დილით დათოს ლაპარაკმა გამაღვიძა ტელეფონზე ლაპარაკობდა, თან კარადაში ცალი ხელით რაღაცას ეძებდა
-მე მოგიძებნი რა გინდა?
-შავი პერანგი
-კაი.- ლოგინზე ჩამოდჯდა და კიდე გიჟივით ლაპარაკობდა, მეც მალე ვიპოვე შავი პერანგი და მივაწოდე, ტელეფონი გათიშა და გამომხედა
-მადლობა ბოდიში რო გაგაღვიძე
-არაუშავს, რა ხდება?
-არაფერი მეჩქარება, რაღაცეები შეიცვალა სამსახურში და უნდა წავიდე
-კარგი, შეჭამ რამეს?
-არა ვერ მოვასწრებ, შენ დაიძინე ისევ.- მეც ისევ ლოგინში დავწექი თუმცა არარ მეძინებოდა დათოს ვათმარიელებდი, მერე მომიტრიალდა წავედიო და გაქრა ოთახიდან, დათო გავიდა თუ არა თეკო შემოვიდა, ლოგინში დაწვა და სიცილი დაიწყო
-რაო?
-არაფერი, მართლა რო შეგიყვარდეთ ერთმანეთი ეს სიცილი მონაგონი იქნება
-რა სულელი ხარ, სკოლაში არ მიდიხარ
-დღეს არა
-რატო?
-შაბათია და იმიტო, აუ გეხვეწები მაღაზიაში წამომყევი მაკამ იმდენი რაღაცა დამავალ, კატო არ შეაწუხოო მარა ხო წამოხვალ?
-კი, ავდგეთ ეხლა და.- ლოგინზე წამოვჯექი და დავფიქრდი რა ჩამეცვა
-თეკო ცივა გარეთ?
-არც ისე.- გასვლისას მომაძახა და ბოლოს მაინც ჯინსზე და შAვ მაისურზე ვაჩერე ჩემი არჩევანი. ეზოში მეზობლები ისე მაყოლებდნენ თვალს მინდოდა სადვა გავუჩინარებულიყავი, ლოთი ზაქრო არ მიყურებდა მარტო და მხოლოდ არაყზე ფიქრობდა
-გოგო
-ჰო.- ჩაფიქრებულმა ვუპასუე თეკოს
-ნაყინი შოკოლადის თუ მარწყვის
-შოკოლადის
-ოო მე მარწყვი მიყვარს
-სამაგიეროდ დათოსაც სოკოლადის უყვარს
-ოჰ, ზრუნავს გოგო, ორივეს ავიღებ.- კმაყოფილმა დაიქინია თავი და კალათასი ჩააწყო...
***
ოქტომბრის შუა რიცხები იყო, ჩემი ორსულობის შესახებ რო გავიგე, თან მიხაროდა თან არა, თეკო გიჟივით დარბოდა ის დღეს, მაკასაც გაუხარდა და მაშინვე გიორგის დაურეკა, მე კი დათოს მოსვლას დაველოდე, ჩემებმა გაიგეს თუ არა ჩემთან მოვიდნენ
-აბა დათოს უთხარი?
-ჯერ არა დავლოდები მოსვლას.
-ჰო შენგან გაუხარდება.- ჩემ გულში გავიფიქრე კი ძაან თქო, ყოველთვის მინდოდა მოსიყვარულე ქმარი წარმოსახვებში, მაგრამ...
დათო ჩემგან თავს შორს იჭერდა, არა სორს კი არა შეყვარებული კაცივით იქცეოდა ვფიქრობდი ალბათ ვინმე შეუყვარდა თქო დარ ამბობს, ან რა აზრი ჰქონდა რო ეთქვა.
საღამოს დაღლილი მოვიდა და ეგრევა საძინებელში შევიდა, მე თეკოსთან ერთად კინოს ვუყურებდი და არ გავყევი, თან კინოს დამთავრებამდე ცოტა რჩებოდა
-არ უნდა უთხრა?.- არ მოუხედავს ისე მკითხა თეკომ
-ჰო , მორჩეს და შევალ
-არა ეხლავე. დაიძინებს მერე
-ჰო, კაი.- წამოვდექი და ოთახში შევედი
-როგორ ხარ?
-დაღლილი, შენ?.- ნოუთბუქიდან ამოყო თავი და მკითხა
-ცოტა ცუდად
-რატო?
-იმიტო რო არ ვიცი გამიხარდეს თუ მეწყინოს
-ვერ გავიგე?
