილმა გადამირინა სახეზე. საატს რომ დავხედე ცხრა ხდებოდა.
-ფუ შენი დამაგვიანდააააა
ბოლოხმაზე ვიკივლე და ლოგინიდან წამოვხტი. აბაზანაში შევედი მოვწერიგდი რაც ხელში მომხვდა ავიცვი და სახლიდან გავვარდი.. კიდევ კაი სკოლა ახლოს მაქვს და ძალიან არ დამიგვიანია..თუმცა კარები მაინც შუა გაკვეთილზე შევაღე.. ფუ ისევ მაია ვერ ვიტან ამ ქალს..
-ოჰ გელოვანი რა გეჩქარებოდა?
-უკაცრავად მაია მას შეიძლება ?
დავაიგნრე მისი კითხვა და ამაყად „მივაწექი“ ჩემსას..თავი ოდნავ შესამცნევად დამიქნია მეც შევაბიჯე კლასში და ცემი ადგილისკენ გავწიე... მათე ჩემდა გასაკვირად კლასში არ იყო, სხეულში თითქოს რაღაც ჩამწყდა,დღეს ხომ იმის იმედით წამოვედი რომ მას ვნახავდი... გამომეხმაურა შინაგანი ანამარია, რომლის კითხვაც დავაიგნორე და ტელეფონი ამოვიღე შეტყობინების გასაგზავნად
„მათე სკოლაში რატომ არ ხარ?“
დიდხანს ლოდინი არც დამჭირვებია დაახლოებით 5 წუთში სასურველი ნომერი დაფიქსირდა
„არ მცალია“
მეტი არაფერი მხოლოდ ამ ორი სიტყვით შეომიფარგლა, რაზეც გული ძალიან მეტკინა ადრე ერთ თბილ სიტყვას მომწერდა ეხლა კი ესეც არ ყოფილა... ამჯერად ლიზიკოს ნომერი ავკიფე და შეეეტყობინება ავიგზავნე
„გაკვეთილების მერე ჩვენს კაფეში!“
ტელეფონი გამოვრთე და შევუდექი არც ისეთ საინტერესო გაკვეთილის მოსმეენას... რაში მაინტერესებს რამდენია cos30 გრადუსზე... როგორც იქნა გაისმა სასურველი ხმა და დამთავრდა პირველი გაკვეთილი, თუმცა მეორე ჯოჯოხეთი იწყებოდა...ჩემკენ კლასის ყველაზე „ძერსკი“ გოგო გამოემართა
-ვააა ანამარი გელოვანი.... დიდი ხნის პაუზის შემდეგ დაგვიბრუნდა
-რა გინდა ლიკა?
-არაფერი საყვარელო უბრალოდ მინდა გითხრა რომ სკოლაში ყველა სიმპატური ბიჭი დაკავებულია... უი სულ დამავიწყდა შენ ხომ „ცუდი გოგო“ ხარ და არავინ მოგეკარება და ხო ისე თუ ვინეს დაკერავ მაგარი შეუხედავი და უგემოვნო იქნება....
დაასრულა თავისი მონოლოგი და ეგრევე თმებში ვწვდი... მთელი კლასი ჩვენკენ მოტრიალდა და დაიწყო დაცინავი სეძახილები რაც ყველაზე მეტად მიშლის ნერვებს, ამას ზარიც დაერთო და ქართულის მაწავლებელი ზამირა შემოვიდ რმელმაც ძლივს შეძლო ჩვენი გაშველება..
-გელოვანი.... კობახიძე დირეკტორთან სასწრაფოდ...
შევეშვი ლიკას წიწკვნას ფეხზე ავდექი ტანსაცმელი გავისწორე და გავუყევი ნაცნობ გზას, კარები ისე გამოვიჯახუნე მეგონა ჩამოვარდებოდა...
-ბატონო ზაზა შეიძლება?
თავი ნახერად ღია ოთახში შევყავი და დაველოდე ზაზას პასუხს, რომლები საბუტებში იყო ჩამძვრალი, თავის ოდნავი დარხევით მივხვდი რომ უნდა შევსულიყავი.. კარები გავაღე და ნაცნობ ადგილა მოვკალათდი..
