- შენ ხვდები რა გააკეთეს?- აღშფოთებულმა ელემ მეათასე წყლის წიქა გამოცვალა და ისევ იმ ამოჩემებულ წერტილს მიაშტერდა.
-ეს საზიზღრობაა- ამოვილაპარაკე გაოცებულმა და ელეს მივაშტერდი.
- შენ ხვდები ვინ გადავიკიდეთ?- როგორც იქნა მოწყვიტა ელემ თვალი მაგიდას და მე შემომხედა.
- შენ არ გადმოხვალ ქართულზე!
- რა?
- არ მინდა შენც გერიო..
- შენ ხო არ ურევ?
- ელე არა თქო და ვსო, არაა ერაძე მაგ დონის ნაბ*** რამე რომ გაბედოს..
- ორი წამის წინ რა მოგუყევი დაგავიწყდა?
- მერე რა, არ გადმოხვალ და ვსოო..
ორი წამის წინ ელემ ალბათ გაინტერესებთ რა მითხრა, გახსოვთ ბიჭი რომელმაც იმ ქუჩაზე გაიარა სწრაფად სადაც ჩვენ ვიდექით? ის ბიჭი ახლა ტრავმატოლოგიურში რეანიმაციაში წევს და სიკვდილს ებრძვის... ეკალმა დაამყარა ამის მოსმენისას. ხვდებით ვინაა ერაძე? ადამიანი მარტო იმიტომ მიიყვანა სიკვდილამდე რომ მის წინ სწრაფად გაიარა..
მეშინია, ძალიან მეშინია მაგრამ ელეს იქ არაფრით გადმოვიყვან, არ მომეწონა გამშველებლის თვალები ელეს დანახვისას.. არანაირი სურვილი არ მაქვს ისიც რამეში გავხვიო..
ან საერთოდ რა უნდა ერაძეს ჩემგან? ვერ ვხვდები რატომ მე? არც ისე ლამაზი ვარ, უფრო სწორად ძალიან ჩვეულებრივი ვარ, ჩემზე ათასჯერ ლამაზი გოგონები ახვევია გარშემო, გართობა და ჩემგან? რა სისულელეა, არანაირი პარმეტრები არ მაქვს იმისა რომ ერაძე გაგიჟებულიყო თუნდაც გართობისთვის.. და რა რჩება სიყვარყული? გეგა ერაძე და სიყვარული? სრული უაზრობა.
- აბა რას შვებით?- თავი შემოყო ოთახში რეზიმ.
- არაფერს მა შენ?- ვკითხე ოდნავ დაბნეულმა.
- მე სამსახურში გავრბივარ და ხო საღამოს სოფელში მივდივარ ხო არ წამოხვალთ?
- არა მე ვერა- თავი გააქნია ელემ- ბევრი მაქვს სასწავლი..
- მე ვნახოთ თუ ბევრს არ მომცემს ინგლისური წამოვალ- ვუთხარი რეზის.
- კარგი დაგირეკავ საღამოს მაშინ, ჭკვიანად იყავით!
რეზის ჰაეროვანი კოცნა გავუგზავნე და ელეს მივუბრუნდი რომელმაც უხალისოდ უპასუხა ლექსოს.
- ხო ლექსოო, არა ნიაკოსთან, დაჩიბაც მანდაა? კაი წამოვალთ!- ტელეფონი გათიშა ელემ და მე გადმომხედა- დაჩი და ლექსო არიან დაბლა კაფეში და წამო რა ყავაც მინდა!
- კაი ჩავიცვა და ჩავიდეთ!
ბარში დაჩიბა და ლექსო დაგვხვდნენ, კიდევ ვიღაც გოგო რომელიც დაცის ეკვროდა, ამასაც წელზე ჰქონდა ხელი შემოხვეული და დეკოლტით ტკბებოდა, წარბაწეულმა მანიშნა ელემ ეს ვინღააო, მხრები ავიჩეჩე და მათი მაგიდისკენ მშვიდად გავაბიჯე.
- გამარჯობა!- ნაგლად გაიღიმა ელემ და ლექსოს თვალი ჩაუკრა.
- გამარჯობა- მიესალმა ქერაც.
- გოგოები გაიცანით ეს ნატუკაა- გაგვიღიმა ჩვენმა პრინცმა.- ესენი ჩემი დები არიან!- სითბოთი სავსე ხმით ჩაილაპარაკა დაჩიმ და ელეს ლოყაზე ხმაურით აკოცა.
