მხედველობა სიშავეს მოუცვია. სიბნელის შიშის მიუხედავათ შესანიშნავად ვგრძნობ თავს.

"მმმმმ...მომწონს!"

თვალებს გახელას ვაძალებ და ქუთუთოებიც მაშინვე მემორჩილებიან. მზის მოღრუბლული შუქი სასიამოვნოდ მეფინება კანზე. ხელებს ლოგინის კიდისკენ ვწევ და გემრიელად ვიზმორები, აი ზუსტად ისე როგორც კინოებშია.

"გრრრრაააა!"_გემრიელი მთქნარებას მივაყოლე ასეთივე გემრიელ გაზმორვას.

"ბრრრრრ! ცივა, ცივა!"

უი! ტანზე ვიხედები თუარა მაშინვე გუშინდელი...მმმმ...ძალიან, ძალიან "ენერგიული" ღამე მახსენდება. თხელი გადასაფარებელი იატაკზე გადავარდნილა ჰოდა მეც დავრჩი ასე, ახალდაბადებული ბავშვივით შიშველი და სულ მარტო. ჰო ისე მართლა, ბატონი ავალიანი სად დაიკარგა? ოთახს სასწრაფოს ვავლებ თვალს და სხვათაშორის ძალიან მადლობელი ვარ რომ დემეტრე აქ არაა ამ წუთას. სისიშვლეს იმ წამსვე ვიფარავ გადასაფარებლით. ტვინში გუშინ მომხდარი, ძალიან სასიამოვნო "ინციდენტი" ტივტივებს ისევ. გაყინული კანი მხოლოდ ერთი მოგონებისგან ცხელდება და მეც მაშინვე სიწითლე მივლის სახეზე. სიმორცხვის სიწითლე კიარა, ეგეთი დაკომპლექსებულიც არ ვარ! სიამოვნების და ტკბილი ტუჩების შეხებისგან გამოწვეული სიწითლე რომელიც სასიამოვნოდ მაყრის ჟრუანტელს კანზე.

თვალებს იატაკისკენ ვაპარებ იმის მოლოდინით რომ ქაოსურად მიყრილ ტანსაცმელს წავაწყდები, მაგრამ არა. ყველაფერი აუკრეფიათ ძირიდან და სკამზე აკურატულად გადაუფენიათ.

"დემეტრე! სადაა ნეტა?"

ისე, კარგი იქნება თუ მოვწესრიგდები და ჩავიცმევ. თუმცა, დარწმუნებული ვარ, დმეტრეს ჩემი ნახვა ჩაუცმელადაც მოეწონებოდა..

"არა, ისე ამ ბოლოდ დროს, რაღაც ძალიან დავემსგავსე მეორე მეს. იმის გარყვნილობა გადმომედო"_ გარყვნილებაა ალბათ მარტლა, მაგრამ რატომღაც ძალიან მომწონს...
მხოლოდ ახლა ვხვდები რომ სახეზე სრულიად უაზრო ღიმილი დამდის.

"არა, არა, გამოფხიზლდი ანა!"_სასწრაფო მოზრაობით ვჯდები ლოგინის კიდეზე და ჩემი საცვლების ძებნაში, თვალებს აქეთ იქით დაბნეულად ვაცეცებ.

"ვუალა! სკამზეა. აი ნეტა ლიფიც მაპოვნინა რა."

ხელით როგორც იქნა გადავწვდი ქვედა საცვალს და კიდევ ერთხელ გავჭიმე დაღლილი ხერხემალი. წელის ტკივილი არასასიამოვნოდ მივლის ტანში ჰოდა მეც მაშინვე ლოგინზე ვეხეთქები ზურგით.

-მადლობა ღმერთს, რომ ხელფეხი მაინც არ მომტეხა იმ მხეცმა_ბუზღუნით ვამბობ ორიოდე სიტყვას, არადა სასიამოვნო ტაო მაყრის ტანზე. ისევ იდიოტური ღიმილი მებეჭდება სახეზე.