-ორსულად ვარ, დღეს გავიკეთე ტასტი, ხვალ ექიმთან წავალ.- სწრაფად მივაყარე ყველაფერი და რეაქციას დავაკვირდი, ჩემდა გასაოცად გაეცინა
-კაია მერე, სხვას არც ველოდი
-კარგი.- ვეღარაფერი ვთქვი სხვა, ბოლოს მომბეზრდა ოთახსი დებილივით ჯდომა არც მელაპარაკებოდა და უაზროდ მისჩერებოდა ნოუთბუქს
-საჭმელი მოგიტანო?
-აუ კი, თუ არ გეზარება
-არა.- ავდექი და სამზარეულოში წავედი, რაც უყვარდა ყველაფერი შევუგროვე ლანგარზე დავაწყე და შევუტანე
-აი.- ჩემი თავის მიკვირადა მაგრამ , ბოლო დროს დათოზე ძალიან ბევრს ვზრუნავდი, არამარტო ვზრუნავდი მწყინდა კიდეც მისი ასეთი ქცევა ჩემს მიმართ. საწოლზე დავუდე და ისევ გვერდით მივუჯექი ვაკვირდებოდი ყველა მის მოძრაობას და მეღიმებოდა, ფიქრებიდან ტელეფონის ხმამ გამომიყვანა დავხედე და უცხო ნომერი იყო, ჯერ არ ვუპასუხე, მერე ისევ დაიწყო რეკვა ბოლოს მომეშალა ნერვები და გაბრაზებული ტონით ვუპასუხე
-ვინ ხარ?
- ასე მალე დამივიწყე, თუმცა რა
-ოჰ, ბატონო გიორგი შენ ხარ? ბოდიში მარა შენთან სალაპარაკოდ არ მცალია
-მომისმინე, არ გათიშო უბრალოდ არ მეგონა მაშინ თუ სერიოზულად ამბობდი დავშორდეტო, მეგონა ცოტახანი ერთმანეთისგან დასვენება გვინდოდა
-ერთმანეთისგან დასვნება და არა ნათალიასთან ჭუკჭუკი და ჭორაობა
-ვიცი, ჰო დამნაშავე ვარ, როცა დაგკარგეს სწორედ მაშინ მივხვდი
-გეხვეწევი რა, არ მინდა ეს ცრემლიანი სიტყვები, შენს გარდა ისედაც ბევრი საქმე მაქ და საფიქრალი, ამიტომ კარგად!.- ვიცი დათო ყურებდაცქვეტილი მისმენდა და გავთიშე თუ არა ვუთხარი რო გირგი იყო, რაც მითხრა ისინიც ვუთხარი
-არაუშავს, ისე კიდე გიყვარს
-არა და საერთოდ არც მინდა მაგაზე ლაპარაკი
-ჰო ვიცი.- როგორც იქნა მოიშორა ნოუთბუქი და ჩემკენ მოიწია მოსახვევად, მეც არ შევეწინააღმდეგე
-მე წამოგყვები ხვალ ექიმთან
-კარგი.- ძლივას გამახარა დღეს რაღაცამ. ასე ჩემძინა ამბათ მის ჩახუტებაზე, ძილში ვგრძნობდი რო ვიღაც მეხუტებოდა ვიღაცა არა დათო.
***
დილით თეკოს წიკვინმა გამაღვიძა, დათოს ისევ ეძინა დავხედე და ისევ უკან დავდე თავი, მერე მაკას ხმამაღალი ჩურჩულიც მოყვა
-გაჩუმდი გოგო, მე წაგიყვან!
-ჰო მაგრამ, შენ კატო მიგყავს ექიმთან
-არა დათო წაიყვანს მე ვეტყვი.- ამათი დიალოგი განსაკუთრებით მიყვარდა, ლოგინში ვერ ვისვენებდი თან ვცდილობდი არ გამეღვიძებინა, მაგრამ რად გინდა... ყველაფერსი მოუხერხებელი ხარ კატო! ჩემი თავი დავტუქსე და მისგან ჩამოვიჩოჩე
-ბოდიში, მოუხერხებელი ვარ
-არაუშავს.- საათს გახედა და ისევ დახუჭა თვალები
-ექიმთან რომელზე ხარ წასავსლელი?
-10ზე, შენ თუ არ გაცალია დედას დავურეკავ.- თეკოს არ ეცლა და ამიტომ აღარ ვთქვი
-არა წაგიყვან, მარა ჯერ ადრეა დავიძინებ და გამაღვიძე მერე
-ეგ კარგად გამომდის.- სიცილით ვუთხარი და ზურგი ვაქციე
-ან აღარ მეძინება, მოდი ჩემთან.- ყურებს ვერ ვუჯერებდი მინდოდა კიდე გამეგონა და კიდე მოაყოლა
-ვერ გაიგე?.- სიცილი მინდოდა მაგრამ ვითომც არაფერი მისკენ გადავბრუნდი...