- ელე- ხელი გაუწოდა ღიმილით ელემაც.
- ნია- მეც იგივე გავიმეორე და ლექსოს გადავხედე.
სიცილით აიჩეჩა მხრები და წყვილს გადახედა.
არ მომეწონა, ნატუკაა, აი ჯაან იშეთია რაა ყავას რომ უშაქროს სვამს და მერე ორბიტს ღეჭავს! ნუ სასწორი რამ დამავიწყა!
- რას საქმიანობ ნატუკაა?- ვკითხე ვარდისფერ ნაჭერში გახვეულ ქერას.
- ვსწავლოობ- გაიწელა გოგო.
- საად?- საცოდავი მზერით გადავხედე დაჩის და ვანიშნე თვალებს დაემშვიდობე თქო.
- თავისუფალში!
- დაა რაზე?
- აუ ბიზნესზე- გაუხარდა და რაა თქვენ მითხარით!
- ანუ დაჩიბაზე დიდი ხარ?- კითხა ელემ.
- ხო დაჩიბა პატარაა ერთი წლით- ისევ გაიწელა ნატუკაა..
აი აქ სტოპ ჩემი ძმა! დაჩიბას ვეძახით მარტო მე და ელე ბაღიდან და არანაირი კუკლა ტიპები!
კოპებშეკრულმა გადახედა დაჩის ელემ და გაბუსული მიუბრუნდა ყავას, დაჩიც მიხვდა რა არ მოგვეწონა ორივეს და გაეღიმა, ლექსომაც ღიმილით მომხვია ხელი და ლოყაზე მაკოცა.
- გამარჯობა!- მოგვესალმა ქეთა ნაზღაიძე.
- სალამი- ჩვენც მივესალმეთ, ქეთა ჩვენი ზე ჯიგარი კლასელია, აი კლასში ყველას რომ უყვარს ის გოგოა.
- მოდი ქეთ დაჩექი- სწრაფად გამოუჩოჩა სკამი ლექსომ.
- ხო ეს ანოა. ჩვენი ახალი კლასელი, დღეს გადმოვიდა რომ არ იყავით- გაგვიღიმა ქეთამ და მის გვერდით მდგარ მომღიმარ გოგონაზე გვანიშნა!
საყვარელია, ჯინსის ლასინი, გრძელი ზედა და ოლსტარის მაყალ ყელიანი კეტები აცვია, მუქი წაბლისფერი თმა თითქმის წელამდე აქვს დაყრილი , სახეც საყვარელი აქვს, განსაკუთრებით დიდი თაფლისფერი თვალები მომეწონა, საშუალო სიმაღლის გამხდარი გოგონაა, ჩემზე დააბლი იქნება და ძალიან გამხდარია 4-5 კილო არ აწყენს!
- დაჯექი ანო- გავუღიმე გოგონას და ჩემს გვერდით სკამზე ვანიშნე.
ყველა გავეცანით ჩვენს ანოს, საკმაოდ მხიარული და კომუნიკაბელურია, ქეთას დეიდაშვილია თურმე, დედამისი სამუშაოდ წასულა საბერძნეთში და ანო ქეთასთან გადმოვიდა.
- შენც თუ ქეთასნაირი ჯიგარი იქნები ყველას მაგრად ეყვარები- თვალი ჩაუკრა ლექსომ.
- თორნიკეს უკვე შეუყვარდა- გაიცინა ქეთამ.
- მაგას ვინ არ უყვარს- გაეცინა ელესაც.
- მე- ხელი ავწიე და ბავშვები მოვათვალიერე.
- შენ რას ეყვარები ისეთი სილა აკიდე!- ჩაიფხუკუნა ქეთამ.
ადრე თორნიკემ რაღაცეები აურია ჩემთანაც და მაგარი სილა გავაწანი, კლასის ქეიფი იყო მაშინ, თორნიკე ეგეთია უყვარს ყველა და არავინ.მაშინ დაჩი არ იყო ცუდად იყო, ლექსო კი შიგნით იყო და ვერ გაიგო.
- სილას შევეშვათ დაჩისგან და ამისგან რამდენი მოხვდა?- ისევ გაიცინა ელემ და ბიჭებს გადახედა.