-თქვენს ხელ-ფეხს, ქალბატონო ანა, მოგვიანებისთვის ვინახავ, ცოტა მრავალფეროვნება არ გვაწყენდა_ლოგინზე ზურგით გადაწოლილი თავს უკან ვხრი თუარა, დემეტრეს ამოტრიალებული გამოსახულება თვალებში მერეკლება. ლოგინზე ვსწორდები და მამაკაცის ცეცხლოვანი თვალები აგიზგიზებული მზერით მათვალიერებენ, ჯერ კიდევ წყლით დაფარული სხეული კი ნელი ნაბიჯებით მოდის ჩემსკენ. როგორც ჩანს აბაზანაში ყოფილა. მხოლოდ ახლა ვამჩნევ რომ წლესქვემოთ პირსახოცი შემოუხვევია, მკვრივი კუნთები გემრიელად მოუჩანს. განიერი თეძოების მიხვრა-მოხვრით მიახლოვდება და საბოლოოდ მისი ზანტი შეხება მივლის ყელზე. მე კი მუხკებმოკეცილი ვზივარ ლოგინზე და თავდახრლი ვუმკლავდები ყელზე მორბენალ მის თითებს.

-კარგათ გეძინა?_მეკითხება ჩემს წინ მდგარი ავალიანი თბილი ხმით და ხელების ცეცებას აგრძელებს კანზე.
-ძალიან კარგად...სასიამოვნოდ..._მეც დაუყოვნებლივ ვპასუხობ თვალების ფახუნით და ნელი მოძრაობით ვდგები მუხლებზე მის წინ. ხელებს კისრისკენ ვაცოცებ თუარა ვამჩნევ როგორი ვნებიანი ღიმილი უვლის სახეზე.
-ვიცი რის გაკეთებასაც ცდილობ ანა._მოჭუტული თვალებით საჯაროდ მივლის შიშველ ტანზე და ხელებს, სიამოვნებისგან დახორკლილი წელისკენ აცეცებს.
-თქვენი მიხვედრილობა გადამრევს ბარონო ავალიანო._დახშული ხმით, გაწელილად ვცემ პასუხს. ჩაბნელებულ თვალებზე ასეთივე ბნელი ცეცხლი ეკიდება როდესაც ტუჩებს მისი ძლიერი ყელისკენ ვაპარებ და კბილების ოდნავი გამოკვრით, სადისტურად ვუნიშნავ კანს. -მინდიხართ ბატონო დემეტრე... ამ წამსვე!
-თქვენს განკარგულებაში ვარ ქალბატონო ერისთავო_სიცილით ამბობს მამაკაცი და ლოგინზე უნებურად ეხეთქბა ჩემი ძლიერი ხელის კვრის შემდეგ...

***

-ანუ შენ და ლევანმა გამასტუმრებინეთ კატო სახლიდან?_სამზარეულოშო მოტრიალე მე, უეცრად ვჩერდები და გადიდებული თვალებით გავყურებ მაგიდასთან მჯდომ, წელს ზემოთ შოშველ მამაკაცს რომელიც ხელებზე ნიკაპ დაყრდნობილი გამომყურებს ხალისიანი თვალებით. -დემეტრე სადისტი ხარ! სა-დის-ტი!_დაბღვერილი მზერით გავყურებ ცბიერად მომღიმარ ავალიანს რომელსაც ძალიან ახალისებს ჩემი გაბრაზება. აბა რაღა რეაქცია უნდა მქონდეს?! ვიგებ რომ ამ ამ ვაჟბატონს და თავის დაბდურა მეგობარს ჩემი შემორიგების გეგმა წინასწარ შეუქმნიათ! როგორც ჩანს დემეტრეს გუშინდელი სტუმრობაც, კორპორატივისა და ჩვენი პატარა კამათის შემდეგ დაუგეგმავთ.

"მოიც ესეიგი გამასულელეს თუ რა ხდება?!"

-შენს გარეშე აღარ შემეძლო უბრალოდ. ვიფიქრე ესე მაინც გავტეხავ მის ჯიუტ ხასიათს თქო._მისი გულახდილი ღიმილი გულს წამიერად მითბობს მაგრამ პოზიციებს მაინც არ ვთმობ. ესეიგი გონია ჩემს სიჯიუტეს რამეს უზავს არა?!

