ხელები მაგრად მომხვია და ზემოდან დამაჩერდა, ჩემა გულმა ბაგა-ბუგი დაიწყო, ასე ახლოს მასთან არასდროს ვყოფილვარ, ცოტა იყო მანძილი დარჩენილი და ჩვენი ტუჩები ერთმანეთ შეეხებოდა, ვოლოდებოდი გაყუსული რას იზავდა, ბოლოს მოიწია და ძალიან ნელა შემახო ტუჩები, ჯერ თვალებ დაჭყეტილი ვიყავი მერე, მასავით მეც დავხუჭე და მის კოცნას ავყევი, მთელ ტანში ჟრუანტელმა დამირა, ცოტახანში მომშორდა და ჩემი დახუჭული თვალები რო დაენახა გაეცინა, მერე მეც გავახილე თვალები და სეყვარებული ქალივით გავუცინე
-მინდა ჩვენი შვილი მოსიყვარულე მშობლებთან გაიზარდოს
-ჰო, მაგრამ ჩვენ არ გვიყვარს ერთმანეთი
-ვფიქრობ რო გვიყვარს
-და საიდან მოიტანე ეგ
-იქიდან რო... არ მაკოცებდი შენც და მაშინვე მომიშორებდი, ან არ იზრუნებდი ჩემზე
-ხო მაგრამ ეს უბრალოდ
-რა უბრალოდ
-მე მეგონა სხვა გიყვარდა
-არა ვცდილობდი დავრწმუნებულიყავი მართლა შემიყვარდი თუ არა
-და მერე?
-მართლა.- თვალებმა ციმციმი დამიწყო ალბად, გახარებულმა მოვხვიე ხელები
-მეც ძალიან მიგეჩვიე და ასე მგონია უშენოდა ვეღარ ვცხოვრებ.- ჩემ ნათქვამზე გაეცინა და შუბლზე მაკოცა, სასინლად არ მიყვარდა ვინმე სუბლზე რო მკოცნიდა და დღეიდან მარტო დათოს მივცემდი მაგის უფლებას...

***
საშინელი მუცლის ტკივილმა გამომაღვიძა შუადღის ძილიდან და თეკოს დავუყვირე
- თეკო სასწრაფოში დარეკე დროზე!.- ისიც გიჟივით შემოვარდა ხტუნაობით თან ტელეფონი ეკავა ხელში
-სასწრაფოდ მოდით.- ტელეფონსი იმხელაზე ყვიროდა გული მიწუხდებოდა, მე კიდე ტკივილისგან გული მიმდიოდა
-თეკო დათოსაც დაურეკე, სამშობიაროში მოვიდეს.- თან ბოლო ხმაზე ვწიკვინებდი
-ძალიან გტკივა?.- სეწუხებული სახით მკითხა თეკომ
-საშინელებაა, ეს სასწრაფოს სადააა აქამდე?!.- უცბად მაკამ შემოარო კარები და რა გაწივლობსო მითხრა
-დედა მშობიარობა დაეწყო
-ოჰ ასეც ვიცოდი, სასწრაფოში დარეკეთ?
-კი, მოვლენ მალე.
საავადმყოფოში სანამ მივედი ათასი სიკვდილი გადავიტანე, მისარებში დათო რო დავინახე მომეშვა ყველანაირი ტკივილი თითქოს რამეს მიშველიდა, ყველა გარეთ მელოდებოდა მაგრამ ისე ვიყავი არავინ მაინტერესებდა, მარტო ბავშვზე ვფიქრობდი რამე არ მოსვლოდა, ბოლოს ერთი ძლიერი ყვირილი მახსოვს და გათიშვა. ცოტახანში გამომეღვიძა და დათო დავინახე პატარასთან ერთად, თუმცა შეწუხებული სახე ჰქონდა
-დათო.- ჩუმად დავუძახე და ისიც მომიახლოვდა
-ჰო
-მომიყვანე რა.- ხელები საწყლად გავწიე და დავინახე ჩემი პატარა
-კატო იცი რა ვერ გავიგე?
-ჰა?.- თვალი არ მომისორებია ისე ვკიტხე
-ეხოსკოპიაზე, გოგოაო ხო თქვეს?
-კი, მერე?
-რა მერე ბიჭია.- თან თავზე ხელს ისმევდა თითქოს ბავშვი კი არა თოჯინა მჭრებოდა და აკვირდებოდა
-მერე თოფი გაისროლე.- ვითომ ვიხუმრე
-რა დავარქვათ?
-ოღონდ გიორგი არა?!.- საწყალი სახით გავხედე
-კაი მაშინ, ნიკა
-გიგა?
-ჰო გიგა, თან ჩემ ძმას გაუხარდება
-ჰო, იყო გიგა.- გამიკვირდა ასე მალე რო დამთანხმდა და ბავშვი რო არ მჭერებოდა ტაშს შემოვკრავდი, მელე თეკო და გიგა შემოვიდნენ ბუშტებიით და ყვავილებით, გიგა მეცხრე ცას ეწია რო გაიგო მისი სახელი დავარქვით.
***
აი ასე კატო გოგოლაძე სულელი გოგო რომელმაც, სულელურად დაიწყო თავისი ცხოვრება, პირველი სიყვარული ცუდად მოექცა, მერე ყველაფერზე უარი თქვა კარიერა და სწავლაო, როცა უცბად გამოჩდნენ მის ცხოვრებაში თეკო და დათო, ის საბედისწერო ღამე იყო ალბათ მის ცხოვრებაში გადამწყვეტი, მაგრამ ბოლოს მაინც მიხვდა რო ყველაზე დიდი სიყვარული მეგობრობიდან იწყება !


-იმედია ცუდი დასასრული არ იყო, უბრალოდ ხვალ მივდივარ და ვერ გავაგრძელებდი ან უნდა გამეგრძელებინდა და სანამ არ დავბრუნდებოდი ვერ ნახავდით გაგრზელებას ამიტომ ასე გადავწყვიტე დამთავრება, პრინციპში სხვანაირად არც მქონდა ჩაფიქრებული, მადლობა რომ კითხულობდით და მიყვარხართ ყველა, მადლობა შეფასებისთვის და ერთკვირიან "სვაბოდას" გილოცავთ მოსწავლეებს