- აუ თქვენ იმენა სულ ესე ხართ?- იკითხა დაჩის კუკლამ.
- ხოო იმენაა- უპასუხა ელემ.
ქეთამ მანიშნა ვინააო, მე რა ვიცი თქო მხრები ავიჩეჩე და ღრმად ამოვიოხრე.
ხუთამდე დავრჩით ბარში, მერე დაჩიბამ თავისი კუკლა წაიყვანა მე კი ინგლისურზე წამოვედი, ინგლისურის მერე უნარები მქონდა და ცხრა საათზე გამოვედი წაშლილი, კიეევ კარგი კარგი ამინდი მაინცაა! როგორ ვერ ვიტან უნარებს გვიან რომ მაქვს ხოლმე! მთლიანად მეცლება ტვინი და გათიშვამდე ვიღლები, ძლივს გადავუხვიე ჩემს ქუჩაზე და ცხრა სართულიან კორპუსებს დავუყევი.
- აი ჩემი გოგოც- წინ ამესვეტა ჯიბეებში ხელებჩაწყობილი ერაძე და ისე დამპლურად გაიღიმა როგორც სჩვევია.
შეშინებულმა ავხედე ორითავით მაღალ მომღიმარ სილუეტს და უკან დავიხიე ორი ნებიჯით.
- გამარჯობა არ გასწავლეს- ჯიბეებიდან მშვიდად ამოიღო გეგამ ხელები და კედელს მიაყრდნო, შეშინებულმა დავხედე მის ხელებს შუაში რომ ვყავარ მომწყვდეული და მერე ისევ მის სახეს ავხედე.
- გამიშვი რა!- ძლივს ამოვიჩურჩულე .
- გესინია პატალააა?
- არა ვერ გიტან!
- ოჰ !- შეიცხადა ღიმილით გეგამ.- რატომ?
- რა უქენი იმ ბიჭს?
- ვინ ბიჭს?
- კარგი რა, ავადმყოფი ხარ, მხეცი!
- ჩშ! ბევრს ტლიკინებ!
- გამიშვი!
- მაკოვე და გაგიშვებ!
- გულის ამრევი ხარ!- ზიზღნარევი მზერით ავათვალიერე გეგა. ნული ემოცია.. ყველა ადამიანზე იმოქმდებდა ეს სიტყვები მაგრამ მასზე არა! რატომ ? პასუხი წინადადებაშია, "ყველა ადამიანზე"!
უხმოდ მათვალიერებდა ერაძე, თითოეულ სახის ნაკვთზე რამდენიმე წამით ჩერდებოდა და ისევ აგრძელებდა სახის შესწავლას.
- რა გინდა გეგა?- ვერ გავუძელი ამ სიტუაციას და ხმაგაბზარულმა ვიკითხე!
- ხომ გითხარი უკვე!
- რა ?
- მაკოცე თქო!
- არ არსებობს- თავი პატარა ბავშვივით გავაქნიე .
პასუხი უნდა დაებრუნებინა ერაძეს ჩემი ტელეფონი რომ აწკრიალდა, რეზია, სოფელში მივდივართ! ხო რათქმაუნდა მეშველა..
- ხო მა-ვუპასუხე და ისევ გეგას შევხედე, რომელიც დაიხარა და ყური ჩემს ტელეფონს მიადო.
- კატო წამოხვალ მა?
-უთხარი რომ არ წახვალ- ჩამჩურჩულა ერაძემ, როცა მიხვდა ვყოყმანობდი დაამატა- აქედან არ გაგიშვებ და თუ არ გინდა მამიკომ მთელს ქალაქში გეძებოს გააკეთე რასაც გეუბნევი!
- ნია გესმის?- მესედ გაიმეორა რეზიმ
- ხო მა ვერ წამოვალ რა ძაან დაღლილი ვარ ..
- დღეს ვერ მოვბრუნდები ხო იცი?
- არაუშავს მა..
- კაი მა ჭკვიანად.
- გკოცნი მა-ტელეფონი გავთიშე და უკვე მომღიმარ გეგას ავხედე.
- ანუ დღეს შენც და შენი სახლიც მთლიანად ჩემს განკარგულებაში ხართ?- უფრო ფართოდ გაიღიმა გეგამ და კედელზე მიყრდნობილი ხელი წელზე შემომაჭდო.
- არც იოცნებო ! - გამოვაცხადე რაც შემეძლო მკაცრად.