"ჰა ჰა ჰა ჰა ჰა!"_ქვეცნობიერსაც კი გაეცინა ვერ ხედავთ? ბოროტული სიცილით მიბრუებს ტვინს ქალბატონი მეორე ანა და დემეტრეს ცქერას უბრუნდება.

-ანუ ყველაფერი რაც გუშინ მოხდა...მოიცა, ესეც დაგეგმილი იყო?!_თვალებში ისევ სიბრაზე მიკვალავს გზას. სამზარეულოს მაგიდასთან მდგარი, ვცდილობ ხელში დაჭერილი დანა "არავის" არ ვესროლო.
-გუშინდელ სექსს თუ გულისხმობ არა. ასეთი გახრწნილიც არ ვარ ერისთავო. მითუმეტეს შენ არ ხარ ის ქალი ვინც მხოლოდ ლოგინში მინდა..._მისი ოდნავ ნაღვლიანი ტონი ყურებზე მოწყენილად მხვდება.

"იქნებ მისი გუშინდელი სიტყვები ნამდვილად გულწრფელი იყო? ნუთუ მართლა ვუყვარვარ?"_სხეულის კანკალით გამომყურებს ქვეცნობიერი ანა.
"არ ვარ ამისთვის მზად. არ ვარ სიყვარულისთვის მზად!"_საშინელი ყვირილით მიყრუვებს თავს მეორე მე და სიბნელეში უკვალოდ კარგავს თავს.

-დემეტრე..არ მიდოდა ეს ყევლაფერი... გესმის? არ მიდოდა!_უეცარი ცრემლები თვალებზე გზას მალევე პოულობენ, სახე უაზროდ მემანჭება, ხელში მაგრად ჩაბღაუჭებული დანა კი იატაკზე ადენს ზღართანს. ვცდილობ მაგიდის კიდეს მტელი ძალით დავეყრდნო რომ არ წავიქცე. საბოლოოდ, ძალა სულ მეცლება მაგრამ წაქცევის პირას მყოფს, მამაკაცის დაძაბული ხელები მიჭერენ. წელზე მაგრად მოხვეული მკლავები სკამისკენ მიბიძგებენ და ბოლოს დემეტრეს სხეულზე აკრული და მის მუხლებზე შემომჯდარი საწყლად ვადებ თავს მკერდზე.

-არასდროს არ მიფიქრია ვისნესთან დაახლოვებაზე. სულ მარტო ვიყავი. მაგრამ მაზოხისტივით მაინც მომწონდა ჩემი თავის ტანჯვა ამ სიმარტოვეში. მეშინია დემეტრე, მეშინია რომ ისევ თავისუფლებისკენ გავიწევ და გულს გატენ. სულ არ უნდა შემხვედროდი, არ უნდა გენახე..._სხეულის კანკალით ვხვევ კისერზე ხელებს და ცრემლიან სახეს მის კისერში ვმალავ. ისე რა უცანაირი ადამიანი ვარ. ვეუბნები არ უნდა შემხვედროდი თქო, მაგრამ მაინც მას ვეხუტები და მისით ვპოულობ ნუგეშს. ანდაც, იქნებ არც ისე ცუდია რომ ერთმანეთი გავიცანით? -მიყვარხარ, ძალიან მიყვარხარ. და სულ არ ვიცი როგორ ან როდის შემიყვარდი მაგრამ მაინც მეშინია!_ტირილი მალე ღრიალში მეზრდება. აი ხომ არის ისეთი მომენტები როდესაც თითქოს ყველაფერი შესანიშნავადაა მაგრამ მეორე წამს სევდა გიმძიმებს გულს? ჰოდა მეც ასე ვგრძნობ თავს ახლა. ძნელია არა? -გეხვეწები მაპატიე რა! ოღონდ ეხლა არ დამტოვო და თუ გინდა მერე წადი. ოღონდ ეხლა აქ დარჩი რა!
-აქ ვარ ანა, არსად არ წავალ_ნაღვლიანი ხმით ამბობს მამაკაცი და პატარ-პატარა კოცნებით მიფარავს ცრემლიან თვალებს. მისი ძლიერი ხელები ზურგზე მაგრამ მეხვევიან და მარტოობის უფლებას არ მაძლევენ.
-გაბრაზდი?_თვალების მოფშვნეით პატარა ბავშვივით ვეკითხები და გადიდებული თვალებით გავყურებ მის სევდიანად მომღიმარ სახეს.
-გავბრაზდი მაგრამ ღამისთვის შევინახავ ამ სიბრაზეს._ცბიერი ჩაცინებით ცდილობს ჩემს გამხიარულებას. ჰოდა გამოსდის კიდეც. პატარა მუჯლუგნს ვთავაზობ მკერდში, შემდეგ კი ლოყაზე გემრიელ კოცნას ვუტოვებ.