-ანამარია მაიას გაკვეთილი პირველი გქონდა..
თავი არ აუეწვია ისე მითხრა...
-დიახ ბატონო ზაზა მაგრამ სხვა მიზეზის გამო ვარ
ეხლა კი თავი აწია და მე და ლიკას გაშტერებული გვიყურებდა
-მოკლედ მოყევი
-კარგით... მოკლედ
მოვუყევი როგორ იყო ყველაფერი, ლიკა ყოველ სიტყვას მისწორებდა ა ყველაფერზე შენიშვნას აკეთებდა, ბოლოს როცა დავასრულე მოყოლა, ზაზამ ამჯერად ლიკას მოაყოლა ეს ყველაფერ და დასკვნა გააკეთა
-ორივე დამნაშავეები ხართ, ლიკა შენ იმაში რომ ანამარიაას დაცინე და ანამარია შენ იმაშიი რომ ლიკას ჩხუბი დაიწყე, ამტომ....
-კიმაგრამ
შევძახეთ ერთხმად
-ამიტომ 1 კვირიანი სასჯელი, გაკვეთიილების მერე დარჩებით და მთელ სკოლას დაალაგებთ ერთად!! გაპროტესტებას არ ექვემდებარება, ეხლა ადექით და კლასში წადით!!
უხმოდ დავტოვეთ კაბინეტი ორივე გზაში კი ერთმანეთს ვლაძღავდით, ლიზიკოს მივწერე რომ დღეს ვერ მოვახერხებდი მის ნახვას და შევპირდი რომ მოგვიანებით ყველაფერ მოვუყვებოდი.. როგორც იქნა დამთავრდა ერთი ჯოჯოხეთი და იწყებოდა მეორე, მთელი სკოლის დალაგება.... თითქმის 2 საათი ვალაგებდით, ბოლოს ქანცგაცლილები წავედით სახლისკენ.. კარებთან მმისულს უზარმაზარი თეთრი ვარდების თაიგული დამხვდა, ძალიან გამიკვირდა ვისგან უნდა ყოფილიყო თავიდან ხუმრობა მეგონა და დიდად ყურადღბა არ მივაქციე ხოლო როდესაც ბარათს მოვკარი თვალი სადაც ჩემი სახელი გარკვევით ეწერა დავრწმუნდი რომ, ეს ნადვიად ჩემ თავს ხდებოდა...
„მსოფლიოში ყველაზე ლამაზ გოგს.. ანამარია გელოვანო სიცოცხლეზე მეტად მიყვარხარ...“
კარები შევაღე და მისაღებში გავედი, უსულოდ ჩავჯექი სავარძელში და ლიზიკოს დავურეკე
-სასწრაფოს ჩემთან 10 წუთში აქ გაჩნდი...
ზუსტად წუთში გაბმული ზარია კარებზე გავაღე და ლიზიკო შემხვდა რომელიც კითხვისნიშნის თვალებით მიურებდა
-რა ხდება მოყევი დროზე......
თან ლაპარაკობდა და თან მისაღბისკენ მიდიოდა . იქ შეულს კი ვარდების თაიგული დახვდა, ეხლა უფრო დიდი კითხვისნიშნის თვალებით შემხედა და მეც დავიწყე მოყოლა სკოლიდან დაწყებული ბოლო წუთამდე დამთავრებული... ლიზიკო გაშტერებული მისმენდა, ხან გაბრაზებული იყო ხანაც გახარებული... თხრობა დავასრულე და კარებზე ზარი იყო გავაღე არავინ დამხვდა, მივიხედ-მოვიხედე ვერავინ დავინახე, ბოლოს ძირს დაიხედე და ჩემი საყვარელი შოკოლადებით სავსე კალათი დამხვდა.. ეს კი უკვე გაურკვევლობის პიკი იყო...


იმედია მოგეწონებათ <3 ვეცადე დიდი თავლი დამედო <3 დააკომენტარეთ