- დაიმახსოვრე მე არ ვოცნებობ- გამაფრთხილებლად გაისმა ერაძეს ხმა- მე მაქვს ის რაც მინდა!
- და რა გინდა გეგა?
- ყავა რომელიც მაშინ არ დამალევინე, მმმერე ვნახოთ!
- თავი დამანებე გთხოვ- გაბზარული ხმით ვიყვირე და მის მკლავებს დავეჯაჯგურე.
ცინიკური მზერით დახედა ჩემს ხელებს ერაძემ.მაგრად მომქაჩა და გულზე ამაკრო.
რა ვერ გაიგე ნია, შენ მე ვერ მომერევი!
- ხო მეტისმეტად მაგარი ხარ რომ ვინმე მოგერიოს არა?
- ზუსტად!
- რა გინდა ჩემგან?
- ამ წამს მინდა რომ ჩემს მანქანაში ჩაჯდე!
- არა !
- ნია ნერვები არ მომიშალო არ ღირს ჩემი გაბრაზება!
- შემეშვი გთხოვ!- ამოვილუღლუღე შეშინებულმა, ერაძესთან ერთად მარტო სახლში ღამით? არაა !
- გეშინია?- მკითხა დასერიოზულებულმა.- გეშინია- თავადვე ამოიკითხა პასუხი ჩემს თვალებში, ოდნავ გაეღიმა და ტუჩემი შუბლზე მომაკრო. ამ საქციელმა უარესად დამაბნია, ვერ ვიგებ რა უნდა გეგას ჩემგან.. ალბათ ხუთი წუთი ვიდექით ასე, როცა ადამიანისთვის რამეს დაშავება უნდათ შუბლზე არ კოცნიან და არ ეხუტებიან! წამის მეასედში მაგრამ მაინც გავიფიქრე რომ ერაძეს რაღაც გრძნობა აქვს, თუმცა ამ ყველაფრის სიცრუეში წამსვე დავრწმუნდოროცა ერაძემ ტუჩები შუბლიდან ჩემი ტუჩებისკენ ჩამოაცურა, სწაფად ვკარი ხელი, ონავ შეტოკდა, არ ელოდა თუმცა ხელები არ გაუშვია, სახე გვერდით გავწიე და უაზროდ მივაშტერდი კედელს, გაბრაზებულმა მომიჭირა ხელი წელზე,მეორეთი კი თავი უხეშად მიმატრიალებინა მისკენ.
- ერაძე!- პატრულის მანქანიდან გაისმა ცივი ხმა და სწრაფად გადმოვიდა ერთერთი თანამშრომელი.
მობეზრებულმა გამიშვა ხელი გეგამ და პოლიციელს ცინიკური მზერა შეავლო, წელზე მოხვეული ხელით უფრო ამაკრო მასზე და თავხედური ტონით დასვა კითხვა.
- რა გინდა?
- ვინაა ეგ ბავშვი?- კითხა ზუსტად ასეთი ტონით პოლიციელმა.
- ბებიაჩემია, ვერ იცანი?
- წესივრად ილაპარაკე!- იყვირა პოლიციელმა.
- ტონი ბიჭო !
- ვინაა შენი ბიჭო?
- მისმინე- მობეზრებულ ირონიული ტონით დაიწყო გეგამ.- ეხლა არ მცალია ამიტომ მოგცემ უფლებას მშვიდად ჩაჯდე მაგ შენს ნაძვისხეში დაა აახვიო აქედან, თორემ მოგეხსენება ჯანელძის ამბები და ეგ სანატრელი გაგიხდება დამიჯერე!
- პოლიციელის მუქარისთვის ციხეა!
- პოლიციელის ცემისთვისაც იყო მაგრამ ფაქტია აქ ვარ!
- ერთხელაც წაიმტვრევ მაგ ცხვირპირს!- დაიღრინა პოლიციელმა.
- აი რატომ ეძახიან ძაღლებს- გადმომხედა სკეპტიკური სახით გეგამ და ისევ პოლიციელს მიუბრუნდა- არ მიდიხარ?
- მაგ ბავშვსაც უნდა გაუფუჭო ცხოვრება?
- ცხოვრებას არავის ვუფუჭებ ვინც ჭკვიანდაა ასე რომ სანამ ნერვები მომშლია იდი *** ეხლა აქედან!