ისე ზოგჯერ ჩემი თავის არ მესმის. ვინმემ ამიხსენით რა მატირებდა ახლა? სერიოზულად. ჩემს ადგილზე ყველა სხვა ქალი სიყვარულით დაიხრჩობოდა დემეტრესნაირი მამაკაცის გვერდით. განა მე არ მახრჩობს ეს სიყვარული? მინდა სულ ავალიანის გვერდით ვიყო და ზუსტად ეს მანაღვლებს. ზედმეტად შევეჩვევი, ზედმეტად შემიყვარდება. მერე წავა და მეც ასე მარტოდ დავრჩები. ან მეწავალ და მის გულს ასე მიგდებულად დავტოვებ. მარტოობა მაშინებს, მარტოობა რომელიც ასე ძალიან მომწონს...

-დემეტრე...ბოდიში რა. არ ვიცი რა მჭირს. მართლა მაპატიე რა._ხელისგულებით მოვიწმინდე ცრემლის საბოლოო წვეთი და თავდახრით გავუმეორე სიტყვები.
-ანა, არაფერი არაა საბოდიშო. ვიცი ახლა რასაც გრძნობ. მეც ზუსტად ასე ვარ იცი? გახსოვს ადრე რომ გითხარი, ჩემი ნამდვილი სახის დანახვისას წახვალ მეთქი? არ მინდა შენც ისევე აგიცრუვდეს გული როგორც ყველას. არ მინდა შენც მხოლოდ მონსტრს ხედავდე ჩემში..._ მისი დახშული ხმა სევდიანად მწვდება ტვინამდე. აწითლებული თვალებით დამთამაშებს სახეზე და ჩემი აზრების ამოკითხვას ცდილბს.

"ჩემი ავალიანი, ვინ იცის რამდენი ტკივილის განცდა უწევს.."

-დემეტრე, მე არ მეშინია შენი. მე მეშინია მარტოობის..._ისევ ბავშვური გულუბრყვილობა მვარდება პირიდან. მხრებზე ძლიერად ხვევ უძლურ ხელებს და თავს ისევ მკერდზე ვაყრდნობ.
-არც მე არ მეშინია, ანო. უბრალოდ არ მინდა ჩემზე აზრი შეგეცვალოს.
-არ შემეცვლება. გგონია მეც ასეთი უცოდველი ვარ?_სევდა მერევა ხმაში ბოროტი მოგონებების გახსენებისას, რომლებიც ჯერ არავისთვის არ გამინდია.
-ანა.._ერთ დროს შეუვალი და გაუტეხავი დემეტრე ახლა თითქოს სულ შეცვლილა. წამის მეასედში გეგონება სხვა ადამიანად გადაიქცა, ადამიანად ვინსაც იმაზე ძნელი ცხოვრება ქონია ვიდრე მე მეგონა.
-დემეტრე ჯერ მე გეტყვი რა_აწითლებული ლოყებით ვცდილობ სათქმელის დალაგებას. -იმ დღეს, შვიდი წლის წინ, ჩემი ბრალი იყო ის ყველაფერი...იმ ღამეს მეგობართან ვიყავი წასული, კლუბში. ალბათ ზედმეტი დავლიე. ვიღაც ბიჭი გავიცანი, ვიცეკვეთ, მითხრა ჩემთან წამოდიო. მეგონა ნორმალური ვიღაც იქნებოდა და ერთი ღამის მერე თავს დამანებებდა. კლუბიდან უნდა გამოვსულიყავით იმ საზიზღარ ტიპს რომ დაუქნია ხელი..._მისი სევდიანი თვალების დანახვა ტკივილს მანიჭებს. ნუთუ გული გავუცრუვე? -მითხრეს მანქანაში ჩაჯექი, ყველაფერი შესანიშნავად იქნებაო._ვხვდები როგორ მაწვებიან ცრემლები თვალებზე და ნელ ნელა მხედველობაც მიბინდდება. -გამოვიქეცი. ძალიან შემესინდა და გამოვიქეცი. მეგონა თავს დამანებებდნენ. მაგრამ ის ტიპი წამომყოლია და იმ საზიზღარ სიბნელეში დამიჭირა. მერე შენთვითონაც იცი ყველაფერი. გეხვეწები მითხარი რამე რა. თუ გინდა მეჩხუბე მაგრამ ჩუმათ არ იყო რა._ცხელ ცრემლებისკენ ხელებს ვაპარებ მაგრამ მისი ტუჩები მასწრებენ. ლოყებს დაღონებული ღიმილით მიკოცნის და მხრებზე მაგრად მიჭერს მტევნებს.

