ყველაფერში გაზომილნი, დამტვერილნი მოდიან,
მათი გული აღარ დარჩა, ვერ გადარჩა ჰგონიათ,
სახლში ისევ სიმარტოვე და სამშობლოს ქონია,
ადრე დაობლებულებს, სიკვდილთანაც ომი აქვთ.

სადღა არის სიმართლე? დატყვევებულ სულებში,
ახლა უკვე მდიდრებს აქვთ ღარიბების ნუგეში,
აღარ დარჩა სიკეთე, გაბრწყინებულ თვალებში,
ახლა უკვე სიყვარულს ჩაგითვლიან ბოდვაში.

მაგრამ ჩემთვის ცხოვრება სულ, რამდენიმე წუთია
სხვისი სიხარულიც, რომ საკუთარი მგონია
მე არ მრჯერა სიკვდილის ალბათ მერე ნისლია,
რომ შეხედავ თვალებში და შენი თავი გგონია.

მე არ ვიტყვი სიმართლეს, რომ ცხოვრება რთულია,
მკვდარსაც ვეღარ მარხავენ ადგილზეც კი ომია,
მაგრამ თავსაც ვიმართლებთ, ეს ხომ ჩვენთვის ლოდია,
სხვისთვის სიკეთეე ? უი.. აღარ მქონია.

დაბრმავებულ თვალებით სხვასაც როგორ დავინდობთ,
ამას სხვა თუ არა ისევ ჩვენ თუ გავიყოფთ,
დავიწყებულ სამყაროს ცეცხლის ალში გავადნობთ
და ამით სიმართლეს ჩვენს, გულებში თუ გავათბობთ.

ყველაფერში გაზომილნი, დამტვერილნი მოდიან,
მათი გული აღარ დარჩა, ვერ გადარჩა ჰგონიათ
სახლში ისევ სიმარტოვე და სამშობლოს ქონია,
ახლა სიყვარულისთვის, ადგილიც აღარ ჰქონიათ.

მ.გუბელაძე