შეშინებული ჩავეჭიდე გეგას მაისურს და მთელი გულით ვინატრე აქედაბ აორთქლება. ეს რა შარში ხარ ნიაკო!
- დრო მოვა და მოგეკითხება..
- მოუთმენლად დაველოდები !
ერთი დაებღვირა პოლიციელი და მანქანაში ჩაჯდა, გაბრაზებულმა ჩამომხედა გეგამ და ხელი უხეშად შემიშვა
- მანქანაში ჩაჯექი!- გასცა ბრძანება და სწრაფად დაიძრა BMW M3-სკენ კარი უხეშად გამოგლიჯა და მანიშნა დაჯექიო. ძლივს ავმოძრავდი და დაპროგრამებული ჩავჯექი მის მანქანაში.
რა აზრი ჰქონდა რომ უარი მეთქვა? არანაირი! უფრო გაგიჟდებოდა და გაგიჟებული ერაძე? არ მინახავს მაგრამ არ მინდა!
სახლში უხმოდ შევედი, ასევე უხმოდ გავაკეთე ყავა და დივანზე წამოგორებულ ერაძეს წინ დავუდგი, ზანტად მოაშორა მზერა ტელევიზორს და ყავას დახედა.
შიშნარევი მზერით ვადევნებდი მის თითოეულ მოძრაობას თვალს, ისიც თითქოს ჯიბრით ნელა სვამდა ყავას.
- მასე ნუ მიყურებ დავიხრჩობი!- გამაფრთხილა ერაძემ და გემრიელად მოსვა ჩემი სიმწრით გაკეთებული ყავა.
- რაც მალე უკეთესი- ჩავიბურტყუნე და თვალებდახუჭული მივესვენე დივანზე, ეს კოშმარია!
- რა თქვი?- ერაძეს ცხელი სუნთქვა მომხვდა კისერზე, გაკვირვებულმა გავახილე თვალები და უკვე ჩემს გვერდით მჯდარ გეგას ავხედე.
- არაფერი- ამოვილუღე და დივანს რაც შემეძლო მაგრად ჩავკიდე ხელები.
- ასე ნუ გეშინია ჩემი! ბავშვებს არ ვჭამ!
- გთხოვ დამანებე თავი!
- და რომ არ მინდა?
- რა გინდა?
- თუნდაც ეს- ხმაურით მაკოცა ყელში.- ან ეს- ლოყაზე მაკოცა .
- გეგა შემეშვი!
- იცი რა პატარა ხარ?- მკითხა გაღიმებულმა და უბრალოდ ჩამეხუტა.- ძალიან პატარა ხარ ნია!
ღრმად ამოვისუნთქე რადგან საფრთხის გადავლა ვიგრძენი, თვალებდახუჭულმა მივადე ერაძეს მკერდს თავი.
- გეგა რა გინდა ჩემგან?
- უაზრო კითხვაა რომელიც ათასჯერ მოვისმინე!- ამოილაპარაკა მობეზრებულმა.
-მაშინ მიპასუხე..
- ზუსტად ის მინდა რაც ახლა ხდება!
- რატომ?>
- უბრალოდ მინდა და ვსო!
- და მე თუ არ მინდა?
- რაღაც არ გეტყობა?
- მე მართლა მინდა რომ წახვიდე!
- გინდა რაღაც გითხრა? არსად არ ვაპირებ წასვლას და ვაბშე რა ბაზარი გაქვს?მაგდებ?
- ვერ მიხვდი? არ ვიცი ვინ ხარ და რა გინდა., ჩვეულებრივი ავადმყოფი ხარ, როგორ ელაპარაკები პოლიციას, ხალხს საერთოდ ყველას..
- და შენ ამიტომ გეშინია?
- არ უნდა მეშინოდეს?
- რავიცი ალბათ არა! კარგი ეხლა ის თქვი საჭმელი რა გაქვს?
- არ მიდიხარ?
- დღეს აქ ვრჩები..- ფეხზე ადგა გეგა!
- რა?
- ხო ასე რომ ადექი და გააკეთე რამე.
- მე არ დაგტოვებ აქ!- წარმოვთქვი ცივი ტონით და ფეხზე ავდექი.
- არ დამტოვებ?- ცინიკური მზერა შემავლო ერაძემ- ვინ გეკითხება საინტერესოა! აკეთებ თუ არა საჭმელს?