-არ გეჩხუბები ანანო. აი ნახე, შენი მაშინდელი სისულელე რომ არა დღეს აქ ხომ არ მეყოლებოდი_ნაძადევი ხუმრობით პოულობს გამოსავალს. დემეტრეს სიტყვები რატომღაც უაზროდ მაცინებენ. არადა მართალიცაა, ჩემი ახალგაზრდული თავზეხელაღებულობა რომ არა ავალიანს ხომ ვერასდროს ვერ გავიცნობდი.
-ანუ არ წახვალ და არ დამტოვებ?_გულუბრყვილოდ ვეკითხები და მის მუხლებზე მოკალათებული ვცდილობ საბოლოოდ შევიგრძნო ავალიანის ხელების სითბო.
-არ წავალ და არ დაგტოვებ_თავის სევდიან ღიმილს კიდევ ერთხელ მაგებებს და ძლიერად მიჭერს ხელებს წელზე...

***

ერთად მომზადებული, გემრიელი საუზმის შემდეგ დივანზე წამოვსკუპებულვართ. ალბათ წეღანდელი საუბრის მერე ყველაფერი გაადვილდება. მიხარია რომ ყველაფერი ვუთხარი...

"მაგრამ აი თვითონ ერთი სიტყვაც არ დაუძვრია."_ქვეცნობიერი ანა ჯერ კიდევ სეუხორცებელ ჭრილობაზე მარილს მაყრის.მაგრამ მართალია, დემეტრეს სულ არაფერი არ უთქვამს. არადა როგორ მაინტერესებს რაზე ელაპარაკებოდა ლალი კორპორატივზე.

"ვკითხო თუ არ ვკითხო?"
"კითხე, კითხე!"

დარჩენილი ძალების ბოლო ნაწილს მუჭაში ვიკრეფ და საკმაოდ სარისკო ნაბოჯის გადასადგმელად ვემზადები

-დემეტრეე, მაშინ კორპორატივზე ასეთი გაბრაზებული რატომ იყავი? იცი როგორ შემეშინდა..._გულიდან წამოსულ სიტყვებს მაინც ხმის კანკალით ვამბობ და ბავშვური მზერით გავყურებ მამაკაცს, პასუხის მოლოდინში.
წამის მეასედში სახე ეცვლება და ვამჩნევ როგორ უბინდდება თვალები სიბნელით. მზერაში დაუნდობლობის სხივი წამისეული გარბენით იჩენს თავს, მაგრამ მალევე სევდიანი ბურუსით იცვლება.

-ანა ყველაფერი არც ისეთი ადვილია როგორც ერთი შეხედვით ჩანს._ნაღველი მალე ხმაშიც ეპარება. სახეს გვერდით ატრიალებს და დაძაბულ ხელებს მუხლებზე იდებს. -ალბათ გაიგე რომ ლალიმ სოფო ახსენა რამდენჯერმე._კეფაზე ნერვიულად იკიდებს ხელს როდესაც ჩემს გადიდებულ თვალებს აწყდება. -ანა დამპირდი რომ ბოლომდე მომისმენ და არ გამაწყვეტინებ._მორჩილად ვუქნევ თავს და მხარზე ნაზად ვახებ ტუჩებს, ხოდა ისიც ნაზად მხვევს მკლავებს ზრგზე. უზარმაზარი, ერთ დროს მუქი ნაცრისფერი თვალები ბოლომდე ჩაწითლებია, მოწყენილობა შეპარვია...
-ჩვენი მშობლები მეგობრობდნენ, სოფოსაც ბავშვობიდან ვიცნობდი. სკოლაშიც ერთად შეგვიყვანეს. თავიდან სულ კიკინების დაწიწკვნით ვცდილობდი მისი ყურადღების მოქცევას._სახეზე ოდნავი ღიმილი უელვებს, რომელიც მაშინვე სევდაში იცვლება. -თითქოს ყველაფერი შესანიშნავად იყო. სკოლა ერთად დავამთავრეთ, უნივერსიტეტშიც ერთად შევედით. მერე ჩვენებმა გადაწყვიტეს რომ საზღვარგარეტ უკეთეს განათლებას მოგვცემდნენ, ამიტომ სოფო მე მომაბარეს და საქართველოდან გაგვიშვეს. რამდენიმე წელიწადში ყველაფერი აგვეწყო..._ისევ ეს ნერვიული გამოხედვა. მუჭებს ძლიერად კრავს და ცდილობს თავისი ამბავი ბოლომდე მიიყვანოს. -საქართველოში უკვე ცოლ ქმრის სტატუსით დავბრუნდით...

"ცოლ-ქმარი... დემეტრეს ცოლი..."_ვცდილობ რამდენიმე წამის წინ გაგონილი სიტყვები ტვინში გადავხარშო. არა, სიმართლე გითხრათ დიდად შოკირებულიც არ ვარ. ვიცოდი რომ ამ მამაკაცის ცხოვრება ისეთი არ იყო როგორც მე მეგონა. წყნარი სახით გავყურებ ავალიანს და მისი აფორიაქებული სახის დანახვისას ოდნავი ღიმილი მაწვება სახეზე.

-მეგონა ყველაფერი კარგად გვექნებოდა, ჩვენი ოჯახები მხარს დაგვიჭერდნენ. სოფოს ფეხმძომობამ ყველაფერი გაართულა. დედამისს არ მოსწონდა რომ ერთად ვიყავით, იძახდა ჩემი შილის ღირსი არ ხარო. მამაჩემს ქალები და დალევა ყოველთვის უყვარდა ამიტომ ქალაქში დიდი რეპუტაციით არ გამოირჩეოდა. ჰოდა სოფოს დედასაც ეგონა რომ მეც მამას ვგავდი, ისეთივე ვიყავი. არ მესმის რანაირად მაგრამ დედაჩემი და დეიდაჩემი, ლალიც აიყოლია.

"ანუ ლალი დემეტრეს დეიდაა?! ოჰოო!"

-მაშინ მამაჩემის კომპანიაში ვიცე პრეზიდენი ვიყავი. დედაჩემის დიდი თხოვნით საზღვარგარეთ წავედი რამდენიმე დღით, ერთ ერთ პროექტზე ხელის მოსაწერად. რა მეგონა თუ აქედან დაიწყებოდა ყველაფერი_ნერვიული სხივი სახის გამომეტყველებას წამში უცვლის. როგორც ჩანს ზედმეტად მტკივნელ თემას შევეხე. არ ღირდა არაფრის კითხვა მისთვის.

-დემეტრე არ მინდა მხოლოდ იძულების გამო ყვებოდე ამ ყველაფერს._მოწყენილი სახით გავყურებ და კიდევ ერთხელ ვკოცნი ლოყაზე. ისიც თბილი მოძრაობით მადებს ტუჩებს საფეთქელზე და უარის ნიშნად აქნევს თავს. აქამდე, მისი მოყოლილი ამბავი დიდათ არ მაკვირვებდა, მაგრამ შემდეგში გაგებულმა სიტყვებმა გული მომიკლეს.