- მაშინ წადი!
- და გარედან ვჭამო?- გაიცინა გეგამ.
- არა .. უბრალოდ. ო შემეშვი რა!- დაბნეული წავედი სამზარეულოსკენ.
- აბა?- მაცივარში თავი შემოყო ერაძემ.
- აი- ხელებით გაღებულ მაცივარზე მივუთითე და ვანახე რაც მქონდა.
- კარგი, სალათა მაინც დაჭერი- უგმაყოფილოდ ჩაიბურტყუნა გეგამ და მაცივარს მოშორდა.
- შეგიძლია მიბრძანდე და ნორმალური საჭმელი სხვაგან ჭამო!
- უკვე მეტლიკინები!
- კაი რას ამბობ!
- აღარ გეშინია?
- აზრი აქვს>?
- არა არ აქვს!
სალათა დავჭერი და სუფრა გავშალე, ცინიკური მზერით შეჭამა თითქმის მთელი ჯამი სალათა და წვენი დააყოლა, ძლივს შევჭამე ორინ ნაჭერი კიტრი, მძაბავს ეს სიტუაცია მაგრამ აღარ მეშინია, რამე რომ სდომოდა აქამდე გააკეთებდა..
- ახლა დამაძინებ?- მკითხე გეგამ და ფეხზე ადგა.
- შენ უპატრონო ხარ ?- ვკითხე სერიოზულად და ჭუჭყიანი ჭურჭელი ნიჟარაში ჩავყარე.
- ხო შემიფარებ?- წარბაწეულმა მკითხა გეგამ და ხელები მაგრად მომხვია.
- საგიჟეთი არ მაქვს!
მარცხენა კუთხე ჩატეხა ერაძემ და ისევ ისე მაკოცა შუბლზე. ნელა მომშორდა და მისაღებში გავიდა, ჭურჭელი დავრეცხე და მას გავყევი, უკვე ფილმი აერჩია და დივანზე იწვა.
ვერ ვიაზრებ რა ხდება ჩემს თავს,სახლში მნიაკი მყავს რომელმაც გუშინ კინაღამ ახალგაზრდა ბიჭი მოკლა, რომელსაც ალბათ ყავს ადამიანი მოკლული, დაჭრილი და ნცემი მაინც, მთელი ქალაქი ლაპარაკობს მის არანომალურობაე და ის ახლა ჩემს სახლში, Xჩემს დივანზეა წამოგორებული და ტელევიზორს უყურებს!
- მოდი ერთი წამით- დივნიდან აწია ხელი გეგამ.
- თავი მონა მგონია- ცავილაპარაკე გაბრაზებულმა და მივუალოვდი.
სწრაფად ჩამკიდა ხელი და დივნის უკნიდან გადამათრია, წელი იმდენად მეტკინა ხმამაღლა წამოვიყვირე, ცრემლიანი თვალებით ავხედე ერაძეს და ავფართხალდი რომ გავეშვი.
- ჩშ! ვუყუროთ- დაიჩურჩულა გეგამ და დამიკავა.
- ასე როგორ? ზურგიდან ვერ ვხედავ.
წამში გადამატრიალა ტელევიზორის მხარეს და უკნიდან ამეკრო, ნაზად მაკოცა ყელზე და ინტერესიანი მზერა მიაპყრო ტელევიზორს.
კისერზე მოხვეულ მის ხელს დავხედე, სხვა რა გზაა ასე რომ მეჭიროს კისერი დამეღლება, თავი მის მკლავზე დავდე და მოვკეტე.
გეგამ ჩამომხედა და გაიღიმა არ მიმიხედავს ისე მივხვდი, ლოყა ლოყაზე დამადო და ჩუმად გააგრძელა ტელევიზორის ყურება.
ყველაფრით დაღლილს, რაღაც უცნაური შეგრძნებით ჩამეძინა.
ტელევიზოტის ხმაურმა გამაღვიძა, ზუსტად ისე ვიწექით ორივე როგორც ჩაგვეძინა, ერაძის მშვიდ სახეს ავხედე.. ჩვეულებრივი ბიჭია, სულ ჩვეულებრივი ახლა, და რა განსხვავებულია ქუჩაში, ნამდვილ მანიაკად იქცევა გარეთ გეგა ერაძე!


რავი თუ გინდათ ჩამქოლეთ! <3 უ თქვენ გენათალეთ !