-გადავწყვიტე სამი დღით ადრე დავბრუნებულიყავი თბილისში. წამოსვლის დღეს მოხდა ყველაფერი..._თავი მოწყენილად მომადო შუბლზე. ვგრძნობ როგორ უჭირს გაგრძელება, მაგრამმხოლოდ და მხოლოდ ჩემს გამო არ ჩერდება.

"ჩემი დემეტრე..."

-სოფომ დამირეკა, ტიროდა. უთქვიათ გინდა თუარა აბორტი უნდა გაიკეთოო. ჩვენ შვილს ხელს ვერ ვახლებო და თურმე სახლიდან წამოსულა. მანქანაში იჯდა ის ყველაფერი რომ მოხდა..._მზერა კიდევ უფრო ჩაუწითლდა და ტვალები ნერვიულიად მოისრისა. ვხედავ რამდენად სტკივა ამ ყველაფრის გახსენება.

"შეუძლებელია, არ შეიძლება ასე მომხდარიყო..."_შოკური ინფორმაციის გააზრებას უშედეგოდ ვცდილობ. არ მესმის როგორ შეიძლება დედა ასე მოიქცეს. არ მესმის როგორ შეიძლება შენ საკუთარ შვილს დედობის უფლება ჩამოართვა...
თვალები ბურუსიტ მეფარება, ვგრძნობ როგორ მოგორავს ცხელი სუბსტანცია ლოყაზე.

"ნუთუ ავტოკატასტროფაში დაიღუპა სოფო? არ უნდა მომხდარიყო ეს ყველაფერი...მათი ისყვარული ასე არ უნდა გაწირულიყო..."


-იმ ყველაფრიდან ერთი წლის შემდეგ შენ გადაგეყარე. იცი სოფიოს მიმართ თითქოს არანაირი გრძნობა არ მქონდა დარჩენილი. ყველა ქალს ერთნაირად ვუყურებდი და მხოლოდ ჩემი თავისთვის ვიყენებდი. იმ ღამეს შენგანაც მხოლოდ ეს მიდოდა ანა. მინდოდა შენი ხმა გამეგო ჩემს მკლავებში. მერე ყველაფერი უარესობისკენ წავიდა. ნარკოტიკები სასმელი... წლების შემდეგ შევძელი ყველაფრის დაძლევა და როგორც იქნა მიტოვებული კომპანიაც ამოვქაჩე. ლევანი და მათე რომ არა ალბათ დღეს ქუჩაში მეძინებოდა_ ნაღვლიანი სიცილით ამბობს. მიკვირს როგორ შეიძლება ადამიანს ასეთი ცვალებადი ხასიათი ქონდეს. -დღეს თითქოს ცხოვრება უკეთესობისკენ მიიწევს. შენი ნახვის შემდეგ ყველაფერი დალაგდა..._დივნის საზურგეს ზანტად აშორებს ხერხემალს და ხელებზე დაყრდნობილი, თავდახრით გამომყურებს დაბლიდან. -ანა, შენ ხარ ჩემი იმედი. არ დამტოვო რა...

"ღმერთო ჩემო... ნუთუ ამ მამაკაცის გაუტეხავ თავდაჯერებულობას ბზარი დაეტყო?!"_პირდარებული ქვეცნობიერი დაბნეულად ყვირის გულის ყველაზე ბნელი კუნჭულიდან.

-არ დაგტოვებ. თუ გამაგდებ წავალ, მაგრამ ჩემით არასდროს არ დაგტოვებ. მიყვარხარ დემეტრე ავალიანო!

___________________________________________

ბოდიშით დაგვიანებისთვის. კომპიუტერთან პრობლემები მქონდა ამიტომ მხოლოდ ტელეფონით შემეძლო შემოსვლა.

არ ვიცი ვამართლებ თუარა თქვენს იმედებს მაგრამ იმედი მაქვს რომ გული არ აგიცრუვდათ.

შეცდომები მომიტევეთ